ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter3 ll Kaido
' ทั้งที่รู้ว่าถูกหลอก...แต่ทำไมฉันถึงไม่ไปจากนายสักที '
kyongsu talk
ทุกอย่างล้วนมีเหตุผล.....
ยกเว้นใจของคน.... คุณเคยถามตัวเองบ้างมั๊ยเวลาที่ใจรักใครสักคน ผมมักถามตัวเองอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยหาคำตอบเจอ ทั้งที่คิดอยากจะไปจากเขาทุกๆครั้งที่เจ็บช้ำ
จุดจบมันก็เหมือนเดิม.....คือผมไปจากเขาไม่ได้สักที
"จงอินถ้านายไม่ตื่นฉันจะกลับแล้วนะ"
".........."
"จงอิน! ฉันจะไปจริงๆแล้วนะ อยู่ในห้องประชุมนี่ไปคนเดียวละกัน"
ปึก!
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับไปจริงๆแต่สมองดื้อๆของผมมันก็ยังสั่งการให้กลับมาปลุกคนที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกครั้ง ผมถอนหายใจแล้วเดินกลับไปยืนตรงหน้าคนที่หลับอีกครั้ง ฉันทิ้งนายไม่ลงจริงๆด้วย...
ฟุ่บ!!
"จงอะ....อ๊า!! "
ในขณะที่ผมกำลังจะใช้มือเขย่าร่างสูงตรงหน้าแต่เขากลับลุกขึ้นมาแล้วกดตัวผมเข้าพิงกับกำแพงอย่างรวดเร็วเกินตั้งตัว
ตอนนี้...ผมอยู่ภายในอ้อมแขนเขาเข้าแล้ว
"ทำไมไม่ไปล่ะ หืม" จงอินกระตุกยิ้มที่มุมปาก นายมันเจ้าเลห์ที่สุด! ชอบฉวยโอกาส!! ไอ้บ้า!!!
"จะไปแล้วไงแต่..."
"แต่? แต่นายทิ้งฉันไม่ลงใช่มั๊ยล่ะ" จงอินหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะเขยือบตัวเข้ามาชิดผมมากขึ้น
"จงอิน นี่มันห้องประชุมนะเราควรรีบกลับก่อนจะมันจะปิด" ผมพยายามผลักคนร่างสูงออกแต่มันไม่ผลอะไรเลยแถมยังทำทำให้เขากดผมลงกับกำแพงแน่นกว่าเดิม อือ...เจ็บ แขนของผมป่านนี้มันคงจะช้ำจนเป็นรอยเขียวหมดแล้วเพราะการบีบของคนตรงหน้า
" ไหนๆก็มีกันอยู่แค่นี้แล้วน่า..." พูดเสร็จจงอินก็ก้มลงมาซอกไซร้ที่คอของผมโดยไม่สนแม้ให้ผมตั้งตัว แน่นอน...ผมต้องดิ้น ดิ้นให้ถึงที่สุด! ผลักแล้วผลักอีกแต่มือของจงอินยังคงรุกล้ำเข้ามาในเสื้อของผม ให้ตายใครก็ได้ช่วยผมที!!
"หยุดดิ้นได้แล้วน่า!" จงอินหยุดจากการกระทำแล้วปลดปล่อยผมออกจากกรงแขน
".....เจ็บ..." ผมหันไปมองรอบช้ำตามแขนพร้อมกับน้ำตาที่อยู่มันก็ไหลออกมาเอง ไม่รู้เลย...ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ผมร้องไห้เพราะอะไรกันแน่
"คิดว่าฉันอยากแตะเนื้อต้องตัวคนอย่างนายมากรึไง เล่นตัวอยู่ได้ใจจริงคงอยากให้ฉันทำแบบนี้จนตัวสั่นไม่ใช่หรอ!! "
"นั่นมันนาย! นายคนเดียวที่คิดไปเอง...ฮึก" น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาไม่ขาดสายในขณะเดียวกันที่จงอินยกมือขึ้นบีบคางผมแม้จะพยายามขัดขืนแล้วก็ตามสิ่งที่ได้กลับมาเช่นเดิมคือ แรงกระทำที่มากขึ้น
"อย่าคิดว่าได้เป็นเมียฉันแล้วได้ตะคอกใส่ฉัน!! เพราะถ้าได้เป็นเมีย คนอย่างนายมันก็แค่...เมีย-เก็บ"
"........" ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเอง ไม่สบตากับจงอินถึงจะถูกบีบคางอยู่ก็ตาม
ความเจ็บที่เหมือนมีดแหลมทิ่มลงไปในหัวใจก่อนจะถูกแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้านี่คือมีดจริงๆผมก็คงจะตายไปแล้วแต่แปลกถึงผมจะถูกมีดแหลมคมจากคำพูดของเขากี่ครั้งก็ตาม ผมก็ยังไม่ตาย......
และต้องทนเจ็บปวดอย่างนี้ไปนานแค่ไหน??....
.
ย้อนกลับไป 10 ปีก่อน
"จงอิน นี่คยองซู เขาจะมาอยู่กับเรานะจ๊ะ" ผู้หญิงวัยกลางคนพูดแนะนำเด็กหนุ่มอายุวัย13 ปี ให้กับเด็กผู้เป็นหนึ่งในบ้าน 'คิม'
"แม่เอาไอ้นี่เข้ามาในบ้านเราทำไม" เด็กหนุ่ม 'คิม จงอิน' ถามผู้เป็นแม่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรให้กับ ' โด คยองซู' ที่ทำตัวไม่ถูกตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ย่างก้าวเข้ามาในบ้านหลังโตแห่งนี้
"จงอิน! ลูกอย่าพูดอย่างนั้นนะ ตอนนี้ทางบ้านของป้าซอยอนมีปัญหาคยองซูต้องมาอาศัยอยู่กับเราก่อนเพราะฉะนั้นให้ความเคารพพี่เขาด้วย.."
"ไม่! ผมไม่ต้องการให้ไอ้บ้านนอกนี่มาอยู่บ้านเราเอามันออกไปนะ!!! " เด็กหนุ่มพูดก่อนวิ่งขึ้นชั้นสองของบ้านไปไม่แม้แต่ทักทายคนที่เข้ามาอยู่ใหม่
' ฉันไม่ต้องการแก แกมาแย่งความรักจากคุณแม่ ถ้าอย่างนั้นแกก็อย่าได้รับความรักจากใครอีกเลยคยองซู!!! '
.
.
.
ก๊อกๆๆ
เสียงประตูดังทำให้ผมหลุดจากภวังค์แห่งอดีต อดีตที่ปวดร้าว..ในเวลาแบบนี้ผมก็นึกถึงมันทุกครั้งไป ผมไม่อยากจะจำมันด้วยซ้ำแต่ทำไม่ต้องนึกถึงด้วย...
"....ใครว่ะ?" จงอินสบถนิดหน่อยแล้วเดินไปเปิดประตูพร้อมกับผมที่นั้งทรุดลงบนพื้น
แอ๊ดดดด...
ริมฝีปากแดงสวยฉีกยิ้มให้กับจงอินก่อนก้าวขาเรียวยาวเข้ามาในห้อง ทั้งรูปร่าง หน้าตา ผิวสีน้ำนม ทุกอย่างของเธอ 'คนนั้น' ช่างเข้ากันเหมือนรูปภาพที่ถูกแต่งเติมมาแล้วอย่างดีไม่มีที่ติ ยากเกินไปที่จะมีผู้ชายคนไหนปฎิเสธแม้แต่ผมก็เถอะ
"...ย..ยุนอา"
"จงอิน" ร่างบางเล็กโผล่เข้ากอดจงอินอย่างช้าๆก่อนที่สายตาคู่นั้นของเธอจะมาจับจ้องที่ผมแต่สายตาคู่นั้นทำไมมันถึงดูเหมือนการเกลียดชังผมจังนะ?
"คุณมาได้ไงเนี่ย" จงอินถอนกอดจากยุนอาก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ฉันคิดถึงคุณไงค่ะ ที่รัก" ร่างบางยกมือขึ้นหยิกแก้มของจงอินอย่างสนิทสนมซึ่งก็คงไม่มีใครทำได้นอกจากเธอ ส่วนผมน่ะหรอ..ผมไม่มีสิทธิ์ไปทำอะไรแบบนี้กับเขาได้หรอกเพราะผมกับเขา 'มันคงละชั้นกัน'
คิม จงอิน ลูกชายเศรษฐีบริษัทระดับประเทศ ทั้งชีวิตของเขาถูกร่ายล้อมไว้ด้วยเงิน ทุกอย่างที่ขาอยากได้มักต้องได้ซึ่งนั่นก็คงหมายถึงหัวใจของผมด้วย...
โด คยองซู ลูกญาติห่างๆของพ่อจงอินต้องหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่ในตระกูลคิมอย่างเลือกไม่ได้เพราะฐานะทางบ้านเริ่มแย่ลงจนหมดตัว....ผมไม่ต้องการอะไรเลยจากคนในตระกูลนี้....ยกเว้นความรัก แต่ตอนนี้มันถูกเอาไปโดย...
อิม ยุนอา คู่หมั้นของคิม จงอิน
"แล้วทำไม...คยองซูถึง.."
"อ่อ..เราแค่ช่วยกันเก็บของในห้องประชุมแล้วคยองซูเกิดหกล้มขึ้นมาน่ะ" จงอินตอบคำถามของยุนอาไปอย่างรวบรัดแล้วหันกลับมาฉุดให้ผมลุกขึ้นอย่างเบาๆ
"คิดซะว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไร.." ร่างสูงที่ฉุดผมขึ้นเอียงหน้าแนบหูผมเล็กน้อยเป็นการกระซิบ
จะให้ทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อเมื่อกี้นายยังจะข่มขีนฉันอยู่เลย!!!
"จงอินนน!~"
ยุนอาเข้ามาฉุดมือของจงอินออกจากแขนของผมกระทันหันทำให้ตัวของผมเสียการทรงตัวไปชั่วขณะ ผมยกมือปิดรอบช้ำที่แขนไว้อีกครั้ง..
"ยุนอาว่าคุณคงประชุมจนเหนื่อย งั้นเราไปหาอะไรกินกันดีกว่าเนอะ"
"อ...อืม" พอจงอินพูดเสร็จผมได้แต่ยืนมองเขาทั้งสองคนเดินออกจากห้องประชุมไปโดยไม่มีคำบอกลา เหลือทิ้งไว้เพียงรอยช้ำและบาดแผลที่หัวใจ น้ำใสๆเริ่มคลอที่ดวงตากลมโตไม่รู้กี่ครั้งต่อวัน.. ผมยอมถ้าต้องเจ็บวันล่ะพันรอบเพื่อแรกกับความสุขเพียงหนึ่งครั้ง
.
.
.
'นายน่ะ หัดดูแลตัวเองซะบ้าง'
'ถ้านายเป็นอะไรไปฉันจะระบายทุกข์กับใครล่ะ'
'คยองซู! เสื้อตัวนี้ยังไม่ได้ซักเลยนะ'
บางทีเค้าก็เป็นอีกคนอย่างน่าเหลือเชื่อ
'นายมันก็แค่ เมียเก็บ!'
' you're my toy '
นายเป็นคนแบบไหนกันแน่?
ติ๊ดๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบมันขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับสาย
"ฮัลโหล นั่น...สิก้าหรอ"
[ ใช่ฉันเอง นายเป็นยังไงบ้าง?]
".....ฮึก"
[คยองซู! นายนั่นทำนายร้องไห้อีกแล้วหรอ]
"อืม..แต่ช่างเถอะ ไม่มีอะไรมากหรอก"
[ฉันล่ะเจ็บแทนนายจริงๆเลยนะคยองซู อย่าเผลอรักนายนั่นให้มากไปกว่านี้ล่ะกัน]
"ฉัน....."
[แล้วรีบทำแผนของเราให้เสร็จล่ะ ฉันไม่อยากให้นายตัดใจยาก]
"....."
[แค่นี้นะ มีอะไรก็โทรหาฉันล่ะ ]
"อืม" ผมตอบคำสั้นๆก่อนเจสสิก้าจะกดวางสายไป เธอเป็นเพื่อนผมเองครับ เพื่อน...ที่ผมไว้ใจมากที่สุดเพราะนอกจากนั้นที่ทุกคนเห็นมันก็คือ
'แผนของผมเอง'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น