Call him mine - อยากเรียกนายว่าผู้ชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : Is this love?

“ ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความสำเร็จอยู่ที่นั่น “  ฉันบอกกับตัวเองทุกครั้งเวลาเจอเรื่องท้อใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่    และแน่นอน ความตั้งใจของฉันในตอนนี้ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่า การได้เข้าไปทำความรู้จักกับ  ยุทธ หนุ่มนักศึกษาปี3 สุดเท่ห์ที่เป็นที่หมายตาของสาว ๆ มากที่สุดทั่วทั้งมหาวิทยาลัย      และฉัน นัดดา ขอปฏิญาณตนเอาไว้ ณ ที่นี้ว่า   ฉันจะต้องเป็นหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียว    ที่สามารถเข้าไปยึดจองพื้นที่อยู่ในหัวใจของเค้ามาให้จนได้ .....





ความตั้งใจในความคิดของ นัดดา เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นครั้งใหญ่เมื่อได้เข้ามาศึกษาที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้   แม้ว่าเธอจะไม่เชี่ยวชาญหรืออาจจะพูดได้ว่าไม่มีประสบการณ์ในเรื่องของความรักมากนัก   แต่สิ่งที่ นัดดา คิดในครั้งนี้อาจจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี ในเรื่องความรักของเธอก็เป็นได้





“ แต่....ฉันควรเริ่มจากอะไรดีล่ะ “   เธอย้อนถามตัวเอง    นัดดา หญิงสาววัย 20 ปี กำลังเรียนอยู่ที่ในชั้นปีที่ 3   ด้วยบุคลิกที่แก่น  ตรงไปตรงมา และทะมัดทแมงเกินกว่าที่ผู้หญิงควรจะเป็น  อาจทำให้เธอไม่เป็นที่สนใจของชายหนุ่มในมหาวิทยาลัยมากนัก    แต่ก็มีหลายคนที่มองเห็นความน่ารักสดใสที่อยู่ข้างในตัวของเธอและมักจะเผลอมอบหัวใจให้ไปโดยไม่รู้ตัว



“ เข้าไปแนะนำตัวเองก่อนจะดีไหมน้า .... “  



“ ไม่สิ ๆ ๆ  ...  แบบนั้นก็รู้หมดว่าเราสนใจเค้า “      นัดดาพร่ำบ่นกับตัวเอง   แม้ว่าในขณะนั้น จะเป็นชั่วโมงเรียนที่เธอกำลังนั่งทำแบบทดสอบของอาจารย์อยู่ด้วยเหมือนกัน



“ หมดเวลาแล้วคะนักศึกษา !   วางปากกาลงและเอาแบบทดสอบมาส่งด้านหน้าได้และจ๊ะ “  อาจารย์ประจำวิชาพูดขึ้นเมื่อถึงกำหนดเวลาในการส่งแบบทดสอบประจำวิชา     นักศึกษาพากันทยอยออกมาส่งหน้าชั้นเรียน  มีเพียงแค่ นัดดาเท่านั้น  ที่กำลังเหม่อลอย  นั่งควงปากกาเล่นอยู่เป็นระยะ ๆ



“ นัดดา !  เอาแบบทดสอบมาส่งได้และจ๊ะ ....”   อาจารย์พูดย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่กับที่   แต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆตอบกลับมา



“ นัดดา !!!! “  อาจารย์เน้นเสียงดังขึ้น   ปากกาของนัดดาหล่นออกจากมือที่กำลังควงเล่นอยู่   เธอหันมามองที่อาจารย์ด้วยสีหน้าสงสัย



“ มีอะไรค่ะ อาจารย์  “  นัดดาตอบกลับ น้ำเสียงเรียบๆ  



“ เอาแบบทดสอบมาส่งด้านหน้าได้แล้ว  หมดเวลาแล้วจ๊ะ “



“ อ้อ!  เหรอคะอาจารย์ ... หมดเวลาแล้วหรือค่ะ “  เธอพูดพร้อมรวบแบบทดสอบที่กางกระจัดกระจายบนโต๊ะขึ้น    สายตาของเธอหยุดอยู่ที่แบบทดสอบอีกครั้ง       “  ตายแล้ว !! “    นัดดาอุทานทันทีเมื่อเห็นแบบทดสอบของตัวเองพึ่งทำไปได้แค่เพียงไม่กี่ข้อเท่านั้น   แต่ตอนนี้เธอคงไม่มีเวลามานั่งสาธยายหรือปั้นเรื่องใด ๆ ให้อาจารย์ฟังเพียงเพื่อขอต่อเวลาให้ได้ทำแบบทดสอบจนเสร็จ   ดังนั้นเธอจำต้องลุกไปส่งแบบทดสอบกับอาจารย์และเดินออกมานอกชั้นเรียนในที่สุด



“ โอ๊ย! แย่แล้ว ๆ  ทดสอบคราวนี้ ได้ 0 แน่ ๆเลย  ...  ฉันเป็นอะไรของฉันไปนี่ ! “   นัดดาบ่นกับตัวเองตลอดทางที่เดินออกมาจากชั้นเรียน    ความคิดของเธอเกี่ยวกับเรื่อง   ยุทธ  นั้นหายไปชั่วขณะ     เธอพยายามเก็บสัมภาระต่าง ๆที่วางอยู่ตรงโต๊ะม้าหินด้านนอกของชั้นเรียนใส่กระเป๋าอย่างขะมักเขม้น   ระหว่างที่นัดดาก้มเก็บของนั้น  เธอได้ยินเสียงอิ้ออึงดังมาแต่ไกล  ราวกับมีนักร้องชื่อดังผลัดหลงเข้ามาในมหาวิทยาลัยแห่งนี้  เสียงเหล่านั้นดูเหมือนจะดังใกล้ตัวเข้ามาเรื่อย ๆ   เธอจึงละความสนใจจากการเก็บสัมภาระและรีบเงยหน้าขึ้น  







สิ่งที่นัดดามองเห็นอยู่ ก็คือ  กลุ่มสาว ๆ กำลังรุมล้อมอะไรบางอย่าง   บ้างก็หยิบยื่นขนม   บ้างก็พยายามส่งกระดาษที่ดูเหมือนเป็นการ์ดบางอย่างเข้าไป   นัดดาพยายามเพ่งสายตาเข้าไปในกลุ่มนั้น    และสิ่งที่เธอพยายามจะมองอยู่ก็ไม่ใช่ใครอื่น  นั่นก็คือ  ยุทธ ชายหนุ่มสุดเท่ห์คนที่ทำให้จิตใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนถึงขั้นทำแบบทดสอบไม่เสร็จ    กำลังเดินตรงใกล้เธอเข้ามาเรื่อย ๆ    รอบกายเค้าเต็มไปด้วยสาว ๆ ที่คลั่งไคล้ และให้ความสนใจในตัวเค้าไม่น้อยไปกว่านัดดาเลยสักนิดเดียว  



“ รุ่นพี่คะ  นี่ขนมที่ตั้งใจทำมาให้พี่คะ “  สาวคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น  ดูเหมือนว่าสาว ๆทุกคนจะต้องมีของติดไม้ติดมือมาให้กับหนุ่มสุดเท่ห์คนนี้กันโดยไม่ยอมน้อยหน้า  



มือของนัดดายังคงกำกระเป๋าไว้แน่น  สายตาของเธอจ้องมองที่ ยุทธ  ในทุกอากัปกิริยาที่เค้าก้าวเดิน  ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ  คำพูดที่อยากจะพูดกับ ยุทธ มากมายนั้นเริ่มลอยเข้ามาในหัว   “ จะเข้าไปทักตอนนี้เลยดีไหม .. “   เธอพยายามถามใจตัวเอง  แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากตัวเธอกลับมาเช่นกัน   “ นี่จะใช่  ความรักของเรารึเปล่านะ “



ระยะทางความรักของนัดดาอาจจะเป็นทางที่ไกลสุดตา  จนไม่สามารถมองเห็นจุดหมายปลายทางได้   จะมีใครสักคนยืนรอเธออยู่ที่ปลายทางแห่งนั้นไหม?    คำถามที่หลายครั้งมันคอยทิ่มแทงความรู้สึกของตัวเธอ   แต่อย่างไรก็ตามถ้าหากไม่เริ่มต้นการเดินทางในครั้งนี้   เธอก็คงจะไม่มีวันได้พบกับคนที่ต้องการเลยก็เป็นได้





“ กลับมาแล้วจ๊ะ “  นัดดาเอ่ยปากทันทีที่เธอมาถึงห้องพัก   เธออาศัยอยู่กับเพื่อนคนสนิทในหอพักนักศึกษา ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย  ด้วยความที่เธอเป็นเด็กต่างจังหวัด  เธอจึงคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตด้วยตัวเองมาโดยตลอด  



“ มาแล้วเหรอนัด ... วันนี้ทำแบบทดสอบเป็นยังไงบ้างล่ะ “  แอ้ม   เพื่อนคนสนิทที่พักอยู่ด้วยกันทักทายทันทีที่ได้ยินเสียงของนัดดา



“ ฉันมัวแต่นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ จนทำแบบทดสอบไม่เสร็จนะสิ “   นัดดาตอบอย่างไม่สบอารมณ์  ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด



“ อ้าว ! ทำไมล่ะ  อย่างนี้ก็แย่สิ  มีหวังจะทำให้คะแนนปลายภาคเธอแย่ไปด้วยก็เป็นได้นะ  นัด ... “



“ เรื่องนั้นฉันรู้ แต่ก็ช่างมันเถอะ  ไหน ๆ มันก็ผ่านไปแล้ว    เออนี่แอ้ม ! พรุ่งนี้เธอว่างไหมล่ะ  เราไปดูหนังกันเถอะ“  

  นัดดาพยายามจะพูดตัดบท  เพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายใจขึ้น  





เรื่องที่หลาย ๆ คนไม่อยากจะจำนั้นบางทีมันก็เป็นการยากที่เราจะลืม    ในความคิดของนัดดาก็เช่นกัน  สำหรับเรื่องแบบทดสอบที่ผ่านมานั้น   ก็เป็นเรื่องยากที่เธอจะลืมได้  และยิ่งเริ่มจะรู้สึกกังวลมากขึ้น  เมื่อคิดว่าเรื่องนี้จะส่งผลทำให้เธอสอบไม่ผ่าน   ภาพของ ยุทธ ผลุดแทรกขึ้นมาในหัวของนัดดาทันที    ทุก ๆ ย่างก้าว หรือแม้แต่เสียงฝีเท้าที่เค้าเดินผ่านเธอเมื่อคราวก่อน    สีหน้าและแววตาของเค้าดูชัดเจนมากยิ่งขึ้นเมื่อเธอพยายามย้อนกลับไปนึกถึง      หากแม้ตอนนี้เธอจะได้  ศูนย์  คะแนนจากแบบทดสอบก็คงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกต่อไป  เมื่อได้เห็นภาพของ ยุทธ ลอยตรงหน้าของเธออยู่อย่างนี้





“ นัด..ตื่นได้แล้ว  จะไปดูหนังไม่ใช่เหรอ !!  “  แอ้มพยายามปลุกนัดดา ที่นอนคุดคู้ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ให้ลุกจากเตียง  



“ อืม ....  ตื่นแล้ว ๆ ๆ  นี่มันกี่โมงแล้วล่ะ “   นัดดาบ่นพึมพำ อยู่ใต้ผ้าห่มจนฟังไม่ค่อยถนัด



“ จะบ่ายโมงแล้วนะสิ    นี่! นัด ... ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนล่ะเนี๊ยะ  ลุกขึ้นมาได้แล้ว  “



“ เมื่อคืนฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ  กว่าจะได้นอนก็เช้าแล้ว “  นัดดาโผล่หน้าออกมาจากใต้ผ้าห่ม  บิดขี้เกียจสุดแรง และรีบลุกขึ้นจัดการกับตัวเอง   เธอได้ยินเสียงของแอ้มบ่นตลอดเวลาที่ทำธุระส่วนตัว   และเริ่มไม่แน่ใจว่า วันนี้เธอจะมีออกไปมีความสุขกับการดูหนัง   หรือจะทุกข์กับเสียงบ่นของแอ้มที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ ...







วันนี้ นัดดา เลือกใส่เสื้อยืดเข้ารูป  กับกางเกงสี่ส่วนทะมัดทะแมง   เหมาะกับบุคลิกของเธอมาก   จะว่าไปแล้วในตู้เสื้อผ้าของนัดดาดูเหมือนจะมีกระโปรงเพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น  ( ถ้าไม่นับรวมถึงกระโปรงนักศึกษา )   นัดดาเกลียดการใส่กระโปรงเป็นที่สุด  เนื่องจากสมัยที่เรียนมัธยม  ครั้งหนึ่งเธอเคยเลือกที่จะใส่กระโปรงออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ   และในวันนั้นเพื่อนของเธอถูกกลุ่มของเด็กผู้ชายรังแก    นัดดาจึงรีบเข้าไปช่วยจนทำให้เธอเสียหลักลื่นล้มกระโปรงเปิด   จนถูกกลุ่มเด็กผู้ชายล้อให้อายและขายหน้า     นั่นจึงกลายเป็นฝันร้ายและเป็นที่มาของการไม่ชอบใส่กระโปรงของเธอในที่สุด





“ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อตั๋วให้นะ   ฉันเลี้ยงเองในฐานะที่เธออุตส่าห์มาดูหนังเป็นเพื่อน   “   นัดดาพูดขึ้นทันทีที่เธอและแอ้มมาถึงโรงหนัง



“ จริงเหรอ !   ดีจังเลย  “    แอ้มร้องเสียงหลง    “  แต่เดี๋ยวก่อนนะ   วันนี้เธอใจดีเป็นพิเศษมีอะไรหรือเปล่า  ร้อยวันพันปีฉันไม่เคยเห็นเธอยอมเลี้ยงอะไรใครสักอย่าง  “



“  แหม ... จะพูดอย่างนั้นมันก็ไม่ถูก   เธอก็รู้ดีว่าที่บ้านฉันไม่ได้นั่งผลิตแบงก์  นอนนับตังค์เล่นนิจ๊ะ   เอาน่ะ ๆ  เธอไปนั่งรอที่ร้านไอศกรีมแล้วกันนะ   ซื้อบัตรเสร็จแล้วจะตามไป “



“  ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย ...   ก็ได้ ๆ  เดี๋ยวฉันไปนั่งรอที่ร้านไอศกรีมก็แล้วกันนะ   รีบมาล่ะ “   แอ้มหันหลังเดินตรงไปที่ร้านไอศกรีมทันทีที่พูดจบ





เป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกสุดสัปดาห์ผู้คนมากมายจะใช้เวลาหมดไปกับการพักผ่อนในวันหยุด   คู่หนุ่มสาวเดินจับมือกันและกันนั้นมีให้เห็นไปทั่ว   ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็สัมผัสได้ถึงความสุขจากรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเค้า    นัดดาเองก็รับรู้ถึงความสุขนั้นได้ด้วยเช่นกันแม้เธอจะไม่ได้มาที่นี่กับคนรักที่ต้องการ      เธอรีบเดินเข้าไปซื้อตั๋วท่ามกลางกลุ่มผู้รักการดูหนังที่กำลังเข้าคิวอยู่เป็นแนวยาว    คู่หนุ่มสาวที่ยืนโอบไหล่ตัวติดกันด้านหน้านั้นอาจทำให้ นัดดา รู้สึกอิจฉา  จนถึงขนาดหมั่นไส้เล็ก ๆ    เธออยากจะแกะพวกเค้าทั้งคู่ออกจากกันให้พ้นหูพ้นตา   แต่ก็เป็นเพียงสิ่งที่เธอได้แต่คิดเท่านั้น



“ นัด .......  นัด ..... นัดดา  “   เสียงผู้ชายดังขึ้น   นัดดาหันหลังกลับไปมองหาที่มาของเสียงเรียก



“ นัด  ทางนี้ !!  ๆ  “  เสียงผู้ชายคนเดิมพูดอีกครั้งและกำลังเดินตรงเข้ามา



“ อ้าว !  โจ มาดูหนังเหมือนกันเหรอ ?  “   นัดดาเอ่ยคำทักทายทันทีที่เห็น โจ  เพื่อนชายคนสนิทตั้งแต่สมัยเรียน ม.ปลาย  และตอนนี้พวกเค้าทั้งคู่ก็อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันอีกด้วย



“ ถามแปลก ๆ  .. ก็ใช่นะสิ   เธอจะให้ฉันมาทำอะไรที่โรงหนังล่ะ  ถ้าฉันไม่มาดูหนัง  “



“ ตอบกวนประสาทเหมือนเคยอีกและ     เมื่อเช้าฉันพึ่งจะโดนแอ้มบ่นมาตลอดทาง  ยังจี๊ด  ๆ ในหัวไม่หาย   พอมาถึงโรงหนังฉันก็ต้องมาเจอเพื่อนกวน ๆ อย่างนายอีกคนเหรอเนี๊ยะ!  น่าผิดหวังชะมัด   “



“ แอ้มมาด้วยเหรอ?  อยู่ไหนล่ะ “  



“ แอ้มเค้าไปนั่งรออยู่ที่ร้านไอศกรีมแล้วล่ะ  เดี๋ยวพอฉันซื้อตั๋วเสร็จก็จะเดินไปหา  “



“ เหรอ  งั้นดีเลย  เพื่อนของฉันก็นั่งรออยู่ที่นั่นเหมือนกัน  เดี๋ยวเราเดินไปหาพวกนั้นพร้อม ๆ กันเลยดีกว่านะ “



“ อื้ม..... “   นัดดาตอบพลางยิ้มให้กับ โจ    เธอรู้สึกดีมาก ๆ ที่วันนี้ได้มาพบกับความสุขสองต่อ     ต่อที่หนึ่ง เธอจะได้มีความสุขกับการดูหนังเรื่องที่ต้องการ   ส่วนต่อที่สองนั้นก็ได้มาเจอกับเพื่อนสุดที่รักทั้งสองคนอีกด้วย



“  ไม่คิดว่าเราจะมาดูหนังเรื่องเดียวกันเลยนะ “  โจเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้งเมื่อทั้งคู่ซื้อตั๋วเสร็จเรียบร้อย และกำลังเดินตรงไปที่ร้านไอศกรีม



“  นั่นนะสิ   อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น  ... แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ   มาเจอกันทั้งทีก็อยู่ด้วยกันทั้งวันไปเลย  เป็นไงล่ะ “ นัดดาตอบด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขอย่างที่ โจ เองก็ไม่ได้เห็นนานแล้ว



“ วันนี้ดูเธอมีความสุขจังเลยนะ  ยิ้มหน้าบานจนแก้มจะปริอยู่แล้ว  “



“ ก็แหม ....  ได้ออกมาเที่ยวหาความสุขใส่ตัวทั้งทีจะให้ฉันทำหน้าเศร้ารึไงล่ะ  ไม่ต้องห่วงเลยนะที่มหาวิทยาลัยเธอได้เห็นหน้าบูด ๆ  ของฉันอย่างที่เธอต้องการแน่นอน  “  



“ จริงหรือเปล่า   ถ้างั้นฉันจะรอดูหน้าบูด ๆ ของเธอแล้วกันนะ  อยากเห็นจริง ๆว่ามันจะเป็นยังไง  คงจะตลกน่าดู  “



“ อ้าว! โจ มาด้วยเหมือนกันหรือนี่  “   แอ้มร้องเสียงหลงเมื่อพบกับ โจ โดยไม่คาดคิด  มือของเธอถือช้อนไอศกรีมที่กำลังละลายค้างอยู่



“ พวกเธอนี่เหมือนกันเลยนะ   มาเจอฉันที่นี่แล้วมันดูแปลกมากนักเหรอไง   ทำอย่างกับฉันเป็นมนุษย์หินล้านปี  หรือไม่หน้าบ้านก็มีภูเขาลูกเบ้อเริ้มตั้งตระหง่านอย่างนั้นแหละ  “    โจ นั่งลงข้างแอ้มและนัดดา ตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว แสดงท่าทางไม่สบอารมณ์เล็ก ๆ



“  หน้าบ้านมีภูเขาตั้งตระหง่าน ?  มันเกี่ยวอะไรกันเหรอ “   นัดดาสงสัย



“  ก็พวกหลังเขาไงครับ   “   เสียงของชายที่ฟังดูไม่คุ้นเคยพูดแทรกขึ้นมาในสิ่งที่นัดดาสงสัย   น้ำเสียงของเค้าทุ้มต่ำ  ดูสุขุมกว่าเสียงของผู้ชายคนอื่น ๆ ที่เธอเคยได้ยิน    ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง  จนทำให้เธอลืมในสิ่งที่คิดเมื่อครู่ไปหมดสิ้น



“ อ้าว ! อยู่นี่เองเหรอ  ยุทธ  ฉันกำลังมองหานายอยู่พอดี  นึกว่าไปนั่งรอร้านอื่นซะแล้ว “  



“ ฉันออกไปเดินดูหนังสือมาน่ะ   เห็นมีคนเข้าคิวซื้อตั๋วกันเยอะไม่คิดว่านายจะเสร็จเร็วขนาดนี้   ว่าแต่... สาว ๆ สองคนนี่ใครเหรอ  “    



“  อ้อขอโทษที  ฉันก็ลืมแนะนำไปเลย   นี่ นัดดา  กับ แอ้ม  เพื่อนของฉันเอง   เรียนอยู่ที่เดียวกันกับเราด้วยล่ะ  “



“ สวัสดีจ๊ะ  ฉันชื่อแอ้ม  ยินดีที่ได้รู้จักนะ  “  



“  ยินดีที่ได้รู้จักครับ      เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นนี่ก็คงจะเป็น   นัดดา  “   ยุทธเอ่ยคำทักทายแรกกับนัดดา   แต่ไม่มีคำพูดใด ๆ ตอบกลับมาจากปากของเธอเลย  ทั้งที่คนนั่งอยู่ตรงหน้านั้นก็คือผู้ชายที่เธออยากจะทำความรู้จักด้วยมากที่สุด  



“ นัด ... นัด  เป็นอะไรไป   ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ “     แอ้มสะกิดนัดดาเมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบไป



“  อ้อ .... สวัสดีค่ะ  ฉันชื่อนัดดา  อายุ 20 ปี เรียนอยู่ปี 3  มหาวิทยาลัยเดียวกันกับแอ้มและโจ  ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกันค่ะ  “





เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีทีนัดดาพูดจบ  คำพูดแนะนำตัวของนัดดานั้นฟังดูเป็นทางการเกินกว่าที่ แอ้ม และโจ  จะทนฟังได้  บางทีอาจจะเป็นเพราะว่า สีหน้า และท่าทางของนัดดานั้นดูเคอะเขิน และไม่เป็นธรรมชาติ  จะมีก็เพียงแค่ ยุทธ ที่นั่งอมยิ้มให้กับความน่ารักที่เค้าคงไม่เคยเห็นจากผู้หญิงคนอื่น ๆมาก่อน  





<<<<<  To be Continue  >>>>>





หวัดดีคับ  หุหุ





ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่า นี่เป็นครั้งแรกและเรื่องแรกที่เขียน



อาจจะไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็พยายามจะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ



ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยและกานน้า  มีไรก้อ comment  ได้เลยคับ



แล้วเจอกัน