คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชีวิตใหม่ที่ไม่มีเงาของใครในหัวใจ
<ซีสพากย์>
ผมใช้เวลาอยู่ที่บ้านของออโต้มาร่วมหนึ่งอาทิตย์เต็ม
จากเดิมที่น้ำหนักผมนั้น90แต่ตอนนี้น้ำหนักผมเหลือ82
การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของผมเริ่มเห็นเด่นชัดเพิ่มมากขึ้นมาเรื่อยๆ..ก็ยิ่งทำให้ผมเริ่มมีกำลังใจ..เมื่อผมเปลี่ยนจากการโฟกัสที่เรื่องไอ้พี่คอยล์..มาโฟกัสที่การลดหุ่น..มันก็ทำให้ชีวิตผมเหมือนได้อยู่กับตัวเองมากยิ่งขึ้น..ได้เห็นตัวเองในมุมมองที่ตัวผมไม่เคยมองเห็นมันมาก่อน
ในทุกๆวัน..ผมกับออโต้จะต้องตื่นตั้งแต่ตีห้ามาออกกำลังกายพร้อมกันกับน้าชิชานี..และตอนเจ็ดโมงก็ต้องไปโรงเรียนตามปกติ
ตอนนี้ผมก็เข้าใกล้ช่วงสอบเลื่อนขั้นขึ้น..ม.4กันแล้ว..พอเลิกเรียนมา..ผมก็ต้องไปออกกำลังกายกับน้าชิชานีกับออโต้อีก..และที่โรงเรียนเราก็จะมีอาหารในกล่องพิเศษที่น้าชิชานีนั้นเธอเตรียมเอาไว้ให้…
ซึ่งที่บ้านก็เหมือนกัน..เมื่อผมได้ทำอะไรเพื่อตัวเองอย่างจริงจัง..ก็เริ่มที่จะทำให้ผมนั้นได้เห็นคุณค่าของชีวิตมากยิ่งขึ้น..ความคิดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกันกับพี่คอยล์ก็เริ่มเลือนลางจางหายไป
เพราะแค่เรื่องเรียน..ทำการบ้านและเตรียมสอบ..และไหนยังจะเรื่องที่ต้องเตรียมฟิตหุ่นเพรียวในทุกเช้าและหลังเลิกเรียน..เผลอๆบางวัน..น้าชิชานีเธอเกิดคึกคะนอง..ชวนพวกผมให้ไปออกกำลังกายด้วยกันกับเธอตอนสามสี่ทุ่มก็มี
แต่มันก็เป็นชีวิตที่มีชีวิตชีวา..จนผมเริ่มคุ้นชิน….
จากในช่วงตอนของสองสามวันแรกที่คิดว่าคงไม่ไหวแระ..กูคงจะต้องรีบหนีกลับไปบ้าน..เดี๋ยวแม่ไอ้ออโต้..เธอก็จะมารื้อเอาตัวผมให้ไปฟิตหุ่นกันอีกรอบกับพวกเธออีก…แต่ในทุกๆครั้ง..ซึ่งหลังจากที่พอผมมองจ้องดูตัวเองผ่านทางกระจกในทุกๆวัน..ผมก็ต้องยอมรับกับความจริงว่า..ผมไม่ใช่คนหน้าตาดี..และผมก็ต้องการใครสักคนที่จะช่วยสนับสนุนผม…และก็ช่วยนำทางผมให้ไปสู่เส้นทางที่จะนำพาไปยังทิศทางการเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีมากยิ่งขึ้นได้…
และน้าชิชานีกับออโต้..ทั้งสองคนนั้นก็มองดูมีความตั้งใจ..และพวกเขาก็ทุ้มเทที่จะช่วยให้ผมเปลี่ยนแปลงตนเองกันให้ได้อย่างสำเร็จ
นั่นมันเป็นเหตุผล..เมื่อในทุกๆครั้งที่มีอะไรทำให้ผมรู้สึกท้อและก็เหนื่อย..เมื่อผมมองจ้องไปเห็นยังร่างของสองแม่ลูกคู่หูตัวอลหม่าน..มันก็ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจ..ที่อยากจะฮึดสู้กันขึ้นมาเลยทีเดียวเชียวล่ะครับ…
ไม่รู้สิครับ..กูก็แบบอยากหุ่นดีและก็หน้าสวย..อยากดูดีเหมือนกับสองแม่ลูกคู่ซี้สองคนนั้นบ้างน่ะสิครับ..
จากการมองจ้องไอ้ออโต้และก็แม่ของมันในทุกๆวัน..นั่นมันเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามีพลังอยากที่จะสู้ต่อ…และก็ตื่นขึ้นมาเริ่มออกกำลังกายในทุกๆเช้า….
สามเดือนต่อมา………..
วันนี้เป็นวันสอบขึ้นม.4..ซึ่งผมสอบเสร็จพอดี..และผมก็อยากจะกลับไปที่บ้าน..เพื่อเซอร์ไพรส์พ่อกับแม่และทุกคนภายในบ้าน..ถึงสภาพที่มันเปลี่ยนแปลงไปจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิงของตัวผมเองในตอนเวลานี้….
ผมกับออโต้เดินลงจากรถ..ที่คนขับรถของน้าชิชานีขับมาส่งผมกับมัน
เพล้ง!...พอเดินเข้าไปภายในบ้าน..ป้าหวีก็ทำไม้กวาดหล่นลงพื้นอย่างตกใจ..เมื่อป้าแกมองจ้องมาที่ผม..ทำท่าทีอ้าปากค้าง…
“อุ้ยตาย!..ตาเถน!!..ช่วยป้าด้วย..นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของคุณหนูกันคะ!?..ทำไมถึงได้ดูซูบผอมเหมือนไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ล่ะคะ!?”
ป้าหวีถามผมเป็นชุด..แถมยังเดินเข้ามาจับตัวผมพลิกให้หันซ้ายหันขวาไปตามทิศทางตามอารมณ์ของป้าแก
“โหย…ป้า!!...นี่เขาไม่เรียกว่าหุ่นผอมกันหรอกนะป้า..เชยจังเลย..สมัยนี้เขาเรียกหุ่นแซ่บๆแบบคุณหนูนี้ว่าเซ็กซี่ค่ะป้าขา”
พี่แววเดินเข้ามาใกล้ผมและก็รีบพูดเสริมขึ้นและต่อจากนั้นก็เป็นแม่กับพ่อของผมที่เดินเข้ามาจับผมพลิกซ้ายและก็พลิกขวา..ท่านโอบกอดตัวผมเอาไว้อย่างคิดถึง..ทำให้ผมเริ่มน้ำตาคลอ..เมื่อได้รับความอบอุ่นจากรอยสวมกอดของแม่…และพ่อเองก็เดินเข้ามากอดผมกับแม่ไว้ในอีกที
ผมร้องไห้สะอื้นตรงกลางอกแม่..เลยทำให้เสื้อเชิ้ตลายดอกเดซี่สีขาวของแม่เปื้อนน้ำตาของผมเลย
“ขวัญเอ่ยขวัญมา..กลับมาบ้านของเราได้แล้วสักทีนะครับลูกซีส”
พ่อผมบอกและลูบผมที่อยู่บนหัวทุยๆของผม..อย่างอยากที่จะส่งผ่านความรู้สึกของความอบอุ่น..ยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีกับตัวเองและคนในครอบครัวของผมมากยิ่งขึ้น…..
“นี่ฝีมือออโต้กับคุณแม่ของเราใช่รึเปล่าจ้ะ!?”
แม่ของผมหันไปถามไอ้ออโต้..เพราะรู้ว่าแม่ของมันนั้นเปิดคลินิกเสริมความงาม..ออโต้จึงยิ้มกว้าง..มันรีบยินดีรับเอาความดีความชอบไปอย่างว่องไว..ได้อย่างน่าหมั่นไส้…
“ครับคุณป้า..นี้ผมกับแม่อุตส่าห์เปลี่ยนกันสุดชีวิตเลยนะครับ”
ออโต้บอกกับแม่ผม..มันภาคภูมิใจที่จะนำเสนอ
การสอบจบลงไปได้ด้วยดี..หลังจากที่พวกเราไม่ได้สนใจในเรื่องของผู้ชาย..ผมกับออโต้หันมาพัฒนาศักยภาพของตัวเองให้มันดีขึ้นยิ่งมากกว่าเดิม…ทั้งผมและมันก็เลยทำข้อสอบกันได้ดี..โดยที่ไม่มีปัญหาเรื่องวิชาอะไร..และที่ผมมาที่นี่..ก็เพราะว่าผมนั้นมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับพ่อและแม่..และปรึกษาท่าน…
ตอนนั้นที่ผมเดินเข้ามาภายในบ้าน..ผมยืนอยู่ตรงหน้าประตูของบ้าน..หางตาของผมเห็นไอ้พี่คอยล์มันยืนอยู่ข้างริมสระน้ำข้างบ้านของมัน..และก็จ้องมองมาที่ผมอย่างนิ่งอึ้ง..แต่ว่าผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันหรอกครับ
ผมมองมันด้วยหางตาเพียงครึ่งนาที..ก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปในบ้านตัวเองอย่างมั่นใจ..จนทำให้ป้าหวีกับพี่แววแกตกใจ
เพราะในตอนนี้ผมไม่ใช่ไอ้หมีขาวตัวอ้วนกลมที่แทบจะกลิ้งได้เหมือนอย่างแต่ก่อนแล้วไงครับ..
ผมกลายมาเป็นเด็กหนุ่มใบหน้าหล่อรูปร่างสูงบางที่ไม่ทิ้งร่องรอยของไขมันเอาไว้ตามเรือนร่างของผมแม้แต่เพียงนิดเดียว..และที่ผมหวนกลับมาที่นี่…เพราะคิดถึงพ่อกับแม่..และต้องพูดคุยเรื่องสำคัญกับพวกท่าน….
“เอ่อ…พ่อฮะ..แม่ฮะ..คือว่าผมอยากทำศัลยกรรมฮะ”
ป้าหวีและพี่แววเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นแล้วอย่างรู้หน้าที่..เมื่อผมเริ่มที่จะเข้าสู่เรื่องสำคัญ..ที่จะพูดคุยกับพ่อและก็แม่ของผม….
แม่ของผมยังใช้มือจับประคองใบหน้าเรียวของผมไว้..และก็พลิกหันไปมาซ้ายขวาอย่างรู้สึกพึงพอใจกับรูปโครงหน้า และก็สรีระของผมมากในตอนเวลานี้ครับ…
“ทำไมล่ะลูก?..แม่ว่าตอนนี้ซีสก็ดูหล่อขึ้นมากแล้วนะครับ”
แม่ผมพูดบอกและก็พลิกหน้าผมดูไปมา..และก็จับดูตามเนื้อตามตัวของผมอย่างสำรวจกึ่งสงสัย…ว่าผมยังมีส่วนไหนตรงร่างกายของผมอีก..ที่มันยังไม่ได้ดูดี..หรือว่ายังมีไขมันส่วนเกินอยู่…
ผมรู้ครับว่าแม่กับพ่อคงหวังดีต่อผม..และก็เป็นห่วงผมมาก…
การที่ผมหอบขนเอาเสื้อผ้าหนังสือเรียนไปอยู่ที่บ้านของไอ้ออโต้มันตั้งสามเดือน..โดยที่ยังไม่ยอมกลับมาเยี่ยมบ้านเลยสักครั้ง..คงจะทำให้พ่อกับแม่ของผมนั้นคงคิดตามไปอยู่เหมือนกันแหละครับ..ว่ามันอาจจะมีเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่ดี อาจจะเกิดขึ้นกับผมกันรึเปล่า!?...
ทำไมผมถึงไม่อยากที่จะกลับมาอยู่ที่บ้าน..หรือแวะมาเยี่ยมบ้านเลยสักครั้ง..ในตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ผ่านมา…
“ก็ได้ลูก..เพื่อลูก..พ่อกับแม่ก็ไม่ขัด..ถ้ามันเป็นสิ่งที่จะทำให้ลูกนั้นมีความสุขและรู้สึกพอใจ”
พ่อผมบอก..ที่ผ่านมาพ่อและแม่ของผมนั้นล่วงรู้เรื่องที่ผมตามเหวี่ยงตามวีน..ตามจิกไอ้พี่คอยล์มาตลอด
พวกท่านอาจจะรู้กันแล้วด้วยซ้ำ..ว่าเรื่องที่ผมต้องหลบไปอยู่ที่บ้านของไอ้ออโต้นั้น..ก็คงอาจจะเกี่ยวกับเรื่องของไอ้พี่คอยล์
เพราะพวกท่านน่าจะคิดว่าผมคงทำใจไม่ได้…แต่ในตอนนี้ผมแทบไม่รู้สึกอะไรที่มันเกี่ยวกับไอ้พี่คอยล์เลย..เวลามันล่วงผ่านเลยมาแล้วตั้งสามเดือน..นับจากวันนั้นที่ผมไปนั่งตากฝนที่ตรงหน้าคณะวิศวะ..จนกระทั่งมาถึงในวันนี้..และนี่ก็เป็นวันแรกที่ผมได้เห็นไอ้พี่คอยล์มันเป็นครั้งแรกจากทางหางตาเพียงแค่ครึ่งวิ..ซึ่งในตอนนี้…ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกันกับมันแล้วล่ะครับ…
<คอยล์พากย์>
ผมเห็นร่างบางโปร่งของใครบางคนที่คุ้นๆตา..เดินคู่มากับไอ้เตี้ยออโต้เพื่อนซี้ของไอ้เปี๊ยกข้างบ้าน..ผมเลยอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นมองข้ามผ่านรั้วบ้านไปมองฝั่งของบ้านหลังข้างๆที่อยู่ติดกัน…ทั้งๆที่ผมก็ไม่ใช่คนที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านสักเท่าไหร่ก็ตาม
แต่ว่า..เรือนร่างบางโปร่งที่เดินเข้ามาใหม่..พร้อมกับไอ้เตี้ยนั่น
ทำให้ผมนั้นเริ่มที่จะสะดุดตา
เมื่อผมเห็นใบหน้าชัดๆของมัน..ทำให้ความทรงจำเก่าๆของผมในวันวานหวนย้อนกลับคืนไปในเมื่อครั้งตอนอดีต….
“พี่คอยล์ฮะ..ซีสขอกอดเอวพี่คอยล์ไว้แน่นๆหน่อยได้มั้ยฮะ”
เด็กชายตัวสูงร่างโปร่งเอ่ยถามผม..ผมจึงพยักหน้าตอบ
“อืม..ก็เอ้าสิครับ..แต่น้องซีสต้องสัญญานะครับ..ว่าน้องซีสจะต้องกอดเอวพี่คอยล์เอาไว้แน่นๆ..และก็ต้องห้ามปล่อยมือนะครับ”
ผมบอกเจ้าตัวเล็ก
“ฮับ..ซีสจะกอดเอวพี่คอยล์ไว้..ไม่ยอมปล่อยเลยนะฮะ”
เจ้าเด็กตัวเล็กบอกกับผม…ในช่วงเวลานั้น..เป็นห้วงของความทรงจำในระยะสั้นๆ..ที่ผมกับเจ้าตัวกลมได้ใช้ช่วงของวัยเด็กที่มีความสุข..และก็สนุกมากๆร่วมกัน…
ใช่สินะ..น้องซีสมันคงทำตามสัญญา
เพราะที่ผ่านมา..มันได้ให้สัญญานี้ไว้กับผม..แต่ว่าเป็นผมเองต่างหากล่ะครับ
ที่เป็นคนลืมสัญญาที่ได้ให้ไว้กับเจ้าตัวกลมน้อยๆนั้นไป…..
“ไอ้เชรี้ย..แม่ง!!”
ผมเผลอหลุดอุทานออกมา…จนทำให้ไอ้เชรี้ยทิมมันลุกพรวดขึ้นมาจากที่เก้าอี้นอนข้างสระว่ายน้ำ
“เป็นส้นตีนอะไรของมึงหะ…ไอ้เชรี้ยคอยล์?..ทำกูตกอกตกใจตามไปด้วย!”
ไอ้เชรี้ยทิมมันโวยวายขึ้น…ไอ้เอ็นทรานซ์มันหรี่ตามองตาม..สายตาของผมไปที่บ้านข้างๆที่เป็นบ้านของไอ้ซีส
แต่ผมทำเป็นเนียน..เดินวนกลับเข้ามานั่งที่ตรงข้างริมสระ…โดยเลือกเก้าอี้นั่งตัวใหม่..ให้หันหน้าเข้าไปทางฝั่งรั้วบ้านตรงข้าม..เผื่อว่าไอ้เด็กแสบนั่น มันจะโผล่หน้ามาเพื่อมาแอบดูพวกผมนั่งเล่นที่ริมสระว่ายน้ำ..เหมือนอย่างเช่นเคย
แต่ว่าก็เงียบ..ผมนั่งรอและนั่งดื่มกันอยู่สักพัก..จนเหล่าเพื่อนๆของผมต่างพากันแยกย้ายออกจากบ้านไปหาเด็กของมันกันหมด…ผมก็เลยแกล้งทำเป็นนอนหลับ..ทำเป็นว่าผมกำลังนอนพักสายตาอยู่ที่ตรงริมสระว่ายน้ำ..ซึ่งติดกันกับริมรั้วของบ้านที่อยู่หลังข้างๆ….
แต่แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงตอนเย็น..ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม..ผมมองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องนอนไอ้ซีสที่อยู่ตรงกันกับหน้าต่างห้องนอนผมพอดี….ผมเห็นแสงไฟในห้องนั้นถูกเปิดขึ้นให้สว่างจ้า….ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นมันถูกปิดให้มืดมิดและก็เงียบงันไร้ซึ่งเงาของผู้คนอยู่อาศัยมาโดยตลอดเป็นระยะเวลาราว3เดือน
ซึ่งหลังจากเหตุการณ์ในวันที่ผมผลักมันล้มลงไปที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ..ผมก็ไม่ได้เจอหน้ามันอีกเลย
ตอนแรกๆผมก็โคตรจะรู้สึกดี..ที่ไม่มีมันไปคอยตามเหวี่ยงตามสืบเรื่องคาวๆของผม
ผมโคตรที่จะโล่งใจที่ไม่มีมันคอยไปตามทำตัวราวกับว่าเป็นปลิงที่คอยตามติดและก็แอบส่อง..คอยแอบมองผมอยู่ตลอดเวลา..จนผมรู้สึกรำคาญ…แต่ว่าตลอดระยะเวลา3เดือนที่ผ่านมา..มันทำตัวแบบหายเงียบไปเลย…ไม่เคยเห็นมันไปโผล่ที่ในมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่…และก็ไม่เห็นมันมาคอยแอบซุ่มที่พุ่มไม้ข้างบ้าน..ดูพวกผมนั่งเล่นข้างสระว่ายน้ำที่บ้านเหมือนอย่างเคย…
ก่อนหน้านั้น..ผมไม่เคยสนใจว่ามันหายไปไหน…หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน
แต่ว่าพอมาในวันนี้..ผมเห็นมันเดินกลับเข้ามาบ้านในร่างใหม่..ร่างที่เป็นร่างเดียวกันของเด็กชายจอมน่ารักขี้อ้อน…ที่ช่างพูดช่างเจรจาคนนั้น..คนที่ผมไม่เคยลืมเลือนมันไปได้เลยในความทรงจำครั้งเก่า…
ผมรีบเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน..ก้าวขายาวๆเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง..และก็นั่งสูบบุหรี่อยู่บนเก้าอี้ในห้อง
ท่ามกลางความมืดของความเงียบ…แต่ว่าสายตาผมทั้งสองข้าง..กลับไม่อาจหยุดการจ้องและเพ้งเล็งหันหน้าไปมองแสงไฟที่ตรงหน้าต่างของห้องไอ้ซีสมัน….ผมเห็นร่างโปร่งบางสูงเพรียวของซีสที่วิ่งเล่นและก็ไล่หยอกล้อ..เอาหมอนข้างไล่ตีไล่ฟาดกันกับไอ้เตี้ยออโต้เพื่อนสนิทของมัน
ตึ่ก!.ตึ่ก!..ตึ่ก!...ถึงในแววตาของผมที่มองมันจะฉายไปด้วยความนิ่งสนิท..แต่ทำไมเสียงของหัวใจผมมันถึงได้เต้นแรงแปลกๆอะไรแบบนี้กันด้วยวะ!?..ผมไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของตัวเอง
ผมแค่ไม่เข้าใจหัวใจของตัวเอง..ที่ตอนนี้มันกำลังเต้นไปอย่างผิดจังหวะ..เหมือนกับว่ากูเพิ่งจะได้เจอเข้ากับน้องชายตัวน้อย..ที่มันพึ่งพลัดพรากจากผมไปนานนับเป็นสิบกว่าปี…เมื่อผมมองไปที่เงานั้นที่ยังสะท้อนความเคลื่อนไหวกันอย่างมีชีวิตชีวาของคนร่างบางทั้งคู่…..
“อ้าว..คอยล์..มานั่งทำอะไรมืดๆเงียบๆคนเดียวอยู่ตรงนี้ล่ะลูก!?”
แม่ผมเดินเข้ามาและก็ถามผม..ใบหน้าของท่านเผยรอยยิ้มออกมา..เมื่อท่านได้เห็นร่างสะดุดตาจากแสงไฟที่เปิดจ้าสว่างตรงหน้าต่างห้องนอนไอ้ซีส…..
“อ้าว..วันนี้น้องซีสกลับมานอนที่บ้านได้แล้วหรา!?..เห็นคุณน้าอรพิมบอกว่าน้องซีสไปนอนค้างที่บ้านของน้องออโต้เพื่อติวหนังสือ..แหม…ไปนานมากเลยเหมือนกันนะนั่นตั้งสามเดือนได้ล่ะมั้ง..ที่แม่ไม่ได้เห็นหน้าน้องซีสเลย..”
แม่เอ่ยขึ้นกับผม…แต่ดวงตาท่านก็มองภาพสะท้อนจากในกระจกนั้นพร้อมกับยิ้มตามไปด้วย..
สักพัก..แม่ผมก็เดินไปเปิดไฟภายในห้องนอนของผมให้สว่างวาบขึ้น
ไอ้ซีสเหมือนจะรู้ตัว..เปลี่ยนสีหน้าในเร็วพลัน..มันปิดม่านลงฉับในทันทีที่ดวงตาของเราทั้งคู่ได้สบเข้าประสานกัน
“เอ่อ…คอยล์..พอดีเมื่อกี้แม่ลืมถามลูกไปน่ะว่า..วันนี้คอยล์จะนอนค้างที่บ้านเราหรือเปล่าลูก?”
แม่ผมยืนนิ่งหน้ากรอบประตู..พลางถามผม..
“ครับแม่..วันนี้ผมคงรู้สึกเหนื่อยๆน่ะครับ..ไม่อยากที่จะออกไปเที่ยวไหน”
ผมบอกกับแม่ไป
“ดีแล้วล่ะลูก..งั้นอีกสัก30นาทีรีบตามลงไปทานข้าวเย็นที่ข้างล่างกับพ่อและแม่นะคอยล์”
แม่ผมพูดทิ้งท้าย..ก่อนที่เธอจะเดินจากผมไป
เฮ่ย!...ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก..ซึ่งผมจะถอนหายใจอย่างโล่งอกไปทำเพื่อ!?..ทำราวกับว่ากูกำลังทำอะไรผิด..แล้วกลัวว่าใครเขาจะจับได้อย่างนั้นแหละ!
ผมครุ่นคิดภายในใจ..และก็แอบมองแสงไฟที่ลอดออกมาจากผ้าม่านที่ขอบหน้าต่างของบ้านฝั่งข้างๆ..ที่มีห้องนอนติดกันกับฝั่งห้องนอนของผม..ด้วยหัวใจที่เต้นแรงระรัวแบบผิดจังหวะ..
ความคิดเห็น