ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    B.A.P - เกาะรักพักใจ

    ลำดับตอนที่ #7 : เกาะรักพักใจ 6

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 168
      0
      30 มี.ค. 56

    เกาะรักพักใจ 6

    คิม จงอิน... เสียงแหบพร่าขัดจังหวะการพูดของคนตรงหน้าและเดินเข้าไปร่วมบทสนทนาด้วย แม่มีเรื่องจะคุยกับนายนิดหน่อยสายตาของเธอจ้องเขม็งไปที่ลูกชาย ก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อยให้กับหญิงสาวมีอายุที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่

    เอ่อ...ผม ผู้เป็นลูกหันไปมองใบหน้าของหญิงสาวที่มีอายุเพียงเล็กน้อย

    พี่พูยองคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ?

    ฉันจะไปว่าอะไรได้ เขาเป็นลูกชายเธอนิเมื่อได้ยินคำตอบจากปากคนตรงหน้าเธอก็รีบจับแขนลูกชายตัวเองให้เดินตามมายังห้องของเธอทันที

    ฉันได้ยินว่านายได้เบาะแสเด็กนั้นแล้วเมื่อคนเป็นแม่พูดขึ้นชายหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่าแม่ของเขาคงจะแอบฟังเขาคุยกับน้าพูยองอยู่นานแล้ว แต่ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยนี่คือสิ่งที่เขาสงสัย

    ถ้าแม่หมายถึงมุน จงออบ...ใช่ครับผมได้เบาะแสของเขาแล้ว

    ไอ้เด็กนั้นมันตายไปแล้วทำไมแกต้องขุดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก!” เมื่อผู้เป็นแม่ตะคอกเสียงขึ้นทำให้ชายหนุ่มเริ่มสงสัยเข้าไปอีก ทำไมถึงต้องโกรธขนาดนี้กัน

    จงออบ...ยังไม่ตายครับ

     

     

     

     

     

    บรรยากาศของเช้าวันนี้เงียบกว่าทุกครั้งสร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านคนอื่นเป็นอย่างมากโดยเฉพาะท่าทางที่เงียบกว่าทุกครั้งของจงออบซึ่งไม่มีแม้แต่รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเขา และแดฮยอนที่ได้แต่นั่งมองชาวบ้านคนอื่นเก็บผักบริเวณท้ายหมู่บ้านใกล้หุบผาซึ่งปกติเขาจะอยู่กับจงออบตลอดเวลาแต่วันนี้ไม่ ไหนจะเสียงทะเลาะจากบังยงกุกและจุนฮงที่คอยจิกกัดกันตลอดตอนนี้ก็มีแต่ความเงียบสงบจากคนทั้งสอง ส่วนคนที่เห็นจะปกติที่สุดก็คงจะเป็นฮิมชานที่มัวแต่หยอกล้อกับยองแจที่ดูเหมือนเขาทั้งสองจะสนิทกันมากขึ้นสนิทกันจนชาวบ้านคิดว่าเขาดูเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน

    จงออบนายไม่สงสารพี่แดฮยอนบ้างหรอ นายก็ฟังฉันอธิบายไปหมดแล้วนิ จุนฮงที่มองเหตุการณ์อยู่นานเอ่ยขึ้นพร้อมมองใบหน้าของเพื่อนสนิท

    นายไม่เข้าใจหรอก

    ใช่ ฉันไม่เข้าใจก็นายเล่นไม่บอกอะไรฉันเลยนิ

    ความรู้สึกของฉัน... จงออบเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ จุนฮงมองอย่างไม่เข้าใจนักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกับเพื่อนสนิทของเขาบางทีถ้าจงออบพร้อมเขาคงพูดออกมาเอง

    ความรู้สึกที่อบอุ่นทุกครั้งเมื่อมีเขาอยู่ข้างๆและเมื่อความรู้สึกนั้นมันชัดเจนขึ้นฉันก็ไม่อยากใกล้ชิดกับเขาเพราะดูเหมือนสิ่งเรานั้นมันคือความรักและความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่ฉันกลัว...

    เฮ้! ทุกคนฉันมีอะไรมาให้ดู ชายหนุ่มผิวสีแทนวิ่งมายังชาวบ้านคนอื่นๆพลางคลี่กระดาษที่อยู่ในมือของตัวเอง เมื่อวานฉันออกเรือไปปูซาน แล้วเจอกระดาษนี่แปะเต็มเมืองไปหมดฉันว่ามันดูคุ้นก็เลย...ชายหนุ่มกางกระดาษออกพลางวางทาบกับใบหน้าของแดฮยอน ใช่แล้วมันคือรูปของนักรบจากสวรรค์ฉันจำไม่ผิดจริงๆด้วย ชายคนนั้นแสดงสีหน้าร่าเริงและดีใจสุดขีด ยองแจที่เห็นแบบนั้นก็รีบไปหยิบกระดาษนั้นขึ้นมาดู

    ประกาศตามหาคนงั้นหรอ? ยองแจขมวดคิ้วและมองรูปจากกระดาษที่มีรูปของแดฮยอน ยงกุกรวมทั้งฮิมชานอยู่ในนั้น

    ใช่เขาว่ามีเงินรางวัลถ้าใครหาเจอด้วยนะ มีเบอร์ติดต่อด้วยแหละ ชายหนุ่มแย่งกระดาษจากมือของยองแจอีกครั้งและมองตัวเลขบนกระดาษนั้น ไม่จริงน่า! ชายหนุ่มแสดงสีหน้าประหลาดใจ

    มันไม่มีหรอ ฮิมชานพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก

    มันมีแต่มันหายไปสองตัว จังหวะที่ฉันอีกออกคงไม่ได้ดู... ชายหนุ่มเสียงอ่อนลงและแสดงความเสียดายออกมาแต่แดฮยอน ยงกุกและฮิมชานกลับไม่รู้สึกเสียดายสักนิดอาการของพวกเขามันดูเหมือนโล่งใจมากกว่า

    แต่ถ้าพวกพี่จำที่อยู่ได้ เราสามารถพาพี่กลับได้นะ ชายหนุ่มพูดพร้อมมองใบหน้าของคนทั้งสาม

    พวกเราจำไม่ได้! แดฮยอน ยงกุกและฮิมชานพูดพร้อมกันก่อนจะมองใบหน้าของเพื่อนเขาที่เผลอพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายมันดูเหมือนเรื่องตลกสำหรับพวกเขาแต่ก็ต้องฝืนยิ้มหัวเราะไว้

    หลอกได้แต่เด็กเท่านั้นแหละ โกหกชัดๆ จุนฮงบ่นอุบอิบ

    นายไม่ใช่เด็กหรือไง... ยงกุกกระซิบที่ใบหูของจุนฮงก่อนที่จุนฮงจะถลึงตาใส่เขา

    ผมจะต้องหาหมายเลขพวกนี้ให้ครบ ไม่ต้องห่วงผมจะพาพวกพี่กลับบ้านให้ได้ชายหนุ่มพูดพร้อมตบไหล่ของฮิมชาน

    นายกำลังหวังรางวัลอยู่หรือไง ยองแจพูดพร้อมมองใบหน้าของชายคนนั้น

    ฉันตอบแทนที่พวกเขาเคยช่วยเราไว้ต่างหาก ไม่รู้ว่ายองแจมองโลกในแง่ร้ายไปหรือเปล่าแต่มันก็ดูไม่น่าเชื่อเลยสักนิดกับอาการของชายตรงหน้าที่ดูจะเลิ่กลั่กทั้งสายตาและคำพูด ยองแจไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยักไหล่และเดินไปยังแปลงผัก

    ฉันได้แต่หวังว่าอย่าให้เด็กนั้นหาหมายเลขครบ ฮิมชานพูดพร้อมนั่งลงข้างๆยองแจ

    ทำไมพี่ไม่อยากกลับบ้านของตัวเองหรือไงกัน

    ใช่ฉันไม่อยาก…” น้ำเสียงของฮิมชานดูเศร้าผิดปกติจนยองแจต้องละความสนใจจากแปลงผักมองใบหน้าของฮิมชานแทน

    แต่ผมอยากให้พี่ไปใจจะขาดยองแจพูดพร้อมใช้นิ้วที่เลอะดินป้ายหน้าของฮิมชานพร้อมวิ่งหนีและแลบลิ้นใส่เขา

    ถ้าฉันเกิดไปจริงๆนายอย่าคิดถึงฉันละกัน ยู ยองแจ!!

     

     [Choi Junhong]

    ผมไม่เข้าใจจริงๆทำไมเขาต้องโกหกว่าจำไม่ได้ด้วย

    จุนฮงเอาผักไปล้างให้ป้าหน่อยคนอื่นก็ว่างกว่าผมทำไมต้องใช้ผมคนเดียวด้วยนะ

    ครับ!ผมหยิบตะกร้าที่ใส่ผักเดินไปยังลำธาร น้ำใสๆนั้นทำให้ผมอดจากที่จะลงไปแหวกว่ายในนั้นไม่ได้ผมวางตะกร้าไว้ข้างๆโขดหินพลางค่อยๆยกชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นหน้าท้องแบนเรียบและผิวขาวจัดที่ผู้หญิงบนเกาะนี้ต่างอิจฉา

     ตูม!

    นั้นไม่ใช่เสียงที่ผมกระโดดลงมาด้วยตัวเองอย่างเต็มใจหรอกนะแต่มีใครบางคนผลักผมลงมาต่างหาก

    ดูนายอยากจะเล่นน้ำนะบังยงกุก ผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อคืนเขาไม่เคยสำนึกผิดเลยหรือไงกัน ดูๆยังมีหน้ามายิ้มเหงือกบานอยู่ได้ ฉันก็อยากเล่นน้ำบ้างแล้วสิไม่พูดเปล่าเขาค่อยๆถอดเสื้อออกจนเห็นผิวเนียนกับกล้ามแขนที่ดูแข็งแรงและซิกแพคที่เรียงตัวสวย จนผมได้แต่อ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า

    หุ่นฉันนะดีกว่าไอ้แดฮยอนเยอะเลยใช่ไหมละไม่รู้ว่าเขามาอยู่ตรงหน้าของผมตั้งแต่เมื่อไหร่แต่คำพูดเมื่อกี้ก็ดึงสติของผมกลับมาทันที

    ไม่สำนึกบ้างหรือไง!

    นายไม่เรียกฉันว่าพี่แล้วหรอ โอ้ย ทำไมต้องขยับเข้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วยนะไอ้พี่เหงือก แล้วไอ้อาการนี้มันคืออะไรกัน ใจเต้นแรงแถมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว ฉัน...ขอโทษนะผมมองใบหน้าของเขาพลางตีหน้าใสซื่อ นายไม่อยากได้ยินแบบนี้หรือไง

    แล้วไง? ผมพูดพร้อมเบี่ยงหน้าหนีเกือบสามร้อยหกสิบองศา

    หายโกรธเถอะนะ อ้ากกก พี่เหงือกมันอ้อน ให้ตายเถอะ! ทำไมนะทั้งที่ก็อยู่ในน้ำแต่กลับร้อนได้ขนาดนี้

    ออกไปห่างๆผมไม่ได้หรือไง!  
    "ขออยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม..."
    "...."

    ถ้าวันหนึ่งฉันเกิดไม่ได้อยู่ใกล้ๆนายแบบนี้นายจะรู้สึกยังไงกันนะ? ทำไมผมถึงรู้สึกแปลกๆกับคำพูดนั้นนะถ้าเกิดไม่มีพี่เขาอยู่ข้างๆผม...มันก็ควรจะดีสิใช่ดีมากๆเลยแหละ

     “ดะ...ดี...ดีใจสิ! ผมคงมีความสุขมาก

    มีความสุขงั้นหรอ...แต่ฉันนะขาดนายไม่ได้เลยสักวินาทีเดียว พี่เขาโน้มตัวเขามาหาผมก่อนจะประกบริมฝีปากแผ่วเบา

    .
    .
    .
    .
    จุนฮงผักเมื่อไหร่จะ...ว้ายยยยยยยยยยยย!!!

    “O[]O!!!?




























     .รูปเก่าเล่าใหม่
    แยกฝั่งเคะเมะ?#ใครจัดที่#ฟิน

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×