คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 สอบถามกับแม่บ้าน
วันต่อมาแดดจัดมากแต่อากาศยังเย็นอยู่ แสงแดดที่ร้อนแรงเหมือนกับสร้างความหวังในเรื่องนี้ไห้ผมมากขึ้น ตอนนี้ผมได้บอกทุกอย่างแก่ Andrea ไปแล้ว ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้หลับอย่างสบาย --- นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้ฝันว่าพบตัวเองในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา
10 โมงเช้า เราเดินไปที่ภนน Felka utca ผมรู้สึกดีที่ Andrea มาด้วย แม้ว่าผมจะพูด Hungarian ได้ดีแต่เธอสามารถพูดคุยกับคนทั่วๆไปได้ดีกว่าผมมาก
บุคคลแรกที่เราเข้าไปถามคือแม่บ้านของตึก --- เธอเป็นผู้หญิงที่มีห้องพักที่ชั้นหนึ่งใกล้ประตูทางเข้าแลกกับการทำงานในตึกแห่งนี้ งานอย่างเช่นการทำความสะอาดแต่ละชั้น คอยตรวจลิฟท์และไฟ
เราถามเธอไปหลายคำถาม ผมถามถึงคนที่พักที่นี่ซึ่งหน้าตาเหมือนผม เธอจ้องมองผมอยู่นานแล้วตอบว่าไม่มี Andrea เลยถามต่อว่าเธอทำงานที่นี่นานเท่าไหร่แล้ว คำตอบคือ 21 ปี แล้วเธอรู้จักทุกๆคนใช่ไหม คำตอบคือใช่แล้วมีครอบครัวไหนย้ายมาใหม่บ้างมั้ย เธอตอบว่าไม่มี เราถามว่ามีคนที่เคยอยู่ที่นี่แต่ย้ายออกไปแล้วหน้าตาเหมือนผมบ้างไหม เธอยืนยันว่าไม่มี เราขอบคุณเธอแล้วออกมา
ที่ถนนด้านนอก เรามองหน้ากัน ผมถามตัวเองว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมเป็นเพียงความฝันหรือไหม่
“บางทีอาจจะเป็นแขกของใครสักคนในตึก” Andrea ปลอบ เธอรู้สึกได้ว่าผมเครียดขนาดไหน
“หรือไม่ก็บางที…” ผมพูด “บางทีเขาอาจจะอยู่ในตึกอื่นๆแถวๆบาร์ที่ผมอาจจะไม่ทันเห็นก็ได้”
“ก็อาจจะเป็นไปได้นะค่ะ” Andrea พูด “เราลองไปดูกันเถอะค่ะ”
เราเดินไปที่ถนน Gergely utca แล้วหยุดอยู่ด้านนอกบาร์
“แล้ว…” เธอพูดแล้วมองไปที่ชั้นใต้ดินข้างล่าง “ที่นี่หรอค่ะที่คุณมาทุกคืนน่ะ”
ผมหน้าแดง “ผมขอโทษ…” ผมรู้สึกผิด
“ฉันล้อเล่นน่ะ ที่รัก” เธอหัวเราะ “ดูสิ --- ประตูทางเข้าแฟลตอยู่ถัดไปเอง คุณอาจดูผิดเอาง่ายๆเลย ว่าเขาเข้าประตูไหนไป ยิ่งถ้ามืดแถมหิมะตกด้วยนะ”
“ใช่ คุณพูดถูก” ผมตอบ
แต่ในใจผมยังคิดว่าความจริงแล้วมันไม่มีรอยเท้าอยู่บนหิมะเลยนะ
ด้านในตึกเราพบพ่อบ้านอีกคน คราวนี้เขาเป็นชายวัย 50 ปีทำงานอยู่ที่นี่มา 12 ปีแล้ว เราถามคำถามเดียวกันกับที่เคยถามไป แต่คำตอบยังเหมือนเดิม เขาไม่เคยเห็นใครหน้าตาเหมือนผมเลย
ผมรู้สึกแย่ขึ้นอีกหลังจากที่ได้ยินคำตอบครั้งที่ 2 ผมคิดเลยเถิดไปว่า Andrea คงคิดว่าผมเป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่เธอเดินมาจับมือผม
“เอาเถอะค่ะ” เธอพูดติดตลก “ไปดื่มที่บาร์โปรดของคุณกันเถอะ”
ผมประหลาดใจว่าผมไม่มีเวลาสักนิดที่จะพูดอะไรเมื่อเดินตามเธอลงบันไดไป
เจ้าของบาร์ต้อนรับผมด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรพร้อมกับเรื่องตลกเกี่ยวกับเพื่อนที่ดีจะทำให้มีเพื่อนมากขึ้น ผมแนะนำเขาให้ Andrea รู้จัก เราดื่มไวน์อยู่ที่มุมห้องและปรึกษากันถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
“มีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งที่ผมต้องบอกกับคุณ Andrea” ผมพูดเมื่อดูเหมือนว่าเราจะคุยกันหมดแล้ว “ผมรู้ว่ามันฟังดูแปลก คือ…ผมไม่คิดว่าเขาคนนั้นคล้ายผมหรอก แต่ผมคิดว่าเขาคือตัวผมเอง”
เธอหัวเราะและบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ผมรู้อยู่ลึกๆว่ามันใช่
“แต่ John ค่ะ” เธอพูด “มันจะเป็นไปได้ยังไง”
“ผมไม่รู้ที่รัก” ผมตอบ “ผมแค่รู้สึกว่ามันเป็นแบบนั้น ดังนั้นเราไม่ควรหาแค่คนที่อยู่ในตึกเท่านั้น บางทีเราควรหาคนที่…ที่…ยังไงดีละ…คนที่ตายไปแล้ว คนที่ผมเป็นคนนั้น”
Andrea จ้องผมด้วยความเครียด
“John” เธอพูด “ฉันไม่เคยได้ยินคุณพูดแบบนี้มาก่อน คุณหมายความว่าไงคะ”
“ผมอยากให้ตัวเองรู้เหมือนกันว่าหมายความว่าไง” ผมพูดอย่างลำบากใจ “ทั้งหมดที่ผมรู้ก็คือผมมีความคิดแปลกๆวิ่งไปมาในหัวผมคอยบอกผมว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นไปได้”
เราออกจากบาร์โดยไม่พูดอะไรกัน
“Andrea” ผมพูดขณะเดินกลับบ้าน “คุณต้องเชื่อผมนะ ผมอยากจะให้คุณช่วยเข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น”
“ฉันจะพยายามคะ ที่รัก” เธอตอบ พร้อมหันหน้ามามองผม “ถึงมันยากที่จะเข้าใจแค่ไหนก็ตาม”
“มันก็ยากสำหรับผมเหมือนกัน” ผมพูด
Vocabulary
Housekeeper (n.) คนดูแลบ้าน
Hopeful (adj.) เต็มไปด้วยความหวัง
Imagine (v.) จินตนาการ
Joke (v.) ล้อเล่น
Spend (v.) ใช้เวลา
ความคิดเห็น