Kill Me !! ❥ Kaido

ตอนที่ 6 : Kill Me | บีบคั้น

          Kyungsoo Scene

            “ปล่อยดิวะ !” ผมพยายามสะบัดแขนออกจากเกาะกุมของไอ้พวกบ้าตรงหน้าที่ผมรู้ชื่อมันแล้วว่าชื่อมินโฮกับแอล

            ก็ไอ้บ้าสองคนที่ขับรถไปส่งของกับผมเมื่อวานนั่นแหละ

            ไร้เสียงตอบกลับจากบุคคลทั้งสองผมจึงเลิกที่จะสั่งให้ปล่อยและพยายามขืนตัวเองไว้แทน แต่ก็ไม่เป็นผลฝั่งสองคนมันย่อมมีแรงมากกว่าคนเดียวอยู่แล้ว อย่างว่าแต่สองคนเลยแค่คนเดียวแต่ตัวอย่างกับยักษ์แบบนี้ก็ลากผมได้แล้วเหมือนที่มินโฮเคยทำกับผมนั่นไงล่ะ

            “ปล่อย !!!!!”

            ตุบ !

            มือที่ลากตัวผมให้มายังห้องนี้ปล่อยลงเมื่อถึงที่หมายและผมก็ลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยเพราะผมมัวแต่ขืนตัวไว้และไอ้แรงที่ปล่อยแบบไม่บอกไม่กล่าวก็ทำให้ผมหน้าทิ่มลงไปที่พื้น

            ผมไม่เข้าใจว่าบ้านนี้มันเป็นขุมนรกหรือยังไง ! ทั้ง ๆ ที่ผมก็ทำงานให้แลกกับความปลอดภัยของแม่แล้วพวกมันยังต้องการอะไรอีก จะโขกสับผมทุกวันเลยใช่ไหม

            “เงินไม่ครบ”

            ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากเจ้าของรองเท้าสลิปเปอร์สีขาว ผมมองคนตัวสูงตรงหน้าที่ผมเกลียดแสนเกลียดก่อนจะหาวออกมาเบา ๆ และจ้องเขาอย่างหาเรื่อง

            แค่นี้น่ะหรอ ? ที่ลากผมมาตั้งแต่เช้า

            นี่มันหกโมง !!!!! รอให้มันสายกว่านี้ค่อยเรียกมาพูดไม่ได้หรือไง !

            “หายไปห้าแสน”

            “แล้วผิดที่กูหรือไง !” ผมตะโกนถามก่อนจะลุกขึ้นยืนช้า ๆ

            “หึ ๆ”

            ผมนั่งลงบนเก้าอี้อย่างใส่อารมณ์ อยากพูดอะไรนักก็พูดมาเลย ! ผมจะนั่งฟังให้ก็ได้ก็เล่นลากมาแล้วนี่

            มันใช่ความผิดของผมหรือเปล่าที่จะถูกโกง ? ก็เล่นซื้อกันเป็นจำนวนมากมายขนาดนั้นแล้วก่อนจะกลับก็ไม่นับให้ดี ไม่สิ ... คงนับได้หรอกเป็นปึก ๆ ขนาดนั้นน่ะ

            “งานแรกก็ได้เรื่องเลย”

            “กูไม่ได้อยากทำตั้งแต่แรกแล้วมึงก็รู้” ผมเถียงและยกมือขึ้นมากอดอกจ้องคนตัวสูงที่กำลังโยนความผิดทั้งหมดมาให้ผม พูดเหมือนผมเสนอทำงานนี้เองทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้อยากทำเลยสักนิด

            “แต่มึงต้องทำ”

            “...”

            “แล้วก็ควรทำให้มันดีด้วย” จงอินพูดเรียบ ๆ และเดินมานั่งลงตรงข้ามกับผมโดยที่ไม่ได้แสดงท่าทีโมโหอะไรออกมาเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เงินบางส่วนจากการซื้อขายมันหายไป

            “แล้วจะให้ทำยังไง !” ผมถามด้วยเสียงแข็ง ถ้าเป็นปกติผมคงไม่กล้าใช้น้ำเสียงแบบนี้เท่าไหร่เพราะยังไงจงอินก็มีแม่เป็นข้อต่อรอง แต่ตอนนี้คงเพราะอารมณ์ง่วงบวกกับการต้องมาฟังเรื่องที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเองกลับทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดจนกล้าที่จะขึ้นเสียงกับคนตรงหน้า

            “ก็ไปเอามาสิ ส่วนที่เหลือน่ะ”

            “หะ” ผมทวนคำอย่างไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินอย่างนั้น

            เขาพูดเหมือนตอนนี้มาร์คกำลังเดินเล่นอยู่ในบ้านหลังนี้และผมสามารถเดินไปหามาร์คพร้อมว่า นาย ๆ เอาเงินอีกห้าแสนมานะง่าย ๆ ยังงั้นแหละ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นทำไม่ทำเองซะเลยล่ะ

            “มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง”

            “ก็ไม่น่าจะยาก ... ถ้าเป็นมึง” จงอินพูดและยิ้มมุมปากแบบเดิม แบบที่ผมไม่ชอบและเกลียดมาตลอดนั่นแหละ

            “หมายความว่ายังไง ?”

            “มินโฮบอกว่าลูกน้องคนสนิทของจงแดถูกใจมึง”

            “แล้วมันเกี่ยวกันยังไง ...” ผมถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ มาร์คชอบผมแต่เงินทั้งหมดก็เป็นของจงแดไม่ใช่หรือไง ที่จริงปล่อยผ่านไปเลยก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร เพราะจงอินก็ดูไม่ได้มีท่าทีทุกข์ร้อนอะไรเลยกับเงินที่หายไป ผมว่ามันจงใจที่จะหาเรื่องผมมากกว่า

            “ก็ ... ” จงอินยิ้มนิด ๆ ก่อนจะพูดเว้นช่วงหายใจระยะหนึ่ง

            “...”

            “มาร์คมันคงกล่อมให้จงแดยอมคืนมาได้ง่าย ๆ หลงมึงซะขนาดนั้น ...”

            ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไป นึกอยากหัวเราะให้กับความคิดของคนตรงหน้า มาร์คหลงผม ? เหอะ ! หมอนั่นอาจจะทำไปแค่หยอดเล่น ๆ ก็ได้ และผมไม่คิดจะเอาคนที่อยู่ในวงการแบบนี้มาเป็นแฟนหรอกนะ !

            “อ่อ ... ไม่ก็ ... ลองเอาร่างกายเข้าแลกสิ เผื่อมึงจะได้สบายไปทั้งชาติเลยไง”

            ซ่า ....

            ไม่ต้องให้พูดซ้ำกาแฟบนโต๊ะทำงานของคนตรงหน้าถูกผมยกและสาดไปยังหน้าคม ๆ นั่นทันทีโดยที่ผมไม่ได้สนเลยสักนิดว่ากาแฟแก้วนั่นมันยังร้อนอยู่หรือไม่ ร้อนสิดีเผื่อว่าความร้อนในถ้วยกาแฟจะทำให้จงอินรู้ตัวซะมั่งว่าคำพูดที่ออกมาแต่ละคำมันหยาบคายและดูถูกผมมากขนาดไหน

            “ไม่มีใครมีความคิดต่ำ ๆ ได้เท่ามึงหรอก” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะกระแทกแก้วกาแฟลงกับโต๊ะและลุกขึ้นยืนมองจงอินที่หัวเราะออกมาเบา ๆ

            “ทำอะไรไม่คิดถึงผลที่จะตามมาอีกแล้ว”

            “...”

            ฟึบ !

            แขนผมถูกกระชากอย่างแรงส่งผลให้ตัวผมถูกดึงกึ่งลากเข้าไปใกล้ ๆ ร่างสูงนั้นอย่างไม่ทันตั้งตัว มือหนาบีบปลายคางผมจนร้องออกมาเบา ๆ นมจืดที่ใช้ผสมกับกาแฟจากเหยือกเล็ก ๆ ที่วางอยู่คู่กันถูกกรอกเข้ามาในปากผมจนสำลัก

            “กินมันเข้าไป !” เสียงเย็น ๆ พูดตามหลังจากโยนเหยือกเล็กที่สูงกว่าแก้วนิดเดียวนั่นทิ้งลงไปที่พื้นแล้วหันไปคว้าถ้วยน้ำตาลขึ้นมาถือไว้แทน

            ผมพยายามดิ้นจากการถูกล็อคตัวแบบนั้นแต่แรงของผมกับเขามันต่างกันเกินไป น้ำตาลถูกเทลงบนหน้าผมพร้อมกับมือหนาที่ยัดมันลงมาในปากผมก่อนจะเขย่าจนน้ำตาลพวกนั้นไหลผ่านลำคอลงไป

            “แค่ก ๆ” ผมสำลักออกมาเมื่อรสชาติหวานบาดลิ้นมันกำลังทำให้ผมจะเป็นบ้า เม็ดสีขาวละเอียดเล็ก ๆ นั้นกำลังละลายตัวช้า ๆ ในปากผมที่กำลังสำลักอย่างเป็นเอาตาย

            จงอินดึงคอเสื้อผมให้กว้างขึ้นเขาลูบไปที่ลำคอผมซึ่งมีพลาสเตอร์ปิดนั่น ก่อนจะดึงพลาสเตอร์ออกเผยให้เห็นรอยและความช้ำเป็นจ้ำตรงลำคอ เขาผลักผมลงกับพื้นก่อนจะจิกหัวผมให้เงยหน้ามองเขา

            “รอยที่คอยังไม่หายดี ... หาเรื่องจะทำเพิ่มอีกแล้ว”

            “ยะ ... อย่า ... นะ แค่ก ๆ” ผมร้องห้ามเมื่อคิดว่าเขากำลังจะทำแบบวันนั้นอีก

            ผมรู้สึกหายใจติดขัดและสำลักหนักขึ้นเมื่อรสหวานมันบาดคอและไหนยังมีเม็ดเล็ก ๆ ของน้ำตาลติดอยู่ในลำคอผมเต็มไปหมด มันจะไม่มีปัญหาเลยถ้าผมไม่ได้ถูกบังคับให้กินนมจืดนั่นเข้าไปก่อน แค่นมรสจืดก็ทำให้คอผมเฝื่อนมากพอแล้วพอมีอย่างอื่นตามมามันยิ่งทำให้แย่หนักลงไปอีก

            “หึ ... สำลักเหรอ ? ”

            “แค่ก ๆๆๆๆ” ผมทั้งสำลักและจับแขนเขาไว้ ยิ่งพยายามดิ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ หนังศีรษะเหมือนจะแยกร่างผมออกจากกันได้เมื่อเขากำลังดึงรั้งจนผมต้องยืนขึ้นตามด้วยความเจ็บปวด

            “อยากได้ไหมล่ะน้ำน่ะ ...” จงอินพูดและยิ้มให้ผมอย่างชั่วร้าย แววตาที่เขามองมามันทำให้ผมรู้สึกกลัวเขาขึ้นมานิด ๆ ...

            ผมไอจนน้ำหูน้ำตาไหลออกมาเต็มไปหมด ทั้งแสบตาทั้งแสบคอ ผมเริ่มกลัวมากจริง ๆ เพราะผมไม่เคยเห็นจงอินโมโหขนาดนี้ และเมื่อดูจากสายตาเขาผมคิดว่าเขาในตอนนี้สามารถฆ่าผมทิ้งได้อย่างไม่ลังเล

          “เดี๋ยวจะเอาน้ำให้”

            ก็อก ๆ ๆ

            สงครามทางสายตาระหว่างผมกับเขาหยุดชะงักเมื่อมีเสียงเคาะประตูสองสามครั้งก่อนที่ประตูบานนั้นจะถูกเปิดออกโดยลูกน้องของจงอิน

จงอินละสายตาจากผมที่เละยิ่งกว่าโจ๊กและปล่อยเส้นผมที่เขาจิกไว้จนผมปวดหัวไปหมด เขาหันไปมองผู้มาใหม่ที่เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้านิ่ง ๆ

            “ใครสั่งให้เข้ามา” คำถามแรกถูกส่งตรงไปยังแอลที่เดินเข้ามาในเวลาผมกำลังจะถูกจงอินฆ่าตายอยู่ร่อมร่อ ผมรู้สึกดีใจลึก ๆ ที่เขาเข้ามาก่อนที่ผมจะได้รู้ว่าไอ้จะเอาน้ำให้ของจงอินมันหมายความว่าอะไร

            สายตาแอลดูแปลกใจเล็กน้อยกับสภาพข้าวของภายในห้องที่เรียกได้ว่าเละพอสมควร ไม่ต้องบอกก็คงพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะจากสภาพกาแฟบนตัวของจงอินและข้าวของที่กระจายเต็มพื้นพร้อมกับผมที่นั่งอยู่ในสภาพเละ ๆ นี่ตงเป็นคำตอบได้ดีว่าถ้าแอลเข้ามาช้ากว่านี้เขาอาจจะได้เห็นศพของผมแทนที่จะเห็นผมในสภาพร่อแร่แบบตอนนี้

            “มีคนมาขอพบครับนาย”

            แอลมองสบตาผมแวบนึงก่อนจะหันหนีและเลิกสนใจของรอบ ๆ ตัวพร้อมทั้งบอกจุดประสงค์ของการเข้ามาในจังหวะนี้ให้จงอินรู้

            “บอกว่ากูทำธุระเสร็จเมื่อไหร่กูจะลงไป” จงอินพูดเสียงเรียบและหันสายตากลับมามองยังผมที่กำรอบคอตัวเองไว้

ผมเริ่มจะหายใจไม่ออก มันรู้สึกเหนียวหนืดและหวานในคอไปหมด

            “แต่คนที่มาขอพบ เป็นคุณยุนโฮนะครับ”

            กึก

            จงอินชะงักเมื่อได้ยินชื่อนั้นและยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ยิ้มในแบบที่ผมก็ไม่รู้ว่าเขาพอใจหรือไม่พอใจ จงอินมองผมที่จ้องเขาตอบอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนจะพูดกับผมด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใดใดทั้งสิ้น

            “มึงนี่มันโชคดีตลอดเลยนะ มายคยองซู ...”

            “...”

            ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ผมรู้สึกอยากกินน้ำล้างคอมากและไม่พร้อมจะต่อเถียงด้วยวาจาร้ายกาจอะไรทั้งนั้น ถ้าใครลองมากินน้ำตาลทรายขาวเข้าไปเป็นถ้วย ๆ แบบผมคงจะรู้สึกคลื่นไส้เหมือนผมนี่แหละ ถึงผมจะไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ยังมองเขาด้วยสายตาวาวโรจน์เหมือนเดิม ผู้ชายคนนี้เขาทำกับผมมากเกินไป เขาทำร้ายผมเกินไปแล้ว !

            ผมเกลียดคำว่ามายคยองซูจากปากของเขา !

            “บอกว่าฉันขอเวลาอาบน้ำล้างตัวสักสิบนาที ...”

            จงอินพูดกับแอลแต่สายเขาก็ยังไม่ได้ละหนีจากผมไปไหนเช่นเดียวกับที่ผมจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

            “...”

            “ส่วนไอ้สัตว์เลี้ยงนี่ ...”

            “...”

            “ลากไปขังที่ห้องแล้วก็ล่ามขา ... อย่าให้เป็นบ้าขึ้นมาอีก”

 

----------------------------------------------------

            “ไปทำท่าไหนล่ะ ถึงเละแบบนี้”

            “ไม่ต้องยุ่งหรอก” ผมพูดเรียบ ๆ และนั่งลงเช็ดหัวให้แห้งพร้อมทั้งเอาไดร์มาเป่าและไม่สนใจที่จะตอบคำถามจากปากของแอลนั่น

หลังจากที่ถูกพาออกมาจากห้องของจงอินผมรีบหาน้ำดื่มตามเข้าไปล้างคอหลาย ๆ อึกจนผมกลัวว่าตัวเองอาจจะบวมน้ำตายแทนซะก่อนก็ได้ แล้วผมก็เดินกลับห้องมาคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำทันทีโดยไม่ได้สนใจว่าแอลจะเดินตามผมมาเข้ามาในห้องหรือเปล่า ... แต่พอผมออกมาจากห้องน้ำผมก็เห็นเขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ... บนเตียงของผม

            “หึ ... ก็แค่อยากรู้ว่าลูกหมาตัวเล็กแค่เนี้ย เอาอะไรไปสู้กับนาย”

            “ฉันไม่ใช่หมา” ผมหันไปมองเขาด้วยสายฉุนเล็ก ๆ แต่ก็ไม่ได้อาละวาดหรือทำอะไรออกไป บอกตามตรงนะ ผมยังเหนื่อยกับการปะทะกับจงอินอยู่เลย จะให้มาปะทะกับแอลอีกคนผมไม่เอาด้วยหรอก

            แอลหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและผลักหัวผมจนหน้าแทบจะทิ่มลงไปกับพื้น ผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมทั้งกำหมัดแตรียมจะตอบโต้เต็มที่ ผมว่าจะไม่ตอบโต้แล้วนะแต่นี่มันชักจะเกินไปแล้ว ! เข้ามาในห้องผมแล้วยังทำร้ายผมอีกงั้นหรอ ?

แอลทำหน้านิ่ง ๆ มองผมที่กำหมัดแน่นอย่างไม่แสดงอารมณ์อะไรแล้วจากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องผมโดยไม่ได้สนใจผมที่กำลังไม่พอใจเขาอยู่เลยสักนิด อะไรของมันเนี่ย !!!! ผมมองตามไปจนประตูห้องถูกปิดลง แต่ผมก็ไม่ได้เดินตามไปล็อกประตูหรอก

เพราะถึงผมล็อก ... พวกนั้นก็มีกุญแจอยู่ดี

            ชีวิตผมในบ้านหลังนี้มันอันตรายทุกวินาทีเลยว่าไหมล่ะ ?

            จะว่าไปตอนที่ไปส่งของด้วยกันมินโฮเคยบอกผมว่าเขาทำงานที่นี่มาหลายปีแล้วซึ่งก็น่าจะเหมารวมถึงแอลด้วย ... แต่น่าแปลกที่ผมไม่เคยเห็นหน้าพวกเขามาก่อนเลย

            ถึงแม้จะไม่อยากพูดถึงอดีตที่เลวร้ายเท่าไหร่ แต่ผมก็ต้องพูดจริง ๆ ว่าวันที่พวกลูกน้องของจงอินข่มขืนผม ... ผมจำได้ว่าไม่มีสองคนนี้รวมอยู่ในกลุ่มนั้นแน่ ๆ เพราะพวกที่ข่มขืนผม ผมจำหน้าพวกมันได้ทุกคน !

            ผมอยากจะฆ่ามัน !!!! ฆ่าไอ้พวกนั้น ฆ่าจงอิน !!!!!

            แต่ทำไมพอถึงเวลาที่จะฆ่าผมกลับไม่กล้าทุกที !!

            “โอ้ย !”

            ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด และวางไดร์เป่าผมไว้ข้างลำตัวก่อนจะกระแทกตัวลงนอนแรง ๆ ให้หายหงุดหงิด เวลาผมคิดถึงเรื่องนั้นทีไรมันก็เหมือนกับว่าผมยอมปล่อยให้ความทรงจำที่แย่ ๆ เหล่านั้นไหลกลับมาหลอกหลอนตัวผมเองอีกครั้ง

            อ่า ... ให้ตายสิ ... อุส่าหยุดใช้ไปสักพักแล้วนะ

            ผมคิดอย่างหงุดหงิดและลุกไปหยิบยาแก้เครียดบนโต๊ะตัวเล็กขึ้นมาใส่ปากก่อนจะดื่มน้ำตามลงไปอีกครั้ง ดักไว้ก่อนดีกว่า ... ผมว่าอีกสักพักผมคงจะปวดหัวมากแน่ ๆ เพราะทุกครั้งที่ผมเครียดทีไรหัวผมมันเหมือนจะระเบิดตลอดเวลาเลย

            ผมกลับมานั่งลงบนเตียงอย่างเดิมก่อนจะนึกเรื่องอื่นแทนเรื่องเครียด ๆ พวกนั้น การปะทะกันของผมกับจงอินวันนี้มันทำให้ผมรู้อีกอย่างก็คือผู้ชายคนนั้นน่ากลัว ... จริงอยู่ที่ผมโดนมาสารพัดแต่ผมไม่เคยเจอกับเขาตรง ๆ แบบนี้ การที่ผมโดนเขาทำวันนี้ทำให้ผมรู้ว่าเขาฆ่าผมได้อย่างที่ปากพูดจริง ๆ

            แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมกลัวเท่ากับเรื่องของแม่ ... ถ้าเขาไม่พอใจในสิ่งที่ผมทำ ...

แม่ของผมคง ...

เหอะ ... ผมกลับมาอยู่ในวังวนแบบนี้อีกแล้วสินะ เป็นหมากตัวนึง ... ให้จงอินใช้ได้ตามใจชอบ ตอนแรกผมมาอย่างมาดมั่นและไม่กลัวเขาเลยสักนิดแต่พอรู้ว่าเขารู้ที่อยู่ของแม่ทุกอย่างมันก็รวนไปหมด กำแพงความปลอดภัยของแม่ที่ผมสร้างไว้โดยการให้แม่ไปอยู่กับป้าเหมือนถูกเขาทำลายออกช้า ๆ และจ่อปืนเล็งไปตรงนั้น

ผมสู้เขาไม่ได้เหมือนเดิม

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากสู้ หรือไม่เคยลองสู้ แต่เพราะผมกลัว ... กลัวว่าเขาจะฆ่าแม่ผมขึ้นมาจริง ๆ

จงอินมันชั่วช้าเกินกว่าคนทั่วไป เขาทำอะไรก็ได้ตามที่ใจอยากจะทำแม้ว่ามันจะไร้สาระ แต่เพื่อคำว่าชัยชนะเขาสามารถทำได้ทุกอย่างจริง ๆ นั่นแหละ

ถ้าจงอินฆ่าแม่ผม ... ผมคงใจสลายและฆ่าตัวตายตามอย่างไม่ลังเล

เพราะอย่างงั้นผมถึงเอาแม่มาเสี่ยงไม่ได้ !

ผมไม่รู้หรอกว่าหลังจากนี้ชีวิตของผมจะถูกดึงไปทางไหน แต่ในเมื่อผมก้าวขาเข้ามาในโลกสีดำที่มีแต่ความแค้นนี่ไปแล้ว ... ผมจะไม่ยอมหันหลังกลับง่าย ๆ แน่

มันเสี่ยงเกินไปถ้าผมคิดจะฆ่าเขาตรง ๆ แน่นอนลูกน้องจงอินไม่ได้มีแค่แอลกับมินโฮและไอ้พวกบ้านั่น ... แต่ยังไม่อีกเยอะผมมั่นใจ ถึงผมฆ่าจงอินได้ ... ผมกับแม่ก็ไม่รอดจากลูกน้องคนอื่น ๆ ของมันอยู่ดี ... ดังนั้น ...

ถ้าผมปะทะกับเขาตรง ๆ ไม่ได้ ...

ผมก็เปลี่ยนวิธีการสู้เป็นแบบอื่น ... ถ้าผมฆ่าเขาด้วยการเอาความแค้นที่มีทั้งหมดใส่กระสุนแล้วอัดใส่เขาตรง ๆ ไม่ได้ ... ผมก็ใช้โอกาสที่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เป็นมีดเล่มเล็ก ๆ และเชือดเขาช้า ๆ ...

ผมจะทำให้จงอินต้องทรมาณ ...

เขาจะต้องรู้สึกเหมือนตาย ... ทั้งที่ยังเป็น

ผมสัญญา !

{ F }

ฮืออออออออ ขอโทษน้าที่หายไปนาน คือเรากลับต่างจังหวัดแล้วไม่ได้เอาโน๊ตบุ๊คไป แฮะ ๆ แต่ตอนนี้กลับมาเอาแล้วอัพได้ปกติแล้ว เยเย้ >< น้องคยองถูกกระทำตามท้องเรื่อง แต่ ! เหมือนจะมีบางอย่างเปลี่ยนไป น้องคยองไม่คิดที่จะฆ่าจงอินแล้ว ... ทำไมถึงเปลี่ยนใจเกิดอะไรขึ้น ?

โปรดคอมเม้นเป็นกำลัง และติดตามได้ในตอนต่อไปนะฮ้าบบบบบบบบบบบบ