กระเตงไม่ได้หยุด สุดเวทย์มนต์

ลำดับตอนที่ #8 : ซุ้มพันธุ์พืช

   หลังจากรอดตายมาได้อย่างฉิวเฉียด  โรลก็มานอนเอนหลังลงบนลานกว้างที่มาให้รอ  เลยไปสิบเมตรมีซุ้มเขียวๆอยู่  ใจนึงเธอก็อยากจะลองไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่อีกใจนึงก็รักษาชีวิตให้รอด เป็นยอดดี...

  "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด      ไอ้เชือกบ้า  ไอ้เชือกทรพี   ไอ้ผีดิบ ซาตาน โรคจิต ซาดิส วิปริต ไม่ใช่เชือก กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"

เสียงกรี้ดที่ดังสนั่นหวั่นไหว  ไม่ต้องเราก็รู้ว่าเป็นใคร  เฮ้อ ป่านนี้ปลาในน้ำไม่ลอยขึ้นอืดตายเพราะเสียงหรือไงกันนะ?

คิดแล้วโรลก็ขำออกมาดังๆแบบ...

"ก้ากกกกกกกกกก  ฮ่าๆๆ ปลาขึ้นอืดดดดด"

"หัวเราะอะไรอยู่เหรอโรลลลลลลลลลลลลล"

   เสียงยานคางช้าๆดังขึ้นข้างหลัง โรลหันกลับไปมองช้าๆพบกับเจ้าของเรือนผมสีเขียวสดใส...

"แย้กกกกก  เก๊าผิดไปแย้วววววว  ช่วยด้วยยยยยยย"  แล้วทั้งสองก็วิ่งไล่กันไปรอบๆลานกว้างอยู่นานจนคิงด์ตามมาอีกคน

"เฮ้ยๆๆ  พวกเธอน่ะพอได้แล้ว  ยัยโรลนะยัยโรล ทำไรไม่รู้จักคิด เธอก็เหมือนกันยัยหัวเขียว!"

  แต่...

เขาว่าเขาน่าจะคิดผิดแล้วล่ะที่พูดออกไปแบบนั้น

"ย้ากกกก!!!! บังอาจว่าพวกฉัน แกตายยยยยยยย" 

  นั่นๆๆ  ดูสิ ทำอะไรไม่อายคนอ่านบ้างเลยนะพวกแกนี่ เฮ้อ ผ่านไปราวๆชั่วโมงนึงทุกคนก็มาพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว

"เฮ้อ แล้วทำไม่ฉันรู้สึกว่าเวลามันไม่เลื่อนไปเลยล่ะนี่  เหมือนยังเก้าโมงอยู่เลย"-->โรล

"อืม อย่าเพิ่งไปใส่ใจๆ  กินลูกอมกันดีกว่า"-->อันด์

"โหย  อันด์  แกยังอุส่าห์พกมาอีกนะเนี่ย"-->คิงด์

"ขอปฏิเสธนะรอบนี้  ไม่ไหวอ่ะจ้า"-->

"แต่ฉันขอ/ขอด้วยคน!!"-->แองจ์&เอิร์ค

"เหอะๆ  งั้นหนูโรลขอบายยยยยยล้ะกันน้า"

"เอาล่ะ  นักเรียนตึกจันทราสรวงสวรรค์   พวกเธอก็ทำหน้าที่ของเธอไปแล้วกันนะ ผ่านออกจากซุ้มเมื่อไหร่ฉันเรียกเอง  เอ้า ตึกต่อไป!.."

อืม..นะ  ชัดเจนดี  เจ้แกนี่ไม่คิดจะให้คำปรึกษาอะไรเลยนอกจาก"ช้า ตาย"

"เฮ้อ งั้นไปกันเถอะพวก"-->เอิร์ค

 ซุ้มพันธุ์ไม้

ปากทางเข้ามีเถาไม้เลื้อยหน้าๆเกาะอยู่เป็นซุ้มทางเข้า  แต่อย่างว่าแหละนะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่มีชีวิตเกือบจะหมดทุกอย่างนี่นา

แล้วมันจะเหลืออะไรกับอีแค่ไม้เลื้อยอย่างนี้น่ะฮ้าาาาาาาาา

 :แองจ์:

เราเดินผ่านกันเข้าไปทีละคน อึ๋ย ทำไมซุ้มนี้มันดูแบบยังกับป่า... ป่า ป่าอะไรซักอย่างนี่แหละ นึกไม่ออก แหะๆ
หลังจากที่พวกเราเดิผ่านไม้เลื้อยนั่นมาไม่นาน..

สวบ!

เสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมๆกับไม้เลื้อยที่ประตูพันกันเองอย่างหนาแน่นปิดทางเข้าเอาไว้!

"เฮ้ แล้วถ้าทางออกมันไม่มีล่ะ แล้วเสียงเมื่อกี้คงไม่ใช่ผีหรอกนะ กรี้ดๆ" ฉันบอกขึ้นอย่างกล้าๆกลัว ไม่อยากจะบอกแต่ก็ต้องบอกแหละว่าฉันนะ ตั้งต้นเป็นศัตรูกับมันตั้งแต่พ่อยังไม่แต่งงานกับแม่ด้วยซ้ำ(เวอร์) 

"นี่ ไอ้เอิร์ค เอาไงต่อทีนี้" อันด์(ที่ตอนนี้คาบ อมยิ้มอยู่ในปาก)ถามขึ้น

แต่สิ่งที่ได้กลับเงียบ...

"อ้าว ไอ้เอิร์คไปไหน เฮ้ย ไอ้เอิร์ค หาย!" ทุกคนพากันหันรีหันขวาหาเอิร์คที่ตอนนี้ไปไหนก็ไม่รู้!!!

:and  แองจ์:

:เอิร์ค:

เราเข้าซุ้มนี่มากันครบแล้วและเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น..

สวบ!

อะไรบางอย่างมารัดขาผมไว้! โรลที่ตอนนี้หันมาหาผมพอดี กำลังอ้าปากจะถามอะไรก็ไม่รู้ แต่โดนไอ้ไม้เลื้อนนั่นรัดปากเอาไว้!!

ทำไงดี แสดงว่าที่มันรัดผมนี่ก็คงไม้เลื้อยเหมือนกัน แล้วมันก็มาปิดปากผมแล้วด้วย ผมกับโรลดิ้นไปมาอยากจะส่งเสียงใจจะขาด ทำไมไม่มีใครสังเกตุเลยนะ!!

"เฮ้ แล้วถ้าทางที่มันออกไม่มีล่ะ แล้วเสียงเมื่อกี้คงไม่ใช่ผีหรอกนะ กรี้ดๆ" แองจ์พูดขึ้นมา พร้อมๆกับที่ร่างกายของผมและโรลลางไปคนละทางอย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว มันคงไม่ได้พาผมไปทำมิดีมิร้ายหรอกใช่มัยT^T(บ้าไปแล้ว)

 มันพาผมมาลานกว้าง.. ที่ก็ไม่ได้กว้างนัก เอาเป็นมามันไม่มีไม้ยืนต้นใหญ่ๆน่ะ มันจะมีก็แต่
จะมีก็แต่

หญ้าเซโรลี่ =0=;;

มันไม่ได้พิเศษอะไรหรอกนะ เพียงแต่ว่า สัมผัสแล้วมันจะ...

 เฮ้ยๆๆ ไม้เลื้อยสังหารอย่างไม่ปรานี(เอ่อ  เอิร์ค ฉันว่ามันยังไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ) มันลากผมไปตรงนั้นแล้วอ่ะ ไม่น้าๆๆ แต่ก่อนจะได้สัมผัส มันแตกหน่อ(?) ไปล้อมไว้เป็นกำแพงให้เหลือแต่พื้นที่ที่มีหญ้าพวกนั้น -0-!!

เสร็จแน่เลยอ่ะ

ตุ้บ!

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

:and เอิร์ค:


 :โรล:

แง้ๆ ตายแน่ๆเลย 

ฉันหันไปหาเอิร์คว่าจะเอาไงต่อ แต่เห็นเถาไม้เลื้อยนั่น! ตอนกำลังจะอ้าปากร้องบอกทุกคนก็มีไม้เลื้อยนั่นแหละมาพันแข้งพันขาพันปาก พันมันไปทั้งตัว โอย ตอนนี้เอิร์ค ก็โดนไม่ต่างกัน มันลากพวกเราออกมารวดเร็วและเงียบมาก จะบ้าตาย หวังว่ามันคงไม่ได้พาเอิร์คไปฆ่าหรอกนะ(เออ ความคิดนี้ดีกว่าข่มขืนเยอะแยะ-0-)

เม้นกันบ้างน้า เค้าจะรีบเขียนบทต่อไปเร็วๆน้าาาาาาาาา
CRY.q