คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : 22 - Car ♡ [100%]
22
Car <3
“แบฮยอน๊ะ! มานี่หน่อยไ้ไหม” โฮสแม่ะโนเรียมาาั้นล่า ระหว่า่วบ่ายที่น่าเบื่อ เาหยััวลุึ้นแล้วลไปั้นล่า วันนี้ไม่มีารฝึอเอร์หรือเทนนิสเหมือนทุวัน อันที่ริวันนี้เป็นวันอะไรสัอย่าที่ทั้โรเรียนะหยุ เาว่าเป็นประุมรูอะไรสัอย่า แบฮยอนนั่เล่นอมมาสัประมาสอสามั่วโมไ้
“ันมีเรื่อเธอ่วยน่ะ
พอะทำไ้ไหม” มิเลยิ้มหวาน ผิวอเธอแทนึ้นหลัาลับมาาอินเีย แบฮยอนยัไ้อวัเป็นเสื้อ
Hard Rock Café าแบาลอร์
อินเียอี้วย
“แน่นอนรับ
ผมทำไ้”
“ือานยอลอายุสิบแปแล้ว...
และมันเป็นธรรมเนียมอบ้าน เมื่อลูายอายุสิบแปพวเาะไ้รถับ
และัน็ไม่แน่ใเลยว่าลูายันะอบรถแบบไหน านยอลเปลี่ยนใ่ายแ่เรื่อรถันอยาแน่ใว่าะื้อในสิ่ที่เาอบริๆ
เธอลอไปเลียบๆเียๆถามานยอลให้หน่อยไ้ไหมว่าเาสนใรถแบบไหนเป็นพิเศษ
หรือมันเหมือนันไปหม
ถ้าเหมือนันไปหมะไ้ให้เาับอีแ่่อไปอีนเรียนบมัธยม”
“ฮ่าๆๆ
ไม่แล้เาสิฮะ านยอลบ่นับผมอยู่ทุวันเรื่ออีแ่ ผมว่ามัน็ไม่ไ้แย่นะฮะ
ไม่ใ่เราทุนะมีรถเมอเเสับไปโรเรียนทุวันนี่”
“รถเมื่อยี่สิบปีที่แล้วยัเป็นที่้อารอยู่
ัน็ีใแทนรถน่ะนะ” มิเลหัวเราะ
เธอยแ้วามะลิึ้นิบแล้วเบี่ยแลปทอปมาทาแบฮยอน “านยอลมีบำั
ถ้าเาพูถึพวรถหรูระับแรน โรเวอร์
หรือพวบีเอ็มรุ่นทอปบอเาไปนะว่าให้หาเินื้อเอ
ันอาะื้อรถมือสอให้เา้วย้ำ”
ในหน้าอแลปทอปโว์เว็บไ์รถมือสอสภาพีที่ไ้รับารรับรอ
แบฮยอน่อน้าหลอนับรถมือสออยู่พอสมวร อนอยู่เาหลีเาใ้รถบัสและรถไฟฟ้าใ้ินเป็นส่วนให่เลยทำใล้าไปูหนัผีเี่ยวับรถมือสอที่มีนาย่อนะถูายทอ
สุท้าย็ผวาารนั่รถไป่วหนึ่ แ่ไ้ยินำว่ามือสอ
สมอเา็ึเอาาในหนัออมา้ำแล้ว้ำเล่า
สาบานเลยว่าเาะไโให้านยอลื้อรถมือหนึ่
หลัานั้นเา็ุยับมิเลเรื่อีวิทั่วไปและเรื่อโรเรียน
แบฮยอนมีวามสุีับทีมเทนนิสและานผู้่วยผู้ัารทีม
เาถูบัับให้ินสลัผัเป็นบามื้อหลัาที่ปีเอร์บรรยายอาารป่วยอแบฮยอนให้ภรรยาฟั
านยอลบมือเห็น้วยนเาหมั่นไส้อยาะแเรื่อที่านยอลทำัวพระเอับเาอนแ่ับไลน์
ไฮ์ ำไ้ว่าเฮุนอนเาไป่วหนึ่เลย แ่อนนี้ีันแล้ว
และานยอล็ใ้เรียบร้อยแล้ว้วย แม้ว่าะโนเฮุน่อนออยู่แทบะลอเวลา เารู้ว่าเฮุน็พูำๆไปเท่านั้นเพราะานยอลอบล้อเรื่อที่เฮุนบับไ
“มีที่ไหนที่เธออยาไปเที่ยวหรือเปล่า
ันรู้สึว่า่วท้ายๆโปรแรมเธอมีไปเที่ยว้วยใ่ไหม”
“อ๋อ
ฮะ เ้าให้เลือสามทริป อีสโส์ทริป เวส์โส์ทริป (West Coast Trip) แล้ว็ยูเอสทริป
(US Trip) ยูเอสทริปแพมาเลยฮะ ผมะะไปอีสโส์
น่าะีที่สุแล้ว” แบฮยอนพูถึโปรแรมท่อเที่ยวอโรารเา
เปิูแล้วเาสนใอีส์โส์ที่สุแม้ว่าะเยไปมาแล้ว ยัไีล่ะ
แบฮยอนไม่นึสนิทสนมับแลิฟอร์เนียและทะเลหน้าร้อนเท่าไหร่
“ยัไมีอะไรให้ัน่วย็บอไ้นะ
ถ้าอยาไปไหนเป็นพิเศษ็มาบอันไ้ ไม่้อัวลไป” มิเลพยัหน้ารับ
“แล้ว็่วไหนที่ัน้อไปสัมมนาับปีเอร์ ันอยาให้เธอไป้าบ้านอนีสสัพั”
“เอ๋...”
“ปีเอร์ับันทำานนละบริษัทัน้ะ
แ่หลายรั้ันหนีบเาไปเป็นผู้่วยับเนวิเเอร์เินไ้
ให้เธออยู่บ้านับานยอลันลัวเธอทัู้่ะไม่ไปเรียนันมาว่า
านยอลื่นสายะาย
ันไม่อยาไ้อีเมลที่บอว่านัเรียนแลเปลี่ยนในวามูแลาเรียนหรืออะไรเทือๆนั้น
เธอเ้าใใ่ไหม”
“ฮะ”
แบฮยอนพยัหน้ารับ
ลุาเ้าอี้แล้วหันไปหยิบโยเิร์ในู้เย็นมาินแทน
เาเลือหันหลัให้มิเลที่นั่อยู่ที่โ๊ะิน้าว ปิเ็ผู้ายสอนอยู่บ้านเียวันมันไม่มีปัหาอยู่แล้ว
แ่แบฮยอนลัว...ลัวว่าโฮสพ่อับโฮสแม่ะิใในเรื่อที่เาับานยอลอบัน
แ่ระหว่าเรา็ไม่ไ้ทำอะไรประเิประเ้อเวลาอยู่ับพ่อแม่
านยอลโอบไหล่เาเป็นปิ็ริ แ่เรื่ออเรื่ออะไรนี่พวเราไม่ไ้ทำบ่อย
านยอลน่ะะทำแ่แบฮยอนยัพอมียาอายมาว่า
เาไม่อยารู้สึลำบาใเวลามอหน้าโฮสพ่อับแม่ที่ไม่รู้ว่ารับเรื่อารรัเพศเียวันไ้มาแ่ไหน
เายัอยาอยู่ับานยอล
“ไฮ”
าเล็้าวึ้นมานถึั้นบนที่เปรียบเสมือนอาาัรส่วนัวอนทัู้่
านยอลำลัมอยู่ับแลปทอป เาว่าไม่พ้นสารพัานที่เ็ลา้อทำ
แ่ร่าสู็เยหน้าึ้นมาทัทาย “สวัสีอนบ่าย”
“....”
“มีอะไรหรือเปล่า”
านยอลนั่อยู่บนโฟา เาบเบาะ้าัวเป็นสัาให้มานั่้าๆ
และมัน็ไม่่าาารุัวในอว้าอานยอลเท่าไหร่
ร่าเล็ทรุัวลนั่แ่ืนัวเมื่อานยอละโอบเอวเหมือนปิ แบฮยอนเม้มปาแน่น
เาไม่รู้ว่าานยอลับสัเไ้ไหม แ่เาไม่อยาพูเพราะมันะลายเป็นเรื่อี่เ่า
านยอลอาะวิ่ลไปบอพ่อแม่เาอนไหน็ไ้ว่าร่าสูอบเ็แลเปลี่ยนที่อยู่บ้านเียวัน
มันน่าลัว
“เป็นอะไร?”
“แม่นายเรียันลไปหา...”
แบฮยอนเริ่นนำ มอหน้าเวิร์ที่เ็มไป้วยศัพท์ยาๆที่เาอ่านไม่ออ
เรื่อแปลวามหมายนั้นลืมไปไ้เลย
“เธอถามว่านายมอรถประเภทไหนไว้เป็นพิเศษหรือเปล่า”
“ันเพิ่ถามไม่ใ่เหรอว่านายเป็นอะไร”
“ไม่ไ้เป็นอะไรนี่”
เาหลบสายาเมื่อานยอล้มมามอ
“ิ้วมวนะนันอยู่แล้ว
ันรู้ันายีน่า บอมาีว่าว่าเป็นอะไร”
น้ำเสียที่เือ้วยวามัวลทำให้ใสั่นไหว
แ่...แ่แบฮยอนเห็นแ่ัวเินว่าะพูออไป ถ้าารพูออไปไม่เิผลี
เาไม่วรพู
“ถามเรื่อรถ็อบสิ”
เิวามเียบึ้นราวๆหนึ่นาที
นัวสูในุนอนเป็นาเสีุ่นๆับเสื้อยืๆนแทบะเผยให้เห็นไหล่แ็แรถอนหายใ
มือให่สไล์ทัแพอแลปทอปแล้วเ้าูเิ้ล
‘mini cooper’
“มินิูเปอร์?”
“ทำไม”
านยอลถาม สีหน้าแบฮยอนเปลี่ยนาเร่เรียเป็นสสัยั้นสุ
“นาย...สูเือบหฟุ
ะับมินิูเปอร์ั้นเหรอ”
“อ่าว
นสูห้าฟุ้นๆมีสิทธิ์พูำนั้น้วยเหรอ”
“มันูไม่เหมาะับนายเลย
ออะูผู้หิ” แบฮยอนส่ายหน้า มันไม่เหมาะับานยอลริๆนะ
่อให้แ่รถนเท่แ่ไหนแ่เาินนาารานยอลในรถมินิูเปอร์ไม่ออเลย
“รถัน
ันัสินใเอไ้น่า”
“....”
“ันอยาะับรถแบบไหน็เรื่ออัน
นายไม่้อยุ่หรอ”
“....็ริ”
เารู้
แบฮยอนรู้ว่าารแปลวามหมายภาษาอัฤษหลายรั้มัะบ้วยวามเ็บเล็ๆ านยอลเป็นนพูรและารแปลรัวทำให้เารู้สึเหมือนถูว่า
ทั้ๆที่านยอลเอ็ไม่ไ้มีเนาแบบนั้น
หลายรั้เาสะอึที่ถูานยอลพูรๆอหน้าแ่สุท้ายานยอล็บท้าย้วยรอยยิ้มที่ทำให้เท็ัสอุ่นึ้นเป็นเท่าัว
ในบรรยาาศหนาวๆที่ฮีเอร์เสียเป็นบาืน
านยอลทำให้เาอุ่นใ
มันอบอุ่นนแบฮยอนลัวว่าารอยู่ใล้เินไปะทำให้ัวเอมอไหม้
ผิวาวแสบระาย
หรือสุท้ายาร้อมอแส้าที่แสนอบอุ่นนานๆอาะทำให้ปวานน้ำาไหล
วามแ่าทาวันธรรมที่เหล่ารุ่นพี่พูถึ
เาเ้าใมันแล้วอย่าถ่อแท้ นั่นะเป็นสาเหุที่แท้ริที่ทำให้เิโรารนัเรียนแลเปลี่ยน
ารเ้าใวามหมายอภาษาที่สอ
สามหรือสี่อย่าลึึ้ะ่วยหลีเลี่ยวามัแย้และสราม
ร่าเล็ทิ้ัวลบนเียนอนในห้อเย็นๆ สโมี้ับเป็ปเปอร์
แ็นอนอยู่บนผ้าห่มสีแผืนหนาอเา มือาว่อยๆึผ้าห่มออ
แมวสอัวึระโลมาบนพื้นและลอเลียา้าหนึ่ที่เลยมาาเีย
พอัท่าทาเรียมนอนอนบ่ายไ้แล้วเา็พร้อมะหลับาล
บ้าัวสอสามทีแมวัวอ้วนับผอม็ระโึ้นมาแนบ้าาย
สโมี้ี้อ้อนนอนบนพุเานรู้สึอึอั
แ่าแป๋วๆอมันทำให้ม่านหมอในหัวพอะเบาบาาลไ้บ้า
มันะีถ้าเาอ่านวามิอานยอลไ้ เ้าใานยอลเหมือนเวลาพูภาษาเาหลี
แ่็นั่นแหละ มันเป็นไปไ้ที่ไหน
“เฮ้อ....มันี่เ่าเนอะสโมี้
เรื่อนี้น่ะ” เาะเบาๆที่อ้ายแล้วหลับาล แมวอ้วนัวเทายับมานอน้าๆเาแทน ลมหายใเป็นปิและแบฮยอน็มลสู่ห้วนิทรา
.
.
.
“ริเหรอ! ะไ้รถแล้วเหรอ!” เสียหวานใสน่าฟัอเบอร์ลินัลั่นทั่วห้อออเรสร้า
แ่ลับไม่มีนสนใเพราะทุนเอาแ่ับลุ่มุยันถึเรื่อัวเอ
เธอบมือีใพร้อมับยนิ้วให้น้อนเ่ที่ำลัเล่นผมบลอน์อเธออย่าสนุสนาน
“อย่ามาินผมันนะานยอล!”
“ผมหอมนี่
ใ้แมพูอะไร”
“ะใ้ามหรือไ”
เบอร์ลินหัวเราะ “หาไม่ไ้หรอ เพื่อนแม่ื้อมาฝาาเาะอัฤษ”
“ไฮโัเลยุหนู”
“น้อยว่าลูานบ้านปาร์แล้วัน”
เป็นอีรั้ที่รอยยิ้มอเบอร์ลินเหมือนน้ำเย็นๆที่ับไฟร้อนๆในใไ้
านยอลถอนหายใ สอสามวันมานี้ไม่รู้แบฮยอนเป็นอะไรถึไม่่อยพูับเา
แ่ร่าเล็็ยัทำัวปิ้วยารมานัู่หนั ทำารบ้านที่ห้อเม
แ่เาะไม่นัู่แฟมิลี่ายส์ (Family
guys) ึ่เป็นโว์โปรอเ้าัวอนสี่ทุ่มร
พอถึเวลาสี่ทุ่มแบฮยอน็นอลับเ้าห้อพร้อมับไอ้แมวทรยศสอัว
อนเ้าไม่เอัน มาเอันอีที็าบอเอร์
แ่นั่นแหละ
านยอล้อหยุ้อมั่วราวและอฝึหนัในาบเ็แทนเพราะานารแ่ันออเรสร้าใล้เ้ามา
เาำเป็น้อ้อมเพราะในาบเอาแ่เล่นับเบอร์ลินนรูุ แถมรูยับอให้ไวโอลินที่สออย่าเา้อมให้หนัเพราะนั่อยู่แถวหน้า
“สรุปะไ้รถวันไหน”
เธอเอียอถาม วาสีฟ้าโเ่นอานยอลูหม่นแส านยอลไม่ไ้อบำถามเธอ...
หรือไม่็ไม่ไ้ฟัเลย “านยอล!”
“หือ?”
“ถามว่าะไ้รถวันไหน
ลูรัันใหม่อนายน่ะ”
“วันศุร์ที่ะถึน่ะ”
“ุ๊าหน้ารถพร้อมะนั่หรือยั”
เอ่ยถึแบฮยอนที่พันี้ไม่มาให้เห็นหน้าเลย
แบฮยอนเออาะยุ่อยู่ับารแ่เทนนิส
่วนี้ทุประเภทีฬามีารแ่ันทั้นั้น เธอเลยไม่่อยแปลใเท่าไหร่ที่นในวที่เล่นีฬา้วยะหายัวไปสอสามวันรั้หนึ่เพื่อฟิ้อม
“พูอะไรไปเรื่อยหน่า...”
“อะไร?
ไหนว่าใรันแล้ว โธ่ นายทำลายาโรแมนิในไวท์ริส์มาสอันหมเลยานยอล”
แนที่แทนึ้นามวามถี่ในาร้อมอเอร์ถูีเบาๆ เบอร์ลินทำหน้าุ้มอ
านยอลมอว่ามันน่ารัี “เาอบนาย นายอบเา แล้วเมื่อไหร่ะบัน”
“....”
“อย่าบอนะว่ายัไม่ไปถามเาอีว่าที่เียบๆไปนั่นเป็นอะไร”
“อืม”
“แบฮยอนบารั้็เ้าใยานะ
ยาว่าพ่อแม่ันอี แ่ถ้าเป็นัน ันะไม่โทษเาหรอ เพราะเราโมา่าัน”
“เธอหาว่าันไปทำอะไรผิใหมอนั่นอีหรือไ”
“...นายอาะทำไปโยไม่รู้ัว็ไ้”
“ให้าย...
ันไปทำอะไรอนไหนันล่ะเนี่ย!”
“ันว่านะ
นายน่าะ...”
“เฮ้เบอร์ลิน!”
เสียอใรนหนึ่ที่ยืนอยู่หน้าประูเรียเธอ เบอร์ลินหันไปมอ
มือาวแะหน้าาานยอลเบาๆเป็นเิว่าเี๋ยวนะ ่อนที่ะะโนถามลับไปว่ามีอะไร
“มีนอยาเอน่ะ”
“ถ้าเาอยาเอ็ให้เ้ามาสิ
ห้อออเรสร้าเป็นอทุนนะ” ประธานลาสออเรสร้าสาวะโนอบ
แ่ร่าระหส์็ลุึ้นเพื่อออไปูว่าใรมา
“บาทีเธออาะไม่อยาุยับเาน่ะนะ...”
เสียพูเบาลามระยะทาที่เบอร์ลินเินไป านยอลถอนหายใ
ส่้อวามหาฮุนที่อนนี้น่าะำลั้อมอยู่
เาไม่รู้ว่าวันนี้แบฮยอนมีโปรแรมะทำอะไร
อาะีเทนนิสอยู่ในสนามหรือำลั่วยฮุนฝึอเอร์อยู่
‘แบอยู่ไหน?’
‘ไม่บอ:P’
‘ฟัยู’
‘โอ้! ฟัยูทู บิ!’
านยอลลอา...บาทีารที่ผู้ัารทีมวาลิี้อเอร์มีแฟนเป็นัวเป็นนอาะไม่่วยให้นิสัยอหมอนี่ีึ้นไ้เลย
ทำไมเา้อมานั่พิมพ์ำหยาบ่าับมัน้วยวะ
‘ลแบอยู่ไหน’
‘อยู่สนามเทนนิส ันเพิ่ไปหามา
บอว่าะมีทัวร์นาเม้นอี
แ่ไม่รับวันแ่อเรา’
‘วานถามให้หน่อยไ้ไหมว่าเสร็ี่โม’
‘ันไม่ใ่นฮู!’ ฮุนส่ลับมา านยอลหลุหัวเราะ
เพราะนหน้าาวนั่นใ้ำพูอเฮอร์ไมโอนี่ เรนเอร์อบเามา พูไ้ีนะ ใ้ประโยหนัเรื่อโปรอเามาอบ
‘ถามให้หน่อยแล้วัน บาย บิ’
านยอลไม่เถีย่อ พอส่้อวามเสร็็ปิหน้าอแล้วยัลระเป๋า
รอเบอร์ลินมาปรับทุ์่ออีหน่อย
เาเลย่าเวลา้วยารทวนโน้ที่้อเล่นในเพลิมโฟนี่สัเพลที่ำื่อไม่ไ้ เอาันัออมาทำวามสะอาและเ็้วยผ้าบท้ายหลัารูยาสนึ้นลเรียบร้อย
น่าเสียายเาทำยาสนแที่บ้าน
มันึไม่เป็น้อนสวยเหมือนอเบอร์ลินและมันยัับไม่ถนัมืออี้วย
านยอลผละายาสนัวเอแล้วเปิระเป๋าวิโอลาอเบอร์ลินออมา เธอไม่โรธหรอ
แ่ถ้าเธอโรธเา็ไม่สน แ่ะที่ำลัหยิบยาสน้อนสวยออมานั้น…
“ิบ! เบอร์ลิน!!!” เสียนร้อออมา าม้วยเสียผู้หิรี๊หยุทุอย่า
ทุนในห้อออเรสร้าว่าสิบีวิะัและหันไปมอที่หน้าประู เป็นเวิน
หนึ่ในสมาิที่เปิประู “ไอ้เหี้ยแพททริ!!”
เท่านั้นานยอลทิ้ทุอย่า
เาไม่สนใไวโอลนราาหลายร้อยอลล่าอัวเอหรือันัที่เพิ่ื้อมาใหม่
ร่าสูวิ่ผ่าลาห้อที่เ็มไป้วยแท่นวาโน้
เ้าอี้และสัมภาระอเพื่อนในวเพื่อไปยัประูหน้า
มีผู้ายสามสี่นวิ่ออไป่อนหน้าและเาหวัว่าพวนั้นะ่วยเบอร์ลินไ้
ภาพที่เห็นมือผลัประูือลุ่มนว่าสิบน
เสียร้อไห้ที่บาแ้วหูเาและลามลึไปถึใอผู้หินหนึ่ัมาาในวนั้น
านยอลผลัเ็เนิร์สวมแว่นนหนึ่ที่ำลัใ้มือถือถ่ายรูปแล้วพยายามฝ่าเ้าไป
เาเห็นเธอ...
ผู้หินนั้นถูประอ้วยมืออเพื่อนในไอบีที่เาไม่มีเวลาแม้แ่ะนึื่อ
เบอร์ลินร้อไห้ และอีมุมหนึ่มีร่าสูที่ำลัสะบัเหมือนหมาบ้าอแพททริอยู่
พอมีนเห็นว่าานยอลอยู่้าๆพวเา็ส่เธอให้เ็หนุ่ม
“เบอร์...”
“าน...ฮึ...านยอล่วยัน้วย”
ริมฝีปาสีมพูอ่อนสั่นระริ
มือาวแนบอยู่ับอพร้อมับน้ำาที่ไหลราวับเื่อนแ านยอลประอให้เธอยืนึ้น
ัวเาสั่น แ่มันไม่ไ้สั่น้วยวามลัว
“พาเธอไป้าใน”
สิ้นำ
านยอล้าวยาวๆไปแล้วระโถีบร่าอแพททริที่เหมือนถูรึไว้รอลโทษแบบไม่ออมแร
พอีเนียร์ัวสูล้มลับพื้นห้าเา็ไม่รีรอที่ะเ้าไปร่อมแล้วส่หมัเาหน้าาอัปลัษ์อมันไม่ยั้มือ
“ทำอะไรเาวะไอ้เหี้ย! มึทำอะไรเา!!!”
“ปล่อยูไอ้านยอล
ปล่อย!”
ผลั่วะ!
อีหมัทำให้เลือลบ านยอลหายใแร
มอหน้าายับเยินอแพททริแล้วไ้แ่สมเพในใ
มายุ่ับเธออีทำไม
ไม่รู้หรือไว่ามันใ้เวลานานแ่ไหนที่เบอร์ลินะลืมนเลวๆอย่ามันล
“ิะทำเหี้ยอะไร”
“....ันเลิับอเล็์แล้ว”
“อะไรนะ?”
านยอลแ่นหัวเราะ “เลิับอเล็์ เลยะลับมาหาเธอั้นเหรอ”
“มันเรื่ออันับเบอร์ลิน
ไอ้เวรอย่านายไม่เี่ยว”
“เี่ยวเ็มๆเลยล่ะ”
านยอลผละัว เาลุึ้น มอแพททริที่พยายามลุึ้น้วยแววาูถูอย่าไม่ปิบั
“ถ้าิะลับมาบเธอ ฝันไปเถอะ
เพราะันะทำทุอย่าเพื่อไม่ให้เธอไปบับนอย่าแ”
“หึ...
อยาเ็บไว้ินเอั้นเหรอ” แพททริปาเลือที่ริมฝีปา
้อยอมรับว่าไอ้เ็นี่หมัหนัริๆ
นึว่าะมีีแ่เรียนเ่นแทบะเป็นเ็เนิร์ “หว้าเบอร์ไปทั่ว
สุท้ายแ็อบเธอ แล้วเาอบแลับบ้าไหมล่ะ”
“....”
“หน้าแบบนั้น
ไม่อบสินะ”
“สาระแน”
“ามื๊อเาหน่อยแล้วัน
ูิว่าเ็อย่านายมันะทำอะไรไ้
เบอร์ลินำลัะเรียนบและเธอไม่สนนอย่านายหรอานยอล”
“ไปายไปไอ้เวรเอ๊ย!!!”
ลูถีบส่ท้ายแรพอะทำให้แพททริล้มลอีรั้ อบุสวรร์ที่มันเป็นพื้นห้า
และอบุนรที่ไอ้านยอลเล่นอเอร์ ีนหนัิบหาย!
านยอลลับเ้ามาในห้อออเรสร้า
พยายามระับอารม์โรธที่ไม่รู้มันมาาไหนมามาย
ยิ่เห็นเบอร์ลินนั่ร้อไห้อยู่ที่โฟาัวเิมที่เาับเธอเพิ่นัุ่ยัน็ยิ่ร้อนใ
แม้ะมีเพื่อนสอสามนอยปลอบแ่เธอ็เอาแ่้มหน้าร้อไห้อยู่อย่านั้น
ายาว้าวเ้าไปหา...
านยอลไม่อาทนเห็นเบอร์ลินร้อไห้ไ้
“เฮ้....มานี่มา”
เสียอเาเบาแสนเบา แ่เบอร์ลินไ้ยินและยับหาอ้อมออุ่นารุ่นน้อนสนิท
านยอลอเธอไว้ ลูบไหล่เธอเบาๆ เาพร่ำบอ้ำๆว่าทุอย่าะไม่เป็นไร
มันไม่ใ่เวลาะถามหรอว่าเิอะไรึ้น ถ้าารพูถึมันะทำให้เบอร์ลินรู้สึแย่เาะไม่ทำ
“ู่ว... ะเรียนมหาวิทยาลัยอยู่แล้วไม่ี้แนะรู้ไหม”
ำปั้นเล็ๆที่สั่นเทาทุบไหล่เาเบาๆเหมือนโรธที่พูไปเรื่อย
“บอสันยูะรับเธอไหมถ้าเธอร้อไห้
หืม...”
“อัน...ฮึ...
อันอยู่รนี้สัพันะานยอล...”
แทนำอบ
านยอลระับอ้อมแน เบอร์ลินุัวในออุ่นๆที่หลายรั้มัน่วยปป้อเธอ
านยอลยัลูบหลัเธอเบาๆเหมือนะล่อมให้หลับ เธอยิ้มบาๆับัวเอ
ไม่ว่าแพททริะี่าเธอ่ำเท่ารวหินนาไหน แ่สำหรับานยอล
านยอลมัะบอว่าเธอเป็นไ่มุเม็ามเสมอ อัมีที่เธออบที่สุ...
เบอร์ลินอยาะเป็นไ่มุอานยอล....
.
.
ท่ามลาวามหม่นหมอในห้อออเรสร้า
เมื่อผู้หิที่แ็แร่และสใสเสมอมาอย่าเบอร์ลิน เฮลส์
้อเสียน้ำาเพราะผู้ายนิสัยั่ว ทุนทำเรื่อที่้าาเียบๆ
แ่พวเาไม่พูุยัน พวปามาบานยัแ่บรรยายถึวามั่วอแพททริอย่าออรส
พวเาไม่ไ้เ้าไปให้ำลัในที่ำลัร้อไห้เพราะรู้ว่าแ่านยอล็่วยไ้มาแล้ว
านยอลไม่ใ่แ่น้อาย
แ่ยัเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุอเบอร์ลิน
บานิว่าสนิทยิ่ว่าพอล้วย้ำ
“อ้าว...”
“ไ”
“มาหาานยอลเหรอ”
อัม
หนึ่ในเพื่อนลาสเทนนิสถามเบาๆเมื่อเห็นแบฮยอนที่ใบหน้าื้นเหื่อบ่บอว่าเพิ่เล่นีฬาเสร็มาหมาๆ
้าัวือนัีฬาหนุ่มสุหล่ออย่าริส อู๋ ที่่วยถือสัมภาระอนัวเล็ให้
“านยอลอยู่นั่นน่ะ เพิ่มีเรื่อัน ให้เรียให้ไหม”
“ไม่เป็นไรหรอ”
“อ้าว
แ่นายอยู่บ้านหมอนั่นนี่ บี”
“บอเาว่าันลับบ้านไปแล้ว็พอ”
อัมพยัหน้ารับเพราะไม่รู้ื้นลึหนาบา
แ่็อสัเใบหน้าหม่นหมอับน้ำเสียแผ่วเบาและสั่นเหมือนนำลัะร้อไห้ไม่ไ้
“ไปส่ันหน่อยสิริส”
ร่าสู้าัวพยัหน้า
เาไม่ไ้พูอะไรออมามานัเพราะเสียที่ัที่สุในห้อือเสียผลัประูบานให่อห้อออเรสร้า
แบฮยอนเินามหลัริสมา้าๆ
พวเาุยันว่าะไปินิฟิลเล้วยันแ่อนนี้นัฟุบอลหนุ่มไม่รู้ว่าแบฮยอนยัอยาะินอยู่ไหม
“แบ”
ริสเรียนที่เินเหม่อนนเ้าไปแผ่นหลัเาอย่าั “เป็นอะไรไหม?”
“ปละ...เปล่า”
“ยัอยาินิฟิลเลอยู่ไหม”
“....”
“ถ้าไม่ินันะส่นายลับบ้านเลยนะ”
“เอาแบบเทโฮมแล้วไปินในรถนายไ้ไหม”
ริสพยัหน้า
เารู้ว่าแบฮยอนไม่ไ้เห็นแ่ินอนนี้ ริสมอแบฮยอนที่หยิบมือถือมาโทรหาใรสัน
พอไ้ยินแบฮยอนพู็รู้ว่าเป็นโฮสพ่อ
“ฮะ...ริสวนผมทาน้าว้วย
อโทษนะฮะ ....ฮะ.... ำลัะไปฮะ... บาย”
“เป็นเ็ี้โหอนไหน”
“เป็นั้นานแล้ว”
ริสถอนหายใ
มอหน้าแบฮยอนที่อนนี้้มหน้ามอพื้นราวับว่าะมีัวุ่นุรูึ้นมาาพื้นีเมน์ที่เหยียบอยู่
“แบฮยอน...”
“...”
“อยาพูอะไรให้ันฟัไหม”
ไม่ใ่ว่าเาูไม่ออว่าลอเวลาที่ผ่านมาแบฮยอนิานยอลยิ่ว่าอะไร
แ่เา็ไ้แ่เา เาไม่รู้นว่าะมีใรออมาพู
น่าเสียายที่สุท้ายแบฮยอน็เียบ ริสย่อัวลนอยู่ระับเียวับนที่ยืนเม้มปา
ำมือแน่น
“อยาร้อไห้หรือเปล่า”
แบฮยอนพยัหน้าึ้นล
เาเห็นหยน้ำาที่ึมาหาาเรียวรีนั่น
“เราะไปื้อิฟิลเลัน
ะินมื้อเย็นันในรถ แล้วถ้านายอยาะพูอะไร อยาะทำอะไร ็ทำเถอะ...”
“ฮึ...”
“ันเป็นเพื่อนนายนะแบฮยอน”
น้ำาหยหนึ่หยพื้น
เพราะวามสูมันระทบและแผ่เป็นวว้า ริสวาระเป๋าแลปทอปอัวเอล
เาไม่ปาน้ำาให้แบฮยอนเพราะระหนัรู้ว่ามันไม่ใ่หน้าที่เา
สิ่ที่เาทำไ้ือวามือบนลุ่มผมนุ่มที่ื้นาเหื่อและอาาศที่เย็นล
ลูบมันเบาๆ พร้อมับำระิบที่ว่าเาอยู่รนี้เพื่อแบฮยอนเสมอ
็เาเป็นเพื่อนแบฮยอนนี่นา...
-60%-
เมื่อไหร่ที่าระอบใรสันมันทรมานนานี้
แบฮยอนไม่รู้ว่าเาเป็นนมีวามิในแ่ร้ายไ้เท่านี้มา่อน
เาเอาแ่ร้อไห้ับริสแล้วละล่ำละลัสิ่ที่อยู่ในใทั้หมออมา
ริสวานัเ็ับล่อแบบเทโฮมแล้วป้ายริมฝีปาที่เปื้อนอสสูรเพาะอร้าน้วยนิ้วหัวแม่มือ
แบฮยอนอัวเอ เารู้สึว่าทำไมโลนี้ถึไ้โหร้ายับเา
เาไม่อยาฟัเหุผลร้อยแปพันเ้าที่ว่าัวเาโีแ่ไหน เาเลียที่้อนั่ฟัว่าเามีโฮสที่ี
มีบ้านที่ี มีรอบรัวที่ี นอื่นไม่มีแบบนี้เายัไม่บ่นเลย
เาเลือะไมุ่ยับยอูเพราะอารม์อนนี้ไม่พร้อมะรับฟัวามริ
วามริที่ว่าเามันเห็นแ่ัวและอยาให้โลหมุนรอบัวเอ แม้ว่าะพยายามทำัว
ปรับัวให้ีึ้นแ่ไหนแ่สุท้ายแล้วแบฮยอน็ยัเป็นแ่เ็วัยสิบแปนิสัยเสีย
แ่เา็ยัอบานยอล
ทุอย่าูแปล
มันูไม่สมเหุสมผล แบฮยอนหลับาลับหมอนใบเิม ปล่อยให้หมอนใบนุ่มึมับน้ำา
และหวัว่าทุอย่ามันะีึ้น ภาพบาาที่เห็นะหายไปเหมือนับว่ามันเป็นหมอาๆที่หายไปเมื่ออาาศอุ่นึ้น
.
.
.
ผมปวา...
เพราะร้อไห้และยี้า ปาน้ำาไปๆมาๆสุท้าย็ปวาแบบสุๆนแทบะลืมาไม่ึ้น
ไม่รู้นอื่นเป็นเหมือนันไหมแ่เวลาผมปวา
ลืมาไม่ึ้นผมมัรู้สึ่วทั้ๆที่เมื่อืนนอนประมาสามทุ่ม
หลายวันมาแล้วที่ผมหลบหน้าานยอล
ผมแ่...ยัไม่พร้อม แ่เ็บปวที่เห็นนที่บออบัวเออับนอื่น ที่เาหลีมันหายาที่ผู้ายะเป็นเพื่อนรัเพื่อนสนิทอผู้หิโยที่นๆนั้นไม่ไ้ิอะไรเินเลย
ผมพอรู้ว่าานยอลอบเบอร์ลินแ่เาบออบผม ผมสับสนและไม่เ้าใ สุท้ายทำอะไรไม่ไ้ผม็ปล่อยให้น้ำามันรื้นมาอีทั้ๆที่แสบาน้อมอหน้าอโทรศัพท์แทบไม่ไหว
มือสไล์เพลไปเรื่อยๆ
ผมไม่อยาะฟัเพลเศร้าๆเพื่อทำให้ิใหม่นหมอลไปอี
เพรป๊อปัหวะหนัๆึถูเปิรอหู้ำไป้ำมานผมมาถึโรเรียน
ำไ้ว่าวันนี้เป็นวันที่านยอละไ้รถ นแล้วนรอผม็ไม่รู้ว่าเาะื้อรถอะไร
สีอะไร เหมือนผมแ่มาอาศัยบ้านเาอยู่โยไม่่าย่าเ่าพร้อมอ้าวอน้ำเาิน
แ่่ามันเถอะ ไว้ผมะทำานบ้านืนให้ถ้าอารม์ผมลับมาที่
โรเรียนวันนี้็เหมือนวันเิมๆ
พยาร์อาาศบอว่าวันนี้ฝนะหนัใน่วเย็นทำให้เมอเอร์ถูเลื่อนออไปเป็นวันเสาร์แทน
ผมเื่อมั่นในพยาร์อาาศประเทศนี้มา ถ้ามันบอว่า ็ือ เรียมร่มไ้เลย...
ท้อฟ้ามืๆอนหโมเ้าวนให้ผม่วนอน
ะว่าะไปีบที่ห้อล็อเอร์่อนเพราะอีั่วโมว่าะถึเวลาเรียน
ห้อล็อเอร์วันนี้มีลิ่นหืนมาว่าปิ
แน่ล่ะ มันเป็นผลาารหมัหมมเสื้อผ้าอเหล่านัีฬาวัยรร์ไว้ทั้สัปาห์
ผมอห่อูลิ่นอโฮสแม่มาวาไว้ในล็อเอร์ัวเอ้วย
ทั้ๆที่ผมเอาเสื้อผ้าลับวันเว้นวัน ็แ่ไม่อยาให้มีลิ่นิเสื้อผ้าอัวเอ
มันไม่น่าพิสมัยเท่าไหร่ โยเพาะอย่ายิ่ ล็อเอร์อริสโเฟอร์
ที่ผมเห็นเาผลัใส่เสื้อผ้า้ำสอสามรอบ ลัวเหลือเินว่าเาะเป็นลาเลื้อน
เอาล่ะ....
พื้นปูนแ็ๆับผนัล็อเอร์เย็นๆ่วยให้ผมไม่ำเป็น้อทิ้ัวลไปนอนับพื้น
เสื้อันหนาวสีเทาเ้มที่มีนปุยๆรอบทำให้อุ่นนผมแทบะเลิ้มหลับไปทันที
่ามันแล้วถ้าหาใระเินเ้ามาเอ
แ่มัน็ไม่น่าห่วนัหรอเพราะเ็ผู้ายที่นี่ไม่่อยสนใเรื่ออนอื่นอยู่แล้ว
โยเพาะเ็เอเียที่หน้าาไม่น่าบ้าสมามแบบผม
ุบ!
ใรวะ....
ให้ายสิ
ปวาเป็นบ้า
สุท้ายผม็ไม่ไ้ลืมาึ้นเพียแ่พลิัวหนีเท่านั้น
ิว่าน่าะเป็นใรสันที่อยู่ในทีมเทนนิสนั่นแหละ
“แบ...”
เสียานยอลนี่...
“เมื่อวานนอนเร็ว
ันนึว่านายะหลับ ทำไมถึมาหลับที่นี่ล่ะ”
น้ำเสียแบบนี้
เป็นน้ำเสียที่ทำให้ผมใสั่นแทบบ้า
“นอนนี้ัน็ยัอยาะฟันะ
ว่านายมีปัหาอะไรหรือเปล่า ไหนว่าเราเป็นเพื่อนัน ไหนว่า...เราอบัน
ทำไมเราไม่พูันีๆล่ะ”
เพราะถ้าผมพูออไป
ผมลัวผลลัพธ์อมันที่ะามมา
“มันมีอะไรที่ันทำผิในายหรือพูว่าอะไรให้นายรู้สึแย่นาย้อพูสิ
นายะเียบอมพะนำไว้นเียวแล้วมาเรียเอแบบนี้มันไม่แฟร์ับันเลยนะ
ถ้านายะเลิอบัน หรือเปลี่ยนใไปอบใรแล้ว อย่าน้อยวามเป็นเพื่อนอเรา
ันยัอยาให้มันอยู่เหมือนเิมนะรู้ไหมไอ้ัวื้อ...”
เสียานยอลสั่นมานผมลัวว่าเาะำลัร้อไห้อยู่
รั้สุท้ายที่ผมทำานยอลร้อไห้ืออนที่ผมแล้บอเาว่าะย้ายโฮสนั่นแหละ
สัมผัสเบาๆไล้ที่เปลือาผม
และมันทำให้ผมไม่สามารถแสร้ว่าำลัหลับไ้อี่อไป ผมแล้ทำเป็นเพิ่สะุ้ื่น
ลืมาึ้น้าๆและยี้าเพราะมันพร่ามัว
“....านยอล”
ไม่ไ้อยาโห แ่ผมไม่พร้อมะอบำถามเาเลย
“ันทำนายื่นหรือเปล่า
หืม...”
“เปล่า”
“แบ
เย็นนี้ันะ...”
“วันนี้ันลับรถนัเรียนนะ”
ผมพูโพล่ออมา
เห็นสีหน้าอานยอลแล้วผมไ้แ่เสมอไปยัผนัสีเทา้านหลัร่าสู
ผมอบไม่สบาู่สนทนาบ่อยๆโยเพาะเวลามันำเนินมาถึเรื่อีเรียส
เรื่อนี้มันีเรียสเ้าั้นนผมไม่รู้ว่าะเอาสายาไปไว้ที่ไหน
“็ไ้...”
านยอลพยัหน้ารับเสียเบา ผมไม่เห็นหน้าเาเพราะเา้มลเ็บระเป๋าเรียมะออาห้อล็อเอร์
อย่าเพิ่นะานยอล
อย่าเพิ่ยอมแพ้
อเวลาหน่อยนะ.... อเวลาหน่อย...
“เี๋ยว”
“....”
“เปล่า...
ไม่มีอะไร”
สุท้ายแ่ำว่าอย่าเพิ่ยอมแพ้
อย่าเพิ่เลิอบผมเลย ผม็พูออไปไม่ไ้
านยอลพยัหน้ารับแล้วเินออไป
บาที....บาทีนะ ผมิว่าแม้แ่ำว่าเพื่อนเาอาะไม่อยาเป็น็ไ้
นัเรียนแลเปลี่ยนเิ่มๆาเรียวๆับเ็หนุ่มเาหลีอเมริันที่ป๊อปสุๆแบบเา
มันไม่เหมาะสมแม้แ่ะเป็นเพื่อนันเลย้วย้ำไป
.
.
.
ถึบ้านแล้ว
วันนี้ฝนามที่พยาร์อาาศบอริๆ
โฮสพ่อับโฮสแม่ไม่อยู่บ้านผมเลยเลือที่ะนอนลิ้เลืออยู่ในห้อแทนที่ะออไปห้อเม
านยอลเอ็ลับมาบ้านอย่าปลอภัยพร้อมับอีแ่
ผมไ้ยินเาโทรบ่นับโฮสพ่อว่าหลัาอีแ่รั่ว
บาทีอาะถึเวลา้อปลระวาเมเเสเบน์ันามแล้วเอารถสปอร์โลัสอโฮสแม่ออมาอแทนที่แล้วละมั้
ผมบอไปหรือยันะว่าโฮสมีรถสปอร์โลัสเปิประทุนอยู่ันหนึ่
ผมไม่ไ้อินะ หรืออาะเป็นเพราะผมบ้านนอเอ (. .)
ที่นั่อมัน่ำมาๆเมื่อเทียบับรถปิทั่วไปที่ผมนั่มาทั้ีวิ
แถมยัมีที่วาอน้อย วิ่ทีผมปลิวไม่เป็นทร ะับไว้ลอเวลา็รำา
แ่ะให้ผมมันทิ่มหน้าทิ่มาผมมัน็ทำให้ระายเือนทนไม่ไหว
ผมัหน้าม้า้วยไ
่าัผมที่นี่ไม่ไ้แพมานัเมื่อเทียบับที่บ้านที่เาหลี
แถมนัส่วนมายัเป็นาวเอเียหน้าาเป็นมิรนผมอยาะมาใ้บริารบ่อยๆเพราะลิ่นอายเอเียทำให้ผมิถึบ้าน
ปรี๊นๆ!
ึๆๆๆๆๆๆๆ!
อะ....อะไรวะ O_O
สะุ้เพราะไ้ยินเสียบีบแรับวิ่ แน่นอนว่าอานยอลแน่ๆลไป้าล่า
ไ้ยินเสียเปิและปิประูัปั ฟัาเสีย็รู้ว่าไปทาประูโรรถ
ไม่ไ้อยาามหรอนะแ่ผมลุไปเปิม่านบัาออเพื่อูว่า้าล่าเิอะไรึ้น
=O=;
ร่าสูให่อโฮสพ่อลมาารถันหนึ่โยมีโฮสแม่ยืนาร่มรอรับอยู่
านยอลระโึ้นลเหยๆเหมือเ็อนที่ไ้อเล่นใหม่
สำหรับานยอล...มันน่าะเป็นอเล่นราาแพน่าู
านยอลรีบเ้าไปนั่ในรถโยมีโฮสพ่อับโฮสแม่ยืนหัวเราะอยู่ท่ามลาฝนที่ำลัหนั
นัวสูยับถอยหลั สอสามรั้เพื่อหันรถไปทาประูทาออ
านยอละื่นเ้นมาริๆถึนั่แ่อยู่ในรถแบบนั้น
ีใ้วยนะานยอลอา
นายะไ้ับรถีๆโยไม่มีน้ำรั่วลมาแล้วล่ะ :)
.
.
.
“แบฮยอน๊ะ”
มิเลเปิประูเ้ามาแทบะทันทีที่แบฮยอนทิ้ัวลบนเียอีรั้ หลัานั่มอวามีอีใอานยอลหลัาไ้รถันใหม่อยู่นานสอนาน
านยอลไม่ยอมลมาารถนั้นแบฮยอนเาว่าะเห่อถ่ายรูปอัพลอินสาแรมแน่นอน
“ฮะ?”
“อโทษนะ๊ะ
หลับอยู่หรือเปล่า” มิเลถามยิ้มๆ
เธอมอแบฮยอนที่ยัสวมเสื้อแนยาวับาเยีนส์แล้ว็ไ้แ่ยิ้มว้าว่าเิม
“เธอยัไม่เห็นรถานยอลใ่ไหม ลไปูสิ ร่มอยู่้าผนัประูทาออแน่ะ สวยมา
นันอยาะเอาไปับเอเลยล่ะ”
“อ่า...็ไ้ฮะ”
“ี้ะ
มันสวยมาริๆนะ”
“ว่าแ่เป็นรถยี่ห้ออะไรเหรอฮะ”
“ฟอร์
มัสแน่ะ้ะ สีำม่วมั้ ันเห็นมันเป็นสีนั้นน่ะ
ลอไปเถียับปีเอร์หรือานยอลูเอแล้วันว่าสีอะไร
ันเถียนเหนื่อย็ยัไม่รู้เลย”
แปลว่าเา้อไปสินะ
แบฮยอนพยายามียิ้มรับแล้วลบันไ้ไปั้นล่า
เปิประูว้าร่มแล้วไปยืนมอรถอานยอล
นี่น่ะเหรอ
ฟอร์ มัสแ ที่พวผู้ายที่เาหลีพูถึันว่าสวย มันูเหมือนรถแ่มาๆเลย
สีอมันประหลาริๆ แบฮยอนิว่ามันเป็นสีำ
แ่พอเินไปใล้ว่าเิม็เห็นว่ามันมีประายเหลือบม่ว หรือแนิหน่อย มันเป็นรถที่มีแ่สอประู
พอพยายามะมอเ้าไปานยอลลลับเาะระ
แบฮยอนสะุ้
เาลืมไปแล้วว่าานยอลยัอยู่ในรถ
“ึ้นมา”
านยอลลระลนิหน่อยพอให้ร่าเล็ไ้ยินเสีย
นัยน์าม้อมอมา
บ่บอว่ารั้นี้เาริัและรุา้าวเท้าึ้นรถโย่วนถ้าไม่อยาถูับยัใส่รถเหมือนนาเอในีรีย์ประเทศัวเอ
ปึ!
“ะไปไหนหรือไ” แบฮยอนพูึ้น
เสียแหบนิหน่อยเพราะพอ่วที่ไมุ่ยับานยอลแบฮยอน็แทบไม่พูับใร
ยาที่ะยอมรับ
ว่าริๆแล้วแบฮยอนมีเพื่อนน้อยแ่ไหน.... อาะแ่หนึ่ หรือสอเท่านั้น
“สาร์บัส์
หิวาแฟ” านยอลพูัเนและรีโมทเพื่อเปิประูโรรถ
พอเสร็แล้ว็โยนรีโมทลบนัอน้าๆ
แบฮยอนถลึามอานยอลที่เริ่มทำัวไร้มารยาทเหมือนเมื่อ่อน “หน้าที่นายแท้ๆ
ันสั่แล้วใ่ไหมว่า้อเป็นนรีโมทเปิประู”
“....”
“่อไป็้อทำ
ันอ..”
แล้วรถ็เลื่อนัวออาบ้านหลัให่
ภายในรถมีแ่วามเียบ
แบฮยอนรู้สึเหมือนมวลอาาศทับัวเานหายใแทบไม่ออ
านยอลยัพยายามเรียนรู้ัหวะอรถใหม่ที่เรื่อแรนน่าลัว เบรแ่ละรั้ถ้าแบฮยอนไม่าเ็มัหน้าอาะว่ำ็ไ้
เพียแ่สอนาทีพวเาทัู้่็มาถึสาร์บัส์ านยอลเปิประูและรีบวิ่ลรถฝ่าฝนไปยืนอยู่ใ้ันสาสีเียวๆอร้านาแฟเฟรนายนาให่
“อะไรอหมอนั่น...
ร่ม็มี” นัวเล็พึมพำ ลรถมา้าๆพร้อมับาร่มให้ัวเอ
านยอลปิรถแล้วรเ้าไปในร้าน
แบฮยอนพรูลมหายใ
บาทีานยอลอาะแ่อยาื่มาแฟอนเย็นๆ ริๆแล้วหมอนี่อาะอยาถ่าาเล่นสายริมถึีสี่เหมือนที่เาเยทำและอยาไ้แบฮยอนไปนั่เป็นเพื่อน
“รับ อบุรับ” ร่าสูยื่นบัรเริให้อย่าสบายๆ
แบฮยอนเินเ้าไป่อิว มอแผ่นหลัอนัวสูในเสื้อสเวเอร์สีเ้มลายารา มันื้นเป็นบาุเพราะไอ้หมอนี่หัวื้อฝ่าฝนมา
ื้อยิ่ว่าอร์ี้
แ่บารั้็ี้อ้อนเหมือนสโมี้ผสมับเป็ปเปอร์ แ๊
แถมบารั้ยัอ่อนโยนมาๆ
เหมือนแท็ปบี้
มือสวยยึ้นแะหลัอนที่ยืนอยู่แผ่วเบา
แบฮยอนเหมือนไม่รู้ัว แ่เา...เาแ่อยาอานยอล
อนอยู่เาหลีเาไม่ไ้อใรมานันอาพ่อแม่
อเพื่อนผู้ายมัน็พาลทำหน้ายะแย อเพื่อน่าเพศนี่เลิิไปเลย
“ไม่สบายหรือเปล่า”
านยอลสะุ้ เาหันมาถามนที่แทบไม่พูัน แ่สัมผัสอแบฮยอนนั้นทำให้เาใสั่น
“ปวหัว เป็นไ้หรือเปล่า”
“เปล่านี่”
“ั้น....”
านยอลลอา้ายวา เาเม้มปาสลับับเลียริมฝีปา้ำไปมา ท่าทาเหมือนนประหม่า
“อยาะนัุ่ยันไหม นายพร้อมะพูหรือเปล่า”
“พูอะไร”
“นายเป็นอะไร”
“....ไม่ใ่ที่นี่”
แบฮยอนเอ่ยเสียเบา แม้ว่าะเป็นวันฝนและนน้อย
แ่เาไม่อยานั่ร้อไห้ลาอฟฟี่อปแบบนี้แน่ สาบานไ้เลยว่าเา้อเสียน้ำา
“ั้น็ลับไปุยันที่บ้าน”
“ไม่ใ่ที่นั่นเหมือนัน”
“ั้น็ในรถนั่นแหละ”
านยอลยัไหล่ ัหวะเียวับที่พนัานานออร์เอร์อเ้าัว
“ไอ์แรนเ้
มอ่าับ ไอ์อฟฟี่รับ”
อีแล้ว....
านยอลสั่ให้เาเรียบร้อยอยู่แล้ว
“เอาไปถือ
วิ่ฝ่าฝนไปเลย ร่มไม่้อาแล้ว อยู่แ่นี้เอ”
แล้วพวเา็วิ่ไปึ้นรถทั้ที่แบฮยอน็มีร่มที่หนีบอยู่้าัว
เพียแ่านยอลเอ่ยว่าาฝนรู่เียวแบฮยอน็ยินยอมเ็บร่ม
ิเอาแล้วันว่าร่าสูมีผล่อิใแบฮอนแ่ไหน ฝนหนัมานทำให้ภาพภายนอเบลอไปหม
มันเหมือนิรรรมประหลาๆที่หาำอธิบายไม่ไ้แ่อนนี้ไม่มีใริอยาหาำอธิบาย
มัน็แ่มวลน้ำที่ไม่ถูปัออโยที่ปัน้ำฝน
แบฮยอนูาแฟเ้าปา
รสาิุ้นเยที่แบฮยอนไม่อยาเรียมันว่ารสาิมอ่า มันเป็นรสาิอเท็ัส
รสาิอบรรยาาศที่แ่าาที่เาหลี รสาิอหัวใ
“ปิถ้าเิมีเรื่อผิใับเพื่อน...”
มือให่เอื้อมไปเปิฮีเอร์ “ถ้าันถามย้ำ ไม่ว่าะเป็นนในทีมหรือเพื่อนในไอบีแล้วเาไม่อธิบายหรือไม่พู
ันมัะบอว่า โอเ เราลืมเรื่อทั้หมแล้วเราะลับมาเป็นเหมือนเิมไหม
แ่ับนาย ันไม่ทำแบบนั้น”
แบฮยอนนิ่
เาวาาแฟลับั ั้ใฟั
“ันถามนายย้ำ
้ำๆเหมือนเิมว่าเป็นอะไร บอันเถอะ พูออมานะ เพื่อให้ันเ้าในายมาว่าเิม
เพื่อให้นายรู้สึสบายใที่อยู่ที่นี่ อยู่ับเรา....”
“....”
“อยู่ับัน”
“...”
“บอันไ้ไหมว่าอาทิย์ที่ผ่านมามันอะไร
ันทำอะไรพลาไปหรือเปล่า”
น้ำาหยหนึ่
หนัอึ้ยิ่ว่าฝน้านอที่ระหน่ำแร
“ัน....ลัว...”
แบฮยอนเริ่มน้ำาไหล เาัปาลั้นเสียสะอื้น ำพูอานยอลทำให้เาใอ่อน
เาะบอ เพื่อให้านยอลรู้ “ลัวว่าวันนึพ่อับแม่นายะรู้ว่าเราอบัน
ันลัวว่าถ้าพูออไปแล้วนายะทำบ้าบิ่น บอพ่อแม่ไปามริ
่อให้พ่อแม่นายรับไ้ ัน็ละอายใเินว่าะอยู่บ้านหลัเียวับพวเา
ัน้อย้ายบ้านแน่ๆ แ่รู้อะไรไหม ว่าันไม่เยอยาไปาบ้านนายเลย”
“ันไม่ทำแบบนั้นหรอนาย็รู้”
“มีอะไรรับประันไ้ั้นเหรอว่านายะไม่ทำ...
อีใหนึ่ันอยาะอนาย แ่พอนึถึวามเหมาะสมัน็ไ้แ่เินามหลันาย ันไม่อยาทำอะไร็ามที่ะทำให้้อเสียนายไป”
มือให่แะไล้้าแ้มาว
านยอลเ็น้ำาที่ไหลลมาอแบฮยอน พวเาหันหน้าเ้าหาัน แสเล็น้อยาสาร์บัส์ทำให้ทุอย่าูนุ่ม
อย่านี้หรือเปล่านะที่เาพูันว่าบรรยาาศเป็นใ
“นายะไม่เสียันไปหรอ..”
น้ำเสียทุ้มอานยอลที่่อนอเาั้แ่วันแรยัน่าฟัเหมือนเิมในอนนี้
“ในเมื่อันอยู่ที่นี่เสมอ”
“อีอย่า...อีอย่าที่ทำให้ันไม่มั่นใในเรื่ออเรา”
แบฮยอนหลับา เาำลัะพูมัน เา.... “เรื่ออเบอร์ลิน
ันมอออนะว่านายเยอบเธอ อนนายับเธอเิน้วยันมันเหมาะสมริๆ
แล้วนายที่บอว่าอบัน อเธอ ัน.... ันแ่รู้สึแย่
บาที็รู้สึว่าันอยู่ส่วนไหนอนายเหรอ”
“แบ
ับเบอร์ลินมันไม่ใ่”
“ันแ่เ็บปวที่เห็นนายอเธอ
แ่เพราะพวนายรู้ัันมาสอสามปี แล้วับันที่รู้ัันมาสามสี่เือน
นายเห็นวาม่าอมันไหม ันเรียร้ออะไรไ้เหรอ”
“ไ้! แบ นายทำไ้! ในเมื่อนที่ันอบือนาย ันอบนาย นายอบัน นายทำไ้ทุอย่านั่นแหละ! ันไม่ไ้รู้สึอะไรับเบอร์แล้ว ันเปลี่ยนไปแล้วแบ” านยอลึ้นเสีย
เารู้สึแย่ถ้าหาเรื่อนี้เป็นเรื่อที่ทำให้แบฮยอนไม่พอใ
เาหมวามรู้สึรัเบอร์ลินเิู้สาวไปแล้ว มันหมไปแล้ว
ที่เหลืออยู่็แ่วามเป็นเพื่อนเท่านั้น
“มีอะไรยืนยันไ้ไหมล่ะ”
“ยืนยันอะไร”
“ว่านายไม่ไ้อบเบอร์ลินแล้ว...”
านยอลหลับา
หลายรั้ที่เานึถึเรื่อที่แบฮยอนพู มีอะไรยืนยันไ้ั้นเหรอว่าเาริั
ารระทำนั้นแบฮยอนะมอออหรือเปล่า
หรือพวเาวรเลื่อนสถานะและทำอะไรๆให้มันัเน่อนที่เรื่อะบานปลายและสุท้าย็ไม่มีใรมีวามสุ
“ันิถึเรื่อนี้มานานแล้ว...
ันถึอยาะถามนาย”
“....”
“ว่าเรา...วระเป็นมาว่าเพื่อนันไหม
เันไหม แบฮยอน...”
เันไหม
อย่านั้นเหรอ....
วาเรียวรีเบิว้า
แบฮยอนไม่ไ้ยินเสียอะไรเลยนอาประโยล่าสุอานยอลที่เ้ไปมาในหัว
“เียบแบบนี้
ะปิเสธเหรอ” านยอลยื่นหน้าเ้ามาใล้ั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้ แ่น้ำเสียหยอเย้าอเาัลออยู่้าหู
แบฮยอนนลุู่ เาไม่ล้าแม้แ่ยับัว
ถ้ายับนิเียวัวเา้อสัมผัสับานยอลแน่ๆ
“....อือ”
“อืออะไร”
มือเย็นๆอานยอลที่น่าะมาาารถือแ้วาแฟเย็นลูบเบาๆที่้าแ้ม ไล้ลมาามลำอาว
แบฮยอนเร็ัวโยอัโนมัิ
“ใ่
ัน...ันะบับนาย”
านยอลไม่รู้ว่าัวเอสามารถยิ้มว้าไ้มาว่านี้ไหมะที่ำลัลอเลียอยู่ที่้าหูอแบฮยอน
มูโ่่อยๆเลื่อนลมาและลที่แ้มแบฮยอน้าๆ
เาสัเไ้เลยว่าร่าเล็เร็ัว นั่นิ่อย่าับหิน เาเอ็ไม่ไ้เนโลอะไรนานั้นหรอ
็พอทำเป็น และบาทีเา็อยาไ้ราวัลาวามล้าที่ะอเแบฮยอนเสีย้วย
“ูบ...ไ้ไหม”
แบฮยอนเียบ
แสน้อยแ่็พอะมอเห็นว่าวหน้าหวานแ่านอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ยิ่มืออี้าที่ไล้แ้ม้ายอร่าเล็อยู่็สัมผัสไ้ถึวามร้อนที่แผ่ออมา
านยอลหวัว่าแบฮยอนะไม่ระเบิัวไปเสีย่อน
“อะ...อือ”
พวเาเ้าหาันเหมือนแม่เหล็่าั้ว
หน้าผานัน ัหวะที่ริมฝีปาอานยอล่อยๆทาบทับ ร่าเล็หลับาล
มือที่สั่นเทา่อยๆไล้ึ้นไปแะอยู่บนบ่า ระยะห่าอพวเาหมล
านยอลูบเล็มริมฝีปาอแบฮยอนเหมือนอหวานรสอโแลที่เาโปรปราน
มันไม่มีอะไรมาว่านั้น แ่แะเบาๆแล้วเน้นย้ำ พวเาูบัน้าๆ
่อนที่านยอละเร่เร้าบรรยาาศโยารสอลิ้นเ้ามา
“อืม....”
แบฮยอนระหน
แ่พอลืมาึ้นสิ่แรที่เห็นือใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่แนบิ
านยอลูึลิ้นเล็เหมือนนไม่รู้ัพอ มือแร่สอ้าปรับอศาใบหน้าเพื่อรับูบไ้ลุ่มลึ
านยอลเหมือนำลัสอน... สอนแบฮยอนรู้ว่าูบืออะไร
แบฮยอนำลัมัวเมา
ูบอพวเายาวนานแ่ไหนไม่มีใรรู้ อาะแ่รึ่นาที หรือห้านาที
านยอลไล่เลียน้ำใสที่ไหลออมาและแบฮยอนเหมือนนที่มน้ำ
หายใไม่ออและ้อว้าอาาศเฮือสุท้าย
ึ่นั่น็ือริมฝีปาอานยล
ูบแรอเา....
ูบแรระหว่าเรา
แบฮยอนสบมอวาสีสวยที่อนนี้เ้มนเหมือนสีน้ำเินมื
“เรา...เันแล้วเหรอ”
“อยาไ้อีูบเพื่อยืนยันหรือเปล่าล่ะ”
รอยยิ้มร้ายานั่นทำให้แบฮยอนหมวามอทน
เป็นฝ่ายยื่นหน้าเ้าไปประบริมฝีปา่อน
อีรั้และอีรั้ราวับนไม่รู้ัพอ
พวเาไม่เยพอ
และะไม่พอนว่าะเยเวลาที่เสียไปไ้
และแบฮยอนำไ้
ูบแรอเา
เป็นรสาแฟ...
และเิึ้นในรสมัสแสีประหลา ในืนฝน โยมีนาเือไเรนสอหาเป็นพยาน
----------------
อิอิ ไม่มีไระพู i_i ิถึั เอำผิบอเราไ้เลยนะะ
^^
#านแบเท็ัส
หรืออมเม้นไ้ามใเลย ุ้บๆ
♡ M
ความคิดเห็น