คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 :: เสียใจ (70 เปอร์เซ็น)
ตอนที่ 4 : เสียใจ
Flute
ตอนเช้าอีกวันมาเยืยน แสงแห่งวันสาดส่องมาปลุกผมอีกครั้ง ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นจากการหลับอย่างมีความสุข เอ๊ะ ! ไม่ซิ เมื่อคืนผมไม่ได้อยู่ที่นี้นิ แล้วที่นี้ที่ไหน ผมเด้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ กร๊อบๆ โอ้ย เจ็บนี้ใครทำอะไรผมรึเปล่า หรือมันเกิดอะไรขึ้นกับตัวผมกันแน่ ผมสลัดผ้าห่มออกแต่ก็พบผมว่าผมนั่น เปลื่อยกายอยู่ ผมรีบหยิบผ้าห่มตัวที่สลัดทิ้ง พันรอบกายด้วยความอาย เกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรผม ผมนึกกลัวขึ้นมาอยู่ในใจ จนคนที่ไม่คิดว่าจะร้องไห้อีกอย่างผม บ่อน้ำตาไหลลินดั่งน้ำท่วมปี 2011 ไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่ท่านี้ และปล่อยให้น้ำตาไหลไปนานเท่าไร จู่ๆก็มีมือหนาซับน้ำตาของผมออก ผมพยายามมองหน้าแต่ยังเห็นบุคคลนั้นไม่ชัดเจน เพราะมีน้ำตาที่ผมสร้างขึ้นมา บดบัง เขาซับน้ำตาออกทีละน้อยๆ เขาผมมองหน้าเขาได้อย่างชัดเจน “พี่ฮาร์ฟ”
“เกิดอะไรขึ้นครับ ฟลุต ร้องไห้ทำไหม?” ร่างใหญ่ถามผมด้วยสีหน้ากังวล ดึงผมเข้ากอด เอ่อ ... เข้าใจนะว่าอย่างปลอบแต่ไม่ต้องกอดผมก็ได้ ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังช๊อคอยู่ครับ เลยทำสีหน้านิ่งๆ
“เกิดอะไรขึ้นครับเหรอครับ พี่ฮาร์ฟ” เมื่อผมตั้งสติได้ ผมก็ถามสิ่งที่ผมสงสัย ให้คนที่กอดผมอยู่ตอบ เขาก็ตอบครับ ร่ายยาวเลย ผมฟังจบผมน้ำตาไหล่อีกครั้ง จนผมว่าพี่เขาคงรู้สึกตัว ว่ามีน้ำเปียกๆไหล่ตกที่ไหล่ของเขา
“ฟลุต ร้องไห้อีกทำไหมครับ” พี่เขาปล่อยให้ผมได้มีอิสระ และหันมามองผมด้วยสีหน้าตกใจ
“ผมขอโทษที่ผ่านมานี้ พี่คงลำบากนะครับ” ผมข่มเสียงตัวเองให้นิ่ง ขณะที่ยังน้ำตาไหลออก
“ลำบาก ไม่ลำบากเพราะพี่เต็มใจทำให้เรานะ” ร่างใหญ่บอกและยิ้มอย่างอบอุ่นให้ผม
“ผมรู้ว่าพี่ที่ทำทั้งหมดเพื่อให้ผมบอกรักพี่ใช่ไหม” ผมบอกขณะที่น้ำตายังไหล
“มะ ไม่ใช่ นะครับ” หึแค่นี้ก็มากพอแล้ว ผมไม่อยากทำให้ตัวผมให้ตกลงไปในหลุมลึกอีก ซึ่งตอนนี้ผมพยายามปีนออก
“พี่ฮาร์ฟ โรสบอกผมหมดแล้ว ผมรู้และทำก็ขอโทษที่แกล้งพี่มาตลอด ถือว่าค่าตอบแทนของพี่คือไอ้นี้” ผมโยนเครื่องอัดเสียงขนาดพกพาใส่ตักของเขา พี่ฮาร์ฟก็รับแล้วมองผมอย่างสงสัย .... ในนั้นบันทึกเสียง “พี่ฮาร์ฟ น้องฟลุตรักพี่ฮาร์ฟนะครับ” มีแค่นี้ละ ผมตั้งใจจะให้เมื่อเกมส์จบ แต่ไม่คิดว่าเกมส์ที่ผมเล่นจะโอเวอร์ซะแล้ว
“อะ อะไรนะ ฟลุต” พี่ฮาร์ฟถามผมด้วยความแปลกใจ
“ก็กดดูเอง ผมขอตัวครับ” ผมลุกขึ้นอีกครั้งแต่ก็เสียหลักล้มลงไปที่พื้นในท่านอน เจ็บกว่าเดิมอีก TT’ ผมไม่คิดจะลุกขึ้นแล้วครับ ร้องไห้แด่ความสมเพช และความอับอายของตัวเอง ผมปล่อยโฮ่เลย กำแพงที่ผมพยายามสร้างขึ้นเพื่อกลั้นบ่อน้ำขนาดใหญ่ตอนนี้มันแตกแล้ว
“ฟลุต” พี่มันรีบลุกมาช้อนตัวผม
“ผะ ... ผมขอโทษ ผมขอโทษ ต่อแต่นี้ผมจะไม่ทำให้พี่ตะ ต้องลำบากเพราะคนน่าสมเพชอย่างผมอีกแล้ว” ผมพูดแค่นั้นไม่รู้ว่าพี่มันได้ยินรึเปล่า แต่ผมก็พูดไปแล้วนิ ผมรู้สึกผิดจริง ถึงตอนแรกผมจะเอาแต่โทษพี่เขา และแกล้งพี่เขาก็เถอะ แต่ผมมีส่วนผิดด้วยเหมือนกันที่ ที่ อาจจะทำให้ตำแหน่งที่เขาเป็นอยู่ดับวูบลงกับตา คุณเชื่อผมซิ ดาราดังขนาดนี้ก็ต้องมีพวกแอบถ่ายบ้างเป็นธรรมดา เมื่อคราวที่แล้วที่ผมไปทานสุกี้กับพี่ยังมีคอลัมส์หลายต่อหลายสำนักพิมพ์เอาไปเมาส์กันให้ทั่วพร้อมภาพ อีกหลายภาพมุมดีด้วย จนดูเมื่อคู่สวีทแฟนกันยังไงอยู่ ผมกลัวว่าสิ่งที่เราเรียกว่า สมสู่กันเมื่อคืนจะหวนมาทำร้ายเขา เพราะผมเอง ผมผิดคนเดียว
Harp
ความจริงถูกเปิดซะแล้ว ผมจะทำยังไงได้ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แผนแตก แอบอึ้งนิดๆที่น้องจับผมได้ ว่าแต่ผมยังงงไม่เลิกและไม่กล้าถามด้วยว่าน้องร้องไห้เพราะอะไร ตอนนี้ผมอุ้มให้ตัวเล็กมานอนเป็นเตียงเหมือนเดิม จูบหน้าผากมันเบาๆ ก่อนจะกระซิบข้างหูมัน
“ฟลุตไม่ร้องนะครับ เด็กดี เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้เราทานนะ” มันไม่ได้ตอบครับ นอนนิ่งอย่างกะหินเลย ผมก็เลยใช้แม่บ้านไปซื้อของโปรดมันครับ ผมสืบมาหมดละ มันชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ก่อนผมจะเดินขึ้นห้อง เสียงเจ้ากรรมนายเวรก็ดังขึ้น
“มีอะไร” ผมกระชากเสียงใส่ไอ้คนที่โทรมาหาผม
“ไอ้เวร ฮาร์ฟ เด็กมึงนี้รุนแรงจังวะ (โอ้ยเจ็บๆ โนหยุดนะ เดี๋ยวพี่จับปล้ำจริงด้วย)” ผมหัวเราะ หึๆ หลังได้ยินเสียงแว่ว ๆ ประโยคหลังเนี่ยละ
“เด็กกูที่ไหนไอ้ยู ไม่ใช่เพื่อนเด็กกูตั้งหากละ” ผมตอบมันกลับด้วยอารมณ์ดี พรางก้าวเท้าเร็วๆ เพื่อจะได้ขึ้นไปหาน้องฟลุต
“ไม่รู้ แหม่เมื่อคืนอ้อนกูใหญ่ ตอนนี้จะฆ่ากูได้รู้แล้ว (ไอ้พี่บ้า พี่พรากจิ้นแรกผม) เออ ๆ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวกูส่งคืนบ่ายๆอ่ามึงไปแล้วว (โอ้ย)” มันเป็นเสียงสุดท้ายก่อนปลายสายที่ผมคุยอยู่จะวางสายไป ผมเดินขึ้นไปบนห้องไอ้ตัวเล็กยังอยู่ นอนนิ่งน้ำตายังไหลไม่หยุด ผมสงสารครับ แต่ไม่รู้จะทำยังไง เมื่อไมรู้สาเหตุของปัญหานี้จะช่วยมันแก้ไขยังไง เฮ้อ ผมเลิกคิดสิ่งรกสมองผมไว้และไปใกล้ที่เตียงนั่งลง และยื่นหน้าหอมแก้มมันเบาๆ มันก็ยังมองหน้าผมด้วยน้ำตาอยู่
“ฟลุต พี่ไม่สบายใจเลย ฟลุตเป็นอะไรครับ ทำไหมไม่บอกพี่ละ” ผมเริ่มหว่านล้อมด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก็ผมจริงจังนะครับ เครียด ผมไม่ชอบเลยเวลามีคนมาร้องไห้ต่อหน้าผมโดยที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย
“พี่ฮาร์ฟ ผมขอโทษ” ยังตอบผมได้แค่นี้จริง ๆ ซินะ
“ฟลุต” ผมยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูของฟลุตเจ้าตัวก็เหมือนเริ่มมีสติแล้วเบียงหน้าหนีผมหน่อยๆ
“บอกพี่ซิว่าเป็นอะไรครับ หือ” ผมพูดหน้าก็ไปซุกคอขาวๆ ที่กำลังนอนอยู่
“พะ พี่ฮาร์ฟ อย่า” เจ้าตัวเล็กห้ามครับ ผมก็เป็นผู้ฟังที่ดี ขยับหน้าออกมามองหน้ามัน และตัดสินใจที่จะถามมันอีกครั้ง
“ฟลุตเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไหม” ผมจ้องมองมันอย่างจริงใจ
“ผะ ผม อย่ายุงกะผมเลยพี่ฮาร์ฟ ผมไม่อยากทำพะ พี่” จะได้แล้วครับ ตึ้ง ! เสียงกริ่งดังซะก่อน โธ่เว้ย อารมณ์เสีย ผมเลยเดินไปนำอาหารที่สั่งป้าแกซื้อมาให้ ใส่จานมันเป็นข้าวต้มหมูสับครับ ของโปรดไอ้ตัวเล็กมัน
“ลุกไหวไหม ฟลุต” ผมถามมือก็เข็นโต๊ะมาวางไว้ข้างๆ เตียง เฮ้ย ผมดูเหมือนพยาบาลดูแลคนไข้ยังไง ยังงั้นเลย = =
“ไหวฮะ” มันลุกขึ้นอย่างช้า ผมว่ามันงี้คงเจ็บแน่ๆ เมื่อคืนผมใส่สุดแรงอ่า มันขอนิเนอะต้องจัดให้
“เจ็บอยู่ใช่ไหม” ผมถาม
“นิดหน่อย” มันตอบปัดๆ
“เมื่อคืนขอโทษที่พี่ทำฟลุตเจ็บนะ” ผมมองหน้ามันอย่างสำนึกผิด มันก้มหน้าส่ายหน้าเบาๆ ผมสังเกตว่ามันแอบหน้าแดงหน่อยๆด้วยละ ฮ่า ๆๆๆ เมื่อคืนตั้งห้ารอบครับ เฮ้อ มันจะให้ผมต่อรอบหกด้วยแต่ตอนนั่นเกือบๆสว่างผมอยากให้มันได้นอนเลยไม่ได้ต่อ ฮ่า ๆๆๆๆ
“ความเจ็บที่ผมได้รับ อาจจะไม่เท่าที่พี่ได้รับเจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกครับ” พูดอะไรของมันวะ ผมก็งงซิ ปล่อยๆมันก่อนเดี๋ยวค่อยพี่รีดความจริงเอาทีหลัง ตอนนี้ป้อนข้าวมันก่อน .....
Piano
หงุดหงิดอะไรเนี่ย เปียโน อยากร้องไห้ ความเป็นพรหมจรรย์ที่อุตสาห์เก็บไว้ตลอด ยี่สิบกว่าปี ถูกบดสลายกลายเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆ >,,,< ผมไม่ยอม ตอนนี้ผมไล่ตีไอ้พี่ยูใหญ่เลย ผมไม่รู้ว่าครั้งแรกจะเป็นยังไงจะส่งผลยังไงต่อร่างกายในอีกวัน แต่ร่างกายผมปกติครับ ปกติมากถึงตื่นมามีแรงไล่ตีพี่มัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พี่ยู ไอ้พี่บ้าทำไหมทำแบบนี้รู้ไหม เปียโนเสียหายนะ” ผมหยิบหมอน ผ้าห่ม อะไรสารพัดในเตียงพี่แกนั่นแหละ ขว้างแกใหญ่อ่า
“โอ้ย ! เสียหายอะไร เปียโนเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย เรื่องนี้ไม่เสียหายหรอก” ดูพี่มันพูดซิ ผมขึ้นแล้ว ไอ้พี่ยูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เคร้ง ! เฮ้ยเสียงอะไรวะ เออซิ เมื่อกี้ผมปาแก้วไปนิ ตายแล้ววว ๆๆ ผมรีบวิ่งไปดูที่ต้นของเสียง อ๊ากกกกกกกกกกกกก เลือดมาได้ยังไง
“พี่ยู” ผมตกใจมากครับ มีเลือดออกที่หัวพี่ยู
“โอ้ย เจ็บ” พี่มันพูดแค่นั้น
“ลุกขึ้นก่อนพี่เดี๋ยวผมไปตามหมอมาให้ แปบนะ” ผมพยุงตัวพี่แกขึ้นและพาลิ่วๆไปนั่งที่โซฟา และจะวิ่งไปตามพยาบาล แต่! ถูกคว้ามือจนเซไปนั่งทับตักพี่ยู
“อะไรเล่า จะไปตามหมอ อยากตายรึไงไอ้พี่ยู” ผมร่ายๆไปซิครับ พี่มันมองผมหน้านิ่ง อะไรของคุณมามองผมแบบนี้ทำไหม? พี่ยูไม่ได้ตอบอะไรเลื่อนมาจูบปากผมเฉยเลย ไอ้หื่น เสียดายที่แอบปลื้ม หึๆ เทพบุตรในคราบซาตานดีๆนี้เอง
“อื้อๆ ไม่เอาไอ้ยู อือ อื้อ” ผมพลักหน้าพี่แกออก โอ้ยไหมไม่เขยิบบางเลย ได้เล่นอย่างงี้ใช่ไหม
“โอ้ย !” นั่นแหละสมควร
“กัดปากพี่ทำไหม” มันทำหน้าเสียจ้องมองผม หึๆ แล้วคุณมายุ่งอะไรกะปากผมละ
“ทำอะไรไว้ละ” ผมอ้อมแอมบอก
“เปล่า” เอ๊ะ! ผมชักเริ่มสงสัย ทำไหมพี่ เขาไม่บอกเจ็บหัวละ เพิ่งโดนแก้วบาดไปไม่ใช่เหรอ
“พี่ยู พี่ไม่เจ็บหัวแล้วเหรอ” ผมถาม
“แหะๆๆๆ ความจริงมันไม่โดนพี่หรอก มันตกพื้นแตกส่วนรอยเลือดนั่นพี่ Make เอง ตุ๊บ!” เสียงสุดท้ายนั่นผมก็ เมกเองเหมือนกันครับที่อกพี่ยูเลย
“เจ็บ” มันบอก
“ไม่รู้ ไม่ชี้ ไอพี่ยู จ่ายค่าเสียหายมาให้ด้วย”
“อะไร” พี่มันปรับหน้านิ่งอีกแล้วผมกลัวอ่า
“ค่าเสียหาย พี่ต้องเป็นแฟนกะผม” พี่มันสะดุ้ง โหย่งเลยครับนั้น
“ไม่!” โว้ย นี้รู้รึเปล่าคนแรกนะเนี่ยที่ขอ คนอื่นมาเรียงกันเป็นสิบยังไม่เอา เออโว้ยไอ้พี่ยู ไม่รู้ผมจะเอาคนนี้และต้องได้ด้วย
“ทำไหม เมื่อคืนพี่ ...” ยังไม่ทันที่ผมะพูดต่อ
“พี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย ขอโทษด้วยนะ” พี่มันปรับสีหน้าให้นิ่งๆจับตัวผมให้ลุกขึ้นและก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่โดนผมจับแขนเอาไว้
“พี่เป็นคนเดียวที่ผมทำให้แบบนี้” ผมมองหน้าอย่างอ้อนว้อน เป็นผมได้ไหมๆๆ
“มันไม่สำคัญ เพราะพี่ไม่ได้ชอบนายเปียโน” เขาว่าแค่นั้นและเดินออกไปเลยที่ทำมาทั้งหมดอาจจะแกล้งหรือแค่อารมณ์ช่วงวูบซินะ น้ำตาไหลพูดได้แค่นี้ไหลครับ สายเลย บ้างทีผมอาจะเข้าใจหัวอกคนโดนปฏิเสธมากขึ้นแล้วก็ได้ TT”
ผมวิ่งออกไปด้วยสภาพกึ่งๆโป๊ะอ่าครับ เสื้อกล้ามสีขาว กับบ๊อกเซอร์สั้นจู๋ตัวโปรดผมเลย วิ่งตามพี่แกไปทัน
“พี่ยู” ผมตะโกนเรียก พี่มันก็หันมามองหน้าผม
“มีอะไรอีก” พี่มันบอกด้วยสายตานิ่งกว่าเก่า ทำไหมพี่ทำกับผมอย่างนี้
“ผม” น้ำตาเริ่มล่วงครับ
“มีอะไร ไม่พูดพี่จะไปแล้วนะ พี่นัดสาวๆเอาไว้” พี่มันพูด
ความคิดเห็น