คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : You’re Making Me Blush !
ไ้โปร...
พระเ้า...
่วยผมึ้นาหลุมับัอเาที...
มันลึเินว่าผมะปีนึ้นไปแล้ว...
ยอมินับวานลินเล่นนรีเสร็แล้ว
เรียเสียปรบมือาผู้นในโรพยาบาลไ้ไม่าสายอย่าับพวเามาเปิอนเสิร์ที่นี่ยัไอย่านั้น
เาเินลมาหาผมทั้สอน สายาอวานลินมันทำให้ผมรู้สึเร่าร้อนบวับารเอามือเสยผมึ้นอเาอี
อนนี้ผมรู้สึว่าหน้าอัวเอร้อนเห่อึ้นมา ผมไ้แ่้มหน้าหลุบามอพื้นสีาวสะอาอโรพยาบาลเท่านั้น
“ เป็นไบ้าอนโฮันับมันใรหล่อว่าันเมื่ออยู่บนนั้น
เป็นันอยู่แล้วแหละเนอะ ไอ้สล๊อนั่นน่ะแ่ี้เล็บ ” ยอมินพูาอวยัวเอนผมรู้สึลื่นไส้
“ ็หล่อพอๆันนั่นแหละ
” ผมพูแล้วายหาาไปมอที่เา เายืนพัา้าหนึ่าแล้วมอมาที่ผม ผมรู้สึอึอัเหมือนหายใไม่ออ
หัวใเ้นแรเหมือนมันะพุ่ออมาาอ
“ ริหรอรับ
หืมมม ุอนโฮ ” วานลินใ้มือทั้สอ้าเท้ามาที่เ้าอี้ที่ผมนั่อยู่ อนนี้ผมเหมือนโนเาอา้านหน้า
สายาี้เล่นอเา ้อมอผมอย่าไม่ลละ ผมไ้แ่อึอัๆ รู้สึัวเอเหนื่อยทั้ที่ยัไม่ไ้ทำอะไร
ผมัวสั่น หน้าอผมอนนี้ร้อนเห่อนรู้สึไ้ ผมทำัวไม่ถู เหมือนโนแอแทไปอย่าหนั
“ เห้ย! ไอ้สล๊ออย่าไปแล้อนโฮสิวะ
ูิหน้าแหมแล้วนั่น ” ยอมินเอ่ยแวผม ผมอยาะเะปานายนั่นริๆ ถ้าไม่พู็ไม่มีใรว่าหรอไอ้บ้ายอมิน
“ ัน...แ่ร้อนน่ะ
นายออไปสัทีสิ ” ผมอบิๆัๆ แล้วันอแร่อเาให้ออไป ่าเป็น้อแ้ัวที่ฟัไม่ึ้นเสียริอนนี้เาออไปาัวผมแล้ว
ผมถอนหายใัเฮือ สายาเ้าเล่ห์นั่น็ยัไม่หยุ
.
.
.
ผมแ่อยาะแล้นที่อยู่เบื้อหน้าอผม
ผมเื่อั้แ่แรเห็นว่าเาืออนโฮ ผมมอรั้แร็รู้แล้วว่าใ่ ใบหน้าน่ารันั้นมอผมแล้วหลบสายาลอ
แ่ผม็ไม่เ้าใว่าเาเป็นมนุษย์ไ้ยัไ เามีเหุผลบาอย่ามาที่นี่ ีแล้วล่ะผมวานลินนนี้แหละะใ้เวลาอยู่ับเาให้มาที่สุ
ผมะไม่ยอมให้เาหนีผมไปอีแล้ว เสียโทรศัพท์อผมัึ้นปลายสายึ้นื่อว่า บ้าน
สสัยุยายะโทรามผมลับบ้านแล้ว
“ สวัสีรับยาย
เี๋ยวผมะลับแล้วรับ ”
“ วันนี้ยายทำับ้าวไว้เยอะ
วนยอมินมาิน้าวที่บ้านเรา้วยสิวานลิน ” ุยายบอผม
“ ไ้รับยาย
ะรีบลับไปนะรับ ” ผมวาสายท่านแล้วหันไปถามยอมินทันที
“ ยอมินยายูวนมึไปิน้าวเย็นที่บ้าน
สะวเปล่าวะ ” ผมถามเพื่อนสนิท
“ ไ้ิูหิวมาเลยเพื่อนรั
วนอนโฮไป้วยละัน เาหลทาอยูู่็ลืมไปเลยว่าะ่วยามหา อโทษนะอนโฮ ” ยอมินอบรับผม
แ่อนโฮมีาิที่นี่้วยหรอ ผมไม่เื่อหรอว่าเาะไม่ใ่เือนนั้นที่่วยผม
เามีเหุผลอะไรถึบอไปแบบนั้น ผมอยาะรู้ริๆ
“ ไ้ิวะเพื่อน
มีเรื่อสนุๆที่บ้านูเยอะแยะ ” ผมอบยอมินแล้วส่ยิ้มมุมปาไปให้นายาโนนั้น เาทำหน้าเหมือนะ่าผม
นผมหลุำ
.
.
.
นายวานลิน
พูาวนประสาทะมั ผมอยาะบอยอมินว่าไม่อยาไปเลย แ่ถ้าไม่ใ่เพราะเรื่อสร้อยผม็ะไม่ไปบ้านนายนั่นแน่ๆ
สายานเ้าเล่ห์แบบนั้น ผมนี่อยาะ่าเาแล้วโยนทิ้ลทะเลไปะให้รู้แล้วรู้รอไปเลย
อนนี้ผมอยู่บนรถยอมิน
โยมีวานลินนั่อยู่้าหลั อนแรยอมิน็ถามเาว่าทำไมเาไม่ปั่นัรยานไป เาให้เหุผลที่ว่าี้เียปั่นเพราะเมื่อยา
เาูะมาวนประสาทผมมาว่า ถ้าพี่ฮยอนบินรู้เ้านายไ้ลายเป็นผีเฝ้าทะเลแน่ เราสามนนั่ไปเรื่อยๆโยมีเสียเพลเปิลออยู่
ผมเผลอแอบมอเาาระ้านหน้า ผมสะุ้ัวเมื่อเห็นสายาอเา็้อมอผมอยู่เหมือนัน
ผมึไ้แ่หลับานอนฟัเพลนั่นไปีว่าะเอับสายาอนเ้าเล่ห์นั่น
ับรถมาไม่นาน็ถึบ้านอเา
บ้านไม้ั้นเียวหลัใหู่น่าอยู่ พืพันธุ์ไม้่าๆ็เียวอุ่ม มี้นไม้ให่แผ่ปลุมบ้าน
มีสวนอไม้อยู่รานรอบบริเวบ้าน ้านหน้าอบ้านเป็นท้อทะเลที่ผมรั ผมลารถแล้วสะุาับอไม้สีาวบริสุทธิ์
“ นี่แปลอุหลาบอแม่ัน
อนนี้ันูแลมันเออยู่ แ่ถ้านายอยาูแลมันแทน็ไ้นะ ”เสียาบ้านั่นระิบมาที่หูอผม
ทำให้ผมรับรู้ถึผมหายใอเา ผมหันหน้าไปแล้วมูอเราเินันพอี ผมสั้นไป่อนไ้สิ
ผมำลัะเป็นบ้าไปแล้ว ผมยืนนิ่้มหน้าราวับหิน ผมเหมือนถูแรึูาเาไป
.
.
.
ผมละสายาาเาไม่ไ้ริๆ
อนมูเรานัน สายาอเานั้นทำให้ผมอยาบริมฝีปาลไปเหมือนที่ผมเยสัมผัสในวามฝัน
ถ้ารนั้นไม่มียอมินนายเสร็ันไปแล้วแน่ๆนายเืออนโฮ
ผมพายอมินับอนโฮเ้ามาในบ้าน
ุยายำลััแโ๊ะอยู่ ยอมินเพื่อนอมประบเ้าไปอุยายผมแล้วหอมแ้มทันที
“ ยายรับยอมินิถึยายั
วันนี้ยอมินพาเพื่อนใหม่มา้วย นี่รับอนโฮ ” ผมเลียสรรพนามแทนัวอมันริๆ ยอมินแนะนำอนโฮให้ยายผมรู้ั ุยายูเอ็นูอนโฮมา
นหลานอย่าผมและเพื่อนหลานอย่าไอ้ยอมินเหมือนหมาหัวเน่าไปเลย
.
.
.
ุยายอวานลินใีับผมมา
ผมอาสาัโ๊ะอาหาร่วย โยที่สอนนั้นนัู่ทีวีอยู่ที่โฟา ุยายวนผมุยเรื่อนู่นนี่ไปเรื่อยๆ
ผมับุยายหัวเราะเสียัันมานสอนนั้น้อหันมามอ โยเพาะวานลินที่มอผมไม่หยุ
ับ้าวอุยายน่าินทุอย่า สีสันออาหารไม่แ่าาไห่ินมานั แ่วัถุิบาท้อทะเล็ทำผมรู้สึเศร้าเหมือนัน
แ่แถวนี้ผู้นทำประมที่บ้านำนวนมา สัว์ทะเลาธรรมาิึไม่่อยไ้รับผลระทบ
“ นี่อนโฮลว่าเราเป็นแฟนนไหนล่ะ
” ผมใับำถามอุยาย ผมหน้าึ้นสีทันที ุยายพูพลายิ้มอย่ามีเลศนัย
“ ไม่ใ่นะฮะ
พวเราเป็นเพื่อนัน ” ผมอบท่านแล้วยิ้มแหยๆพลาเาหัว
“ าวานลินน่ะมีรูปวาอนโฮในห้อนอน้วยนะ
สสัย้อแอบอบเราแน่ๆเลย ” ุยายพูแล้วเอามือมาป้อหูอผม
“ าวานลินน่ะมีรูปวาอนโฮในห้อนอน้วยนะ ”
“ าวานลินน่ะมีรูปวาอนโฮในห้อนอน้วยนะ ”
“ าวานลินน่ะมีรูปวาอนโฮในห้อนอน้วยนะ ”
ผมรู้สึเหมือนถูแ่แ็
ำพูอุยายทำให้ผมหลุมลไปลึว่าเิม นายวานลินนี่นะมีรูปวาอผม หรือว่าวันนั้นเาำลัวารูปอผมอยู่
ผมหน้าแนเห่อร้อนพลามอไปที่เา อนโฮะทำยัไเนี่ย
.
.
.
“ สอหนุ่มมาทาน้าวทานปลาันไ้แล้ว
” ุยายเรียผมับยอมิน ผมปิทีวีแล้วใส่แผ่นเพลที่เรื่อเล่น เปิให้เพลลอให้เ้าับบรรยาาศยามเย็น
ผมเินมานั่ที่โ๊ะโยที่ผมับุยายทั้ฝั่เียวัน
ส่วนอนโฮนั่ร้ามับผม เาหลบสายาให้ผมลอ อาหารวันนีู้น่าทานว่าปิเพราะมีเาอยู่แหละมั้
ผมไ้แ่อมยิ้มับวามิในหัวอัวเอ ุยายัับ้าวให้ับพวเราทุน ยอมินอ้อนุยายนผมอยาะถีบมันลาเ้าอี้
ึ..
ึ..
เสีย้อนอผมระทบับ้อนอนเบื้อหน้า
เราสอนมอาัน เาเป็นฝ่ายเอา้อนออไป่อน ผมึใ้้อนัวเอับล็อโลีให้เา
โยมีสายาพิาาไอ้ยอมิน ับ สายาเลศนัยาุยาย ส่วนัวอนโฮไ้แ่้มหน้า้มาินโยไม่สนใโลรอบ้า
.
.
.
้อนผมับเาเิระทบัน
เราสอนประสานสายามอัน ผมึถอย้อนออมา ับพลัน เาัอาหารมาให้ผม ผมไ้แ่้มหน้าุอยู่ับาน้าว
เมื่อทุนอิ่มแล้วยอมินึอาสาไปล้าานให้ ผมเินไปูเาแล้วทำาม ท่าทาเาูล่อแล่ว
เมื่อล้าเสร็ผมับเาึมานั่รวมันที่ห้อนั่เล่น วานลินำลันวให้ับุยายอยู่
ยายหลานหัวเราะันิั ผมเผลอยิ้มออมา
เาูน่ารั
“ เออวานลิน
ลืมไปเลยแม่ฝาอมาให้าอเมริา เี๋ยวูลับไปเอา่อนนะ อนโฮนายอยู่นี่่อน็ไ้เี๋ยวันมารับ
อย่าแล้อนโฮนะไอ้สล๊อ ผมอัวสัรู่นะรับุยาย ” ยอมินลับบ้านไปเอาอฝาให้วานลินโยให้ผมรออยู่ที่นี่
ผมนัุ่ยับุยายไปเรื่อยๆโยมีนายเ้าเล่ห์นั่นมอผมเป็นระยะๆ ผมไ้ยินเสียเือนาเ้าปลาาวในระเป๋าว่าถึเวลาื่มน้ำทะเลแล้ว
ผมึหยิบวน้ำออมาื่ม ร่าายอผมรู้สึุ่มื้นอีรั้
รืนนนนน..
เปรี้ย
เสียฟ้าผ่าอย่าหนัผสมับเสียฟ้าร้อัสนั่นไปทั่วเมือ
ไม่นานนัฝนเม็ให่มาปลุมไปทั่วะ วานลินรีบวิ่ไปปิหน้า่าที่เปิรับลมทันที
เ้าวิ่เ้าไปในห้อแล้วออมา้วยวามเหนื่อยหอบ สายฝนโปรยปรายอย่าไม่หยุหย่อน ผมนึเป็นห่วยอมินลัวว่าเาะเิอันราย
ไม่นานเสียริโทนโทรศัพท์าวานลิน็ัึ้น
.
.
ยอมินออไปไ้สัพัพายุ็เิเ้าเสียฝนระทบหลัาเสียนั่นสนั่น
ผมรีบวิ่ไปปิหน้า่าห้อัวเอทันที ลัวว่ารูปอเาที่ผมาไว้ะเปีย ผมหอบมานั่ที่เิม
เสียโทรศัพท์ัึ้น ยอมินโทรมาหาผม ผมรีบรับทันที
“ วานลินูถึบ้านแล้วนะ
แ่ฝนหนัไม่หยุเลย ฝาอนโฮนอน้าที่นั่นสัืนหนึ่นะเพื่อน อย่าใหู้รู้นะว่าะแล้เา
บายโว้ยยยย ” หัวใอผมเ้นึั ืนนี้อนโฮะ้าับผม ผมรู้สึีในเผลอยิ้มว้าออมา
้ออบุสายฝนในวันนี้ อบุพระเ้าที่ทำให้ผมมีเวลาอยู่ับเา
“ นี่นาย
วันนี้นาย้าที่นี่่อนนะ ยอมินมารับนายไม่ไ้ฝนถนนลื่น มันอันราย ” ผมบอเาแล้วยิ้มมุมปา
หน้าอเาูีเผือ าอเาเหลือโูใอย่ามา
“ อย่านั้นหรอันนอนที่โฟา้านอนี่็ไ้
” เาอบลับผม
“ ไปนอนับเ้าวานลินเถอะ
้านอยุเยอะะายลู ” เสียสวรร์อุยายเอ่อึ้นมา ผมยือึ้นอย่าพอใ แ่สีหน้าอเาลับึ้นสีแระเรื่อ
น่าหยิะมั
.
.
.
ืนนี้ยอมินมารับผมไม่ไ้
ผมะนอนับเาริๆหรอ พระเ้าลั่นแล้ผมทำไมรับ พูแล้วอยาะร้อไห้ สายาอวานลินูเป็นประาย
รอยยิ้มมุมปานั่นอี ทำเอาหน้าอผมเห่อร้อนอีแล้ว
ผมเินามเาเ้าไปสุ่ยายเ้านอน
เาหยิบีาร์สีำมานั่ีใหุ้ยายฟั ผมึนั่เ้าอี้ที่ั้อยู่้าๆเา
“ นายร้อเพลสิ
เสียเพราะไม่ใ่หรอ ันเยฟัในฝัน ” นายนั่นพูึ้น ในฝันั้นหรอ หัวใอผมเ้นรัวอย่าับลอ
ผมสูหายใ่อนเปล่เสียออมา
Some people want it all
But I don’t want nothing at all
If it ain’t you baby
If I ain’t got you baby
Some people want diamond rings
Some just want everything
But everything means nothing
If I ain’t got you, Yeah
ผมหลับาร้อเพล
โยที่เาีีาร์อยู่ าอเราสบาัน มอบรอยยิ้มเล็ๆให้แ่ัน อนนีุ้ยายหลับไปแล้ว
ผมึออมานั่รอเาที่โฟาัวเิม เาเินออมาที่ผมนั่พร้อมับีาร์
“ ันนอน้านอไ้ริๆนะไม่เป็นอะไรหรอ
” ผมเอ่ยบอเา
“ อื้อออ
” เาันัวผมให้ราบไปบนโฟา ับมืออผมสอ้าล็อเอาไว้ ผมไ้แ่ิ้น พลาหลบสายาบ้าๆนั่นอเา
“ ปล่อยนะวานลิน
ปล่อยันนะ ” ผมิ้นแรึ้น ัวเาที่ทับบนัวผมหนัเินไปว่าที่ผมะลุึ้นมาไ้
สายาอเาุนไปมอทั่วร่าายอผม ผมรู้สึหน้าร้อนผ่าว วามรู้ไม่ปลอภัยในหัวใ
“ นอน้วยันไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่อนโฮ
ว่าไหมหืมมม ” หน้าอเาโน้มระิบมาที่หูอผม ผมรู้สึั๊ี้ ผมิ้นสุแร แ่เา็ผมลบนโฟาไ้ลอ
“ ันว่านะืนนี้มีเรื่อสนุให้ทำแล้วล่ะ ”
ความคิดเห็น