Kill Me !! ❥ Kaido

ตอนที่ 8 : Kill Me | มายคยองซู

            ปึง !!!

ประตูบานใหญ่ถูกปิดกระแทกลงอย่างแรงไปตามอารมณ์ของเจ้าของห้องตัวเล็กที่ดูไม่ค่อยจะอารมณ์ดีสักเท่าไหร่นักในตอนนี้

ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหงุดหงิดก่อนจะคว้าหมอนใบใหญ่ที่ใช้หนุนอยู่ทุกคืนขึ้นมาทุบ ๆๆๆๆๆๆๆ !!! เพื่อระบายความอัดอั้น ผมจะทุบลงไปจนกว่ามันจะทำให้ผมหายหงุดหงิดได้

“โอ้ย”

ผมเหวี่ยงหมอนกลับไปที่เดิมอย่างหงุดหงิดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหนุนมันทั้ง ๆ ที่เพิ่งทุบมันอย่างบ้าคลั่งไปเมื่อกี้ ถ้าหากหมอนพูดได้มันคงกำลังบ่นผมที่ทำร้ายมันแล้วก็มาใช้มันหนุนต่อแบบนี้แน่ ๆ

ผมขอโทษที่หงุดหงิด ... แต่มันก็น่าหงุดหงิดจริง ๆ นี่นา

ทั้ง ๆ เมื่อวานจงอินก็ตกลงที่จะให้ผมทำงานคนเดียวได้แล้ว แต่พอวันนี้เรียกมินโฮกับแอลเข้าไปคุย สองคนนั้นกลับไม่ยอม พวกเขาไม่ไว้ใจผมและยังบอกว่าจงอินไว้ใจผมมากเกินไปจนลืมไปแล้วหรือไงว่าผมเคยคิดที่จะฆ่าเขา และอะไรอีกมากมายที่ผมไม่ได้ฟังต่อเพราะผมแสดงอาการหงุดหงิดและเดินหนีออกมาทันทีที่ฟังไปได้แค่ไม่ถึงห้านาที

            สองคนนั้นช่วยอยู่เฉย ๆ และไม่วุ่นวายจะได้หรือเปล่า คิดว่ากว่าผมจะยื่นข้อเสนอให้จงอินตอบตกลงมันง่ายนักหรือไง ? ผมไม่ยอมให้มันล่มง่าย ๆ หรอกนะ !

            ผมขมวดคิ้วก่อนจะค่อย ๆ คลายออกช้า ๆ เมื่อรับรู้ถึงพฤติกรรมของตัวเองที่เอียงไปทางด้านลบมากขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่เจอกับจงอินทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนผมไม่ใช่คนนิสัยแบบนี้ ... ไม่ใช่เลยสักนิด

แน่นอน ในเมื่อผมเกือบจะตายเพราะจงอิน นิสัยผมก็อาจจะเปลี่ยนไปบ้างพอสมควร แต่การต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้อีกครั้ง สภาพที่ต้องตกเป็นรองจงอิน ! มันทำอารมณ์ของผมแสดงออกมาในแบบที่ผมก็ไม่เคยเห็นตัวเองเป็นมาก่อน

และผมก็ไม่ค่อยชอบตัวเองในตอนนี้เท่าไหร่นัก

            นี่ผมกลายเป็นคนหัวรุนแรงแบบนี้ไปแล้วหรอ ...

            ถ้าเป็นแบบนั้นผมคงฝังใจกับเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านมาเข้ามามากเกินไปสินะ

            ผมหลับตาลงก่อนจะค่อย ๆ ประมวลผลความคิดและสิ่งที่ควรจะทำในหัวอย่างช้า ๆ มือเล็กคว้าไปดึงหมอนข้างมากอดและมองไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่ผมเปิดม่านเอาไว้ แสงแดดที่ส่องเข้ามาแทงตาไม่ได้ทำให้ผมสะทกสะท้านแต่อย่างใด ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ผมสงบและใช้ความคิดได้อย่างช้า ๆ

ในตอนนี้ผมไม่ควรแสดงอาการแบบนี้ออกไปเพราะมันดูจะไม่ค่อยมีผลดีกับผมเท่าไหร่นัก ผมควรจะใจเย็น ๆ และเอนเอียงไปทางฝั่งของพวกเขาให้มากที่สุดแม้ว่าการทำแบบนั้นมันจะฝืนตัวผมเองและทำให้ผมหงุดหงิดเหมือนที่เป็นอยู่

            แต่ยังไงผมก็คิดว่าควรจะทำแบบนั้น ... เพราะทุกอย่างจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาดอีก

            ผิดพลาดไม่ได้เลยล่ะ !

            ปัง ๆ ๆ !

            เสียงตบประตูราวกับว่าคนเคาะกำลังพยายามจะพังมันอยู่รอมร่อดังขึ้นที่หน้าประตูห้องผมจนผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ

            “คยองซูเปิด”

            ผมหันไปมองประตูอย่างเหนื่อยใจกับคำสั่งนั้น โชคดีที่ครั้งนี้ผมมีสติมากพอที่จะล็อคประตูไว้ไม่ให้มีใครเดินตามเข้ามากวนใจอีก แต่ ... ถ้าเขาคิดจะเข้ามาจริง ๆ กุญแจสำรองก็ไขเข้ามาได้อยู่ดีนั่นแหละ แต่ขอผมใช้เวลากับตัวเองแปปนึงได้ไหม ? เพิ่งจะเดินหนีมาแปปเดียวจะตามมาทำไมกันนะ

            ปัง ๆ ๆ !!

            ผมยังคงนอนมองไปทางประตูนิ่ง ๆ เหมือนเดิม แล้วก็ไม่ได้คิดที่จะลุกเปิดประตูให้คนข้างนอกตามคำสั่งหรอกเพราะคนที่มาเคาะราวกับจะพังประตูผมในตอนนี้คือแอลนั่นแหละ

            “วันนี้มีส่งรายใหญ่มึงก็ ...”

            “ไม่ไป !”

            ผมตะโกนออกไปโดยที่อีกฝ่ายยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ วันนี้ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ จะว่าผมงี่เง่าก็ได้แต่ในเมื่อผมตกลงกับจงอินไว้แล้วว่าผมจะทำงานบางส่วนคนเดียว นั่นก็แปลว่าผมต้องการอย่างนั้นจริง ๆ

            “ขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งได้ไหม”

            หลังจากที่ผมพูดจบเสียงข้างนอกเงียบไป และมันก็สงบไปหลายนาทีจนผมมั่นใจว่าแอลคงเดินออกไปแล้วแน่ ๆ ก็ดีเหมือนกันประตูผมจะได้ไม่พังซะก่อน

            จะบอกว่าผมไม่หงุดหงิดแอลก็คงจะเป็นการโกหกเพราะผมไม่พอใจทั้งเขาทั้งมินโฮเลยไม่อยากจะออกไปด้วยตอนนี้ ขืนผมนั่งรถไปด้วยผมก็เป็นฝ่ายที่จะบึ้งตึงใส่พวกเขา และมันจะทำให้บรรยากาศตึงเครียดซะเปล่า ๆ

            ถ้าพวกเขาคิดได้ว่าควรจะปล่อยให้ผมได้ทำงานคนเดียวอย่างที่ตั้งใจเมื่อไหร่

            ถึงตอนนั้นค่อยคุยกันดีกว่า ...

---------------------------------------

            ก๊อก ๆ !

            ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนในห้องผมจึงเปิดเข้าไปโดยไม่รอคำอนุญาติอีก จงอินยังนั่งอยู่ที่เดิม ...แต่ก็แค่คนเดียวในห้อง เพราะแอลกับมินโฮคงจะออกไปทำงานอย่างอื่นกันต่อแล้ว ก็มีอยู่งานเดียวนั่นแหละที่พวกเขาทำ

            “ไหนคุณตกลงแล้วว่าผมจะทำงานคนเดียว” ผมเปิดประเด็นทันทีที่เดินเข้ามาในห้องโดยไม่รอให้คนตัวสูงได้พูดอะไร

ขาผมหยุดอยู่ในตำแหน่งที่ห่างกว่าโต๊ะเขาถึงสองสามก้าว ยอมรับว่าผมไม่ได้ทำอวดดีเข้าไปยืนแว้ด ๆ ใกล้ ๆ โต๊ะเขาเหมือนเดิม จากเหตุการณ์ครั้งก่อนมันทำให้ผมค่อนข้างระแวงเขามากกว่าเดิม

            ผู้ชายแบบเขามันไม่มีความปรานีใครทั้งนั้น

            “มีอะไรผิดพลาดตรงไหน ?” จงอินถามก่อนจะเงยขึ้นมาก่อนถามด้วยสายตาเรียบนิ่ง

            “ก็แอลกับมินโฮ ...”

            “แล้วกูต้องเชื่อฟังพวกนั้นหรือไง ?”

            คำพูดเรียบ ๆ ที่เอ่ยออกมาทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อยเมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะไม่มีอะไรตามที่ผมได้ตีโพยตีพายไปเลยสักนิด จงอินพูดเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ฟังที่สองคนนั้นปรามเขาเลยแม้แต่น้อย

            “กูไม่รู้หรอกว่ามึงคิดจะหักหลังกูหรือเปล่า”

            “...”

            “แต่ถ้ามึงกล้า ...”

            จงอินหยุดพูดแค่นั้นและยิ้มเย็น ๆ ก่อนจะมองมาที่ผมที่ยืนนิ่งไม่ได้ขยับไปไหนเมื่อได้ยินคำขู่นั้น โดยไม่ต้องพูดอะไรต่อผมกับเขาก็รู้ดีกว่าข้อความต่อจากนั้นมันคืออะไร เหอะ ผมได้ยินมันจนชินไปแล้วสำหรับคำขู่จากปากของจงอิน

            คำขู่เดิม ๆ เรื่องเดิม ๆ ที่เขาขู่ ...

และที่ผมไม่กล้าขัดขืนอะไรเพราะผมรู้ว่าคนแบบจงอินมันไม่ทำแค่ขู่แน่ ๆ ...

            “งั้นก็ดีที่ให้ผมทำตามที่ขอ ผมจะได้ทำงานถนัด ๆ”

            คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรผมและก้มหน้าลงไปอ่านเอกสารในมือต่อ ผมรวบรวมความกล้าเล็กน้อยก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ และเดินเข้าไปใกล้ ๆ โต๊ะของเขา เพราะหลังจากที่ผมนอนคิด ๆ ดูแล้ว มันมีอีกเรื่องที่ผมคิดว่าผมควรทำมันให้จบโดยไม่ค้างคา

            ทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่ความผิดของผมเลยสักนิด แต่ผมก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคสักเท่าไหร่ เรื่องนี้มันยังติดอยู่ในใจผมแปลก ๆ เรื่องเงินห้าแสนนั่น ...

            “เดินมาทำไม”

            กึก !

            ขาผมหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น มันเหมือนเป็นการบอกผมอ้อม ๆ ว่าผมควรจะเดินออกไปจากห้องนี้ได้แล้วเมื่อเสร็จธุระ และแน่นอนผมไปแน่เมื่อผมพูดเรื่องนี้กับเขาเสร็จ

            “ผมอยากคุยกับมาร์คเรื่องเงินที่ขาดไปห้าแสน”

ผมพูดหลังจากเดินมาหยุดลงตรงหน้าเขาพอดีและเงียบเพื่อรอดูปฏิกิริยาตอบรับจากจงอิน

            “...”

            จงอินยังคงเงียบและไม่ได้เงยหน้ามามองผม เขาทำเหมือนกับผมเป็นอากาศธาตุที่มองไม่เห็น โอเค ผมก็พอรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันจะเป็นแบบนี้ เมื่อผมเห็นว่าสิ่งที่พูดไปดูไม่มีการตอบรับจากร่างสูงผมจึงพูดต่อโดยไม่สนใจจงอินจะว่ายังไง

            “แต่ผมจะไปคนเดียว”

            “หึ”

            จงอินหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ตาของเขาแสดงอารมณ์ที่ผมบรรยายไม่ถูก แต่การที่เขามองมาแบบนี้ก็แสดงว่าเขาก็ยังฟังในสิ่งที่ผมพูดอยู่สินะ

            “คิดว่าจะหยิ่งกว่านี้ซะอีก”

            “...”

            “สนใจเอาร่างกายเข้าแลกขึ้นมาแล้วรึไง”

            “จงอิน !!!”

            ผมกำหมัดแน่นและขึ้นเสียงอย่างลืมตัว สายตาของจงอินบ่งบอกว่าเขากำลังสมเพสและรังเกียจผมมากขนาดไหน การที่ผมบอกว่าจะไปคนเดียวมันไม่ได้หมายความอย่างที่เขาคิดซะหน่อย ผมไม่ได้คิดที่จะทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นหรอกนะ แล้วอีกอย่างคนแบบพวกเขามันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอยากคบด้วยสักนิดไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตามเถอะ

            “เอาเถอะ กูเข้าใจ ความอยากสบายมันไม่เข้าใครออกใคร”

            ผมกัดฟันและพยายามระงับอารมณ์โกรธที่กำลังเดือดเต็มที่อยู่ในอก ถ้าผมทำอะไรออกไปตอนนี้มันยิ่งเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะยังไงผมก็คงสู้แรงเขาไม่ได้

            แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันถูกแล้วหรอที่เขามาพูดมากับผมแบบนี้ !

            “แต่ก็ขอร้องไว้อย่าง ...”

            จงอินพูดก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาใกล้ผมที่ไม่คิดจะถอยหลังหรือก้าวขาหนีเขาแม้แต่นิดเดียว คงจะเป็นเพราะความโกรธที่บังตาอยู่ในตอนนี้ทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิดว่าเขาจะทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมาอีก

            “ถ้าจะมั่ว ก็อย่ามามั่วในบ้านของกู”

            “แน่นอนครับ ผมจะไม่ใช้บ้านหลังนี้เป็นที่หาความสุขแน่ ๆ ในเมื่อมันมีคนที่ผมรู้สึกเกลียดอาศัยอยู่ด้วย”

            ผมสวนกลับไปทันทีเมื่อรู้สึกว่าสติของผมได้ขาดลงไปแล้วเมื่อคำว่ามั่วหลุดออกมาจากปากของจงอิน ผมไม่เคยทำอะไรต่ำๆ แบบนั้น !! ไม่แม้แต่จะคิด ...

จงอินยิ้มมุมปากเล็กน้อยกับวาจาตอบโต้ที่เขาไม่ได้ยินมาหลายวัน เขาก็คงรู้ว่าผมอึดอัดแค่ไหนที่ต้องทำเป็นนิ่งไว้หลายวันแม้จริง ๆ ผมอยากฆ่าเขาแค่ไหนก็ตาม

“อื้อ”

ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ จงอินก็กระชากตัวผมเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะบดขยี้จูบลงมาอย่างรุนแรงจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว มันไม่ใช่การจูบด้วยความรักใคร่หรือพิศวาสอะไรทั้งนั้น จะมีก็แต่ความรู้สึกแสบร้อนจากการบดขยี้อย่างเอาแต่ใจของจงอิน

เมื่อได้สติ ผมพยายามดิ้นออกจากการรัดกุมนั่นแต่มือหน้าที่ล็อกแขนผมเอาไว้ทำให้ผมไม่สามารถขยับได้อย่างที่ใจนึกสักเท่าไหร่ จงอินเอื้อมมาลูบสะโพกกลมมนและบีบเค้นหนัก ๆ และการกระทำนั้นกลับทำให้ผมอ่อนแรงจนแทบจะทรุดลงไปกับพื้น

จงอินผละจากริมฝีปากเมื่อเห็นว่าผมเริ่มหายใจไม่สะดวก มือที่ทุบตีเปลี่ยนเป็นเกาะแขนเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ตัวผมเองก็ไม่รู้ คนตัวสูงกดจูบลงที่ลำคอผมและขบเม้มรุนแรงจนผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บแต่รู้สึกดีแบบแปลก ๆ

เขากำลังทำเหมือนครั้งนั้น ... เขากัดที่คอผมจนผมเป็นมันรอยช้ำอยู่หลายวัน รอยที่ทำให้ผมรู้สึกรังเกียจตัวเองขึ้นมาทุกครั้งที่เห็น

ฟุ่บ !

ร่างผมทรุดลงไปกองกับพื้นเมื่อจงอินเหวี่ยงลงทันทีที่ฝากรอยแผลไว้ที่ลำคอผมสำเร็จ ผมหน้าชาไปด้วยความอับอายเมื่อเห็นสายตาดูถูกที่มองมาจากคนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่ คงเป็นเพราะผมหยุดต่อต้านและแสดงความใจง่ายโดยการเกาะแขนเขานั่นแหละผมถึงได้รับสายตาแบบนั้น แน่นอนว่าหลังจากนั้นมันไม่มีฉากพระเอกดึงมือผมขึ้นหรอกเพราะผู้ชายตรงหน้าผมเขาไม่ใช่ ! เขาชั่วช้าขนาดไหนวันนี้เขาก็ยังคงเหมือนเดิม

แต่สิ่งที่ผมไม่เคยเข้าใจคือเขาจะทำให้ผมรังเกียจตัวเองแบบนี้ทำไม !!!!

            “แล้วก็อย่าลืมเปรียบเทียบกันดูล่ะ ว่าจูบของกูกับลูกน้องจงแดน่ะ ... อันไหนมันถึงใจมึงมากกว่ากัน ...”

            “...”

            “มายคยองซู”

 

---------------------------------------------

            คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนก่อนจะผลักอกจงอินด้วยแรงที่มีน้อยนิดและรีบเดินออกไปจากห้องทันทีด้วยความหงุดหงิด ไม่มีการโต้ตอบอะไรจากเรียวปากบางเนื่องจากความรู้สึกประหลาด ๆ กับคำพูดสุดท้ายของจงอินที่มาพร้อมรอยยิ้มนั่น

            สนุก ...

            นั่นคือสิ่งเดียวที่จงอินตอบตัวเองได้ในตอนนี้

            คยองซูเป็นเด็กที่เขาปั่นประสาทได้ง่ายเหลือเกิน บางครั้งก็อวดดีแต่บางทีก็ดูใสซื่อ ... และเพราะความใสซื่อนั่นแหละที่ทำให้จงอินรู้สึกสนุก ...

ปฏิเสธไม่ได้ว่าคยองซูก็วางแผนอะไรหลาย ๆ อย่างได้ฉลาดจนเขาแปลกใจ แถมยังกล้าได้กล้าเสีย

คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เขาไม่ฆ่าทิ้งไปตั้งแต่ตอนที่จับตัวได้ว่าคนตัวเล็กคิดจะฆ่าเขา

เพราะไม่อย่างนั้น ...

เขาคงไม่มีของเล่นใหม่ ๆ มาเล่นแบบนี้แน่

อ่า แต่ถึงจะเป็นของเล่นชิ้นเดิมแต่ถ้าผ่านการอัพเกรดมาแบบนี้มันก็น่าจะหยิบขึ้นมาเล่นอีกครั้งล่ะนะ

จงอินยิ้มให้กับความคิดของตัวเองก่อนจะเดินกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมช้า ๆ

ตาคมฉายแววแปลก ๆ ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเย็น ๆ ที่ถูกจุดขึ้นมาตรงมุมปาก

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กสับสนแค่ไหนกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ใจนึงก็อยากจะฆ่าเขาให้ตายแต่อีกใจนึงคนตัวเล็กนั่นก็ไม่กล้า ... ในการต่อสู้น่ะ ... ถ้าจ่อปืนใส่ศัตรูแล้วไม่กล้ายิง ... จะชนะได้ยังไงกัน ? สุดท้ายถ้าไม่ยิงอีกฝ่ายซะ ตัวเองก็จะเป็นฝ่ายถูกยิงให้ล้มลงโดยที่ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว ...

แต่นี่ทั้ง ๆ ที่คนตัวเล็กมีโอกาสถึงสองครั้ง ยิงเขาครั้งแรกก็พลาด ... และครั้งที่สองขนาดเขาส่งปืนให้กับคยองซูด้วยมือของเขาเองแท้ ๆ ... คยองซูก็ยังไม่กล้า ... เชื่อได้เลยว่าถ้าเป็นคนอื่น ๆ ล่ะก็ ... วินาทีที่ร่างสูงที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียดยื่นปืนมาให้นั้น ความแค้นที่มีคงจะทำให้ลั่นไกลออกไปโดยไม่ต้องลังเล ...

หึ แต่นั่นมันก็สำหรับคนแข็งแกร่ง ... ส่วนคนอ่อนแอแบบไอ้ตัวเล็กนั่นน่ะแค่เกิดมาบนโลกที่โหดร้ายแบบนี้ก็ลำบากแล้วล่ะ

แค่จงอินพูดประโยคแบบนั้นออกไปคยองซูก็ดูจะเขวจนไปไม่ถูก แก้มที่ขึ้นสีแดงนิด ๆ นั่นทำให้จงอินอยากจะหัวเราะออกมาให้ฟ้าถล่ม เขินเขาอย่างนั้นสินะ... รู้สึกเขินทั้ง ๆ ที่ใจนึงก็เกลียดเขาจนแทบอยากจะฆ่าให้ตาย

บอกแล้วว่าคยองซูน่ะอ่อนแอ

ถูกเลี้ยงดูและปกป้องมาตลอดเหมือนไข่ในหินพอถึงเวลาต้องออกมาเผชิญโลกกว้างจริง ๆ คนตัวเล็กนั่นก็ดีแต่ทำเก่งตอบโต้ก็เท่านั้น

แล้วถ้ายิ่งต้องมาเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายอย่างเขา ก็หวังว่าคยองซูจะสามารถปกป้องหัวใจตัวเองให้แข็งแกร่งไม่หวั่นไหวและอยู่รอดจนถึงวันสุดท้ายก็แล้วกัน

ความรักมันคือจุดอ่อนจงอินเชื่อแบบนั้น เชื่อมาตลอด ... จึงไม่เคยมีใครทำให้จงอินรักแบบเชิงชู้สาวได้เลยสักคน

ส่วนแบคฮยอน ...

สาเหตุที่จงอินให้คยองซูหลอกแบคฮยอนมาให้เขาก็เพื่อความสะใจเท่านั้น เขาไม่ได้ชอบอะไรในตัวของแบคฮยอนเลยสักนิด แต่เวลาที่แบคฮยอนอยู่ใต้ร่างเขาและชานยอลทำหน้าเหมือนใจสลายนั่นแหละ มันคือความสุขสุดยอดของเขาเลย ...

อ่า .... วิดีโอของเขากับแบคฮยอนยังมีอยู่เลยนะ อยากดูหรือเปล่าล่ะ ?

“ความรักก็ทำให้คนกลายเป็นคนโง่คนนึงนั่นแหละ” จงอินพูดและนึกถึงใบหน้าขาว ๆ ที่เพิ่งวิ่งออกไปจากห้องเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ พลันรอยยิ้มกว้างก็แสดงออกมาเมื่อจงอินนึกอะไรบางอย่างออก

อะไรบางอย่างที่น่าสนุกไม่ใช่น้อย

เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ... ว่าถ้าวันนึงคนตัวเล็กนั่นดันหลงรักคนที่ตัวเองเกลียดสุดขั้วหัวใจแบบเขาขึ้นมา ... แล้วคยองซูน่ะ ...

จะรับมือกับจุดอ่อนแบบนั้นไหวหรือเปล่า ...

            { F }

            หวัดดีจ้าาา วิ้ววววว จงอินนี่ยังเลวเสมอต้นเสมอปลาย จะทำอะไรคยองซูน้อยของเราอีกเนี่ย T^T รู้สึกว่ายอดเฟบเพิ่มเอา ๆ แต่คอมเม้นไม่ยักกะเพิ่มตามแฮะ แต่เอาเถอะ ชินละ ฮ่า ๆๆๆ แต่ถ้าจะให้ดีฝากคอมเม้นหรือติดแท็ก #fickillme กันด้วยน้า ไรท์อยากอ่านคอมเม้นนะงับบบ T^T