คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Summer : Ice Cream Cake
รสาิออาหารบ้ารั้มัน็ะรู้สึถูปาแปลๆ
เพียแ่ว่าไม่ใ่เพราะอาหารอร่อยหรอ
มันึ้นอยู่ับว่าเราำลัินอยู่ับใรมาว่า
อนโฮ...
อนโฮ..
อนโฮหลานยาย มาหายายทานี้สิหลานรั
เสียอุยายำลัร้อเรียหาผม
ผมรู้สึเาวูับสถานที่ที่อยู่เบื้อหน้า
หมอวันสีาวหนาาทำให้เป็นอุปสรรในารมอเห็น
แ่แสสว่าสีาวเป็นสิ่เียวที่ำลันำทาผมไปพบุยายไ้อย่าีที่สุ
หมอวันเริ่มบาาบ้าแล้ว แสสีาวสว่านผม้อยแนึ้นมาบัเพื่อปป้อวา
อ๊าาาาาา
วามรู้สึาารโนอะไรบ้าอย่าสัมผัสที่า้านวาอผม มันำลัุผมและัวอผม็ล้มลไปในที่สุ
เบื้อหน้าในอนนี้แทนที่ะเป็นทุ่อไม้ามฤูาลามที่ผมเยเอ
ลับเ็มไป้วยลุ่มวันสีำและไฟที่ำลัลุลามมอไหม้ไปทั่วพื้นที่ มืออผมำลัเาะอยู่ที่อบอหน้าผาที่สูัน อนโฮที่อบอวีอนนี้ผมอ่อนแอลไปทุทีแล้ว
“ ่วย้วยใร็ไ้่วยผม้วย ”
แรุระาลาให้ผมลไป้านล่าที่เ็มไป้วยลาวาไฟสีแเพลิ เาสีำอัวอะไรบาอย่าที่ให่มหึมาำลัุผมลไปเรื่อยๆ
ผมเริ่มะเาะไม่ไหวแล้ว เหนื่อยอผมไหลออมาท่วมร่าาย
วามื้นและวามร้อนที่ผมำลัไ้รับอยู่มัน่าทรมาน
ผมร้อสุเสีย็ไม่มีใรมา่วย
“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เ้าใ่ไหมือ ยู อนโฮ หลานอระูลยู ” เาปริศนาเอ่ยึ้น้วยเสียอันัลั่น
“ ใ่ผมนี่แหละ ยู อนโฮ แห่ระูลยู ท่านเป็นใร
ปล่อยผมไปาที่นี่สัที ”
“ ้าปล่อยเ้าแน่ แ่เ้า้อรัษาสัาในารแ่านับหลานอระูลไล
” เาปริศนาบอให้ผมรัษาสัาอะไรนั่น
ถึแม้ว่าผมำลัะายและไม่มีทาเลือ ผม็ไม่มีวันแ่านับนายวานลินเ็า
“ ไม่ ผมไม่ยอมแ่านับนายนั่นเ็า ถึแม้ผมะ้อาย ผม็ไม่ยอมแ่านับนายวานลิน
” ผมะโนอย่าสุเสีย
“ ั้นเ้า็เรียมัวะ ฮ่าๆๆๆๆ ” เาปริศนาหัวเราะอย่าบ้าลั่และ่อยๆเลือนหายไปในที่สุ
แ่มันยัไม่บแ่นี้เาสีำเบื้อล่าทีุ่ระาผม มันุระาผมลเรื่อยๆ
นผมเริ่มะหมแรแล้ว มืออผมสั่นระริ
ผมใ้แรเฮือสุท้ายันัวเอให้ึ้นไป้านแ่มันลับไม่เป็นผล ผมท้อแล้วในใไ้แ่นึถึพ่อับแม่ที่ผมหลั
ผมำลัะปล่อยมือลไปที่ลาวาสีแเพลินั่นแล้ว
“ ลา่อนนะรับุพ่อุแม่ ผมรัพ่อับแม่มานะรับ ”
อนโฮ !!
เสียอผู้ายเรียผม เสียนั่นมันเป็นเสียที่ผมุ้นเย เสียอ ไล
วานลิน
ผมเยหน้าึ้นไปมอยัเบื้อบน ลับลายเป็นท้อฟ้าสีฟ้าราม
ปุยเมที่ล่อลอยามแรลม อไม้ำลัผลิบานและหมู่มวลผีเสื้อที่บินว่อน
และใบหน้าอวานลินในุเสื้อเิ้สีาวับรอยยิ้มอเาำลั้อมอผมอยู่ มือวาอเายื่นออมาับมือมืออผม
ผมระับมือนั้นอย่าแน่น วามรู้สึอบอุ่นแผ่่านไปทั่วร่าายอผม ผม้อมอหน้าวานลิน้วยหัวใที่เ้นแรนแทบทะลุออมาาอ
รอยยิ้มอนายนั่นมันำลัมีอิทธิพล่อหัวใอผม
วานลินึัวอผมึ้นมาาแรระาาเาเบื้อล่า
ร่าายผมรู้สึเบาและเท้าอผม็ไม่ไ้สัมผัสพื้น นี่ผมลอยไ้หรอ
ผมลอยึ้นมาโยที่มีอวานลินยัระับอยู่ วานลินึผมเ้าหาัว
ผมึเเล็น้อย เ้าึผมเ้าไปอโยเอามืออผมับเาุมไว้ที่หัวใอนายนั่น
หัวใอวานลิน็เ้นแรไม่แพ้ัน ใบหน้าอันร้อนเห่ออผมเริ่มำเริบอีรั้
“ อนโฮ ันูบนะ ”
เสียนั้นทำให้โลอยู อนโฮหยุหมุน
วานลินโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาอัวเอลมาหาผม
เ้ารรมร่าายอผมลับไม่ัืนใๆ ลับรู้สึี้วย้ำ
วานลินใ้มือ้ายประอใบหน้าอผมไว้
ริมฝีปาอเาเ้าใล้ผมเรื่อยๆนลมหายใอเราสอนรับรู้่อันไ้
ผมหลับาลเรียมรับวามรู้สึที่วานลินับลัะมอบให้
ุ้บบบบบบ !!!
โอ๊ยยยยย !!
นี่ผมฝันบ้าอะไรอีแล้วเนี่ย
ผมื่นึ้นมาท่ามลาพื้นไม้้าเีย
ผมนอนเียอีรั้แล้วเมื่อวานผม็นอนเีย
วันนี้อี็เพราะฝันอะไรบ้าๆเี่ยวับารแ่านนั่นแหละ
หรือมันะเป็นลาบอเหุอะไรบาอย่าอผม แล้วในฝันยัะมีนายวานลินับผมับลัะูบันอี
น่าสยสยอมา ผมลุึ้นาพื้น้วยวามัวเีย
้าน้าอที่นอนแทนที่ะมีนายวานลินนอนอยู่ลับเป็นเียนอนที่ว่าเปล่า
ผมึลุึ้นมาะโหน้ามอหน้านายนั่นวาสายาไปรอบๆห้อ็ไม่เห็นนายนั่นะแล้ว
ผมถอนหายใแรๆไปหนึ่ที
แล้วทำไมเวลาเาไม่อยู่ผม้อรู้สึเหาๆแปลๆ้วยล่ะเนี่ย
สายาอผมเหลือบไปเห็นระาษสีน้ำาลใบเล็แปะอยู่บนหัวนอน
ลายมือที่อ่าน่ายปราแ่สายาอผม ะเป็นใรไปไม่ไ้นอา ไล วานลิน
“ วานลินสามีอนโฮั้นหรอ ”
“ วานลินสามีอนโฮั้นหรอ ”
“ วานลินสามีอนโฮั้นหรอ ” ผมยำระาษะเวี้ยทิ้ลพื้นอย่าไม่ใยี ไอ้บ้าวานลินเาปั่นหัวผมให้โมโหอีแล้ว
ให้ายัน็ไม่เอานายมาเป็นผัวหรอ !! ผมสบถำ่าไป่อนะลมาหยิบผ้านหนูเินเ้าไปในห้อน้ำ
.
.
.
- Kuanlin -
ผม้อมา้าับอนโฮเนื่อาฝนที่หนั ผมึัารแล้เาสารพั
มัน็รู้สึสะในะแ่ว่าารระทำบาอย่าอผมลับมีผล่อหัวใอผมเอ
เาน่ารันผมอยาถะนุถนอม ืนนี้เป็นืนที่ผมไม่สามารถ่มานอนหลับไ้
ผมไ้แ่นอน่ายหน้าผาิทบทวนสิ่ที่ัวเอระทำไป ผมำลันอนิอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ีอนโฮ็ระเ้ัวึ้นมาเาทำหน้าุนทั้ทีายัหลับอยู่
เาเวี้ยหมอน้าลไปที่พื้นแล้วลไปนอน่อ หมอนี่ละเมอแปลนะมั
“ ยายรับ ยายอยู่ไหน ” เสียใสๆออนัึ้นอีรั้
ในะที่ผมำลัะเลิ้มหลับ
“ ่วยผม้วยรับ ่วย้วย ” อนโฮยมือึ้นปัป่ายอะไรบาอย่า เหื่ออเาไหลึมออมาทั่วร่าาย ผมึึมือเาให้ลมา เาระับมือผมแน่นและึัวผมเ้าไปอ หัวทุยๆออนโฮุเ้าที่อผม ผมึเอามือลูบหัวอเาอย่านุ่มนวล อนโฮูสบายึ้น ไม่นานผม็เ้าสู่ห้วนิทรา
“ นอนแบบนี้็ไม่เป็นอะไรหรอมั้ ”
ิ้ ิ้
ผมื่นึ้นมาท่ามลาเสียนาฬิาปลุาโทรศัพท์
หัวทุยๆออนโฮยัุอยู่ที่ออผม ผมเผลอผุรอยยิ้มึ้นมา
นาแพยาวอนายนั่นูสวยและเหมาะับใบหน้าน่ารัๆแบบนั้น
แ่ิที่ฝีปาอนายนั่นเหมือนินหมามาทั้โล ผม่อยๆันหัวอนโฮให้หนุนบนหมอน
เาูเหมือนเ็ทารัวเล็ๆ ทั้ที่เาับผม็ัวสูไร่เรี่ยัน ผมลุึ้นมาาเียและหยิบระาษโพส์อิทึ้นมาเียน้อวามบาอย่าให้ับอนโฮ่อนะลับอนโ
ผมเินออมาาห้อและเห็นแม่ออนโฮทันทีึเินไปล่าวลา
“ ุน้ารับผมลับ่อนนะรับ อบุสำหรับอาหารและที่พัรับ ” ผมพูพร้อมับโ้ให้
“ ไม่เป็นไร๊ะ อีไม่นานเรา็เป็นรอบรัวเียวันแล้ว
เรื่อแ่นี้ธรรมามา๊ะ ” แม่ออนโฮพูและยิ้มให้ผม ผม็ยิ้มลับให้ท่านและเินออาบ้านออนโฮโยเหลียวหลัหันไปมอห้อ้านบนสุอัวบ้าน
ป่านนี้นายนั่น็ะยัไม่ื่น
ผมเินทาโยรถแท็ี่ลับมาที่อนโที่ริแล้วอนโผมับบ้านออนโฮอยู่ห่าันพอสมวร
ผมเินึ้นลิฟ์มานถึห้ออัวเอ็พบว่าฮยอนบินฮยอำลันั่รออยู่ที่โฟา
“ ลับมาแล้วหรอไอ้น้อาย เป็นไ้เสร็ไหมเมื่อืน ” ฮยอนบินฮยอเอ่ยแวผม
“ เสร็บ้าอะไรล่ะฮยอ ฝนมันหนัเลยลับอนโไม่ไ้เท่านั้นเอ
ฮยอนี่ิอุศล ผมยัเ็อยู่นะ ” ผมอบลับไปและเินไปนั่ที่โฟาอี้าน
“ โอเๆ พ่ออนายเาฝาุแรถไว้ให้
เาเพิ่ให้ันไปื้อรถมาให้นายั้สอัน น่าอิาะมั ” ฮยอนบินฮยอยื่นุแรถมาให้ผมสออ
อหนึ่เป็นรถยน์บอยี่ห้อว่าเป็นปอรเ่ ส่วนอีอเป็นุแรถัรยานยน์
“ สอันเลยหรอรับ ” ผมเอ่ยถาม
“ ใ่แล้วรถยน์็น่าะให้นายับไปที่ไลๆับว่าที่ภรรยาแหละมั้
ส่วนมอไ์นาย็ับไปโรเรียนมันะสะวว่า ”
“ ภรรยาอะไรอฮยอล่ะเนี่ย ผมะไปอาบน้ำแล้ว ฮยอ็ลับไปทำานที่บริษัทไ้แล้ว
ไม่ั้นผมะฟ้อพ่อแน่ ” ผมพูบ็ันฮยอนบินฮยอให้ออาห้อ านั้นัวเอ็เ้าไปอาบน้ำเรียมพร้อมไปโรเรียน
“ วันนี้ะวนนายนั่นไปินไอศรีมีไหมนะ ” ผมำลัุ่นิ
ผมอาบน้ำแ่ัวเสร็แล้ว ึหยิบระเป๋าและเสื้อสูทพาบ่าลมา้านล่า
เินมาบริเวที่อรถ ไม่นานผม็เอับรถVespa ันสีส้มสเหมาะับหน้าร้อนนี้ริๆ
ผมหยิบุแสาร์ทรถานั้นับออาอนโเพื่อไปโรเรียน
สายลมเย็นๆใน่วเ้าสร้าวามรู้สึให้เย็นสบายผมับมานิไฟแ ระหว่าที่ผมอรอสัาไฟพอีับสายาอผมเหลือบไปเห็นอนโฮในร้านุปเปอร์มาร์เที่เือบะถึโรเรียนแล้ว
เาแ่าย้วยเรื่อแบบนัเรียนอย่าเรียบร้อย
อนโฮำลัเลือื้อออย่าอมบี้ผู้หิวโหย เายืนเลือนู่นนี่นอเือบะล้นะร้าอยู่แล้ว
เมื่อสัาบอให้รถไปไ้ผมึับเ้าไปอที่หน้าุปเปอร์มาร์เ
อนนี้อนโฮำลั่ายเินที่หน้าแเียร์แล้ว ไม่นานเา็เินออมาพร้อมับถุใบให่สอสามถุ
สายาอเาประสานเ้าับผมทันที
“ ไุภรรยาื้อเสบียไปุนไว้เวลาน้ำท่วมหรอ ” ผมเอ่ยวนประสาทนายนั่น
“ มัน็เรื่ออันอีนายยุ่อะไร้วย แล้วอย่ามาพูามั่วๆนะ ”
อนโฮเริ่มโรธึ้นเล็น้อย
“ ึ้นมาสิไหนๆนาย็ะไปโรเรียนนี่ ” ผมเอ่ยวนอนโฮให้ึ้นรถไป้วยัน
นายนั่นมวิ้วึ้นและเินมาที่รถอผม
“ ถ้าไม่ิว่ามันหนัมาันไม่ไปับนายหรอนะ ” อนโฮพูบผม็หยิบหมวันน็ออีใบสวมที่หัวอนโฮ
อนโฮมอหน้าผมเล็น้อย่อนะทำหน้าบูบึ้ามประสานายนั่น
“ ถือสิ ันึ้นไม่ไ้ ” อนโฮ้าวึ้นมา้อน้านหลัโยเายื่นอให้ผมถือ่อน
ทำให้ผมำเล็ๆใส่นายนั่นไป
เมื่ออนโฮึ้นมาแล้วผม็ระุรถแรๆใส่นนายนั่นเ้มาโนที่แผ่นหลัอผม
ผมำไม่หยุ่อนอนโฮะใ้หมวันน็อที่ใส่อยู่เมาที่หัวอผม ผมึมึนเล็น้อย
“ อย่ามาวนประสาทแ่เ้า ” เมื่ออนโฮพูบผม็ับรถออาที่นั่นทันที
ผมับเาี่รถมานถึโรเรียนลอทาอนโฮับผมไม่พูาันสัำ
แล้วนายนั่น็ันหลับมาบนแผ่นหลัอผม้วย ไม่รู้ว่าน้ำลายะหยใส่บ้าหรือเปล่า
“ อนโฮื่นไ้แล้ว ถ้าน้ำลายนายหมใส่ันะ่านาย ” ผมะโนเรียเาให้ื่นาารีบหลับ
“ อื้อออ รู้แล้วแหละ ันไม่ไ้นอนน้ำลายยืสัหน่อย ” พูบนายนั่น็้าวลและเเือบะล้ม
“ ไอ้เ็เ๋อ ” ผมหันไม่ว่านายนั่น
อนโฮึวาถุนมล่อนะแะหมวันน็อและยื่นระแทใส่อผม หมอนั่นหันมาแยเี้ยวใส่ผม่อนะถือถุเิน้ำๆออไป
“ อนโฮ เย็นนี้ไปินไอิม้วยันนะ ”
.
.
.
วานลินวนผมไปินไอศรีม
นายนั่นิอะไรอยู่ันแน่
เสียอวานลินะโนึ้นมาะที่ผมำลัะเินออไป เพราะเริ่มทนวามวนประสาทอนายนั่นไม่ไหว
แู่่ๆเา็เิวนผมไปินไอศรีม้วยัน
แ่ำพูนั้นทำไมมันให้วามรู้สึเหมือนำลัโนีบอยู่เลยล่ะ
ผมหันหน้าไปหาเาโยไม่มีำอบใๆ
“ ผีเ้าหรออยู่ีๆ็พูอะไรบ้าๆออมา ”
ผมเินึ้นมาบนห้อเรียนอยาลำบาเพราะไอ้ถุสอถุนี้แหละ
นมที่เพื่อนในห้อสั่ให้ผมื้อมาให้เพื่อเป็นอินในเวลาเ้าและลาวันเนื่อาบ้านอผมอยู่ใลุ้ปเปอร์มาร์เมาที่สุและทิปาารไปื้อให้้วยไม่ั้นผมะไปแหี้าื่นไปื้อให้อย่าแน่นอน
สโลแนเินมาอไปมัน็ยัใ้ไ้ผมเรื่อยๆ
ผมเริ่มั้แผายอในห้อโยารยึโ๊ะอแฮวีอีโ๊ะ
วันนี้ินยอับแฮวี็ยัไม่มาผมึ้อเ็บเินและายอยู่เพียนเียว
เพื่อนๆในห้อและ่าห้อ็เริ่มมาับออัวเอันบ้าแล้ว
พวนี้นี่ี้เียริๆแ่อิน็ไปื้อเอไม่ไ้ แ่ผม็ถือว่าุ้มอ 1000 วอน
ผม็ะไ้เิน 2000 วอน ำไรเห็นๆวันนี้ไม่้อึ้นรถไฟฟ้ามา้วยประหยั่ารถไปอี
ผม้อรวยแน่ๆ
“ อนโฮพวเรามาันแล้ว ” เสียอินยอัมาแ่ไล พร้อมับแฮวีที่ยืนหอบอยู่หน้าห้อ
“ วันนี้พวนายอเินเพราะไม่มา่วยเศรษียู อนโฮ
” ผมโอ้อวเพื่อนสนิทสอน้วยันหยิบเินวอนึ้นมาพัเล่น
“ ในที่สุ็หมะที ” ผมพับถุพลาสิใบให่่อนะเ็บใส่ระเป๋า
และหยิบถุผ้าใบเล็ึ้นมาใส่เินเอาไว้
โยมีแฮวีับินยอนั่ทำารบ้านที่้าไว้้าๆ
“ เอ้ออนโฮ นายมาโรเรียนยัไเมื่อเ้า อเยอะนานี้ใร่วยถือมาล่ะ
” เป็นเสียแฮวีเอ่ยถามผม ้วยำถามที่ผมไม่อยาะอบมันเลย
ถ้ารู้ว่ามาับไอ้เ็ใหม่วานลินเาสอนะสสัยันไหม
เพราะเมื่อวาน็แทบ่าันายในห้อแล้ว
“ เอ่ออออ...ือ.... ” ระหว่าที่ผมำลัะอบไปสายาผมเิไปเห็นวานลินที่ยืนอออยู่หน้าห้อและทำหน้าเย้ยหยันผมเ็มที่
นายนั่นพยัหน้าเป็นเิว่าให้ผมเินออไปหา
“ ันไปเ้าห้อน้ำ่อนนะ ไปล่ะ ” ผมถือโอาสวิ่ออไปนอห้อทันที
ินยอเาหัวเบาๆและมวิ้วอย่าไม่เ้าใ
“ มีอะไร เรียันมาทำไม ” ผมถามสล๊อ้าหน้า
“ ถ้านายไปินไอิมับัน ันะไม่บอว่านายมาับัน แ่ถ้าไม่ัน็ะไปบอเพื่อนนาย้วยว่าันเป็นสามีอนาย
” ผมแทบะรุแผ่นินหนี
เหุาร์หลันฝาแบบนี้ผม็้อยอมรับแ่โยี
“ ไ้ันะไป ห้าโมเย็นหลัโรเรียน ” ผมพูบ็เินเ้าไปในห้อทันที เพื่อนสอนที่ำลัรอฟัำอบอผมอยู่ โยมีวานลินเินลับมานั่ท่เ้าอี้ัวเอ้านหน้าผม
“ พอีันื่นทันพ่อเลยมา้วยันน่ะ ” ผมแถไปอย่าหน้า้านๆ
แ่ไอ้นรหน้ามันลับหัวเราะผม
“ ำอะไรอนายไอ้เ็ใหม่ เียบปาไปะ ” ผมย้อนถามอย่าหัวเสีย
“ ไม่มีอะไรนี่ หึ! ”
ลอารเรียนทั้วันนี้ ผมแทบไม่มีสมาธิอยู่ับารเรียนหนัสือ ผมิเรื่ออวานลินและเรื่อแ่าน้ำไป้ำมาในหัว
ถ้าเิเพื่อนๆรู้ว่าผมะ้อแ่านับนายนั่นเาะมอผมยัไ
วานลินเพิ่มา็ใ่ะว่าไม่มีนรู้ัสาวๆในโรเรียน่า็รี๊ร๊าเา ถ้ารู้ึ้นมาผมไม่โนั่าหมป่าหรอเนี่ย
เสียออบอเวลาเลิเรียนแล้ววันนี้ผมไม่รับรู้ะไรเ้าสมอเลยสัวิาเียว
เพราะไอ้น้าหน้านี่แหละ วานลินหันมาเ็บอใส่ระเป๋าหนัสือ
เายิ้มมุมปาให้ผม่อนที่ะออไปนอห้อ ผมะ้อไปับนายนั่นอีริๆหรอเนี่ย
เอาปี๊บลุมหัวไ้ไหม
“ อนโฮเราไปร้อาราโอเะันเถอะ ” ผมำลัะลุามวานลินไปแ่เป็นินยอที่ึผมให้นั่ล่อน
“ เอ่อือันไม่ว่าน่ะ อโทษนะ อัว่อน ” ผมพูบ็รีบเผ่นออาห้อทันที
ท่ามลาวามุนอเพื่อนสนิททั้สอ
.
.
“ แฮวี นายว่าวันนี้อนโฮแปลไปไหม ”
.
.
ผมรีบเินไปทาหลัโรเรียนทันที รถ Vaspa สีส้มันเิมอรออยู่ที่นั่น
วานลินำลันั่หัน้ามอมาทาผม ลมอ่อนๆพัผมอเาให้ปลิวไสว
ผมรีบสาวเท้าไปเรว่าะมีนเห็นแล้วเอาผมไปนินทาไ้
“ ไปสัทีสิ เี๋ยว็มีนมาเห็นหรอ ” ผมเร่ไอ้สล๊อให้ออไปาที่นี่ให้เร็วที่สุ
“ ทำัวอย่าับะถูับเ้าุ ทำไมอายหรอที่อยู่ับัน ” ผมมอหน้านายนั่นทันที
น้ำเสียทีู่เหมือนน้อยอน้อยใอวานลินทำให้ใอผมเ้นแร
ผมเอ็ไม่ไ้อายเพียแ่ลัวนอื่นเอาผมับวานลินไปนินทามาว่า
“ ไม่ใ่อย่านั้น เี๋ยวแฟนลับนายมาั่าันทำไล่ะ ” ผมบอเหุผลโ่ๆไป
วานลินยื่นหมวันน็อให้ผมใส่ านั้นผม็นั่้อนท้ายเาออไป
โยผมไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิททั้สอำลัามผมมา
ผมนั่รถมาับวานลิน โยนายนั่นเลือร้านนมที่อยู่ละแวสถานีรถไฟฟ้า
ถ้าแเนียลฮยอเห็น็ะแวผมแน่ๆ วานลินพาผมเินไปมุมสุร้าน
เป็นที่นั่เบาะสีแส วานลินนั่ไว่ห้าและออมอมาที่ผม
“ ะมอันอีนานไหม แล้วนายะพาันมาเลี้ยทำไม ” ผมถาม้วยเหุผลวานลิน
“ ัน็แ่อบแทนที่นายให้ัน้าที่บ้าน็เท่านั้น หรือนายอยาทำอย่าอื่น
หืมม ” วานลินเอ่ยวนประสาทอีรั้
“ ไอ้โริ หยุหื่นใส่ันสัที ันะสั่ให้นายหมัว ” ผมพูบ็สั่เมนูในร้านสามสี่อย่าโยเลือรถาิที่ัวเออบทั้หม
แ่วานลินลับยื่นเมนูืนพนัานและไม่สั่อะไรเลย
“ นายไม่สั่อะไรบ้าเลยหรอ ” ผมย้อนถามไป
“ นายินอะไร ัน็ินอย่านั้นแหละ ” ำพูวานลินทำผมใเ้นอีแล้ว
บ้าริอนโฮ
15 นาทีผ่านไป เมนูที่ผมสั็มาเสริฟรหน้า วัฟเฟิล้าวโพและลูเ
ับ ไอศรีมหลารสทั้หมสิบลู ปราแ่สายาอผม ผมมอหน้าวานลินเป็นเิว่า
ันะินแล้ว นายนั่น็พยัหน้า
านั้นผม็ัารอหวานแสนอร่อย้าหน้าอย่าไม่รีรอ แล้ว็ไม่สนใเ้ามือ้วย
“ ินยัไอนายเนี่ย มานี่ ” เสียอวานลินเอ่ยึ้น
วานลินึทิู่้าัวแล้วับบริเวริมฝีปาอผม
ผมทะินไอศรีมเลอะเทอะ สายาอวานลิน่าอ่อนโยน
เ้าบรรเ็ราบไอศรีมบนริมฝีปาอผม
“ ัน...ันไม่อบทิู่ มานี่ันทำเอ ” ผมพูอยาะุะั้วยหัวใที่เ้นระรัว
แล้วึทิู่ามืออวานลินมาเ็เอ
“ ถ้านายไม่อบทิู่เ็ปา ราวหลัันะใ้ปาันเ็ไปบนปานายเอ ”
ลับมาอัพเทแล้วนะ 100 % ให้หายิถึ
ะเิอะไรึ้นอี
โปริามอน่อไป
ัพพอร์เ็ิวบ์้วยนะ
ความคิดเห็น