SHORT FIC {โน่ริท} NoRitz ! Ts6 !

ลำดับตอนที่ #1 : IF ถ้าหาก ..

 SHORT FIC :     IF  (ถ้าหาก)

Pairing : No x Ritz

Mode : ดราม่าเบาๆ -O-

ถ้าหาก ..

อยากจะได้บอกว่าคิดถึงเธอ ..

อยากจะได้โทรไปหาเหมือนวันก่อน .. ჶ

        ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด !

                        เสียงนาฬิกาปลุกบอกเวลาที่สมควรจะตื่นดังขึ้นเพื่อทำการปลุกร่างสูงทีกำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราแสนหวานให้ตื่นขึ้นมาเผชิญหน้ากับโลกแห่งความเป็นจริง ร่างสูงกวาดมือไปรอบๆเตียง ราวกับต้องการควานหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พบกับสิ่งที่เขาต้องการ  ก่อนจะนึกขึ้นได้

‘ เฮ้อ ..  ริทก็เลิกกับเราไปตั้งนานแล้ว ยังจะมัวจมอยู่แต่กับอดีตทำไมวะ ไอ้โน่ ไอ้โง่เอ๊ย ! ’ ร่างสูงทอดถอนใจพลางกร่นด่าตัวเองที่ไม่รู้จักจำ ให้รู้สึกตัวว่าคนที่ตัวเองรักมากที่สุดเขาจากเราไปแล้ว ..

สี่เดือน .. ที่ผมใช้ชีวิตลำพังโดยไม่มีริทคอยเคียงข้าง

สี่เดือน .. ที่ริทบอกเลิกผมไป

สี่เดือน .. ที่ผมจมอยู่กับอดีตที่ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน .. ถึงจะลืม

สี่เดือน .. ที่ผมนอนร้องไห้ทุกคืน ร่ำร้องภาวนาขอให้ริทกลับมาหาผม 

สี่เดือน .. ที่ความสุขของผมขาดหาย

         จำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหัวเราะครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ สี่เดือนที่ผ่านไปที่ผมใช้ชีวิตคนเดียวมันนานราวกับสี่ปี มีแต่ความทุกข์เข้ามาแทรกแซงแทนความสุขที่เคยมี เพราะความสุขของผม คือริท .. ผมมองไปรอบๆห้อง ห้องที่เต็มไปด้วยภาพความทรงจำของเรา ..

“ นี่  พี่โน่ที่รักฮะ ตื่นได้แล้ว จุ๊บ ! ” ร่างบางเปล่งเสียงหวานออกมาเพื่อปลุกผมให้ตื่นจากนิทราด้วยการหอมแก้มซ้ายขวาอย่างที่ชอบทำประจำ ก่อนจะผละออก ดึงแขนผมให้ลุกขึ้นตาม ผมชอบวิธีปลุกแบบนี้นะ

“ ตื่นแล้วค๊าบบ ที่รัก แหม มีแฟนน่ารักแบบนี้ต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว ” จบประโยค ผมก็พลิกคนตัวเล็กให้ไปอยู่ใต้ร่างผม มอบจุมพิตอุ่นๆตอบแทนความน่ารักต้อนรับเช้าวันใหม่ที่สดใส

“ อะ .. อื้อ พอแล้วฮะ แฮ่ก ! ไปอาบน้ำก่อนไป ริทเตรียมกับข้าวไว้ให้แล้ว ” ริมที่แก้มร้อนผ่าวด้วยอาการขัดเขินรีบไล่ผมไปอาบน้ำ ก่อนที่เขาสองคนจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น >//<  ร่างสูงยิ้มกริ่มกับอาการเขินของคนตรงหน้า ก่อนจะฉกชิงหาความหวานในโพรงปากร่างบางอีกครั้ง

“ พี่รักริทนะ .. รักที่สุดในชีวิตของพี่เลย พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีริท ” ผมกลั่นกรองคำพูดออกมาจากความรู้สึกข้างใน  และดูเหมือนริทจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นจริงๆ  “ ผมก็รักพี่ฮะ พี่โน่ ”

“พี่คิดถึงริท ฮึก กลับมาเถอะ ริท  ”  หยาดน้ำใสค่อยๆไหลลงมาจากนัยน์ตาทั้งสองข้างของผม ผมร้องไห้เช่นนี้ทุกวัน ตั้งแต่ไม่มีริท ..  ความรู้สึกคิดถึงที่มันอัดแน่นอยู่ในใจผม โดยไม่สามารถให้อีกคนรับรู้ได้ถูกระบายออกมาในรูปแบบของน้ำตา  ผมทำได้เพียงแค่นั่งร้องไห้เพื่อระบายความรู้สึกในใจออกมา ..  ผมคิดถึงริท ..

กลับมาเถอะ ริท พี่จะตายอยู่แล้ว ..

อยากจะได้อยู่ใกล้ชิดเหมือนเดิม ..

อยากเป็นคนที่เธอโทรมาเวลาทุกข์ร้อนอีกสักครั้ง .. ჶ

               ผมออกมาเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกเรื่อยๆ เพราะไม่อยากขลุกอยู่ในคอนโด ที่ที่มีแต่ภาพความทรงจำของเราเต็มไปหมด  มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงริทมากขึ้นไปใหญ่ และแล้ว เท้าผมก็มาหยุดหน้าร้านไอศกรีมแห่งหนึ่ง ร้านที่ริทกับผมชอบมาทานไอศครีมด้วยกันบ่อยๆ ..

             ผมตัดสินใจผลักประตูร้านเข้าไป ก่อนจะเลือกที่นั่งในมุมเดิม มุมประจำที่เราสองคนมักจะมานั่งทานตรงนี้ ..

“ รับอะไรดีครับ ” คำถามเดิมๆจากพนักงานในร้านถูกส่งมาทำหน้าที่ของพนักงานได้อย่างดีเยี่ยมในทุกๆครั้ง

“  เชอร์เบ็ตมะนาวที่นึงครับ ” ไอศกรีมรสนี้ .. รสที่ริทชอบมากที่สุด ทุกๆครั้งที่มาร้านนี้ ริทจะสั่งแต่เชอร์เบ็ตมะนาว ทำให้ผมกับไปย้อนนึกถึงอดีตของเราอีกครั้ง

“ รับอะไรดีคะ ” เสียงหวานๆจากพนักงานสาวแสนสวยที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ทำให้ผมเผลอไปมอง โอ้วว ขาวสวยหมวยอึ๋มม ผมมองเพลินไปหน่อย จนทำให้ริทต้องบิดหูผมอย่างแรง  และส่งสายตามาให้ผมประมาณว่า ‘ เดี๋ยวจะเจอดี ’ แต่ผมแอบชอบนะ มันถือว่าริทหึงผม และเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าริทยังรักผมอยู่

“ เอาเชอร์เบ็ตมะนาวสองที่ครับ ” ไม่นาน ไอศกรีมสุดโปรดก็ถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว และมันก็หมดลงอย่างรวดเร็วโดยฝีมือของริทเช่นกัน กินเก่งเป็นบ้าเลย แฟนผม = =; ผมสังเกตเห็นคราบไอศกรีมเปรอะตรงมุมปากของริท จึงโยกตัวไปเลียรอบๆริมฝีปากและมุมปากของริทเพื่อทำความสะอาดให้กับคนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศหลายลูกรวมกัน

“ ทะ ทำอะไรน่ะ  นี่มันที่สาธารณะนะ  >< ” พูดไปบิดไป น่ารักจริงๆ

“ ก็แค่ทำความสะอาดให้เฉยๆเอง อีกอย่างตอนนี้เราก็เป็นแฟนกันแล้ว ไม่สิ ! เป็นผัวเมียกันแล้ว จะอายอะไร ” จบประโยคร่างบางก็หน้าแดงขึ้นทวีคูณ ก่อนที่ผมจะถูกตีดัง ป๊าบบบบบบ ! โดยฝีมือของไอ้ตัวเล็ก

“ บ้า >//<  ”

                    อีกครั้งที่หยาดน้ำใสๆ เริ่มไหลออกจากดวงตาคม จากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเข้มเข็ง และไม่เสียน้ำตาให้กับใครหน้าไหน แต่ตอนนี้ผมกลับเสียน้ำตาให้กับเรื่องเดิมๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า ใครบอกว่าผมเข้มแข็ง .. ผมมันยิ่งกว่าอ่อนแอเสียอีก ผมก็แค่คนโง่ที่พ่ายแพ้ให้กับความรักที่สูญเสียไป   ความรักครั้งสุดท้ายของผม .. ริท อีกนานแค่ไหนกัน ผมถึงจะกลับไปเป็นคนเดิมได้ หรือ ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ..

ริท ..  อย่าทรมานพี่อีกเลยนะ ได้โปรด

แต่เรื่องจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น ..

เพราะว่าเรื่องจริงคือเราเลิกกัน  ..ჶ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

           เสียงเคาะประตูดังขึ้น สงสัยริทคงจะกลับมาแล้ว ผมรีบวิ่งไปเปิดประตู แทนที่จะเป็นริทแต่กลับกลายเป็นแฟนเก่าของผมเอง เกรซ ..เธอมาทำอะไรที่นี่ ?  ผมกำลังจะถามเธอ แต่

“  โน่ ฮือ เกรซไม่เหลือใครแล้ว แฟนเกรซเขาทิ้งเกรซไปแล้ว ฮึก ” เกรซคร่ำครวญสะอื้นราวกับจะขาดใจให้ได้ เธอตรงเข้ามากอดผมแน่น ผมทำได้เพียงแค่ลูบหลังเธอเบาๆเป็นการปลอบใจ กว่าเธอจะหยุดร้องก็นานพอสมควร

“ โน่ .. กลับมาคบกันนะ กลับมาคบกับเกรซนะ ฮึก เกรซรักโน่นะ ” เธอเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมตะลึง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะกลับไปหาเธอทันทีที่ได้ยินเธอพูดอย่างนี้ แต่ตอนนี้ผมมีริทแล้ว .. มีคนที่ผมรักมากที่สุดอยู่แล้ว  ผมผลักเกรซออกเบาๆ

“ โน่คงกลับไปไม่ได้  .. โน่มีคนที่โน่รักมากที่สุดแล้ว ขอโทษนะ ” ผมได้แต่ปฏิเสธเธอ แต่เกรซกลับทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด  เกรซจู่โจมผมด้วยการจูบ มือกดท้ายทอยผมแน่น ผมพยายามผลักเธอออก แต่ก็ไม่เป็นผล ผู้หญิงอะไรแรงเยอะเป็นบ้า ผมกลัวว่าริทมาเห็นแล้วจะเข้าใจผมผิด .. ได้แต่ภาวนา อย่าเห็นฉากแบบนี้เลย แต่ก็ไม่ทันแล้ว ..

“ พี่โตโน่ ริทกะ ..กลับ ” สีหน้าของคนตัวเล็กที่ผมเห็นทั้งตกใจ อึ้ง เสียใจ น้ำตาของริทไหลออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งออกไปในทันที ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเกรซออก ไม่สนว่าว่าเธอจะเป็นยังไง คนที่ผมสนคือริทคนเดียวเท่านั้น เขากำลังเข้าใจผิด  ในที่สุดผมก็คว้าตัวริทไว้ได้

“ ริท ริท ฟังพี่นะ ริทกำลังเข้าใจผิดนะ พี่กับเกรซไม่ได้เป็นอะไรกัน เกรซเขาทะเลาะกับแฟน เลยมาหาพี่แค่นั้นเอง ” ผมอธิบายอย่างเร่งรีบ หวังเพียงแค่อยากให้ริทเข้าใจผม เท่านั้น

“ แล้วไอ้ที่ริทเห็นล่ะ มันคืออะไร ฮึก !  นั่นน่ะหรอท่าทางของคนเสียใจ หึ ” ริทตวาดกลับ ไม่พอแค่นั้น

เพียะ !!!!!!

รผมได้แต่ยืนอึ้งกับการกระทำของร่างบาง ที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของผม ถึงแม้ริทจะโมโหจะโกรธผมแค่ไหน แต่ไม่มีสักครั้งที่ริทจะตบหน้าผมแบบนี้ ผมเริ่มโมโห

“ ฟังกันหน่อยสิ ! พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาจริงๆ ตั้งสติหน่อยได้ไหม ริท เชื่อใจพี่บ้าง ” ผมแอบผิดหวังเล็กน้อยที่ริทไม่เชื่อใจผม  สุดท้ายริทก็เอ่ยประโยคที่ทำให้ผมล้มทั้งยืน

“ ฮึก เราเลิกกันเถอะ พี่โน่ .. พี่กลับไปรักกับเกรซเลย ตามสบาย ” แล้วริทก็วิ่งหนีผมไป ทิ้งให้ผมอึ้งกับการบอกเลิกของริท ทำไมเขาไม่ฟังผมบ้าง ..  และโดยที่ผมไม่รู้เลยว่านั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน

หากว่าในวันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน ..

ไม่รู้ว่าใจฉันจะมีความสุขมากขนาดไหน ..

คงได้ทำให้เธอยิ้ม คงได้บอกคำว่ารักเธอใกล้ๆ ..

คงได้ทำอะไรอีกมากมาย ที่ยังค้างคาใจจากวันนั้น ..

อยากให้เธอจับมือฉันเหมือนเดิม ..

อยากจะกลับไปเริ่มต้นกันใหม่ ..

อยากที่จะให้เธอนั้นได้เข้าใจ ..

ยังมีเรื่องราวอีกมากมาย  ที่อยากจะทำเพื่อเธออีกสักครั้ง .. ჶ

           ยังมีอีกสิ่งหนึ่งทีผมตั้งใจจะทำให้ริท คนที่ผมรักมากที่สุด  นั่นคือ .. การขอริทแต่งงาน  ช่วงที่ผ่านมา ผมพยายามทำงานอย่างหนัก เก็บเงินที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของผมเพื่อซื้อแหวนแต่งงานให้กับริท  เป็นการเซอร์ไพรส์วันเกิดของริท  ผมเหลือบมองที่ปฏิทิน วันนี้เป็นวันเกิดของริท ..

กล่องกำมะหยี่สีแดง ข้างในมีแหวนที่ผมอยากจะมอบให้เขาเพื่อตอบแทนที่เขาดูแล ให้ความรัก อยู่เคียงข้างผมมาตลอด และเพื่อสัญญาว่า เราจะมีกันและกันตลอดไป .. แต่มันจะมีประโยชน์อะไร เมื่อในวันนี้ไม่มีริทแล้ว

ไม่มีริทที่คอยกุมมือผมเวลาท้อแท้ใจ ..

ไม่มีเสียงหวานๆคอยปลอบใจในเวลาที่ผมเจอปัญหาถาโถมเข้าใส่ ..

ไม่มีริทที่คอยปลุกผมด้วยการหอมแก้มตอนเช้าๆ ..

ไม่มีริทที่ทำกับข้าวให้ผมกิน ..

ไม่มีริทที่คอยดูแล คอยกอดผมในวันที่หนาวใจ ..

ไม่มีริทให้ผมคอยโทรหา ..

ไม่มีริทที่ผมรัก และ รักผม ..

ไม่มีริทที่คอยมอบความสุขให้กับผม ..

ไม่มีอีกแล้ว .. ไม่มีริทก็เหมือนผมสูญเสียสิ่งดีๆทุกอย่าง

และไม่มีริท .. ที่ผมตั้งใจจะดูแลเขาไปจนชั่วชีวิตของผม ..

“ ริท แต่งงานกับพี่นะ ” ถ้อยคำที่ผมอยากพูดมันออกไปมากที่สุดในชีวิตถูกเอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาที่หลั่งรินอีกครั้ง วันนี้ผมร้องไห้ไปกี่ครั้งแล้วนะ..  ในที่สุด ผมก็ได้พูดประโยคนี้ออกมาในวันเกิดของริท เพียงแต่แค่.. ไม่มีริทอยู่ให้รับฟังถ้อยคำผมแล้ว แค่นั้นเอง

นายจะได้ยินไหม .. พี่รักนายนะ ที่รัก

แต่เรื่องจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น .. ჶ

“ เฮ้ย ไอ้โน่ กูเอาจดหมายมาให้มึงว่ะ ทำใจดีๆนะเว้ย ” เก่ง เพื่อนสนิทของผมมาหาผมที่ห้อง พลางยื่นซองจดหมายทีชมพูหวานแหววดูราวกับซองการ์ดแต่งงานมาตรงหน้าผม  มันทำสีหน้าลำบากใจ ผมนึกสงสัย จดหมายใครกันนะ ?

ผมค่อยๆเปิดซองออก และพบว่าข้างในเป็นการ์ดงานแต่งงาน  งานแต่งงานใครน่ะ ก่อนที่จะชาวาบไปทั้งตัวและใจ

ศุภรุจ   ღ   เรืองฤทธิ์

                           ชื่อแรกผมไม่รู้จัก แต่ผมจำชื่อของอีกคนได้ขึ้นใจ   ชื่อที่แม้นานแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันลืม  ริท ..  คนที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม  ผมไม่มีสิทธิ์กับเขาอีกแล้ว ..

“ คือ  .. ริทให้กูเอามาให้มึงอะ แต่มึงไม่ต้องไปก็ได้นะเว้ย กูเข้าใจมึง ” เก่งตบไหล่ผมเบาๆเชิงปลอบใจ ผมรู้ว่ามันเข้าใจผม  น้ำตาผมเริ่มไหลรินอีกครั้ง   อีกกี่หยดกันนะ .. มันถึงจะชะล้างความเจ็บปวดในใจผมออกไปได้บ้าง ใจที่มันแตกสลายยับเยินจนไม่เหลือชิ้นดี ความรู้สึกถาโถมใส่ผม .. ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่ริทกำลังจะแต่งงาน กำลังจะมีความสุข ต้องดีใจสิ ฮะๆ  ริทคงจะเจอคนที่รักจริงแล้ว  ผมจ้องมองการ์ดใบนั้นด้วยใจที่แตกสลาย หัวใจของผมเริ่มลดจังหวะการเต้นลงทุกทีๆ จนผมแอบหวังว่ามันจะหยุดทำงานไปตลอดชีวิต คงจะดีกว่า ..

“ เอ้อ กูคงไม่ไปหรอก แต่เดี๋ยวกูฝากของให้มึงเอาไปแสดงความยินดีก็แล้วกัน ” ผมหยิบกระดาษลายสวยที่อยู่ลิ้นชัก กระดาษที่ริทชอบเขียนมัน  .. ผมเขียนข้อความลงไป ก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมาดู แหวนแต่งงานของผมกับริท

ถ้ามันอยู่กับริทคงจะดีกว่าอยู่กับผม เพราะอย่างน้อยๆ มันก็เคยเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจจะมอบให้ริท ถึงแม้จะไม่ได้มอบให้กับตัวก็ตาม .. ผมฝากเก่งเอาไปให้ริทแทนผม เพราะผมคงไม่ได้เจอหน้าริทอีกแล้ว ..

ฉันไม่รู้จากนี้จะได้เจอเธอหรือเปล่า ..

และไม่รู้จากนี้จะได้พบเธอหรือไม่ ..

อยากบรรยายด้วยการระบายเป็นเพลงนี้ ..

เพื่อบอกให้เธอรู้ สิ่งที่อยู่ในใจฉัน ..

ว่าทุกวัน ฉันยังคงคิดถึงเธอ .. ჶ

               ค่ำคืนนี้ฟ้ามืดหมองไร้แสงจันทร์ แสงดาวที่เคยส่องประกาย เหมือนกับใจของผมที่มืดมน เสียงหัวใจผมเริ่มเต้นแผ่วลงเรื่อยๆ  ผมนั่งมองมีดในมือ  ผมตัดสินใจแล้ว ..

การที่ไม่มีริทอยู่ข้างผม ไม่มีริทที่รักผม มันเป็นสิ่งที่ทำให้ผมทรมานมาก  ความสุขที่ผมเคยมี เคยได้รับจากริท มันอัตรธานหายไปทุกอย่าง ทิ้งไว้เพียงแต่ร่องรอยของความเสียใจ ผมทนไม่ได้ที่รู้ว่าคนที่ผมรักที่สุดกำลังจะเป็นของคนอื่น ผมกำลังเจ็บปวดกับการขังตัวเองอยู่ในความทรงจำเก่าๆระหว่างผมกับริท ผมไม่อาจลืมได้ ..  และ ผมก็ไม่สามารถทนอยู่อย่างตายทั้งเป็นอย่างนี้ได้อีกแล้ว ..

“ พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าพี่ไม่มีริท ”

“ พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าพี่ไม่มีริท ”

“ พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าพี่ไม่มีริท ”

ใช่ .. ผมอยู่ไม่ได้ถ้าต้องปราศจากคนที่ผมรัก ถ้าเลือกได้ผมขอตายดีกว่า 

ฉึกกกกกก !!!!!!!!!!!!!!!

และแม้ในวินาทีสุดท้ายของชีวิตผม ผมก็ยังคงคิดถึงริทอยู่ดี ..

หากว่าในวันนี้เรายังอยู่ด้วยกัน ..

ไม่รู้ว่าใจฉันจะมีความสุขมากขนาดไหน ..

คงได้ทำให้เธอยิ้ม  คงได้บอกคำว่ารักเธอใกล้ๆ ..

คงได้ทำอะไรอีกมากมายที่ยังค้างคาใจจากวันนั้น ..

พี่รักริทนะ ที่รัก ..