Kill Me !! ❥ Kaido

ตอนที่ 15 : Kill Me | หัวใจที่ถูกกรีด

“กูให้มึงเฝ้า ... แต่ไม่ใช่ให้เสนอหน้าเข้ามาในนี้ไม่ใช่เหรอ”

เสียงทุ้ม ๆ ของจงอินดังขึ้นพร้อม ๆ กับร่างสูงของเขาเดินตรงเข้ามาหาแอลด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ผมขยับตัวลุกจากเตียงขึ้นและมองไปยังมินโฮที่เปิดประตูให้กว้างขึ้นกับจงอินที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมาเหมือนเคย

จงอินมองมาที่ผมแวบนึงก่อนจะไล่สายตาไปรอบ ๆ ห้องแล้วมาหยุดตรงกล่องโฟมซึ่งมีข้าวผัดที่ผมกินไม่หมดอยู่

“ถึงขั้นเอาข้าวมาให้กันเลยทีเดียว”

ผมหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นต้นเหตุที่ทำให้แอลซวยเข้าแล้ว

“แอลแค่ ...”

“ขอโทษครับ”

ผมหันไปมองแอลที่พูดขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะทันพูดจบ แอลสบตาผมแวบนึงก่อนจะมองตรงไปยังจงอินที่มองมาด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจกับคำขอโทษของแอล

“อะไรทำให้มึงกล้าขัดคำสั่งกู”

“...”

ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากแอลนอกจากความเงียบ จงอินกำมือเล็กน้อยเมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรจากลูกน้องคนสนิทนอกจากแววตาที่มองมาโดยไม่หลบสายตา

“จะทรยศกูอีกคนใช่ไหม ?” จงอินถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้แอลมากขึ้น

“คุณ ...” ผมรีบเดินเข้าไปขวางจงอินไว้ทันทีเพราะดูจากสถานการณ์ตอนนี้ผมว่าเขากำลังไม่พอใจแอลมากพอสมควรแต่ยังไม่ทันเดินเข้าไปถึงผมก็ถูกเขาผลักออกให้พ้นทาง

“ไม่ใช่เรื่องของมึง”

จงอินมองผมด้วยสายเรียบเฉยก่อนจะมองไปที่แอลอีกครั้ง

ความกดดันยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้นเมื่อแอลยังคงเงียบและไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา ผมรู้ว่าแอลไม่ได้จงใจกวนประสาทจงอิน แต่ว่าแอลก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะผิดเต็ม ๆ

“ตอบกูไม่ได้ใช่ไหม ?”

เพี๊ยะ !!!!

“เห้ย จงอิน !”

ผมเรียกชื่อจงอินเสียงดังและอ้าปากหวอกับการกระทำนั้นก่อนจะเดินไปผลักจงอินออกแล้วเอาตัวขวางระหว่างเขากับแอล แอลที่ถูกตบจนหน้าหันหันกลับมาหาจงอินช้า ๆ โดยที่ไม่ได้แสดงอาการโกรธหรือไม่พอใจอะไรออกมาเหมือนเดิม ผมยิ่งรู้สึกไม่พอใจกับการกระทำของจงอินมากขึ้นไปอีก เขาทำแบบนั้นกับแอลได้ยังไงทั้ง ๆ ที่แอลยังไม่ทันทำอะไรเลย

“เอามันออกไป”

“ทำบ้าอะไรน่ะ !” ผมผลักอกจงอินอย่างแรงอีกครั้งด้วยความโมโห

คนตัวสูงไม่ได้ตอบอะไรและทำเพียงแค่จ้องหน้าผมกลับเท่านั้น มินโฮดึงแขนแอลออกไปตามคำสั่งของจงอินโดยที่แอลก็ยอมออกไปแต่โดยดีทำให้ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่ผมกับจงอิน

“ลูกน้องที่มันทำนอกเหนือคำสั่งก็ต้องทำแบบนั้นนั่นแหละ” จงอินพูดเรียบ ๆ เมื่อประตูปิดลง

เขาละสายตาจากการจ้องตาผมก่อนจะยกแขนขึ้นกอดอก

“เผด็จการ บ้าอำนาจ คุณมันบ้าไปแล้ว !”

“เดือดร้อนแทนกันเหลือเกินนะ”

“เขาโดนไอ้บ้าแบบคุณตบหน้าก็เพราะผม”

ผมพูดและชี้หน้าจงอินอย่างไม่คิดจะสนใจความปลอดภัยอะไรอีกแล้ว ยอมรับว่าผมเองก็หวั่น ๆ กับอารมณ์ที่เดาทางไม่ได้ของเขาและอาการป่วยของผมจะกำเริบขึ้นมาอีกตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่เขาทำกับแอลผมก็ยอมปล่อยมันผ่านไปไม่ได้จริง ๆ เพราะผมมีส่วนผิดเต็ม

ถ้าแอลไม่เข้ามาในห้องนี้เขาก็คงไม่โดนจงอินตบหน้าแบบนั้น

“รู้ตัวก็ดีว่ากำลังสร้างความเดือนร้อนให้คนอื่น”

จงอินพูดกับผมแต่ตาของเขาจ้องไปยังกระดาษอึกที่ตกอยู่ที่พื้น ... ใช่ กระดาษรายชื่อที่เขาให้ผมทำนั่นแหละ นับตั้งแต่เขาออกจากห้องไปวันนั้น ผมไม่แม้แต่จะหยิบมันขึ้นมาดูเลยสักนิด

จงอินเงยหน้ามามองผมด้วยแววตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เมื่อเห็นว่าผมทำตัวต่อต้านเขาแบบเต็มลิมิตซ้ำรอยรองเท้าสลิปเปอร์ก็เป็นการบ่งบอกได้ดีว่าผมเดินเหยียบกระดาษพวกนั้นอย่างไม่สนใจจะเก็บขึ้นมาวางข้างบนเลยสักนิด ...

“หึ อย่าหวังว่าผมจะช่วยคุณเลย”

ผมพูดจบก็เดินหลังหนีจงอินกลับมาที่เตียงทันที ผมคิดว่าจงอินคงหงุดหงิดพอสมควรที่ผมทำเหมือนเขาเป็นแค่อากาศที่ลอยอยู่ในห้องผมเท่านั้น

“งั้นกูกลับไปซ้อมไอ้แอลให้ให้ปางตายเลยดีไหมเผื่อมึงจะเริ่มฉลาดขึ้นมาบ้างว่าควรทำอะไร”

คำพูดเรียบ ๆ พร้อมกับขายาว ๆ ที่กำลังจะก้าวออกจากห้องทำให้ผมต้องหันกลับมามองจงอินอีกครั้งด้วยสายตาที่ไม่พอใจเมื่อได้ยิน

“แอลเป็นเป็นคนของคุณนะจงอิน”

“เหมือนกำลังจะพ่วงสถานะเป็นผัวอีกคนของมึงด้วยสินะ”

ผมฉุกกึกขึ้นมาทันทีกับว่า ‘อีกคน’ ของจงอิน

“หยาบคาย ความคิดที่แสดงออกมานี่มันต่ำพอ ๆ กับสันดานของคุณเลย”

“หึ อย่าทำเป็นรับไม่ได้ไปหน่อยเลยถ้ามึงก็ทำตัวไม่ได้สูงไปกว่าที่พูดสักเท่าไหร่”

ผมกำหมัดแน่นเมื่อจงอินหัวเราะเยาะผมก่อนจะมองกลับมาโดยใช้แค่หางตาเท่านั้น

สายตาที่เขามองมามันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองน่าสมเพส

ผมกัดฟันกับคำพูดของเขาก่อนจะเชิดหน้าขึ้นแล้วตอบเขาไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มปะทุ

“ถ้าผมจะเอาแอลขึ้นมาจริง ๆ แล้วยังไง ? มันก็ดีกว่าเอาคนที่มีสันดานเลว ๆ แบบคุณมาแทนก็แล้วกัน”

จงอินหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของผม ก่อนจะหันกลับมาช้า ๆ และมองไล่ผมตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากแดง ๆ ของเขา

“ลืมไปหรือเปล่าคยองซู ...”

“...”

“กูน่ะ ... ได้มึงคนแรก”

“จงอิน !!!”

ผมถลาเข้าไปคว้าคอเสื้อของจงอินก่อนจะง้างมือขึ้นสูงเมื่อได้ยินคำหยาบคายที่เขาพ่นออกมาไม่หยุด แต่ความไวของมือผมก็ช้ากว่ามือหนาที่คว้าหมับเข้าข้อมือผมพร้อมกับกำไว้แน่น

นั่นเป็นความจริงอีกข้อที่ผมไม่อยากยอมรับ ... ว่าผมกับจงอินเรามีอะไรกันแล้ว โดยที่ผมไม่เต็มใจ !!

“หรือต้องให้กูทบทวนความจำ ? กูยินดีนะ”

“เหี้ย”

ผมพูดและมองหน้าเขาอย่างรังเกียจ คำพูดของเขาทำให้ผมกลับไปคิดตามว่าร่างกายของตัวเองสกปรกขนาดไหนและมันกำลังทำให้ผมอยากจะฆ่าตัวตายซะให้รู้แล้วรู้รอด

จงอินที่ได้ยินคำนั้นเปลี่ยนแววตามองหน้าผมเป็นฉุนเฉียวทันทีที่ได้ยินผมพ่นคำหยาบคายใส่หน้าเขาบ้าง

“มึงว่าไงนะ”

“กูบอกว่ามึงน่ะเหี้ย!!!”

“ปากดีนักนะมึงน่ะ”

จงอินพูดก่อนจะเหวี่ยงตัวผมลงไปที่พื้นด้วยแรงทั้งหมดของเขา อาจจะเพราะผมไม่ค่อยมีแรงโต้ตอบเขาอยู่แล้วเนื่องจากไม่ค่อยกินอะไรทำให้พอเขาผลัก ผมก็ไม่มีแรงพอที่จะตั้งหลักจึงล้มลงไปกระแทกพื้น

ความรู้สึกปวดที่ข้อเท้าเริ่มแปล็บ ๆ ขึ้นมา ผมค่อย ๆ ขยับข้อเท้าดูก่อนจะทำหน้าเหยเกเมื่อรู้สึกว่ามันเหมือนจะเคล็ด

“เอาสิ จะฆ่าให้ตายก็ทำเลย ต้องอยู่ร่วมกับคนแบบคุณมันก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตายไปแล้วนั่นแหละ” ผมเงยหน้ามองเขาที่มองผมนิ่ง ๆ ก่อนจะพูดออกไป

“หึ อยู่กับกูมันแย่มากงั้นสิ”

“สิ่งที่แย่ที่สุดในชีวิตผม ...”

“...”

“ก็คือการเจอกับคุณ”

จงอินเงียบไปไม่ได้ตอบอะไรผม ผมไม่เห็นแม้แต่แววตาแสดงความรู้สึกผิดหรือเสียใจที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ ให้กับคำพูดของผม ก่อนที่จะยิ้มมุมปากตามแบบฉบับของเขา ยิ้มในแบบที่ผมเกลียดมันทุกครั้งที่ได้เห็น

“ดี ...”

“...”

“ถ้าเกลียดกูมากจนอยากตายขนาดนั้นล่ะก็ ...”

“...”

“กูจะให้มึงจำความรู้สึกเหมือนถูกดึงลงนรกนี้ไปชั่วชีวิต”

แกร๊ก !!

__________________________________________________

CUT SCENE

__________________________________________________

 จงอินไม่ได้พูดอะไรนอกจากยิ้มมุมปาก ผมกัดฟันก่อนจะชี้ไปที่ประตูห้อง

“ออกไป ...”

“...”

“ออกไปซะ !!!!!”

ผมหยิบหมอน หยิบอะไรก็ตามที่คว้าได้ขว้างใส่เขาที่ปัดมันทิ้งก่อนจะแสยะยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้องของผม เมื่อประตูปิดสนิทผมก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้งเหมือนคนบ้า

ผมหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวช้า ๆ ก่อนจะชันเข่าขึ้นและซบหน้าลงไป รอยจ้ำแดง ๆ น่าเกลียดพวกนี้ทำให้ผมขยะแขยงตัวเอง ผมถูมันอย่างแรงแม้จะรู้ดีว่ามันไม่มีทางหายไป

คราบน้ำสีขาวที่ค่อย ๆ ไหลออกมาเปื้อนผ้าปูที่นอนทำให้ผมสะอื้นอย่างควบคุมไม่อยู่

“ฮึก ... ฮือออออออออ”

มันอาจจะเป็นเวลานานเกือบชั่วโมงที่ผมทรมานที่สุด

และผมเกลียดร่างกายของตัวเอง ...

ที่ดันไปตอบรับสัมผัสจากเขา

{ F }

อีดิตเอา +cut ตรงชื่อตอนออก เพราะเพื่อนทักว่ามันสุ่มเสี่ยงมากเหลือเกินที่เราจะได้แบนมากินเล่นอีกเรื่อง โถถถถถถถถถ ชีวิตฉัน เลยคิดว่าใครที่ตามอ่านอยู่กดเข้ามาดูก็เจอคัทเองแหละเนอะะะะะ

แล้วก็สำหรับคัทเราขอเปลี่ยนนิดนึง เพราะว่าเมื่อวานบางคนไม่เปิดดีเอ็ม บวกกับเราส่งข้อความทางดีเอ็มจนติดลิมิตด้วย เลยต้องมีการส่งลิงค์ทางเมนชั่นทีละคน ๆ ซึ่งบางคนก็คงขี้เกียจรอ ทีนี้เราเลยจะให้ไปตามหากันเอาเองที่ ไบโอทวิตของเรา นะงับ อย่าลืมคอมเม้นหรือจะติดแท็ก #fickillme ในทวิตเตอร์ก็ได้ (ถ้าหาทวิตเราไม่เจอก็อยู่ในแท็กนั่นแหละนาจาาาาา ไฟท์ติ้งงับ)

ขอโทษในความเรื่องมากกับการตามหาคัทนี้ กำ