คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : Finally
วานลิน...
วานลิน...
เมื่อไหร่ันะเอนายสัที
- Kuanlin -
ผมสะุ้ื่นาห้วแห่วามฝัน
เหื่ออผมไหลุ่มัว ผมหอบอย่าหนั ผมรู้สึว่ามีน้ำาไหลออมาสอ้า เมื่อืนเป็นฝันร้ายอผม
ผมอยู่ในวามมืมิที่เียบสั ไร้เสียสรรพสัว์่าๆ ผมรู้สึไรุ้หมายับทาที่มืมนนั้น
หัน้ายหันวา็พอเอแ่วามมื ผมวิ่สุัว วิ่โยที่ไม่รู้ว่าุหมายืออะไร
แสสว่า...
ผมเห็นแสสว่าที่ปลายทา
มันสะท้อนเามาในาผม ผมเห็นเาอใรบานนั่อยู่บนเ้าอี้ ใรนนั้นนั่นิ่ราวับหิน
ผมรีบวิ่ไปหาเาทันที วามสว่าทำให้ผมรู้สึแสบา ผมวิ่ใล้เาเรื่อยๆ เาำเริ่มัเนึ้น
นั่น อนโฮ ผมเห็นนัยน์าเศร้าอเาแ่ไล ผมเร่ฝีเท้าอัวเอ สิ่ที่ปราเบื้อหน้าทำเอาเ่าอผมทรุลไป
อนโฮนั่อยู่บนเ้าอี้นั่น
ามัวอเาถูหนามนาให่เลื้อยพันัวอเา เารีร้อ้วยวามเ็บปว เลือสีแสึมออามัวอเา
เาส่สายาแห่วามเ็บปวมาให้ผม าอเาเริ่มมีเลือไหลออมา หนามทิ่มแทไปในัวอเาลึึ้น
อ้า !!!
เสียรีร้ออเารีแทหัวใอผม
ผมเ็บที่ใเหมือนมันำลัแสลาย ผมให้แรเฮือสุท้ายันัวเอึ้นมาเพื่อไป่วยอนโฮ
วานลินนนน
่วยัน้วยยย
เสียอเาแหบพร่า
ผมลุึ้นวิ่ไปที่ัวอนโฮ ับพลัน ปีศาลัษะเหมือนอุหลาบสีแ รลาอมันเป็นเี้ยวแหลมนับไม่ถ้วนมาัวาทาอผม
น้ำาอผมไหลออมาไม่หยุ ให้เป็นผมเอีว่าที่ะเป็นเา ผมเห็นหน้าเาเป็นรั้สุท้าย
อนโฮสลบลไปบนเ้าอี้นั่นแล้ว วามโมโหอผม่อัวึ้น ผมอรัฟัเหวี่ยับปีศานั่นสายาพลามอไปที่เา
แ่ผม้านทานมันไม่ไหว เี้ยวอันมหาศาลอมันลืนินัวอผมไป านั้นผมึื่นึ้นาฝันร้ายอันน่าสยสยอ
- Seonho -
ผมลืมาื่นึ้นมาในอนเ้า
ร่าายอผมอนนีู้อ่อนเพลีย ผมอยู่ในห้อสีาวำทีูุ่มโทน เียนอนนาให่นุ่มน่าสัมผัส
หน้า่าเปิรับลมและแสแ รอบๆห้อัแ่อย่าเร่รึม เฟอร์นิเอร์สีาวำูเ้าัน
ผมรู้สึปวหัวอย่าหนั สายาอผมหันไป้าน้า ยอมินุมมือผมแล้วฟุบหลับอยู่ ผมยับนิ้วมือเล็น้อย
ทำให้เารู้สึัวึ้นมา
“ อนโฮนายเป็นยัไบ้า
พี่หมอฮยอนบอว่าร่าายนายาน้ำอย่าหนั ทำไมนายไม่บอันล่ะว่าหิวน้ำ ” ยอมินสาธยายไม่หยุหย่อนับผม
ผมไ้แ่มอหน้าวามัวลเา
“ หยิบ......ะ...ว...”
เสียผมแหบพร่า
“ วน้ำ...นะ..นะ...ใน...นั่นนน
” ผมพูแล้วี้ไปที่ระเป๋าอผมที่อยู่ที่มุมห้อ
“ ไ้เลยอนโฮ
รอัน่อนนะ ” ยอมินรีบวิ่ไปแล้วหยิบวน้ำที่บรรุน้ำทะเลไว้มาให้ับผม เาทำหน้าแปลใเล็น้อย่อน
เปิวแล้ว่อยๆรินเ้าไปในปาอผม
น้ำทะเลที่ผมุ้นเยไหลึมไปทั่วร่าายอผม
ผมรู้สึยับเยื้อนร่าายไ้มาึ้น วามรู้สึเหมือนพลัแรายำลัะลับมา ผม่อยๆันัวึ้นมาพิับเียโยมียอมินอยพยุัวอผมไว้
ผมรู้สึใเสื้ออผมอนนี้เป็นเสื้อยืสีาวแทนที่ะเป็นสีมพูอ่อนัวเิม ผมหันหน้าระเรื่อมอยอมิน
“ ยอมิน
นะ...นะ...นาย เปลี่ยนเสื้อให้ันหรอ ” ผม้อาเาอย่าไม่ลละ
“ ใ่ันเอแหละอนโฮ
” เาลุึ้นแล้วใ้มือแร่สอ้าเท้ามาที่หัวเีย ันผมไม่ให้ยับเยื้อน ผมไ้แ่หลุบา่ำไม่ล้าสบาอเา
“ ะว่าไปนาย็าวีนะ
” นายนั่นพูน้ำเสียมีเล่ห์นัย ผมรู้สึลมออหู ผมมอหน้าเาแล้วถีบเาลไปนอนที่พื้น
“ หนอยแน่!!!
ไอ้มนุษย์ลาม ายะเถอะ ” ผมพูแล้วใ้วัถุที่ผมหนุนหัวอยู่ฟาไปที่เาอย่าไม่หยุหย่อน
“ ัน่วยนายไว้นะอนโฮ
ันเห็นว่าเสื้อนายมันื้นแล้วลัวนายะเป็นปอบวมนะ ันไม่ไ้ิอะไร ันแล้นายเยๆ
” ผมหยุีเาแล้วึัวอเาึ้นมา
“ อ๊ะ
” ยอมินึัวอผมลไปทับัวัวอเา สายาอเราสบัน หน้าอผมแนถึหู เายิ้มวนประสาทให้ับผม
“ เอ่อออ
นายสอนทำอะไรัน ” ผู้ายัวาวใส่แว่นลมวินเท เปิประูเ้ามาในห้อ ผมระเ้ัวออายอมินทันที
“ เปล่านะรับพี่ฮยอน
พอีว่าอนโฮเาสะุล้มน่ะรับ แหะๆ ” ยอมินออรับแทนผม
“ ให้มันริเถอะไอ้น้อัวแสบ
ไเราเป็นไบ้า าน้ำแบบนี้มันไม่ี่อสุภาพนะ ” ผู้ายที่ื่อฮยอนำหนิผม ผมไ้แ่เียบไม่ปริปาพูอะไรออมา
“ นี่พี่ฮยอนนะอนโฮ
เป็นหมอที่เ่ที่สุในเมือนี้แล้วล่ะ เป็นพี่ายอันเอ ” ยอมินพูแล้วไปออผู้เป็นพี่อเา ผมโ้ให้ับพี่ฮยอนทันที
เา่าหาที่่วยผมไม่ใ่นายสัหน่อยยอมิน
“ วันนี้นายะไปเล่นนรีที่โรพยาบาลหรือเปล่า
วนเ้าวานลินไป้วย็ไ้นะ ผู้ป่วยเาะไ้รู้สึผ่อนลาย วนีโอไป้วย็ไ้ ” พี่ฮยอนบอับผมแล้ว็ยอมิน
ที่อาาัรไห่ิน็มีโรพยาบาลแ่เราเรียว่า ห้อยา มาว่า ผม็อบไปร้อเพลให้เือที่ป่วยเหมือนัน
น่าสนุีร้อเพลให้มนุษย์ฟั แ่ื่อที่พี่ฮยอนเอ่ยึ้นทำให้หัวใอผมแทบะหยุเ้น
“ ไ้รับพี่
ไป้วยันนะอนโฮ ว่านายะนึบ้านาิออ็ไปแ้เรียับัน่อนแล้วัน เี๋ยวันะวนไอ้วานลินมาให้นายรู้ั้วย
” ยอมินะยั้นะยอให้ผมไปับเาให้ไ้ ผมไ้แ่พยัหน้าหึๆ
ผมเรียมระเป๋าไป้วยโยที่ไม่ลืมวน้ำทะเล
อนนี้มันเหลืออยู่รึ่วเี๋ยว่อยวนยอมินไปที่ทะเลใหม่็ไ้ บาทีผม็รู้เรื่อมนุษย์เยอะเพราะในห้อหนัสืออไห่ินมีหนัสือสารพัี่เี่ยวับมนุษย์ให้พวเือศึษา่อน
เหมือนับเป็นารเรียมพร้อมว่าถ้าไปเอสถานาร์หรือสิ่อแบบนี้วรทำยัไ
“ ไปันเถอะอนโฮ
ึ้นมาสิ ” ผม้าวเท้าึ้นไปนั่บนพาหนะที่เรียว่า รถ รถอยอมินูแปลามันเท่และน่ารัมา
ผมรู้สึแบบนั้น ถ้าในไห่ินมีบ้า็เริน่าู
“ มินิูเปอร์อันน่ารัล่ะสิ
พ่ออันื้อให้อนวันเิเมื่อปีที่แล้ว ” เาพูโอ้อวผม นผมรู้สึอิา
เราสอนับรถมานถึโรพยาบาลึ่ห่าาบ้านโมเิร์นอยอมินพอสมวร
โรพยาบาลเป็นึที่ทำาระลัษะล้ายับรูปเพรนามหึมา ูเป็นโรพยาบาลที่ล้ำสมัย
ผู้นเินวัไว่ไปามโรพยาบาล ผมไ้แ่เินามหลัอยอมิน พยาบาลสาวแรรุ่นทัทายยอมิน้วยท่าทาเินอาย
บานถึลับยื่นอุหลาบให้เา ผมรู้สึรำาวามหน้าาีอเาริๆ เราเินเามาในห้อระห้อหนึ่
ภายในมีเรื่อนรีอยู่สอสามิ้น เหมือนับพิที่อยู่ที่ไห่ิน มีโฟาำมะหยี่สีเทาั้อยู่สุห้อ
มอออาระเป็นวิวอทะเล
วันนี้ทะเลสวยั...
“ นั่รอันที่นี่่อนแล้วัน
เี๋ยวันไปื้อ้าวมาให้ินนะ ว่าไอ้วานลินะมาอีนานแหละ ” ยอมินบอับผมแล้วเินออไปนอห้อ
ถ้าวานลินเอับผมเาะำผมไ้ไหม
- Kuanlin -
เสียโทรศัพท์อผมัึ้นในะที่ผมำลัทานอาหารเ้าับุยาย
พี่ฮยอนลับไปแล้ว เาวนผมให้ไปเล่นนรีที่โรพยาบาลอี ผมพยัหน้าให้ับเาเป็นารอบรับ
“ ไยอมินมีอะไร
”
“ มาเล่นนรีที่โรพยาบาลันไอ้สล๊อ
ูมีเ็มาให้มึรู้ั้วย โรน่ารับอเลย ไม่เสียเที่ยวแน่นอน ” ยอมินบอับผม
ทำให้ผมอยารู้อยาเห็นมาึ้น
“ เออๆ
ไปอยู่แล้วเพิ่อบรับพี่ฮยอนไป แล้วเอัน ” ผมวาสายแล้วลับมาทานอาหารเ้า่อ
“ วันนี้ผมออไปโรพยาบาลนะรับยาย เย็นๆลับมา ” ผมบอับุยาย ุยายยิ้มแล้วพยัหน้าให้เป็นารอบรับ
ผมสวมเสื้อลายส๊อแนยาวสีแ
าเายาวสีำ ผมนึลใส่สายเอี๊ยมไป้วย ัแ่ทรผม้วยเลที่หน้าระ ผมสวยรอเท้าผ้าใบสีำแบบเหยียบส้น
านั้นึปั่นัรยานไปโรพยาบาล ผมฮัมเพลมาลอทา วันนี้รู้สึมีวามสุอย่าบอไม่ถู
ผมปั่นัรยานนถึโรพยาบาลแล้วโทรศัพท์หายอมิน
“ ูถึแล้วรอรหลัเวทีที่เิม
” ผมบอับเาแล้วเินไปที่หลัเวทีเล็ๆที่ั้อยู่้านหน้าอที่นั่อาิและผู้ป่วย
วันนี้นแน่นโรพยาบาลน่าู ผม็อยาะรับารรวเหมือนัน ที่หัวใอผมอนนี้มันบอบ้ำมาเท่าไหร่แล้ว
“ ไอ้สล๊อมาเร็วัวะ
” ยอมินถือีาร์ัวสีาวอเามา ผมสัเว่ามีอีัวอผมอยู่้านหลัเา นนั้นเป็นเพื่อนเาทีุ่ยโม้ไว้ับผม
“ อนโฮนี่ไวานลินเพื่อนัน
หล่อเหมือนับันไหมล่ะ แ่มันน่ะหล่อน้อยว่าั้เยอะ ” ยอมินบอนที่อยู่้านหลัเา
เา่อยๆปราหัวึ้นเล็น้อย ผมทำาโ้วยวามใุี
นาย........
- Seonho -
ผมนั่รอยอมินพลาสายามอไปยัท้อทะเล
ป่านนี้ที่ไห่ินะเป็นยัไบ้านะ รู้สึิถึพี่าย และาวไห่ิน ที่้อมารับผลารระทำอผม
ยอมินเ้ามาในห้อหิ้วถุสีาวเ้ามา ผมเปิถุูเป็น้าวผัิมิสอล่อูหน้าาน่าิน
ผมับเานั่ินันอย่ารวเร็ว้วยวามหิวโหย ใ้เวลาไม่ถึ 10 นาทีผมับยอมิน็ินเสร็
เสียโทรศัพท์อยอมินัึ้น เารับแล้วเอออบเสียปลายสาย
“ ไอ้วานลินมาแล้ว
ไปันเถอะอนโฮ ” เาพูแล้วหยิบเรื่อนรีลไปสอิ้น ผม่วยเาถือไว้หนึ่ัวึ่เป็นสีำเา
เราสอนเินลบันไมาาั้นสอ ยอมินเินริ่มารที่ผู้นนั่อยู่ำนวนมา สายาอผมเห็นผู้ายหุ่นสูโปร่
สวมเสื้อลายส๊อสีแยืนอยู่ เายืนเสยผมแล้วมอไปมา ผมหลบเ้าไปที่หลัยอมินทันที
วามลัวและวามประหม่ารอบำผม ผม้อทำัวให้ปิที่สุ
ผมเอเาแล้ว
วานลิน...
.
.
.
นาย...
ผมา้ามอไปที่บุล้านหลัอยอมิน
ใ่เาแน่ๆ เาที่ผมฝันถึ นผมอยาเอมาที่สุในีวิ เาสวมเสื้อยืสีาวับาเาสั้น
มืออเาถือีาร์สีำอผมอยู่ เาเินออมา้าหน้าผม แล้วยืนีาร์ให้
.
.
.
ผมเินไปอย่าล้าๆลัว
เาูเหมือนเิมั้แ่อนที่ผม่วยีวิเาราวนั้น ผมหน้าึ้นสีระเรื่อ เาูีเินไปเมื่อผมเอับเาใล้ริๆ
หัวใอผมอนี้เ้นระรัวเหมือนลอที่ียามมีภัยในไห่ิน ผมสะุ้ัวเมื่อเาเรียื่ออผม
.
.
.
อนโฮ...
ผมเอ่ย้วยเสียบาเบา เาสะุ้ึ้นเล็น้อย ผมละสายานั้นไม่ไ้เลย เาน่ารัมา
ผมไ้เอเาริๆแล้ว
“ ันื่อ อนโฮ ยินีที่ไ้รู้ันะ วานลิน
”
“ ันื่อ อนโฮ ”
“ ันื่อ อนโฮ ”
เสียใสๆอเาั้อในหูอผม
เาือเือนนั้นแน่ๆ ผมำไม่ผิหรอ าลมโนายาว ปารูปอวบอิ่มนั่น
“ ะ้ออนโฮเพื่อนูอีนานไหม
แ่อีหน่อย็เป็นอย่าอื่น ” ยอมินพูพลาเอามือไปอไหล่แบอเา ทำให้ผมรู้สึหุหิเล็น้อย
“ ันวานลิน
ยินีที่ไ้รู้ั ” ผมพยายามเน้นำว่าวานลินให้เารับรู้ เา้อผมอย่าุ่นิ
.
.
.
ผมรู้สึทำอะไรไม่ถู
ผม้อั้สิสิ มาหาสร้อย ไม่ไ้มาหาเาท่อไว้อนโฮ แ่ำว่า วานลิน ที่เาเน้นให้
ลับอย้ำว่าือเาริๆ หัวใอผมระทวย ผมไม่ล้าบอวามริับเาามที่พี่ฮยอนบินสั่มา
สายอเา็ยั้อผมอยู่ลอ เาำผมไ้อย่าแน่นอน
อนนี้วานลินับยอมินึ้นมาเล่นีาร์แล้ว
โยมีวานลินเป็นนร้อเพล ผู้นในโรพยาบาลยิ้มแย้มแ่มใสเพราะเพลอพวเา นั่อยู่หน้าสุนั่ฟัเพลอพวเา
มันูเพลิเพลินี รู้สึผ่อนลายยิ่เป็นเายิ่แล้วใอผมลับเ้นผิัหวะทันที
ไอ้หัวใบ้าเ้นแรอะไรอยู่ไ้ ผมพึมพำับัวเอ
내 기억 속 적어 논 널 지워지지 않는
Pretty girl! (있잖아 여기
Oh!)
เธอ ที่ันเียนลในวามทรำ ันะไม่มีวันลบเธอออไปนะ
Pretty girl! (อยู่รนี้ไ Oh!)
아직도 설레여 가슴 한켠 너 없는 이곳은
(어디 있을까)
หัวใ้าหนึ่อันที่ยัเ้น รนี้ที่ไม่มีเธอยู่
(เธออยู่ไหนนะ)
วานลินเล่นร้อเพลแล้วมอหน้าอผมอยู่ลอ
เาพยายามเล่นหูเล่นาับผม ทำเอาผม้อหลบาอเา วานลินูน่าหลใหล เาเหมือนเทพที่เล่นเพลบนสรวสวรร์
มืออเาที่ีีาร์ และเสียทุ้มๆอเานั้นทำเอาผมอยู่ในภวั์ ยิ่สายาเ้าเล่ห์ู่นั้นแล้ว้วย
ใร็ไ้่วยอนโฮที
ความคิดเห็น