คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
บางทีเจ้ากรรมนายเวรก็อาจจะมาในรูปแบบสาวใช้...
ชิเอล
แฟนธอมไฮฟ์ได้แต่ยกมือขึ้นนวดขมับ
ในห้องของเขาตอนนี้ไม่เพียงแต่จะพังเละเทะ
ทว่ายังเหม็นคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวน่าสะอิดสะเอียนจากศพที่กระจายเกลื่อนอยู่เต็มห้อง
ภายในห้องกว้างมีเพียงเตียงนอนของเขาที่ยังคงสะอาดสะอ้าน นอกเหนือจากนั้นล้วนอาบย้อมด้วยโลหิตและซากศพสภาพน่าสยดสยองราวถูกสัตว์ประหลาดฉีกทึ้งก็ไม่ปาน
ฉัวะ!
สตรีในชุดสาวใช้ใช้มือฉีกปีกบนหลังของสิ่งมีชีวิตหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวตนหนึ่งจนขาดสะบั้นก่อนจะโยนมันไปด้านข้างอย่างไม่สนใจใยดี ปล่อยให้มันร้องโหยหวนแล้วขาดใจไปเองอย่างนั้น
โลหิตอาบย้อมทั้งชุดและผิวกายขาวราวกระดาษของเธอจนแดงฉาน ยามส่องกระทบกับแสงจันทร์ก็ยิ่งดูแดงเป็นพิเศษ
หญิงสาวโยนศพสุดท้ายที่ถูกแยกระหว่างกระดูกและเนื้อออกจากกันทิ้งไป เช็ดมือที่โดนย้อมจนมองไม่เห็นผิวเนื้อลงบนผ้ากันเปื้อนสีขาว ทิ้งรอยแดงปื้นใหญ่รูปมือเอาไว้ดูน่าสยดสยอง
สาวใช้ผู้มีใบหน้านิ่งเฉยหันกลับมามองเด็กหนุ่มที่นั่งหน้าเคร่งอยู่บนเตียง โค้งกายพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉยไร้อารมณ์
“เรียบร้อยแล้วค่ะนายน้อย”
เมื่อได้ยินคำกล่าวของอีกฝ่าย ใบหน้าที่เคร่งเครียดอยู่ก่อนแล้วของท่านเอิร์ลแฟนธอมไฮฟ์ยิ่งดำคล้ำ โทสะท่วมสูงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“อา-เค-ร่า!”
เสียงเรียกลอดไรฟันเจือจิตสังหารของผู้เป็นนายไม่ได้ทำให้ใบหน้าของเจ้าของชื่อเปลี่ยนไปเลยสักนิด แม้แต่ดวงตาก็ยังไม่กะพริบเสียด้วยซ้ำ
“ค่ะ
ดิฉันเอง”
เธอรับคำด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับรู้ถึงโทสะของผู้เป็นนายเลยแม้แต่น้อย
ชิเอลสูดลมหายใจลึก
ยิ่งเห็นว่าสีหน้าอีกฝ่ายนิ่งเฉยเพียงใดโทสะก็ยิ่งเดือดปุด ๆ แม้ว่าจะนับหนึ่งถึงร้อยจบไปแล้วถึงสามรอบก็ยังไม่อาจเย็นลงได้
เด็กหนุ่มหลับตาลง
ชี้มือไปทางกองศพที่นอนเกลื่อนพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงอดกลั้น
“คนพวกนี้มันอะไรกัน!”
อาเคร่ากะพริบตา ทั้ง ๆ
ที่เป็นเรื่องธรรมดาที่คนต้องกะพริบตา
แต่เมื่อคนผู้นี้เป็นคนทำ ไม่รู้เพราะเหตุใดมันจึงกลับดูแปลกประหลาดและไม่เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง
“พวกมันไม่ใช่ ‘คน’ สักหน่อยนะคะนายน้อย ปีศาจต่างหากค่ะ”
เธอกล่าวด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงใจ นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าของชิเอลดำคล้ำลงไปอีกขั้น
“ฉันไม่สน!” เขาตะโกนด้วยความโมโหเจียนคลั่ง “จัดการศพพวกนี้...”
โครม!
เสียงของกำแพงที่พังครืนลงดังสนั่นเมื่อสาวใช้ตัวปัญหาหันไปตวัดมือที่ถูกทำให้ใหญ่ขึ้นเทียบเท่าบานประตูตบลงบนกำแพงเต็มแรง ในมือคว้าเอาปีศาจรูปร่างคล้ายมนุษย์ตนหนึ่งไว้
ชิเอล “...”
เขาจ้องมองผนังฝั่งหนึ่งของห้องที่เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นด้วยใบหน้าดำคล้ำเจียนจะคั้นน้ำหมึกออกมาได้ มุมปากสั่นกระตุกไม่หยุด แม้แต่ร่างกายก็ยังไหวสะท้าน
กร๊อบ!
มือใหญ่บีบร่างของปีศาจตนนั้นจนกระดูกพากันส่งเสียงดังสนั่น เพียงครู่เดียวก็สิ้นใจตายลงคามือขนาดมหึมาของหญิงสาว
อาเคร่าโยนมันทิ้งโดยไม่นึกไยดี ปากก็กล่าวเสียงราบเรียบ
“ขออภัยค่ะนายน้อย ดูเหมือนว่าคฤหาสน์จะพังอีกแล้วค่ะ”
“นั่นมันฝีมือเธอเองไม่ใช่รึไงหา!”
เขาพูดเสียงดังอย่างเหลืออด มือก็ฟาดลงไปบนหมอนอย่างแรงเป็นการระบายอารมณ์...ซึ่งแน่นอนว่ามันแทบจะไม่ช่วยให้โทสะคลายลงเลย
หญิงสาวเอียงคอ สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยน
“แต่นั่นก็เพื่อปกป้องนายน้อยนะคะ?”
“ฉันสนที่ไหนเล่า!” เขาโกรธเสียจนใกล้คลุ้มคลั่งเข้าไปทุกที
“พวกนี้มีปัญหากับเธอชัด ๆ
แต่ทำไมถึงได้บุกมาตายกันอยู่ในห้องฉันได้กัน!”
หล่อนกะพริบตาปริบ
ๆ คล้ายต้องการบอกว่า ‘เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้เหรอคะ?’
ยิ่งทำให้ชิเอลอยากกระอักเลือดออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ก็นายน้อยนั้นทั้งมีร่างกายที่บอบบางอ่อนแอ อีกทั้งยังตายง่าย
เหมาะที่พวกมันจะจับเป็นตัวประกันที่สุดในคฤหาสน์แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
ท่านเอิร์ลแฟนธอมไฮฟ์ถึงกับสูดลมหายใจลึก
คาดว่าหากมีปืนสักกระบอกอยู่แถวนี้เขาคงยิงเธอไปแล้ว แม้จะรู้ว่าต่อให้ยิงไปที่หัวเน้น ๆ จัง ๆ ยัยสาวใช้นี่ก็ยังไม่เป็นอะไรก็ตามที
“เก็บกวาดให้เรียบร้อย พรุ่งนี้ผมต้องไปทำธุระแต่เช้า”
เด็กหนุ่มกล่าวอย่างอารมณ์ไม่ดีเท่าไรนัก มุดเข้าผ้าห่มไปโดยไม่ยอมชายตามองสภาพห้องที่เละเทะเลยแม้แต่นิดเดียว
สาวใช้ผู้นั้นโค้งตัวลง
สีหน้าเฉยชาไม่เสื่อมคลาย
“ทราบแล้วค่ะ นายน้อย”
เป๊าะ!
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงดีดนิ้วพร้อมกับแรงลมจาง
ๆ ที่มาปะทะกับผ้าห่ม
ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ
ยังคงหลับหูหลับตามุมตัวอยู่ในนั้นต่อไป
ไม่นานกลิ่นเหม็นคาวของโลหิตก็ถูกแทนที่ด้วยกลิ่นหอมอ่อน
ๆ ของน้ำหอม ศพที่เคยนอนเกลื่อนหายไป ห้องกลับมาสะอาดสะอ้านดังเดิม กำแพงที่พังทลายถูกซ่อมแซมจนเป็นปกติ
เมื่อจัดการกับศพเหล่านั้นเรียบร้อยแล้วจึงได้ยินเสียงเดินอย่างแผ่วเบาก้าวออกจากห้องไป ชิเอลรอจนประตูปิดลงจึงลุกขึ้นนั่ง ยกมือขึ้นกุมขมับทันใด
เขาไม่น่าเก็บหล่อนมาเลยให้ตายสิ!
ความคิดเห็น