ตอนที่ 2 : Kill Me | เหนี่ยวไก
คนตัวเล็กหลบอยู่หลังพุ่มไม้ที่บังเขาจนมิด ตาโต ๆ มองไปยังคนสามคนที่ยืนหันหลังให้เขาอยู่ รอบข้างเป็นป่ารถทึบไม่ว่าจะมองทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาไปทั่ว คยองซูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้นรกที่เขาเกลียดนักหนามันมาทำอะไรในป่าลึกแบบนี้พร้อมกับลูกน้องสองคน
คยองซูดักรอจนอินที่หน้าบ้านมาตั้งแต่เมื่อเช้าจนเห็นร่างสูงเดินออกมาพร้อมกับการ์ดอยู่ไกล ๆ แต่เพราะเข้าใกล้จงอินไม่ได้มากเนื่องจากการ์ดสามสี่คนที่อยู่รอบ ๆ ตัวจงอินนั่นทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องและเขาก็ยังไม่สามารถปีนเข้าไปในเขตรั้วบ้านได้คยองซูเลยต้องตามพวกมันจนถึงที่นี่เพราะมันคือวิธีที่ง่ายที่สุด
ไม่ต้องรีบเท่าไหร่ เพราะยังไง ... ก็จะฆ่าให้ได้อยู่ดี ...
คนตัวเล็กมองปืนที่อยู่ในมือที่กำลังสั่นของเขาช้า ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เขยิบออกเล็กน้อยจนเห็นเป้าหมายชัดเจน ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทถูกหันไปยังจงอินตรงตำแหน่งศีรษะเมื่อเพชรฆาตตัวเล็กกำลังจะมอบความตายให้กับเขา ...
แค่คยองซูลั่นไกทุกอย่างก็จะจบต่อให้พวกลูกน้องจงอินจะตามฆ่าเขาหลังจากนี้เขาก็ไม่กลัว เพราะแค่ผู้ชายใจร้ายคนนั้นตายมันก็เหมือนว่าเขาได้ทำหน้าที่ของเขาสำเร็จแล้ว
คนตัวเล็กสั่นน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าจงอินยังยืนนิ่งทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เหมือนจะเป็นการพูดคนเดียวไปเรื่อย ๆ อย่างนั้น
ปืนในมือถูกกระชับขึ้นอีกก่อนนิ้วชี้เล็ก ๆ จะค่อย ๆ เลื่อนลงไปเตรียมจะเหนี่ยวไกจบเรื่องราวความแค้นและดับไฟในใจเขากับเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาซะที
นี่เขากำลังจะฆ่าคน …
และเป็นคนที่ทำให้ชีวิตเขาต้องพังพินาศ ...
คยองซูควรจะเหนี่ยวไกดับลมหายใจของผู้ชายคนนั้นซะ ... แต่ทำไมพอถึงเวลาที่จะลั่นไกจริง ๆ มือเล็ก ๆ กลับสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่
เขาไม่กล้าทำมัน …
คยองซูไม่กล้ายิงจงอิน
คยองซูเก็บปืนและหันกลับมาพิงหลังตัวเองกับพุ่มไม้นั้นอีกครั้ง โชคดีที่มันใหญ่พอที่จะไม่ขยับเมื่อคยองซูพิงหลังลงไป ไม่อย่างนั้นพวกจงอินต้องรู้ตัวแน่ ๆ ว่าตอนนี้พวกนั้นไม่ได้อยู่กับแค่สามคนที่เหมือนทุกทีที่เป็น
เหงื่อออกชื้นตามไปหน้าขาวและลำคอพอ ๆ กับหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ของคยองซู
ทำไมไม่กล้า ...
ไหนบอกกลับมาจะฆ่ามันไงล่ะ !!
ไม่แปลกหรอกที่คยองซูจะไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้ พื้นฐานการเลี้ยงดูของคยองซูถูกเลี้ยงมาในแบบที่เรียกว่าคุณหนู แม้ว่าเขาจะเป็นแค่คนธรรมดาไม่ได้มีเงินทองอะไรมากมายสมกับคำว่าคุณหนู แต่พฤติกรรมของเขานั่นแหละที่ทำให้ได้คำคำนั้นมา
คยองซูถูกแม่เลี้ยงมาให้เป็นเด็กดีมีมารยาทและเรียบร้อย การเล่นอะไรแบบผู้ชายแมน ๆ ไม่เคยผ่านมือคยองซูเลย จะมีก็แต่การทำอาหารและเล่นกับสัตว์ไปวัน ๆ เพราะการที่เล่นกับสัตว์ทำให้คนตัวเล็กมีความเมตตาและเห็นใจกับทุกชีวิตและสิ่งนั้นมันกำลังทำให้คยองซูหงุดหงิด
เพราะมันทำให้เขาใจไม่แข็งพอที่จะฆ่าจงอิน
“รู้ไหมว่าตั้งแต่ที่นายตายไปฉันทำทุกอย่างคนเดียวมันเหนื่อยแค่ไหน”
คยองซูขยับตัวเล็กน้อยเมื่อความเงียบปกคลุมเข้ามาจนได้ยินเสียงของจงอินพูดอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว
“ทิ้งกันไปแบบนี้ไม่สนุกเลยนะพี่ชาย”
คนตัวเล็กค่อย ๆ โผล่สายตามองลอดช่องเล็ก ๆ ระหว่างพุ่มไม้มองคนที่พูดคนเดียวอย่างสงสัย
จงอินกำลังทำอะไร
แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้คยองซูตกใจเล็กน้อยเหมือนกันกับภาพหลุมศพที่ตั้งอยู่ตรงนั้นเพราะคนตัวเล็กมองมันไม่เห็นมันในทีแรก
อาจจะเป็นเพราะเป้าหมายของเขาคือการฆ่าจงอินซะเขาจึงมองไม่เห็นว่าจงอินกำลังทำอะไร แม้ว่าจะแปลกใจบ้างที่เห็นจงอินเข้ามาในป่ารกทึบนี่แต่ตอนนี้คำตอบทุกอย่างมันก็เหมือนกับได้คลี่คลายลงช้า ๆ
คยองซูหลบลงมาตามเดิมก่อนจะกุมขมับเล็กน้อยเมื่อรู้แปลก ๆ ขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากเห็นภาพนั้น
นี่เขาจะฆ่าจงอินที่หลุมศพพี่ชายของจงอินงั้นหรอ ?
คยองซูมองปืนในมืออย่างคิดไม่ตก ตากลมโตสั่นไหวแปลก ๆ เมื่อเห็นว่าภาพตรงหน้าเมื่อกี้ทำให้เขายิ่งไม่กล้าเหนี่ยวไกหนักกว่าเดิม แค่ต้องตัดใจฆ่าใครสักคนมันก็ยากมากพอแล้ว
นี่ยังจะมาฆ่าที่หลุมศพของพี่ชายจงอินอีก ยิ่งทำให้คยองซูดูเป็นคนที่ไร้หัวใจมาก ๆ ทีเดียว
แต่สิ่งนึงก็แวบเข้ามาในหัวทันทีที่คยองซูกำลังคิดแบบนั้น และสิ่งที่แวบเข้ามาก็ทำให้ดวงตาที่สั่นไหวนิ่งสงบลงจนน่าตกใจ
คิดจะฆ่าอย่าสงสารหรือเห็นใจ ...
คำพูดที่คุณหมอพูดหลังจากที่คยองซูเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังแม้ตอนแรกหมอจะคัดค้านคยองซูไม่ให้ทำแบบนี้แต่เมื่อรู้ว่ายังไงคยองซูก็ยืนยันความตั้งใจเขาจึงไม่ขัดและพูดประโยคนี้ออกมาเพื่อเตือนคยองซู
ใช่ ... ผมไม่ควรรู้สึกอะไรทั้งนั้น ...
ไม่รู้สึก ...
ต้องไม่รู้สึก ...
คนตัวเล็กบอกกับตัวเองก่อนจะเล็งปืนไปข้างหน้าอีกครั้ง ...
และคราวนี้เขาจะยิงไอ้สารเลวนั่นซะ !!
ถึงจะรู้สึกแปลก ๆ ที่จะมาฆ่าแกงกันในที่แบบนี้แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เพราะความแค้นที่คยองซูมีมันอยู่เหนือเหตุผลทั้งหมดทั้งมวล
ไม่ว่าจะตายที่ไหน มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ …
คยองซูคิดและกำปืนในมือให้แน่นขึ้นก่อนจะเล็งไปยังเป้าหมายที่ยืนนิ่งไม่ได้ขยับไปไหนเหมือนเดิม
โชคดีนะ คิม จงอิน …
อย่าลืมเล่าให้ยมบาลฟังล่ะ ... ว่านายทำชีวิตฉันพังแค่ไหน ...
ปัง !!!!!!!!!!!!!!!!!!
--------------------------------------------
แฮ่ก ๆ ...
ตึก ตึก ตึก ...
แฮ่ก ...
ตึก ตึก ตึก ตึก !
ฟุ่บ !!!
เสียงหอบหายใจสลับกับเสียงวิ่งของขาเรียวที่พยายามวิ่งให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสได้วิ่งอีก และจากนั้นเสียงวิ่งก็เปลี่ยนเป็นเสียงอะไรสักอย่างร่วง เมื่อร่างเล็ก ๆ ตกลงไปในหลุมแทน
คยองซูใช้ตากลมโตเหลือกมองไปรอบ ๆ ตัว ที่นี่คือหลุมใหญ่ ... มันใหญ่มากจนแทบจะใส่คนเข้ามาได้อีกคน ดูจากลักษณะแล้วมันน่าจะเคยเป็นหลุมดักสัตว์เก่าแต่ตอนนี้กลับมีหญ้าขึ้นมาปกคลุมรอบ ๆ จนทำให้คนตัวเล็กไม่ทันสังเกตเห็นและก้าวพลาดตกลงมา
แต่ตกลงมา ... อย่างน้อยมันก็น่าจะปลอดภัย ...
คนตัวเล็กกำมือช้า ๆ พร้อม ๆ กับตากลมที่สั่นระริก ...
คยองซูเกลียดตัวเอง ...
เกลียดตัวเองที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จเลย !!!!!
10 นาทีก่อนหน้า …
ปัง !!!!!!!!!!!!!!!!
กระสุนถูกยิงออกจากปลายกระบอกปืนในมือเล็กที่หวังจะปลิดชีพผู้ชายที่เขาเกลียดแสนเกลียดซะ !
แต่ ...
มันไม่สำเร็จ ...
เป็นจังหวะเดียวกับที่คิมจงอินขยับตัวหันกลับมาหาลูกน้องพอดีกระสุนนัดนั้นจึงทำได้เพียงเฉือนแก้มและไปหูเขาไปเพียงถาก ๆ เท่านั้น ตาคมดุจเหยี่ยวมองตามไปยังร่างเล็ก ๆ ที่รีบออกตัววิ่งทันทีที่ฆ่าเขาไม่สำเร็จ จงอินยกยิ้มมุมปากเมื่อเอามือแตะที่บาดแผลแล้วเห็นว่าเลือดสด ๆ กำลังไหลออกมาช้า ๆ
กล้ามากที่ตามมาฆ่าเขาถึงนี่ ...
และอันตรายมากเช่นเดียวกันที่ตามมาโดยไม่ทำให้เขารู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
พวกลูกน้องเขาคว้าปืนและเตรียมจะวิ่งตามไปแต่จงอินกลับบอกเสียงราบเรียบ
“เดี๋ยว ...”
ชายชุดดำสองคนหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น นึกแปลกใจว่าทำไมเจ้านายของเขาถึงดูไม่เดือนร้อนเลยสักนิดทั้ง ๆ ที่เพิ่งเกือบจะตายตามคนในหลุมศพนั่นไปอีกคนนึงแล้วแท้ๆ
แต่แล้วความสงสัยก็กระจ่างขึ้นทันทีเมื่อชายชุดดำสองคนนั้นได้ยินประโยคถัดมาที่ออกมาจากปากของเจ้านาย
“จับเป็น”
“...”
“จะทำให้มันเจ็บก็ได้ ... แต่อย่าให้มันตาย”
สิ้นคำสั่งชายชุดดำสองคนก็วิ่งตามร่างเล็ก ๆ ที่หายไปทางด้านในป่าด้านหลัง ซึ่งตอนนี้จะวิ่งไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
จงอินยกยิ้มมุมปากก่อนจะเลียเลือดที่ปลายนิ้วของเขาเอง รสชาติและกลิ่นของคาวเลือดมันทำให้เขารู้สึกสนุกกับเกม ล่า ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้
ไม่รู้หรอกว่าคนตัวเล็กที่วิ่งหายไปเมื่อกี้เป็นใคร ...
แต่ใจกล้าดีที่คิดจะฆ่าเขา ...
และเขาก็อยากรู้เหมือนกัน ...
ว่าจะอดทนกับนรกที่กำลังจะเริ่มของเขา ...
ได้นานแค่ไหน ...
คยองซูพยายามหายใจให้เบาที่สุดจนแทบจะเรียกว่าไม่กล้าหายใจเลยก็ว่าได้ ในหลุมบ้านี่มันทั้งร้อนทั้งอึดอัด ... แต่จะทำยังไงได้เมื่อเสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามาทุกที ๆ
“หายไปไหนวะ”
เสียงบ่นลอยมาให้ได้ยินแว่ว ๆ จากข้างบน คนตัวเล็กกลั้นหายใจทันทีที่รับรู้ว่าความตายอาจจะมาเยือนเขาในไม่ช้าหากเขาส่งเสียงอะไรออกไปแม้แต่นิดเดียว
พวกนั้นเลวและป่าเถื่อน ...
คยองซูรู้เรื่องนี้ดี
“หาให้เจอนะเว้ยไม่งั้นนายเล่นเราตายแน่”
เสียงฝีเท้าเดินวนรอบ ๆ อยู่เรื่อย ๆ จนคนตัวเล็กหายใจไม่สะดวก
ตายแน่ ๆ ถ้าพวกมันจับได้ เขาต้องตายแน่ ๆ !!!
คยองซูนึกอยากจะยอมให้พวกมันยิงขึ้นมาดื้อ ๆ ทำไมเขาถึงได้โง่แบบนี้นะ ทั้ง ๆ ที่จะฆ่าจงอินได้อยู่แล้วเชียวแต่สุดท้ายก็กระสุนนัดนั้นมันก็เฉี่ยว ! ทำไมเขาถึงไม่ฝึกยิงปืนมาก่อน !
เสียงฝีเท้าที่เดินวนไปมาค่อย ๆ เบาลง ๆ จนเงียบหายไป คยองซูถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เขาก็ยังนั่งเฉย ๆ เพื่อรอจนแน่ใจว่าพวกมันจะไม่ย้อนกลับมา จนเมื่อเวลาผ่านไปสักพักคนตัวเล็กถึงค่อย ๆ ขยับตัว
พวกนั้นคงไม่กลับมาแล้วล่ะ
คยองซูค่อย ๆ คลานขึ้นมาจากหลุมอย่างยากลำบาก หลุมนี้มีขนาดที่ลึกพอสมควรมันทำให้คนตัวเล็ก ๆ อย่างเขาปีนขึ้นมาค่อนข้างลำบากนิดนึง ยิ่งเป็นคนที่เคยไม่เคยมาเจออะไรแบบนี้แล้วมันก็ย่อมทำให้เกิดบาดแผลเล็ก ๆ ที่มือได้โดยง่าย
“อ้ะ !” และคยองซูก็ได้บาดแผลเป็นรอยยาวที่ข้อมือเป็นของแถมหลังจากขึ้นมาสำเร็จ
คนตัวเล็กมองรอยยาวที่ข้อมืออย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก ก็ไม่เข้าใจว่าไอ้หลุมบ้านี่มันจะขุดลึกอะไรขนาดนี้ ตกลงมันเอาไว้ดักสัตว์หรือตอกเสาเข็มกันแน่
คยองซูปัดเศษดินตามตัวออกก่อนจะมองไปรอบ ๆ ตัวช้า ๆ นี่ไม่ใช่เวลาจะมาสนใจกับบาดแผลเล็ก ๆ แค่นี้หรอกนะ เขาต้องหนีไปจากตรงนี้
หนีก่อนที่พวกนั้นจะหาเจอ !
คนตัวเล็กค่อย ๆ ยืนขึ้นอย่างยากลำบาก ขาเล็กเริ่มสั่นน้อย ๆ จากการออกแรงวิ่งและยังตกลงไปในหลุมเมื่อกี้
ปวดขา ...
แต่จะหยุดก็ไม่ได้ ...
ขาเล็ก ๆ ค่อย ๆ ก้าวเดินออกไปช้า ๆ ตามทางที่ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด
ให้ตายเถอะ !! เมื่อกี้ตอนวิ่งก็ไม่ได้สนใจอะไรเลยแล้วอย่างนี้จะออกไปยังไง
คยองซูคิดและหงุดหงิดแรงที่เหลืออยู่ก็เหมือนจะหมดลงได้ทุกเมื่อ มันเหนื่อยและค่อนข้างน่ากลัวกับป่ารก ๆ แบบนี้ที่มองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้
แถมยังไม่รู้ว่าพวกนั้นจะโผล่มาตอนไหนอีกด้วย ...
ฟึ่บ !!!
แขนเรียวถูกกระชากอย่างแรงจนตัวเซ คยองซูไม่มีเวลาแม้แต่จะตกใจด้วยซ้ำ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก คนตัวเล็กถูกกระชากให้หันไปเผชิญหน้ากับใครบางคน
บางคนที่เขาอยากจะฆ่าให้ตาย
คิมจงอิน !!!!!
“มึง ...”
เมื่อดวงตาคมสบกับดวงตากลมโตคนที่เป็นฝ่ายกระชากคนตัวเล็กกว่าก็มีสีหน้าที่ประหลาดใจทันที
จงอินตกใจเล็กน้อย ตอนแรกเขาหลบอยู่มุมนึงรอจนคนตัวเล็กค่อย ๆ คลานขึ้นมาจากหลุมนั่นและดูว่าจะทำอะไรต่อ แวบแรกเขาจำไม่ได้ ... จำไม่ได้จริง ๆ ว่าคนที่ขึ้นมาจากหลุมนี่เป็นใคร
แต่อะไรบางอย่างทำให้เขาไม่ยิงกระสุนออกไปทั้ง ๆ ที่น่าจะปลิดชีวิตคนตรงหน้าที่คิดจะฆ่าเขาได้แล้วแท้ ๆ และเพราะความสงสัยว่าเด็กนี่มันเป็นใครจงอินจึงเดินเข้ามากระชากแขนเรียวเล็กอย่างแรงจนได้เห็นใบหน้าคนที่เกือบจะเป็นฆาตกรพรากชีวิตเขาไปเมื่อก่อนหน้านี้
“ปล่อยนะ”
“หึหึ นึกว่าใครที่แท้ก็คนคุ้นเคยนี่เอง” จงอินพูดและยิ้มมุมปากเล็กน้อย
นี่เขาลืมใบหน้านี้ไปได้ยังไงกันนะ ... ใบหน้าเด็กที่ทรยศเพื่อนตัวเองอย่างร้ายกาจเนี่ย
คยองซูสะบัดแขนอย่างแรงเมื่อเห็นว่าจงอินมายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าคม ๆ และผิวสีแทนที่คยองซูเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเหมาะกับจงอินมาก ... ตอนนี้จงอินอยู่ใกล้แค่นี้ ใกล้จนคยองซูเห็นเลือดที่ไหลซึมออกมาจากรอยกระสุนถากแก้มและใบหูโดยฝีมือของเขา ภาพเก่า ๆ ที่เขาพยายามลบมันออกจากหัว ค่อย ๆ ย้อนกลับเข้ามาเป็นฉาก ๆ ความเลวหลาย ๆ อย่างของมัน ... ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจนถึงตอนนี้ ...
คยองซูกล้าพูดได้เต็มปากว่าเขาเกลียดคนตรงหน้านี่ที่สุด !
“ตกใจหรอ คงคิดว่ากูตายไปแล้วสินะ” คนตัวเล็กแสยะยิ้มก่อนจะออกแรงผลักคนที่นิ่งเป็นหินตรงหน้า
“หึ” จงอินไม่ได้สนใจต่อคำพูดนั้น เขาหัวเราะก่อนจะกระชากคนตัวเล็กให้แนบสนิทเข้าใกล้ตัวเข้าไปอีกและกดเสียงลงต่ำ
“อยากจะฆ่ากูนักรึไง”
คำถามที่แทบจะไม่ต้องคิดคำตอบให้เสียเวลาถูกเอ่ยออกมา คยองซูยิ้มเย็นก่อนจะตอบออกไปทันทีที่คนตัวสูงพูดจบ
“ถ้ามีปืนอยู่ในมือตอนนี้มึงไม่มีทางได้ยืนอยู่แบบนี้แน่ ๆ ปล่อยกูซะ !!!” คยองซูพูดและออกแรงดิ้นออกจากคิมจงอิน แม้จะรู้ว่าแรงที่ตัวเองมีมันสู้คนตรงหน้าไม่ได้เลยแม้แต่นิดแต่ถึงยังงั้นเขาก็เกลียด !!! เกลียดการอยู่ใกล้ผู้ชายสารเลวคนนี้
คิม จงอินมันเป็นสัตว์นรก !
จงอินเลิกคิ้วและหัวเราะเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่าปล่อยออกมาจากปากบาง ...
“หึ เมื่อกี้คิดจะฆ่ากูแล้วตอนนี้จะให้กูปล่อยไปง่าย ๆ งั้นหรอ ?”
คยองซูตัวชาวาบขึ้นมาทันทีเมื่อนึกทบทวนได้ว่าเขาหนีคนตรงหน้ามาเพราะอะไร
“เอาสิ ... งั้นเรามาลุ้นกัน”
“...”
“ว่าระหว่างมึงกับกู ...”
“...”
“ใครมันจะตายก่อนกัน”
{ F }
คยองตัวน้อยกับปีศาจจงอินเจอกันแล้ว จะรอดไหมมมม และจะเป็นยังไงฝากติดตามตอนต่อไปครัชชชชชชชช อ่อ จริง ๆ ตอนนี้ยาวกว่านี้มาก และในท้าย ๆ ตอนอาจช็อคหัวใจวายตาย เรารักรีดเดอร์มาก ๆ เลยนะ ... ดังนั้นยกไปตอนหน้าละกันเนาะ แล้วค่อยมาช็อคพร้อม ๆ กัน ฮ่าาาาา ๆ โปรดแท็ก #fickillme และคอมเม้นให้เราบ้างงงงงง รักทุกคนครัชชชชชชชชชช (กราบแบบแบมือ)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จงอินไปตายเลยไป ฮ่วย
จะร้กก้นยังไงเนี้ยยย55555