คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทซี้ดซ้าด
" ย้ายบ้านนนนนนนนนนนนน !!!!!!! "
เสียงตื่นตระหนกของสาวน้อยวัย 15 ปีสัญชาติไทยนามว่า เปียโน เธอมองบุพการีทั้งสองอยากยากจะเชื่อสายตา ก็เพราะบ้านที่อยู่นี่มันไม่เห็นจะมีอะไรไม่ดีตรงไหน
"เราจะไปอยู่ที่อเมริกาในอาทิตย์หน้า เพราะพ่อและแม่ได้งานที่นั่นและทางโน้นเค้าบอกว่าด่วนด้วย "
" แต่แม่.... นี่เราย้ายมาครั้งที่ 4 แล้วนะคะ หนูไม่เอาด้วยแล้วคะ ตั้งแต่เกิดมาหนูยังไม่มีเพื่อนๆจริงๆจังกับเค้าสักคนเลยนะคะ "
" โธ่ ลูกก็รู้นี่จะว่างานของพ่อกับแม่มันเหมือนใครเค้าซะที่ไหนล่ะ แถมตัวที่พ่อเค้าได้เลื่อนขั้น และแม่ก็สร้างผลงานไว้ในเดือนที่แล้วทำให้ทางนาซ่าเค้าเรียกตัวทั้งพ่อและแม่ไปทั้งคู่เลยจ๊ะ "
" นาซ่า? "
" นี่พ่อกับแม่เป็นนักบินอวกาศเต็มตัวแล้วใช่มั้ยคะ ? "
" ก็คงจะเป็นยังงั้น "
เปียโนถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะสติปัญญาและความสามารถของพ่อแม่เธอทำให้เธอต้องย้ายไปไหนต่อไหนทุกครั้งที่พ่อแม่ย้ายไปทำงานแล้วยังหนนี้พ่อแม่ของเธอถูกเชิญเข้าองค์กรนาซ่าเลยหรือเนี่ย
" ลุกไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะเราจะไม่เอาลุกไปด้วยหรอกจะเพราะว่าปีนี้ลุกจะต้องสอบเข้าม.ปลายใช่มั้ย"
" งั้นหมายความว่าหนูไม่ต้องไปกับพ่อแม่เหรอคะ??? "
"ใช่จ๊ะ^^ "
" ........"
" แต่แม่กับพ่อจะเอาลูกไปอยุ่กับป้าโฮเอะที่ญี่ปุ่นจ๊ะตกลงตามนี้นะจ๊ะ "
" ป้าโฮเอะ??.......... "
" ใช่จ๊ะที่ญี่ปุ่น^^ "
เปียโนจำได้ลางๆว่าถ้าเคยไปเหยียบญี่ปุ่นตอนอายุ 3 ขวบ แถมยังมีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งชื่อว่า โฉะอง แต่นั่นมันก็ 3 ขวบแล้วแถมยังเจอกันแค่ 5 นาทีเรื่องพวกนี้จึงไม่ค่อยติดในหัวสมองเธอนานนักเธอยังจำหน้าป้าโฮเอะไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ท่าอากาศยาน สุวรรณภูมิ
" เปียโนเดี๋ยวแม่กับพ่อจะนั่งเครื่องไปอเมริกาเลยนะส่วนลุกก็บินไปญี่ปุ่นเลยจ๊ะ ป้าโทรบอกทางโน้นไว้แล้ว อ่อลืมไป นี่! "
ฉันมองแม่ตะโกนเหมือนเรียกใครสักคนจากนั่นชายในชุดไปรเวทเสื้อสีแดงกางเกงสีขาวเขาดูเหมือนพวกผู้ดีคนหนึ่ง
" นี่คือ อายาชิ มิยาบิ เค้าพูดได้ทั้งไทยและญี่ปุ่นจะคอยเป็นล่ามและคอยเป็นบอร์ดี้การ์ดให้ลูกด้วย "
ความสูงที่ทำให้ฉันเกือบคอหลุดแถมยังใบหน้าใสๆเขามองฉันจนฉันสัมผัสแววตาที่อบอุ่นนั่นได้เราน่าจะอายุเท่ากันเขายิ้มให้ฉันเล็กน้อย มีเขี้ยวสเน่ห์ด้วย >O<
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณหนูเปียโน "
" อะ... เอ่อ "
เปียโนแทบจะหยุดหายใจเธอเผลอหลงใหลไปกับน้ำเสียงของมิยาบิไปชั่วครู่ สักพักทั้งเธอและพ่อแม่ก็แยกย้ายจากกัน
- บนเครื่อง -
" นายอายุเท่าไหร่ " เปียโนถามเมื่อเธอตระหนักได้ว่าคนอายุเท่าเธอไม่น่าจะมาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้เธอได้
" 15 ครับ "
" จิงอ่ะงั้นก็เท่าฉันสิแปลกเนอะทำไมนายถึงได้มาทำงานแบบนี้ทั้งที่อายุยังเท่าฉันอยู่เลย "
" ครับ "
ตอนนี้เปียโนชักเลี่ยนในความสุภาพของมิยาบิซะแล้วสิ เธอตัดสินใจนอนหลับโดยปล่อยให้เขาอ่านหนังสือพิมพ์ ทั้งๆที่อายุเท่ากันแต่ทำไมหมอนี่ถึงทำตัวเหมือนตาแก่แบบนี้นะ
ผ่านไปเกือบ 4 ชั่วโมงเปียโนก็ยังไม่เห็นหัวของป้าผู้นามว่าโฮเอะแล้วทีนี้เอจะทำยังไงต่อไปในเมื่อเธอไม่เคยเห็นหน้าป้าคนนี้เลยสักครั้งแถมจะติดต่อก็ไม่รู้จะทำไงด้วย
"เอาไงดีมิยาบิ ฉันชักสังหรณ์ใจแล้วสิ "
" งั้นเดี๋ยวผมไปถามประชาสัมพันธ์ให้นะครับคุณหนูรอตรงนี้แล้วกันนะครับ "
" ดีเหมือนกันแนชักอยากเข้าห้องน้ำแล้วสิงั้นเดี๋ยวเราเจอกันตรงนี้นะ "
"ครับ "
อีกด้านหนึ่งบอยแบรนด์ชื่อดังของญี่ปุ่นมาเปิดซิงเกิลล่าสุดที่สนามบินเพื่อเป็นขวัญกำลังใจแก่ทุกคนตอนนี้แฟนคลับกำลังส่งเสียงเรียกพวกเขาแบบไม่ขาดปาก อีก 10 นาทีถึงจะเริ่มการแสดงขึ้นที่ห้องเตรียมตัวนักร้องหรือห้องVIP~ที่ทางสนามบินจัดให้เป็นพิเศษซึ่งตอนนี้ก็มีแต่เหล่าแฟนคลับที่อยุ่เต็มด้านหน้าประตุนั่นเช่นกัน
" กรี๊ดๆๆๆๆๆyayayahๆๆๆๆๆๆ "
เปียโนมองกลุ่มผู้หญิงที่วิ่งมาทางเธอราวกับฝูงช้างนับโขลงทันใดนั้นแทบจะในเสี้ยววินาทีเปียโนก็ถูกกลืนเข้าไปในกลุ่มคนพวกนั้นก่อนจะมารุ้ตัวอีกทีเมื่อเธอถูกผลักเข้ามาอยุ่ในห้องอะไรสักอย่าง ตอนนี้เธอหกคะเมนไปอยู่ด้านหลังโซฟา ที่นี้ดูคล้ายๆห้องพยาบาลเลยยังไงยังงั้น
" ไทโยนายอยุ่เฉยๆสิ "
" ก็ฉันจั๊กจี้นี่ฮิคารุ "
" ถ้านายดิ้นแล้วฉันจะใส่ได้ยังไงเล่า "
" นายดูมันสิน่าจั๊กจี้จะตายฉันว่าอย่าดีกว่า "
" นี่เป็นโอกาสของเราแล้วนะพวกคนอื่นๆนึกว่าเราอยุ่ในห้องVip หรือว่านายอยากไปทั้งแบบนี้ "
เปียโนกัดคำกับเสียงปริศนาเธอพอแปลได้นิดหน่อยแต่ที่เธอแปลออกมานั่นประโยคมันดูทะแม่งๆแถมน้ำเสียงมันสื่ออารมณ์พิสวาศไงไม่รู้
........ให้ตายสิหนังสดเหรอเนี่ย....ถ้าให้เดายังไงสองเสียงนี่ก็เป็นเสียงผู้ชายชัดๆ.....
" ฮิคารุเรารีบไปกันเถอะป่านนี้คงได้เวลาแสดงแล้ว "
" เออน่า ฉันไม่เข้าใจทำนายต้องมาให้ฉันทำด้วยนะ "
" อ๊ะ ! มันติดแฮะ นายมาช่วยหน่อย "
หลังจากนั้นก็เป็นเสียงที่ทำให้เธอทนฟังต่อไปไม่ได้ทำให้เปียโนรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกจากไปแต่นั่นยิ่งทำให้เธอเห็นภาพสุดอุบาทมากขึ้นนั่นก็คือ ผู้ชายสองที่กำลังพยายามช่วยกันทำอะไรสักอย่าง
"เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
" กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " จากนั้นเปียโนก็วิ่งเตลิดหายไปอย่างรวดเร็วส่วนสองหนุ่มก็รีบผละออกจากกัน
" ฉันว่ายัยนั่นต้องเข้าใจผิดแน่ๆเลย ซวยชะมัด "
" คิดไรมากเดี๋ยวก็ลืมน่า แล้วต้องลงซิปกางเกงนายดีแล้วใช่มั้ยเนี่ย "
" อืม... ใครจะไปรู้ว่าคนอย่างไทโยจะเย็บปะอะไรกะเค้าเป็นด้วย ฮ่าๆๆๆ "
" อย่ามาหัวเราะนะโว้ย ก็ตอนเด็กฉันซนนี่แม่เลยรำคาญให้เย็บผ้าเอง "
" ฮ่าๆๆๆ " ฮิคารุหัวเราะพลางกุมท้อง
ความคิดเห็น