ห้องทดลองของเด็กซ์เตอร์ =[]=!

ลำดับตอนที่ #32 : Send>>[Minho's Audition ,, อาร์โตส์]

ใบสมัครนางเอกของ.... ชเว มินโฮ ;; Choi Minho

[[ FORM FOR AUDITION ]]

ส่วนที่ 1 (เกี่ยวกับข้อมูลตัวละคร)

1. ชื่อ((ขอมีความหมายค่ะ)) :: รยู  จางมี {ดอกกุหลาบ} ;; Ryu Jangmi

2. วันเกิดและอายุ :: 10/04/1993 ,, 16 ปี

3. บุคลิกและรูปร่างลักษณะ :: สาวน้อยตัวเล็กพ่วงกับบุคลิกทอมบอย เจ้าของใบหน้าหวานสวยจัดยาวเรียวรูปไข่ บวกกับผมซอยสีดำสนิท ตัดกับผิวขาวสุขภาพดี จมูกโด่งได้รูปรับกับกลีบปากบางเป็นกระจับสีชมพูจางๆ ตากลมโตคมกริบอาบด้วยอายไลน์เนอร์สีดำหนาปึ้กอยู่ตลอดเวลา มักจะแต่งตัวออกแนวผู้ชาย เลือกใช้แต่โทนสีดำ และแต่งหน้าสมอคกี้จัดๆ เข้มๆ เพื่อกลบลดความหวานของดวงหน้า ถึงเธอจะสูงน้อยร้อยหกสิบเด๊ะๆ แต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคแต่อย่างใด อันความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่ซ่อนอยู่ในรูปร่างบอบบางอรชนอ้อนแอ้นนี้คือความแข็งแรง แข็งแกร่งของมัดกล้ามทุกส่วนของร่างกายต่างหาก! กำปั้นน้อยๆ กับเรียวแขนบอบบางที่เห็นอยู่นี้สามารถทำฟันของคุณร่วงกราว หรือสามารถขว้างบอลได้ไกลจากฟากสนามหนึ่งไปยังอีกฟากสนามหนึ่งเชียวหล่ะ! ท่อนขาเล็กที่ตึงกระชับซึ่งสามารถวิ่งมาราธอนและเตะลูกไซด์โค้งได้แรงไกลไม่แพ้นักกีฬามืออาชีพระดับนานาชาติเชียวนะ! ฉะนั้น  … อยู่ห่างๆ คนตัวเล็กที่คุณคิดจะดูถูกนี้ไว้ดีกว่า!

4. ชั้นปีและหอพัก :: ชั้นปีที่ 2/ปราการตะวัน

5. สัญชาติ / เชื้อชาติ :: เกาหลี/เกาหลี

6. ลักษณะนิสัย (ไม่ต่ำกว่า 5 บรรทัดนะคะ) :: ใครๆ ก็ต่างพูดกันว่าจางมีเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดในชั้นปี เพราะฉะนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่เธอจะเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในโรงเรียน สาวน้อยที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้าย เด็ดเดี่ยว ใจกล้า และชอบใช้กำลังมากกว่าสมองขัดกับหน้าตาหวานสวย และรูปร่างเล็กบอบบางดูอ่อนแอที่ได้เห็นจากภายนอกอย่างสุดขั้ว! เธอมักจะยึดเอาอารมณ์ของตนเป็นหลักมากกว่าจะพูดกันดีๆ ด้วยเหตุและผล ไม่เคยร้ายใส่ใครก่อน แต่ถ้าร้ายมา เธอจะร้ายกว่านั้นหลายร้อยเท่า! มือเท้าหนัก แค่สะกิดใครเบาๆ คนหนึ่งจะเท่ากับสามัญชนทั่วไปตบอย่างแรง! มองโลกในแง่ร้ายเพราะน้อยคนนักที่จะทำดีกับเธอ ตอนเข้ามาศึกษาในโรงเรียนโซซอนช่วงแรกๆ อาจจะด้วยเพราะบุคลิก และหน้าตาดุๆ คมๆ ทำให้ไม่มีใครอยากเข้ามาทำความรู้จัก หนำซ้ำพอไม่รู้อะไรแล้วยังจะเอาเธอไปพูดในทางเสียๆ หายๆ อีก และการกระทำร้ายๆ ที่คนอื่นทำกับเธอก่อนเช่นนี้ ก็ส่งผลให้หญิงสาวมองโลก มองอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมทั้งหมด! ชอบคิด ชอบทำอะไรร้ายๆ แบบไร้เหตุผล ใจร้อน มุทะลุไม่ฟังใคร เธอตัดสินใจเด็ดขาด เฉียบขาด ไม่ว่าจะยังไงหากมันเป็นสิ่งที่หญิงสาวได้ตัดสินลงไปแล้ว ใครก็เปลี่ยนแปลงมันไม่ได้แม้แต่จิตใจของตัวเอง! ห้าวหาญ ก๋ากั่น กล้าชน ให้ไปบุกน้ำลุยไฟที่ไหนเธอก็ทำได้ทั้งนั้น! ถึงแม้ว่าเรื่องนั้นๆ จะเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแค่ไหนก็ตาม ติดนิสัยซนๆ เล่นอะไรแรงๆ ร้ายๆ แบบเด็กผู้ชายมาจนโตเป็นสาว กล้าคิดกล้าพูดกล้าทำและกล้าแสดงออก เป็นผู้หญิงปากร้ายแต่จิตใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่นๆ ซึ่งน้อยคนนักที่จะได้เห็นจางมีในมุมมองนี้ และถ้าได้ลองรู้จักเธอจริงๆ แล้ว ตัวตนที่แท้จริงของหญิงสาวไม่ได้แตกต่างจากเด็กผู้หญิงทั่วๆ ไปเลย! ทั้งสดใส ร่าเริง อ่อนโยน อ่อนแอ อ่อนไหว และอ่อนปวกเปียก(?) หากคุณมีเวลาว่างลองพาเธอไปกินลมเย็นๆ หรือชวนเล่นกีฬาอันเป็นกิจกรรมสุดโปรดด้วยกันสักชนิดซิ รับรองเลยว่าจะต้องได้เห็นซอกหลืบน้อยๆ น่ารักๆ(?) ที่จางมีไม่เคยแสดงออกมาให้ใครเห็นจนต้องตะลึงตาค้างอย่างแน่นอน!   

7. จุดเด่น :: การแต่งตัว แต่งหน้าที่แปลกแหวกแนวผิดลักษณะผู้หญิงทั่วไป เห็นแล้วรู้เลยว่าเป็นจางมี ,, เสียงแหบ ห้าวเหมือนผู้ชาย

8. ชมรม :: ชมรมกีฬาประเภทกรีฑา

9. สิ่งที่ชอบและสิ่งที่เกลียดหรือไม่ชอบ :: เล่นกีฬาทุกประเภท/ความอ่อนแอ ,, คนล่อกแล่กทำอะไรไม่เป็น

10. สิ่งที่กลัว :: อารมณ์อ่อนไหวแบบผู้หญิงของตัวเอง ,, นก = = เห็นทีไรเธอจะกรี๊ดเคะแตกทุกที

11. ประวัติครอบครัว :: ลูกสาวคนเดียวของครอบครัวที่บุพการีทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งห่วง ทั้งเอาใจสารพัดประดุจไข่ในหิน แต่น่าแปลกที่เธอไม่ยักกะห่วงตัวเองเลย! ชอบทำเรื่องท้าตาย เสี่ยงตายให้พ่อกับแม่หัวใจจะวายตายกันอยู่บ่อยๆ ท่านทั้งคู่จบการศึกษาจากโรงเรียนโซซอน เพราะฉะนั้นตลอดเวลาที่เลี้ยงดูจางมีมาจนโต จะเคี่ยวเข็ญเตรียมพร้อมคาดหวังให้ลูกเข้าศึกษาต่อในโรงเรียนนี้ให้ได้ และด้วยคุณสมบัติที่มีมากพอแล้ว … ไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ … เธอเกิดมาในตระกูลของนักกีฬาอย่างแท้จริง! เพราะทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็ต่างเป็นนักธนูที่มีชื่อเสียงติดอันดับต้นๆ ของประเทศ แน่นอนว่าการที่จางมีหลงใหลได้ปลื้ม และมีพรสวรรค์เปี่ยมล้นในการกีฬาก็เนื่องมาจากการปลูกฝังตั้งแต่จำความได้ของท่านทั้งสองเช่นกัน

12. ประวัติการเรียน :: เห็นไร้สมอง โง่ๆ ชอบใช้กำลังแบบนี้ แต่จางมีก็หัวไว ไบรท์ใช่เล่น การเรียนของเธอคงระดับดี-ดีเยี่ยมมาโดยตลอด หากแต่คะแนนจิตพิสัยภายในห้องเรียน หญิงสาวร่างน้อยคนนี้ถึงกับติดลบเลยทีเดียว เป็นนักเรียนคนแรกและคนเดียวในชั้นปีที่กล้าเถียงอาจารย์ ลุกลามไปถึงเถียงกับครูใหญ่ของโรงเรียนโซซอน โดยที่ไม่หวั่นเกรงว่าจะโดนทำโทษ โดนไล่ออก หรือกรรมตามสนองแทบจะกินหัวใดๆ ทั้งสิ้น!

13. ประวัติความรัก :: ใครเล่าใคร จะมาสนใจผู้หญิงร้ายๆ โหดๆ ออกแนวผู้ชายครับอย่างเธอ! และแน่นอนว่าจางมีก็ไม่คาดหวังที่จะให้ใครเล่าใครมาสนใจเธออยู่แล้ว แต่ฟ้าก็ยังอุตส่าห์ส่ง ชเว มินโฮ รุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาหนึ่งในพันล้านคนมาทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบชั่วครู่เมื่อครั้งแรกเห็นเข้าจนได้ รุ่นพี่หน้าตาหล่อเหลาที่ใครๆ ก็พากันกรี๊ดกร๊าดระดมให้ความสนใจถึงขนาดจัดตั้งปวารณาเป็นแฟนคลับกันเสียใหญ่โต … จะว่าจางมีปลื้มมินโฮเหมือนผู้หญิงส่วนใหญ่หรอ? อย่าเรียกอย่างนั้นเลยดีกว่าเพราะตัวเธอเองมีความรู้สึกต่อเค้าในด้านร้ายๆ พอๆ กันกับความรู้สึกในด้านดีนั่นแหละ มันเหลื่อมๆ กึ่งๆ กันจนบางครั้งก็แยกไม่ออกซึ่งก็ขึ้นอยู่กับแต่ละสถานการณ์ระหว่างกันและกันด้วย

14. ความสามารถพิเศษ :: กรีฑาทุกประเภท ,, เปี่ยมไปด้วยทักษะการใช้ธนูได้ดีเยี่ยม

15. อิมเมจ พร้อมชื่ออิมเมจ (ขอแบบดูดีนะคะ ไม่ต่ำกว่า 5 รูปค่ะ) :: Junal























 

ส่วนที่ 2 (เกี่ยวกับตัวผู้สมัคร)

1. ชื่ออะไรเอ่ย :: พี่ปอยสุดสวยค่ะ ! :Pp* {กรี๊ด! >[]</ ใครโยนรองเท้ามายะ! - -+}

2. อายุเท่าไหร่คะ :: 16 ขวบจ้า~

3.ยินดีที่ได้รู้จักน้า สัญญาว่าถ้าติดแล้วไม่ทิ้งกันนะคะ :: ค่ะ! ครั้งนี้พี่ไม่ทิ้งหนู และไม่ทิ้งตัวละครของพี่แน่นอนค่ะ!

ส่วนที่ 3 (คำถาม)

1.หากจู่ๆคุณได้รับคำเชิญจากครูใหญ่ของโรงเรียนให้เข้าไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชาส่วนตัวของท่าน คุณจะรู้สึกอย่างไร(( ไม่ต่ำกว่า บรรทัดครึ่งนะคะ))

:: “จางมี … ครูใหญ่ฝากจดหมายมาให้น่ะ” เด็กผู้หญิงผมบ็อบสั้นยื่นกระดาษสีขาวๆ ที่ประทับตราโรงเรียนโซซอนมาให้คนร่างเล็กทั้งมือไม้สั่น จางมีลดคันธนูในมือลง ปรายตามองเพื่อนร่วมชั้นนิดๆ ก่อนจะหยิบกระดาษมาไว้ในมือเพียงเบาๆ แต่ทำอีกคนถึงกับเซถลาเกือบล้ม!

“โทษที มือหนักไปหน่อย” เธอเอ่ยคำขอโทษจากใจจริง แต่เสียงแหบห้าวโหดที่ออกมาจากปากนั้น กลับทำให้เพื่อนสะดุ้งสุดตัว เบะปากแทบร้องไห้ จางมีมองภาพตรงหน้าพร้อมกับออกท่าทางเซ็งเป็ดที่แลดูธรรมด๊า ธรรมดาหากแต่คนอื่นเห็นแล้วกลับหวาดผวา

ในที่สุดเจ้าของผมบ็อบก็หมดความอดทน เธอรีบหมุนตัวกลับวิ่งปรู๊ดหนีหน้าเจ้าของคำเลื่องลือถึงความโหดร้าย ใจดำ พฤติกรรมไม่พึงประสงค์ไปอย่างรวดเร็วทั้งร้องไห้โฮๆ ไม่ยอมหยุดเสียเวลาใดๆ ตรงนั้นอีกแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว จางมีถอนหายใจออกมาบางๆ เคยชินกับท่าทางเหล่านั้นบวกกับแววตาหวาดกลัวราวกับเห็นฆาตกรโรคจิตที่ตัวเองได้รับจากคนอื่นอยู่ทุกวันจนแทบจะไม่รู้จักความปกติของผู้คนที่นี่เสียแล้ว …

… เหอะ! จดหมายเรียกตัวเธอไปด่าเรื่องเถียงกันเสียงดังใหญ่โตกับอาจารย์เมื่อเช้าแหงเลย! …

หญิงสาวยักไหล่เบะปากบ่งบอกได้ว่าเธอไม่แคร์กับข้อความที่กำลังจะปรากฏขึ้นต่อหน้า แต่แล้วท่าทางเรียบเฉย ชิลด์ๆ กลับแปรเปลี่ยนเป็นตกใจอย่างถึงขีดสุด!

‘ รยู จางมี นักเรียนชั้นปีที่ 2 หอพักปราการตะวัน

ขอเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาส่วนตัวของครูใหญ่โรงเรียนโซซอน … ค่ำนี้ ที่ห้องพักส่วนตัวบนปราสาทโรงเรียนโซซอน …’

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!//////

… เฮ้ย! ฟ้าผ่าฝนตกสักห้าสิบห่าตอนเย็นๆ ซะม้าง, เด็กนักเรียนที่มีพฤติกรรมท้ายแถวอย่างเธอเนี่ยนะ! ได้รับเกียรติอันใหญ่ยิ่ง เชิญไปงานเลี้ยงน้ำชาส่วนตัวของครูใหญ่ผู้เป็นคู่กัดตลอดกาล! …

ไม่อยากจะเชื่อ !!!

จางมีตาค้างอ่านข้อความซ้ำไปซ้ำมาจนแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้ยืนฝันอยู่กลางลานธนู ท่าทางขบคิด ประหลาดใจเมื่อสัก 5 นาทีแล้ว กลับถูกลบออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก

แต่! เอาเถอะ … ยังไงก็ช่าง หากนี่เป็นแผนสอดไส้ล่ะก็ … หึหึ … พ่อจะอาละวาดจนคนทั้งโรงเรียนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยคอยดู!!

2.หากคุณจะต้องทำภารกิจบางอย่างซึ่งนั่นก็คือการตามหานักท่องราตรีผู้ควบคุมกาลเวลาทั้งมวลกับรุ่นพี่และรุ่นน้องทั้งสองหอ คุณคิดว่าคุณรู้สึกอย่างไรและมีเหตุผลอะไรที่คุณเข้าร่วมภารกิจครั้งนี้((ไม่ต่ำว่า 2 บรรทัดนะคะ))

:: {ขออนุญาตมีทงแฮอยู่ด้วยในคำถาม/คำตอบข้อนี้นะคะ! ^^}

จางมีเดินฉับๆ อย่างปราดเปรียวเข้ามาในห้องโถงของปราการตะวัน หน้าตาบูดเบี้ยวแสดงให้เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวกำลังไม่สบอารมณ์อย่างรุนแรง ทงแฮปรายตามองอาการรุ่นน้องแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมกับรอยยิ้ม และน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง

“เป็นอะไรไปอีกล่ะ …. ตอนออกมา หน้าตายังดูดีกว่านี้อยู่เลย”

“ก็เจอคนนินทาน่ะซิ! ไอ้เรื่องนั้นน่ะชั้นไม่ว่าหรอกนะ ชินซะและ แต่มันควรจะรู้บ้างระบบอาวุโส รุ่นพี่รุ่นน้องน่ะ!” น้ำเสียงที่พูดออกมาทำเอาทงแฮอดจะสะดุ้งไม่ได้เหมือนกัน จางมีเป็นรุ่นน้องของชาวเดย์ที่ใครๆ ก็พากันโจษจันถึงความโหดร้าย โหดเหี้ยมของเธอ แต่เค้าก็ไม่ได้เห็นว่านิสัยจริงๆ ของจางมีจะเป็นอย่างนั้นเลย แต่อย่างไรก็ตามชายหนุ่มก็ยังคงไม่ชิน ไม่คุ้นหูกับเสียงดุดัน ใหญ่เว่อร์เกินหญิงของรุ่นน้องคนนี้เสียที

“เรื่องภารกิจที่พวกเราได้รับมา มันอาจจะดีถ้าชั้นตายๆ ไป คนอื่นคงจะรู้สึกว่าโรงเรียนโซซอนน่าอยู่ขึ้นเยอะ”

“เฮ้ย! พูดอะไรอย่างนั้นเล่า … ไปฟังคนอื่นเค้านินทา เค้าพูดๆ กันมาอีกล่ะซิ อย่าไปใส่ใจเลย”

จางมีถอนหายใจเฮือกออกมาอย่างแรง เอนตัวพิงพนักเก้าอี้นวมเหม่อมองไปทางอื่น

“พี่ถามเราจริงๆ เถอะนะ กลัวมั้ยกับภารกิจที่จะต้องตามหานักท่องราตรีผู้ควบคุมกาลเวลาน่ะ มัน … อันตรายเสี่ยงตายมากเลยนะ อีกอย่างจางมีก็เป็นผู้หญิง อายุยังน้อยๆ อยู่เลยด้วย”

ร่างเล็กหันมามองรุ่นพี่นิ่ง กระตุกยิ้มเย็นก่อนตอบ

“กลัวซิ! ทำไมชั้นจะไม่กลัวล่ะ”

“อ้าว!” ทงแฮอ้าปากหวอ ถึงกับเหวอไปชั่วครู่หนึ่ง

“แต่ความดันทุรัง ความบ้าระห่ำ แล้วก็ความอยากทำมันมีมากกว่า จนไอ้เจ้าความกลัวเนี่ย หดเหลือตัวจิ๊ดนึงเท่านั้นเอง” จางมีอธิบายต่อ พร้อมกับหดนิ้วขยิบตาแสดงให้เห็นว่ามันจิ๊ดเดียวจริงๆ “แล้วก็อีกอย่าง … เหตุผลที่ชั้นตัดสินใจทำ ก็เพราะว่านี่เป็นภารกิจที่สำคัญต่อทุกคนมากๆ ถ้าทำสำเร็จ มันคงจะเป็นความภาคภูมิใจอย่างเดียวของชั้น และถึงชั้นจะตายเพราะภารกิจนี้ ทุกคนก็คงจะมีความรู้สึกส่วนดีสุดท้ายต่อชั้นบ้าง เพราะว่าอย่างน้อยรยู จางมีจอมโหดก็ตายในหน้าที่ได้อย่างน่ายกย่อง ไม่ใช่มีแต่ความทรงจำด้านร้ายกาจเกี่ยวกับชั้นอย่างที่ใครๆ เป็น ใครๆ รู้สึกกันอยู่ทุกวัน”

3. ฉากที่อยากให้มีในนิยายเรื่องนี้ค่ะ ((จะเป็นฉากรักระหว่างคุณกับคู่ , ตอนจบ , ฉากบู๊ ฯลฯ ตามสบายเลยค่ะ))

:: {คำตอบ/คำถามข้อนี้ ขออนุญาตเอาตัวละครในเรื่องมาบางส่วนนะคะน้องธันนี่ ~}

“เดี๋ยว! หยุดก่อน!”

“มีอะไรจางมี เราต้องรีบไปนะ”

“เรื่องนั้นชั้นรู้ดี แต่ว่า … ไม่มีใครสังเกตบ้างเลยหรอว่าพี่มินโฮหายไป” จางมีเอ่ยอย่างร้อนรน กระชับคันธนูในมือแน่นพร้อมกับสอดส่ายสายตามองไปรอบด้านๆ เช่นเดียวกันกับที่ทุกๆ คนทำ

“มินโฮหายไปจริงๆ ด้วย!”

“บาดเจ็บอยู่ที่ไหนหรือเปล่า” ยองวอนตั้งข้อสงสัย เป็นการเปิดประเด็นที่ทำให้จางมียืนไม่ติดที่ ยิ่งเคว้งคว้างรอบด้านมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งร้อนใจหนักขึ้นเท่านั้น

“ถ้าอย่างนั้นชั้นจะไปตามพี่มินโฮเอง!”

“มันอันตรายมากนะจางมี เราก็รู้นี่ว่าตอนนี้เวลามันรวนไปหมดแล้ว!” ทงแฮเอ่ยปากห้ามหน้าเครียด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จางมีรู้สึกลังเลใจเลยแม้แต่นิดเดียว

“ชั้นรู้ว่ามันอันตราย แล้วก็รู้ด้วยว่าพี่มินโฮอยู่ในอันตรายเหมือนกัน อาจจะมากกว่าพวกเราด้วยซ้ำไป ชั้นตัดสินใจแล้วและชั้นจะทำ ถ้าทุกคนเห็นว่านี่เป็นการเสียเวลา จะล่วงหน้าไปก่อนก็ได้ เมื่อชั้นเจอพี่มินโฮแล้วชั้นจะรีบตามไป” เธอเอ่ยด้วยสีหน้าแน่วแน่มุ่งมั่น หลายคนที่รู้จักนิสัยจางมีดีหันมามองหน้ากันด้วยก็รู้ว่าห้ามไปยังไงก็ไม่เกิดผล หญิงสาวเป็นคนตัดสินใจเด็ดขาดมาก และนี่ก็เป็นหนึ่งในการตัดสินใจที่เด็ดขาดของเธอด้วย

“ถ้าอย่างนั้น ก็ … ดูแลตัวเองดีๆ นะ ขอให้ปลอดภัยทั้งเธอและมินโฮ”

“ค่ะ …”

ร่างสูงนั่งพิงต้นไม้หอบหายใจแรงทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บแผล ทุกครั้งที่เพิ่มแรงกดในการห้ามเลือด มินโฮก็ห้ามตัวเองไม่ให้ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดไม่ได้

…. เค้าคงต้องตายอยู่ตรงนี้แล้วล่ะ

“มินโฮ พี่มินโฮ พี่มินโฮ พี่อยู่ที่ไหนน่ะ! พี่มินโฮ” จางมียกมือป้องปากตะโกนเรียก แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงนกร้องขานกลับมา

“อี๋! ไอ้นกบ้า อย่าโผล่มาตอนนี้นะเว้ย!” เธอสบถพึมพำ ลูบเนื้อตัวไปมา ก่อนจะรีบเดินตะโกนตามหามินโฮต่อไป

“อ๊ะ!” มินโฮร้องหน้านิ่ว เริ่มควบคุมสติไม่อยู่ แผลก็ทวีความเจ็บแสบขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างรวดเร็วจนร่างกายที่อ่อนแรงของเค้าปรับไม่ทัน

“พี่มินโฮ พี่อยู่แถวนี้หรือเปล่า ส่งเสียงหน่อยซิ! พี่มินโฮ พี่มินโฮ!” เสียงเรียกของจางมีแว่วดังเข้าหู ชายหนุ่มหยุดการกระทำทุกอย่าง พยายามเงี่ยหูฟังให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดไปเอง

… เสียงจางมีจริงๆ ด้วย!

“จางมี … ชั้นอยู่ตรงนี้ …” มินโฮส่งเสียงพร่ำบอกตำแหน่งที่ตนอยู่ซ้ำๆ แต่มันก็เบาเกินกว่าที่จะได้ยินไปถึงจางมีได้ “จางมี … ชั้นอยู่นี่ … ชั้นอยู่ตรงนี้”

“พี่มินโฮ ชเว มินโฮ!” ร่างสูงค่อยๆ รวบรวมกำลังทั้งหมดที่เหลือ สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ กัดฟันทนความเจ็บที่รุมเร้า ก่อนจะตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวดังที่สุดเท่าที่สังขารเค้าตอนนี้จะเอื้ออำนวย มินโฮหอบหายใจถี่ขึ้น รู้สึกว่าอะไรรอบตัวเริ่มเลือนลางลงทุกที เค้าทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บเหลือเกิน … ความหวังสุดท้ายของชายหนุ่มก็คือเธอ … คือจางมีคนเดียวเท่านั้น

ร่างบางหันควับไปทางต้นเสียง รีบวิ่งสุดฝีเท้านักกีฬาตามทิศทางที่เธอได้ยินอย่างรวดเร็ว ถ้าเมื่อครู่หูไม่ฝาดหรือบ้าไปเอง เธอว่าเธอได้ยินเสียงของคนที่กำลังเป็นห่วงเป็นใยใจแทบขาดตะโกนเรียกชื่อเธอก่อนจะเงียบหายไปเลย

และภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้จางมีตกใจไม่น้อย ผู้ชายร่างสูงนั่งพิงต้นไม้อย่างอ่อนระโหย มือข้างนึงกดแผลห้ามเลือด ส่วนอีกข้างยังคงกำอาวุธคู่กายตัวเองไว้แน่น เค้าดูซีดเซียวไม่เหมือนชเว มินโฮ นักกีฬาหนุ่มชื่อดังของโซซอนเลย … หญิงสาวรีบปราดเข้าไปหารุ่นพี่ ถามไถ่ไล่สายตาสำรวจทั่วตัวด้วยความห่วงใย

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” แทนคำตอบก็พอดีกับที่จางมีสะดุดสายตาอยู่ที่สีข้างของมินโฮ เลือดสีแดงข้นไหลซึมจากแผลย้อมเสื้อดำจนชุ่ม

“พี่บาดเจ็บนี่ …” ว่าแล้วก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะแผลแผ่วเบา แต่นั่นก็ทำให้มินโฮถึงกับสะดุ้งสุดตัวจนเธอรีบชักมือกลับแทบไม่ทัน “ชะ … ชั้นขอโทษนะ”

“นึกยังไงถึงตามชั้นมา” เค้าเอ่ยถามแผ่วเบา เสียงขาดๆ หายๆ ใบหน้าซีดขาว

“นี่! ถึงชั้นจะดูใจร้ายในสายตาใครๆ แต่ชั้นก็ไม่ได้ไร้มนุษยธรรมอย่างที่ทุกคนคิดหรอกนะ” จางมีพูดเสียงแหบห้าวติดจะโมโหนิดๆ “โอ้ย! เรื่องอื่นช่างมัน แต่ยังไงตอนนี้ชั้นคงต้องขอดูแผลพี่ก่อนเป็นอันดับแรก”

มินโฮพยักหน้าให้อนุญาต ขยับตัวเล็กน้อยคลายความอึดอัด จางมีค่อยๆ ดึงเสื้อชายหนุ่มขึ้นเพื่อตรวจดูบาดแผลอย่างเบามือ

“เลือดออกเต็มเลย …” หญิงสาวอุทาน หันซ้ายหันขวา ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้น จับชายเสื้อกล้ามสีดำตัวในของตัวเองฉีกออกเป็นทางยาว แล้วทรุดตัวลงจัดแจงพันแผลให้มินโฮเสร็จสรรพ

“ขอบใจนะ …”

“อื้อ~” จางมีส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนใจยาวโล่งอก แต่พอมองสภาพของรุ่นพี่อย่างเต็มๆ ตาอีกครั้ง จากใบหน้าผ่อนคลายก็กลับกลายเป็นเครียดตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามินโฮเริ่มมีอาการซีดสั่น

“เฮ้ย! พี่มินโฮ … พี่มินโฮ”

“หนาว … ทำไมมันหนาวอย่างนี้” ชายหนุ่มเริ่มเพ้อ ดวงตาปิดสนิท เหมือนไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว จางมีทั้งพยายามเขย่าตัว ทั้งตบหน้าเบาๆ เรียกสติ แต่ก็ไม่เกิดผล … หนำซ้ำมินโฮยังดูจะสั่นหนักขึ้นไปทุกทีด้วย

“ทำยังไงดีเนี่ย” จางมีพึมพำถามตัวเอง หน้าตาเป็นกังวลอย่างมาก แต่แล้วพอวิธีช่วยเหลือหนึ่งแวบขึ้นสมอง เธอก็ถึงกับกระตุกในใจ เลือดสูบฉีดขึ้นมาทันที

… บ้าจริง! จะต้องกอดพี่มินโฮเนี่ยนะ!

หญิงสาวขมวดคิ้วทำปากจึ้กจั้กมองร่างสูงอย่างชั่งใจชั่วครู่ ก่อนจะตัดใจทิ้งความอายทั้งหมดเขยิบเข้าสวมกอดมินโฮไว้ให้ความอบอุ่น ถึงแม้ความสูงจะเป็นอุปสรรคอย่างมาก และจางมีจะต้องนั่งลงเข่าเพื่อกอดเค้าไว้ แต่เวลานี้การช่วยให้มินโฮปลอดภัยคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

“พี่จะต้องไม่เป็นอะไรนะ ชั้นจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับพี่ แล้วพอพี่หายเราจะได้ไปต่อด้วยกัน ชั้นเชื่อว่าพี่จะต้องปลอดภัยไปกับชั้น … เราทั้งคู่จะได้กลับไปรวมกลุ่มเพื่อนๆ พี่ๆ โซซอนที่มาทำภารกิจด้วยกัน … พี่จะต้องไม่เป็นอะไร”

มินโฮปรือตามองใบหน้าสวยซ่อนรูปของจางมีอย่างซาบซึ้งใจ ผู้หญิงร้ายกาจที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ หรือแม้แต่คิดจะเอ่ยถึง แท้จริงแล้วเธอแตกต่างจากที่เค้าได้รับรู้มาโดยสิ้นเชิง

… รยู จางมี ไม่ได้ร้ายเป็นอย่างเดียว

ไม่ว่าจะเติบโตที่ใด ลักษณะภายนอกเป็นอย่างไร … ดอกกุหลาบ … ก็ยังคงเป็นราชินีแห่งดอกไม้ที่น่าสัมผัส น่าทะนุถนอม ส่งกลิ่นหอมยวนใจให้ผู้คนอยากครอบครองอยู่วันยันค่ำ