มาเฟียร้ายพ่ายรัก

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่2 75%

ลิตาเดินเลี่ยงออกมาจากห้องด้วยความเศร้าใจเธอสงสารเจ้านายของเธอเหลือเกินต้องมารับภาระมากมายตั้งแต่อายุเพียงเท่านี้ถ้าเป็นเธอเธอคงจะเป็นบ้าตายแน่ๆ “อุ๊ย..ขอโทษค่ะ” ลิตาเอ่ยขอโทษเสียงแผ่วเพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินจนทำให้เธอเดินชนใครบางคนเข้าหญิงสาวเงยหน้ามองก่อนจะหน้าตึงเมื่อเห็นว่าคนที่เธอเดินชนแล้วโอบเธอไว้เป็นลูกน้องคนสนิทของมิคาเอล “ปล่อยฉันได้แล้ว” ลิตาเอ่ยเสียงแข็งเธอไม่ชอบสายตาของหมอนี่ที่ใช้มองเธอเลยมันทำให้เธอคิดถึงวันเก่าๆที่เธอพยายามลืม “โอเคปล่อย” มาร์คเอ่ยพร้อมเอามือออกจากตัวหญิงสาวทันทีแม้จะไม่อยากก็เถอะคนอะไรไม่รู้ตัวนุ่มนิ่มเป็นบ้า “ว๊าย..โอ๊ยไอบ้าปล่อยทำไมเนี่ย”ลิตาเอ่ยพร้อมเงยหน้ามองชายหนุ่มตาเขียวคนบ้าปล่อยมาแบบไม่ให้เธอตั้งตัวทำให้เธอต้องหงายท้องก้นจ้ำเบ้าแบบนี้ “อ้าว...ก็คุณบอกให้ผมปล่อยผมก็ปล่อยแล้วไงจะมาว่าอะไรผมอีก”มาร์คทำหน้าตายไม่รู้ไม่ชี้ทำให้ลิตาฉุนขึ้นมาทันที “ไอ้บ้า ไอ้โรคจิตเวลาปล่อยทำไมไม่ดูก่อนเล่าว่าชั้นยืนดีหรือยัง”ลิตาต่อว่ามาร์คด้วยความโมโหคนบ้าอะไรก็ไม่รู้กวนประสาทแบบหน้าตาย “อ้าวหรอผมไม่รู้ ก็คุณบอกให้ปล่อยผมก็ปล่อยแล้วจะเอาอะไรกับผม ขอตัวก่อนนะผมมีธุระต้องไปทำ” มาร์คพูดจบก็เดินผ่านร่างบางไปอย่างอารมณ์ดี “นี่กลับมาก่อนนะไอ้บ้าไอ้โรคจิตกลับมาขอโทษชั้นเดี๋ยวนี้นะ” ลิตาพูดพร้อมเดินตามไปกระชากแขนมาร์คให้หันมาหาเธอ “อะไรอีกล่ะครับคุณลิต้าคนสวย” มาร์คหันมาพร้อมมองลิตาด้วยแววตาหวานหยดซึ่งการกระทำนี้ทำให้ลิตาฟิวส์ขาดทันที พลั่ก เสียงหมัดของลิตากระทบใบหน้าของมาร์คทันทีทันใด “นี่สำหรับที่นายกวนประสาทชั้นและอีกอย่างชั้นชื่อลิตาไม่ได้ชื่อลิต้าจำเอาไว้” ลิตาพูดจบก็เดินไปเปิดประตูห้องพักแล้วปิดล็อคตามหลังอย่างรวดเร็ว “ผู้หญิงอะไรวะหมัดหนักชิบ” มาร์คสถบทก่อนจะเดินออกไปพร้อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้กวนประสาทอดีตคนรักอย่างลิตา ----------------------------------------------------------------------------------------------------------75%