Call him mine - อยากเรียกนายว่าผู้ชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #2 : จดหมายจากนัดดา

สุดสัปดาห์กับการไปดูหนังของนัดดาคงเป็นเรื่องตลกของเพื่อนสนิททั้งสอง   เสียงหัวเราะของพวกเค้าดูจะไม่มีวันหยุดลงได้โดยง่าย    แม้ว่าหนังเรื่องที่พวกเค้าไปดูนั้นจะมีฉากจบที่สุดแสนจะประทับใจมากสักแค่ไหนก็ตาม   ยิ่งเมื่อนัดดานั่งฟังและมองดูท่าทางที่ แอ้ม ล้อเลียน ยิ่งทำให้นัดดาอยากจะบินหนีไปให้พ้นจากที่นี่   ครั้งแรกที่เธอได้มีโอกาสเจอกับ ยุทธ  อาจไม่สวยหรูเหมือนที่เคยจินตนาการ   จนกลายเป็นฉากหนึ่งในหนังที่คิดว่าเศร้า และน่าอายมากกว่าเรื่องที่เธอพึ่งจะดูมาก็เป็นได้      







ในคาบเรียนวิชาสุดท้ายของวัน  นัดดาจดจ่อกับการเขียนข้อความบางอย่าง   คำทุกคำที่เขียนลงบนกระดาษ  ดูเหมือนนัดดาพยายามกลั่นกลองข้อความนั้นออกมาให้ดีที่สุด   เสียงปากกาที่ขีดละเลงไปแนวยาว  หรือแม้แต่กระดาษที่ถูกขยำทิ้งและข้างโต๊ะ  ยิ่งย้ำถึงความตั้งใจของเธอเป็นอย่างมาก   ไม่แปลกที่ แอ้ม จะนั่งมองอย่างสงสัยกับพฤติกรรมประหลาดในครั้งนี้ของนัดดาด้วย





“ นัด  เมื่อกี้เธอนั่งเขียนอะไรอยู่ ? “   แอ้มรีบถามทันทีที่ชั่วโมงเรียนสิ้นสุดลง



“ อ๋อ... ก็ไม่มีอะไรหรอก   ฉันพยายามจะจดเนื้อหาสำคัญ ๆ ที่อาจารย์ท่านย้ำในวิชานั่นแหละ  เธอก็รู้ว่ามันยากนี่เนอะ “



“ เธอตั้งใจเรียนขนาดนั้นเชียว !    วันนี้ฝนคงต้องตกแน่ ๆ  สงสัยฉันต้องไปฟังรายงานพยากรณ์อากาศซะหน่อยแล้วมั้ง  “



“  แหม...เธอนี่ก็พูดเกินไป   เออนี่ แอ้ม !  พอจะรู้ไหมว่าคาบนี้ โจ เค้าเรียนวิชาอะไร ? “



“  ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะ   ทำไมเธอไม่ลองเดินไปดูที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกล่ะ  โจเค้าชอบนั่งขลุกอยู่กับเพื่อนที่นั่นทั้งวันไม่ใช่เหรอ  เธอลองไปถาม ๆ ดูแล้วกัน .... ว่าแต่เธอมีอะไรกับโจ เหรอ ? “



“  ก็นิดหน่อย ไม่มีอะไรมากหรอก  ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปหา โจ ก่อนนะ “   นัดดารีบวิ่งออกไปทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกของแอ้มเลยสักนิดเดียว





กลุ่มนักศึกษามากมายที่ต่างพากันนั่งจับกลุ่มบนโต๊ะมาหินอ่อน  บ้างก็นั่งทบทวนทำความเข้าใจกับวิชาที่เรียนมา   บ้างก็คุยเฮฮาตามประสาเพื่อนพ้อง  จะมีบ้างที่นั่งจับกลุ่มนินทาเรื่องของคนอื่น   ไม่แปลกที่เราพอจะเดาถึงเรื่องราว หรือบทสนทนาต่าง ๆของกลุ่มคนเหล่านั้นได้ว่าจะเป็นไปในลักษณะใด   บางทีอาจพิจารณาได้จากสีหน้า  แววตา  ท่าทาง  รวมไปถึงน้ำเสียงจากกลุ่มคนเหล่านั้น โทนเสียงเรียบ ๆ อาจมีเสียงหนัก  ดูเคร่งขรึมบ้าง  ก็อาจเดาได้ไม่ยากว่าคงจะพูดคุยกันในเรื่องบทเรียน  ทบทวนเนื้อหาวิชาต่าง ๆ กันอย่างตั้งอกตั้งใจ   น้ำเสียงใส ๆ ดูจริงใจ เปื้อนเสียงหัวเราะเป็นระยะ ๆ  ก็น่าจะเป็นการพูดคุยเรื่องจิปาถะของกลุ่มเพื่อนฝูง     และพวกที่มีแววตา และท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ  ใช้เสียงเล็กเสียงน้อยเวลาพูดจา  จนทำให้รู้สึกถึงความร้อนที่แฝงอยู่ในกายผู้พูดได้นั้นก็น่าจะเป็นพวกที่มีเวลาว่างมาก ๆ ไม่ค่อยคิดถึงเรื่องของตัวเองสักเท่าไร  และคงจะมีความสามารถสูงในการพูดถึงเรื่องของคนอื่น





นัดดาพยายามเดินมองหา โจ   จากกลุ่มของนักศึกษาหลาย ๆ กลุ่มที่นั่งอยู่บริเวณนั้น  ความพยายามของนัดดาดูเหมือนจะไม่สำเร็จ  ไม่มีทีท่าว่า โจ จะนั่งอยู่ที่นี่เลยสักนิดเดียว    แต่สิ่งที่ทำให้นัดดาเลิกถอดใจ  จนลืมเรื่องที่กำลังตามหาโจอยู่ก็เพราะว่า   ยุทธ นั้นกำลังนั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะม้าหินด้านในสุด ทันทีที่จุดรวมสายตาของนัดดาเพ่งไปที่เค้า  เสียงหัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอย่างเคยอีกต่อไป   ยุทธ ในอีกมุมที่นัดดาได้เห็นนั้น ยิ่งย้ำถึงความรู้สึกที่คิดว่า เค้าเป็นผู้ชายที่ใกล้เคียงกับผู้ชายในอุดมคติของเธอมากถึงมากที่สุด    







                                “  รู้ตัวหรือเปล่าว่ามีคนแอบชอบนายอยู่  ...   รักนะเด็กโง่ “



                                                                                           นัดดา  







นัดดานึกถึงข้อความในซองจดหมายเล็ก ๆที่ถืออยู่ในมือของเธอซ้ำอีกครั้ง  คาบเรียนวิชาสุดท้ายของวันที่ผ่านมาเธอใช้เวลาไปกับการเขียนข้อความน่าอายสั้น ๆ นี้ซึ่งมีเพียงไม่กี่ประโยค    ความตั้งใจเดิมของนัดดาคือฝาก โจ นำเอาข้อความนี้ไปให้กับยุทธ    แต่ในเมื่อ  ยุทธ นั้นก็นั่งอยู่ตรงหน้านี้  อีกทั้ง โจ  ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่   เธอควรจะเดินเอาจดหมายนี้ไปให้เค้าเองเลยดีหรือเปล่า   คำถามที่นัดดาเองก็ยังลังเลไม่กล้าที่จะระบุคำตอบ   แต่โอกาสที่ดี เหมาะเจาะลงตัวอย่างนี้คงจะมีเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น  นี่คงเป็นอีกเหตุผลสำคัญที่นัดดาบอกกับตัวเอง  และเป็นจุดเริ่มต้นในการรวบรวมความกล้าที่จะเดินตรงเข้าไปหา ยุทธ ในที่สุด





“  ยุทธ   เย็นมากแล้วนะยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ  ?  “  



“  อ้าว ! นัด   .... ยุทธก็นั่งอ่านหนังสือเพลิน ๆ   อีกสักพักก็คงจะกลับแล้วล่ะ   แล้วนี่นัดมาหาโจ เหรอ? “



“  อืมใช่   พอดีอาจารย์ให้ทำรายงาน  ก็ว่าจะยืมหนังสือของโจเค้ามาค้นคว้าเพิ่มเติมซะหน่อย  “ นัดดารีบตอบ เธออยากจะเอามือทุบหัวตัวเองกับสิ่งที่พูดไปเมื่อครู่   เพราะนั่นไม่ได้อยู่ในประเด็นกันที่เธอต้องการคุยกับยุทธ เลยสักนิดเดียว



“  อ๋อ ... โจยังไม่ออกมาจากห้องเรียนเลย  เห็นว่าจะปรึกษาอาจารย์เรื่องรายงานต่อน่ะ   นัดนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนก็ได้นะ  เดี๋ยว โจ ก็คงจะมาแล้วล่ะ  “



“  ไม่ดีกว่า  เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันแวะมาใหม่แล้วกัน  ฝากบอกโจ ด้วยนะ   บ๊ายบาย ...“  



“  เอางั้นเหรอ  ...   งั้นเดี๋ยวยุทธจะบอกโจให้แล้วกัน   “            





นัดดาหันหลังกลับและยืนอึ้งกับสิ่งที่เธอไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้เตรียมตัวไว้เพื่อที่จะพูดกับยุทธ   บทสนทนาของเค้าและเธอดูสั้น  กระชับ  และจบลงอย่างรวดเร็ว   คำพูดมากมายหลายประโยคก้องอยู่ในหัวของนัดดา     “ เธอนี่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ พูดอะไรออกไปแบบนั้น    อยากจะบ้าตาย...เป็นอะไรไป นัดดา “    ถ้าหากเป็นไปได้เธออยากจะพูดคำเหล่านั้นออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้เลยซะมากกว่า นั่นคงจะทำให้ตัวของนัดดารู้สึกดีขึ้นกว่านี้  





“  นัด  เป็นอะไรหรือเปล่า ? “   ยุทธถามเมื่อเห็นนัดดาหันหลังยืนนิ่ง  



“  ป่ะ....เปล่า   ไม่เป็นไร   แค่ยืนคิดอะไรนิดหน่อยนะ  “  



“  อ่ะนี่ ! จดหมายของเธอ  “    ยุทธรีบหยิบจดหมายที่ตกลงบนพื้นขึ้น และยื่นให้กับนัดดาที่พึ่งหันกลับมา





เมื่อสายตาของทั้งคู่สบกัน  นัดดาอยากให้เข็มนาฬิกาหยุดเดิน  เวลาจะได้หยุดนิ่งเพื่อไม่ให้ช่วงเวลานี้ผ่านพ้นไปไหน     เงาของนัดดาที่มองผ่านจากดวงตาของยุทธนั้นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นมากที่สุด   แม้จะเป็นแค่เสี้ยวเวลาเธอที่คิดว่าได้เข้าไปอยู่ในสายตาของยุทธเพียงชั่วครู่   แต่นั่นก็เพียงพอที่จะเป็นส่วนหนึงของเรื่องดี ๆ ในชีวิตเธอเลยก็ว่าได้   เสียงหัวใจของนัดดาเต้นเร็วและดังจนเธอกลัวว่า ยุทธ จะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนี้     เป็นเรื่องประหลาดเมื่อเวลาที่เราต้องการจะมองสิ่งของให้กับคนที่รักหรืออยากจะมอบให้นั้นจะต้องผ่านเพื่อนสนิท ญาติ หรือคนใกล้ตัวของเค้าเสมอ    แม้ว่าเค้าคนนั้นจะยืนอยู่ตรงหน้า  เราเองมักจะสั่น กลัว  ไม่กล้าแสดงออกในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก   นี่คงเป็นสิ่งที่นัดดารู้สึกอยู่ด้วยเช่นกัน  นัดดารีบคว้าจดหมายจากมือของยุทธมาไว้ด้านหลัง   กล่าวเพียงคำขอบคุณสั้น ๆ กับยุทธเท่านั้น ก่อนที่จะรีบหันหลังวิ่งจากไป





            “ ยังไม่นอนอีกเหรอนัด  “     แอ้มถามเมื่อเห็นนัดนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง



             “  ก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ  นี่แอ้ม! สมมุติว่าถ้าตอนนี้เธอแอบชอบคน ๆ นึงอยู่   เธอจะบอกความรู้สึกกับเค้าไปตรง ๆ เลย       รึเปล่า?  “



             “  อึ้ม... ถ้าเป็นฉันคงพูดกับเค้าไปตรง ๆ เลยล่ะ   มัวมาอ้ำอึ้งเดี๋ยวก็อดกันพอดี   นั่นแน่! อย่าบอกนะว่าเธอกำลังแอบปิ๊งใครบางคนอยู่  “



              “  เธอจะบ้าเหรอไง !!  ฉันก็ลองถามดูไปอย่างนั้นแหละ  ก็แหม...พวกเราก็อยู่ตั้งปี 3 แล้วยังไม่มีแฟนกะใครเค้าเลย  “



             “   นัด ..... ฉันคบกับเธอมากี่ปีแล้ว  ฉันดูออกนะว่าเธอกำลังมีความลับบางอย่างกับฉันอยู่   บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะไม่อย่างนั้นฉันจะไม่พูดกับเธออีกต่อไป “  แอ้มพูดเสียงเข้ม นั่งกอดอกบนเตียงข้างนัดดา  ด้วยท่าทางแอบน้อยใจเล็ก ๆ



              “  โอ๋... อย่างอนไปเลยนะ   ฉันก็แค่ ....  ก็แค่ชอบคน ๆ นึงอยู่เท่านั้นเอง ไม่ได้สำคัญอะไรมากนักหรอก “



              “   อะไรนะนัด !  เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอแอบชอบใครอยู่นะ  ตายแล้ว ๆ  ใครบอกเธอว่านี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญ   ความรู้สึกว่าเรารักใครสักคนนะ  ไม่ใช่  ความรู้สึกเวลาเราหิวจะได้เกิดกัน บ่อย ๆ  ง่าย ๆ นี่นัด....ฉันถามจริง ๆนะว่าตอนนี้เธอแอบชอบใครอยู่ “



               “  เอ่อ.... ฉันคิดว่า    คิดว่า   ฉันชอบ ยุทธ  ....  “  





คำพูดเพียงไม่กี่คำของนัดดานั้นกลายเป็นหัวข้อสนทนาครั้งใหญ่ระหว่างเพื่อนสนิททั้งสอง  นัดดาพยายามเล่ารายละเอียดทั้งหมดเท่าที่เธอสามารถจะบรรยายได้ให้เพื่อนสุดที่รักฟัง   น้ำเสียง และท่าทางในทุก ๆ คำพูดของนัดดาทำให้แอ้มรู้สึกประทับใจราวกับได้อ่านนวนิยายชื่อดังของโลก   นัดดาอาจสะดุด หยุดเล่าเรื่องราวของเธอไปบ้างเมื่อแอ้มตั้งข้อสงสัยว่าสิ่งที่เธอเล่าอยู่นี้เป็นเพียงจินตนาการที่นัดดาคิดเตลิดไปเองฝ่ายเดียว    จนแอ้มต้องพูดขอโทษอยู่นานกว่าที่นัดดาจะเริ่มต้นเล่าต่ออีกครั้ง                      





ค่ำคืนที่ฟ้าไร้แสงดาว  ดูเงียบสงบและยาวนานกว่าคืนไหน ๆ  อาจทำให้ใครหลายคนรู้สึกเศร้า  เหงา หว้าเหว่หัวใจในเสี้ยวนาที  นัดดาเองก็เคยคิดถึงเรื่องนี้เมื่อตอนที่เธอยังไม่รู้จักกับความรู้สึกที่เรียกว่ารัก   แต่ในเมื่อความรักของเธอเกิดขึ้น  คืนที่ฟ้ามิดมิดก็จะไม่เป็นเหมือนเคยอีกต่อไป  บทเพลงช้า ๆ ที่พูดถึงเรื่องราวความรักที่ไม่สมหวังคงจะต้องโยนทิ้งไปให้ไกลที่สุด   แล้วคงเลือกหยิบแต่เพลงรักใส ๆ  มาเปิดฟังให้อบอุ่นหัวใจก่อนที่เธอจะเข้านอน





“ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอชอบยุทธเค้ามากขนาดนี้ “    แอ้มยังสงสัยในสิ่งที่นัดดาเล่าเมื่อคืน  ซึ่งกำลังเดินตรงไปเข้าเรียนวิชาแรกของวันพร้อมนัดดา



“  ฉันก็ไม่ได้บอกให้เธอเชื่อซะหน่อย    ก็เพียงแค่เล่าความรู้สึกทั้งหมดที่ฉันมีให้เธอฟังก็เท่านั้นแหละ “



“  แล้วจดหมายที่เธอเขียนให้ยุทธล่ะ  เธอไม่เอาไปให้เค้าแล้วเหรอ ? “



“  ก็อยากจะเอาไปให้อ่ะนะ   แต่ติดอยู่นิดเดียวเอง ....  ติดอยู่ตรงที่ฉันไม่กล้านี่แหละ “



“   อ้าว ! เพื่อนฉันเป็นงั้นไป   เอาอย่างนี้ดีไหมให้ฉันเป็นแม่สื่อเอาจดหมายรักของเธอไปให้ยุทธเค้าเอง   ฉันพร้อมและยินดีช่วยเหลือเพื่อนสุดที่รักคนนี้เสมอ  “



“  ไม่ต้องเลย  ๆ    เรื่องแบบนี้ถนัดเชียว  รีบเสนอตัวเองก่อนเลยนะจ้า  “



“   นัด ... นัดดา  “   โจตะโกนเรียก  ในขณะที่นัดดาและแอ้มกำลังเดินผ่านกลุ่มโต๊ะม้าหินหน้าตึก  “ เมื่อวานเห็นยุทธบอกว่า เธอมาหาฉัน  มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ? “



“   นัดเค้าอยากจะเอาจดหมายให้....... “   แอ้มพยายามพูดแต่ก็ต้องหยุดลงเพราะถูกนัดดากระแอมส่งสัญญาณเตือนภัยซะก่อน



“   อ๋อ  พอดีฉันจะมายืมหนังสือขางนายซะหน่อย  แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ พอดีไปขอยืมจากเพื่อนอีกคนได้แล้ว “



“  อย่างนั้นเองเหรอ  ฉันก็กลัวว่าเธอมีเรื่องด่วนอะไรซะอีก เ  ออนี่ ๆ เดี๋ยวถ้าเลิกเรียนแล้วแวะมาที่นี่หน่อยนะ ฉันมีเรื่องจะบอกพวกเธอด้วย ”



“   บอกตอนนี้เลยก็ได้นี่ !  พวกเราไม่ได้รีบร้อนอะไร “  แอ้มเสนอ  ดูเหมือนว่าเธอต้องการรู้เรื่องที่โจ จะพูดมากกว่าที่พวกเธอจะไปเข้าเรียนซะอีก



“  เรื่องมันยาวน่ะเอาไว้ค่อยมาคุยกันทีหลังดีกว่า    ว่าแต่เมื่อกี้  แอ้มเธอพูดว่าจดหมาย...  จดหมายอะไรนะ? “



“   รีบไปเข้าเรียนกันเถอะแอ้ม !!  “   นัดดาพูดแทรกขึ้นทันที  แล้วรีบจูงมือแอ้มเดินตรงไปยังตึกเรียน เพราะกลัวว่า โจ  จะรู้เรื่องจดหมายที่แอ้มหลุดปากพูดไปเมื่อครู่จนได้    อย่างไรก็ตามเมื่อทั้งคู่เดินพ้นมาได้สักระยะ นัดดาก็เริ่มสงสัยว่า โจ ต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับพวกเธอกันแน่  ทำไมถึงต้องนัดไปคุยกันอีกครั้งหลังหมดคาบเรียนแทนที่จะพูดตอนนั้นเลยก็ได้





ข้อสงสัยในเรื่องนี้ของนัดดา ดูเหมือนจะเป็นอย่างเดียวกันกับข้อสงสัยของแอ้ม  เพราะในระหว่างที่ทั้งชั้นเรียนกำลังอ่านบทความภาษาอังกฤษกันอย่างพร้อมเพรียง   นัดดา และ แอ้ม นั้นกลับนั่งเหม่อคิดอะไรบางอย่าง  จนไม่มีกระจิตกระใจที่จะอ่านบทความตามเพื่อน ๆ    แน่นอนนั่นย่อมเป็นที่สังเกตของอาจารย์ประจำวิชา  ทำให้พวกเธอทั้งคู่ถูกลงโทษโดยให้ออกมายืนอ่านบทความภาษาอังกฤษนั้นหน้าชั้นเรียนแทน





“  โดนทำโทษตั้งแต่คาบแรก เหมือนเป็นลางบอกเหตุว่าวันนี้ฉันต้องซวยทั้งวันแน่ ๆ เลย น่าเบื่อชะมัด “  แอ้มบ่นตลอดทางที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะม้าหินอ่อน



“  น่าสงสัยจังว่า โจ เค้ามีเรื่องอะไรกันนะ  ปกติก็ไม่เคยมีความลับอะไรนี่นา “  



“  ฉันว่าคงไม่พ้นเรื่องชวนไปเที่ยวอีกนั่นแหละ  เธอก็รู้ดีนี่นัด หมอนี่เที่ยวเก่งจะตาย  “



“  นี่ ! กำลังนินทาอะไรฉันอยู่ล่ะ  เผาระยะประชิดตัวเลยนะแม่คุณ “   โจ พูดแทรกเข้ามา ดูเหมือนว่าเค้าจะเดินตามหลังนัดดา และแอ้มมาได้สักระยะแล้ว



“ คิดจะโผล่เข้ามา ก็เดินมาให้เห็นหน้าซะก่อนก็ได้นี่  ไม่ใช่อยู่ดี ๆ ก็พูดขึ้นมาแบบนี้ ตกใจหมด !!  “  แอ้มพูด



“  แล้วนี่ตกลงว่านายมีเรื่องอะไรกันแน่  บอกมาซะดี ๆ ปล่อยให้พวกเรานั่งสงสัยอยู่ได้   รู้ตัวหรือเปล่าว่านายทำให้ฉันกับแอ้มต้องโดนทำโทษ  “



“  จริงเหรอ !!   “  โจหัวเราะร่วน ไม่คิดว่าคำพูดของเค้าจะทำให้ทั้งแอ้ม และนัดดาสงสัยได้มากขนาดนี้   “ ที่ฉันอยากจะบอกพวกเธอก็คือว่า  พรุ่งนี้วันเกิดของยุทธน่ะ   เค้าให้ฉันมาชวนพวกเธอไปงานวันเกิดด้วย ก็จัดแบบกันเอง ง่าย ๆ อ่ะนะ   พวกเธอว่างจะไปไหมล่ะ ? “



“  ว่าง  ว่างสิไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว “  แอ้มรีบตอบ  และรู้ดีว่านี่คงเป็นคำตอบเดียวกันกับนัดดา   เธอหันไปยิ้ม พร้อมขยิบตาเป็นสัญญาณรู้กันของพวกเธอทั้งคู่



“  ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย  พรุ่งนี้เลิกเรียนแล้วไปเจอกันที่ร้านเบเกอรี่หน้ามหาวิทยาลัยนะ  เห็นยุทธบอกว่าที่นั่นมีขนมปังอร่อย ๆ เพียบเลยล่ะ  เข้าทางเธอพอดีเลยนะนัด  ชอบกินขนมปังอยู่แล้วนี่   ยังไงเดี๋ยวฉันขอไปเรียนต่อและกันต้องรีบไป present งานด้วย  ไปนะ “





โจรีบวิ่งออกไป ทิ้งให้นัดดายืนนิ่งนึกถึงเรื่องที่โจ พูดเมื่อครู่   ตอนนี้ดูเหมือนว่าแอ้มกำลังพยายามพูดอะไรบางอย่างกับเธอ  แต่นั่นไม่ทำให้นัดดาสามารถเข้าใจสิ่งที่แอ้มพูดได้เลย  บางทีอาจเป็นเพราะว่าจินตนาการของนัดดาจะเตลิดไปไกลเกินกว่าตัวเธอจะหยุดคิดลงได้   “ จะซื้ออะไรให้เป็นของขวัญวันเกิดเค้าดีล่ะ “   “ จะเลือกใส่ชุดไหนดี  นึกดูแล้วเสื้อผ้าที่มีก็คงไม่น่าจะมีชุดไหนที่จะทำให้ยุทธเค้าประทับใจได้เลย “   “ ควรจะทำการ์ดอวยพรให้เค้าด้วยดีหรือเปล่า ”    นี่เป็นแค่ความคิดเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้นที่ลอยอยู่เต็มหัวของนัดดา   แอ้มสังเกตเห็นแล้วว่านัดดาไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอกำลังพูดเลยสักนิดเดียว   เธอจึงหยิบสมุดขึ้นมา บรรจงม้วนลงอย่างช้า ๆ  แล้วตีลงไปที่หัวของนัดดาอย่างเต็มแรง





“ โอ๊ย ! เจ็บนะ   เธอมาตีหัวฉันทำไมล่ะเนี๊ยะ  “  นัดดาร้อง  เอามือคลำศีรษะเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าเลือดไม่ไหล



“  ก็ยืนเหม่อคิดอะไรอยู่ได้ตั้งนาน   ฉันพูดปากจะฉีกอยู่แล้วเธอรู้เรื่องบ้างไหมล่ะนี่ “   แอ้มพูดขณะที่อีกมือกำลังคลี่สมุดเก็บลงกระเป๋า  



“  ก็คิดอะไรไปเรื่อย  แหม... เรียกกันดี ๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องตีหัวเลย  เดี๋ยวถ้าฉันเกิดความจำเสื่อมขึ้นมาใครจะรับผิดชอบล่ะ “



“  ฉันว่าความจำเธอจะดีขึ้นซะมากกว่านะสิ   โดนกระตุ้นซะบ้างรอยหยักในสมองจะได้เพิ่มขึ้น   ว่าแต่....พรุ่งนี้เธอจะเอายังไงล่ะ   “



“   ไม่รู้สิ .... แอ้มเธอคิดว่าฉันควรจะไปงานวันเกิดยุทธดีหรือเปล่า  “



“   ก็ต้องไปสิถามได้   ถ้าไม่ไปเธอก็หมดโอกาสที่จะได้สานต่อมิตรภาพและสารภาพรักกับเขานะสิ   แล้วนี่ยิ่งเป็นวันเกิด วันสำคัญของยุทธเค้าด้วย  อย่างน้อยก็ควรจะไปร่วมอวยพรวันเกิดในฐานะเพื่อนคนนึงก็ยังดีนะ   “



“   เฮ้อ ....!!  “  นัดดาถอนหายใจ   “  ฉันไม่เคยหนักใจอะไรมากขนาดนี้เลยนะแอ้ม “



“   เอานะ ๆ   สู้เพื่อหัวใจของเธอไง  ตอนนี้อย่าพึ่งคิดอะไรมาก   ฉันว่าก่อนอื่นเราไปเลือกซื้อของขวัญให้ยุทธ  กันดีกว่า          ตกลงไหม? “







<<<<<  To be Continue  >>>>>





แหะ ๆ พยายามจะเขียนตอนต่อไปให้เสร็จนะคับ



หวังว่าเพื่อนจะชอบบ้างไม่มากก็น้อย



ช่วยเป็นกำลังใจให้หับนักเขียนมือใหม่คนนี้ด้วยนะคับ  ^^