คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~:: INTRO ::~
INTRO
“เอ่อ...นี่ นายๆ” ผมจิ้มเบาๆที่หลังของชายร่างสูง ที่กำลังนั่งดื่มน้ำแก้เหนื่อยอยู่ข้างสนามบาสเกตบอล เขาค่อยๆหันหน้ามาช้าๆ...เอ่อ...หล่อดีแฮะ ดูเหมือนเขาจะอึ้งไปนิดหน่อยเมื่อเห็นหน้าผม
“ว่าไงครับ?” เขายิ้มกว้าง...กว้างมาก กว้างไปไหม? เห็นครบสามสิบสองซี่แล้วครับพ่อคุณณณ
“เอ่อ ผมจะมาถามว่า ทีมบาส รับสมัครคนเพิ่มป่ะครับ?”
เขามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มองแล้วมองอีก มองจนจะทะลุอยู่แล้ว มองขนาดนี้ ให้ผมแก้ผ้าเลยดีไหมเนี่ย คนเขาก็อายเป็นนะ ผมมันทำไมหรอ? ก็แค่...
ใส่เสื้อเสวตเตอร์ทับชุดนักเรียน
ใส่แว่น
ใส่รองเท้าหนัง
ใส่เจลให้ผมเรียบ
และถือหนังสือกองโตๆ
...ก็แค่นั้นเอง ผมมันดูเข้าทีมบาสไม่ได้ตรงไหน?
“อ่า...มาถามให้เพื่อนป่ะครับ?” เขาถาม แต่เดี๋ยวนะ นั่นอะไร กลั้นหัวเราะหรอ? หัวเราะผมหรอ? เห้ย นี่ผมอยากเล่นบาสจริงๆนะ ผมจะถามให้เพื่อนไปทำไม
“เปล่าครับ ผมอยากเล่นบาส” คราวนี้ไม่ใช่แค่กลั้นแล้วแหละ เขาปล่อยก๊ากออกมา อะไรกัน ไร้มารยาทที่สุดในสามโลก!
“อย่างนายเนี่ยนะ? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ไปกินอาหารเสริมก่อนดีไหม? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เขาพูดไปหัวเราะไป ย๊ากกกกกกกกกก นี่มันจะมากไปแล้วนะ!
“ทำไมล่ะ? ไอ้ตัวยักษ์! อย่างผมมันเล่นบาสไม่ได้ตรงไหน!!” ผมบรรจงวางหนังสือลงที่เก้าอี้แล้วมองหน้าไอ้ตัวยักษ์ตรงหน้าผมอย่างหาเรื่อง คนบ้าอะไร ไร้มารยาทที่สุด!
“ทุกตรงแหละ ฮ่าๆ แต่ผมเป็นคนดี ผมให้โอกาสคน เดี๋ยวผมนี่แหละจะปั้นนายให้เป็นนักบาสที่เก่งที่สุดในโรงเรียน อุวะฮะฮ่า” ...นอกจากจะไร้มารยาทแล้ว...ยังหลงตัวเองสุดๆ!
“ผมขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว อ่ะนี่ ผมทำแบบฟอร์มประวัติผมมาแล้ว ได้โปรดเอาให้กัปตันทีมพิจารณาด้วย” ผมยื่นให้แล้วรีบหยิบหนังสือเดินหนีไอ้ตัวยักษ์ออกมา
“อ้าว! จะรีบไปไหนอ่ะ เนิร์ดบอย” เขาตะโกนมา...อะไรนะ...เนิร์ดบอยหรอ...เ นิ ร์ ด บ อ ย หรอ...
“ย๊ากกกกกกกก” ผมหยิบกระป๋องโค้กเปล่าบนขยะมาแล้วปาส่เขาทันที สมน้ำหน้า! “ผม-ชื่อ-เซ-เว่น! ไม่ใช่เนิร์ดบอย!” ผมว่าแล้วรีบวิ่งออกมาจากโรงยิม แต่ไอ้ตัวยักษ์ก็ยังไม่วายส่งเสียงมาหลอกหลอน
“ชื่อเซเว่นหรอ? ผมชื่อเกมนะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะ!! แล้วเจอกันใหม่นะ!!!” ผมหันไปมองเพียงหางตาเห็นเขาโบกมือหยอยๆอยู่อย่างร่าเริง...ชื่อเกมหรอ?...เหอะ! แค่ชื่อก็ไม่น่ารู้จักละ อะไรครับ? ผมเปล่าอคตินะ แต่ผมมีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ -3-
.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.
“เห้ย! เป็นไร? ทำหน้ามุ่ยเชียว” เพื่อนรักถามพลางถือจานข้าวเดินมานั่งข้างๆ
“ไม่มีไรหรอกเชน แค่อารมณ์เสียกับคนบางคนนิดหน่อย” ผมตอบแล้วยัดข้าวเข้าปาก
“ห๊ะ? ใครกันที่เป็นผู้โชคดีที่ทำให้เว่นโมโหได้นอกจากเชน ฮ่าๆๆๆๆ”...ไอ้นี่คงไม่เคยอยู่ดีๆแล้ววืด...
“เชนเพื่อนรักครับ...พอดีว่างานวิชาสังคมที่กระผมเสร็จแล้ว กระผมรู้สึกว่าเชนเพื่อนรักยังมิเสร็จใช่ไหม? ผมอยากเอาไปส่งแล้วล่ะสิ...ผมเอาไปส่งดีไหมน้า~”
“โอเคๆ ไม่กวนตีนแล้วก็ได้เว่ย โถ่...แค่นี้ก็ต้องขู่กันด้วย” เชนยู่ปาก เดี๋ยวๆ นี่มันคิดว่าน่ารักหรอ? อืม...ยอมรับว่ามันน่ารักในสายตาคนอื่น...แต่ไม่ใช่ในสายตาผม ไอ้นี่มันเอาหน้าตากลบความชั่วร้ายในปากหมาๆของมัน ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีแต่คนชอบมัน ตัวมันก็ไม่ได้สูงมาก ก็พอๆกับผม แค่มันหน้าตี๋ รวย และไอ้ผมตั้งๆที่เซตแล้วเหมือนไม่ได้เซตของมันเนี่ย แค่นี้ก็มีแฟนคลับซะแล้ว ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ (ไรเตอร์ : แถวบ้านไรท์เรียกว่าเพอร์เฟกต์ค่ะเซเว่น)
“เชน...เว่นถามไรเชนหน่อยดิ” ผมวางช้อนส้อมลงและหันหน้าไปหาเชนอย่างเอาจริงเอาจัง
“ว่ามา” เชนตอบพร้อมกับเคี้ยวตุ้ยๆในปากโดยไมองผมและไม่ลืมขยิบตาให้สาวโต๊ะนั้น...ผมปรึกษาถูกคนหรือเปล่าเนี่ย...
“เว่นเป็นไงหรอเชน? รูปร่างหน้าตาอย่างเว่น เป็นนักบาสไม่ได้หรอ?”
พรูด!!!
ดู ดู๊ ดูมัน...ถึงขั้นสำลักพ่นข้าวออกมา...ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าคำตอบมันจะถูกใจผมหรือเปล่า
“แค่กๆๆ โอย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมยื่นน้ำให้มันกินก่อนที่มันจะสำลักตาย แหม่ หัวเราะแบบนี้น่าจะปล่อยให้ตายไปเลยจริงๆ “ถามอะไรของนาย? นี่ไม่ได้ล้อเล่นกันใช่ไหม? ก๊ากกกกก ไอ้เว่นอยากเล่นบาส! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ” ...นั่นไง...ว่าแล้ว...คำตอบมันต้องทำร้ายจิตใจผมแน่ๆ “ทำไมอ่ะเว่น? นายอยากเป็นเหมือนพี่ไอออนแฟนนายเรอะ?”
“ไม่ใช่! เว่นอยากเป็นนักบาสจริงๆนะ ไม่ได้เกี่ยวกับพี่ไอออน”
“ก็ลองดิ ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกเสมอ ถึงแม้คนอย่างนายที่ฉันคิดว่าไม่ว่าจะครั้งไหนๆก็คงจะเหมือนครั้งแรก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ...ใบหน้ามันช่างคู่ควรกับบาทาในรองเท้าหนังแท้ขัดมันของผมเหลือเกิน...
“เชนเพื่อนรัก...งานสังคม...อด!!!”
ความคิดเห็น