คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ep2 - ผู้เล่นมีประสบการณ์
เกมคัลเลอร์แคลชนั้นแต่เริ่มเดิมทีก็เป็นเพียงแค่เกมออนไลน์ธรรมดาๆเกมหนึ่งเท่านั้น เนื้อหาของเกมก็เรียบๆ ถ้าขาดจุดเด่นตรงที่ระบบพิเศษที่เรียกว่า สี ไปสักอย่างอรุณก็คิดว่าคงหมดความน่าสนใจ แต่แล้วในช่วงหนึ่งซึ่งมีการอัพเดทครั้งใหญ่เกี่ยวกับการแข่งขันเข้ามา ทุกอย่างก็กลับตาลปัตร เกมที่ผลิตออกมาด้วยเฉดสีฉูดฉาดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ยิ่งเปล่งประกายเจิดจ้าออกมา จนกลายเป็นเกมออนไลน์อันดับหนึ่งของโลกอย่างไร้ข้อกังขา
“เมื่อสีต่างๆมาปะทะกัน ก็จะเกิดสิ่งมหัศจรรย์มากมาย” อรุณอ่านข้อความบนกล่องเครื่องเล่มเกมภายในห้องนอนของเขาก่อนที่จะเริ่มลงมือแกะดูสิ่งที่อยู่ข้างใน ครู่เดียวเท่านั้นอุปกรณ์รูปทรงพิสดารสองสามชิ้นก็วางอยู่ตรงหน้าเขา
บางทีคำว่าพิสดารอาจจะยังน้อยไปด้วยซ้ำ
เริ่มจากชิ้นแรกที่ดูเหมือนเครื่องCPUรูปร่างแบนราบซึ่งมีความยาวพอๆกับช่วงไหล่ของมนุษย์ อรุณค่อยๆยกมันไปตั้งไว้ตรงหัวเตียงแทนหมอนตามคำแนะนำอย่างละเอียด จากนั้นก็ใส่ชิ้นที่สองที่เหมือนกับกล่องเครื่องฉายสไลด์สองกล่องตรงมุมซ้ายและขวา
‘อย่าบอกนะว่าต้องเอาหัวยัดไปในไอ้นี้’ ชายหนุ่มมองอุปกรณ์ชิ้นสุดท้ายที่ดูเหมือนหมวกกันน็อกที่บุนวมอย่างระแวง ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดตั้งมันไว้ที่กึ่งกลางของCPU และเสียบไฟเดินเครื่อง
ปุ่มต่างๆของเครื่องส่องแสงออกมาภายในความมืดสลัวของห้องพร้อมเสียงดังคลิกส่วนกลมที่คล้ายหมวดกันน็อกเปิดอ้าออกเหมือนเป็นการเชื้อเชิญให้เข้านอนโดยหงายแล้วเอาหัวใส่ไปด้านใน
ถึงจะดูแปลกตาไปสักหน่อยแต่ความจริงก็คือความจริง นี่คือเทคโนโลยีที่ใช้จำลองความฝันของคนขึ้นมาโดยการเชื่อมคลื่นสมองเข้ากับระบบอัจฉริยะที่ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นคนคิดค้นขึ้น แต่เดิมมันถูกเก็บเป็นความลับและถูกใช้ในทางการทหารเพื่อฝึกหน่วยรบพิเศษเท่านั้น เพียงแต่เมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ ค่ายเกมยักษ์ใหญ่อย่างบริษัทเรนโบว์คอเปอเรชั่นซึ่งเป็นเจ้าของเกมคัลเลอร์แคลชที่โด่งดังได้ทุ่มงบประมาณมากมายมหาศาลเพื่อขอนำเทคโนโลยีนี้มาใช้สร้างเกมออนไลน์ในโลกเสมือนจริงขึ้นใหม่ในชื่อเดิม
ตอนแรกทุกคนคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้โลกเสมือนจริงของคัลเลอร์แคลชกลายเป็นโลกใบที่สองของมนุษยชาติไปเรียบร้อยแล้ว
อยู่ๆก็มีเสียงสังเคราะห์ดังขึ้น “เพื่อเข้าเล่มเกมกรุณาเสียบบัตรประชาชนของท่านเข้าไปในช่องสีแดงค่ะ คัลเลอร์แคลชจำเป็นที่ต้องเข้าถึงข้อมูลส่วนบุคคลและบัญชีธนาคารของท่าน”
เขาทำตามที่มันบอกเครื่องก็พูดขึ้นอีก “ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือค่ะ ขอให้สนุกกับเกมคัลเลอร์แคลช~” เมื่ออรุณได้ยินดังนั้นก็รีบเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวจนเสร็จ แล้วกลับมานอนสวมหัวเข้าไปตัวเครื่องทันที
‘ดันนอนสบายกว่าหมอนเราอีกแน่ะ’ ชายหนุ่มชื่นชมหมอนนวมในใจ แล้วเลื่อนมือไปหาปุ่มเริ่มเกมที่อ่านจากเครื่องมือไว้ก่อนหน้า แค่กดเบาๆเท่านั้นเครื่องฉายที่ด้านซ้ายขวาก็ส่องแสงมาอาบตัวเขา
อรุณเกิดรู้สึกง่วงขึ้นมาอย่างกะทันหันแล้วผลอยหลับไปในพริบตานั้นเอง ตื่นมาอีกทีเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวเสียแล้ว
‘นี่มันอะไรกันเนี่ย’ ชายหนุ่มตกตะลึงอยู่พักใหญ่ๆ ทันใดนั้นเองที่ปรากฏหญิงสาวในชุดเหมือนพนักงานต้อนรับออกมาทักทายเขาจากความว่างเปล่า
“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ไม่ต้องตกใจค่ะ ดิฉันเป็นฝ่ายบริการผู้เล่นของทางระบบ” พนักงานสาวยิ้มกว้างให้อรุณที่ทำหน้าเหมือนเห็นผี “เนื่องจากเป็นผู้เล่นใหม่ ดังนั้นจะขอเริ่มกระบวนการสร้างตัวละครเลยนะคะ”
อรุณพยักหน้าตอบก่อนจะปรับท่าทางตัวเองให้ดูผึ่งผาย พนักงานยังคงยิ้มกว้างให้เขาเช่นเดิม“คุณเป็นคนจริงๆหรือเปล่า หรือว่าเป็น...อย่างอื่น” ชายหนุ่มถามออกไปทั้งที่ใจจริงคิดไปไกลถึงไหนถึงไหนแล้ว
“คำถามยอดฮิตของผู้เล่นใหม่เลยนะคะ แน่นอนค่ะว่าดิฉันเป็นคนจริงๆตามที่แนะนำตัวไปข้างต้น พนักงานอย่างพวกเราสามารถเข้าออกระหว่างเครือข่ายของระบบ และของผู้เล่นได้อย่างอิสระ ตัวจริงของดิฉันก็นอนเอาหมวกกันน็อกครอบหัวเหมือนคุณผู้เล่นนั้นแหละค่ะ”
“มันคือหมวกกันน็อกจริงๆด้วยสินะครับ” อรุณผ่อนคลายลงเมื่ออีกฝ่ายพูดติดตลก “งั้นเริ่มสร้างตัวละครได้เลย ผมมีเรื่องที่ต้องรีบไปทำอยู่”
พนักงานสาวได้ยินก็ดีดนิ้วอย่างรู้งานเพื่อเรียกกระจกบานใหญ่ขึ้นมาตรงหน้าอรุณ นอกจากมันจะสะท้อนภาพชายไทยผิวที่ผิวขาวกว่าปกติซึ่งมีรูปร่างหน้าตาอยู่ในระดับกลางๆแล้ว ที่ด้านข้างของกระจกก็ปรากฏตัวอักษรบอกส่วนต่างๆของร่ายกายเช่น ใบหน้า ทรงผม หรือขนาดกล้ามเนื้อเอาไว้อีกด้วย เพียงแค่อรุณคิดหัวข้อต่างๆเหล่านั้นก็ถูกเปิดออกมาให้เขาปรับแต่งมากมาย
“เยอะใช่ไหมล่ะคะ เชิญใช้เวลาปรับได้เต็มที่เลย จากการแสกนของเครื่องจะยึดรูปร่างหน้าตาสามในสี่ส่วนจากโลกแห่งความจริงเอาไว้นะคะ อีกส่วนที่เหลือก็.. เอ๋!?”
ในชั่วขณะที่พนักงานกำลังสาธยายระบบการสร้างตัวละครอย่างสนุกปากนั้น เธอก็ต้องสะดุดกับการกระทำของอรุณเมื่อชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ปรับส่วนไหนเลยและเลื่อนหัวข้อปรับเปลี่ยนทุกอย่างทิ้งไป
“ไม่ปรับเหรอคะ หน้าตาอย่างคุณลูกค้านี่..”
“มีขั้นตอนอะไรต่ออีกไหมครับ” อรุณถามโดยไม่แยแสอาการสงสัยของอีกฝ่าย เหตุผลที่เขาทำแบบนี้หนึ่งคือความรีบ และสองคือต้องการคงหน้าตาในชีวิตจริงของตัวเองเอาไว้เพื่อให้วาวจำเขาได้
ชายหนุ่มคิดในใจขณะพนักงานของระบบเลื่อนแถบข้อความโล่งๆขึ้นมา ‘วาวที่เห็นในรายการตอนนั้นก็ไม่ได้ปรับหน้าตาเหมือนกัน เธอต้องการให้เราจำได้อย่างนั้นเหรอ ไม่ใช่แน่ๆ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลยอรุณ’
“เอ่อ เชิญตั้งชื่อตัวละครได้เลยค่ะ”
“อรุณ”
“อรุณนะคะ” พนักงานสาวยิ้มแหยแล้วพิมพ์ชื่อไทยของเขาในแถบข้อความว่างเปล่านั้นด้วยวิธีอะไรสักอย่าง เธอเอ่ยเสริมขึ้นมาตอนที่อรุณกำลังสงสัยว่าทำไมชื่อตัวเองไม่ซ้ำอยู่พอดี “ในเกมนี้จะสามารถตั้งชื่อซ้ำกับคนอื่นได้นะคะ แต่ว่ารหัสประจำตัวของผู้เล่นแต่ละคนจะไม่ซ้ำกัน ถ้าต้องการเปลี่ยนชื่อจะมามารถทำได้ใน~”
‘ที่ให้ใช้บัตรประชาชนเล่นเพราะแบบนี้เองสินะ’ อรุณคลายข้อสงสัยไปได้อีกข้อในขณะที่พนักงานของระบบเสกสิ่งที่เหมือนหลุมดำออกมาสองจุด อันซ้ายมีข้อความขึ้นว่าสำหรับมือใหม่ “อีกอันที่ไม่มีข้อความนั่นไปไหนเหรอครับ’
“อีกทางสำหรับผู้เล่นที่มีประสบการณ์หรือต้องการความท้าทายค่ะ แต่สำหรับคุณอรุณ เราขอแนะนำให้ไปทางมือใหม่ดีกว่า ทางนั้นจะมีเจ้าหน้าที่ของเราคอยสอนถึงเรื่องพื้นฐานต่างๆที่จำเป็นในการเล่นเกมนี้ให้ เมื่อฝึกครบแล้วยังได้ของรางวัลมาฟรีๆด้วยนะคะ”
อรุณก้าวเข้าไปยังทางสำหรับผู้มีประสบการณ์โดยไม่รีรอ
‘เล่นจนเป็นถึงรองแชมป์โลกแล้ว จะไปฝึกให้เสียเวลาทำไม’ นั่นคือความคิดของอรุณในวูบนั้น ขณะที่สภาพแวดล้อมรอบๆตัวของกลายเป็นที่ว่างกลางป่าแห่งหนึ่งซึ่งให้อารมณ์คล้ายประเทศทางแถบยุโรป ‘ได้ยินเสียงร้องเตือนครั้งสุดท้ายของพนักงานด้วยความเป็นห่วงไล่หลังมาแว่วๆเหมือนกัน แสดงว่าคนส่วนใหญ่ไม่เลือกทางนี้กันสินะ’
มองซ้ายมองขวาด้วยความทึ่งในความสมจริงอยู่พักใหญ่ๆ อรุณก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัดสินใจพลาดครั้งใหญ่หลวงเข้าซะแล้วเขาอยู่ที่ไหนกันล่ะ?
‘ซวยแล้วไง เราเล่นเกมนี้จนเชี่ยวชาญแล้วก็จริง แต่นั่นมันสมัยตอนเป็นเกมเล่นหน้าจอคอม ในโลกเสมือนจริงแบบนี้เราก็ไม่ต่างกับผู้เล่นอวดเก่งธรรมดาชัดๆ’ อรุณกุมขมับแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนตอไม้ ‘ไม่ใช่แค่ไม่รู้ทิศทาง แต่เล่นเกมนี้ไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ’
“ใจเย็นก่อนอรุณ ใจเย็น อย่างน้อยมันก็ต้องมีคำสั่งเมนูให้เลือกเหมือนตอนเป็นเกมธรรมดานั่นแหละ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเหมือนคนบ้า เขาเริ่มลองทำท่าประหลาดต่างๆนาๆ เช่นชูมือขึ้นไปในอากาศ ตบมือเป็นจังหวะ พยายามดีดนิ้วรัวๆ จนแล้วจนรอดก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
‘ทำบ้าอะไรอยู่วะกู’ ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนอย่างอับจนหนทาง ‘ออกมาสักทีสิเว้ยเมนู’
ทันที่คิดเช่นนั้นก็มีกรอบข้อความโปร่งใส่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา เมื่ออรุณเห็นว่าเป็นเมนูก็รีบลุกขึ้นมาดูด้วยความดีใจทันที “ที่แท้ก็ต้องเรียกในใจนี่เอง ดีล่ะ ดูซิว่าตอนนี้เราพอทำอะไรได้บ้าง”
เหมือนกับตอนสร้างตัวละครไม่มีผิด เพียงแค่อรุณคิดแถบข้อความโปร่งใสก็เลื่อนแสดงหัวข้อต่างๆให้แก่เขา เป้าหมายแรกในตอนนี้คือรู้ที่อยู่ของตัวเองให้ได้ ดังนั้นเขาจึงเข้าส่วนของแผนที่ทันที
‘ป่าซิลิวาน นี่มัน...โซนสองสี’ อรุณผุดเหงื่อเย็นเยียบแม้จะอยู่ในโลกของเกม ถึงจุดที่แสดงตำแหน่งของเขาในแผนที่จะรายล้อมไปด้วยความว่างเปล่า ซึ่งหมายถึงยังไม่ได้รับการสำรวจหรือไม่มีข้อมูลแล้ว แต่สิ่งที่น่าหวั่นใจยิ่งกว่าคือชื่อของมัน
อรุณจำที่แห่งนี้ได้สมัยยังเป็นเกมเล่นหน้าจอ ที่นี่เป็นโซนสองสี!
ในเกมคัลเลอร์แคลชนั้นจะแบ่งพื้นที่ส่วนๆต่าง(โซน) ในแต่ละโซนจะมีสีตัวแทนอันแสดงถึงเอกลักษณ์ของพื้นที่นั้นๆรวมถึงประเภทของศัตรูที่ผู้เล่นต้องรับมือ แตกต่างจากโซนสีเดียวสำหรับผู้เล่นใหม่ โซนสองสีจะมีระบบนิเวศและกลไกพิเศษของตัวมันเองซึ่งทำให้ไม่ใช่สถานที่สำหรับมาเดินเล่นชมนกชมไม้แม้แต่น้อย ทั้งศัตรูที่มีรูปแบบซับซ้อนกว่า ทั้งสิ่งแวดล้อมที่เป็นอันตราย ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับผู้เล่นอวกเก่งที่ทำอะไรไม่เป็นนอกจากเรียกเมนูแบบเขาเลยสักนิด
‘ถ้าจำไม่ผิดป่าซิลิวานเป็นโซนสีเขียวกับเหลือง เจอพวกสีเหลืองตอนที่ยังไม่รู้วิธีต่อสู้แบบนี้ไม่ดีแน่’ อรุณคิดได้ดังนั้นจึงหุบแผนที่ไปแล้วเรียกข้อมูลตัวละครของเขาขึ้นมาดู
|
ชื่อ: อรุณ สี: ไร้สี คลาส: ไร้คลาส
ระดับนักผจญภัย: 1
ระดับสี: 0
สังกัด: ไร้สังกัด |
|
สถานะ
พลังชีวิต: 100(100%) พลังเวท: 100(100%)
พลังโจมตี: 10 ป้องกันโจมตี: 1
พลังสี: 10 ป้องกันเวท: 1
ความเร็ว: 10 โชคลาภ: 0 |
‘ค่าสถานะทุกอย่างเท่ากับมาตรฐาน แต่โชคเป็นศูนย์เหรอ ตลกร้ายจริงนะ’ อรุณหัวเราะเยาะตัวเองในใจแล้วเปิดหัวข้อช่องเก็บของและอุปกรณ์สวมใส่ออกมา ตารางสี่เหลี่ยมที่แบ่งย่อยเป็นยี่สิบช่องนั้นมี “ไอเทมขยะ” บรรจุอยู่ครึ่งหนึ่ง เป็นรูนเบื้องต้นของแต่ละสีหกช่อง ช่องละสิบก้อน อาวุธเกรดหนึ่งสามช่องประกอบด้วย ดาบสั้น ธนู และไม้เท้า ส่วนอันที่เหลือเป็นชุดอาหารเม็ดหนึ่งกระปุก
อรุณนำรูนทั้งหมดไปติดตั้งในส่วนของ เมนูลัด ตามประสบการณ์ก่อนจะตัดสินใจเลือก รูนสีฟ้าขึ้นมาบนมือ รูปร่างของมันนั้นไม่ต่างอะไรกับหินกรวดธรรมดาเลยนอกจากสัญลักษณ์รูปดวงตาสีฟ้าซึ่งสลักอยู่ตรงกลาง
‘หวังว่าวิธีใช้คงเหมือนเดิม’
ชายหนุ่มคิดก่อนที่จะปาวัตถุในมือเข้าไปในชายป่าเบื้องหน้า ทันใดนั้นเองก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้น ก้อนรูนสลายไปในอากาศธาตุโดยทิ้งประกายแสงสีฟ้าเอาไว้ ประกายแสงเหล่านั้นเองที่กระจายตัวออกไปโดยรอบและเปิดเผยภูมิประเทศตรงหน้าให้อรุณเห็น
สิ่งที่ชายหนุ่มใช้ไปเมื่อครู่นั้นคือไอเทมเกรดหนึ่ง Rune of vision (รูนแห่งทัศนะวิสัย) หนึ่งในรูนเบื้องต้นของสีฟ้าที่มีความสามารถในการเปิดเผยพื้นที่ในส่วนที่ปาออกไปได้ ไม่ใช่เพียงแค่ขยายอาณาเขตการสำรวจในแผนที่ของเขาเท่านั้น แต่มันยังช่วยให้อรุณมองทะลุผ่านสิ่งกีดขวางเช่นต้นไม้ตรงหน้าได้ราวกับว่ามันโปร่งใส
เมื่อข้างหน้าปลอดภัยดีเขาจึงเดินตัดผ่านป่าส่วนนั้นไปแล้วเรียกใช้ไอเทมชนิดเดิมอีกครั้ง แสงสีฟ้าสว่างวาบขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าที่มันเปิดทางให้อรุณเคลื่อนตัวไปยังภูเขาสูงใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ในไม่ช้าชายหนุ่มก็มาถึงตรงตีนเขาที่ต้องการอย่างไร้รอยขีดข่วนโดยแลกกับรูนสีฟ้าทั้งหมดที่ระบบให้มา
‘เรื่องวาวเอาไว้ทีหลัง ต้องรีบหาทางเข้าโซนปลอดภัยให้เร็วที่สุด’
อรุณเริ่มจากการจับโคนต้นไม้ที่มีเปลือกแตกเป็นร่องพอดีมือเพื่อดึงตัวเองขึ้นตามความสูงของพื้นที่ ด้วยเหตุผลอะไรเขาก็ไม่ทราบ แม้จะเป็นเกมแต่เขาก็ยังรู้สึกเหนื่อยอยู่ดี ถึงอรุณจะรู้สึกว่าตัวเองแข็งแรงขึ้นกว่าในโลกความเป็นจริงแต่เหนื่อยก็คือเหนื่อย
สุดท้ายร่างกายของเขาก็อ่อนล้าเมื่อผ่านมาครึ่งทาง
อรุณยืนพิงต้นสนขนาดยักษ์พร้อมหายใจอย่างแรง ‘รู้สึกเลยว่าหัวใจกำลังสูบฉีดเลือด ถึงว่าสิในอินเตอร์เน็ตเลยมีคนชมกันนักหนา’ ชายหนุ่มเอามือจับหน้าอกที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อแล้วก้มลงหาที่นั่งพักระยะยาว
‘ประมาณสิบเมตรข้างหน้ามีต้นไม้หักโค่นอยู่เป็นทาง ขึ้นไปนั่งตรงนั้นแล้วกัน’
บอกตามตรงว่าอรุณลืมเรื่องที่ว่าตัวเองรีบตามหาวาวไปชั่วครู่ เมื่อเดินมาถึงกองต้นไม้ที่หักโค่นนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันวินาศไปหมด แม้ต้นไม้ในเกมนี้แต่ละต้นที่อรุณผ่านมาจะมีขนาดวงรอบหลายคนโอบและสูงเสียดฟ้า แต่ทั้งหมดล้วนโดนหักเป็นเสี่ยงๆ ท่อนไม้ขนาดห้าคนโอบตรงหน้าอรุณเป็นตัวอย่างที่ดี ดูจากรอยฉีกขาดและบาดแผลตรงกลางท่อนแล้ว บอกได้เลยว่ามีตัวอะไรสักตัวผ่านมาทางนี้และโค่นมันลงด้วยกำลังมหาศาล
“ถึงว่าสิ ปกติโซนที่มีมอนสเตอร์ชุกชุมแบบนี้กลับไม่มีตัวอะไรโผล่มาโจมตีเราเลย ขนาดนกสักตัวก็ไม่มีร้อง พวกมันคงแตกหนีไปหมดเพราะว่าตัวอะไรสักอย่างที่มีขนาดมหึมา
ตัวใหญ่มากๆและเป็นนักล่า
ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก
ชั่วขณะที่คิดถึงความเป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุดอยู่นั้นเอง เสียงของไม้เสียดสีกันก็ลั่นขึ้นที่ด้านตรงข้ามของฝืนป่าที่ราบเป็นหน้ากลอง ว่าแล้วสิ่งมีชีวิตที่รูปร่างเป็นมังกรผสมกับงูซึ่งมีหลายหัวก็ฉีกโค่นต้นไม้ออกมาเผชิญหน้ากับอรุณ ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่ามันมีกี่หัวกันแน่ เห็นเพียงแค่ว่าหัวตรงกลางมีสีเขียวเข้มในขณะที่อีกหลายอันรอบๆมีแถบสีพาดไปถึงช่วงท้อง เจ้าสัตว์ร้ายกางแฝงคอสีเหลืองสดของมันออกแล้วขู่เสียงฟู่เหมือนอสรพิษ
มันคือไฮดรา มอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดของโซนป่าซิลิวาน
[พบมอนสเตอร์ ซิลิวาน ทิมเบอร์ไฮดรา ระดับ 50]
“ปัดโธ่ ก็แค่ ซิลิวาน ทิมเบอร์ไฮดรา ระดับห้าสิบ” อรุณแสยะยิ้มให้กับข้อมูลของมันแล้วเรียกรูนสีเหลืองออกมาจากเมนูลัด ที่ระบบให้ค่าสถานะโชคลาภของเขาเป็นศูนย์คงไม่ใช่แค่มุกตลกร้ายกาจธรรมดา
“เจอแบบนี้ไม่เผ่นก็บ้าแล้ว!”
ทันทีที่รูนสีเหลืองเพิ่มความเร็วในการวิ่งให้ ชายหนุ่มก็กลับหลังหันแล้วเผ่นหนีอย่างไม่คิดชีวิต สัตว์ร้ายส่งเสียงร้องขานรับการกระทำของเขาเช่นกัน ขาใหญ่ทั้งสี่ของมันตะกุยพื้นดินเบื้องหน้าแล้วลู่หัวทั้งหมดลงเป็นเหมือนหอกที่ทะลวงทุกอย่างเบื้องหน้า ถึงตอนนี้อรุณจะวิ่งเร็วมากเมื่อเทียบกับชีวิตจริง แต่ว่ามีหรือที่จะหนีจากร่างกายอันใหญ่ยาวของไฮดราพ้น
ตับ! มันหวดหัวซ้ายขวาพร้อมกันราวกับเป็นไม้ตะบอง ทั้งต้นไม้ ทั้งก้อนหิน ทุกสิ่งทุกอย่างแตกกระจายเป็นเสี่ยงด้วยคลื่นกระแทกที่ถูกส่งออกมา ร่างของชายหนุ่มผู้โชคร้ายลอยไปเบื้องหน้าราวกับเศษกระดาษต้องลมก็ไม่ปาน
99!
“โอ้ว~” อรุณร้องออกมาเมื่อกระแทกเข้ากับต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไปหลายสิบเมตร เขารู้สึกร้อนวาบไปทั้งตัว นอกจากนั้นร่างกายดูเหมือนจะมึนตื้อไปชั่วครู่จนไม่อาจขยับตัวต่อไปได้อีก นี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่า “สถานะมึนงง”อย่างแน่นอน
‘บัดซบ ไอ้เราก็ต่อสู้กับเขาเป็นที่ไหน ให้มาเจอกับไอ้หนอนร้อยหัวแบบนี้ตั้งแต่แรกใครมันจะไปสู้ไหววะ!’
ฟ่อออ เจ้าหนอนร้อยหัวขู่เป็นครั้งสุดท้ายและพุ่งเข้าชนเขาตรงๆเมื่อเห็นเหยื่อของมันนอนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อกี้ถึงจะกระโดดหลบมาได้ แต่แค่แรงลมจากการหวดของมันยังทำให้เขาเกือบตายเลย ถ้าโดนไปตรงๆชายหนุ่มคิดว่าตัวเองคงมีสภาพไม่ต่างสุนัขโดนรถทับแน่ๆ
ตอนนั้นเองที่ภาพในอดีตพรั่งพรูขึ้นมาในหัวอีกครั้ง สมัยที่คัลเลอร์แคลชยังเป็นแค่เกมธรรมดาอยู่เขาก็ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนเหมือนกัน และทุกครั้งเขาก็เคยไม่ยอมแพ้
ดังนั้นครั้งนี้ก็จะเป็นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
“ใครจะไปยอมตายกันง่ายๆเล่า!”
เปรี้ยง!! ไฮดราพุ่งชนต้นไม้เบื้องหน้าของมันจนแหลกไม่เป็นชิ้นดี แต่ตรงนั้นไม่มีอรุณอยู่ สัตว์ร้ายใช้หัวที่พันกันยุ่งเหยิงขอมันกวัดแกว่งไปรอบๆด้วยความสับสน กว่าจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นสายฟ้าสีแดงเส้นบางเฉียบก็พุ่งเข้าใส่สีข้างของมันอย่างจัง
1!
“ฉันอยู่ทางนี้ไอ้หนอนเปรต”
ชายหนุ่มปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งที่ด้านหลังของไฮดราราวกับปาฏิหาริย์ เขาเรียกใช้รูนสีแดงเพื่อยิงสายฟ้าโจมตีอีกครั้งแม้จะสร้างความเสียหายแทบไม่ได้เลยก็ตาม นั่นยิ่งทำให้สัตว์ร้ายฉุนเฉียวมากขึ้นไปกว่าเดิม มันยืดหัวทั้งหมดออกแล้วพุ่งเข้าใส่อรุณหวังจะเขมือบเหยื่อเจ้าเล่ห์ตัวนี้ให้ได้
อรุณกลั้นหายใจ ‘จังหวะนี้แหละ รูนดำ’ ร่างของชายหนุ่มพลันเปลี่ยนเป็นสภาพเหมือนควันสีดำทะลุไปด้านหลังของไฮดราโดยได้รับความเสียหายเพียงแค่หนึ่งเท่านั้น
โอกาสนี้เองที่เขาใช่รูนสีเหลืองทั้งหมดพร้อมๆกันเพื่อหลบหนีด้วยความเร็วสูงสุดเท่าที่จะเป็นไปได้ นานสองนานกว่าหนอนร้อยหัวที่ไม่ค่อยจะมีสมองรู้ตัวว่ามันโดนหลอก ระยะของมันกับเขาก็ห่างกันไปเกือบหนึ่งร้อยเมตรแล้ว
ในจังหวะแห่งความเป็นความตายก่อนหน้านี้นั้น อรุณได้ทำสิ่งที่แม้แต่ผู้เล่นทั่วไปในปัจจุบันน้อยคนนักจะรู้จัก นั่นคือการใช้รูนพร้อมกันหลายสี
แม้จะติดสถานะมึนงงแต่ก็ใช่ว่าจะใช้ไอเทมไม่ได้ ชายหนุ่มเริ่มจากรูนสีขาวซึ่งช่วยแก้สถานะมึนงงให้เขาและตามด้วยสีเขียวและดำพร้อมกันทันที
รูนสีเขียวนั้นช่วยเพิ่มพลังชีวิตให้เขาอย่างช้าๆ แม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแต่ก็ช่วยให้มีเพิ่มพลังชีวิตขึ้นหนึ่งจุด รวมกับของเดิมเป็นสองจุด ตอนนั้นพลังในการแลกพลังชีวิตที่เหลือครึ่งหนึ่งเพื่อย้ายตำแหน่งของตัวเองจากรูนสีดำจึงทำงาน อรุณเสียหลังชีวิตครึ่งหนึ่งในเท่ากับหนึ่งจุด เพื่อหลบการโจมตีมาด้านหลังของไฮดราได้ราวกับปาฏิหาริย์ โดยมีพลังชีวิตเหลืออยู่เท่ากับหนึ่งพอดิบพอดี!
แน่นอนว่ามันไม่ใช่ปาฏิหาริย์หรือโชคช่วย ทั้งหมดนี้มาจากประสบการณ์หน้าจอคอมฯของอรุณล้วนๆ
‘ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร’ ชายหนุ่มกำหมัดแน่นด้วยความสะใจ ตอนนี้ดูเหมือนเจ้าไฮดราจะขี้เกียจวิ่งไล่ตามเขาแล้ว ‘ลาขาดล่ะโว้ยไอ้หนอนสมองกลวง หัวเยอะซะเปล่าจริงๆ’
กรึก! จังหวะที่กำลังได้ใจอยู่นั้นเองเท้าซ้ายของเขาก็เหมือนจะเหยียบลงไปบนพื้นใบไม้ที่อ่อนหยุ่นกองหนึ่ง พริบตานั้นเองที่พื้นทั้งหมดร่วงหล่นลงแล้วกลายสภาพเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ปลิดชีวิตของอรุณอย่างไม่ทันตั้งตัว
20!
เขาหล่นลงมากระแทกพื้นตาย...
“ในที่สุดก็มีตัวอะไรมาติดกับเราสักที!” เสียแหบกร้านดังขึ้นจากด้านบน “ขอดูหน้าเหยื่อของวันนี้หน่อยเถอะ”
“เฮ้ย ชักอาวุธออกมาเตรียมไว้ด้วย ถ้าอยู่ๆมันสวนกลับมาจะทำยังไง”
“รู้แล้วๆ น่ารำคาญจริง หลุมลึกขนาดนี้ต่อให้เป็นไฮดราก็ไต่ขึ้นมาไม่ไหว.. หืม? ทำไมมีผู้เล่นมาหล่นอยู่ในนี้แทนล่ะเนี่ย”
อรุณในสภาพตายแม้จะนอนคว่ำหน้าอยู่โดยไม่สามารถขยับตัวได้แต่ก็ยังพอได้ยินสิ่งที่คนลึกลับเบื้องบนพูด ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนว่าร่างตัวเองถูกยกขึ้นมาพาดไหล่ใครสักคนหนึ่งซึ่งมีกล้ามเป็นมัดๆ มันออกแรงกระโดดแค่ครั้งเดียวก็พาศพเขาขึ้นมาบนพื้นดินได้สำเร็จ
ผู้เล่นสองคนแรกที่อรุณเห็นเป็นชายฉกรรจ์ในคราบโจรป่า
“จะเปลืองแรงอุ้มขึ้นมาทำไม ปล่อยๆให้มันตายไปเถอะ” คนที่ไว้เคราแพะดูไม่พอใจการกระทำของเพื่อนหนวดจิ๋มที่ยกศพอรุณขึ้นมา
“ดูให้ดีสิวะคนนี้มีระดับแค่หนึ่งเองนะ ขนาดสียังไม่มีเลยด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่ผู้เล่นที่มีประสบการณ์ที่เลือกทางหนทางท้าทายแล้วคงไม่มีทางมาอยู่ในโซนสองสีแบบนี้หรอก บางทีเขาอาจจะช่วยลูกพี่แก้ปัญหาใหญ่ตอนนี้ได้สำเร็จก็ได้”
“พูดมีเหตุผล” ชายเคราแพะเริ่มโอนอ่อนตาม เขาพยักหน้าให้เพื่อนเหมือนตัดสินใจอะไรได้แล้วทั้งสองก็ช่วยกันยกศพอรุณวิ่งเข้าไปในผืนป่าอันกว้างใหญ่ทันที
“รีบเอาศพหมอนี่ไปชุบชีวิตก่อนจะกลับจุดเซฟ ลูกพี่วิลเลี่ยนเห็นแล้วต้องตบรางวัลเราอย่างงามแน่ๆ”
ความคิดเห็น