[EXO] I have... ผมมีแฟน 5 คน {exo-kXsehun}{exo-mXtao}

ลำดับตอนที่ #2 : I have...{2}

I have ตอนที่ 2



     ขอร้องล่ะ ขอร้องให้เจ๊แกเมื่อปากซักทีเถอะครับ..

     รู้สึกอยากกลอกตาแต่ถ้าทำนี่สงสัยต่อยาวยันลูกเป็นเมนส์

     อ่ะ ไอ้นี่อีกคน ทำไมยังต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยวะ?

     สาเหตุคร่าวๆที่ว่าทำไมพวกเราต้องมาจบชีวิตลงในห้องปกครองแบบนี้คือ หนึ่ง! ฮวางจื่อเทามาสายชนิดที่เกินคำว่าสายตั้งแต่เปิดเรียน สอง! หวางจื่อเทากับเพื่อนมันโดดคาบหลังพักกลางวัน

     มันกับเพื่อนมันถึงได้ต้องก้มหน้าก้มตาโดนครูอาเจ๊ด่าเละอยู่เนี่ย!

     ครูแกนี่ก็อึดจริง พูดอยู่คนเดียวตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดด้วย
แล้วเพื่อไอ้จื่อแม่งก็เสือกเป็นผมเนี่ยแหละ

     เมื่อยอ้ะ!!






     อีกครึ่งชั่วโมงผ่านไป...


     ผมกับจื่อเทาเดินออกจากห้องอย่างระโหยโรยรา ไม่ใช่ว่าซึมเพราะถูกดุหรอกครับแต่เมื่อยขา

     ถามว่าทำไมพวกผมถึงไม่ได้สลดกันเลย? เพราะโดนบ่อยมั้งครับแบบนี้ แหม พวกผมไม่ใช่นักเรียนตัวอย่างที่ดีนักหรอก

     ส่วนเรื่องผลการเรียนนี่ไม่ต้องห่วงครับ...แล้วบังเอิญผมกับจื่อเทาก็ไม่ใช่พระเอกนิยาย_(เซนเซอร์)_ใส ที่แบบไม่เข้าเรียนแต่ดันเรียนเก่งโคตรๆ

     ผมกับจื่อเทานี่...จบเทอมทีแทบต้องวิ่งกราบเท้าครูทั้งโรงเรียนงามๆ ไม่เข็ดบอกเลย เป็นทุกเทอม

     แต่ที่ผมกับจื่อเทายังคงอยู่รอดได้จนถึงทุกวันนี้เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรมครับ เหมาทุกงาน งานในงานนอกจนค่อนข้างเป็นที่รู้จัก เคยกระทั่งออกโฆษณาหรือเป็นแดนซ์เซอร์ให้นักร้องดังๆมาแล้ว ก็ถือว่าดาราเล็กๆน่ะครับ สร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนพอสมควร

     ส่วนไอ้จื่อเทามันก็แชมป์วูซู แชมป์กีฬาระดับประเทศน่ะครับ ไล่ออกนี่คิดผิดอย่างแรงบอกเลย

     ว่าแต่...

     "ทำไมนายต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ด้วยเนี่ย" ผมอดไม่ไหวหันไปถามจื่อเทา มันทำหน้างี้ตั้งกะเอาโทรศัพท์มาจิ้มๆก่อนเข้าห้องปกครองแล้ว

     "เลย์...พี่อี้ชิงเป็นลมล้มพับไปอีกแล้วอ่ะ" อ่าว ก็นึกว่าสลดเพราะโดนดุ แล้วดูมันยู่ปาก เห็นแล้วอยากพุ่งเข้าไปฟัดว่ะ แต่เดี๋ยวมันจะมองด้วยสายตาแปลกๆงั้นไม่ทำดีกว่า

     "เออๆ แล้วเป็นไงมั่ง"

     "ฟื้นแล้ว นอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาล...วันนี้ยกเลิกนัดทานข้าวกับพี่คริสแล้วไปรับพี่อี้ชิงกลับบ้านดีกว่า

     ไอ้จื่อเทาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอีก ทีนี้ส่งเมลหาแฟนมันอีกคนครับ

     สับรางกันให้วุ่น

     ว่าแล้วผมก็คุยไลน์บ้างดีกว่า... 102 เด้ง เปิดไปดูมีทักมา 5 คน ป๊าดโธ่ ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าหน้าไหนส่งมาบ้าง

     ผมจัดการไล่ตอบทีละคนๆ ถือเป็นอีกเรื่องที่ต้องคิดหนักในแต่ละวันเลยทีเดียว ก็อปวางก็ไม่ได้ เนื้อความคล้ายกันก็ไม่ได้ แฟนผมแต่ละคนมันดันเป็นรู้จักกันอีก เกิดเอามาเทียบกันแล้วรู้ว่าผมก็อปวางหรือตอบส่งๆ เคลียร์ยาวบอกเลย

     วันนี้ให้ใครมารับดีว้า...เอ๊ย! สัญญาว่าจะไปกินข้าวกับพี่แพคฮยอนนี่หว่า ตายๆเกือบลืม

     ผมกับจื่อเทาที่เข้ามาหลบสายตาบรรดาครูอาจารย์ที่เคารพเพราะมันยังไม่หมดเวลาเรียนกำลังเดินวนไปวนมาและจิ้มโทรศัพท์อย่างเมามันส์ในห้องเก็บอุปกรณ์พละ

     ผมกำลังสับรางอยู่ ส่วนไอ้จื่อเทา ดูจากปากมันที่เบะขึ้นเรื่อยๆกับที่มันพูดกันก่อนหน้านี้คงกำลังเคลียร์กับแฟนไซส์ตึกของมันชัวร์

     "โดนพี่คริสงอนอ่ะ"

     เอาแล้วไง...โหมดงอแงคอมโบ้เซ็ตเพิ่มสิบบาท ไอ้พี่คริสอย่าให้เจอน่ะ พ่อจะนิ้วแยงรูจมูกให้ จู่ๆก็มาทิ้งระเบิดไว้ที่ผมเฉยเลย

I have ตอนที่ 2

I have ตอนที่ 2

     เสียงกริ่งคาบสุดท้ายดังขึ้นทำให้ผมกับจื่อเทาค่อยๆเดินเลียบๆออกมาจากห้องเก็บอุปกรณ์พละ ใช่ครับ สรุปคือโดดทั้งวัน

     หลังจากทนฟังไอ้แพนด้าขี้แยบ่นง๊องแง๊งด้วยภาษาเกาหลีแปลกๆมาสองสามชั่วโมงในที่สุดผมก็เซย์กู๊ดบายและเด้งไลน์ใส่พี่แพคฮยอนทันที

     ร้านอาหารฝรั่งที่ไม่หรูจนเกินไปใกล้ๆโรงเรียนที่สุดจะเบสิคคือสถานที่่เดตหวานชื่นของผมกับพี่แพคฮยอนวันนี้

     ...แต่มันก็เบสิคไปม้ั้งพี่

     ผมได้แต่นั่งบิดไปบิดมาเพราะอึดอัดกับบรรยากาศรอบโต๊ะของผมกับพี่แพคฮยอนวันนี้
     
     ตัวต้นเหตุคือหนึ่ง พี่แพคฮยอนที่จ้องทั้งสองคนสลับไปสลับมาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ สองพี่จุนยองที่หันไปสั่งเมนูบางอย่างราวกับแพคฮยอนไม่มีตัวตนอยู่บนโลก สามคือพี่คยองซูที่นั่งจ้องตากับพี่แพคฮยอนอย่างท้าทาย

     ทำไมสามตัวอันตรายขนาดนี้ต้องมาป้ะกันด้วยวะครับ แล้วต้นเหตุของปัญหาหลักๆดูเหมือนจะเป็นผมซะด้วย

     อันที่จริงทั้งสามคนก็ค่อนข้างมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกันอยู่นะ เห็นว่าสมัยยังอยู่มอปลายก็ก๊วนเดียวกัน พึ่งจะมาไฝว้ๆกันเวลาแย่งผมเนี่ยแหละ แต่ยกเว้นเรื่องผมพวกเค้าก็เป็นเพื่อนรักกันธรรมดา

     ดูสิขนาดเลือกร้านกินข้าวยังใจตรงกันเลย...

     เฮ้อ สรุปเรื่องนี้มีผมเป็นนายบาปสินะ

     เกิดมาน่าตาดีนี่ลำบากจัง อยากขี้เหร่! เซฮุนอยากขี้เหร่!

     โอเค ผมรู้ว่าคุณกำลังจะด่าผมในใจว่าดัดจริตแต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกครับ ที่สำคัญคือแก้วน้ำเปล่าที่เค้าเอามาเสิร์ฟไว้ก่อนในมือพี่แพคฮยอนเหมือนจะมีรอยร้าวเบาๆและกำลังจะแตก

     ...แน่นอนว่ารอยนี่พึ่งเกิดแน่ๆ พิจารณาจากสีหน้าพี่แพคฮยอน

     พี่ครับน่ากลัวมากบอกเลย...

     ผมว่าผมเอาแก้วออกจากมือพี่แพคฮยอนก่อนดีกว่า...

     พนักงานนำจานมาเสิร์ฟแล้วครับ แต่ไม่ยักกะมีใครแตะต้องอะไรเลย

     "เอ้อ...กินข้าวกันเถอะครับ" ได้ผลแฮะ ทุกคนเริ่มลงมือกินสเต๊คด้วยความ...เงียบและกดดัน


     โต๊ะเรายังคงตลยอบอวลไปด้วยเสียงส้อมมีดกระทบกับจานและเสียงเคี้ยวหงุบหงับ

     ไม่มีใครอยากจะพูดอะไรหน่อยเหรอครับ...


เสียงกริ่งคาบสุดท้ายดังขึ้นทำให้ผมกับเซฮุนค่อยๆเดินเลียบๆออกมาจากห้องเก็บอุปกรณ์พละ ใช่ครับ สรุปคือโดดทั้งวัน

     วันนี้ผมตัดสินใจเดินไปรับพี่อี้ชิงที่ห้องพยาบาลทางฝากมหาลัย' ถึงจะโดนพี่คริสทั้งดุทั้งงอน แต่ก็เดี๋ยวค่อยง้อก็แล้วกันเนอะ

     พี่อี้ชิงสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ผมเป็นแฟนนี่เนอะก็ต้องดูแลสิ

     ผมกระโดดข้ามรั้วกั้นระหว่างฝ่ายมัถยมปลายกับมหาลัย' (ขี้เกียจเดิน) แล้วร่อนลงเบาๆบนพื้นหญ้า

     โชคดีจังที่ถนัดทางด้านกีฬา เมื่อเช้าถ้าไม่มีคนมาวิ่งชนผมก็ไม่ร่วงลงมาหมดท่าแบบนั้นหรอก

     ผมรีบรุดไปที่ห้องพยาบาล เมื่อเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไปนักศึกษาที่ประจำห้องพยาบาลก็มองผมเลิ่กลั่ก

     "จางอี้ชิงอยู่ที่นี่รึเปล่าครับ?"

     นักศึกษาคนนั้นชีนิ้วไปที่เตียงที่มีผ้าม่านบังตาสี่ด้านเตียงหนึ่งอย่างลังเล ผมก็รีบมุดตัวเข้าไป

     "พี่อี้ชิงกลับบ้านกัน...เหวอ!!" ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายหรืออะไรเลยนะ ผมไม่รู้นี่ แต่พี่อี้ชิงนี่ผอมชะมัดเลย แต่ก็มีกล้ามเนื้อแฮะ นี่ผมมองอะไรอยู่เนี่ย...

     "อ้าว? เทา ไม่ต้องมารับพี่หรอก พี่กลับเองได้" พี่อี้ชิงเงยหน้าขึ้นมายิ้มละมุนให้ แต่ยังไงก็ใส่เสื้อแล้วก็รูดซิบกางเกงให้ดีก่อนดีกว่ามั้ง?

     อันที่จริงผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเวลาผู้ชายถอดเสื้อนะ เพราะผมก็ผู้ชายเหมือนกัน แล้วยิ่งเป็นนักกีฬาต้องเปลี่ยนชุดนู่นนี่ย่อมเห็นบ่อยๆ แต่มันก็ไม่ใช่ระยะประชิดขนาดนี้ แถมยังเป็นแฟนผมอีกตะหาก

     "ไม่เป็นไรหรอกครับ กลับด้วยกันนะ" พี่อี้ชิงยิ้มกว้าวกว่าเดิมแล้วใส่เสื้อยืดเป็นที่เรียบร้อย ทำไมไม่ใส่ชุดนักศึกษาน่ะ...?

     "พี่เป็นลมล้มใส่แอ่งน้ำขังน่ะ ชุดนักศึกษาเปียกเลยต้องเปลี่ยนเป็นชุดไปรเวท ...? วันนี้พี่เข้าชมรมน่ะเลยเตรียมชุดมาเปลี่ยน"

     พี่อี้ชิงเหมือนอ่านใจผมได้เลยแฮะ

     "เอาใบเซ็นชื่อมาให้ทีสิจงออบ" พี่อี้ชิงรูดม่านเปิด นักศึกษาคนเมื่อกี้ก็วิ่งเอากระดานรองเอกสารเซ็นชื่อสถิติจำนวนผู้ป่วยมาให้

     พอเซ็นเสร็จก็หันมายิ้มละมุนให้ผมอีกรอบ

     สวยจัง...

     "เทา กลับบ้านกัน"

     แล้วก็ยื่นมือมาให้ผมจับ

     






     ถึงจะพึ่งหกโมงเย็นแต่เพราะเป็นหน้าหนาว ท้องฟ้าเลยถูกย้อมเป็นสีดำ ธรรมชาติเนี่ยดีจริงๆ

     "ยิ้มอะไรเหรอ" มือที่ถูกจับไว้ถูกบีบเบาๆ

     "ผมชอบธรรมชาติมากๆเลย มันสวยดี" ผมยิ้มตอบพี่อี้ชิงที่ยิ้มละมุนเหมือนทุกครั้ง
     
"แล้วพี่กับธรรมชาติอะไรสวยกว่าล่ะ?"

     "หา?"

     "เปล่าๆไม่มีอะไร ซื้อน้ำกันพี่คอแห้ง"
      เมื่อได้ยินอะไรกว่าๆนะ?






     พี่อี้ชิงไขกุญแจประตูรั้วเหล็กดัดหน้าบ้านแล้วลากผมเข้าไปด้วย ด้วยเหตุผลประมาณว่า

     'เดินมาเหนื่ิอยๆอยู่กินน้ำกินท่าก่อนสิ'

     จะปฏิเสธก็เสียน้ำใจแย่

     "ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอครับ?"

     "อ๋อ ไม่มีหรอก พ่อพี่ไปดูงานต่างประเทศ ส่วนแม่เข้าเวรที่ทำงานกลับมากลับอีกทีพรุ่งนี้น่ะ" พี่อี้ชิงถือแก้วน้ำออกมาจากห้องครัวแล้วยื่นให้ผม

     "งั้นคืนนี้พี่ก็อยู่คนเดียวน่ะสิ" ผมรับแก้วน้ำส้มมากระดก

     "ใช่ เทาอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนก่อนได้รึเปล่า'

     "อื้ม เอาสิครับ" กลับไปบ้านก็ได้แต่ลวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินเองล่ะนะ

     เสร็จล่ะ...







     "พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ" หลังกินข้าวเสร็จสุดท้ายก็ถูกพี่อี้ชิงรั้งไว้อีกจนได้ดูเหมือนจะต้องค้างแฮะ

     "ครับ" ผมตอบส่งๆเพราะหนังกำลังเข้าจุดไคลแม็กซ์พอดี


-20 นาทีผ่านไป-


     ผมลุกขึ้นไปปิดโทรทัศน์ที่กำลังโชว์เครดิตของภาพยนต์ ทำไมพี่อี้ชิงอาบน้ำนานจัง

     ผมหยัดตัวลุกจากโซฟาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่เดินไปวนหน้าห้องน้ำเผื่อว่าพี่อี้ชิงจะเป็นลมในห้องน้ำหรือลื่นล้ม

     ข้างๆห้องน้ำคือห้องครัวที่เปิดโล่ง ผมเผลอเหลือบมองในถังขยะที่มุมหนึ่ง

     ทำไมพี่อี้ชิงดื่มแต่เครื่องดื่มบำรุงกำลังล่ะ?

     ผมจ้องถังขยะที่เต็มไปด้วยขวดเปล่าของบรรดาเครื่องดื่มบำรุงกำลังและเกลือแร่ต่างๆ ด้วยความที่เป็นคนขี้สงสัยก็เดินเลยไปจนถึงตู้เย็น

     "ยังไม่อิ่มเหรอเทา" เสียงประตูห้องน้ำกับเสียงพี่อี้ชิงทำให้ผมสะดุ้งแล้วม้วนตัวกลับไปแล้วก็พูดไม่ออกอีกรอบของวัน

     พี่อี้ชิงครับผ้า...ผ้าเช็ดตัว ทำไมนุ่งผ้าเช็ดตัวเหมือนจะหลุดจากเอวแบบนั้นล่ะ

     "เทาก็อาบน้ำสิ"

     "ครับ..."

     ผมจัดการอาบน้ำสระผมและเปลี่ยนเป็นชุดของพ่อพี่อี้ชิงครับ(ชุดพี่อี้ชิงมันเล็กเกินสำหรับผม)

     ว่าแต่...ชุดที่วางไว้ตรงนี้เมื่อกี้ไปไหนแล้วล่ะ?

     ห้องน้ำบ้านพี่อี้ชิงมีผ้าม่านน่ะครับก็เลยไม่ทันเห็นว่าพี่อี้ชิงอาจจะเข้ามาหยิบชุดออกไปเพราะกลัวชุดจะเปียกก็ได้ คิดได้ดังนั้นก็เดินออกไปเลย

     "พี่อี้ชิงครับ ชุดที่ผมจะต้องเปลี่...ง่ะ..." พี่อี้ชิง ใกล้ไปแล้ว แล้ว แล้ว แล้วทำไมยังไม่ไปใส่เสื้อผ้า

     "อืม...นั่นสิเนอะ สงสัยอยู่ในห้องพี่ที่ชั้นบนน่ะ ไปเอากัน" ทำไมถึงต้องลากผมขึ้นไปด้วยอ่ะ?? ผมขึ้นไปเอาเองหรือพี่ขึ้นไปเอาให้หน่อยก็ได้

ไปเอากัน

     แล้วทำไมพี่ถึงยังไม่ใส่เสื้อผ้าซักทีเนี่ย!

     พี่อี้ชิงลากผมขึ้นบันไดไปชั้นสองแล้วผลักผมเข้าห้องของพี่เขาก่อนจะตามเข้ามา ห้องธรรมดาที่วันนี้ทันทีที่ก้าวเข้าไปจู่ๆก็มีกลิ่นอะไรหอมๆหวานๆแปลกจมูก

     ปกติพี่อี้ชิงไม่ฉีดน้ำหอมในห้องนี่ ยกเว้นแต่ว่า...

     แกร๊ก

     ล๊อก...ล๊อกประตูแล้วง่ะ...

     "พี่อี้ชิง พี่ไม่สบายอยู่นะครับ" ทำไมเสียงต้องสั่นด้วยเนี่ย

     "พูดเรื่องอะไรน่ะเทา ...พี่ไม่เห็นจะเข้าใจเลย"

     แล้วอี้ชิงก็ผลักจื่อเทาลงกับเตียงและกดไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้

     เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

     "ผ้าขนหนูเกะกะเนอะเทา"

     แล้วพี่อี้ชิงก็ยิ้มละมุนตอนที่กระชากผ้าขนหนูของผมกับพี่เค้าออก...

     ผมคงบรรยายฉากต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ

I have ตอนที่ 2
 

-----------
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ >_<
FLONN.

:) Shalunla