คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ep3 - ผู้เล่นหน้าใหม่
รินกับณดีเช่าที่พักอยู่ด้วยกันในคอนโดมีเนียมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย ถึงฐานะทางบ้านของณดีจะร่ำรวยมากเข้าขั้นเป็นตระกูลมหาเศรษฐี แต่กระนั้นห้องติดเครื่องปรับอากาศของเธอกลับไม่ได้หรูหราเลยแม้แต่น้อย มันเป็นสถานที่เรียบๆที่เต็มไปด้วยข้าวของซึ่งวางอย่างไม่เป็นระเบียบโดยรูมเมทของเธอ
“แล้วเจอกันในเกม”
กล่าวเสียงดังด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น ริน หรือ นางสาวไพรินรัตน์ อักขระเทพ เจ้าของผมสั้นสีดำโฉบเฉี่ยวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเธอซึ่งติดตั้งเครื่องเล่มเกมรูปทรงประหลาดเอาไว้
“ตามที่รินเล่าโลกในเกมมันออกจะใหญ่ไม่ใช่เหรอ แล้ว..แล้วเรา...จะเจอกันที่ไหนล่ะ”ณดีถามเสียงค่อยจากความกังวลขณะที่เพื่อนของเธอโดนสิ่งที่เหมือนหมวกกันน็อกเลื่อนลงมาครอบศีรษะ ในใจนึกภาพตัวเองผจญภัยในอีกโลกที่ไม่รู้จักโดยไม่มีรินอยู่เคียงข้างด้วยความหวาดหวั่น
รินตอบห้วนๆอย่างไม่ตรงคำถามแม้แต่น้อย“เอาเป็นว่ามาทางสำหรับผู้เล่นใหม่หลังสร้างตัวละครเสร็จก็แล้วกัน เคนะ”
“เดี๋ยวสิ!ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าตัวละครของริน..เฮ้อ” ร้องไม่ทันจบ แสงจากเครื่องก็แสกนตัวของรินเสร็จสิ้นและส่งเธอเข้าสู่นิทรา ณดีถอนหายใจอยู่คนเดียวในห้องอย่างไม่มั่นใจ เธอตัดสินใจดีแล้วหรือจะลองเล่นคัลเลอร์แคลช?
ตอนแรกณดีรู้เพียงผิวเผินว่ามันเป็นเกมใหม่ซึ่งเป็นที่นิยมในสังคมอยู่ขณะนี้ เกมนี้จะใช้เทคโนโลยีบางอย่างเชื่อมคลื่นสมองของเธอเข้ากับโลกเสมือนจริงแห่งหนึ่งร่วมกับคนอีกนับล้าน ฟังดูอันตรายเนอะว่าไหม? ส่งคลื่นสมองไปรวมกับคนเป็นล้านที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย
น่าเสียดายที่คนส่วนมากไม่ได้คิดแบบเธอ พวกเขาคนแล้วคนเล่าพากันเข้าไปผจญภัยในโลกเสมือนจริงแห่งนั้น หนึ่งในนั้นก็ไม่พ้น ริน เพื่อนใจกล้าของเธอ
‘รินเล่นได้แค่คืนเดียวก็ชวนเราไปเล่นด้วยทันทีเลย มันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ’ หญิงสาวครุ่นคิดด้วยความสงสัย เธอรู้จักนิสัยของรินอยู่มากพอสมควร เพื่อนคนนี้ไม่ใช่คนประเภทที่ติดเกมหรือชวนเพื่อนมาเล่นเกม แต่พอได้ลองคัลเลอร์แคลชแค่นิดเดียวรินก็แสดงพฤติกรรมผิดแผกจากเดิมทันที
เมื่อไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดีเธอจึงเดินช้าๆไปที่เตียงของตัวเองซึ่งตั้งอยู่ข้างๆรินนั่นแหละ หญิงสาวมองอุปกรณ์ประหลาดที่เหมือนเอาสิ่งของสามชิ้นมารวมกันสำหรับเล่นเกมเชื่อมสมอง
เธอล้มตัวลงไปนอนและเอื้อมไปบนเครื่องเล่นชิ้นนั้น เพื่อหยิบไดอารี่
ณดีมีเรื่องมากมายที่อยากจะบันทึกลงไปสำหรับวันนี้ แต่เมื่อคิดว่ามีเพื่อนกำลังรออยู่ภายในเกมก็เลยเลือกจะเขียนประโยคสั้นๆลงไปแทน
[วันนี้ฉันจะลองเข้าเล่นคัลเลอร์แคลชเป็นครั้งแรกตามคำชวนของริน เกมนี้น่ากลัวมากๆเพราะต้องเชื่อมคลื่นสมอง หวังว่าทุกอย่างจะโอเค]
เธอหยุดเพียงเท่านั้นแล้วเสียบบัตรประชาชนเข้าไปในเครื่องอย่างเงอะงะ หญิงสาวหงายหน้าคลานตัวเข้าไปนอนเกร็งอยู่ภายใต้วัตถุรูปร่างเหมือนหมวกกันน็อกแล้วกดเริ่ม ตอนที่มันปล่อยแสงแสกนไปทั่วลำตัวของเธอให้ความรู้สึกเหมือนตอนไปทำฟันครั้งแรกไม่มีผิด อยากจะดิ้นหรือลุกออกไปเหลือเกิน ฉันตัดสินใจพลาดจริงๆ
โลกทั้งใบมืดดับลง แล้วเธอก็เชื่อมต่อเข้ากับcc
“สวัสดีครับคุณลูกค้า” พนักงานรูปหล่อโผล่ออกมาทักทายณดีแบบเดียวกับที่เขาใช้กับผู้เล่นใหม่ทุกคน หญิงสาวตกใจถึงขนาดถอยห่างออกไปเป็นสิบก้าว
“เรามาสร้างตัวละครกันดีกว่า เพื่อเป็นการส่วนตัวผมจะเรียกฉากกั้นขึ้นมาบังให้ เชิญปรับแต่งได้ตามใจชอบเลยนะครับ ผมจะรออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน”
“เอ่อ..ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปในห้องกระจกซึ่งอยู่ก็โผล่ออกมา
ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นณดีก็ยังสร้างตัวละครไม่เสร็จหัวข้อต่างๆนั้นละเอียดยิบย่อยเหลือเกิน แค่หัวข้อคิ้วเพียงอย่างเดียวแตกเป็น ความกว้าง รูปทรง ตำแหน่งคิ้ว และอื่นๆมากมายสารพัดระหว่างที่เธอกำลังเพลินอยู่นั้นเองหญิงสาวก็ลืมไปเสียสนิทว่ามีพนักงานคนหนึ่งกำลังรอเธออยู่ด้านนอก
‘ตายแล้ว เรานัดกับรินไว้นี่นา ถ้าเปลี่ยนเยอะไปเดี๋ยวก็จำกันไม่ได้สิ’ หญิงสาวตระหนักถึงความจริงนี้ขึ้นมาแล้วลบการปรับแต่งทั้งหมดในครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาออกยกเว้นสีผม เธอก้าวออกมาจากฉากกั้นอย่างลุกลนแล้วพบกับพนักงานชายที่ทำหน้าเหมือนกำลังร้องให้
“สีผมสวยดีนะครับ สมกับที่เลือกอยู่ครึ่งชั่วโมงจริงๆ” เขาฝืนยิ้มให้เธอสุดความสามารถ แล้วเรียกแถบข้อความว่างเปล่าออกมา “เชิญตั้งชื่อตัวละครครับ”
หญิงสาวที่รู้สึกผิดจากคำพูดพนักงานเลยก้มหน้าจ๋อยตอบกลับว่า “ดีว่า ค่ะ” มันมาจากเอาชื่อเล่นของเธอคือ ณดี หรือ ดี รวมกับชื่อ อีวา พอพนักงานกรอกมันเป็นภาษาอังกฤษตามคำขอก็ได้คำว่า Diva
“ต่อจากนี้คือทางเลือกสำหรับการเริ่มต้นของคุณลูกค้านะครับ ผมแนะนำทางTutorial เพราะคุณลูกค้าจะได้รับการฝึกสอนวิธีการเอาชีวิตรอดในโลกของccรวมถึงของรางวัลมากมาย” รอยยิ้มของพนักงานหนุ่มจืดจางลงไปทุกที
“แต่ถ้าชอบท้าทายก็ลองทางสำหรับผู้มีประสบการณ์ดูก็ได้ เส้นทางนี้ขอการันตีว่าโหดหินสุดๆ อย่างแรกคือถูกสุ่มเกิดบนโซนใดโซนหนึ่งที่ไม่ใช่โซนสามสี สองคือระบบจะไม่ทำการเตือนใดๆผู้เล่นทั้งสิ้นจนว่าจะ~”
ณดีก้มหน้ารับฟังไปจนจบราวกับนักเรียนโดนดุ แน่นอนว่าเธอเลือกเส้นทางของผู้เล่นใหม่ทันทีเพราะต้องการไปเจอกับเพื่อนของตัวเอง
“เลือกถูกแล้วครับ คนส่วนใหญ่ที่ไปทางโหดเกือบร้อยทั้งร้อยต้องลบตัวละครสร้างใหม่แล้วเข้าทาง Tutorial กันทั้งนั้น รู้สึกว่าก่อนหน้านี้ไม่นานจะมีผู้ชายคนหนึ่งเลือกทางผู้มีประสบการณ์ทันทีเลยด้วย เอาตัวเองไปลำบากแท้ๆ”
เสียงพูดของพนักงานที่จางหายไป ถูกแทนที่ด้วยเสียงอึกทึกของคนจำนวนมากที่กำลังทำกิจกรรมต่างๆพร้อมกัน มองซ้ายมองขวาดูอีกทีเธอก็มายืนอยู่กลางสนามแห่งหนึ่งที่ให้บรรยากาศเหมือนค่ายทหาร
ระหว่างที่เธอกำลังตกใจกับความสมจริงของโลกที่อยู่ตรงหน้า ก็มีผู้เล่นใหม่ตามเธอออกมาติดๆจากหน้าสร้างตัวละคร ต่างคนต่างปรับหล่อปรับสวยกันเต็มที่จนหญิงสาวหาคนหน้าตาน่าเกลียดไม่เจอแม้แต่รายเดียว 'มีคนเล่นใหม่เยอะขนาดนี้เลยเหรอ’
แล้วเสียงตะคอกก็ลอยมาจากชายวัยกลางคนเบื้องหน้า “พวกผู้เล่นใหม่! มารวมกันตรงลานนี้ ได้เวลาของการฝึกแล้ว! อย่าชักช้าล่ะเพราผมไม่ได้มีเวลาทั้งวัน”
ณดีสะดุ้งแล้วออกวิ่งไปคนแรก ชายรุ่นใหญ่ที่แต่งตัวด้วยชุดทหารผสมชุดเกราะซึ่งเป็นคนใช้เสียงเมื่อครู่เห็นดังนั้นแล้วก็อดหลุดยิ้มออกมาเสียไม่ได้
“มะ มีอะไรน่าขำเหรอคะ”
“โทษทีที่ทำให้ตกใจนะหนู มันเป็นบทน่ะ”
นายทหารเอ่ยขึ้นเบาๆเหมือนกระซิบแล้วกลับเข้ามาดโหดอีกครั้ง เขาตะโกนย้ำเรียกผู้เล่นใหม่คนอื่นอย่างดุดันยิ่งขึ้น หลังจากนั้นเองก็มีคนกุลีกุจอตามมายี่สิบกว่าคนได้ แต่ทุกคนล้วนกระจุกตัวอยู่ด้านหลังของหญิงสาวทั้งสิ้น ณดีจึงต้องรับหน้าอยู่เพียงคนเดียว
ณดีที่ขาดความมั่นใจทำท่าจะถอยไปรวมกับคนด้านหลังบ้างแต่กลับทำให้ตัวเองโดดเด่นขึ้นมา นายทหารจึงเรียกเธอมายืนด้านหน้าเป็นตัวอย่างให้ทุกคนทันที แน่นอนว่าหญิงสาวไม่อาจทนสายตาคนรอบข้างไหวจึงออกไปยืนก้มหน้าให้ผมสีชมพูห้อยลงมาปิดหน้าปิดตา
“ผม! จะเริ่มสอนจากสิ่งพื้นฐานที่สุดก่อนนั่นคือเมนู วิธีเรียกเมนูนั้นง่ายมาก เพียงแค่ออกคำสั่งปากเปล่าหรือในใจว่า เมนูออกมา ทุกคนลองทำพร้อมกัน คุณดีว่าก็ด้วย!”
ชายวัยกลางคนกระชากเสียงเหมือนเป็นครูฝึกสั่งทหารเกณฑ์ ในไม่ช้าผู้เล่นใหม่ทุกคนรวมถึงณดีก็มีกรอบข้อความโปร่งใสลอยอยู่ตรงหน้า หญิงสาวพบว่าแม้แต่เธอก็สามารถเปิดปิดสิ่งนี้ได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้ความพยายาม
‘ดีจัง นึกว่าจะขายหน้าเพราะทำไม่ได้อยู่คนเดียวซะอีก’
“หน้าจอเมนูนี้ควบคุมด้วยการสัมผัส แต่ในสถานการณ์จริงมักนิยมใช้การออกคำสั่งในใจ” เจ้าหน้าที่ของระบบในมาดทหารเดินมาหยุดหน้าผู้เล่นตัวอย่าง
“ตอนนี้! ขอให้ทุกคนเลือกหน้าข้อมูลออกมา”
เสียงของเจ้าหน้าที่ชุดทหารดังมากจนเธอแสบหู แต่ณดีก็ยังมีสติและเรียกข้อมูลตัวลครออกมาได้อย่างง่ายดายเหมือนเดิม ตอนนั้นเองที่ชายวัยกลางคนลากหน้าจอโปรงใสเธอไปแสดงต่อหน้าทุกคน
“หน้าข้อมูลตัวละครจะแสดงถึงชื่อ สี คลาส สังกัด และค่าสถานะ เรื่องอื่นๆพวกคุณจะได้รับการอธิบายในฐานต่อๆไป ตอนนี้ดูที่ค่าสถานะก่อน ค่าสถานะจะแสดงถึงความสามารถในการต่อสู้ของผู้เล่น”
ณดีชะโงกข้ามแผ่นหลังครูฝึกของเธอไปดูและพบว่าเธอมีค่าสถานะทุกอย่างเท่ากับคนอื่น คือระดับนักผจญภัยเป็น1 พลังชีวิตและพลังเวทเป็น100 พลังป้องกันทั้งสองอย่างเท่ากับ5 ส่วนค่าที่เหลือเท่ากับสิบทั้งหมด
“ค่าสถานะเหล่านี้จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่พวกคุณเลื่อนระดับ” นายทหารดีดนิ้วแล้วก็มีแสงสว่างวาบออกมาจากร่างกายทุกคน “เรามาดูกันซิว่า เมื่อระดับเพิ่มแล้วจะเกิดความเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง”
[ระดับนักผจญภัยเลื่อนเป็นระดับ 2]
เสียงไร้อารมณ์ดังขึ้นในหัวของณดี หญิงสาวมองซ้ายมองขวาดูคนอื่นๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ จนกระทั่งนายทหารเลื่อนกรอบข้อมูลตัวละครของเธอกลับมาให้ ณดีจึงรู้ว่าตัวเลขที่บอกค่าสถานะของเธอเปลี่ยนไปแล้ว
|
ชื่อ: Diva สี: ไร้สี คลาส: ไร้คลาส
ระดับนักผจญภัย: 2
ระดับสี: 0
สังกัด: ไร้สังกัด |
|
สถานะ
พลังชีวิต: 110(100%) พลังเวท: 110(100%)
พลังโจมตี: 11 ป้องกันโจมตี: 6
พลังสี: 11 ป้องกันเวท: 6
ความเร็ว: 11 โชคลาภ: 11 |
‘เพิ่มขึ้นอย่างละหนึ่งหมดเลย แต่พลังชีวิตกับพลังเวทเพิ่มมาสิบ’ หญิงสาวสังเกตคร่าวๆ จะมีเพียงระดับสีซึ่งเธอสงสัยอยู่ว่ามันคืออะไรเท่านั้นที่ยังเป็นศูนย์เช่นเดิม เมื่อณดีคิดที่จะเอ่ยปากถามก็ไปสะดุดกับใบหน้าจริงจังของชายชุดทหารเข้า ความมั่นใจอันน้อยนิดทั้งหมดหายไปและเธอก็เลือกเก็บความสงสัยเอาไว้
ยังโชคดีที่มีชายหนุ่มขี้สงสัยคนหนึ่งยกมือถาม
“ระดับสีนี่คืออะไรเหรอครับ ทำไมยังเป็นศูนย์อยู่เลย”
เจ้าหน้าที่ของระบบยิ้มมุมปาก “เป็นคำถามที่ดี! เมื่อระดับนักผจญภัยเพิ่ม ค่าสถานะทุกอย่างจะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุดยกเว้นพลังชีวิตและพลังเวทสูงสุดที่จะเพิ่มขึ้นสิบจุด แต่นั่นไม่ใช่ระดับสี!”
นายทหารเลื่อนกรอบสถานะของณดีออกไปเป็นตัวอย่างอีกครั้งแล้วกดที่ระดับนักผจญภัย สิ่งที่เหมือนหลอดใสๆซึ่งมีตัวเลขเขียนว่า 0% ก็เด้งขึ้นมาอวดทุกสายตา “ระดับนักผจญภัยจะเพิ่มขึ้นเมื่อทำการสังหารศัตรูหรือผ่านภารกิจเท่านั้น เช่นเมื่อครู่ พวกคุณผ่านภารกิจของผมในการเรียกใช้เมนู เลยได้ ค่าประสบการณ์ มาเพิ่มถึงจุดที่ระบบกำหนด ระดับนักผจญภัยจึงเลื่อนเป็นระดับสอง ตามเงื่อนไข”
“ทีนี้มาดูระดับสี” ครูฝึกผู้เล่นใหม่เรียกหลอดสีรุ้งออกมาบ้างจากช่องดังกล่าว “ต่างจากระดับนักผจญภัย การจะเก็บค่าประสบการณ์ของระดับสีไม่ได้เพิ่มจากการต่อสู้หรือภารกิจ แต่จะเพิ่มจาก ความคิดและการกระทำ
‘ความคิดและการกระทำ? ดูเป็นนามธรรมจัง’ ณดียิ่งสงสัยหนักกว่าเก่าแต่ก็ไม่อาจรู้อะไรไปมากกว่านี้ เมื่อเจ้าหน้าที่ของระบบในชุดทหารบอกให้ทุกคนเดินไปยังฐานต่อไปที่มีลักษณะเป็นวิหารขนาดใหญ่ซึ่งที่ปากทางเข้านั้นมีผู้เล่นอยู่หนาแน่นยิ่งกว่าตรงนี้หลายเท่านัก
ขณะที่คนอื่นๆมุ่งหน้าไปทางวิหารหมดแล้ว แต่ณดีกลับยังยืนอยู่กลางลานเช่นเดิมจนครูฝึกทหารต้องเดินมาถาม
“หนูรอใครอยู่หรือเปล่า ถ้าไม่รีบไปเดี๋ยวต้องรออีกนานเลยนะกว่าจะได้ฟังอธิบายรอบใหม่ เรื่องสียิ่งสำคัญอยู่ด้วย”
“คือ...ฉันนัดกับเพื่อนมาเจอกันหลังสร้างตัวละครเสร็จ แต่ไม่รู้ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหนแล้วน่ะค่ะ”
“นัดกับเพื่อนไว้เหรอ” นายทหารทำหน้าเครียด “แบบนี้ก็คงหาตัวกันยากแล้วล่ะ เข้าเล่นใหม่ทั้งคู่ด้วย พอจะบอกข้อมูลคร่าวๆของเพื่อนหนูหน่อยได้หรือเปล่าถึงจะปรับรูปร่างในเกมยังไงมันก็ต้องมีเค้าของโลกจริงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์อยู่ดี”
ณดีนึกภาพรินซึ่งเป็นผู้หญิงตัวเล็กขึ้นมาแล้วบอกออกไป“ชื่อ...รินน่ะค่ะ ในโลกจริงเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่ตัดผมสั้น นิสัยห้าวๆลุยๆ มีเรื่องอะไรก็เสนอตัวออกไปก่อน แต่เวลาจริงจังจะนิ่งสงบเหมือนเป็นคนละคน”
“อืม~ คุ้นๆว่ามีผู้เล่นหญิงตัวเล็กที่ไม่ยอมออกจากค่ายฝึกอยู่คนหนึ่งนี่แหละ เธอบอกว่าจะรอเพื่อนให้มาเล่นด้วย”
‘รินแน่เลย!’ หัวใจณดีพองโต เธอรีบขอร้องนายทหารให้พาเธอไปหาผู้เล่นคนนั้นทันทีแต่ได้รับการปฏิเสธโดยไม่ต้องสงสัย ตอนนี้ผู้เล่นใหม่สองสามคนได้พากันเดินเข้ามาที่ลานกว้างแล้ว
“โทษทีนะช่วงนี้ผู้เล่นใหม่แห่กันเข้ามาเยอะมาก พี่คงว่างไปช่วยไม่ได้ ทางที่ดีควรไปเข้ารับการฝึกตามฐานที่กำหนดไว้ดีกว่า”
‘ฉันนี่แย่จัง รู้ว่าเขามีงานต้องทำก็ยังไปขออีก’
ณดีคิดอย่างหดหู่ขณะเดินช้าๆตรงเข้าไปยังวิหารเบื้องหน้า ตอนนั้นเองที่ผู้เล่นจำนวนมากแห่กันออกมา มีคนมากหน้าหลายตาเหลือเกินตามที่นายทหารบอกจนแทบจะเป็นไปไม่ได้ว่าจะหารินเจอ ต่างคนต่างก็วิ่งด้วยอาการตื่นเต้นและรีบร้อนจนณดีทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งอยู่กับที่
‘ถ้าเกิดหนึ่งในคนที่เดินสวนไปเมื่อกี้เป็นรินล่ะ เฮ้อ...วันนี้เราจะได้เจอกันไหมนะ’
พริบตานั้นก็มีเสียงดังขึ้นตรงหน้าณดี “ขอทางหน่อย! ขอทางหน่อย!” ด้วยอาการเหม่อลอยบวกกับความรู้สึกหดหู่ของเธอ ทำให้หญิงสาวขยับตัวหลบคนข้างหน้า โดยไม่ทันคิดว่าจะไปขัดแข้งขัดขาใครเข้า
และแล้วก็เกิดโดมิโนมนุษย์ขึ้น โดยมีณดีเป็นจุดเริ่มต้น
พลั่ก! ว้าย!! โอ้ย!!!
เสียงร้องด้วยความตกใจและเสียงกระแทกดังขึ้นต่อกันไปเรื่อยๆตามจำนวนผู้เล่นที่ล้มลง แต่ถึงแม้จะมีคนล้มอยู่เบื้องหน้าพวกที่ตามมาข้างหลังก็ไม่ได้มีท่าทีจะหยุด เหตุการณ์เหยียบกันตายที่ณดีไม่คิดว่าจะต้องประสบกับตัวเองได้ปรากฏขึ้นตรงหน้าหญิงสาวแล้ว
หลังจากโดนเหยีบไปหลายทีณดีจึงค่อยๆประคองตัวขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก เธอเห็นผู้เล่นโดยรอบที่โดนแบบเดียวกันล้วนรีบผุดลุกขึ้นแล้ววิ่งตามชุดก่อนหน้าไปด้วยอาการรีบร้อน ไม่มีใครช่วยหรือถามอาการณดีเลยนอกจากผู้เล่นหญิงผมสีน้ำเงินที่ล้มก่ายเธออยู่
“โอยย ขอโทษทีนะคะ เจ็บตรงไหนเหรอเปล่า” ผู้เล่นหญิงคนนั้นช่วยประคองเธอขึ้นมายืนอีกครั้ง “พวกติ่งดารานี่ก็จริงๆเลย... ฉันเองก็ด้วย” แล้วเธอยิ้มแห้งๆกับตัวเอง
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ที่จริงเป็นเพราะฉันเองต่างหากที่หลบไม่ดูตาม้าตาเรือ” ณดีจ้องหน้าอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ ผู้เล่นสาวคนนี้จะบอกว่ารูปร่างหน้าตาเหมือนตุ๊กตาคงไม่ผิดนัก ถ้าเปลี่ยนผมสีน้ำเงินอ่อนๆเป็นสีบลอนด์เธอคงเป็นนางแบบได้สบาย
ชั่วขณะที่กำลังนึกว่าเธอเป็นใครนั้น ข้อความโปร่งใสก็ปรากกฏต่อหน้าณดี
|
ชื่อ: เฟอร์น่า สี: ไร้สี คลาส:ไร้คลาส
ระดับนักผจญภัย: 5
ระดับสี: 0
สังกัด: ไร้สังกัด |
‘เอ๋ ทำไมถึงดูค่าสถานะไม่ได้ล่ะ’ หญิงสาวคิดด้วยความสับสนในขณะที่เสียงของระบบดังขึ้นในหัวของณดีอีกครั้ง บอกว่าระดับการตรวจจับของเธอเลื่อนเป็นระดับหนึ่ง ในตอนนั้นเองที่เฟอร์น่าซึ่งเธอได้รู้ชื่อด้วยความบังเอิญ ท่าว่าจะออกวิ่งไปทางเดียวกับผู้เล่นชุดใหญ่เมื่อครู่อีกคน
“ก่อนไปขอถามหน่อยได้ไหมคะ ว่าพวกเขารีบไปทำอะไรกัน” ณดีชิงถามก่อนหมดโอกาส ฝ่ายเฟอร์น่าก็หัวเราะแห้งๆกลับมาว่า “ดาราน่ะค่ะ”
“คือฉันเองเพิ่งเข้ามาเล่นใหม่เลยไม่ค่อยรู้อะไร แต่ในเกมนี้มีดาราอะไรแบบนั้นด้วยเหรอคะ”
เฟอร์น่าตื่นเต้นสุดขีด “มีสิ! รู้จักมิสโกอิ้งไหม แชมป์คัลเลอร์แคลชของประเทศไทยไง ได้ข่าวว่ามิสโกอิ้งจะมาที่ค่ายฝึกผู้เล่นใหม่ด้วยเหตุผลอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ ไปดูไหม! ไปดูด้วยกันไหมคะ!?”
“เอิ่ม...ไม่ล่ะค่ะ ฉันตามหาเพื่อนอยู่”
เธอมองเส้นผมสีน้ำเงินของเฟอร์น่าที่ส่ายไปมาโดยไม่เสียทรงจากระยะไกล แม้จะมีโอกาสเป็นไปได้ว่ารินก็เป็นหนึ่งในคนที่ไปดูคนดาราคนนั้นเหมือนกัน แต่ณดีเชื่อว่าคงมีโอกาสเพียงหนึ่งในล้านเท่านั้น หญิงสาวเชื่อใจเพื่อนตัวเองอยู่ลึกๆว่าเธอคงกำลังรอตัวเองอยู่ที่ไหนสักแห่งในค่าย
ทันใดนั้นรินก็ปรากฏกายอยู่ตรงหน้าเธอ!
“อยู่นี่เอง ณดี อุตส่าห์ดักรออยู่ในวิหารแห่งสีตั้งนาน ที่แท้ได้เจอเพื่อนใหม่กับเขาแล้วนี่เอง”
“ไม่ใช่สักหน่อย แค่คนที่บังเอิญวิ่งมาชนเท่านั้นแหละ!” ณดียิ้มแล้ววิ่งไปหาเพื่อนออกมาจากปากวิหาร รินเหมือนตัวจริงทุกประการยกเว้นผมสีทองซึ่งเธอเคยบ่นว่าอยากจะย้อมนักหนาแต่ไม่มีโอกาสได้ทำสักที
“รู้แล้วจ้า ฉันรู้ว่าคนอย่างณดีไม่กล้าไปทักใครก่อนหรอก” รินกล่าวสั้นๆก่อนหน้าต่างคำขอเป็นเพื่อนจะเด้งขึ้นมา “เพิ่มเพื่อนไว้ซะ วันหลังจะได้ติดต่อกันได้สะดวกๆ”
[ยืนยันการเป็นเพื่อนกับผู้เล่น ไพริน]
รินยิ้มให้กับเสียงเตือนนั้น เธอจับมือณดีแล้วลากตัวเข้าไปวิหารซึ่งมีเก้าอี้เรียงรายอยู่เป็นแถวยาว “โอเค งั้นตามมาเลยนะเธอ เดี๋ยวจะพาทัวร์เก็บเลเวลในค่ายนี้แบบติดจรวดให้เอง”
“นี่ริน ฉันเพิ่งเช็คข้อมูลของรินเมื่อกี้ ไอ้ตรงสีของรินที่บอกว่าเป็นสีแดงนี่คืออะไรเหรอ”
|
ชื่อ: ไพริน สี: แดง คลาส: ไร้คลาส
ระดับนักผจญภัย: 11
ระดับสี: 1
สังกัด : ไร้สังกัด |
“หึๆ อย่าติดนิสัยไม่ดีแบบคนส่วนใหญ่สิ ขอดีๆฉันก็ให้ดู” ไพรินหันมายิ้มอย่างภาคภูมิเหมือนแม่ที่เห็นลูกน้อยของตัวเองสามารถตั้งไข่ได้ แม้ประโยคที่พูดจะดูไม่พอใจก็ตาม “จุดที่สนุกที่สุดของเกมนี้ไง ตามฉันมาดู! รับรองเธอจะติดเกมนี้แบบโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ”
ความคิดเห็น