คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 :: สำเร็จ ! (100%)
Harp
สวัสดีครับ นักอ่านที่น่ารัก น่าหม่ำ? ทุก ๆ คน ผมชื่อ ฮาร์ฟ ปัจจุบันผมเป็น ดารา นักแสดง ทางบ้านผมก็เป็นเจ้าของสถานียักษ์ใหญ่ ตัวผมนั้นเป็นลูกคนแรก ผมมีน้องอีก 1 คนครับ เป็นผู้หญิงน่ารักเชียวละ ชื่อ เชลโล ตอนนี้เรียนอยู่ที่ฝรั่งเศสเรียนด้านการบริหารเนี่ยละครับ พ่อกับแม่ตั้งใจจะน้องผมสืบต่อสถานีที่พวกท่านก่อตั้งขึ้นมา ส่วนผมอ่าเหรอชิว ๆ กับการเป็น ดาราหน้ากล้องครับ ใครๆก็ต้องการผมทั้งนั้นว่ามะครับ 555+ มีอยู่คนเดียวที่ปฏิเสธผม “ฟลุต” ไงครับ ด้วยความที่ผมอ้วดความหล่อของตัวเองมากไปหน่อย ความจริงไม่ได้อ้วดด้วย ผมหล่อจริงๆนะ เพื่อนๆหมั่นไส้เลยครับ เลยบอกผมว่า “หล่อจริง หมัดใจน้องฟลุตได้รึเปล่าวะ” ตอนนั้นผมก็ไม่รู้หรอกครับ ว่าใครเป็น ช หรือ ญ เลยตอบไปแบบไม่คิด “คอยดูละกัน หึๆ ถ้าทำได้พวกคุณต้องรับยอมว่าผมหล่อจริงไรจริงนะครับ” ผมพูดแค่นั้น เพื่อนๆผมก็ยิ้มอย่างมีนัยๆให้ครับ .... แต่เมื่อหาข้อมูลมาก็แทบช็อคครับ เป็น ผู้ชายนิ อาจจะ ไม่เห็นเป็นไรนิเนอะ หล่อๆอย่างผม มีแฟนคลับทุกเพศอยู่แล้วครับ แค่ไปพูดจาหวานๆน่าจะโอเค คิดได้อย่างนั้นผมก็เริ่มรุกเกมส์อย่างมั่นใจครับ ผมยอมลงทุนจ้างโรส แฟนปลอมๆของผม ไปเรียนกับฟลุต และก็สำเร็จๆครับ โรสสอบผ่านและได้เข้าไปเรียนกับฟลุตสมใจผม คราวนี้ก็เหลือที่หาเวลาเหมาะ ผมก็รอโรสเรียนไปสัก 5-6 วัน ก็เริ่มแผนครับ
“โรส ปวดท้องอ่าค่ะ ฟลุตขอตัวไปเข้าห้องน้ำ สักครู่นะค่ะ” โรสพูดแล้ว รีบไปห้องน้ำเลย โอกาสเหมาะแล้วครับ ผมก็เลยแทรกตัวเข้าไปในห้องทันที
“อ่าว พี่ฮาร์ฟมาเร็วจังครับ” ฟลุตและยิ้มหน้ารักๆมาให้ผม
“น่ารัก จังครับ จีบได้ไหมครับ น้องฟลุต” ผมพูดและยิ้มหล่อๆที่ใครๆเห็นต้องสยบให้ผม
“ขอโทษนะครับ ผมเกลียดคนเจ้าชู้ และอีกอย่างผมไม่ชอบผู้ชายด้วย !” เปลี่ยนโหมดพูดหน้าบึ้งใส่ผมเลยครับ ไอ้ผมก็อึ้งนะครับคนแรกนะเนี่ยที่กล้าปฏิเสธ ผมแบบไม่มีเยื่อใยอย่างนี้ และตั้งแต่วันนั้นผมก็ต้องเข้าโหมดดาร์กตลอดครับ แต่ฟลุตก็ยังพูดดีๆกับผมเมื่ออยู่ต่อหน้าโรส ลับหลังอ่าเหรอ เอ่อ .... เข้าหน้ากันไม่ติดเลย จนวันนั้นมาถึง ผมคิดอะไรดีๆออกพอดีวันนั้นเลยใส่ไปเต็มที่ครับ ยังดีที่โรสรับมุขผมไปทัน ผมก็มีโอกาสอย่างที่ทุกท่านเห็น 5555+ คนหล่อทำไรก็ต้องสำเร็จ (เหรอ::ฟลุ้คกี้) ส่วนเรื่องที่ผมเป่าฟลุต ได้อย่างดีเยี่ยมและผ่านนั้น ก็ด้วยฝึกกับโรสนี้แหละครับ หุหุหุ ส่วนเรื่องงานผมก็เคลียร์กับผู้จัดการเลยครับ ว่าเวลา 12.00-15.00 น. ของทุกวัน ผมจะไม่รับงานเลย (ลงทุนจ๊าดดด) เมื่อทุกอย่างลงตัวผมก็พร้อมจะเริ่มเรียนแล้วครับ เพราะนี้ก็ 11.45 น. แล้วผมออกจากบ้านแล้วรีบขับรถไปที่สถาบันเลย โดยลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไร ผมก็เดินถือฟลุตที่ผมซื้อมาไปที่ห้องเรียนครับ เห็นฟลุตทำหน้าบึ้งๆอยู่
“มาแล้วครับ คุณครู” พร้อมพูดเสียง หล่อและยื่นหน้าเข้าไปครับ อ่าวว ทำไหมยังหน้าบึ้งอยูอีกละ
“ไม่ทราบว่าวันนี้วันอะไรไม่ทราบ” เขาพูดเสียงแข็งเลยครับ
“ก็วันที่ผมเจอกับ คุณครูวันแรกไงครับ” ผมก็ตอบไปโดยไม่ได้คิดหรอกครับ
“เหรอ” เขาพูดแล้วปายางลบก้อนใหญ่ ๆ มาที่หัวผมทันทีครับ ผมก็หลบทัน เฮ้ย ยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
“มากไปหน่อยมั่งครับ คุณครู” ไปเดินไปคว้าแขน แล้วกระชากขึ้นมาทันที
“โอ้ย ! ผมเจ็บ” ฟลุตพูดและกระชากแขนเลย หลุดครับ หลุด
“วันนี้ วันแม่ไง โง่ !” โว้ย ว่าผมว่าโง่เลยเหรอมากเกินไปแล้ว ระบบภายในร่างกายผมปะทุขึ้นมาทันทีครับ โกรธสุดๆ
“ฟลุต!” ผมคว้าแขนเขามาอีกรอบ บีบด้วยความโกรธและสลัดออกตามแรง ร่างเล็กกระเด็นไม่เป็นท่าเลยครับ ไปชนกองหนังสือที่มุมห้อง
“โอ้ย !” ตัวเล็กอุทานออกมาครับ ผมไม่สนใจแม้แต่น้อย เอ๊ะ ! ทำไรลงไปเนี่ย ผมรีบคว้าตัวเล็กขึ้นมาทันที
“ขอโทษๆ” ผมพูดได้แค่นี้
“ไม่มี ความหมาย” ตัวเล็กพูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“วันนี้ผมงดสอน จะมาบอกคุณแค่นี้ ผมจะไปไหว้แม่” ฟลุตพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ และดันผมออก ผมที่ถูกดันก็ออกไปแรงเลยครับ เหมือนผมไม่มีแรง และเหมือนผมรู้ผิดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอะไรวะ
“เดี๋ยว ฟลุต!” ผมตั้งสติและเรียกตัวเล็กที่เก็บของและกำลังจะเดินออกจากห้อง เขาหยุดเล็กน้อยและหันหน้ามาหาผม
“มีอะไร อีก” ขอร้องอย่าทำเสียงเศร้าดิ ไม่เข้าใจเลย ทำไหมเศร้าได้อีก
“คือ เดี๋ยวไปส่งนะครับ คุณครู”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ” ตัวเล็กพยายามจะเดินออก แต่ไม่พ้นผมโดนคว้าตัวไว้เช่นเคยครับ
“ขอโทษ ครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า” ผมจับฟลุตมาคลำๆดูไม่มีแผลครับ เฮ้อโล่งใจ
“ไปเดี๋ยว ฮาร์ฟไปส่งนะครับ~” ผมลากเสียงยาวประมาณอ้อนๆ แถมแทนตัวว่าฮาร์ฟด้วยใครได้ยินเป็นใจละลายทั้งนั้นแหละครับ 555+ นั้นตัวเล็กทำหน้าเหวอ+อึ้งไปแล้วครับ เป็นไงล๊า
Flute
อึ้งดิครับ อะไรอยู่ดีๆ มาพูดเพราะ หวังอะไรเปล่าเนี่ย ตั้งแต่วันนั้น คุณคงรู้นะครับว่าวันไหน ผมก้ไม่ได้พูดกับเขาด้วยความจริงใจเหมือนเมื่อก่อนอีกเลยไม่เข้าใจครับ ทำไปมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง หึๆ แต่อย่าคิดว่าฟลุตคนนี้จะยอมเป็นเครื่องมือให้ใครง่ายๆนะครับ ส่วนที่ผมดูจะโกรธๆคุณฮาร์ฟนั่นความจริงก็ไม่ได้โกรธหรอกครับ ผมแค่อยากแกล้งเล่นเท่านั้นเอง 555+ หมั่นไส้ !!!!!! อิอิอิ
“ไม่คุณฮาร์ฟ” ผมตัดบทแล้วรีบเดินออกทันทีครับ คุณฮาร์ฟก็รีบวิ่งตามผมมา
“เถอะนะครับ เป็นการไถ่โทษนะครับ เมื่อกี้ฮาร์ฟขอโทษนะครับ ฟลุต” พูดซะหวาน อ้วกกกกกกกกกก เลี่ยน
“อืมๆ” ผมพูดแค่นั้น ตาลุงก็ยิ้มออกเลยครับ
“ไปซิครับ” ผมเห็น คุณฮาร์ฟยิ้มอยู่นาน ไม่ยอมไปไหนสักที
“ครับๆๆๆๆๆทราบแล้วครับ ฟลุต” เขาพูดและเดินนำไปที่รถคันหรูทันทีครับ
“บ้านผมอยู่ XXX” ผมก็บอกรายละเอียดทั้งหมดให้เขาฟังครับ ตาลุงก็ยิ้มๆให้ผม และก็ขับรถไปสักพัก ผมก็เผลอหลับไปครับ ตื่นมาอีกทีก็อยู่หน้าบ้านผมแล้ว
“ขอบคุณฮะ” ผมเอ่ยขอบคุณตามมารยาทก่อนจะเดินออกจากรถ แต่.... !
“เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหมครับ ฟลุต~” อ้อนทำไหม ตาลุง ผมหันไปมองตาขวางเลยครับ
“ผมไม่ได้ขอให้มาส่งนิ มาเองนะจะมาเรียกร้องอะไรไม่ได้ ...” ผมพูดหน้าตายครับ
“โหย จริงๆอย่างที่เขาว่าซินะ” อะไรของเขา ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ ไม่ตอบอ่า มีไรพูดมาให้จบๆเลยดีกว่า
“อะไรละอย่างที่เขาว่า”
“คนหน้ารัก มักใจร้าย” โอ้ย ตาลุงพูดอะไรเนี่ย
“มะ... ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ผมไปน่ารักกับคุณฮาร์ฟตรงไหนไม่ทราบ” ผมพยายามอย่างมากที่จะข่มเสียงให้นิ่งๆ
“หึ ๆ หน้าแดงเลยเหรอครับ ฟลุต” อะไรนี้ผมหน้าแดงเหรอ ทำไรไม่ถูกแล้วครับ ผมรีบลงและวิ่งเข้าบ้านเลย
ตอนนี้ผมเข้ามาในบ้านแล้วครับ ไหงยังไม่ยอมออกรถไปสักทีผมไม่อยากไปเจอหน้าแล้วครับอายอ่า เข้าใจไหมมมม เลยแชทกันใน บีบี เลยครับ
Flutety Love Love :: ทำไหมยังไม่กลับไปอีกละครับ
H & F Forever :: อยากไปไหว้แม่ ของฟลุตอ่าครับ
Flutety Love Love :: แม่ตัวเองก็มี กลับบ้านไปได้แล้ว ชิวๆ
H & F Forever :: ใจร้าย !!!!
Flutety Love Love :: - -*
H & F Forever :: ไม่ให้ผมเข้าจริงๆ เหรอ เสียใจนะเนี่ยครับ งั้นผมไปละ บ๊ายครับ ฟลุต เจอกันใหม่พรุ่งนี้ / เท่านั้นแหละครับ เสียงสตาดร์รถก็ดังขึ้น
Flutety Love Love :: เดี๋ยว คุณฮาร์ฟ / อะไรไม่รู้ครับ ดลใจให้ผมรีบพิมพ์ประโยคนี้โดยด่วน และเสียงรถก็ดับลง
H & F Forever :: มีอะไรครับ ?
Flutety Love Love :: เขามาก็ได้ แต่ตอนนี้แม่ผมยังไม่กลับนะ ผมว่าจะเตรียมเซอร์ไพร์เล็กๆน้อยๆให้ท่านนะ ถ้าว่างก็เข้ามา / ผมก็ปุ่มเปิดประตูรั้วครับ ไม่นานมันก็ถูกเปิดเองราวกับเสกเวทมนตร์ ผมละชอบจริงๆ เหมือนแฮรี่ พอตเตอร์เลยครับ เข้าซิครับ ผมเปิดให้ขนาดนี้แล้ว
คุณฮาร์ฟไปจอดรถที่โรงรถ และเดินเข้าบ้านครับผมนั่งอยู่โซฟาครับ เขาก็เดินเข้ามาใกล้และนั่งลงข้างๆผมเลยครับ
“อึดอัด” ผมพูดแค่นั้น ตาลุงก็ถอยไปนิดหน่อย
“ขอโทษครับ ว่าแต่ฟลุตจะทำอะไรให้แม่” คุณอาร์ฟมาหันมาถามความคิดเห็น
“อาหารค่ำสักมื้อเป็นไงครับ” ผมพูดและเผลอยิ้มให้ ตาลุงด้วย อ๊ากกกกกก เขินนะ ทำไหม จ้องหน้าผมอย่างนั้นแหละ
“ทำขนมเค้ก ด้วยเป็นยังไง ฟลุต” เขาเสริม
“ดีเหมือนกันครับ คุณฮาร์ฟ” ว่าแล้วเราทั้งสองคน ก็วางแผนอาหาร และใช้แม่บ้านไปซื้อของครับ และพวกเราก็เดินเข้าห้องครัวสำรวจ อุปกรณ์อีกนิดหน่อยครับ หุหุหุ
“อ่าว คุณหนูฟลุตตี้ และคุณฮาร์ฟ กรี๊ด !!!!! ” ป้าประพรคนทำอาหารเขามาทักทายผม และ คุณฮาร์ฟ
“สวัสดีครับ” เห็นอย่างงี้ มีมารยาทดี ไม่ค่อยถือตัวนะเนี่ยใช้ได้ๆ เอ๊ะ! นอกเรื่องๆๆๆๆๆ
“ป้าอยู่จัก คุณฮาร์ฟ ด้วยเหรอครับ” ผมก็ถามไปงั้นๆแหละครับ แหม่คนดังขนาดนี้ใครจะไมรู้จักละจริงไหมครับ
“แหม่ คุณหนูฟลุตตี้ ทำไหมป้าจะไม่รู้จักละค่ะ ดาราในดวงใจป้าเลยนะ อิอิอิ” ป้าแกพูดแล้วก็ส่งสายตาวิ้งๆ ให้ตาลุงใหญ่เลยครับ ตาลุงก็ยิ้มๆให้
“ขอบคุณครับ ที่ติดตามผลงานของผม” คุณฮาร์ฟพูดเสียงหล่อเลยครับ ชิส์ๆ
“อ๊ายยยยยยยย งั้นเดี๋ยวป้าขอลายเซ็นหน่อยนะค่ะ หลานฮาร์ฟ” ตาลุงก็พยักหน้า และยิ้มให้ครับ อะไรกันเนี่ยคุยกับแบบออกหน้า ออกหน้ามากเลย ลืมผมไปรึเปล่าครับคุณป้าประพร
“เอ่อ .... คุณป้าครับ ผมจะบอกว่า วันนี้ ผมกับคุณฮาร์ฟจะทำอาหารให้แม่นะครับ เพราะฉะนั้นวันนี้ ป้าไปพักผ่อนได้ตามสบายเลยครับ”
“ได้ค่ะ คุณหนูฟลุตตี้” ป้าพูดแล้วยิ้มๆให้ตาลุง ก่อนจะเดินออกไป
“เส่นห์แรงจริงนะ กับคนมีอายุก็ไม่เว้น” ผมพูดด้วยความหมั่นไส้
“ผมอยากเส่นห์แรง ได้ผลกับ ฟลุตตี้มากกว่า โอ้ย!” โดนฟาดที่หลังเต็มๆเลยครับ แหม่แล้วมาเติม ตี้ ในชื่อผมทำไหมคนบ้านเท่านั้นที่เรียกได้นะเนี่ย
“ไม่ต้องพูดแบบนี้เลย ไอ้คนเจ้าชู้ อ๋ออีกอย่างนะ อย่าเรียกผมว่าฟลุตตี้ อีกคนในครอบครัวเท่านั้นที่เรียกแบบนั้นได้” ผมตีหน้านิ่งๆและเดินไปสำรวจอุปกรณ์ครับ ตาลุงก็ทำหน้าย่นๆให้ผม แล้วก็บ่นอะไรคนเดียวก็ไม่รู้ หึ
“เดี๋ยวผมทำของหวานนะ คุณฮาร์ฟทำของคาวได้รึเปล่า” ผมหันไปถามคุณฮาร์ฟ เมื่อเห็นว่าเรานิ่งๆกันไป
“ฮาร์ฟจะทำ ซี่โครงหมูบาร์บีคิว ซอสแอปเปิ้ล,ปลาดอลลี่ราดไวท์ไวน์ซอส ก่อนนะแล้วเดี๋ยวที่เหลือเรามาช่วยกันโอเคครับ” ชิส์ มาคงมาครับหล่อตายแหละ
“อ่าๆๆๆๆครับ นั่นของมาพอดีเลยลงมือ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” คุณฮาร์ฟตั้งใจทำมากเลยนะครับ ผมแอบมอง (เอ๊ะ นี้ยังไง: นักเขียนฟลุ้คกี้) เราทำไปสักพักอาหารก็เสร็จครับ ผมทำบูลเบอร์รี่ชีสเค้ก พายสตรอเบอรี่ และคัพเค้กหน้าตาน่ารักๆ 4 ชิ้นครับ ส่วนของพี่ฮาร์ฟก็เสร็จแล้วเหมือนกัน และทำส่วนที่เหลืออีกคือ กุ้งอบเนย,มันบด,ซีซาร์ สลัด เขาก็เป็นคนทำเอง โอ้เป็นเซฟได้สบายๆเลยนะครับ ถูกยกเสริฟ์หน้าโต๊ะแล้ว ยังจากพวกเราวุ่นๆจากการทำอาหารรวม 4 ชั่วโมง ตอนนี้ก็ 19.00 น. แล้วครับ
“ขอบคุณนะครับ คุณฮาร์ฟ” เป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่ผมยิ้มจริงใจให้ เขา
“น้องฟลุตมีความสุข ผมก็พอใจ” เขาก็ยิ้มตอบผมเช่นกัน
“ไปครับ ออกไปข้างนอกกัน” เขาชวน และเอื้อมมือมาจับมือผม ผมก็พยายามขยับออก หลุดที่ไหนละ มือตุ๊กแก !!!
“ขอแทน คำขอบคุณแล้วกันเนอะ” เขาว่าแล้วเดินจุงผมออกไปที่ห้องรับทานอาหาร
“ว้าว ๆถ้าแม่มาเห็นต้องดีใจแน่ๆเลยว่าไหมครับ คุณฮาร์ฟ” ผมหันไปถามความเห็นของคุณฮาร์ฟ ตาก็มองอาหารไปด้วย
“ครับ” เขาพูดและยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ผม
~~~ เปรียบดั่งสวรรค์ได้มอบของขวัญ ที่ไม่เคยฝันว่าจะมีสักวันที่ได้อยู่กับเธอ สุขใจแค่ไหน อุ่นใจแค่ไหน เมื่อเวลานี้ฉันมีเธอ ฉันมีเธอ เธอเดินอยู่ข้างเคียงไม่มีวันไปจากเธอ ~~~ เสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของผมดังขึ้นครับ
“สวัสดีครับ แม่เหรอครับ”
(จ่ะ ลูกฟลุต วันนี้แม่มีงานที่ยังทำไม่เสร็จอ่าจ่ะ พ่อก็ต้องไปติดต่อการขายกับต่างประเทศ เพิ่งขึ้นเครื่องเมื่อ 5 โมงเองจ่ะ แม่เลยต้องทำงานต่อที่บริษัทวันนี้คงไม่ได้เข้าบ้านนะจ่ะ รักลูกเสมอนะจ่ะ เป็นเด็กดีของแม่ นะ จุ๊บๆ เดี๋ยวเราค่อยมาฉลองวันแม่กันพรุ่งนี้เนอะ บ๊ายจ่ะ ฟลุตตี้ ม๊วฟฟฟฟ ......) คุณแม่รัวๆ มาไม่มีโอกาสให้ผมพูดเลยครับ เฮ้อผมเปลี่ยนศรีหน้าเศร้าไปทันทีครับ เหมือนน้ำตามันจะไหลอ่า ผมพยายามกับการหยุดน้ำตาผมไม่อยากร้องไห้ ให้ใครเห็นนิครับ ตาลุงก็องผมใหญ่เลย
“เป็นอะไรเปล่าครับ ฟลุต” เขาถามผมด้วยน้ำเสียงจริงจังมากครับ
“แม่ไม่ว่างอ่า พี่ฮาร์ฟ ฮึก” ด้วยอารมณ์ตอนนี้ผมเผลอเรียกพี่ไปแล้วครับ เสียงสะอึ้นเล็กน้อยดังขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้ยังมีใหม่นะ น้องฟลุต” เขาตอบน้ำเสียงที่ฟังแล้วดูอบอุ่นมากครับ อยากกอดเขาจัง คิดได้เช่นนั้น ร่างกายผมก็ควบคุมไม่อยู่ อยู่ดีๆก็เดินไปกอดเขาเฉยๆเลยครับ
“ฮือๆๆๆๆ ฮึก พวกเราอุตสาห์ตั้งใจทำแล้วแม้ๆ ฮึก ฮือๆๆๆ” ผมปล่อยโฮ่ใหญ่เลยครับ
“โอ๋ะๆ ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำใหม่ก็ได้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลูบหลังผมไปด้วย
“พรุ่งนี้ พี่ว่างรึไง” ผมถาม
“ไม่ว่าง แต่ถ้าเป็นความต้องการของน้องฟลุตพี่มาได้อยู่แล้วครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“แล้วอาหารนี้ อ่าจะทำยังไง” ผมยังคงถามอีก
“ให้บรรดา พวกป้าๆๆแกทานดีไหมครับ เพราะพวกเขาก็ทำเพื่อเรามาเยอะแล้ว ถือว่ามื้อนี้ตอบแทน” เขาเสนอ
“ก็ดีนะครับ” ผมผละจากการกอดแล้วไปเรียกบรรดา คนรับใช้ในบ้านของผมมารับประทานอาหารเริ่ดรส พวกเขาก็ดีใจกันยกใหญ่ครับ กินอย่างมีความสุขดี ผมกับพี่ฮาร์ฟก็มีความสุขไปด้วยครับ จนผมลืมความเศร้าไปเลยครับ ผมกลับมายิ้มได้อีกครั้งแล้วตอนนี้
“ร้องไห้ กับเขาก็เป็นนี้” คุณฮาร์ฟล้อผมเลยครับ ให้ตาย
“พูดงี้ วันหลังจะไม่อะไรด้วยแล้วนะ เราก็อุตสาห์กลับมาไว้ใจ!” เอ๊ะ ! ผมรู้สึกผมเผลอพูดอะไรไปเปล่าเนี่ย
“จริงอ่า น้องฟลุต จะเรียกพี่ฮาร์ฟ ไม่ใช่ คุณฮาร์ฟแล้วใช่ไหม” เขาดูดีใจมากเลยครับ เหมือนถูกเชิญไปเป็นดาราที่ต่างประเทศอย่างนั้นแหละ
ผมไม่ตอบครับ ยิ้มกว้างๆให้ อย่างเป็นมิตรอีกครั้ง
Harp
Yessssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss, สำเร็จแล้วครับ ผมดีใจมากครับที่ในที่สุด น้องก็ยอมพูดคำนี้กับผม ต่อไปก็รอเวลาเท่านั้น ผมก็ชนะพนันไอ้พวกเพื่อนๆเวรของผมแล้วละครับ แต่มีช่วงนึงที่ผมรู้สึกแปลกๆครับ คือตอนได้กอดน้องอ่า ผมรู้สึกใจเต้นแปลกๆ ชั่งเถอะๆๆๆ แผนผมใกล้สำเร็จแล้วนะครับ อุอุอุ
“โชคดีนะครับ พี่ฮาร์ฟ พรุ่งนี้เจอกันครับ” น้องฟลุตมาส่งผมที่โรงรถครับ
“ครับแล้วเจอกันนะครับ น้องฟลุต” ผมบ๊าย กับน้อง แล้วก็ขับรถเข้าบ้านไปไหว้แม่ และเข้านอนครับ เฮ้อวันนี้มีความสุขจัง .
ฝากด้วยนะครับ ผลงานแรกของผม ^0^
ความคิดเห็น