คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : - f i r s t k i s s
Chapter
9
ูบแร
นานสัพัแล้วที่มินฮยอนรู้สึัวื่นึ้นมา
เามอไปที่แฮวาน้วยวามอ่อนโยน ไม่รู้อะไรพาเามาอยู่รนี้ มินฮยอนรู้สึมีวามสุอย่าบอไม่ถูเพียแ่มอนรหน้า
ายหนุ่มไม่รู้ว่าอะไรในัวอแฮวานทำให้เาอบ
รู้ัวอีทีนรหน้า็ลายเป็นโลอีใบอเาไปเสียแล้ว
โลที่อยู่แล้วมีแ่วามสบายใ โลที่ายหนุ่มอยาอยู่ลอไปหาทำไ้
“แฮวาน” นัวสูเอ่ยเรีย้วยน้ำเสียนุ่มนวล
“รับ...” แฮวานเปิเปลือาบาอบรับเสียเรียออีน
“ในอนาอุ ุอยาใ้ีวิแบบไหนรับ” มินฮยอนพูพลาลูบหัวอีน้วยวามอ่อนโยน
ำถามนี้เป็นำถามที่อบยาที่สุเลย ผมไม่เยิไว้ล่วหน้าเลยว่าอยาใ้ีวิแบบไหนในอนาเพราะว่าผมะผ่านแ่ละวันไปไ้
มัน็ลำบามาพออยู่แล้ว
“ไม่รู้สิรับ” แฮวานอบนรหน้าพลาส่ยิ้มเื่อนๆให้มินฮยอน
“แล้วุล่ะอยาใ้ีวิแบบไหน” ายหนุ่มถามลับไป้วยรอยยิ้มสใส
“ผมฝันอยาใ้ีวิเป็นนธรรมา อยู่ับนรัในบ้านหลัเล็ๆ
ื่นมาทำับ้าวอนเ้า้วยันทุวัน เินเีย้าันไปทุๆที่
ีวิธรรมาแบบนีู้เหมือนหา่ายนะรับ
แ่ับผมแล้วทำไมเป็นเรื่อยาหนัหนา็ไม่รู้” มินฮยอนพู
ผมเยิมาลอว่าอยาเป็นนรวยเพราะพวเาูสบาย
วันๆไม่้อไว่ว้าหรือลำบาอะไร แ่ผมิผิมาลอั้นหรอ
นรหน้าผมทำไมูบอบ้ำแม้แ่แววาอเามัน่าูเ็บปว
ผมไม่รู้เลยว่ามินฮยอนเยผ่านอะไรมาบ้า มีใรเีย้าเาหรือเปล่าเวลาเอปัหาหรืออุปสรร ผมอยาปป้อเาให้ไ้เหมือนที่เาปป้อนอย่าผม
“ั้นวันนี้ ุอยาลอเป็นนธรรมาูไหมรับ” แฮวานพูพลาส่ยิ้มให้นรหน้า
“แ่ผม้อทำ...าน” ายหนุ่มถอนหายใ
“ุลอทิ้มันสัวันแล้วลอทำอะไรทีุ่อยาทำูสิ
ุะไ้รู้ไว่าอะไรือสิ่ที่ทำใหุ้มีวามสุ”
“ั้น็ไ้รับ แุ่้ออยู่้าๆผมนะ”
“อื้อ”
ในวันนี้ผมอยาทำให้เามีวามสุมาเท่าที่ะทำไ้
่อนเาะ้อลับไปทำหน้าที่อเา
แฮวานูมือมินฮยอนพลามอสัาไฟ
เมื่อแน่ใแล้วว่าปลอภัย ายหนุ่มึพาันวิ่้ามถนนมาที่อีฟา
วันนี้อาาศี
เาึพานัวสูมาสูอาาศที่สวนสาธาระลาเมือ
้นไม้ใบห้าสีเียวึ่เป็นธรรมาิที่หายาในเมือให่
อา่วยบำบัิใอเาไ้
“ุพาผมมาที่นี่ทำไมรับ”
“มาใ้ีวิเป็นนธรรมาไ” แฮวานอบ่อนะับมืออีนและพาร่าสูเินเ้าไปที่ร้านัรยาน
“อยาปั่นหรอรับ”
“อื้อ แ่...” ผมเรใมินฮยอนมาๆ
แล้วผม็ไม่แน่ใ้วยว่านอย่าเาะปั่นัรยานเป็น
“ุ้อ้อนผมนะ” ร่าสูเอ่ยวน
“ุปั่นเป็นใ่ไหม” แฮวานเอ่ยถามเพื่อวามแน่ใ
“ู้วยรับว่านี่ใร” มินฮยอนส่ยิ้มพลาึ้นร่อมรถัรยาน แฮวานึ้น้อน้านหลั่อนะะโนให้นรหน้าปั่นออัว
“ุลอมอรอบ้าสิรับ มอเ็รนั้นสิ รอยยิ้มอพวเาสใสใ่ไหม”
น้านหลัพูึ้น
มินฮยอนหันไปมอรอบ้าามที่อีนบอ
มันแปลที่เาเผลอยิ้มออมา
“มันสบายใว่าสีหน้าเร่เรียอนในที่ทำานอุใ่ไหมล่ะรับ”
แฮวานเอ่ยย้ำอีรั้พลายมือสอ้าเาะเอวออีน
มินฮยอนเอี้ยวัวมามออีน้วยสายาอ่อนโยนและส่ยิ้มให้
ร่าบายิ้ม้วยวามเ้อเินพร้อมับวาใบหน้าลบนแผ่นหลัว้าอนรหน้า
มินฮยอนปล่อยมือ้าหนึ่่อนะับมืออแฮวานมาวาบนหน้าท้อ
“อผมไ้นะรับ” ร่าสูเอ่ย้วยน้ำเสียนุ่มนวลทำเอาแฮวานนเินแ้มแ
“หัวใผมมัน...เ้นนแทบระเบิแล้วรับ” แฮวานพู
“ุไม่ิหรอ ว่าผม็เป็น...แบบเียวับุ”
ายหนุ่มปั่นันมาไ้ไลพอสมวร
พวเาึัสินใแวะนั่พัรม้านั่ริมน้ำ แฮวานอาสาเินไปื้อน้ำให้
ลมพัปะทะหน้าประอบับผืนน้ำรหน้าทำให้มินฮยอนสใสึ้นมา
ไม่นานนร่าบา็ลับมาพร้อมับวน้ำเย็นในมือ แฮวานนั่ล้าๆนัวสู
“อบุนะรับ” มินฮยอนพูพลา้อาอีน
“มออะ...ไร...รับ” แฮวานพูไม่เป็นัหวะ่อนะ้มหน้าหลบาอีน
ผมสบาเาไม่ไหวหรอ เาหล่อเินไป แววาอเามีพลัทำลายล้าสู มันอาทำให้ผมหัวใวายายไ้ เมื่อรู่หัวใผม็แทบระเบิออมาแล้ว
มินฮยอนยิ้มำับท่าทีอนรหน้า
พลาเปิวน้ำ่อนะยึ้นื่ม แฮวานเหลือบาแอบมอนรหน้า
“ุไม่้อแอบมอผมหรอ” มินฮยอนพูพลาวาวน้ำล้าัว
“ทะ...ทำ...ไมรับ” แฮวานยัหลบสายานรหน้า
“เพราะผมะใหุ้มอใล้ๆ ใหุ้มอไ้นเียว ใบหน้าอผมเป็นอุ
ร่าายอผม...เป็นอุ” ร่าสูพูพลายมือสอ้าุมใบหน้าอีน
แฮวานสบานรหน้า
มินฮยอนแนบริมฝีปาลบนปาบาอแฮวาน้วยวามอ่อนโยน
เาทั้สอหลับาลพร้อมัน ร่าายอแฮวานอ่อนระทวยล
เป็นวินาทีเียวับที่เารู้ว่าหัวใอเาลไปในห้วรัอร่าสูเสียแล้ว
มินฮยอนยับริมฝีปาเบาๆ วามรู้สึอายหนุ่มถูส่ไปให้นรหน้าอย่าไม่หยุพั
แฮวานยับริมฝีปารับสัมผัสและวามอบอุ่นออีน มินฮยอนผละออาริมฝีปาอร่าอย่าอ่อนโยน
สายาอทั้สอยัประสานัน
“ุเ้ามาอยู่ในีวิอผมแล้วนะรับ” มินฮยอนพู้วยเสียแผ่วเบา
“ผม็อยามีุแบบนี้ไปลอ” แฮวานอบลับพลายมือเรียวึ้นุมมืออีน
ร่าบาส่ยิ้มอบอุ่นให้นรหน้า ายหนุ่มทั้สอับมือันแน่น
“ท้อฟ้าสวยเนอะ” แฮวานพูึ้น
“ผมไม่เยเห็นท้อฟ้าที่ไหน สวยเท่ารนี้มา่อนเลย” มินฮยอนเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนหวาน
ีวิธรรมาที่ผมามหาือีวิอนๆนี้แหละ
ผมสัาว่าะไม่มีวันปล่อยมือู่นี้ไป่อให้เออุปสรร
ไม่มีวันที่ผมะัใและลืมเรื่อราวอเาไปเ็า
แเนียลนอนมอยู่ที่อนโนี่มาัพัแล้ว
เาไม่รู้ว่าวรเริ่ม้นามหาแม่ับน้ออเาาที่รไหน
ายหนุ่มถอนหายใพลาพลิไอารี่ไปมา
ระาษเล็ๆแผ่นหนึ่ึ่ถูีและสอไว้ใ้ปลมาบนหน้าอเาพอี
เา่อยๆลี่และามันมันออ
ในนั้นเป็น้อวามที่ถูเียน้วยลายมืออใรบานที่ผมไมุ่้นเย
“ันรู้ว่าุส่นมาแอบูัน หยุเ้ามายุ่ับลูอัน
แล้วใ้ีวิอย่าทีุ่โหยหามาลอไปะ
ไม่ั้นันะทำให้ลูเลียุ”
แเนียลพยายามพลิูนทั่วแ่็ไม่พบ้อมูลอื่นเลยนั่นทำให้เา่อน้าหัวเสียพอสมวร
เาอยาโทรไปถามพ่อแ่เารู้ีว่าพ่อไม่มีวันบอแน่ๆ
ั้แ่วันนั้นมาเายัไม่ไุ้ยับพ่อเลยแม้แ่ำเียว
ไม่รู้ป่านนี้ะเป็นอย่าไรบ้า
ว่าพลาร่าสู็หยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรหาเลาส่วนัวอน
“ฮยอนอา พ่ออผมเป็นยัไบ้า” แเนียลเอ่ยถามแทบะทันทีที่ฮยอนอารับสาย
“ท่านำลัเลียร์านแล้วะามนายไปไทยน่ะ”
“ิไ้สัทีสินะว่าวรมา”
“อย่าโรธพ่อนายเลยน่า ท่านไม่ไ้ั้ใทำแบบนั้นหรอ
ันเื่อว่าท่านมีเหุผล”
“เ้า้าันให่เลยนะ”
ฮยอนอาเป็นเ็ำพร้าที่พ่อผมรับมาเป็นลูบุธรรม
เธออายุน้อยว่าผม 2 ปี ่ายๆเลยเธอือน้อสาวอผม เธอเป็นนนิสัยีและัู
ไม่เยทำให้พ่อผมลำบาใเลยสัรั้ ไม่แปลที่เธอะเ้า้าพ่ออผมนานั้น
“แล้วนี่อยู่นู่นเป็นยัไบ้า”
“ผมสบายีไม่้อห่ว”
“ันไม่ไ้ห่วนายสัหน่อย”
“แ่นี้่อนนะผมว่าะออไปหาเพื่อนสัหน่อยน่ะ”
“โอเ ูแลัวเอ้วยล่ะ” สิ้นสุำพูฮยอนอา็วาสายทันที
ผมับมินฮยอนพาันไปเที่ยวอีสอสามที่
าว่าอีไม่นาน็เป็น่าว้วยันอี
ผมไม่รู้ว่าผมเห็นแ่ัวหรือเปล่าแ่อนที่อยู่ับเาผมไม่นึถึเรื่อเหล่านั้นเลย
ผมรู้แ่ว่าลอเวลาที่เาุมมืออผมมันมีวามสุเินว่าะสนใสิ่รอบ้าราวับว่าโลใบนี้มีเพียแ่เราสอน
“อบุนะรับสำหรับวันนี้” มินฮยอนพูพลาโบมือลาอีน
“อื้อ” แฮวานส่ยิ้มสใสอบลับไป
“เอ่อ...ั้นผมไป่อนนะรับ” ร่าสูยมือึ้นเาหัวแ้เิน
“เี๋ยว...” แฮวานหันมาเรียอีน
“หืม...ว่าไรับ”
“ทีุ่ถามว่าผมอยาใ้ีวิแบบไหน ผมไ้ำอบแล้วล่ะ...ผมยินีใ้ีวิแบบไหน็ไ้ อแ่มีุ”
ร่าบาพูพร้อมับวิ่เ้าไปหอมแ้มอีน่อนะหันหลัหนีเ้าบ้านไป้วยวามรวเร็ว
ทิ้ให้นัวสูยืนยิ้มอยู่นเียว
ร่าบาไประูบ้านอย่ารวเร็ว
ั้ใะวิ่ไปหลับ้านเพื่อรี๊ออมาัๆเพราะอนนี้ใเาแทบะหลุออมาาร่าอยู่แล้ว
แ่วามั้ใอเา็้อหยุที่รนั้นเมื่อเหลือบไปเห็นเพื่อนัวีนั่ส่สายาพิาอยู่บนโฟาหน้าโทรทัศน์
“ไปไหนมา นััวี” ออูเอ่ยทัทันทีที่เห็นแฮวาน้าวเ้าบ้าน
“ไป...เอ่อ ธุระมา” แฮวานอบะุะั
“ับใร” นบนโฟาถาม้วยน้ำเสียเยือเย็น
ทำเอาแฮวานนลุไม่น้อย
“มินฮยอน ไปใล้ๆนี่เอ ไม่ไ้ทำอะไรเสียหาย้วย” แฮวานอบ้วยเสียอออ้อนพลาเินอิออเ้าไปนั่ล้าๆอีน
“ไม่้อมาทำัวน่ารัเลยนะ เี๋ยวนี้ไว้ใเาไ้แล้วหรอแน” ออูเบือนหน้าหนีแฮวาน
“อื้อ...เา็ไม่ไ้เลวร้ายอะไรนี่” แฮวานเอ่ย้วยน้ำเสียอ่อนหวาน่อนะยแนทั้สอ้าอออู
“ไม่้อเลย ื้อนะเี๋ยวนี้ แม่แเยสอนไม่ใ่หรอว่าอย่าไว้ใใร่ายๆ” ออูีมือน้าๆเบาๆ
“ับนนี้ไว้ใไ้ เาไม่มีวันทำันเ็บแน่นอน
หรือ่อให้เ็บแ่ไหนัน็ยัอยาอยู่ับเา” แฮวานพู้วยน้ำเสียหนัแน่น
“อบเามานานั้นเลยหรอ”
“ไม่รู้สิ แ่รู้สึว่าถ้าวันไหนไม่ไ้เอเา เหมือนันะาใายเลย” แฮวานพูพลาบออู
“ั้นวันหลัพาันไปรู้ัเา้วยล่ะ ันะูว่าเาผ่านหรือเปล่า”
“ริอ่ะ ันรัแที่สุเลยออู” แฮวานระโโลเ้น่อนะออออูแน่น
ออูรู้สึมีวามสุที่เห็นแฮวานยิ้มไ้นานี้หลัาผ่านเรื่อแม่มาไ้
เาเอ็อยาอบุมินฮยอนที่ทำให้เพื่อนอเาลับมาหัวเราะและยิ้มไ้นานี้ แฮวานน่ะไม่เหมาะับารทำหน้าบึ้หรอ
น่าเลียะายไป แ่พอยิ้มแล้วูสิ แ้มยึ้นเหมือนาลาเปาเลย
ออูอมยิ้ม่อนะอแฮวานอบ
ｐｌｅａｓｅ ｃｏｍｍｅｎｔ ａｎｄ ｔｏ ｂｅ ｃｏｎｔｉｎｕｅ.
Twitter :: @Yourpiecee
ร่วมพูุยันไ้ในแท็ #areyouromance อบุที่ิามอ่านันนะรับ
:: เป็นอนสุท้าย่อนไรท์ะหายไปอ่านหนัสือสอบแบบยาวๆ ฝาิาม่อัน้วยนะรับ
Today :: Favourite 191
ความคิดเห็น