ฟาเรนจิก้า สถาบันมือปราบ (ปิดเรื่อง รีไรท์)

ลำดับตอนที่ #2 : เช้าอันอลหม่าน กับการไปสอบ

            เฮ้ยตื่นๆๆ ตื่นสิว้อย! ตื่นได้แล้ว!!!



            ชายวัยกลางคน แหกปากออกมาด้วยความรีบร้อน ผมสีน้ำเงินยาวประบ่าซึ่งเริ่มจะมีผมหงอกแซมอยู่เป็นหย่อมๆสะบัดไปมาอย่างรีบร้อน จนมันฟูฟ่องเป็นเหมือนกับรังนก

           " โธ่พ่อ ขออีกซักแปปนึงดิ" ZZZZZ.... เสียงงัวเงียจากร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่งกล่าวออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะดึงผ้าห่มมาคลุมโปงหลับไหลไปอีกรอบ


           " เห้ย! ข้าบอกให้ตื่นไม่ได้ยินหรือไง" 



      z z z z .......
 



           " ไม่ตื่นใช่มั้ย ได้ " ชายผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินเข้าห้องครัวพร้อมนำสิ่งหนึ่งติดไม้ติดมือออกมา



      ซ่า!!!!  แว๊กกก ร้อนโว้ย อ๊ากจะสุกแล้วคร้าบบบบบ 


            น้ำร้อนเดือดปุดๆสาดเข้าให้อย่างจัง พร้อม กับเสียงแหกปากของผู้เป็นลูก ที่ตอนนี้กลิ้งตกเตียงมาดิ้นอยู่แทบท้าวพ่อตัวเอง

            " เออ ตื่นแล้วสินะไอ้ลูกเลิฟ " 




           " โธ่พ่อจะรีบปลุกผมไปไหนกันเนี่ย นี่ยังไม่เช้าเลยนะ" เด็กหนุ่มผมสั้นสีฟ้าลุกขึ้นมาพูดกับพ่ออย่างยากลำบาก หน้าตาหล่อเหลาของเขา ตอนนี้ไม่เหลือสภาพแม้แต่น้อย พร้อมมองไปทาง นาฬิกาเวทย์มนต์ที่หัวนอนบอกเวลาตี5อย่างพอดิบพอดี


           " วันนี้ฟาเรนจิก้าเปิดสมัครนักเรียนใหม่ไม่ใช่เหรอไง แกบอกเองไม่ใช่เหรอว่ายังไงก็ต้องไปสมัครให้ได้ " ผู้เป็นพ่อกล่าวเหนื่อยหน่าย

            " เออจริงด้วย เวรแล้วๆ" เด็กหนุ่มกล่าวอย่างลนลานพร้อมวิ่งไปทางห้องอาบน้ำที่ชั้นบนสุดของบ้าน แล้วเข้าไปอาบน้ำในทันที


            "เอริส พ่อกับแมรี่จะรออยู่ข้างล่างนะเร็วๆหน่อย" ผู้เป็นพ่อตะโกนไล่หลังตามมาพร้อมเดิน ลงไปยังห้องครัวที่ชั้นหนึ่งอีกครั้ง พร้อมๆกับที่คนเป็นลูกลุกพรวดขึ้นมาเก็บเตียงและวิ่งไปชำระร่างกาย

             "คร้าบ เข้าใจแล้ว" เด็กหนุ่มชื่อเอริสตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่รีบร้อนสุดขีด


             วันนี้แล้วสินะ เอริสคิดในใจ พร้อมแต่งตัวและหยิบสัมภาระๆเล็กๆน้อยที่จำเป็นใส่เป้สะพายหลัง  เอริสใฝ่ฝันจะเป็นมือปราบมาแต่เล็กๆ อาชีพนี้เขาคิดว่ามันดูเท่ ไม่หยอกและน่าเกรงขามดีทีเดียว  รวมถึงการได้ช่วยเหลือผู้คนซึ่งยากลำบาก มันทำให้เขาชื่นชอบเป็นอย่างมาก   หลังจากที่เตรียมของเสร็จเขาก็รีบวิ่งลงไปยังห้องครัว

            " ช้าจริงนะคุณเจ้าชายนิทรา " เด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเอริสกล่าวต้อนรับการมาของเพื่อนที่สุดแสนจะอืดอาด เธอคือแมรี่นั่นเอง   ผมสีดำของเธอซึ่งปล่อยยาวประบ่า บวกกับหน้าตาที่จัดได้ว่าค่อนข้างดี และกับรูปร่างสมส่วน ทำให้เธอนั้นดูโดดเด่น ตอนนี้เธอนั่งจิบชาสีแดงอ่อนๆ บนเก้าอี้ไม้กลางห้องครัว

              
            " จ้าๆ ยัยตัวแสบ " เอริสกล่าวตอบกลับเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยกระเตาะ ของตนเองและหยิบขนมปังปิ้งใส่ปาก เคี้ยวอย่างรวดเร็ว พร้อมยกแก้วชามา ยกซดที่เดียวหมด

            " โอ้โหเฮะ รีบเป็นกับเขาด้วยเหรอเนี่ย " แมรี่กล่าวด้วยเสียงกวนๆที่เขาคุ้นเคย

            " แน่นอน ใครจะไปเร็วเหมือนเธอเล่ายัยเตี้ยเอ๊ย"  เอริสกล่าวโจมตีจุดอ่อนของแมรี่ในทันที เพราะเธอนั้นมีส่วนสูงเพียง 163 เซนเท่านั้นเอง



    เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ!  เมื่อถูกแทงใจดำแมรี่ก็หันมาโต้เถียงกับเอริส ในแทบจะทันที

            " ก็บอกว่ายัยเตี้ยไงเล่า ยัยเตี้ยๆๆๆๆๆๆ" เอริสพูดรัวเร็วพร้อมทำหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างสุดขีด และยืนขึ้นใช้ส่วนสูง 175 ของตนมาบดบังเธอไว้

            " หนอยแหน่ะเจ้าบ้าเอ้ย " เธอเดินเข้ามาพร้อมง้างกระเป๋าของตนเตรียมฟาดใส่เจ้าตัวดี ซึ่งตอนนี้เธออยากนำมาอัดให้แบนเป็นปลาแผ่น



            ผั่วๆๆๆ   แอ๊ฟ !!! 

            พ่อของเอริสเอากาน้ำฟาดหัวเขาจากด้านหลัง ตามด้วยเสียงอุทานด้วยความตกใจของเด็กหนุ่ม เอริสลูบหัวที่โหนกนูนออกมาด้วยความเจ็บปวด 

            " พอได้แล้วรีบออกเดินทางกันซักที เดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก " ผู้เป็นพ่อกล่าวอย่างเซ็งๆ

            "  คร้าบบ / ค่าา "  เด็กทั้งสองเชื่อฟังแต่โดยดี และเดินตามเขาออกไปนอกบ้าน แต่ทั้งสองยังคงจ้องเขม่นกันอยู่เป็นนิจ ก่อนที่จะตามพ่อของเอริสไปยังสถานีขนส่ง....