คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ยอมจากไปแต่โดยดี
<ซีสพากย์>
ผมกับออโต้เดินขึ้นห้องส่วนตัว…และผมก็ทิ้งกระเป๋านักเรียนลงไปบนเตียงนอนนุ่มๆของตัวเองในทันที..ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปยังด้านในของห้องน้ำ..โดยที่ผมไม่ได้สนใจผู้ติดตามด้านหลังผมมาอย่างไอ้ออโต้เลยสักนิด
ผมถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก..และก็เปิดฝักบัว…ฉ่ะ!..ฉ่า!...รดลงมาบนร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเอง
ความรู้สึกอบอุ่นซ่านจากสายน้ำอุ่นที่ราดรดมาบนตัว..ทำให้ผมเริ่มคิดได้..และตั้งสติอยู่กับตัวเอง
ว่าผมนั้นใช้เวลาในการไล่ล่าไอ้พี่คอยล์มันมาได้สักกี่ปีแล้ว!?..
ตั้งแต่ตอนที่ผมอายุสิบขวบ..จนกระทั่งในตอนนี้..ผมอายุสิบสี่..และไอ้พี่คอยล์มันก็อยู่มหาวิทยาลัยปีสองแล้ว..ผมก็ยังทำมันไม่สำเร็จเลย..ที่จะให้พี่คอยล์มันหันมามอง..และให้ความสนใจในตัวผม
ผมยืนมองร่างของตัวเองในกระจก..ที่มีพุงยืดออกมาเหมือนหมู..และแขนขาที่ดูใหญ่เทอะทะไปหมด..และยังใบหน้าที่กลมกลิ้งราวกับซาลาเปานั่นอีก..ผมแค่นยิ้มให้กับตัวเองผ่านเงาทางกระจก..
นี่ผมปล่อยให้ตัวเองนั้นอ้วนเลยผ่านมาจนถึงจุดนี้ได้ยังไงกัน!?
ไม่น่าล่ะ..ไอ้พี่คอยล์หรือแม้แต่ใครๆ..เขาถึงไม่สนใจผม..เพราะขนาดว่าผมก็ยังไม่สนใจตัวผมเองเลย..แล้วใครมันจะมาสนใจผมล่ะ
พวกคุณว่ามันจริงมั้ย!
ผมเหมือนมีกำลังใจฮึดสู้..และก็รีบอาบน้ำเช็ดตัว..ก่อนที่จะใส่เสื้อคลุม..แล้วเดินตรงออกไปยังด้านนอกห้องน้ำ
“กูจะลดหุ่น!”
ผมพูดโพล่งขึ้นมาในทันทีที่มาหยุดยืนอยู่หน้าเตียงนอนของตัวเอง..ที่มีไอ้ออโต้มันกำลังนอนกลิ้งเล่นเกมส์อยู่ในโทรศัพท์ตอนนี้ครับ..
“หึหึ…เพื่อให้ไอ้พี่คอยล์มันหันกลับมามองดูมึงน่ะหรอ!?”
ไอ้ออโต้มันหัวเราะขำขัน..และก็ถามผมกลับมาแบบนั้น..แต่หากทว่าผมกลับไม่ขำไปด้วยกับมัน
เพราะว่าผมจริงจังครับ……
“เปล่า..เพื่อตัวกูเอง!”
ผมบอกไอ้ออโต้มันเสียงแข็ง..ด้วยสีหน้าจริงจัง..ก่อนจะเดินเข้าไปเก็บรูปที่หัวเตียง..และก็รูปที่วางเรียงรายอยู่ทุกที่ภายในมุมห้องนอนของตัวเอง..ซึ่งล้วนแต่เป็นรูปภาพเก่าๆของผมกับพี่คอยล์..ที่ถ่ายด้วยกันในวัยเด็ก….
ออโต้ได้แต่มองดูผมเดินไปทำโน่นทำนี่..และเก็บข้าวของลงในตะกร้าเสื้อผ้าอย่างบ้าระห่ำ
“เฮ้ย!..เฮ้ย!..เฮ้ย!..นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับมึงกันแน่วะ?..กูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะเว้ย!”
ไอ้ออโต้มันร้องโวยวาย…รีบร้องทักขึ้นอย่างงุนงงกับอาการที่ผมเป็น..และกับสิ่งที่ผมกำลังลงมือทำในตอนนี้….
“ป้าหวีครับ..บอกพี่แววมายกกรอบรูปในตะกร้าไปเก็บไว้ในห้องเก็บของให้ซีสทีนะครับ”
ผมเรียกป้าหวี…และไม่นานป้าหวีเธอก็เดินเข้ามาในห้องนอนของผมพร้อมกับพี่แวว..ป้าหวีหยิบพวกรูปในตะกร้าขึ้นมาไล่ดูทีละรูปภาพ
“แต่คุณหนูคะ..นี่มันรูปของคุณหนูตอนเด็กๆ..ที่ถ่ายคู่กันกับพี่คอยล์นิ๊คะ!?…ทำไมถึงบอกให้แววเอาไปเก็บไว้ในห้องเก็บของซะล่ะคะ?..ทีเมื่อก่อนนี้..คุณหนูยังดุแววกับป้าอยู่เลย..ว่าห้ามเคลื่อนรูปพวกนี้..แค่ป้าจะเช็ดถู..แต่วางไว้ผิดมุมองศานิดๆ…คุณหนูก็ดุป้ากับแววแล้วนะคะ..แล้วตอน...”
ป้าหวีเธอกำลังจะซักถามผมต่อ..แต่ผมยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามดักทางป้าแกเอาไว้ซะก่อนครับ….
“เอาเป็นว่าทำตามที่ซีสสั่งก็แล้วกันนะฮะป้า..ซีสโตแล้ว..ซีสไม่ต้องการที่จะร้องหาพี่ชายอีกต่อไปแล้ว”
ผมพูดบอก..ตามองจ้องไปยังที่ตรงด้านหน้าด้วยแววตาและก็ท่าทีที่เหม่อลอย..ออโต้จึงใช้มือกวักเป็นทำนองบอกว่าให้ป้าหวีกับพี่แววช่วยกันยกรูปทั้งหมดในตะกร้าเสื้อผ้า..เอาออกไปเก็บไว้ที่ห้องเก็บของตามคำสั่งของผม
ผมนั่งนิ่งเงียบอยู่นาน..โดยที่ไม่พูดอะไร..ป้าหวีกับพี่แววช่วยกันปิดประตูห้องของผมลง..แล้วก็เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ผมกับออโต้ที่นั่งกันอยู่บนเตียงตามลำพัง
“มึงจะนั่งทำเป็นนางเอกมิวสิควิดีโอของคนที่อกหักอยู่แบบนี้อีกนานมั้ยวะห๊ะ..ไอ้สัส!?”
ไอ้เชรี้ยโต้มันคงเซ็งแล้ว..ที่ต้องมานั่งเฝ้าสภาพเหมือนคนตายซากอย่างผม…..
ข้อดีของออโต้อย่างหนึ่ง..นั่นคือมันรู้ว่าตอนไหนควรพูด..ตอนไหนควรเงียบ..คำพูดเพื่อทำลายความเงียบ
หลังจากที่พวกของป้าหวีกับพี่แววออกไปนานแล้ว..และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความนิ่งงัน..ไร้เงาของการเคลื่อนไหวเป็นเวลายาวนานหลายนาที..ผมหันกลับมามองไอ้ออโต้มันที่นั่งหย่อนขาลงจากเตียงอยู่ข้างๆ
“ไอ้เชรี้ย!!...สัส!!!!..โต้!”
ผมร้องอุทานอย่างตกใจ..เมื่อเห็นใบหน้าของไอ้ออโต้มันชัดๆครับ…..
“หน้ามึงไปโดนส้นตีนของใครมาวะไอ้โต้!..ทำไมหน้ามึงถึงได้เหี้ยอะไรขนาดเบอร์นี้กันล่ะวะ!?”
ผมแบบเอามืออุดปากอย่างตกใจกับสภาพหน้าแหกของไอ้ออโต้
คือกูซึมไง..เมื่อตอนก่อนหน้านั้น..เลยไม่ได้สนจะมองสภาพหน้าส้นตีนอย่างมันกันเต็มตา
ลำพังมันทิ้งผมและก็ทำตัวหายหัว..ปล่อยให้กูต้องเผชิญชะตากรรมอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย..ไอ้โต้มันก็มีคดีความผิดติดตัวของมันมามากพออยู่แล้วล่ะครับ…ที่จะทำให้ผมรู้สึกต้องโกรธมัน
แต่พอเมื่อผมมาได้เห็นสภาพหน้าเหี้ยๆของมันแบบนี้แล้ว…กูถึงกับมีสตั๊น!..ใบหน้านิ่งอึ้ง..แม่ง!..ค้างหวอว่ะ…มุมปากไอ้เชรี้ยโต้..แม่ง..แตก..ใบหน้าและก็แก้มขาวๆนวลเนียนละอออมชมพูระเรื่อในตอนก่อนหน้าของมัน…แต่มาในเวลานี้ กลับกลายเป็นร่องรอยของนิ้วมือทั้งห้าประทับไว้บนทั้งสองข้างซีกแก้มซ้ายขวาของมันครับ
นี่ยังไม่รวมกับรายละเอียดยิบย่อยที่ถูกข่วนกากบาทอยู่หลายที่..เป็นจุดแลนด์มาร์คประทับอยู่บนหน้าของมันกันด้วยนะครับ…
ไอ้ฉิบหาย!!..ยังกับลายแทงขุมทรัพย์ล่าสมบัติในตำนาน..ที่กูแม่งเคยอ่านเจอในการ์ตูน…ร่องรอยที่เขียวคล้ำแดง..ซึ่งกูบอกได้คำเดียวเลยว่า..แม่ง..เละ!..ครับ!...
ไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่ามันไปโดนยำ..หรือว่าโดนใคร..แม่ง..รุมตบกันมานะครับไอ้เพื่อนโต้…
“ไอ้สัส!!!..มึงไปโดนอะไรมาวะ?..สารภาพความจริงกับกูมาเดี๋ยวนี้!”
ยิ่งเห็นไอ้ออโต้มันเจ็บหนัก..ผมก็ยิ่งรู้สึกโกรธ..ผมคาดคั้นเอาความจริงกับเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม..ไอ้ออโต้มันมองจ้องหน้าผมตาเขม็ง..ซึ่งหลังจากที่ผมได้เห็นสภาพหนังหน้าไอ้เชรี้ยโต้มันในตอนเวลานี้..กูก็แทบจะลืมเรื่องของไอ้พี่คอยล์มันไป..แม่ง..แทบจะสนิทกันเลยทีเดียวเชียวล่ะครับ…
“เอ่อ..พอดีกูไปมีเรื่องกับพวกเด็กในซอยใกล้บ้านมาน่ะมึง..มันไม่มีอะไรหรอก..แม่กูเคลียร์ให้เรียบร้อยแล้ว”
ออโต้พูดออกมาแบบนี้..แต่ว่าสภาพมันก็ยังดูไม่จืด..ก็ยังทำให้ผมรู้สึกติดใจกับรอยเล็บ..และรอยฝ่ามือที่ประทับอยู่บนหน้ามัน..ซึ่งโดนพลาสเตอร์ตาบกันไปทั่วเอาไว้เพียบ..
“มึงอยากจะไปเอาคืนมันมั้ยวะ!?”
ผมถามออโต้ไปทุ้มเสียงจริงจัง..ตั้งแต่เล็กจนโต..เมื่อออโต้มันถูกรังแก..ผมก็จะเป็นคนเข้าไปช่วยมัน..ตัวผมร่างใหญ่ตัวอ้วน..แต่ตัวมันนี่ผอมกะหร่อง..พอเดินคู่กันเขาก็ให้ฉายามาซะกูอยากจะกระโดดถีบยอดหน้า….พวกมันเรียกผมว่า..‘หมีขาว’..เพราะกูไม่ได้ดำไง..ส่วนไอ้ออโต้ก็ได้ฉายากวางเรนเดียร์ที่น่ารักมุ้งมิ้งไปอีกนะซิครับ…
ก็มันตัวเล็กผอมบางร่างน้อย..แม่ง..กะทัดรัดขนาดไซส์พกพาได้ง่ายเชียว..จึงไม่น่าแปลกใจที่ออโต้มันจะเป็นจุดสนใจของทุกคน…ผมว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะครับ..ที่ผมจะต้องได้ทำการปฏิวัติตัวเองแบบอย่างจริงจัง..แม่ง..สักที….
“ออโต้..กูว่ากูอยากจะเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างจริงจังแล้วว่ะ..คือกูทนรับอยู่กับสภาพเหี้ยๆแบบนี้ของตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้วว่ะ!..กูดูเหมือนตัวตลกในกรงละครสวนสัตว์..เวลาที่เดินเข้าไปภายในโรงเรียน..และก็ภายในรั้วของมหาวิทยาลัยที่ไอ้พี่คอยล์มันเรียนอยู่”
ผมบอกออโต้มันไปด้วยทุ้มเสียงที่ฟังดูว่า
กู..แม่ง!..จริงจังโคตรๆมากเลยเหอะครับ..…
“แล้วมึงคิดยังไง…ถึงได้สั่งให้ป้าหวีกับพี่แววเขาขนกรอบรูปพวกนั้นไปไว้ที่ห้องเก็บของ?...ก็อย่างที่ป้าหวีเขาบอก…เพราะกูเองก็เห็นว่ามึง..แม่ง!..หวงภาพพวกนั้นเอาจะเป็นจะตาย..ใครแตะใครต้องเป็นไม่ได้..แล้วอยู่ดีๆมึงนึกบ้าอะไรขึ้นมา!?..ถึงได้เทไอ้รูปความทรงจำไอ้พวกนั้น..ที่มึง..แม่ง..รู้สึกภูมิใจนักหนา!?”
ออโต้มันถามผม..มันเลิกคิ้วขมวด..คงสงสัย..เพราะไม่เห็นว่าครั้งไหน..ผมจะเอาจริง..เอาจังเหมือนกับในครั้งนี้มาก่อน
“เปล่าหรอกว่ะ!..กูก็แค่เจ็บจนเหนื่อยจนที่กู..แม่ง!..แบบยอมแพ้มันว่ะออโต้..กูยอมที่จะปล่อยตัวอดีตไป..และก็หันมาใส่ใจตัวกูเองที่ยังยืนอยู่กับปัจจุบันที่มัน..แม่ง..โคตรจะโหดร้ายและทารุณ..และก็ขืนกูยังไม่ฟัง..ยังรั้นทำต่อไป..และไม่ยอมรับความเป็นจริง..กูก็คงจะตายมันไปเพราะไอ้ความรักเหี้ยๆนั่น..ที่กู..แม่ง!..งมงายมันอยู่ฝ่ายเดียว!”
ผมพรั่งพรูระบายความรู้สึกให้ออโต้ฟัง..และก็กลอกลูกตาเงยหน้าขึ้นมองบน..เพื่อระงับไม่ให้น้ำตามันไหลหยดออกมา
ไอ้ออโต้..แม่ง!..จ้องหน้ากูเหมือนมันจะไม่เชื่อครับ
เพลี้ยะ!!..ผมเลยตบหัวมันไปซะหนึ่งที…..
“ไอ้เหี้ยแม่ง!!..ที่กูพูดมามันทั้งหมด..นี่มึงยังไม่เชื่อกูเลยใช่มั้ยวะ..ไอ้เชรี้ยโต้!?”ผมถามมัน
“เอ๊อ!..สรุปว่ามึงเอาจริงใช่มั้ยวะคราวนี้!?”
ออโต้ถามผมแบบสีหน้าจริงจังโคตรๆ..มันจ้องหน้าผมนิ่ง..คงจะพยายามมองหาพิรุธอะไรอยู่ภายในดวงตาคู่นี้ของกูอยู่ล่ะสิมึง…ผมเลยพยักหน้าสบตามันแบบจริงจังที่สุดในชีวิตของกูแระ
“ตกลง..เป็นความคิดที่ดีว่ะ..กูดีใจมากนะที่มึงแม่งคิดได้ว่ะ!..มึงสนใจไปอยู่ที่บ้านแม่กับกูมั้ยล่ะ!?”
ไอ้ออโต้มันทำท่าเสนอมา..แต่สีหน้ามันโคตรจะจริงจัง
“ทำไมวะ!?”
ผมถามมันถึงความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องท่อสังขารไปอยู่ที่บ้านของมันกันด้วยวะครับ.
“ขอแรกเลยนะ..คือมึงแบบอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองมากเลยใช่มั้ย!?”
ออโต้มันถามผม..และผมก็พยักหน้าตอบรับอย่างไว
“งั้นมีคนหนึ่ง..ที่จะช่วยให้มึง..แม่ง..แปลงร่างได้อย่างว่อง..รับรองว่าเฉียบ!”
มันพูดบอก..และผมก็เลิกคิ้วมองมันกลับด้วยสายตาที่ตั้งเป็นคำถามครับ..ก็ผมมีมันเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว..ยังจะมีใครกล้าที่จะเสนอตัวเข้ามาช่วยเหลือผมได้อีกในเวลานี้ครับ…
“แม่กูไง!…ถ้าหากว่ามึงอยากจะลดหุ่นและก็เปลี่ยนแปลงตัวเองมาได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ…มึงต้องเข้าคอร์สทำการปฏิวัติร่างมึงอย่างจริงจัง..และอันนี้..แม่กับกูช่วยมึงได้อย่างแน่นอน”
ออโต้มันบอกผม..ท่าทางมันมองดูจะมั่นใจมาก..ว่ามันสามารถช่วยกูได้ครับ..ผมก็ทำท่านึกคิด..และสุดท้ายผมก็พยักหน้า..และก็เริ่มช่วยกันเก็บของที่จำเป็นภายในห้องกับไอ้ออโต้ใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางครับ..ส่วนมากจะเป็นพวกสมุดและหนังสือเรียน..พวกชีทงานบางรายวิชาอะไรพวกนั้น..และก็เสื้อผ้าชุดนักเรียนเพียงไม่กี่ชุด
ต่อจากนั้น..ผมก็โทรไปหาแม่ของผม..และก็บอกกับท่านว่าผมจะไปติวหนังสือเพื่อเตรียมสอบกันที่บ้านของไอ้ออโต้สักสองสามเดือน..แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร…ท่านออกจะดีใจมากเลยด้วยซ้ำ..ที่เห็นผมจะตั้งใจเรียนจนดูผิดปกติ
วันนี้เป็นเช้าวันแรกของการปฏิวัติตัวเองของผม..
ผมมองดูน้าชิชานีที่เป็นแม่ของไอ้ออโต้ที่ยืนวนรอบตัวผม..และก็จ้องมองผมไปมาอย่างสำรวจและก็คิดวิเคราะห์พิจารณา
“อืม..แม่ว่านะลูกหนู..อย่างซีสนี้อันดับแรกเลยนั้น..คือจะต้องลดหุ่นให้ได้ซะก่อน..และอย่างที่สองก็ค่อยมาทำหน้ากัน..แม่จะต้องใช้วิธีการยุบโหนกเพื่อให้หน้าเรียว..และก็เสริมจมูกทำปากรูปกระจับ..รับรองเลยว่าคราวนี้ซีสสวยแน่!”
น้าชิชานีบอก..พลางเดินสำรวจดูผมจนทั่วรอบตัว..แล้วก็จับพลิกดูหน้าผมซ้ายขวากลับไปมา
แต่เมื่อผมนึกไปถึงผู้หญิงของพี่คอยล์ที่เขาควงมานั่งด้วยที่ม้าหินอ่อนหน้าคณะวันนั้น..ก็ทำให้ผมเริ่มฮึดสู้..
ไม่ใช่เพื่อไอ้พี่คอยล์..แต่ก็เพื่อตัวของกูเองนี้แหละครับ..ผมจะเริ่มต้นใหม่..และเริ่มเป็นคนใหม่
“เอ้าล่ะ..เริ่มจากวันนี้เลย..เราจะไปออกกำลังกายกันนะค่ะ”
น้าชิชานีเธอเป็นคนสวยมาก..อายุเกือบจะสี่สิบปีแล้ว…แต่ใบหน้าของคุณน้าเธอยังสวย..และก็ดูอ่อนเยาว์ราวกับเด็กอายุยี่สิบต้นๆอยู่เลยครับ…
แถมใบหน้าของเธอ..ก็ดูคล้ายกันกับไอ้ออโต้ที่เป็นลูกชายราวกับแกะ..ผมก็เลยสงสัย….
“ออโต้..นี่แม่มึงได้เคยผ่านการทำศัลยกรรมอะไรมาบ้างแล้วหรือเปล่าวะ!?”
ผมหันไปกระซิบกระซาบถามเอาความจริงกับไอ้ออโต้มันครับ…ในระหว่างที่น้าชิชานีเธอก็เริ่มจะวอร์มอัพร่างกายผ่านไปได้สักครู่กันแล้วครับ….
“ไม่อ่ะ..แม่กูสวยแบบธรรมชาติล้วนๆ!”
ออโต้มันส่ายหน้า..และก็ตอบแบบอย่างมั่นใจ..ว่าแม่มันนั้นไม่เคยผ่านมีดหมอ
ใบหน้าของผู้หญิงที่ดูมีอายุราวยี่สิบตอนปลาย..ใบหน้าสะสวยดวงตากลมโต..จมูกโด่งงอนปลายเชิด..ริมฝีปากบางรูปกระจับดูจิ้มลิ้มน่าสัมผัส..ผิวขาวนวลละออเป็นยองใย…ผมยาวประลงมาจนถึงตรงกลางแผ่นหลังถูกย้อมขึ้นด้วยสีน้ำตาลอ่อนรวบตึ้งเอาไว้ด้วยหนังยางม้วนขึ้นเอาไปกองไว้เป็นกระจุกที่ตรงแผ่นหลังนวลบาง…ภายใต้ชุดออกกำลังกายที่รัดรูปแขนขายาวเนื้อผ้ากีฬาสีชมพูอ่อนหวาน..ร่างที่สูงสมส่วนน่าจะประมาน165เท่าผมมั้ง..กูคาดว่านะครับ….
เธอคนนี้มีชื่อว่าน้าชิชานีครับ..เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว..ซึ่งคุณน้าเธอเป็นคุณแม่แท้ๆของไอ้ออโต้มันครับ…
จากคำบอกเล่าของไอ้ออโต้..ที่เพิ่งบอกกับผมมาว่าแม่ของมันไม่เคยผ่านการทำศัลยกรรมอะไรมาเลยสักอย่าง…ก็เลยทำให้ผมเผลอเพ็งมองจ้องไปยังทุกส่วนบนร่างสูงโปร่งของน้าเธออย่างคิดวิเคราะห์กันนะครับ
ไม่น่าล่ะ..ถึงว่าแม่มันกับมัน..หน้ายังเหมือนกันราวกับแกะ..ถ้าหากว่าน้าชิชานีเธอได้เคยผ่านการทำศัลยกรรมอะไรมาบ้างแล้วล่ะก็หน้าของน้าเธอก็คงจะไม่เหมือนกับไอ้ออโต้ที่เป็นลูกชายมากขนาดนี้กันหรอกนะครับ….
ผมก็ยังว่าตั้งแต่เล็กรุ่นอนุบาลยันกูขึ้นมัธยมแล้ว…น้าชิชานี้เธอก็ยังสวยเช้งไม่ส่างมองดูแปะเว่อร์ด้วยโครงหน้าเดิมๆของเธออยู่..บ่งบอกว่าแม่ของไอ้ออโต้เธอนั้นเป็นคนที่ดูแลตัวเองดี..และก็รักสุขภาพกันมากเลยล่ะครับ
ความคิดเห็น