คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ฉุกเฉิน
“ัปันรับ.. ัปัน!"
เฮือ!
เสียใรบานระแทลลาห้วฝัน พร้อมแรบร้นแนที่่วยึผมออาภวั์อันเลวร้าย ผมหายใหอบถี่ราวับเพิ่วิ่หนีเอาัวิรอมาาุมนร
เมื่อหันไปมอนที่่วยึผมลับมา ็พบับ ‘โรเบิร์’ สมาิใหม่อทีมในุทหารลายพราที่นั่อยู่้าๆ
“ฝันร้ายเหรอรับ?”
“อ่อ.. อืม...” ผมพึมพำอบพลาใ้หลัมือปาเหื่อบนใบหน้า ่อนะเบือนสายาลไปยัผืนป่าทึบเบื้อล่า
ผมำลัโยสารเฮลิอปเอร์ออทัพ มันำลัพาทีมีลอพวเรามุ่หน้าไปสู่เมือทลออันแสนภาภูมิใอรับาล มันมีื่อว่า ‘นิวเอเน’ ภาริอันรายรั้นี้ ือาร่วยเหลือผู้รอีวิาภัยุามไม่ทราบนิ
“มอเห็นแล้วรับ”
เสียรายานัมาาทานับิน ผมหรี่ามอไปามทิศที่เาี้ ็เห็นยอึสูเสียฟ้าปราอยู่ลิบๆ ท่ามลาป่าพไพรที่มนุษย์อย่าเราไม่วรล้ำราย
นั่นือนิวเอเนสินะ?
“ัปันรับ...”
เสียอ ‘อห์นนี่’ ลูทีมอีนที่ร่วมานันมานานัึ้นา้าหลั น้ำเสียอเาแฝวามหวาหวั่นบาอย่าที่ไม่อาปิบัไ้
“ว่าไ?”
“ุิว่าสิ่มีีวิทลอที่หลุออมา มันะเป็นัวแบบไหนรับ?”
ำถามอเาทำให้วามทรำเี่ยวับรายละเอียภาริผุึ้นมา
ศูนย์ลาอนิวเอเนเป็นที่ั้อ ‘เอะ อร์’ พวเาใ้ที่นั่นเป็นสถานที่ทลอบาอย่าที่ผมเอ็ไม่ทราบรายละเอีย
้อมูลเพียอย่าเียวที่ไ้รับือ้อวามเสียที่ถูลื่นรบวนนฟัแทบไม่รู้เรื่อ ใวามที่พอับไ้มีประมาว่า
“เราทำพลา.. พวมันหลุออมา.. ไ้โปร่วยพวเรา้วย”
นั่นเป็นำพูอผู้่วยศาสราารย์ัสิน หนึ่ในทีมวิัยนสำัอโรารัล่าว
“พวเา้ออยู่เมือทลอลาป่าลาเาแบบนี้ ารเรียนประสาทหลอนแล้ว่าันเอถือเป็นเรื่อปิ ไม่มีอะไรหรอ” ผมพยายามรัษาวัำลัใลูทีม ทั้ที่ัวเอไม่เื่อสิ่ที่พูเลยแม้แ่น้อย
นิวเอเน่อยๆ ปรารายละเอียัเนึ้น เราำลัมุ่หน้าเ้าสู่เเมือที่รับาลสร้าึ้น้วยเป้าประส์ที่ยัเป็นปริศนา
ึรามบ้าน่อเบื้อล่าเหมือนาเมือร้าในภาพยนร์ มันเียบันไร้ึ่สรรพเสียหรือารเลื่อนไหวใๆ ทั้สิ้น มันทำให้ผมนึถึโมเลเมืออเล่นนามหึมาอย่าไรอย่านั้น
“ทุน.. เรียมพร้อม”
ผมออำสั่อย่าระือรือร้น พวเราสวมหมวยุทธวิธีพลาล็อสายรัให้ระับที่ปลายา สะพายระเป๋าเป้และร่มูีพไว้ที่ลาหลั เรียมพร้อมสำหรับาริ่ลสู่พื้นเพื่อเริ่มภาริเมื่อถึเวลาที่เหมาะสม
แ่ทว่าในอนนั้นเอ..
พรึ่บ!
แสสว่าสีาวโพลนปราึ้นอบ่าระทันหัน มันทำให้วาอผมปิลเอโยอัโนมัิ
“เห้ย!”
"อะไรน่ะ!?"
เสียร้อประสานาหลายีวิัึ้นพร้อมันนฟัไม่เป็นภาษา แสปริศนานั้นทำให้อาาศยานลำนี้เสียารทรัว แรสั่นสะเทือนอเรื่อยน์ทำเอารู้สึาไปทั้ัว
"เป็นบ้าอะไรวะ!?"
“ผะ.. ผมวบุมอะไรไม่ไ้เลย!”
"บับ!"
เสียลูทีมและนับินะโนโ้อบันอย่าื่นระหนสุี
ผมเหลือบมอมอเพื่อนร่วมทีมที่พยายามเาะยึสิ่ใล้ัว วามโลาหลเิึ้นในเวลาเพียั่วพริบา
“เรียมระโร่มุเิน!”
ผมะโนสั่นแสบอ ทว่าเสียลับถูลืนหายไปับวามวุ่นวายนหมสิ้น สอมือพยายามยึเาะานเหล็เอาไว้ รวบรวมสมาธิสำหรับั้นอนสำั่อไป
แ่ทว่า..
พรึ่บ!
“ัปัน!”
แรเหวี่ยมหาศาลาเฮลิอปเอร์ทำให้ผมระเ็นหลุออาัวเรื่อ สอมือพยายามไว่ว้าหาที่ับแ่็ไม่ทันท่วที
เวรเอ๊ย!
ร่าายอผมถูมวลอาาศันีลัาลับหน้าลับหลัไม่รู้ทิศทา ทุสิ่ทุอย่าหมุนว้านเศษอาหารในะเพาะถูันมาุที่ลำอ
เย็นไว้.. อเล็์ ั้สิ!
ร่มูีพถูึให้าออามสัาาเอาีวิรอ ผมรู้สึไ้ถึแรระาที่แทบทำให้เลือในายระอัออมา
ผมใ้เวลาสัพัในารทรัวให้อยู่ในท่าทาปิ านั้นึเยหน้าึ้นมอไปยัเบื้อบน เห็นภาพเฮลิอปเอร์หมุนเป็นลู่าอยู่เหนือหัวอย่าน่าเสียวไส้
“นี่มันเรื่อบ้าอะไร..”
ผมพึมพำ เมื่อประมวลเหุาร์ไ้ว่าเหล่าเพื่อนพ้อยัิอยู่ในนั้น
อาาศยานลายพราลำนั้นที่พาพวเราเินทามาแสนไลพุ่เ้าหาึสูเบื้อหน้า้วยวามเร็วที่ไม่ลล ถึไม่ใ่นัพยาร์ผู้มีาวิเศษ็สามารถบอไ้ว่าอะไรำลัะเิึ้น่อไป
ูม!
เสียระเบิแผสนั่นหวั่นไหว เปลวไฟมระแผ่ระายเ็มสอา รัสีวามร้อนแผ่่านมาถึร่าที่ลอยละล่ออย่าไร้เรี่ยวแรอผม
“ไม่!”
เสียะโนอผมาหายไปามระแสลมแร วามรู้สึหนัอึ้แล่นปลาบไปทั่วร่าราวับถูไฟฟ้าแรสู๊อ เปลวเพลิแานลาห้วเวหาไ้พราเหล่านสำัาผมไปอีรั้..
ทำไมัน..
ความคิดเห็น