คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : 26 - Promposal [100%]
Promposal
ฝนอีแล้ว....
แ่แบฮยอน็อแปลใไม่ไ้เพราะรอย่อระหว่าฤูหนาวับฤูใบไม้ผลินั้นผ่านไปนาน
เานั่แร่วอยู่ในห้อหลัาลับมาาโรเรียน
มือลูบหัวสโม้ี้ส่วนอี้า็สไล์เม้าส์อแลปทอปไปเรื่อยๆอย่าไม่รีบร้อน
นิยายสืบสวนสอบสวนที่เาิามมาั้แ่ยัอยู่ั้นม.ปลายปีสอเพิ่อัพเและูเหมือนบ่ายนี้ะหม่นหมอมาว่าที่มันวระเป็น
ทั้ัวเอที่ถู่มืนอย่าทารุ รวมไปถึทุสิ่ในโลหนึ่ปีอเา
ฝนทำให้ออไปเล่นเทนนิสไม่ไ้แถมอเอร์็ยเลิ
หลัาหมีั่นแล้วพวเา็ไม่ำเป็น้อ้อมหนัอี่อไป
แบฮยอนเลยพลอยว่าานไป้วย สัปาห์ที่ผ่านมาเาทำเพียแ่เ้าประุมเป็นบารั้และให้พวนัอเอร์แ่ันเอไปมา
็สนุี ร่าเล็ยัแอบเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปอนเพื่อนๆเผลอ
เาิว่าัวเอิถึภาพนั้นหาัมเมอร์มาถึ
ผ่านมาสามวันแล้วั้แ่บทสนทนาที่แสนอึอัอานยอล
แบฮยอนิว่าเาเ้าใแ่็ไม่เ้าใ บาอย่าร่ำร้ออยู่ในใว่าไม่ใ่เรื่อี
แ่อีใหนึ่็วามินั้นลไปเพราะแบฮยอนน่ะมอโลในแ่ร้ายอย่าไม่น่าให้อภัย
มีอย่าที่ไหน... บอเลิเาเอแท้ๆ
แ่ลับเสียใที่ทำแบบนั้น
านยอลถูเรียลไปั้นล่าเมื่อรู่
แบฮยอนเาว่าเป็นเรื่อสำัเพราะปีเอร์เป็นนเินึ้นมาามถึั้นบน
อย่าที่รู้ๆว่าปิแล้วผู้ให่ะไม่ึ้นมาั้นบนอบ้านหลันี้
แบฮยอนรีบเ็บผ้าห่มอย่ารวเร็วเพราะลัวปีเอร์เปิประูพรวมารวห้อแล้วพบว่าห้ออเาเละเทะเหมือนสิอเา
ทั้เสื้อผ้าใส่แล้วที่โยนไม่ละร้า
นแมวามผ้าห่มและพรมที่วระถููฝุ่นทำวามสะอา
แ้วน้ำและวน้ำพลาสิที่วาอยู่เ็มหัวเีย สภาพในู้เสื้อผ้านั่นยิ่แย่
มีทั้เสื้อผ้าที่เอามาลอเยๆแ่ไม่ยอมเอาลับไปแวนที่เิม
เสื้อผ้าัแล้วที่ยัไม่ถูพับเ็บ มันแย่นเาไม่อยาะลุึ้นมายับแล้วันู่นนี่ให้เ้าที่
วามรู้สึที่ไม่อยาะทำอะไรเลยแม้แ่น้อยยเว้นนอนหายใทิ้ไปวันๆ
ารหายใทิ้ไปเรื่อยๆไม่ใ่นิสัยอเ็แลเปลี่ยน(ส่วนให่)
เพราะพวเารู้ว่าเวลาทุวินาทีมี่า แน่นอน นบนโลทุนย่อมรู้ว่าเวลามี่า
แ่มันยิ่มี่าเพราะสถานะที่แบฮยอนเป็น หาวันหนึ่เาลับมาย้อนิภายหลัว่า ‘รู้อย่านี้เาน่าะ...’ แ่็ทำไม่ไ้ สุท้ายมัน็ผ่านมาแล้วและลายเป็นวามเสียายที่ิรึอยู่ในใไปลอ
๊อ ๊อ ๊อ
“แบฮยอน
ออไป้านอเป็นเพื่อนหน่อย”
านยอละโนออมาา้านอ
บรรยาาศระหว่าแบฮยอนและานยอลูผ่อนลายึ้นอย่าเห็นไ้ั
แม้ทุรั้ที่เราเผลอสบาันพวเราเหมือนะถูึูเ้าหาันยิ่ว่าแม่เหล็ั้นี่าั้ว
สายาอานยอลยัลึึ้เหมือนวัน่อนๆ รอยยิ้มและารระทำไม่่าไป
ะว่ายัไี... เราแ่ไมู่บ และเราไม่ไ้บัน นั่นแหละที่เป็น
“ไ้ๆ” เาะโนอบไป ลุึ้นและสโม้ี้มอหน้าเหมือนถามว่าเาะไปไหน
“ไปไหน็ไม่รู้ ับานยอล” และแบฮยอน็ใีะอบเ้าอวาลูแ้วนี่
สโม้ี้เป็นหนึ่ในสิ่ที่ ‘บรรเทิ’ ใอแบฮยอนในทุ่วเวลาในบ้านหลันี้
พวเราใ้เวลาประมาสี่สิบนาทีับรถผ่านโรเรียนไปทา
The Woodlands หรือย่านุมนเมือ
แบฮยอนอบเพราะที่นี่มีทั้ร้านหนัสือนาให่อย่าบาร์น แอน์ โนเบิล
และร้านอาหารร้านโปร ีสเ้ แฟทอรี่ เายัำรสาิีสเ้เหล่านั้นไ้ี
วันเสาร์หน้าแบฮยอนอยาะวนานยอลมาิน้วยัน ยอมเลี้ยนัวโ็ยอมเอ้า!
“หิวหรือเปล่า มัะโรนีอยู่ท้อไหม อยาินอะไรที่ร้านแถวนี้หรือเปล่า”
านยอลถามระหว่าำลัอเ้าอในลานอรถนาสิบั้น พวเาวนอยู่นาน
ว่าะไ้ที่อ “มีร้านอิาเลียนเล็ๆรหัวมุมถนนับีสเ้
แฟทอรี่เผื่อนายอยาินอหวานนะ”
“ินไ้ริอ่ะ?”
“ริสิื้อ...เลี้ยเลย้วย”
เริาร์เรียบหรูถูยื่นแทบะเ้าหน้า แบฮยอนหัวเราะเสียัและยิ้มโว์ฟันาว
“อยาินีสเ้ัเลยเสี่ยานยอล!”
และแน่นอน
านยอลนเิมลับมาอีรั้ แบฮยอนรู้สึไ้เลย...
.
.
.
ผมมอานยอลำลัูน้ำแโมหวานๆาแ้วอ้วนลมที่ผมลืมไปแล้วว่ามันเรียอะไร
านยอลสั่เ้ผลไม้เบาท้อส่วนผมเลือเ้็อโแลเนื้อนุ่ม
มีมูส้าบนรวมทั้เอร์รี่เื่อมหวานๆที่ยให้านยอลไปหนึ่ผล
“ยิ้มแป้นเียวนะ
อารม์ีแล้วสิ” านยอลถามึ้น ผมไม่อบสายาเาเลย...สายาที่เอ็นูผม
แม้ว่าริมฝีปาเาะุยิ้มบาเบาแ่ผมเห็นแววาอเา มันยิ้มแย้มไปทั้หน้ายิ่ว่าที่ผมยิ้มีใเรื่อไ้ินอโปร
“แล้ว...เรามาทำอะไรที่นี่ล่ะ
เราไม่ไ้มาที่นี่เพื่อที่ะินอหวานแล้วลับบ้านหรอใ่มั้ย”
“ถู...
วันนี้ันอยาพานายมาเลืออน่ะ”
“อ...?”
“รอ่ายเินแล้วะพาไป
อยู่ห่าไปสอบล็อนี่เอ”
สุท้ายผม็อเาสั่น้ำส้มแบบเทโฮมอีหนึ่แ้วออมาื่มเล่นๆระหว่าเินไปยัร้านอะไรสัอย่าที่านยอลมาทำลึลับใส่
เาแย่น้ำส้มผมไปื่มอยู่หลายรั้นน้ำส้มแ้วให่พร่อไปเินรึ่
ไม่โรธเาเท่าไหร่เพราะเสี่ยานยอล่าย แ่็โรธนะเพราะน้ำส้มนี่สมาริๆ
ผมไม่่อยอบเล็ส้มเท่าไหร่ เวลาินน้ำส้มที่บ้านโฮสแม่เลยเลือื้อมาสอแบบเพราะทั้บ้านอบื่มน้ำส้มแบบมีเล็
ผมเห็นถึวามใส่ใเล็ๆน้อยๆอพวเาเลยล่ะ
ถนนที่พวเราำลัเินผ่านนี้เป็นลานัิรรมลาแ้
ผมเยมารั้หนึ่แ่วันนี้มันเียบเหาเพราะฝนเพิ่หยุไปไม่นาน ึมีเพียแสไฟาเสาไฟแนววินเทริมทาและแสสว่าาหน้าร้านายอที่ประับประาไป้วยไฟับสารพัอแ่
อันที่ริผมอบไปยืนมอนะ ที่านยอลบอว่าเป็น window shopping ือยืนเลือูสิน้าที่หน้าร้าน
หรือเลือูเยๆเท่านั้น สุท้ายแล้วผม็ไม่ใ่พวที่ะื้ออแบรน์ราาแพเพราะมันเินัว
และลท้าย้วยารไปอปปิ้เสื้อผ้าราาสมเหุสมผลที่มาร์แล (Marshall) แทน
มาร์แลเป็นร้านายเสื้อผ้า
รอเท้า ระเป๋า อแ่บ้าน เฟอร์นิเอร์่าๆ
ผมไม่รู้หรอว่าพวเาเอามาาไหน บาัวมีอย่าละสีหรืออย่าละไส์
เหมาะับารไปยืนเลือนานๆ เ้าออห้อลอเสื้ออย่าสนุสนานและใ้เวลาสามั่วโมเพื่อเสื้อยืสวยๆสััวหรือาเยีนส์ที่พอีัวและราาไม่แพ
่าาานยอลลิบลับ
รายนั้นน่ะมีเ้นส์ทาแฟั่น่อน้าี
ผมิว่าานยอลเป็นพวแ่ัวเป็น เาหยิบับอะไรมัน็ูีไปหม
มีวันหนึ่เราไปมาร์แล้วยันระหว่าที่พี่ปาร์ฮายัอยู่เท็ัส
านยอลหยิบเสื้อเิ้ัวหนึ่ออมา มันูีทั้บนราวแวนและบนัวานยอล แ่พอพลิป้ายออมาเราทุน็เห็นว่ามันราาร้อยเหรีย
และแน่นอน ลูายนเล็อรอบรัวปาร์หยิบมันลับบ้านมา้วย
ระหว่าที่นึอะไรเพลินๆเรา็เินมาถึร้านๆหนึ่
ร้าน...ที่ผมหยุแล้วมอมันเป็นเวลานาน
‘Promposal? Does your date want some flowers?’
“ร้านายอไม้?”
“อืม”
น้าัวรารับเบาๆ านยอลันัวผมเ้าไปในร้านและทุนที่อยู่ในร้าน้อมอพวเราที่พรวพราเ้ามา
ให้าย!
“สวัสีอนเย็น่ะ! ร้าน เอะ ลอรี่ (The
Glory) ยินี้อนรับ่ะ ำลัหาอไม้สำหรับโอาสไหนเป็นพิเศษอยู่หรือเปล่าะ
หรือว่า...ะหาอไม้สำหรับวนู่เไปานพรอมะ?”
“รับ
และอ่า... ผม มาเลืออไม้ไปานพรอม”
านยอลเป็นนอบพนัานหน้าายิ้มแย้มที่เินเ้ามาทัทายเรา
ผมหันไปมอานยอลอีรั้ เาะไปพรอมเหรอ?
ถ้าำไม่ผิเา้อไปับีเนียร์เท่านั้นนี่ถ้าหาว่าเาะไปพรอม
หรือว่า....
านยอลผละออไปแล้ว
แ่ผมยัยืน้าอยู่ที่เิม
สมอที่เหมือนะเบลอล้ายนเมา่อยๆลับมาประอบเป็นรูปเป็นร่าและมันประมวลผลเร็วี๋
านยอลำลัะไปพรอม าระไปพรอมสำหรับที่นี่ำเป็น้อไปับีเนียร์
ถ้าานยอละไปับผู้หิสัน...
“เบอร์ลิน....”
ผู้หินเียวที่เานึออ
ผมรู้สึเหมือนัวถูรา้วยน้ำแ็และน้ำเย็นๆถัให่
มันเริ่มาั้แ่หัวรปลายเท้า มอไปทานัวสู รู้สึร้อนผ่าวที่อบาและูเหมือนภาพทุอย่าะเบลอเหมือนล้อที่ไม่ถูปรับโฟัส
สัมผัสแผ่วเบาที่้อศอทำให้ผมระพริบาไล่น้ำา
เยหน้าึ้นมอโเฟอร์ส่วนัวที่ยืนทำสีหน้าัวลอยู่
“แบฮยอน?
เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ปละ...เปล่า”
“มาทานี้สิ
นายอบอุหลาบไม่ใ่เหรอ มีสวยๆเยอะเลย มาู่อนมั้ย” เาันหลัผมไป
แม้ว่าะืนัวแ่ไหนแ่านยอล็พาผมไปอีห้อ พี่พนัาน้อนรับนเิมยัยืนยิ้มพร้อมับสมุและปาาในมือ
เธอยิ้มให้ผมแ่ผมไม่รู้ว่าัวเอทำหน้าอะไรออไป
ผม...ไม่อยาอยู่รนี้!
ไม่รู้ว่าานยอละพาผมมาทำไม ในเมื่อเาำลัะพรอมับเบอร์ลิน
มาให้ผม่วยเลืออไม้หรือว่ามาให้ผมสมเพัวเอที่บอเลิเาเพื่อัปัหา
ผมแ่รู้สึว่าไม่อยาอยู่ที่นี่ แ่แนแร่ับเ้ามาใล้และโอบเอวผมไปนแนบิ “ยะ...ย่าห์!
านยอล!”
“อะไรเล่า”
“ปล่อยนะเว้ย
พี่เ้า....”
“ไม่้อไปสนหรอน่า...
นายเลืออไม้สิ เลือมาเลย” านยอลันัวผมเ้าไปใล้แผอไม้ที่มีอุหลาบหลายสี
ไล่เั้แ่สีลาสสิอย่าสีแ ส้ม มพู และาว ไปนถึสีประหลาอย่าสีม่ว
สีฟ้า สีน้ำาลไปนถึสีำ
ลิ่นอไม้หอมๆวระทำให้ใผมสบ็ริแ่สุท้ายมัน็แ่นั้น
านยอลระิบเบาๆ้าหูผม “เลือที่นายอบที่สุ เลือที่รับัวนาย...”
“.....”
านยอลผละออไป
ผมมอ้ายมอวา ไม่เ้าใารระทำอานยอลเลยสันิ เาำลัะไปพรอมับเบอร์ลิน
แล้วเาให้ผมเลืออไม้ มัน.... ผมไม่รู้! ผมไม่เ้าใอะไรเลย
สุท้ายมอไปแล้วเห็นอุหลาบสีแู่อสวยามอยู่ในระถาใบให่สุ ผมอบสีแ
และผมอบลิ่นุหลาบ นิ้วาวี้ไปพร้อมับหันไปวาบอานยอล “เอาสิบสามอ!”
.
.
.
แบฮยอนสร้าบรรยาาศอึอัึ้นมาอีรั้หลัาทั้เาและานยอลลับมาถึรถ
แบฮยอนนั่นิ่รอให้านยอล่อยๆประออไม้สีสวยนั่นลบนเบาะหลั
มันถูผู้วยริบบิ้นสีาวที่แบฮยอนี้ส่ๆและเลือระาษห่อเป็นเพียระาษรีไเิลสีน้ำาลธรรมา
อนที่แบฮยอนเห็นมันในมืออานยอลเาลับิว่านั่นมันสวยมา มีอไม้อเล็สีาวอย่าอยิปโประับแมไว้และมันส่เสริมวามามให้อุหลาบสิบสามอยิ่ึ้นไป
เาะายหาอุหลาบนั้นอยู่ในมืออเบอร์ลิน
เฮลส์
เาะ้อาย
“แบฮยอน?”
“ฮึ....”
เพราะวามรั....
“ร้อไห้ทำไม
เ้าื้อ” มือแร่รั้ใบหน้าาวเ้ามาใล้ อีรั้และอีรั้ที่แบฮยอนร้อไห้
น้ำาลายเป็นน้ำรที่ัใานยอลนเป็นแผลเหวอะหวะรัษายา
เ็บปวแ่ไหนเายอมทำไ้ทุอย่ายเว้นแ่มอแบฮยอนร้อไห้
“นายมันแย่....”
“ัน...?”
“นายมันใร้าย
านยอลใร้าย....”
แบฮยอนใ้หลัมือเ็น้ำาเหมือนเ็ัวเล็ๆที่ถูแย่ลูอมไป่อหน้า่อา “นาย...อื้อ!!!”
เรียวปาสวยทาบทับแผ่วเบา
านยอล่อยๆูบแบฮยอน เาสอลิ้นเ้าไปโยไม่ออนุา แบฮยอนเบิาว้าทั้ที่หยาน้ำใสยัลอเบ้า
แนเล็ทำท่าะสะบัออแ่านยอลลับรมันไว้ับเบาะ
นัวสููบแนบแน่นและลืนินลิ้นเล็เหมือนนมหวานรสี
และเพราะแบฮยอนินแ่อะไรหวานๆมันะทำให้รสูบนี้น่าลิ้มลอเินใร
“อึ....อื้อ...”
เสียหวานราประท้ว ูบนี้่าาูบแรในืนฝนลิบลับ ไม่อ่อนโยน
แ่เร่าร้อนเหมือนเปลวไฟ ร่าบามึน เาปรับอารม์ามไม่ทันโฮสน้อายอัวเอเลย
านยอลผละให้ร่าเล็โยอาาศเ้าปอแล้ว้มลทาบทับใหม่ ึรั้แบฮยอนแนบอพร้อมทั้โอบเอวนุ่มนิ่ม้วยแนแ็แรล็อไม่ให้ใร็ามในอ้อมแนมีสิทธิ์ิ้นหนี
“อ๊ะ.....อะ....”
ทุอย่าเลยเถิเินใระห้ามเมื่อมือานยอล่อยๆลูบแผ่วเบาที่หน้าอ ยับนิหน่อย
สะิบาอย่าใ้เสื้อสีเ้มและนั่นเรียเสียราหวานไ้เป็นอย่าี
บรรยาาศในรถเริ่มระอุนวบุมไม่อยู่
สุท้ายแล้วนที่ถูรัแ็รวบรวมำลัเฮือสุท้ายผลัานยอลนปะทะับประูฝั่ที่นั่
“....ทำบ้าอะไร”
อีรั้ที่น้ำาแบฮยอนไหลอาบ ปาบวมเ่อและวาที่มอมาทำให้หัวใานยอลเ้น้า
“....”
วาที่เ็มไป้วยวามผิหวั
“อ้อ...
ันลืมไป” ร่าเล็แ่นหัวเราะ “เราเป็นเพื่อนัน บอรัันไ้ ูบันไ้
แ่ันไม่ใ่นแบบนั้น ัน....ันไม่ไ้มาที่นี่เพื่อทำแบบนั้น”
“.....”
“ันไม่่าย
านยอล... ันไม่ใ่นแบบนั้น”
วาอแบฮยอนสาปานยอลให้เป็นหิน
อีรั้ที่เาทำร้ายแบฮยอน เพียเพราะวาม้อารส่วนัว น้อยใ และไม่เ้าใ พอะเอื้อมมือไปเ็น้ำาลับถูปัออและพลิัวไปอี้าน
แบฮยอนสะอึสะอื้นเสียัระหว่าำลัาเ็มั
สุท้ายสิ่ที่านยอลทำไ้ือมอร่าเล็ที่เาหลุมรันถอนัวไม่ึ้นอัวเออย่าน่าสสาร
แบฮยอนผิหวัมาเหลือเิน เพราะานยอลนเิมไม่เยลับมา
ไม่เยเลย...
“ันอยาลับบ้าน....อยาลับบ้าน”
มีเพียแบฮยอนนเียวที่รู้...ว่าบ้านที่ว่าหมายถึที่ไหน
.
.
.
ึ
ึ ึ ึ ึ!
“โว้วๆ เ็ๆ! อย่าระแทเท้าับบันไอย่านั้นนะ”
มิเลเยหน้าึ้นาอแลปทอปเพราะใับเสียัที่วัยรุ่นเลือร้อนในบ้าน่อึ้น
เป็นแบฮยอนที่เปิประูและปิมันเสียันเธอที่นั่ทำานอยู่สะุ้สุัว
ร่าเล็ที่ปิี้เรใว่าใรเินระทืบเท้าึ้นไปบนบ้านโยไม่แม้แ่ะเอ่ยสวัสีหรือลับมาบ้านแล้ว
นเธอ้อหันไปถามลูายัวเอที่เินามเ้ามา้วยทาสายา
“เรื่อมันยาวน่ะ”
“โอ้
แม่มีเวลาทั้ืนะฟั”
“ทะเลาะันนิหน่อยเอ”
านยอลยัไหล่ แู่เหมือนผู้เป็นแม่ะไม่่อยเื่อ ไม่สิ เธอไม่เื่อำว่า
นิหน่อย อานยอลเลยแม้แ่น้อย แบฮยอนไม่ใ่พวที่ะทำัวระแทระทั้น ปึปั
ับผู้ให่
“ผมไม่มีเวลาทั้ืนะเล่าะ้วย”
านยอลยันิสัยวนเสมอ้นเสมอปลาย
และไ้รับล่อระาษทิู่เป็นอวัาแม่บัเิเล้า โีที่หลบไ้
มิเลผายมือให้ลูายนั่ลร้ามและุยเรื่อที่เาเินเ้ามาบอพ่อแม่เมื่อหัว่ำ
‘ผมะไปพรอม’ แน่นอน ประโยบอเล่าถูาม้วยำถามทันที
‘ับ?’
‘เบอร์ลิน’
ำอบอานยอลไม่ผิไปาสิ่ที่เธอิเท่าไหร่
านยอลอธิบายเหุผลสั้นๆ่ายๆือเบอร์ลินวระมี่วเวลาที่น่าำในปีสุท้ายอารเรียนในโรเรียนมัธยม
านยอล้อารอไม้ หรือออีสอสามอย่าเพื่อทำารอเบอร์ลินไปพรอม
และมิเลเอเรื่อประับที่เธอื้อมาแ่ไม่เยใส่อยูุ่หนึ่
“อะไรเนี่ยแม่?”
“ไม่ใ่ไ่มุริหรอย่ะ
แม่เอมันในล่อเ็บเรื่อประับหลัลูมาบอเรื่อพรอม
เบอร์ลินอบพวไ่มุหรืออะไรทำนอนี้ สร้อยเส้นนี้น่าะโอเเลยล่ะ ูหรู
เหมือนเธอ”
“เบอร์ะอบมา...”
านยอลับสร้อยอที่มีี้ไ่มุทำาลูปัออมา มันูเหมือนริ
เรื่ออเรื่อือเาไม่ไ้้อาระใ้เินหลายร้อยอลล่าห์ไปับารอผู้หิไปพรอม
นั่นออะเินัวไปและพ่อแม่อาะโยนเาออาบ้าน
านยอลมาปรึษาว่าวระเอาอะไรไปให้เบอร์ลินีถ้าเามีบำั
“เหมือนที่ลูอบเธอ?”
“ไม่! โธ่แม่ ผมไม่ไ้อบเธอ”
านยอลลืนำว่า แล้ว ลอ
“้ะ
็ไม่ไ้ว่าอะไรนี่ แล้วไปเลืออไม้ว่าไบ้าล่ะ”
“ทิ้ไว้ในรถามที่แม่บอแล้ว
ในบ้านอุ่นเี๋ยวเหี่ยวหม”
“ไ้ออะไรมาล่ะ
ุหลาบ ลิลลี่ พาแบฮยอนไปเลือมาเป็นยัไบ้า” มิเลละาานในมือในที่สุ
เธอสนใและื่นเ้นที่ลูายะไ้ไปพรอมอีรั้ ใ่...
นี่ไม่ใ่รั้แรที่านยอลไ้ไปพรอม อนานยอลอยู่เรสิบ
เาไ้ไปพรอมับรุ่นพี่นหนึ่ในรุ่น
เธอเป็นนอร้อให้านยอลไปเอและลูายเธอ็ไม่ไ้ปิเสธ
อนแรมิเลับปีเอร์็ไม่เ้าใเท่าไหร่นพบว่าเพื่อนายในลุ่มอผู้หินนั้นอเบอร์ลินไปพรอมเ่นัน
“ุหลาบ
สิบสามอ”
“ทำไมสิบสาม?”
พอเห็นแม่มวิ้วมุ่นลูาย็รู้สึเหมือนมีัยนะไปว่ารึ่
เาหยิบระาษแถวนั้นออมาเียน้วยลายมือยุยุย ยื่นให้มาราแล้วหยััวึ้นบันไไปั้นบน
ทิ้ประโยสุท้ายยืนยันวามสัย์อัวเอ
“แม่สอนให้ผมื่อรับทุเรื่อนี่นา...”
.
.
.
านยอลเลือสวมาเยีนสีำสนิทับเสื้อสเวเอร์ลายาราที่มัะไ้รับำมว่าเหมือนุายาเมือไหน
ับรอเท้าู่เ่ อวัาแบฮยอน เาูน่าเื่อถือว่าุลๆที่เาเยใส่มาเพื่อเรียเสียฮา
เพื่อนผู้หิหลายนยืนหัวเราะิัและหลายนหน้าแ้วยวามเินอาย
าบออเรสร้าอนนี้มีีวิีว่าว่าเย
เบธี่ที่อาสามา่วยานำลัเป่าหมึมาร์เอร์ให้แห้
เธอมอระาษาร์แผ่นให่สีมพูที่ถูแ่แ้ม้วยหมึสีำอย่าภาภูมิใ 'Berlin, Will You Go to PROM with ME’ เธอยิ้มอย่ามาวามสุ
หันไปทาเพื่อนสนิทที่ำลัถูเพื่อนผู้หิเอเียอีสอสามนำลัีมูสัแ่ทรผมให้เ้าที่เ้าทา
“หน้าานายูไม่มีวามสุ”
“โธ่
อลิาเบธ ันเป็นผู้ายที่ะมีวามสุที่สุในโล!”
“ประแบบนั้นเหยียบหน้าันเลยสิยะ”
เบธี่แหววใส่ “ริๆนะานยอล อนเบอร์ลินเ้ามานาย้อียิ้มว้าๆ ไม่สิ
ยิ้มที่มีเสน่ห์ที่สุ านั้นันะวนให้เธอไปนั่เ้าอี้อเธอ แล้วนาย็ัารเอาป้ายับอไม้ออมา
เอร์ไพรส์เธอะ! และ แน่นอนๆๆๆๆ
เธอะ say YES!”
านยอลหัวเราะนิหน่อยเมื่อเบธี่ทำหน้าาื่นเ้นนานั้น
แ่เา็แอบหวั่นใที่มีเ็หินหนึ่มอมาทาเาไม่วาา ไม่ใ่อะไรหรอ
านยอลำไ้ว่าเธอเป็นโนบอี้ในลาสเทนนิสที่แบฮยอนอยู่
เาหวัว่าแบฮยอนะเ้าใในารัสินในี้
รอยยิ้มถูุที่มุมปาเมื่อนึถึเรื่ออุหลาบเมื่อืน
เลสิบสามือเลโปรอเรา
แ่ถ้าถามว่าเาทำผิไหมเมื่อืน
อบไ้เลยว่าใ่ เาทำอะไรไปโยไม่ิ
แ่เห็นแผ่นหลัเล็ๆวิ่ออไปหน้าประูบ้านในอนเ้าเพื่อวิ่ไปให้ทันรถโรเรียนเา็เ็บไปทั้ใ
เาะรอให้เรื่อนี้บ่อนแล้วอธิบายทุอย่าให้แบฮยอนฟั และอโทษที่ทำผิไป
“านยอล! เบอร์ลินำลัเินมา!” เพื่อนนหนึ่ะโนมาาหน้าประู ทุนรีบทำัวให้เป็นปิ
ไม่่าาานยอลที่สะบัหัวสอสามทีโยไม่สนใว่าผมะเสียทรไหม
เพื่อนทุนรีบเ็บอวัส่วนานยอลเอาถุผ้าำมะหยี่ใส่สร้อยอยัลระเป๋าาเ
หิสาวเปิประูเ้ามาในห้อโยมีเพื่อนแถวนั้นเ้ามาุย้วยเป็นแถว
เธอหันมามอานยอลพร้อมับยมือึ้นทัทาย
านยอลยิ้มลับไปแล้ว่อยๆลุึ้นเินไปยัโนล็อเอร์ที่มีนอีลุ่มอยเรียมอให้อยู่โยไม่ให้ว่าที่พรอมเ
(Prom date) สสัย
เารู้ว่าเพื่อนๆเียร์ให้เาบับเบอร์ลินมาแ่ไหน
แ่น่าเสียายที่มันเป็นไปไม่ไ้แล้ว
มือแร่วาอไม้่อสวยไว้ในอ้อมแน
เาแนบาร์ใบเล็ที่่อนอยู่ใ้านอไว้อย่าแนบเนียน เินออมาพร้อมับล่อ็อโแลเฟอเรโร่
รอเ่อร์และรอให้เบธี่ับเพื่อนอีนเรียมพร้อม
“เบอร์ลิน...”
“หืม....”
เธอหันลับมาและเบิาว้า
านยอลยืนอยู่ห่าเธอไม่ี่ฟุ
เาแ่ัวูีเหมือนเยและเธอรู้เสมอว่ามันเหมาะับานยอลมาว่าใร
ร่าสูโปร่มีอุหลาบ่อให่ที่สวยามว่าที่ไหน พร้อมับล่อ็อโแลราาแพที่เธออบิน
หิสาวรู้สึเหมือนมีผีเสื้อว่าร้อยัวบินวนอยู่ในทิ้
ัวเบาหวิวและวบุมรอยยิ้มอัวเอไม่ไ้
และยิ่เพื่อนอีสอนออมายืน้าๆานยอลพร้อมระาษที่เียน้อวามไว้
เธอ็แทบะทรุลไปอับพื้น
“ันรู้ว่าเธออ่านป้ายนั่นแล้ว...”
“....”
“ำอบล่ะ”
ำอบถูอบ้วยารระทำ
านยอลยื่นอไม้่อโให้เธอพร้อมับล่อ็อโแล
อย่าสุท้ายือสิ่ที่านยอลหยิบมันออมาาระเป๋า ทุารระทำอานยอลนุ่มนวล
เาหยิบสร้อยเส้นหนึ่ออมาแล้วบรรสวมลบนอระหส์
สร้อยเส้นนี้เหมาะับเบอร์ลินเหลือเิน
“ันอยาไปพรอมับเธอ
เบอร์ลิน...”
“ไ้สิ...
อึ.. ไ้ แน่นอน!”
และเธอรู้สึเหมือนผู้หิที่โีทีสุโล
านยอล ับเธอ ในพรอมปีสุท้าย เธอไม่เยยิ้มว้านานี้มานานแ่ไหนแล้ว
มันเหนือว่าทุอย่าที่เธอินนาารไว้ ไม่ว่าะยัไ เธอมีานยอลอยู่้าายเสมอ
.
.
.
“โอเหรือเปล่าแบฮยอน?” สัมผัสแผ่วเบาแะที่หลัมือ
แบฮยอนึเยหน้าึ้นมอริสที่วันนี้มานั่ินอาหารเที่ย้วยัน
อันที่ริริสิน้าวาบ A ส่วนเาินาบ C บัเอิว่ารูอริสมีธุระเลยอสลับาบับอาารย์ท่านอื่น
มันเิึ้นไม่บ่อยนัและริสเลยไ้ลมาิน้าวที่าบ C แทน
ร่าสูอนัอเมริันฟุบอลเห็นแบฮยอนสะพายระเป๋าเิน้าๆไปนั่โ๊ะัวหนึ่แล้วฟุบหน้าล
ไม่ยอมลุไปหาอะไรินสัทีเลยมาอนั่้วย แถมยัยอมให้ริสเลี้ย้าวอี่าหา
“ไม่โอเเลย”
“บอันไ้นะ”
“นายไม่เ้าใหรอ”
แบฮยอนรู้สึเสียใ หรือนั่นเป็นเพราะเาไมุ่้นเยับารระทำแบบนั้นอานยอล
เารู้สึลัวและเริ่มไม่มั่นใ เมื่อืนในรถมันเหมือนับอยู่ๆนที่นั่้าๆ็ไม่ใ่านยอล
แ่เป็นนที่หวัะทำอะไรอย่านั้นท่าเียว ูบนั่นเป็นเพราะอะไรเายัไม่แน่ใเลย้วย้ำ
แบฮยอนลัว
โอเ
เาแ่ไม่่อยะสนใับเรื่อพรร์นี้แม้ว่ายอูะอยแนะนำให้ถึวิธีใส่ถุยาให้านยอลหรืออะไร็ามแ่แม้ระทั่ะไปรวโรเอส์ไ้าที่ไหนแ่เาใหม่ับเรื่อพวนี้
และหวัว่าานยอละไม่มอเาเป็นพวนั้น
“บาอย่านาย็ไม่วรทำให้มันยา
ูิ้วนายสิ” ริสแะนิ้วี้ับหว่าิ้ว
“ัน...บอนายไ้ทุเรื่อเลยหรือเปล่า”
ถ้าริสไว้ใไ้....
“เสมอแหละ”
เาอยาไ้ำปรึษาที่ริั
ไม่ิั
ะที่แบฮยอนำลัเปิปาเล่าริสลับเยหน้าึ้นมอบานที่ำลัเินมาทานี้
เาเบิาว้าพร้อมทั้เอ่ยปาแวามนิสัยี้เล่น “วู้วๆ
หนุ่มนไหนมาอเธอไปานพรอมน่ะแทเธอรีน”
เพราะื่อไมุ่้นหูทำให้แบฮยอนเลือที่ะไม่สนใ
“ว้าว
นายำื่อลาันไ้ น่าภูมิใริๆเลวิน”
แ่น้ำเสียทีุ่้นหูทำให้แบฮยอน้อหันไป
“านยอลน่ะ
ันเพิ่ลับาห้อออเรสร้า”
เบอร์ลิน
แทเธอรีน เฮลส์ ับอไม้ในมือเธอ
“านยอล?
านยอล ปาร์น่ะนะ”
ริสทวน้ำอีรั้
เาลับมามอแบฮยอนที่หน้าีเผือ ามุมมออเา
เาเห็นว่าแบฮยอนมีสีหน้าแย่แ่ไหน
ยัไม่รวมถึเบอร์ลินที่มอลมายัแบฮยอน้วยสายาแปลประหลา
และเา...ไม่อบสายานั้นเลย
“ใ่
เานั่นแหละ านยอล ปาร์”
แบฮยอนลืนน้ำลายหนืลอ
อไม้ที่เาเลือ
ให้านยอลไปอเบอร์ลินไปพรอม
“ันไป่อนนะ”
“เฮ้! เี๋ยวสิแบฮยอน!”
แ่ไม่ทันแล้ว
แบฮยอนไม่สนใอาหารที่พร่อไปนิเียว มือเรียวหยิบระเป๋าสะพายลวๆ
ไม่สน้วย้ำว่ามันไประแทับเบอร์ลินเ้า มันไม่ใ่เวลาที่เาะแร์ านยอลไม่แร์เาเลย
านยอลไม่แร์เาแล้ว
แบฮยอนปาน้ำา
รู้สึเหมือนัวเอำลัะเป็นบ้าเพราะทุสิ่มันเป็นเพราะเาเอ
ริสมอเบอร์ลินที่ยืนนิ่ๆ
เธอถอนหายใแล้วโยน่ออไม้ลบนโ๊ะ
ไม่ไ้ทะนุถนอมมันเหมือนอนแรที่ไ้รับามือานยอล สายาว่าเปล่า
ไม่ไู้ีอีใเหมือนอนแรที่ริส อู๋ ทัเธอ
“านยอลบับแบฮยอน
แล้วอยู่ๆทำไมมันถึอเธอไปพรอมไ้” ริสถาม เารู้ัับเบอร์ลินมานาน
เรียนโรเรียนเียวันมาโยลอ อาะไม่สนิทแ่็รู้ัันี
ีพอะรู้ว่านิสัยอแ่ละนเป็นยัไ
และมาพอ ะเห็นว่าใรเปลี่ยนไป
“็แ่ไปพรอม้วยัน
ไม่เห็นอะไรนี่” เธอทรุัวลนั่แทนที่แบฮยอน “เ็นั่นน่ะ...”
“.....”
“ทำให้านยอลเสียใมาี่รั้
แถมยับอเลิเาอี”
“อะไรนะ!”
ริสไ้ยินแบบนั้นเายิ่หนัเพราะล่าสุทีุ่ยับแบฮยอน
ัวเล็เพิ่บับานยอลแล้วู่ๆทำไมถึบอเลิ
“บอเลิ
เพราะหึันับานยอล” เบอร์ลินเอ่ยเสียเย็น “บอเลิทั้ๆที่ันับานยอลรู้ัันมา่อนั้เท่าไหร่
บอเลิเพราะไม่อบที่ันับานยอลอยู่ใล้ัน ิะทำอะไรล่ะ
ห้ามันไม่ให้อยู่ใล้เาั้นเหรอ ใ้อะไริ”
“เธอ...”
“ันไม่ิว่าารใล้ันอันับเามันะเป็นสาเหุ็ริ
แ่มัน็ไม่ยุิธรรมับันเหมือนันในเมื่อเราสนิทัน แถมอนนี้ ันอบานยอลอยู่”
ริสสบมอวาอเบอร์ลินนิ่
ผู้หิที่พูำร้ายๆนนึนานี้ เป็นนเียวับเบอร์ลินที่แสนี
เป็นเพื่อนอเาั้นเหรอ
“อไม้่อนี้
แบฮยอนเป็นนเลือ้วย้ำ....” เธอสูหายใเ้าลึ
พยายาม่มอารม์ัวเอที่แม้ะไ้ไปพรอมับนที่อบแ่ลับเหมือนถูบ้วย่ออไม้ในราวเียว
“สิบสามอ แปลว่า เพื่อนันั่วนิรันร์... นายะให้ันทำยัไ ในเมื่อ่อให้าย
ัน็แพ้เา”
“....”
“เาเียนใส่ในาร์ไว้้วย้ำ
เา....ฮึ....”
น้ำาที่เ็มไป้วยวามโรธและผิหวัไหลริน
เบอร์ลินเอ็เป็นเพียผู้หินหนึ่ที่ผิหวัาวามรั
ในเมื่อวามรัที่เธอเริ่มมอบให้ไม่มีทาไ้อะไรลับมานอาำว่าเป็นเพื่อน
สิ่ที่านยอลทำือทำให้เธอมีพรอมที่สมบูร์ มีู่เที่รู้ใ
แ่็เหมือนิประาศไว้รหน้า ว่าเราเป็นไ้แ่เพื่อนัน
ยืนยันมันทั้ับเา
เธอ และแบฮยอน
เธอปาาร์ที่เียน้วยลายมืออานยอลใส่หน้าริส
มันถูยำนยับเยินมาั้แ่แร แ่ริส็ยัสามารถอ่านมันไ้
‘You’ll be my friend forever’
-----
บอน เยีย
ะบอว่าอนเราเลืออไม้
เราไม่ไ้ิมาเลยเว่ย 55555 เราอบุหลาบอยู่แล้ว
และนนั้น็อบเหมือนัน ส่วนำนวนอ ็แบบ อบเล13 สมัย่อน็เยเลที่
13 แล้วเลเสื้อโฮสน้อ็เบอร์ 13 เลยเอาเล
13 แม่ม แล้ววามหมายมันันไปรเอ ใเหมือนันอ่ะ ้นูในูเิ้ล็เออ
มีทั้วามหมายว่าเพื่อนันลอไป ับอีวามหมายนึที่ำไม่ไ้แล้ว แ่ถ้าถาม็อมั้ยที่อไม้ไปอยู่ในมือผ.นนั้น
โร็อ ที่แบเป็นยัน้อยว่าเราอ่ะ 555+ บานถึไม่อบนิสัยแบ
เพราะมันเยอะ มันเป็นนิสัยผู้หิและเป็นนิสัยเรา(สมัยอยู่เมา)ริๆไ
เรียลไหมล่ะ =O=;
อให้มีวามสุับอนนี้
วามหมายอ Promposal มาา Prom
+ proposal ที่แปลว่า้อเสนอหรือำอแ่าน อะไรทำนอนั้น รวมัน็เลยเหมือน
ารอไปพรอม ่วประมาเือนพฤษภาม(พรอมส่วนให่ัันประมา พ..อ่ะ) ถ้าเ้า #promposal
ในทวิหรือไอี็ะเอารอไปพรอมอเ็อเมริา
มีทั้แบบพื้นๆแบบที่านยอลทำและแบบรีเอทที่เราิไม่ถึเลยทีเียว
อ้อๆ
เรื่อรวมเล่มเรามีรายละเอียร่าวๆในอนถัไป แ้ไส่วนที่เราเียนผิแล้ว้วย
รราาเราโน้เพิ่มเิมไว้ -_-;
อ่า...ยอมใับารรวมเล่มรั้แร นับถือนที่รวมเล่มไ้ ริๆนะ
มีนถาม้วยว่าอาาศร้อนประมาไหน
อธิบาย่ายๆ แบบไทย แ่ไม่เหนอะหนะ วามื้นน้อยว่า ร้อนแบบแห้ๆมัน็ทรมานนะ T_T ผิวไหม้ไม่่าันเลย
เราอ่านทุเม้น ทุแท อ่านละมีวามสุมา
อบุทุนเลยที่เ้ามาหยุอ่านเรื่อนี้ ทั้่วยเรื่อรวมเล่ม ำแนะนำ ทุอย่า
แ่อย่าที่รู้ นี่ะเ้ามหาลัยแล้ว เลยะอหยุอัพ ไปอัพหลัวันที่ 18 ที่ะเ้าหอ
เพราะเราเริ่มเลียห้อ/อ แถม้อสอบใบับี่้วย =
=;; อยาให้มันออมาีที่สุสำหรับทุอน อาะ้าไปบ้า
แ่อบุทุนเลย แถมเรื่อมหาลัยเรา็ผลัวันไปเยอะละ ฮ่าๆ
#านแบเท็ัส หรือ
อมเม้นไ้ามสะวเลย่ะ
รัทุนเหมือนที่รัเท็ัส :3
ความคิดเห็น