คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ep.2 ยิ่งกว่าปลิงก็กูนี้แหละ
<ซีสพากย์>
มื้อเที่ยงที่โรงเรียน..ณ..โรงอาหารอันแออัด..ที่เนื่องแน่นเต็มไปด้วยกลุ่มนักเรียนชายหญิงมานั่งรับประทานข้าวกลางวันกันหนาตาอยู่ที่โต๊ะอาหาร….
เด็กชายหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังจะหยิบชิ้นพิซซ่าหน้าซีฟู๊ดเขมือบเข้าใส่ปาก
ฟึ่บ!...แต่แล้วก็ต้องพลาดเป้าเมื่อมีมืออวบของผมฉกเข้ามาฉวยข้อมือบางของมันเอาไว้..แล้วลากดึงให้มันลุกขึ้นเดินตามผมไปอย่างทันท่วงที..จนแผ่นพิซซ่าในมือของไอ้ออโต้มันร่วงกราดลงสู่พื้นของโรงอาหาร….
“เอ้า! ไอ้บ้านี้!!...มึงจะดึงกูให้รีบลุกไปไหน!?..กูยังไม่ได้แดกพิซซ่าหน้าป้าแจ๋วเลยนะมึง”
ออโต้โวยลั่น..เมื่อมือดีที่ดึงมือของมันไป..ซึ่งก็คือมือของกูเองครับ
ที่กู..แม่ง!..ก็รีบกันจนมองดูลนลานไปหมด….
“ไม่ต้องแดกแล้วมึง…รีบไปกับกูด่วน!!”
ผมพุ่งพรวดเข้ามาลากตัวออโต้อย่างไว..และต้อนร่างบางของมันให้รีบวิ่งตามร่างกลมๆของกูมากันนะครับ…
“มึงจะรีบทำเพื่อ!!?..ขอกูแดกให้เสร็จก่อนได้มั้ยครับไอ้เชรี้ยซีส?!”
ไอ้ออโต้มันไม่ยอม..มันสลัดข้อมือจนหลุดจากมือปุ้มๆที่นุ่มนิ่มของผม..และตรงรี่เข้าไปที่ถาดพิซซ่าเจ้าประจำที่มันนั้นโปรดปราน..อย่างหมาดหมายว่า..แม่ง!..จะนั่งแดกต่อกันนะครับ…
กูทำสีหน้าเอือม…
“ไม่ต้องดงต้องแดกมันแล้วไอ้ออโต้...มึงต้องไปที่มหาวิทยาลัยของไอ้พี่คอยล์กับกูเดี๋ยวนี้!”
ผมยื่นคำขาดกับมัน
“อึ!..หือ!..งาบๆๆ”ไอ้สัส!..ออโต้มันเคี้ยวพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อย..ไม่ได้สนใจกู..หรือว่าทุกข์ร้อนใจอะไรในท่าทีของเพื่อนร่างกลมอย่างผมกันเลยแม้แต่สักนิด…..
“ไม่เอาง่ะ..กูขอแดกก่อนนะ..น่ะ..เพื่อนรัก..เพื่อนบังเกิดเกล้า…มึงก็รู้ว่าพิซซ่าหน้าป้าแจ๋ว..เป็นอะไรที่กูโปรดปราณมากที่สุดอ่ะ..เอาอะไรมาแลกกูก็ไม่ยอมอ่ะ!!...น่า!!!..เพื่อนสุดรัก…กูรักมึงม๊ากก..มาก..นะๆ..เข้าใจกรูด้วย”
ดูความอ้อนของมันมาในระดับสิบ…ว่าแล้ว..มันก็กินพิซซ่าเข้าไปต่อ..ไอ้พิซซ่าหน้าป้าแจ๋ว..ที่มันแม่งคลั่งไคล้..ที่กูหรือใครก็ไม่สามารถที่จะขัดขวางการแดกพิซซ่าของมันลงได้..ไอ้ออโต้บ้านมันเปิดคลินิกเสริมความงาม..
มันเป็นคนหน้าตาสวยรวยเสน่ห์..แต่แดกเก่งฉิบหาย…โดยเฉพาะไอ้พิซซ่าหน้าป้าแจ๋ว..ที่..แม่ง..ใครเอาอะไรมาแลกมันก็ไม่ยอม..และนี่!....มึงก็ช่วยเห็นใจกูด้วยไอ้โต้…ที่ในตอนนี้…ไอ้พี่คอยล์กับอิพรีมมี่..แม่ง!..มันจะได้เสียกันอยู่แล้ว…มึงยังจะมามีหน้ามานั่งแดกไอ้พิซซ่าหน้าป้าแจ๋วของมึงด้วยความฟินอีกนะครับ!
ผมกลอกตามองบนด้วยความเซ็งเป็ด…ที่ไอ้เชรี้ยโต้..แม่ง…เสือกมาเสพติดไอ้พิซซ่าหน้าป้าแจ๋ว..ร้านเดียวเจ้าประจำในโรงอาหารของโรงเรียนมัธยมที่ผมกับมันนั้นเรียนอยู่กันนะครับ…..กว่าที่ผมจะลากไอ้ออโต้มันออกมาจากโรงอาหารที่แออัดนั้นได้..ก็เล่นทำเอาเหงื่อผมแทบท่วม
ไอ้บ้านี้ก็แปลกคน...แดกได้ทีละเยอะๆ..แต่มันเสือกไม่อ้วน..ไม่เหมือนผม..ที่ตอนนี้กลมจนกูจะกลิ้งได้อยู่แล้วเหอะ….
หลังมันแดกเสร็จ…ไอ้ออโต้กับผมก็ทำตัวเป็นเจมส์บอล..กระดึบ!..กระดึบ!..มาจนถึงที่ระเบียงห้องสมุด…ซึ่งหน่วยข่าวกรองของผมได้รายงานมาว่าไอ้พี่คอยล์กับอิพรีมมี่มันมาพลอดรักกันที่นี่..
ผมก็เลยกะตามมาอาละวาด…แต่..ไอ้มุมที่พวกมันอยู่กัน..ดันเป็นมุมเปลี่ยว..ที่มีเพียงเส้นทางเดียวที่จะสามารถมองเห็นมันชัดได้..นั่นก็คือจะต้องปีนหน้าต่างมาตรงระเบียงตรงนี้ครับ…ซึ่งกูไม่รอด!!!..มันคับแคบมาก
กูไม่เข้าใจ…ใครมันเป็นคนออกแบบตึกกันวะครับ!?
ไม๊..มันไม่ได้สากอ่ะ!?..
งื้อ…คืองี้..กูติดอ่ะ..กูไปไม่ได้อ่ะครับทุกคน….
พุงกูติดอ่ะคราบบ…^^^^
ไอ้โต้ไง!…ไอ้ออโต้!!... มึงคือความหวังของทุกคน..และก็ความหวังครั้งยิ่งใหญ่ของกูครับ…^^
ผมไม่รอช้า..กูถีบไอ้โต้!..ที่ทำตัวเซ่อซ่าช้ายืดยาด…ออกลีล่ามัวทำท่าว่าจะเดินหน้าต่อหรือว่า..แม่ง..ควรที่จะรีบถอยหลังดีของมันงี้
โดนปลายตีนผมถีบส่งตรงพุ่งไปยังที่เป้าหมาย...และก็จอดได้ตรงป้ายอย่างเรียบร้อย..^^
ปลอดภัยดีทุกอย่างครับ…
ควั่บ!...ไอ้ออโต้มันหันมามองผมตาขวาง..ที่ผมทำรุนแรงกับมันครับ
แต่..เออ^^….ก็กูไม่มีทางเลือกอื่นไงครับไอ้สัส!….มันคือความหวังนั้นของผม..
กูก็แบบทำสีหน้าอ้อนวอนมันไปสักเล็กน้อยครับ…แล้วผมก็บุ้ยใบ้ทำท่าทางให้มันรีบตรงเข้าไปสืบต่อ….เพราะพุงกูติดอ่ะครับทุกคน..คือ..ไอ้โต้…ทางมันแคบ..มันเดินสวนทางกันไม่ได้มั้ยครับมึง..และไอ้ลูกกลมๆอย่างกู..ก็คงไม่ไหวที่จะกลิ้งไปติดอยู่ไอ้ที่ซอกหลืบตรงนั้นมั้ยวะครับ!..กูทำตาปริบๆเพื่อขอความเห็นอกเห็นใจจากไอ้ออโต้ให้มันช่วยไปสืบแทนผมทีนะครับ…
ไอ้ตากลมตัวเล็กตรงหน้า..มันมองหน้าผมและก็ถอนหายใจออกมาครับ….เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่กลมโตที่น่าสงสารของผม ซึ่งกูกำลังจ้องตาของมันอยู่นะครับ…
ไอ้โต้มันมีท่าทีว่าเห็นใจ
เหมือนมันคงคิดได้แหละ…ว่าถ้ามากับกูแล้วคงไม่รอดอะไรงี้…กูคาดว่าไอ้โต้มันคงยอมตาย..เพราะปลงตกแล้วล่ะครับกูว่า…ดูสายตามันที่มองกู..คือ…ถ้ามันมากับผม…ก็คงจะไม่มีเรื่องอะไรดีๆที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตของมึงแน่นอน..อะไรงี้ ใช่มิ!?...แต่ไอ้เพื่อนประเสริฐอย่างออโต้มันก็มาไงครับ..ก็เราเป็นเพื่อนซี้ตัวติดกันตั้งแต่รุ่นอนุบาลหนึ่งเลยนะครับ
(ดูๆ กูรีบหันซ้ายมองขวา รีบนับญาติกันกับมันก่อน)…
ฟึ่บ!!...(กลับมาเข้าเรื่อง)
เพราะงั้นมีหรือครับ…ที่ไอ้ออโต้มันจะกล้าทิ้งกูให้มาลุยเดี่ยวกันคนเดียวอ่ะ….จริงไหมล่ะครับทุกคน^^…
พอถึงคราวจุดพีค..ไอ้ออโต้มันก็กระดึบๆกระดึบ…ตรงเข้าไปหาไอ้ระเบียงตรงด้านหน้ามันครับ
ซึ่งกูผ่านไม่ได้อย่างแน่นอนอ่ะ^^
ใบหน้าของไอ้ออโต้เริ่มเปลี่ยนไป..ไอ้โต้มันกำลังเห็นบางอย่าง…ซึ่งกูไม่เห็น..เพราะมันมีผ้าม่านปิดไว้อยู่..และมีช่องเล็กๆเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งนิดเดียว…ที่มันเล็ดลอดออกจากม่านหน้าต่างที่เป็นกระจก…ซึ่งให้คนข้างนอกห้องสมุดมองผ่านลอดเข้าไปเห็นตรงด้านในได้ครับ…ไอ้โต้มีท่าทีตกใจใบหน้าของมันซีดเผือด…คาดว่าไอ้ออโต้คงจะเห็นบางอย่างที่ไม่ดีเข้าให้แล้ว…อารมณ์กูตอนนี้คือขึ้นมากๆ..กูอยากจะตรงรี่..ปรี่เข้าไป..แต่กูก็ไม่ไหวกันไงครับ…เพราะผลสุดท้าย..คาดว่าผมคงได้เรียกหน่วยกู้ภัยเข้ามายก..และแกะตัวกูออกจากไอ้ระเบียงมรณะตรงซอกหลืบนี้เป็นแน่ครับ!....
ผมหายใจเข้าออก…หายใจเข้าออก…ตอนนี้กรูโกรธมาก..คือของขึ้นแบบสุดๆ…ความรู้สึกในตอนนี้..เหมือนถูกผัวกำลังนอกใจออกไปพบชู้อย่างไรอย่างนั้น
(ซึ่งในขนาดว่าผมกับไอ้พี่คอยล์มัน…ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะครับตอนนี้>>>>>TOT)
ความหวาดกลัว..และความโมโหของผมยิ่งโหมกระหน่ำเข้าไปกันใหญ่…เมื่อผมเห็นไอ้ออโต้มันมีปฏิกิริยาเหมือนกับเห็นผีหรือตัวอะไรบางอย่าง..มันทำหน้ากลัวอย่างสุดขีด..เหมือนเขากำลังจะเข้ามากินตับมัน
ผมเห็นทีท่าแล้วก็คิดว่าคงจะท่าไม่ดีเป็นแน่…เลยรีบกระซิบถามมันออกไปว่า….
“ไอ้ออโต้…มึงเป็นอะไรวะ..มึงเห็นอะไร!?..ใช่พี่คอยล์ของกูหรือเปล่าวะ!?”
ผมถามมันอย่างร้อนใจ..ไอ้ออโต้มันส่ายหน้าดิกอย่างสั่นระรัว…..
“รีบออกไปจากตรงนี้กันเถอะมึง…ไม่งั้นกูตาย!!!”
ไอ้ออโต้บอกอย่างร้อนรน…และเบียดตรงรี่มาที่กู^^
ซึ่งผมก็ต้องถอยหลังกันสิครับ….รออะไร!!…หนีกันสิเฮ่ย!…ไทยมุง!!
เราสองคนหลุดออกมาจากระเบียงมรณะได้ในที่สุด…ผมและออโต้ถอนหายใจอย่างรู้สึกโล่ง..ที่เราสองคนยังปลอดภัยดี..ไม่ได้ตกลงไปและมีส่วนหนึ่งส่วนใดหัก…..
“สรุปว่ามึงเห็นอะไรอ่ะออโต้!?”
ผมถามไอ้ออโต้ทันทีอย่างร้อนใจ
“มะ..ไม่ใช่ไอ้พี่คอยล์ของมึงก็แล้วกัน”
ทุ้มเสียงมันเปล่งเป็นแบบแกว่งๆแปลกๆว่ะ…เหมือนคนที่พึ่งจะขวัญหนีดีฟ่อมาหมาดๆ…มึงดูมีพิรุธกันชะมัด…แต่เพราะว่าเป้าหมายของผม..มันดันคือไอ้พี่คอยล์ในตอนนี้…ผมก็เลยยอมมองข้ามไอ้ท่าทีที่มันเป็นพิรุธอะไรแปลกๆของไอ้ออโต้มันไปนะครับ….
“สรุปได้ว่าไม่ใช่ไอ้พี่คอยล์ของกู..ที่ไปทำอุบาทชาติชั่วอุจาดตาอยู่ในนั้น…..แต่เป็น…”
ในขณะที่ผมกำลังกระซิบกระซาบกับมันสองคนอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือในห้องสมุด
พลั่ก!...ก็มีกลุ่มของไอ้พี่เกริก..พี่ทิมและพี่เอ็นทรานซ์…เดินออกมาจากอีกมุมหนึ่ง..และอีกฝั่งนั้นที่มีผู้ต้องสงสัยอยู่..ก็มีไอ้พี่คอยล์เดินออกมาจากในมุมห้องนั้น..พร้อมกับพรีมมี่ที่เสื้อผ้าของหล่อนยับยู่ยี่…
ผมรีบตรงรี่เข้าไปจิกผมยัยนั่น…และตบหน้าหล่อนอย่างรู้สึกเดือดดาล….
“อิสารเลว! มึงแย่งผัวกู!”
ในขณะที่ผมกำลังลงไม้ ลงมือกับเธออยู่นั้น
พลั่ก!^^..
กลุ่มของไอ้พี่คอยล์ทุกคนก็ต่างหน้าหวอไปตามๆกัน..เพราะคงไม่คาดว่ากู..แม่ง!..จะประกาศตัว…ว่าผมคือเมียตัวจริงของไอ้พี่คอยล์..มันนะสิครับ….
และนี่!...มันก็เป็นครั้งแรกด้วย..ที่ผมยอมหน้าด้านบอกออกไปต่อหน้าของกลุ่มเพื่อนๆของไอ้เชรี้ยพี่คอยล์มันครับ…
ซึ่งตอนก่อนหน้า..กูก็..แม่ง!..มันหน้าบางกว่านี้กันไงครับ
เหตุการณ์ในตอนนั้นมันชุลมุนมาก..และผมก็เล่นงานนังพรีมมี่ซะจนอ่วมน่วม..โดยมีครูในห้องสมุดเข้ามาช่วยห้ามเอาไว้…และเมื่อผมได้สติ…ก็มองเห็นกลุ่มคนล้อมรอบที่มองมาที่ผมกับพรีมมี่…ที่ก่อนหน้าเอาแต่ร้องกรี๊ดๆๆว่า..‘อย่าทำฉัน…อย่าทำฉัน’
บอกเลยว่ายัยนี่มันตอแหล..
จนกระทั่ง…เมื่อความชุลมุนนั้นยุติลง..ผมก็พบว่ากลุ่มของไอ้พี่คอยล์มันหายไปแล้วครับ..และผมก็ไม่ได้สังเกตเลยว่า..มันหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่..และเมื่อมารู้ตัวอีกที…ผมก็หาไอ้ออโต้มันไม่เจอซะแล้ว
จุดพีคสุด...มันก็อยู่ไอ้ตรงที่กูทำไอ้ออโต้มันหายนี้แหละครับ…ผมก็งงว่ามันจะหายไปตอนไหน..ทั้งๆที่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นนั้น..ที่ผ่านมาไอ้ออโต้มันก็ไม่เคยทิ้งเพื่อนอย่างผมเลยสักครั้ง
หลังจบเรื่องยัยพรีมมี่บอกว่าจะไม่มายุ่งกับไอ้พี่คอยล์ของผมอีกตลอดชีวิต..แต่ผมก็ยังไม่สบายใจ..เพราะผมไม่สามารถที่จะติดต่อไอ้ออโต้มันได้เลยในตอนนี้…
<คอยล์พากย์>
ผมเห็นไอ้เรื่องแบบนี้จนชินตา
ไอ้เปี๊ยกนี่..ชอบตามมาอาละวาดใส่คู่นอนของผมเป็นประจำ..และครั้งนี้เองก็เช่นกัน
หลายคนคงสงสัยว่า..แล้วทำไมผมถึงไม่เข้าไปช่วย..และไปห้ามไอ้เด็กซีสไม่ให้ไปทำร้ายพรีมมี่….ผมก็จะบอกพวกคุณว่า..ผมจะเข้าไปห้ามทำไม..ก็ในเมื่อผมจงใจให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว..
ผมจงใจให้ไอ้เด็กซีสนั่นมันมาอาละวาดใส่ยัยพรีมมี่…เพื่อที่ยัยนั่นจะได้เลิกยุ่งกับผมซะที...ผมเริ่มชักที่จะเบื่อเธอแล้ว..และไม่อยากสานสัมพันธ์ต่อ..ส่วนไอ้เด็กซีสนั่น..มันก็แค่เข้ามาทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น..โดยที่ผมไม่ต้องลงมือลงแรงอะไรเลย
หลังจากจบเรื่อง…ยัยพรีมมี่ก็โทรเข้ามาเบอร์ผม..และบอกเลิกผม..แต่ผมก็ตอบเธอไปว่า…‘ขอบใจ’..ทำให้ผู้หญิงคนนั้น…กรี๊ดลั่นสนั่นหู..แต่ผมก็ไม่สนใจอะไร…ผมโยนโทรศัพท์ทิ้งไปบนโซฟาและหันไปทำอย่างอื่นต่อ..ให้สายมันตัดทิ้งไปเองครับ
ช่วงนี้ผมยุ่งๆเพราะพ่อกับแม่อยากที่จะขยายกิจการ…บ้านผมนำเข้ารถยนต์จากต่างประเทศ..และในตอนนี้ธุรกิจของเราก็ยังไปได้ดี…เป็นโอกาสเหมาะที่จะขยายสาขาร้านใหม่เพิ่มอีกสองสามแห่ง…ผมต้องช่วยทางบ้านทำงานด้วย…ไม่ใช่แค่เที่ยวไปวันๆ…ส่วนเรื่องผู้หญิงและเด็กหนุ่ม…มันก็เป็นแค่เรื่องเซ็กส์ที่เอาไว้ใช้คลายเครียด…เวลาที่ผมทำงานหนัก ใช้สมองวันละหลายชั่วโมง
หลังจากที่เจ้าเด็กซีสกรู่เข้าไปทำร้ายพรีมมี่…ผมกับเพื่อนก็เดินกันออกมา..ผมเห็นหลังแวบๆ…ว่าไอ้เกริกลากตัวไอ้เด็กที่ชื่อออโต้..เพื่อนซี้คนสนิทของเจ้าเด็กซีสมันออกไปจากห้อง…และหายไปไหนด้วยกันไม่รู้..แต่ดูทีท่าจะไม่ดี…เพราะไอ้เกริกมันดูเคร่งเครียด…เหมือนกับพึ่งจะไปโกรธใครมาหมาดๆ
วันนี้ตอนเย็น…ผมกับเพื่อนมีนัดกินเหล้ากันที่ผับของไอ้ทิมที่เก่าเวลาเดิม..หลังจากที่ได้เคลียร์เอกสารงานของผมที่ผมรับผิดชอบเรียบร้อยแล้ว…
คืนนี้ผมว่าจะไม่กลับเข้าไปนอนบ้าน..เพราะเบื่อและรำคาญไอ้เด็กบ้านั่น..มันชอบมาตามตื้อผม
นี่ถ้าผมไม่ติดว่ามันกับผมเคยโตมาด้วยกัน..และผมก็เคยเอ็นดูมันเหมือนน้องชายอ่ะนะ..ผมจัดการกับมันไปแล้ว…
แต่เพราะด้วยความสัมพันธ์ของทางบ้านผมกับทางบ้านมันค่อนข้างที่จะสนิทสนมกันดีมากเป็นพิเศษ…ผมก็เลยละเว้นมันไว้เป็นกรณีเฉพาะ..ไม่อยากจะทำให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจ..เพราะแค่พวกท่านยุ่ง…และเหนื่อยกับงานที่บริษัท..ก็น่าจะเพียงพอแล้ว…ผมไม่อยากจะเพิ่มปัญหาอันไร้สาระไปให้พวกท่านๆรู้สึกไม่สบายใจไปกันอีก
ความคิดเห็น