คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เจ็บที่โดนทำร้ายด้วยคำพูด
<ซีสพากย์>
ไอ้หน้าอ่อนนั่นมันออกไปแล้ว..พร้อมกับสายตาที่ตัดพ้อมองจ้องไปยังไอ้พี่คอยล์…..
แต่ว่า..ก็ยังดีที่ไอ้เชรี้ยพี่คอยล.. แม่ง!..มันเหี้ยจริง!..อะไรจริง!..ฉิบหาย!...มันเลยไม่ได้สนใจอะไรไอ้หมอนั่นเลย
ซึ่งดูท่าว่าไอ้เด็กนั่น..มันน่าจะพึ่งอยู่ในระดับมัธยม..อายุก็น่าจะไล่เลี่ยกันกับผมประมาณ15-18..แต่ว่ามันมีรูปร่างที่บางและก็ตัวเล็กมากกว่าก็เท่านั้นเอง..เมื่อเทียบกันกับผมที่ตัวกลมอ้วนยังกับควายป่า….
เฮ่ย!…เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว..กู..แม่ง..ก็ชักที่จะรู้สึกเวทนาตนเองขึ้นมาบ้างแล้วล่ะสิครับ…
เมื่อลับร่างเล็กๆของคู่นอนคนล่าสุดของไอ้พี่คอยล์..ผมก็หันมาจ้องมองสบตากันกับมันอย่างจริงจัง
(คือกูแบบมั่นหน้ามากอ่ะ บอกเลย!)
ถ้าให้อยู่ต่อหน้าเพียงแค่ผมกับพี่คอยล์มัน.คือผมก็ไม่ได้รู้สึกเขินหรือว่าอายอะไรมันนะ..
แต่ถ้าหากว่าผมจะต้องอยู่ท่ามกลางสายตาและเหล่าฝูงชนที่เป็นไอ้เพื่อนจอมวายร้ายของมัน
กูบอกเลยครับ!....
ไอ้ฉิบหาย!..ปากของพวกมัน..ไอ้เวรพวกนั้นมันเป็นนรกส่งตรงลงมาเกิดกันดีๆนี้เองล่ะครับ…
กูถึงไม่กล้ามั่นหน้าไง!...ในตอนเวลาที่ไอ้พี่คอยล์..แม่ง..มันอยู่รวมกลุ่มกับฝูงของเพื่อนมัน…
“เอ่อ..พี่คอยล์..เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำตัวมั่วซั้ว…ซั่มไม่เลือกแบบนี้กันสักทีวะห๊ะ!?”
ผมถามพี่คอยล์…และจ้องมองร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าด้วยสายตาที่เว้าวอนขอร้อง…..
“ทำไม!?”
พี่คอยล์ถามผมกลับมา..ใบหน้าหล่อมันเรียบนิ่ง
ทุ้มเสียงก็ฟังดูเฉยชา..ร่างสูงประมาณ180..กำลังยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์ของครัวและยืนสูบบุหรี่..โดยที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยกับสงครามที่ผมได้ก่อไปเมื่อตอนครู่นั้น…
“ก็ผมไม่ชอบให้พี่ทำตัวแบบนั้น!”
ผมมองหน้า..และก็พยายามสบตาพี่คอยล์..พูดกับเขาด้วยสายตาที่ขอร้อง..นัยน์แววตาของผมนั้นเว้าวอนพี่คอยล์อย่างสุดซึ้ง..ในหัวใจผมก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบเจียนจะขาดใจอยู่แล้วเมื่อมาอยู่ต่อหน้าผู้ชายร่างสูงตรงหน้า..ที่ผมนั้นรักเขามากๆมานานและก็รักเขามาโดยตลอด……
“แล้วไง!?”ทุ้มเสียงนิ่งเรียบอย่างไม่สนโลก..ไม่ยี่หระต่อคำร้องขอและความรู้สึกของผม..มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดลึกเข้าไปที่จุดกึ่งกลางภายในหัวใจ
“ก็ผมชอบพี่..และผมก็รักพี่!…พี่ยังไม่เข้าใจอีกหรือไง!?...จะต้องให้ผมต้องบอกกับพี่ไปอีกสักกี่พันครั้ง!?”
ผมพ่นคำพูดนั้นออกไปด้วยลมหายใจที่กระพือแผ่วๆอยู่ในอก..เพราะความเจ็บปวดใจ
“แต่กูไม่ได้ชอบมึง..จะต้องให้กูต้องพูดกันอีกสักกี่พันครั้ง..ว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงเกินเลยมากกว่าคำว่าพี่น้อง”
พี่คอยล์พูดเสียงเรียบ..มองหน้าผมด้วยแววตาที่โคตรจะอ่านยาก..เหมือนที่มันชอบทำตลอดทุกครั้ง..ในช่วงเวลาที่ผมเดินเข้ามาคุยกับมันตัวต่อตัว..ในตอนที่ไม่มีเพื่อนมันอยู่ด้วย…….
“แต่ว่าผมชอบพี่..และพี่ก็จะต้องชอบผมตอบ..พี่ไม่เข้าใจหรอว่าเราเกิดมาเพื่อกันและกัน!”
ผมตะคอกตอบกลับคนตรงหน้าไป…แต่พี่คอยล์มองผมนิ่งๆตั้งแต่ปลายรองเท้าไล่ขึ้นมาจนถึงปลายเส้นผมของผมด้วยแววตาที่แสนจะดูถูก
ผมก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดไปมากกว่านั้น..เมื่อเห็นสายตาคนที่ตัวเองรัก..มองผมมาแบบนี้…
“เลิกทำตัวน่าสมเพช..และก็มาวิ่งตามกูต้อยๆได้แล้วนะไอ้ซีส! มึงโตพอที่จะมีมันส์สมองและก็คิดเองเป็นได้แล้ว…ว่าเรื่องของกูกับมึง..มันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ….ดูสารรูปของมึงก่อนสิ!…แทบจะกลิ้งไปกับพื้นได้แล้วมั้งนั่น..อ้วนยังกับหมูตอน…แถมหน้าตาก็ยังดูไม่ได้…กูเคยเอ็นดูมึงในตอนเด็ก..แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องพิศวาสมึงในตอนโต..เลิกหลอกตัวเอง..และก็ยอมรับความเป็นจริงได้แล้วนะไอ้ซีส”
ผมเจ็บลึกเข้ามาที่ตรงกลางใจ…ความเจ็บแปลบๆกับคำบอกเล่าของมัน..ไม่มีวันที่จะจืดจางหายลงไปได้เลย…พร้อมกับความรู้สึกที่ยังคงรักมั่นแต่เพียงมันนั้นก็ยังคงตราตรึงอยู่ที่ผมไม่อาจลบลืมเลือน…
ความรู้สึกดีๆเหล่านั้นในวัยเด็กที่ผมกับมันเคยมีมันร่วมกันในตอนนั้น..ที่พี่คอยล์เคยแสนดีกับผมมากมายสักแค่ไหน ซึ่งมันก็คงจะลืมเลือนไปจนหมดสิ้นแล้ว…..แต่หากทว่าผมกลับไม่เคยที่จะลืมมันได้..ไม่อาจลืมมันได้เลยจริงๆ..มิหนำซ้ำ…ผมยังเจ็บมากๆในทุกครั้งที่เห็นไอ้พี่คอยล์มันยังทำอะไรเหมือนเดิมแบบนี้..เที่ยวไปมั่วไปเอาไปนอนกับใครๆไม่ซ้ำหน้า..และก็มาพูดจาแบบร้ายๆอย่างนี้กับผม…
พี่คอยล์เดินหันหลังออกจากห้องไปนานแล้ว..แต่ว่าผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมอย่างเจ็บปวด..ราวกับถูกสาปกับคำพูดที่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจากไปของพี่คอยล์
ภายนอกผมอาจจะดูเหมือนร้ายๆและแข็งแกร่ง..ไม่ว่าพี่คอยล์มันจะว่าหรือพูดอะไรออกมา…ผมก็ยังรับมันได้และรอได้…เพราะผมรู้ว่าผมนั้นรักมันมากมายสักแค่ไหน……
ผมมาที่โรงเรียน…และนั่งทำหน้าหมาหงอยอยู่ข้างในโรงอาหารของโรงเรียนคนเดียว..นี่มันเป็นครั้งแรกเลยนะ..ที่ผมรู้สึกเหมือนได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวแบบตัวคนเดียว…
เป็นเวลาสามวันแล้ว..ที่ไอ้ออโต้มันได้หายสาบสูญไป…ผมติดต่อมันก็ไม่ได้..และแม่มันก็ไปเที่ยวที่เกาหลี..ผมเลยติดต่อแม่มันไม่ได้ไปอีกคน
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับไอ้ออโต้…เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ผมมี..และมันก็เข้าใจผม..
ผมนั่งคิดเรื่องไอ้พี่คอยล์และก็เรื่องของไอ้ออโต้อยู่ในช่วงเวลาเดียวกัน…
แต่ว่าไอ้เสียงเม้าท์มอยของโต๊ะข้างๆ..ที่บอกว่าพี่คอยล์นั้นควงดาราซึ่งเป็นแฟนใหม่มาที่โรงเรียน..ทำให้ผมถึงกับหูผึ่ง
ฟึ่บ!...ฉึ่บ!..รีบลุกขึ้นจากโต๊ะ…แต่ว่าไอ้พุงกลมๆของผม…มันดันติดกับขอบโต๊ะกินข้าวม้าหินอ่อน..ทำให้ผมต้องได้รีบเบี่ยงตัว…กูเปลี่ยนเป็นท่าออกใหม่…โดยการใช้วิธีหันข้างและก็ค่อยๆกระดึบๆออกมาจากข้างในซอกนั้นอย่างช้าๆ
ผมเดินตรงไปทางมหาวิทยาลัยข้างๆติดกับโรงเรียนมัธยมที่ผมเรียน…มันคือมหาวิทยาลัยชื่อดังซึ่งไอ้พี่คอยล์มันเรียนอยู่
คณะวิศวะเต็มไปด้วยผู้คนต่างเดินวนเข้ามาดูดาราคนสวยที่เป็นเน็ตไอดอล..กำลังโด่งดังอยู่ในโลกออนไลน์ในตอนนี้
พี่คอยล์กำลังนั่งพูดคุยอยู่กับร่างไซส์ss..แต่หน้าอกไซส์xxxlของผู้หญิงคนนั้น
ท่าทีที่พี่คอยล์พูดและยิ้มแย้มอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะกับเธอและเหล่ากลุ่มเพื่อนของมัน…ทำให้ผมหวนคิดย้อนกลับไปถึงในวันนั้น…ซึ่งมันก็เคยทำแบบนี้กับผม…ในช่วงวัยเด็กของผมกับพี่คอยล์…พวกเราเคยวิ่งเล่นไปด้วยกัน หัวเราะไปพร้อมกัน..แต่มาดูตอนนี้สิ!…มันกำลังทำแบบนั้นอยู่กับผู้หญิงคนอื่น…ผมเดินเข้าไปหาพี่คอยล์ที่นั่งรวมกลุ่มอยู่กับกลุ่มเพื่อนของมัน…ซึ่งก็นับได้ว่าอยู่ครบกันทุกตัวเลยครับ
ยกเว้นพี่เกริกที่ตัวสูงๆกล้ามใหญ่ๆหน่อย..เหมือนกับนักกล้าม..ที่ไม่เห็นนั่งรวมอยู่กับกลุ่มเพื่อน
พี่เอ็นทรานซ์เขาเริ่มสะกิดแขนพี่คอยล์..ว่าผมกำลังเดินตรงเข้าไปหาในจุดที่พวกเขานั่งอยู่กัน
“พี่คอยล์..นี้ใคร!?”
ผมถามพี่คอยล์และก็ชี้หน้าไปที่ผู้หญิง…รูปร่างหน้าตาดีตรงหน้า..พี่คอยล์มันมองจ้องมาที่ผมแบบสายตานิ่งๆ..ทำให้ผมต้องเม้นปากอย่างขัดใจ
“แล้วไง!?”
มันตอบกวนตีนผมมาแบบนี้..ผมกำหมัดแน่น
“พี่จะมีแฟนไม่ได้นะ..พี่ห้ามมีแฟน!!!”
ผมบอกพี่คอยล์เสียงเข้ม…และจ้องมองไปยังร่างของผู้หญิงคนนั้น…มองมันกับเธอสลับกันแล้วก็ต้องกัดฟันกรอด
“ใครกันหรอคะคอยล์!?”
ริมฝีปากรูปกระจับสีสดเอ่ยปากถาม..หากแต่ดวงตาคู่กลมของเธอกลับมองมายังผม..ด้วยแววตาดูท้าทาย
“เด็กข้างบ้านน่ะ”
พี่คอยล์ตอบเธอไปเสียงนิ่งสั้นกระชับเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรในตัวกูเลย…ยิ่งทำให้ผมนั้นรู้สึกเจ็บปวดมากกับสายตาเย็นชาที่มันจ้องผ่านมายังร่างผม..ซึ่งยืนเคว้งอยู่ต่อหน้ากลุ่มของพวกมัน
“แต่ดูท่าว่าน้องเขาจะหวงคอยล์มากเลยนะคะ”
ผู้หญิงคนนั้นบอก..ใบหน้าของเธอจ้องหน้าของผม ผมกับเธอสบตากันนิ่ง
มุมปากสีสดสวยๆแสยะรอยยิ้มสะใจดูแคลนแอบยกยิ้มเยาะเล็กน้อย…คาดว่าไอ้พี่คอยล์กับพรรคพวกของมันคงไม่เห็นรอยยิ้มหยันที่ตรงมุมปากของเธอในตอนเวลานี้…ผมกำมือเข้าหากันแน่น…ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์..แต่กูก็อยากโวยวายไง อยากตามติด…ตามจองล้างจองผลาญไอ้พี่คอยล์จนกว่าที่มันจะกลับมารักผม…..
“แกไม่มีทางที่จะได้เป็นเจ้าของพี่คอยล์!”
ผมเดินดุ่มเข้าไป…และหมายจะคว้าเอาแขนเรียวของผู้หญิงคนนั้น..เพื่อฉุดรั้งให้เธอลุกขึ้นจากตักของไอ้พี่คอยล์มันไปครับ….
ฟึ่บ!…มือพี่คอยล์จับแขนของผมเอาไว้แน่น..แต่ผมไม่ยอม..พยายามที่จะสะบัดการเกาะกุมของข้อมือพี่คอยล์ออก พี่คอยล์จึงผลักผมล้มลงตรงนั้น
และดูเหมือนว่าทุกคน..ที่ยืนอยู่ทั่วทั้งโดยรอบคณะวิศวกรรม..ต่างหันมามองจ้องที่ทางผมและพูดจาหัวเราะต่อกระซิก..และซุบซิบกันอย่างสนุกปาก…ว่าผมนั้นหน้าด้านบ้างล่ะ!...ว่ากูหน้าหนา..หน้าไม่อาย…ไม่มองเงาหัวดูสารรูปของตัวเองบ้างล่ะ..ว่าสารรูปและหน้าตาร่างทุเรศกันอย่างผมนั้นน่ะหรอครับ..ช่างไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวของผมเสียบ้างเลย…ที่เฝ้าแต่จะคอยไปกลิ้งตามไอ้เทพบุตรสุดหล่ออย่างไอ้พี่คอยล์มันน่ะครับ….
ครึ้นนนน…ฉ่ะ!!...ฉ่า!!!!!....
แต่ว่าอยู่ดีๆ…ฝน..แม่ง!..มันก็ตกลงมาอย่างไม่ได้มีการตั้งเค้ากันมาก่อน…ทุกคนที่อยู่รายรอบคณะเกือบ300คน..ซึ่งรวมทั้งกลุ่มของพี่คอยล์ด้วย..ก็พากันวิ่งหลบฝนเข้าไปในตัวของอาคารตึกคณะวิศวะของมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งนี้…
เหลือแต่ผมที่ยังนั่งจมอยู่ตรงนี้..ตากฝนที่ทิ้งลงมากลางลำตัว ผ่านหัวไหล่รดลงมาที่หน้า..และไล้เลียจนชื้นไปทั่วทั้งร่างอวบซึ่งอ้วนกลม…ยังนั่งตุบป่องไร้เงาขยับเขยื้อนอยู่บนพื้นตรงหน้าตึก….
ฉ่ะ!..ฉ่า!!!!!...
เป็นเวลานานมากเลยนะ..ที่หูผมยังชาเต็มไปด้วยเสียงของคำพูดดูถูกของเหล่าผู้คนรายรอบล้อมข้างกายเกือบจะสามร้อยกว่าชีวิตกันตอนเมื่อครู่….มันเป็นเวลานานหลายนาทีที่ผมยังคงนั่งก้นจมจุ้บป่องอยู่ใจกลางลานโล่ง..ตากฝนอยู่ตรงนี้อย่างอ่อนแอ..และอ่อนแรง…
ฉึ่ก! ฉึ่ก!..ฉึ่ก!..
ช่วงเวลาผ่านพ้นไปในสักครู่ใหญ่ๆ..ผมรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งนั้นเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ตรงข้างหน้าผม..พร้อมกับกางร่มให้
เมื่อผมมองรองเท้าสีดำมันวาวของเขา..ผมก็แค่นหัวเราะ…เพราะนั่นมันไม่ใช่รองเท้าของพี่คอยล์
ผมเงยหน้าขึ้นมองจ้องสบตากับร่างที่ยืนกางร่มสีดำในคราบของชุดนักเรียน..ที่ก้มหน้าลงมายิ้มให้กับผม
“ลุกขึ้นมาได้แล้ว..มึงมานั่งทำมิวสิควิดีโออะไรอยู่ตรงนี้!?”
ใจผม…แม่ง!..โคตรเศร้า!..และก็รู้สึกเจ็บปวดที่ในตอนนี้นั้นผมได้กลายไปเป็นตัวตลกของเหล่านักศึกษากันทั้งหน้าตึกคณะวิศวะของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งนี้กันไปแล้ว..แต่คนที่เดินกางร่มและเดินเข้ามาหาผมในตอนนี้นั้น..ผมหวังเหลือเกิน..ว่ามันอาจจะเป็นไอ้พี่คอยล์…
แต่ทว่า…มันก็ไม่ใช่!...
“ไอ้ออโต้!..ฮึ่ก!...ฮื่อออออ…ไอ้เชรี้ย!...มึงหายไปไหนมา!?”
ผมโผล่เข้ากอดออโต้และก็ร้องไห้โห่อย่างดีใจ..เพราะอย่างน้อยออโต้มันก็ยอมยืนอยู่ตรงนี้..ในเวลาที่ผมรู้สึกย้ำแย่มากที่สุด..
“ตอแหลจังนะมึง…มึงคงคาดหวังหนักมากล่ะสิท่า…ว่าคนที่เดินกางร่มเดินตรงเข้ามาหามึงตอนนี้..มันจะต้องเป็นไอ้พี่คอยล์!”
ไอ้ออโต้มันไม่วายพูดกัดผมอย่างหมั่นไส้..ผมก็ทำหน้าหงอย…ไม่ได้สนใจอะไรในคำพูดของมัน..
“ตกลงเอาไง!?..ตัวมึงเปียกยังกับลูกหมา..รีบกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อนมั้ยล่ะมึง!?”
ออโต้พูดบอกผมเบาๆ..แต่ก็ยังไม่วายจิกกัดผมเล็กน้อย…แต่กูอยากจะบอกมึงว่า..กูแทบไม่มีอารมณ์ร่วมกันเลยเหอะครับ..กับมุขนี้ของมึงไอ้เชรี้ยโต้…
ตลอดการนั่งรถแท็กซี่กลับระหว่างทาง ผมมัวแต่มองเหม่อออกไปทางนอกหน้าต่าง
ฉ่ะ!..ฉ่า!!!!!...จ้องสายฝนที่มันปะทะเข้ากับบานกระจกของหน้าต่างประตูรถ…ซึ่งผมใช้หัวแอบแนบอิงสัมผัสกับอุณหภูมิแอร์เย็นที่มันแผ่เข้ามาปะทะเสื้อผ้าเนื้อตัวที่ชุ่มน้ำ..ผมไม่ได้พูดจาอะไรกันกับออโต้..ไม่แม้แต่จะมองดูหน้ามัน เพราะมัวแต่ซึม
แต่ดูเหมือนว่าออโต้ก็คงรู้..ว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกเป็นยังไง…มันเลยทำเพียงแค่นั่งมาเป็นเพื่อนผมในรถกันเงียบๆแค่นั้นครับ….
ผมกับออโต้เดินกลับเข้ามายังบ้าน..
“อ้าวคุณหนู..ทำไมเดินตัวเปียกมาอย่างนั้นล่ะคะ!?..คุณออโต้ก็ด้วย..ทำไมหน้ากลายเป็นแบบนั้นไปได้คะ!?”
ป้าหวี..แม่บ้านคนเก่าคนแก่เอ่ยถามในทันที
“ไม่เป็นไรฮะ..ตากฝนมานิดหน่อย”
ผมตอบเสียงเหม่อลอย…ในใจก็ยังคิดถึงเรื่องพี่คอยล์…..
“เอ่อ..พอดีเจออุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับป้าหวี”
ออโต้ตอบ..เพราะป้าหวีจ้องหน้าไอ้ออโต้อย่างกับมันกลายไปเป็นผู้ต้องสงสัยของทางการ
ความคิดเห็น