คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความมีพิรุธของสองพ่อลูก
<คอยล์พากย์>
“มึงมีอะไรจะเล่าให้กูฟังมั้ย?”
ผมถามมัน…ไอ้เชรี้ยเกริก..แม่ง!..มีสีหน้าบอกบุญไม่รับ..
“แล้วมึงมาที่นี่ทำไม?”
มันไม่ตอบคำถามของผมครับ..แต่เสือกถามกูกลับ
“ก็คาดว่าน่าจะเป็นเหตุผลเดียวกัน..ที่ทำให้มึงมาที่นี่!”
ผมพูดยอกย้อน..กวนประสาทมองมันกลับอย่างนึกสนุก
“มึงก็มาตามหาไอ้เตี้ยหรอวะ!?”
สีหน้าของมันดูเข้มขึ้น..ริมฝีปากหยักเผยอ..ภายด้านในกัดฟันกรอด..สายตาคู่คมมันจ้องมองมาที่ผมอย่างดุดัน อย่างกับพวกที่ดูหวงของ..
อืม..มองดูมีพิรุธนะมึงไอ้เชรี้ยเกริก..ผมว่าคือกูมาค้นถูกที่กันแล้วล่ะครับ..ผมคิด
“ใจเย็นสิ!..ไอ้นี่..กูเพื่อนมึงนะ!”
ผมบอกไอ้เกริก..เพราะดูท่ามันเหมือนแบบเก็บอารมณ์ที่ขุ่นมัวเอาไว้แบบสุดๆ..จนเกือบจะหลุดได้แล้วมั้งนั่น
“มึงอย่ามาลีลาไอ้เชรี้ยคอยล์..ตกลงมึงมาที่คลินิกนี้ทำไม?”
ไอ้เกริกมันถามผมด้วยความสงสัย..เสียงมันนิ่ง..แฝงไปด้วยแววของคลื่นลาวาที่ร้อนรอวันจะปะทุ
“กูมาตามหาคน”
ผมยังคงกวนมันกลับ..ด้วยใบหน้าและทุ้มเสียงที่เรียบนิ่งฟังดูเหมือนเป็นปกติ..ผมอยากจะดูอาการความคลั่งของไอ้เชรี้ยเกริกมันต่อ..ว่ามันจะหลุดได้อีกสักมากน้อยกันแค่ไหน..
“ใคร!?”
มันกัดฟันกรอดถามผม..ไอ้บ้านี้แทบจะแดกหัวกูได้แล้วมั้ง..ทำอย่างกับเมียหาย..แล้วมึงกลับมาเหวี่ยงเอากับทุกคน
เอะ!!!..หรือว่า!..แล้วผมก็มองมัน..และก็เหยียดยิ้มเย็นๆ..จ้องไอ้เกริกมันกลับไปด้วยแววตาแบบนิ่งๆครับ
“มึงมาตามหาเมียมึงละซิ!?”
ผมพูดขึ้นและก็ยิ้มเยาะมันไปหนึ่งที..คนอย่างไอ้เกริกมันไม่คิดสร้างความผูกพันทางใจกับใคร..เพราะมันต้องแบกรับกับภารกิจที่ต้องดูแลเกล้า..น้องสาวเพียงคนเดียวของมัน
“ไอ้คอยล์!..มึงอย่างให้กูต้องโมโห..กูถามมึงว่ามึงมาทำอะไรที่นี่!?”
แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ยอมให้ผมปั่นหัวมันเล่นได้ง่ายๆเลยซะด้วยซิ…
“กูมาตามหาไอ้ซีส”
ผมบอกมันไปอย่างหมดนึกสนุก..เพราะตอนนี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกสนุกอะไรกันอยู่แล้ว..แต่เห็นท่าทางไอ้เกริกมันอยู่ไม่นิ่ง ผมเลยอดที่จะกวนตีนมันเล่นไม่ได้
เพราะโอกาสที่จะเห็นมันเป็นเหมือนคนเก็บทรงไม่อยู่แบบอย่างนี้..หาไม่ได้กันง่ายๆนะครับ..มีแค่พ่อกับน้องสาวมันเพียงเท่านั้น..ที่จะทำให้มันหัวเสียกันได้มากขนาดนี้..แต่ดูเหมือนว่าจะมีเพิ่มขึ้นมากันอีกคนแล้วล่ะซิครับ
ผมเลิกก่อกวนไอ้เกริก..เพราะจริงๆผมก็รู้สึกเฟล..เหมือนกับว่าชีวิตของผมมันมีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป
เมื่อมารู้ว่าไอ้ซีสมันเริ่มทำตัวห่างเหิน..และไม่สนใจใยดีผมเหมือนกับเมื่อก่อน..ผมก็ยิ่งรู้สึกนั่งไม่ค่อยจะติด..มันกระวนกระวาย..อยากรู้ว่าไอ้ตัวร้ายนั้นมันอยู่ที่ไหน..และตอนนี้มันกำลังทำอะไรอยู่..อยากเจอหน้า..เริ่มอยากพูดคุย..
แต่ตอนนี้มันก็ไม่อยู่แล้ว..ผมถึงได้เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้กำลังจะเป็นบ้ากันอยู่แบบนี้..
“มึงจะไม่ปฏิเสธกูเลยใช่มั้ย..ว่ามึงกับไอ้เตี้ยไม่ได้เป็นผัวเมียกัน!?”
ผมตีคิ้วถามไอ้เกริกมันไปครับ..แต่มันเม้มปากเงียบไม่พูด..ไม่ตอบอะไร…แม่ง! เฉยชากันชะมัด
“มึงรู้มั้ย!..ว่ามันจะกลับมากันเมื่อไหร่!?”
ในที่สุดไอ้เกริกมันก็พูดขึ้นมาอีก..หลังจากที่มันนิ่งเงียบไปนานอย่างใช้ความคิดอยู่สักพัก!..
“ก็คงสองเดือน..เปิดเทอมพอดี”ผมบอก
ฟึ่บ!..ฟั่บ!..ไอ้เกริก..แม่ง!..ใช้มือตี!..ตบ!..ชกพวงมาลัยรถของมันไปใหญ่อย่างบ้าคลั่ง..และก็คงหัวเสีย..ผมมองมันแล้วเหมือนอาการจะหนักมากเลยนะมึงไอ้เชรี้ยเกริก
“กูจะกลับล่ะ..มึงรีบลงไปจากรถกูเร็วๆ”
มันพูดไล่..ผมมองหน้ามันที่นิ่งขรึม..แต่ก็เดาไม่ออก..ว่ามันกำลังคิดอะไรของมันอยู่กันแน่
“กูขอแนะนำ..ว่าถ้ามึงไม่อยากออกไปจ๊ะเอ๋กันกับพ่อของมึงแล้วล่ะก็..มึงควรนั่งรออยู่ในรถนิ่งๆ..จนกว่าเขาจะเคลื่อนรถออกไปเอง”
ผมพูดบอกมันทิ้งท้ายเพียงเท่านั้น..ก่อนที่จะเปิดประตูรถและเดินออกมา..พร้อมกับทำเหมือนว่ามันไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
<ซีสพากย์>
หลายวันมาแล้ว..ที่ผมต้องนอนหยอดน้ำข้าวต้ม..ซึ่งตอนนี้ผมก็สามารถถอดเฝือก..และก็อ้าปากกว้างได้บ้างแล้ว
ผมกับน้าชิชานี..และก็ออโต้ตกลงกันก่อนหน้านั้น..ว่าพวกเราจะอยู่กันที่เกาหลีต่อ..เพราะในตอนนี้..ถึงแม้นว่าผมจะสามารถอ้าปากได้มากแล้ว..แต่เวลามันก็พึ่งจะผ่านเลยมาแค่2อาทิตย์..ซึ่งหน้าของผมมันก็ยังคงบวมอยู่..และก็มีรอยช้ำ และก็รอยเขียวปรากฏชัดให้เห็น
น้าชิชาบอกว่าแม่กับพ่อของผม..พวกท่านนั้นรู้สึกเป็นห่วงผมมาก..แต่ว่าน้าชิชานีก็ได้ช่วยส่งภาพและก็พูดคุย..พร้อมทั้งอธิบายกับพวกท่านไปแล้ว..ว่าผมนั้นโอเคครับ..คือกูยังไม่ตายครับ…และการผ่าตัดเปลี่ยนโฉมหน้าของผมในครั้งนี้ มันก็ค่อนข้างที่จะเป็นไปได้ด้วยดีครับ…
วันนี้พวกเราขนของมารอรถ..เพราะต้องย้ายโรงแรมไปอยู่ที่เกสเฮ้าส์..ซึ่งมันใกล้กับสถานที่เรียน…น้าชิชาบอกว่าจะมีกิจกรรมให้ผมกับไอ้ออโต้ไปทำ..ตอนที่พวกเราอยู่ในเกาหลี..สรุปถามไปถามมา..เธอจะให้ผมกับไอ้ออโต้ไปเรียนเต้นแบบเคป๊อปเฉยเลยล่ะครับ…
อะไรนะ!..หน้ากูเนี่ยนะ!..กับเคป๊อป!?..มันจะเข้ากันมั้ยครับ..กูถาม!?..ผมกับไอ้ออโต้ได้แต่มองหน้ากันแบบเซ็งๆครับ..เมื่อได้ฟังไอเดียร์ของแม่มัน..ที่ได้ยื่นนำมาเสนอให้พวกกูทำ..
ในที่สุดพวกเราก็ได้เข้ามาอยู่ในเกสเฮ้าส์ใหม่..เป็นช่วงเวลาเที่ยงพอดี..พวกผมก็ออกไปกินข้าวกันที่ร้านอาหาร…และก็เดินเที่ยวช๊อปปิ้งซื้อของ..ตอนเย็นก็เดินเข้าไปที่โรงเรียนกัน..ภาพโดยรวมแล้วโรงเรียนสอนเต้นที่นี่ก็ดีครับ..ทำให้ผมกับไอ้ออโต้ได้เพื่อนใหม่มาด้วย..ที่กำลังจะฝึกเต้นข้ามไปเป็นศิลปิน..ผมกับไอ้ออโต้เดินกลับมายังที่พัก..และผมก็เห็นน้าชิชานีเธอมีท่าทีแปลกๆ..ในตอนที่เธอได้อ่านไลน์..แต่ก็แค่แปบเดียว…
“เอ่อ..น้าชิชาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
ผมถามน้าชิชาไปด้วยความเป็นห่วง..เพราะดูท่าว่าเธอนั้นจะมีเรื่องที่ไม่ค่อยสบายใจเก็บซ่อนอยู่…
“เอ่อ..ไม่เป็นอะไรจ้ะ..น้าไม่เป็นอะไร”
เธอหันมายิ้มให้กับผม..และก็ตอบผมกลับนุ่มนวล..อย่างพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกของอาการไม่สบายใจบางอย่างเอาไว้ภายใน..
ผมว่า..ถ้าหากผมจะมีแฟนใหม่..ผมก็อยากจะได้แฟนใหม่ที่เป็นเหมือนกับน้าชิชานี้แหละ..ผมไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็ก..เมื่อวันเวลาล่วงเลยผ่านไป..ผมก็สามารถตัดไอ้พี่คอยล์มันออกไปจากใจได้..และคงมองหาใครสักคนที่พร้อมจะมาร่วมเดินทางใหม่ไปพร้อมกันกับผม..แต่มันก็แค่นั้นแหละ..ในเมื่อตอนเวลานี้..ผมมันก็แค่กำลังที่จะขึ้นม.4..
ผมเลยคิดว่า..ผมยังไม่ควรที่จะรีบมีแฟนหรอก
เดี๋ยวกูขอฝึกๆสกิลอะไรต่างๆ..เพื่อเอาไปใช้ในชีวิตซะก่อน..ส่วนเรื่องคนรัก..พอเดี๋ยวเรียนจบ..และได้เริ่มทำงาน..มันก็คงจะมีเข้ามาเองแหละครับ..เพราะเมื่อในตอนนั้นมาถึง..ผมคิดว่าผมก็คงจะได้พบกับคนที่เคมีเข้ากัน..และตรงกันกับผมได้..คนที่รักผมจริงๆแบบจากข้างในหัวใจ..ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายก็ตามอะนะ…
วันแรกของการเข้าเรียนเต้น..เป็นไปได้ด้วยดี..แต่ว่าผมยังเคลื่อนไหวมาก..และก็ขยับร่างกายไวยังไม่ได้..เพราะหน้าผมนั้นยังตึงอยู่..และตอนที่เรียนเต้น..ผมก็ต้องกลับมาใส่ปลอกหน้าปลอกคอเหมือนเดิม..เพื่อการเซฟตี้…..โอ้ย!!!...กูรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตกูกำลังดำเนินไปในอวกาศยังไงยังงั้น!!!
ในวันแรกที่เรียน..ผมกับไอ้ออโต้ก็ได้เจอเข้ากับเพื่อนใหม่..ที่แห่เข้ามาทักทายเรา..และน้าชิชานีเอง..เธอก็เข้ามาเรียนด้วยครับ..เธอให้เหตุผลว่าจะเรียนเป็นเพื่อนผมกับไอ้ออโต้มัน..และก็เป็นการซ้อมออกกำลังกายที่เรียกเหงื่อได้บันเทิงมากเลยล่ะครับ
วันแรกจบไปได้ด้วยดี..และวันที่สอง..ที่สาม..ที่สี่ไปจนถึงเป็นอาทิตย์..ก็แทบที่จะไม่มีอะไรแตกต่างกันออกไปเลย
จนกระทั่งมาจนถึงอาทิตย์ที่สามของการเรียนเต้น..ผมกับออโต้และน้าชิชานีนั้นก็เริ่มที่จะสนิทกับเพื่อนร่วมทีมที่เรียนเต้นด้วยกัน..โดยเฉพาะน้าชิชานีนะครับ..เธอดูเหมือนว่าจะสนิทกับอาจารย์อินชอนมาก
ผมอยู่ที่เกาหลีมาได้เดือนกว่าๆแล้ว..สภาพหน้าที่บวมและก็ตึง..และก็รอยช้ำของผมทุกอย่าง..ก็ดูเหมือนว่ามันเริ่มที่จะคลายตัวออกไปได้เยอะแล้ว..ทุกอย่างเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง..รวมทั้งหน้าของผมด้วย
อาจารย์อินชอนแนะนำว่าพวกเราควรจะทำคลิปที่เกี่ยวกับการเต้นเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึกร่วมรุ่น..แต่ว่าถ่ายคลิปในสตูดิโอนั้น..เขาว่ามันไม่เทพกันนะครับ..เลยจะพาพวกเราออกไปถ่ายคลิปกันที่ด้านนอก..และก็อยากจะอาสาพาพวกเราทั้งสามคนที่เป็นคนไทยในกลุ่มของคนเกาหลีทั้งหมด..พาไปเที่ยวชมสถานที่ต่างๆกันด้วยนะครับ
และแล้วคณะทัวร์ทีมนักเต้นฝึกหัดก็เคลื่อนทัพครับ..อากาศช่วงนี้ที่เกาหลีหนาวจัด..หิมะตกจนขาวโพลนครอบคลุมไปทั่วจนทุกที่..เรามาหยุดอยู่ที่เมืองแห่งหนึ่ง..ที่อยู่ห่างไกลจากกรุงโซลไปหลายกิโลเมตร
“นี่มึงลืมไอ้พี่คอยล์มันได้แล้วจริงๆหรอวะ?!..กูถามจริงๆเถอะ”
ออโต้มันถามผมขึ้น..ทำให้ผมวางแก้วโซจูกับไม้ตะเกียบลงแทบจะในทันทีทันใดเลยด้วยซ้ำ..เมื่อได้ยินคำถามของมัน..แม่ง!..ใบหน้าของกูนี้ก็บึ้งตึงแบบสุดๆ..ทั้งคณะกำลังนั่งจิบโซจู..นั่งกินกิมจิกันอยู่ในร้านอาหารอันอบอุ่นแห่งหนึ่งของเมืองนี้..แล้วอยู่ๆไอ้เชรี้ยออโต้มันก็ถามผมขึ้นมา..ทำให้บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความบันเทิงของผมต้องจบลง..
“คือมึงจะถามกูเพื่อ!?”
ผมถามมันกลับแทบจะในทันทีเลยล่ะครับ..ทำลายบรรยากาศกูฉิบหาย..กูเกือบจะลืมเรื่องของมันไปได้แล้วเชียว
“ก็..กูเห็นมึง..ทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับหัวใจของมึงมาก่อน”
ออโต้บอกสีหน้าจริงจัง..แบบว่ามึงคงอยากจะรู้มากเลยอ่ะนะไอ้เชรี้ยออโต้
“ก็ไม่ดีหรือไง?..ที่กูไม่บ้ามานั่งตามไอ้เชรี้ยพี่คอยล์..และก็มานั่งฟูมฟายให้มึงฟังน่ะ?!”
ผมตอบมันไปอย่างไม่ยี่หระ..มาในเวลานี้..เมื่อผมได้พูดคุยไปถึงเรื่องไอ้พี่คอยล์..ผมกลับไม่ได้มีความรู้สึกร้อนรุ่มกายใจอะไร…ถ้าเป็นเมื่อก่อน..ผมจะต้องเป็นกังวลว่าไอ้พี่คอยล์มันอาจจะไปเอากับคนนั้นทีคนนี้ที..มันอยู่ที่ไหนกับใคร..และทำอะไรอยู่..ผมจะกังวลไปเสียหมด..แต่มาตอนนี้..เมื่อผมตัดมันไปจากใจเกือบได้ในทั้งหมด..ตัวและใจผมก็รู้สึกเหมือนล่องหนได้สบายใจ..ไม่ได้รู้สึกเป็นทุกข์และเป็นกังวลเพราะเรื่องของไอ้พี่คอยล์มันอีกต่อไปแล้ว
“เอ่อ..กูขอโทษว่ะ..กูดีใจนะ..ที่มึงลืมไอ้พี่คอยล์เขาไปได้…”
ออโต้พูด..แล้วมันก็นิ่งเงียบไป..แล้วซึมลงไปเลยครับ..เหมือนกับมันกำลังนึกเลยไปถึงใครอีกคนหนึ่ง..แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร..เพราะถ้าไอ้ออโต้มันมีใครที่อยู่ในใจมันแล้วล่ะก็..คนแรกที่จะต้องรู้ก็คือผมไงครับ
แหม…คุณๆก็..ถ้าไอ้โต้มันจะซุกผัวเอาไว้..คนที่รู้คนแรกก็ต้องเป็นกูกันน่ะสิครับ..พรุ่งนี้เรามีนัดอัดคลิปเต้นกันที่กลางทุ่งหิมะครับ
ไอ้เชรี้ย!..กูอยากรู้ว่า..แม่ง!..มันเป็นความคิดจัญไรของใครกันวะครับ!?..นี่ก็เป็นอาทิตย์ที่สี่แล้ว..ที่เราได้เรียนที่โรงเรียนสอนเต้น
วันต่อมา..พวกเราก็ถูกจัดให้มายืนเรียงหน้ากัน..ซึ่งมีผมประกบคู่กับไอ้ออโต้..โดยมีน้าชิชานีอยู่ตรงกึ่งกลาง..มีช่างแต่งหน้าทำผมและช่างไฟมาพร้อม..ชุดที่พวกผมใส่นี่ก็เท่ห์โคตรๆ..และน้าชิชานีเธอก็เซ็กซี่กันแบบสุดๆไปเลยล่ะฮะ…เมื่อเพลงเริ่มขึ้น..พวกผมก็เต้นไปตามที่ซ้อมๆกันไว้..เหมือนตอนที่อยู่สตูดิโอด้านในก่อนหน้า
ซึ่งกูบอกเลยว่าหนาวฉิบหาย!!..ฉากจริงอ่ะ..และก็ต้องมาใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงยีนส์ขาเดปแบบขาดๆนี่นะ..กูอยากจะรู้จริงๆว่ามันเป็นคอนเซ็ป..หรือความคิดของใครกันวะครับ
ความคิดเห็น