คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : INTRO OF DESTINY
"ลูเคีย"
"หืม...ว่าไงเหรอ เร็นจิ"
หญิงสาวร่างเล็กกำลังยืนมองดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าอยู่ริมระเบียง เธอหันหน้ามองตามต้นเสียงของชายหนุ่ม ผมสั้นซอยสีดำขลับสบัดสวย ดวงตาสีไพลินฉายแววฉงน ซุกซน น่าค้นหา และมีเสน่ห์น่าดึงดูด ถ้าหากใครได้จ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นี้ จะต้องหลงใหลในเสน่ห์ของเธออย่างแน่นอน และดวงตาคู่นั้นก็กำลังมองมายังเพื่อนชายที่สนิทที่สุดของตัวเอง
"มายืนเหม่ออะไรอยู่แถวนี้ มันเย็นมากแล้วนะ กลับกันเถอะ"
"เจ้าบ้านี่ ฉันไม่ได้เหม่อซักหน่อย" หญิงสาวพองแก้มขึ้นทันใด เมื่อถูกเพื่อนชายของตัวเองบ่นใส่
"แบบนี้น่ะเหรอไม่เหม่อ มายืนทำมิวสิควิดิโออยู่ได้ คิดว่าสวยหรือไง"
เขาว่ากลับ ทั้งๆที่ตัวเองก็หลงใหลในเสน่ห์ของเธอไม่น้อย ใช่แล้ว...เขาแอบชอบเธอมานานตั้งแต่เด็กๆ เพราะเขาและเธอต่างก็เติบโตมาด้วยกันในบ้านเด็กกำพร้า
"ก็ได้ๆ น่าเบื่อชะมัดเลย กลับไปก็ไม่มีครอบครัวมารอต้อนรับเหมือนคนอื่นเค้าหรอก..."
ว่าจบลูเคียก็รีบวิ่งนำเพื่อนชายของตนลงบันไดไปทันที เร็นจิไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร จากนั้นเขาก็เดินตามเธอลงบันไดไปเช่นกัน
ลูเคียไม่มีครอบครัว ไม่มีแม้แต่นามสกุล เร็นจิยังดีที่มีนามสกุล อาบาราอิ เร็นจิ แต่เธอนี่สิไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนอกจากชื่อ 'ลูเคีย' เท่านั้น ตั้งแต่จำความได้ก็รู้เพียงว่าตัวเองอาศัยอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าในเมืองลูคอน ซึ่งเป็นเขตชนบทห่างไกลจากเซเรเทย์ที่เป็นเมืองหลวงมากที่สุด บ้านเด็กกำพร้านี้มีผู้ดูแลอยู่คนหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นเหมือนกับแม่ให้เธอ เร็นจิ และเด็กๆอีกหลายคน ถึงแม้จะมีความสุข แต่เธอก็อดคิดถึงชาติกำเนิดของตัวเองไม่ได้ เธอเป็นใคร มาจากที่ไหนกัน พ่อแม่ไม่ต้องการเธออย่างนั้นเหรอ?
วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศสำหรับนักเรียนที่เพิ่งเข้าใหม่ แต่ละคนก็จะกลับไปหาครอบครัว ไปฉลองที่สามารถเข้าเรียนได้ เพราะมันไม่ง่ายที่ใครจะได้มาเรียนที่นี่
โรงเรียนศาสตร์ชินโอ ตั้งอยู่ในเมืองหลวงเซเรเทย์ ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนทั่วๆไป แต่เป็นโรงเรียนที่ฝึกเด็กให้เป็นสายลับ มีเด็กแค่ไม่กี่คนที่มีความสามารถถึงกับถูกทาบทาม และพวกที่มาจากเขตลูคอนอย่างลูเคียกับเร็นจิก็จะต้องสอบเข้าด้วยความสามารถ และที่ทั้งสองต้องการเข้ามาเรียนที่นี่ เพราะมีเหตุผลบางอย่าง แต่ถึงแม้ทั้งคู่จะมาจากลูคอน แต่ก็มีความสามารถมากกว่าพวกตระกูลสูงๆที่ส่งลูกเข้ามาเรียนด้วยเส้นสายบางคนเสียอีก
หลังเรียนจบ ก็จะได้เข้าหน่วยพิทักษ์แห่งเซเรเทย์ แล้วแต่ว่าใครจะเรียนจบแล้วเข้าได้ไวกว่า เพราะที่นี่ไม่กำหนดระยะเวลาเรียน และกำหนดอายุของผู้เรียน ใครที่เก่งก็จะถูกจองตัวเข้าหน่วยพิทักษ์ทันที
"เฮ้ ลูเคีย รอกันบ้างสิ"
เร็นจิตะโกนเรียกเพื่อนสาว ที่วิ่งออกจากโรงเรียนด้วยความเร็วจนเขาต้องวิ่งตาม แต่หญิงสาวไม่ได้ชะลอความเร็วลงอย่างที่เขาต้องการเลย กลับวิ่งเร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิม ทำให้เขาและเธออยู่ห่างจากกันพอสมควร
ลูเคียนึกสนุก คิดจะแกล้งเร็นจิเล่น จึงรีบวิ่งออกมาเพื่อให้เขาตามไม่ทัน หลังจากวิ่งมาได้สักพัก เธอก็เลี้ยวเข้าซอยที่อยู่ข้างรั้วโรงเรียนทันใด
ปึก!
เสียงของร่างสองร่างที่เดินชนกันอย่างแรง เพราะต่างคนก็ต่างเดินเร็ว ไม่สิ ผู้ชายคนนั้นกำลังวิ่งต่างหาก ในตอนนี้ร่างของลูเคียถูกทาบทับด้วยร่างผู้ชายคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าใบหน้าของเขาจะจมลงไปกับพื้นข้างๆคอของเธอซะแล้ว ลูเคียรู้สึกหนักและอยากจะอกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด พลางคิดในใจ
"นี่นาย!! รีบๆลุกออกไปซักทีสิ ฉันหนักนะ"
"รู้แล้วน่า เธอนี่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เห็นมั้ย... ฉันต้องมาเจ็บตัวเพราะเธอเลย"
เสียงทุ้มของเขาบ่นงึมงัมข้างหูเธอ ก่อนจะค่อยๆยกศีรษะของตัวเองขึ้นมาจากพื้น ใช้มือสองข้างยันตัวเองขึ้นมา แล้วเขาก็จ้องมองมาที่หญิงสาวเบื้องล่างเต็มๆตา ราวกับถูกมนต์สะกดเพราะดวงตาคู่นั้น มันเหมือนกับ... แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอคงจะไม่มีอารมณ์เล่น ดูจากสายตาก็รู้อยู่ว่าเธอกำลังโกรธจัด
"เพราะนายนั่นแหละ วิ่งมาไม่ระวังทาง ยังจะมีน่ามาว่าฉันอีก เจ้าเซ่อ"
ขีดจำกัดของลูเคียหมดลงอย่างง่ายดาย เมื่อถูกต่อว่าเช่นนั้น ทั้งที่เธอและเขาต่างก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ แถมเขายังล้มลงมาทับเธออีก ให้ตายสิ ขอโทษสักคำยังไม่มี แล้วเรื่องอะไรเธอจะต้องขอโทษก่อนเล่า
"นี่เธอว่าฉันเซ่อเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ลุกออกไปได้แล้วเจ้างั่ง"
"คำก็เซ่อ สองคำก็งั่ง เธอนี่มันน่า..."
ชายหนุ่มยังไม่ยอมลุกออกจากตัวเธอ เพราะอยากแกล้งเธอต่ออีกหน่อย เขามองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พลางก้มหน้าลงเข้าไปใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ
"น...น่าอะไร ออกไปไกลๆเลยนะ"
ลูเคียหน้าแดงจัด เมื่อชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ทุกที ลมหายใจอุ่นๆปะทะเข้ากับใบหน้าเนียนเบาๆ จนหัวใจเต้นไม่เป็นระส่ำ เธอเบือนหน้าหนีพลางหลับตา แล้วใช้มือดันอกของเขาขึ้นเพื่อให้เขาหลีกทางออกไป แต่เขาตัวหนักเกินที่ร่างเล็กๆของเธอจะดันขึ้นไหว
ฝ่ายคนแกล้งก็ยิ่งสนุกที่อีกคนทำท่าทางแบบนี้ ทั้งใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก ไม่เคยแกล้งใครสนุกเท่ากับคนคนนี้มาก่อน
พลัก!!!
"โอ๊ยยยยยย นี่เธอ ยัยบ้า ทำอะไรของเธอห้ะ!!!"
ชายหนุ่มผมส้มร้องโอดครวญ เมื่อจู่ๆเธอก็ยกเข่าของเธออัดเข้าที่กล่องดวงใจเขาอย่างจัง
"ก็ใครใช้ให้นายมากวนฉันเล่า เล่นกับใครไม่เล่น เหอะ"
เมื่อเขากระเด้งตัวออกไป เธอก็รีบลุกขึ้นปัดกระโปรงอย่างรวดเร็ว แล้วหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งกุมท้องอย่างทรมานอยู่อย่างนั้น
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยบ้าเอ๊ย"
...ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าเธอไม่รอดแน่ แต่เธอดูหน้าตาคุ้นๆจังเลยแฮะ...
...เหมือน เหมือนกันจริงๆเลย พี่ไคเอ็น...
To Be Con.
ความคิดเห็น