แคนโต้

ลำดับตอนที่ #7 : สายลมรัตติกาล

๑

ท้องฟ้าถูกระบายสีดำ

แต่งแต้มสีขาวเป็นจุดสว่างไสว

รัตติกาลนี้สวยงามนัก

๒

ปลายฝนต้นหนาว

ลมเย็น เย็น พัดผ่านหน้าต่าง

ปะทะร่างกายหนาวเหน็บถึงจิตใจ

๓

ลมบางเบา

แต่ทำไมใจช่างพัดไปไกล

แสนไกล..

๔

ล่องลอย

ออกนอก

หน้าต่าง

๕

ลมเอ๋ย..

จะพัดไปอีกไกลไหม?

ใจข้าช่างอ่อนล้า.เหลือเกิน

๖

กำลังของข้าหมดไป

ตั้งแต่จิตใจอ้างว้าง

คืนนี้ช่างหนาวและหนาวอะไรอย่างนี้

๗

พอเถอะ! เจ้าลมเอ๋ย

ส่งข้าแค่นี้ได้ไหม

อย่างน้อยให้ข้าได้พักก่อน

๘

ล้มลงนอนบนปุยเมฆอันอ่อนนุ่ม

ให้ข้าได้มีกำลังและความหวังอีกครั้ง

แล้วข้าพร้อมจะไปกับเจ้า

๙

ลมหยุดแล้ว!

ลมเอ๋ยเจ้าได้ยินเสียงใจข้า

เจ้าช่างอ่อนโยนเหลือเกิน

๑๐

ลมหยุดที่เมฆสีขาว

แต่ในราตรีนี้

คงเห็นเป็นสีเทา

๑๑

แผ่นหลัง

กระทบกลุ่มเมฆ

อ่อนนุ่มราวปุยนุ่น

๑๒

แสงจันทร์อ่อนละมุน

ปลอบประโลมจิตใจ

อ่อนล้า..โรยแรง

๑๓

แม้เป็นเพียงก้อนหินล่องลอย

ที่ได้รับแสงอาทิตย์

ร้อนแรง..

๑๔

จากความร้อนแรงชวนร้อนรุ่ม

กลับกลายเป็นความอ่อนโยน

อบอุ่นและน่าหลงไหล

๑๕

ดวงจิตอ่อนล้า

ดวงตาพริ้มพราย

หลับใหล..

๑๖

สายลมพัดมา

กระทบ

ตื่นจากหลับไหล

๑๗

มองลงมายังพื้นดิน

เด็กสาวหลับไหล

บนฟูกใหญ่

๑๘

ร่าง
ของ
ข้า

๑๙

เธอจะรู้สึกอย่างไรนะ?

ถ้าเธอตื่นขึ้นพร้อมกับรู้ว่า.

หัวใจเธอ...หายไป

๒๐

จิตใจขวักไขว่

อยากเจอใจ

อีกดวง

๒๑

ร่างกายขวักไขว่
อยากเจอร่าง
อีกร่าง

๒๒

ข้าอยากกลับไปหาร่างของข้า

แต่ใจกลับบอกอยากไปค้นหา
ใจอีกใจ

๒๓

สวนทาง
เสียจริง
ร่างกายและจิตใจ

๒๔

สงสาร
สงสาร

ร่างงาม

๒๕

จะมีผลอันใด

หากร่างงาม
แต่ไร้ซึ่งดวงใจ

๒๖

ลมเอ๋ย..จงช่วยพัดข้า

ให้กลับเข้าไป

ในหน้าต่างบ้านนั้นเถิด

๒๗

ข้าอยากอยู่กับความจริง

ความจริงที่มีเพียง

เด็กสาวและใจบริสุทธิ์

๒๘

ลมพัด..

พัด..พัด..พัด

พัดข้าไปไกล

๒๙

ไกลจากหน้าต่าง

และเด็กสาว
ผู้หลับใหล

๓๐

ลมพัดแรงขึ้น

พัดไกลขึ้น

หน้าต่างบานนั้นอยู่ไกล

๓๑

ไกล

เกิน

คว้า

๓๒

น้ำใส ใส

ไหลออกจากดวงตา

ของเด็กสาว

๓๓

ความเศร้าหลั่ง

จากดวงจิต

ที่โผบิน

๓๔

ลาก่อน

แม่สาวน้อย

ข้ารักเจ้า…

๓๕

ข้า..

รัก..

เจ้า..