คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter1
themec. cake+
" พี่ฮ่ะ เราจะอยู่ด้วยกันนานเท่าไหนฮ่ะ"
"หมายความว่าไงหรอ?"
"ถ้าผมเปลี่ยนไป....ถ้าผมทำไม่ดีพี่ยังจะมาเล่นกับผมแบบนี้อีกมั๊ย"
"หืม....แน่นอนสิ" เด็กชายอายุวัย 12 ปีเศษๆยิ้มร่าก่อนยกมือขยี้หัวเด็กชายอีกคนที่อายุน้อยกว่าตน2-3ปี
นั่นคือจุดเริ่มต้นเล็กๆของคนสองคน คำสัญญาที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่เขาจะยังอยู่ด้วยกัน สิ่งนี้เรียกว่า...'ความรัก'
"โอ เซฮุน นายเห็นนั่นมั๊ย" นิ้วเล็กๆของผู้เป็นพี่ทอดยาวไปยังขอบฟ้าที่ดวงตะวันกำลังตกลงเรื่อยๆ จนเกิดเป็นภาพสวยงาม
"ฮ่ะ สวยจังเลยพี่ฮาน~" คนเป็นน้องมองหน้าพี่ชายพร้อมกับรอยยิ้มแสนน่ารัก ไร้เดียงสาและยังไม่โตพอที่จะรู้จักคำว่าพลัดพราก
"เราสองคนเหมือนดวงตะวันและท้องฟ้านะรู้มั๊ยเซฮุน (: "
"ย๊า! นี่ผมตัวแดงเหมือนดวงตะวันหรอฮ่ะ" คนตัวเล็กทำหน้าตกใจเล็กน้อยพรางทำปมคิ้วเล็กๆบนหน้าผาก
"คิกๆ ไม่ใช่สักหน่อย "
".....?"
" ถึงแม้ว่าเราจะต้องอยู่ไกลกันแค่ไหนแต่พี่จะคอยเป็นท้องฟ้าที่โอบกอดเซฮุนไว้เสมอนะ ถ้าวันไหนที่เซฮุนหนาวให้คิดถึงพี่ พี่จะกอดเซฮุนไว้ด้วยความห่วงใย......เข้าใจมั๊ยเด็กน้อย"
"งื้ออออ พี่ฮานจะต้องไปที่นั่นแล้วจริงๆหรอ พี่ฮานอย่าไปนะอยู่กับฮุนก่อนนนนน" เด็กน้อยรีบพุ่งไปกอดคนเป็นพี่อย่างรวดเร็วโดยเผลอหลั่งน้ำตาแห่งความไร้เดียงสาออกมาด้วย เด็ก...ที่อยากจะร้องก็ร้อง อยากจะยิ้มก็ยิ้ม...แต่สำหรับเซฮุนแล้วเหมือนมันมีอะไรที่มากกว่านั้น มากกว่าเด็กน้อย (?)
"อย่าร้องนะๆ พี่แค่ไปจีน พี่สัญญาว่าจะกลับมา มาหาเซฮุนแล้วเราจะมาเล่นรถแข่งกัน เล่นวิ่งไล่จับกัน ให้เหมือนดวงตะวันกับท้องฟ้าเล๊ย หยุดร้องนะโอ๋เอ๋ๆๆ "
' แล้วเราจะอยู่คู่กัน'
'ให้เหมือนดวงตะวันกับท้องฟ้านะ เด็กน้อยของพี่'
.
.
.
เซฮุน
เซฮุนนนนน
"โอ เซฮุนนนนนนน โว้ย ตื่น!!!"
"ย๊า!!!! "
"มาสลบอะไรอยู่หน้าบ้านกูเนี่ย"
ผมสลึมสลืมพยายามลืมตามองคนตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อ๊า....หัวผม มึนจัง หนักอึ้งเลย ทำไมมันหนักขนาดนี้เนี่ย จำได้ว่าเมื่อคืนยังนั้งดื่มอยู่ที่คลับอยู่เลยไหงมานอนโทรมอยู่หน้าบ้าน....หน้าบ้าน...หน้าบ้านของใครว่ะ =_____=
"ฮัลโหล เชคๆ สติยังอยู่นะ one two three " ผมเริ่มปรับจอม่านตาให้เข้าที่เข้าทางแล้วยกตัวเองให้ลุกขึ้น
"เฮ้ยยยย นี่แก!!!...........ใครฟ่ะ "
"ท่าทางเมาหนักนะมึงนี่ จงอินๆๆ กูจงอินเอง =___=" อ๋ออออ ขอโทษทีฮ่ะ สงสัยผมจะแฮงค์หนักไปนิดนึงสมองมันเลยมัวๆ ยังตั้งโปรแกรมค่อยเสร็จถึงเข้าขั้นจำหน้าเพื่อนสนิทตัวเองไม่ได้แต่ว่า.....มันเกิดอะไรบ้าง ผมมาที่นี่ได้ยังไง?
"....เมื่อคืนนี้มันมีอะไรเกิดขึ้น???"
"เอาเป็นว่าเข้าบ้านก่อนเหอะ เนื้อตัวมอมแมมแบบนี้คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก" จงอินประคับประคองตัวผมเข้าบ้านสองชั้นดูมีราคาที่ผมเข้ามาจนเกิดความเคยชิน ผมทิ้งตัวลงบนโซฟาสีแดงหรูหรามีความโดดเด่นเฉพาะตัว เผลอแปปเดียวเจ้าของบ้านก็ยกกาแฟร้อนๆมาเสริฟ์ตามธรรมเนียบไปเรียบร้อย
"ฮู้ดดด~ อ้ะ! ร้อนๆๆๆ " ผมสำลักกาแฟเล็กน้อยเพราะความร้อนและขมในเวลาเดียวกัน ส่วนใหญ่ผมก็ไม่กินกาแฟอยู่แล้วนะ ทำไมต้องมาทรมานกันด้วยไอ้ไก่ TT'
"ใจเย็นสิ ใครสั่งใครสอนให้กินกาแฟเอาเป็นเอาตายขนาดนั้นกัน เหอะ " ดูมันดูถูกผม! แหมใช่สิ พ่อรูปหล่อ พ่อหล่อเลือกได้ พ่อซาตานปานเทวดาแสนเฟอร์เฟค
"ว่าแต่...มึงมานอนหน้าบ้านกูได้ไง" จงอินยกแก้วกาแฟขึ้นจิบช้าๆ
".........อืม.........."
".........."
"ไม่รู้ว่ะ "
"เอ้า! มึงคิดดีๆ ไอ้ฮุนค่อยๆคิด" จงอินยกมือนวดขมับผมสองสามที่ออกแนวให้กำลังใจ(?) โอเคผมต้องขอบคุณมัน -__-
เข้าเรื่องๆ ถ้าให้นึกถึงเมื่อคืน เมื่อคือหรอ.....
เมื่อคืนมันเกิดอะไรนะ......
เมื่อคืนนี้......
ที่ห้องนอน............
'ลู่ฮานนน มากินตับกันเหอะ >///<♥♥♥'
'วันนี้พี่เหนื่อยจริงๆนะ เลิกงี่เง่าเลิกทำนิสัยแบบนี้ได้มั๊ย'
โอยยยยย ปวดหัว!!!!!
'ฮุนจะไปจากพี่ ฮุนจะเที่ยวฮุนจะเมาฮุนจะติดผู้หญิง ฮุนเสียใจ!...แต่ไม่แคร์!!! เรา-เลิก-กัน'
ฉึก!
ไม่ๆๆๆ นี่มันไม่ใช่ ความจริง!!!!!
ม่ายยยยยยยยย
.
.
.
"เฮ้ยๆ นึกได้ยังว่ะ " มือของจงอินสะบัดไปมาตรงหน้าผมเพื่อเรียกสติกลับมา ไม่อยากจะเชื่อ น..นี่มันอะไรกันเนี่ย ผมได้บอกเลิกลู่ฮ่านไปแล้วหรอ!!??
"กะ...กูเลิกกับลู่ฮานแล้ว!!!! "
"พรื้ดดดดดดดด~ " กาแฟที่จงอินไปเมือกี้ถูกพ่นออกมาโดยแม่งไม่เกรงใจผมสักนิด เออ เลิกแล้ว เลิกแล้วอ่ะ อึ้งป่ะล่ะ T.T
"ได้ไงว่ะ O_o "
"กูไม่รู้ กูรู้แค่กูไปบอกเลิกเค้าเว้ย บัดซบ! " ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย ผมทำอะไรไปว่ะทั้งหมดนี่มันเป็นเพราะเหล้าแท้ๆเลย ผิดไปแล้วผิดไปแล้วจริงๆได้โปรดขอให้เวลามันได้ย้อนกลับไปขอผมแก้ตัวได้มั๊ย ได้มั๊ย ได้ป่าวเว้ยเฮ้ยยยย......
"ห๊ะ! " ในเวลานั้นที่ผมนั่งสำนึกผิดคิดอะไรเรื่อยเปื่อยทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ออกมา จงอินก็อุทานเสียงดังขณะที่รับสายโทรศัพท์ของคนบางคน(?)
"เออๆ โอเค "
ปึก!
จงอินวางสายโทรศัพท์นั้นพรางถอนหายใจชุดใหญ่ อะไรที่ทำให้คนเข้มแข็งอย่างไอ้จงอินต้องถอนหายใจยาวขนาดนั้นกัน??
"อะไรจงอิน?? "
"สิ้นเดือนนี้จะมีงานแข่งขันระหว่างสองโดมขึ้นอีกแล้วว่ะ" ห๊า??? ผมหยุดอึ้งช๊อคสองของวันกับสิ่งที่จงอินบอกมาครึ่งวิ การแข่งขันระหว่างสองโดมจะต้องจัดขึ้นอีกแล้วหรอ จะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายอีกแล้วใช่มั๊ย โว้ยยยยยย อยากตายๆให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยวุ้ย lTOTl
เดี๋ยวนะ!
แต่จริงๆแล้ว....
ทุกคนภายนอกอาจจะไม่รู่เรื่องนี้มากนัก......
ในมหา'ลัยของผมนั้นมีการปกครองแบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ๆหรือเรียกอีกอย่างว่า 'โดม' ถูกประกอบไปด้วย โดมสีขาวและโดมสีดำ ซึ่งทั้งสองโดมนี้จะแบ่งการปกครองที่ต่างกันออกไปเช่น โดมสีดำปกครองส่วนเหนือ โดมสีขาวปกครองส่วนใต้ของมหา'ลัย
โดมสีขาวมีผู้นำคือ 'ซูโฮ' ครับ..นี่คือโดมที่ผมอยู่ ถึงซูโฮจะมีชื่อว่าเป็นผู้นำก็เถอะแต่ในความคิดของผม 'จงอิน' ดูจะเป็นคนที่เก๋าและใหญ่สุดในโดมด้วยซ้ำและสมาชิกคนอื่นๆที่ร่วมก่อตั้งกันมาได้แก่.... 'แบคฮยอน' ผู้ควมคุมดูแลลูกน้องคนอื่นๆร่วมกับ 'ชานยอล'โดยมี 'คยองซู' ที่เป็นคนคอยหาเงินเข้ากระเป๋าของกลุ่มได้ด้วยไม่ให้เหยื่อรู้ตัวอย่างมืออาชีพหรือที่ทุกคนมักเรียกกันว่า 'สิบแปดมงกุฎ'
โดมสีดำมีผู้นำคือ 'คริส' กลุ่มนี้มีอิทธิพลมากกับพวกที่มักชอบเสพติดความเย็นชา ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับโดมนั้นมากหรอกแค่รู้เบื้องต้นว่า 'เลย์' มือขวาของคริสดูเหมือนเป็นสมาชิกอีกคนที่ใกล้ชิดคริสมากเหลือเกิน เกินที่จะไม่ให้คิดอะไรและการหาเงินเข้ากระเป๋าของโดมนี้น่ะหรอครับ....ได้ยินข่าวลือมาว่าพวกนี้มัก 'ไถ่เงิน' จากผู้คนภายนอกโดยมี 'เฉิน' และ 'ซิ่วหมิน' เป็นคนวงการ แต่สิ่งที่พวกนี้มักเด่นกว่าโดมผมคือการต่อสู้...' เถา' ไม่ว่าจะจัดงาการแข่งขันเรื่องการต่อสู้เมื่อไหร่ก็ไม่มีใครหน้าไหนชนะมันได้สักครั้ง....
และคนสุดท้ายของโดมสีดำคือ.....
'ลู่ฮาน' คนที่คอยดเป็นคนยุติการทะเลาะวิวาท(?) ความรักของเราเกิดขึ้นก่อนที่จะมีการก่อตั้งโดมบ้าๆนี่ซะอีกแต่ผมต้องนอนเจ็บปวดใจอยู่หลายเดือนเมื่อมีกฎว่าโดมสีขาวและสีดำจะรักกันไม่ได้....แน่นอน ผมต้องคบกับเธอแค่ลับๆ คนเดียวและคนแรกเท่านั้นที่รู้ว่าผมคบกับลู่ฮานอยู่คือเพื่อนสนิทคนเดียวของผม 'จงอิน'
สวรรค์ทำไมต้องมีอะไรมากีดกลั้นระหว่างเราสองคนด้วย ทำไมต้องให้เรื่องมันมาเป็นแบบนี้ ทำไม? ทำไม! ความรักของผมสมควรแล้วใช่มั๊ยที่มันต้องจบแบบนี้.....
'พี่รู้ใช่มั๊ยว่าผมรักพี่'
ความคิดเห็น