[EXO] The Waiting time

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 2 ll Chanbaek

 
Velen

tine

 

Baekhyun Talk




"หวังว่าทุกคนคงจะเข้าใจ"  



       ซูโฮจบการประชุมอย่างยาวนานถึง3ชั่วโมงเรื่องการแข่งขันประจำปีของมหาวิทยาลัย  ทุกคนต่างพากันทยอยออกจากห้องสี่เหลี่ยมขนาดนานกลางกันละเล็กละน้อยเหลือก็แต่จงอินที่หลับคาเก้าอี้ตั้งแต่ชั่วโมงแรก ถึงอย่างนั้นก็คงจะไม่มีใครหน้าไหนกล้าไปมีเรื่องกลับมันหรอกแม้แต่ซูโฮก็เถอะ




"แบคฮยอนไปหาอะไรกินกันมั๊ย"


"ก็ดีนะ หิวพอดีเลย"  ผมตอบรับคำชวนของร่างสูงพอรวบรัดก่อนหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสะพาย



"คยองซูฝากไอ้จงอินด้วยนะเว้ย ไปล่ะ"    'ชานยอล' พูดกับคยองซูที่กำลังเก็บของในห้องอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วไหนต้องมาดูแลจงอินอีกผมล่ะสงสารคยองซูมันจริงๆที่ต้องมาดูแลจงอินแสนเลวร้ายอยู่ทุกวัน..แต่ก็นะผมช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว -___-;;




"วันนี้อยากกินอะไรเดี๋ยวทำให้"    ผมย้อนถามชานยอลอีกครั้งในขณะที่เดินออกมาจากตึกประชุม ร่างสูงกรอกตาไปมาแล้วค่อยๆยิ้มออกมาผ่านทางปากและสายตา




"อยากกินสุกกี้ นายทำสุกกี้เป็นใช่มั๊ย "



"สุกกี้...หรอ พอจะทำเป็นอยู่นะแต่ไปซื้อของกันก่อนเหอะห้องพักไม่มีอะไรเหลือล่ะ "  




"อืม จะว่าไปนายนี่ทำกับข้าวเก่งเหมือนผู้หญิงจริงๆเนอะ ดูดิมือยังนุ่มเลย...."         !!.....หัวใจผมแทบจะหล่นไปอยู่กับพื้นเมื่อชานยอลประกบมือเข้ามือของผมแบบกระทันหันพรางยกมือผมขึ้นมาพิจรณาเป็นระยะๆ  โอเคเข้าใจว่ามือนุ่มแต่ไม่ทำขนาดนี้ก็ได้! T.T




"เออ...ปล่อยได้แล้วเดี๋ยวใครเห็นจะเข้าใจผิด"



"เข้าใจผิดก็ช่างดิ เป็นเพื่อนกันไม่ต้องคิดอะไรเลย คิดมากล่ะ"




....... เออฉันคิดมาก...มากกว่าเพื่อน!!



  เก็บอาการไว้แบบนี้มันไม่สนุกเลยนะชานยอล จะทำอะไร จะไปไหน จะพูดอะไรกับนาย ฉันต้องคอยระวังว่ามันจะเผลอพูดคำนั้นออกไป ใจจริง..ฉันอยากจะหายไป...หายออกไปจากชีวิตของนายตอนนี้ซะเลย นายจะได้ไม่ทำอะไรให้ฉันต้องใจสั่นไปมากกว่านี้ ทุกวันนี้ที่ไปไหนมาไหนกับนายมันก็ทำให้ฉันรักนายมากขึ้นเรื่อยๆจนจะทลักออกมาอยู่แล้ว....







15.36 P.M.




"หมูๆเนื้อหมู"


"เออ"



"ไก่ๆไก่ด้วย"



"เออๆ "


"ลูกชิ้นปลา ฉันชอบลูกชิ้นปลา~ "


"รู้แล้ว"


"เอ๊ะ นายจะเอาผักบุ้งมาทำไม ฉันไม่ชอบซะหน่อย"



"รู้แล้ว จำได้ทุกอย่างแล้วว่านายชอบอะไรไม่ชอบอะไร ฉันจะกินเอง! "



ผมส่ายหัวให้กับชานยอลที่วิ่งไปนู่นวิ่งหยิบนี่ไปมั่วทั่วห้าง ทำตัวเหมือนเด็กๆตลอดเลยสินะนายน่ะ =__=  ผมเข็นรถเข็นเดินดูของต่างๆที่ต้องใช้ทำสุกกี้ในเย็นวันนี้โดยมีชานยอลเปรียบเสมือนพ่อลิงคอยป่วนอยู่ใกล้ๆในรัศมี100เมตร



"หนักมั๊ย"   หลังจากที่พ่อลิงวิ่งไปหยิบนู่นหยิบนี่อย่างหนำใจเสร็จก็เดินเข้ามาช่วนเข็นรถเข็นอีกครั้ง นี่มันจะถึงแคชเชียร์แล้วพึ่งจะมาช่วยเนี่ยนะ ฉันเชื่อแกเลยชานยอล -[]-



"แบคฮยอน พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันไม่อยู่นะ"


"ไปไหน??"


"คือ....คริสนัดฉันไว้ // ไปเหอะ!"  

  ผมสวนกลับชานยอลทันทีที่ได้ยินคำว่า 'คริส' ทำไมต้องมาพูดถึงให้กันได้ฟังด้วยว่ะ! วันหนึ่งก็เจ็บไม่ต่ำกว่า3รอบอยู่แล้ว อยากให้ฉันดิ้นตายลงกับพื้นเลยรึไง หนำใจนายแล้วใช่มั๊ยล่ะ.....




"นายไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยแบค? "  ชานยอลดึงรถเข็นให้หยุดอยู่กับที่แล้วหันมาถามผม ผมควรจะตอบว่ายังไงดีล่ะ


นายสองคนเหมาะสมกันดีหรอ??
รักกันให้มากๆ...
หรือที่จริงแล้วฉันหึง!

난 처음이었죠 이런 기분

มันเป็นครั้งแรกสำหรับฉัน ที่ฉันมีความรู้สึกเช่นนี้
 

다 뺏겨버렸죠 온통마음을

ที่หัวใจของฉันถูกดึงออกมาจนหมด
 

난 어쩌죠 난 어쩜 좋아요

ฉันควรทำอย่างไร....ถ้ามันเป็นเช่นนั้น



 

"อื้อ..ฉันไม่เป็นอะไรสบายดีมาก! มาก..^^"   ผมฝืนยิ้มที่มุมปากเป็นรอบที่พันแต่มันก็ทำให้ชานยอลเชื่อทุกครั้งไป ทำไม..ทำไมชานยอล! ถึงปากฉันจะยิ้มแต่นายไม่ได้มองตาฉันเลยใช่มั๊ย สายตาของฉันมันบอกนายทุกครั้งที่นายมองมาแต่ทำไมนายถึงไม่เคยรับรู้มันเลย....



"รีบกลับหอพักเราดีกว่าแบค ฉันหิวป่ะๆ"   คนร่างสูงรีบเข็นรถเข็นไปที่แคชเชียร์อย่างร่าเริง ฉันอย่างเป็นแบบนายบ้างจัง คนที่ยิ้มได้ตลอดไปเวลาซึ่งต่างจากฉัน (:  ยิ้มฉันจะยิ้มแบบนายให้ได้




Rrrrrrrrrrrrrrrrr




"ซู้ดดดด~ "



"เฮ้ยเบาๆหน่อย ไปอดอยากอดตายมาจากไหนนายเนี่ย"    ผมเผลอหัวเราะออกมาเล็กน้อยเพราะท่าทางการกินที่ไม่ธรรมดาของชานยอล เอาง่ายๆอย่างเรียกว่ากินเลยเรียกว่ากระซวกดีกว่า =____=*



"ก็ฝีมือนายอร่อยนี่นา โอ้ย อิ่ม! "



"แน่นอน เจ๋งอะดิ"   



" แบครู้ป่ะ ฉันตั้งใจว่าอยากจะมีคนรักที่ทำอาหารเก่งแบบนายสักคน เอาไว้ทำอาหารให้ฉันกินทุกเช้าแบบนี้สุดยอดเลย! "




"อะ...."      นายจะมาเล่นอะไรกับฉันอีกเนี่ย จะมาทำให้ฉันให้ฉันหวั่นไหวอะไรอีกตอนนี้แก้มทั้งสองข้างของผมแดงระเรื่อจนเป็นที่สังเกตุได้ ฮึ๊ยยย ไม่เอาหยุดแดงเดี๋ยวนี้นะ หยุดๆๆๆๆ.... 


.


.


.


"แบคฮยอน..ขอจูบหน่อย! " 


"ห๊ะ!!!!! lO[]Ol"   ในขณะที่ผมกำลังจะต่อสู้กับแก้มต้องหยุกชะงักกระทันหัน หูผมฝาดไปใช่ป่ะ..บอกผมหน่อย บอกหน่อยว่าหูผมมันไม่ดี~!!!!



"คือ....."   ชานยอลเขยือบเข้ามาใกล้



"......." ผมขยับออกห่าง



"ถ้าหาก...พรุ่งนี้ฉันต้องจูบกับคริสขึ้นมา....ฉันแค่อยากรู้ความรู้สึกก่อนที่มันจะเกิดขึ้น"



จึก!!


หัวใจผมแทบสลายออกมาเป็นสายลม เหมือนมีอะไรสักอย่างจุกไว้ที่คอไม่สามารถแม้แต่จะพูดอะไรได้อีกต่อไป นาย..ต้องจูบกับนายนั่นจริงๆหรอ?...แล้วขอ...ให้ฉันเป็นแค่ตัวทดลอง ตัวสำรอง ตัวตลก นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรน่ะชานยอล!!!!




     ภายในห้องถูกปรกคลุมด้วยความเงียบ ตาผมมันก็ร้อนผาวขึ้นมาดื้อๆ ไม่เอานะแบคฮยอนอย่าทำแบบนี้ อย่า..อย่าร้องไห้ตรงนี้เลย เก็บมันไว้เถอะ เก็บมันไว้ร้องไห้คนเดียวเถอะนะ...





"....."   ร่างสูงโน้มใบหน้าเรียวยาวเข้าหาคนตัวเล็กช้า ช้าๆ...จนเหลือเพียงไม่กี่คืบ





  ผมหลับตาพริ้มพร้อมหัวใจที่สั่นรัวไม่เป็นจังหวะ จมูกโด่งจัดเข้ารูปกับริมฝีปากของร่างสูงเข้ามาใกล้เรื่อยๆพร้อมมือของชานยอลที่ยกขึ้นประคองคอผมอย่างแผ่วเบา ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย...

ชานยอล......


หยุดได้มั๊ย.....

"อื้อ" 



 

내게 돌려줘요 그대가 몰래 훔쳐간 내 마음
ได้โปรดให้ฉันคืน…,, หัวใจของฉันที่เธอขโมยไป

허락도 없이 예고도 없이 들어와
โดยที่ฉันยังไม่อนุญาต โดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว

왜 흔들어놔 나만 애타고 울리게 해
ทำไมเธอถึงทำให้หัวใจฉันหวั่นไหว จนฉันแทบจะร้องไห้
 

อีกด้านหนึ่ง.....ในขณะเดียวกัน





"จงอิน"



"ตื่นนนนนๆๆๆๆ"




"อื้อ~ จะนอน! "   ร่างสูงสะบัดมือของอีกร่างหนึ่งแล้วกลับไปนอนต่ออย่างเดิม ร่างบางจ้องมองอีกคนอย่างเหนื่อยใจแต่จนเวลามันผ่านมานาน..เค้าก็คงจะชินกับผู้ชายอย่างนี้เข้าให้แล้ว

'ตอนนายหลับเปรียบเหมือนเด็กน้อยที่เอาแต่ใจ......
แต่ทำไมพอตอนตื่นนายถึงทำตัวเหมือนคนไม่มีหัวใจกันนะ? '

 

จบไปอีกหนึ่งตอน~ มาเร็วไปเร็ว สั้นได้ใจป้าจริง
เพิ่งรู้ว่าการเขียนดราม่ามันต้องถึงขนาดโขกหัวเขียน -______-
ยอมรับว่าไรท์เตอร์แอบสงสารหมาแบคมันเหมือนกันนะ T.T # กราบขอโทษแบค
แต่ก็นะมันเป็นพล็อตของเรื่อง ยังไงมันก็ต้องออกมาเป็นอย่างนี้ ก๊ากกกกก >,.<
[ขอเตือนไว้ก่อนว่าตอนหน้าเป็นตอนของไคโด้! เพราะฉะนั้นดราม่ามันต้องหนักกว่าคู่อื่นๆแน่นอน +____+]
แล้วเจอกันอีกที่วันที่ 25 นะฮ่ะ จุ้บบบบบ