[HunHan] Reconcile...คืนดีกันนะม๊า! [END]

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

 

จบแล้วฮ่า~










จุดเริ่มต้นความรัก นั้นล้วนมาจากใจ....

อาจไม่มีเหตุผล แต่ฉันรู้ว่ามันใช่

เธอเติมเต็มให้ฉัน รับรู้ได้ด้วยหัวใจที่สุขล้น♥






































 

nu eng

เนื้อเรื่อง

"....ม๊าลู่ฮาน~  ม๊าอย่างอนป๊าเลยนะ "   






"ชิ! "


    แก้มขาวๆกำลังพองลมจนแก้มเนียนนุ่มกลายเป็นซาลาเปาทันที และนั่นคือ....





' เมียผมเองครับ(:'    



  จริงๆแล้วเมียผมน่ารักมากกกก  น่ารักน่าซั่ม เอ้ยย! น่ารักน่าชัง-,.- เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนครับ จากวันนั้นที่ผมได้พบกับเธอ....ก็เหมือนโลกทั้งโลกหยุด เซฮุนจะหยุดที่ 'ลู่ฮานคนเดียว...'








1 ปีก่อน....




"น่ารัก.... "



"น่ารักก็จีบดิว่ะ"    


   'จงอิน' ว่าพรางจับจ้องร่างบางที่กำลังเดินอยู่ไกลๆ ซึ่งผมได้ยินข่าวมาว่าวันนี้จะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากจีนแต่มันบังเอิญ...ที่ผมได้เจอคนที่บนฟ้าส่งมาให้ ไม่ว่าจะมองมุมไหนมันก็หวานไปหมด!




"จีบไงว่ะ คนจีนนะเว้ย ให้กูพูดไงอะ T.T "





"ยากไรว่ะ พูดไม่ได้ก็ฉุดดิ"



"บ้า! มึงใช้อะไรคิดว่ะ -_____-"


     แน่นอนครับผมไม่ได้เถื่อนดิบเหมือนไอ้จงอินนิ เอ่ะอ่ะๆก็จะซั่มก็จะฉุด ผมล่ะเจ็บแทน 'คยองซู' เมียมันจริงๆ มาเรียนมหา'ลัยทีต้องมีรอบช้ำเขียว รอยมือ รอยแดงบ้างล่ะ อยากรู้จริงๆมันไปทำกันอีกท่าไหน -,.-


 

"ไป๊ ไปฉุดว่าที่เมียมึงกัน! "   ว่าแต่ปากไม่พอจงอินยังฉุดแขนผมลากไปสนามบาส! ที่คนๆนั้น(เนื้อคู่ผม)กำลังนั้งทำรายงายอยู่ เฮ้ย!!!! ไม่เอา ไม่อ้าวววว ปล่อยกู๊ ปล่อยกู~







"กูยังไม่พร้อมมมม ไอ้จงอิน ไอ้ๆ...."





ตุ้บ...




ตุ้บ ตุ้บ....




ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ.......



     ก่อนเนื้อเล็กที่หน้าอกข้างซ้ายของผมเริ่มเต้นรัวขึ้น รัวขึ้นเกินที่ผมจะสามารถหยุดยั้ง  วินาทีนี้เหมือนโลกทั้งโลกกำลังหยุดหมุนทีละเล็กละน้อยเมื่อตอนนี้....




ผมได้มายืนอยู่หน้าของเขาแล้ว...




 (ส่วนไอ้จงอินตัวการน่ะหรอครับ นู้นนน~ วิ่งตูดส่ายหนีผมไปแล้ว! )


     หน้าหวานค่อยๆเงิยหน้าขึ้นมาสบสายตากับผมช้าๆก่อนจะสร้างรอยยิ้มที่มุมปาก  สายตาคู่นั้น..ทำให้คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนต้องตกหลุกรักดัง ตุ้บ!




ทำไมคุณถึงน่ารักขนาดนี้...



ทำไมคุณถึงสามารถทำให้หัวใจของผมหยุดเต้นได้ชั่วพริบตา...





"สวัสดีค..ครับ"    ผมยิ้มให้เธออย่างเขินอาย -///-




    ร่างบางยิ้มตอบให้ผมหนึ่งทีก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับกระดาษที่อยู่ในมือ เอ๊ะ! ลืมไปว่าเธอเป็นคนจีนนี่หว่า เรามาพูดเกาหลีใส่อย่างนี้ก็ตายดิว่ะ T^T   ฮืออออ....ความรักของเราต้องมาจบเพราะภาษาหรอเนี่ย~


 ไม่นะผมผิดไปแล้วอาจารย์สอนภาษาจีน ไม่คิดเลยว่าการโดดเรียนจีนจะมีกรรมเป็นต้องจากพลัดพรากกับเนื้อคู่ พระเจ้า!!




.

.

.



"ห้องวิทย์ไปทางไหนหรอ"




หืม....???


 ส..เสียงใครน่ะ ไม่ว่าผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีใครนี่ว่ะ?? จะมีก็แต่... ร่างบางที่กำลังจ้องมาทางผมอยู่


จะเป็นไปได้มั๊ยที่เธอจะ..



"ฉันถามว่าห้องวิทย์ไปทางไหนหรอ"



 บร๊ะเจ้า!!!


เธอพูดจริงๆด้วย! เธอพูดเกาหลีได้ เธอรู้เรื่องที่ผมพูด เธอ! เธอคือเนื้อคู่ของผมมมมมมม




"อะ..อืม..คือว่า..."



"หืม?? นายไม่รู้หรอ นายเป็นเด็กแลกเปลี่ยนเหมือนกันหรอ"



"ป..ป่าว คือ...เดี๋ยวผมพาไปเอง -///-"


  พูดเสร็จเธอก็ลุกขึ้นยกเอกสารการเรียนต่างๆขึ้นมาเตรียมพร้อมที่จะเดินตามผมไป อ่า...ดูหนังสือพวกนั้นหนักจังนะ



" ช่วยนะ "   ผมยกกองหนังสือเอกสารพวกนั้นจากมือของเธอ ถึงมันจะหนักมากก็เถอะ..เพื่อเธอผมยอม ^^



"อืม~ ฉันลู่ฮาน แล้วนาย.."



"โอ เซฮุน เรียกผมว่าเซฮุนก็ได้นะ"   


"แล้วนายเรียนอยู่ปีไหนแล้วเนี่ย "


"ปี2 ครับ"


"จริงหรอ ฉันเรียนปี3แล้วนะ เด็กจังนะนายเนี่ย"



  สองร่างเดินไปพรางพูดคุยกัน ความสัมพันธ์เริ่มใกล้ชิดกันมากเรื่อยๆ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา.....













 กลับเข้าสู้ปัจจุบัน!!!!



 ปัญหาน่าหนักใจสำหรับอิเซฮุนตอนนี้อย่างมาก! มากและมาก~  เมื่ออยู่ๆคนรักที่นอนร่วมเตียงกันอยู่ดีๆเกิดงอนไม่มีสาเหตุ(?) ทำไมเหตุใดมันถึงงอนเอาๆแบบนี้ T^T




"ลู่ฮาน ลู่ฮาน! ที่รักรอผมหน่อย T[]T "


 
 คราวนี้โอกาสมาถึง ทำให้ผมเอื้อมมือไปคว้าข้อมมือของเธอได้พอดี ร่างบางหันหน้ากลับมามองผมแต่ที่ทำให้ผมจุกไปกว่านั้นคือในตาสวยๆของเธอ....มีน้ำใสๆเอ่อล้นจนแทบจะไหลออกมา



1ปีที่ผ่านมา....ผมไม่เคยให้เธอร้องไห้แม้น้อยแต่ทำไมครั้งนี้



เธอถึง......


ร้องไห้เพราะผม?......



".....ปล่อย! "



"ไม่!! ที่รักมีอะไรทำไมไม่บอกเค้า รู้มั๊ยว่าเวลาที่เค้าเห็นตัวเองร้องไห้มันเจ็บ มันเจ็บนะเว้ย!!!"



"แต่ฉันเจ็บกว่า...ฮึก"


ฉัน? นานแค่ไหนแล้วที่ผมกับลู่ฮานใช่สรรพนามที่ดูห่างเหินกันขนาดนี้ แค่งอนนิดหน่อยๆทำไมต้องเปลี่ยนสรรพนามกันด้วยนะ นี่มันโคตรเลวร้ายที่สุดสำหรับผมเลยนะ



 ลู่ฮานสะบัดมือออกก่อนยกขึ้นปาดน้ำใสๆที่เลอะตรงแก้มแล้วหันหลังเดินหนีไปอีกครั้ง แน่นอนอยู่แล้วครับว่าสามีที่ดีต้องตามตื้อภรรยาตัวเองจนกว่าจะได้รู้ว่าเธองอนเรื่องอะไร




"ไม่ต้องตามฉันมาเซฮุน...."



"...?? "



"ตัดใจจากฉันแล้วไปหาเมียใหม่ไป แบร่! ฮึก..ฮือออออ~ "




lO[]Ol   อะไรนะ!!!!!!!  ยังไม่ทันให้ผมหายอึ้งเจ้าตัวก็รีบวิ่งไปพร้อมกับร้องไห้ฮือๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 
แต่สำหรับผมตอนนี้..ขาก็ยังก้าวไม่ออกเลย หัวสมองมันช๊อคกับคำพูดของลู่ฮานกระทันหัน เมื่อกี้เธอบอกว่าอะไรนะ
ไม่ๆๆๆๆ! โนววววววววววววววววว







Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr





'ตัดใจจากฉันแล้วไปหาเมียใหม่ไป แบร่! ฮึก...ฮือออออ'







"เมียมึงโหดสาดดดด -______-"




"ยังจะเล่นอีก กูเครียดสมองจะแตกอยู่แล้ววววว TOT "





  จงอินยื่นมือมาตบหลังแนวให้กำลังใจผมเป็นพักๆ แต่ว่าไปก็อิจฉาคู่ของมันเหมือนกันนะ ดึ๊บๆดุ๊ยๆกันวันเว้นวันแต่ผมนะหรอนานๆทีครั้งปีหนึ่งจะนับครั้งได้อยู่แล้ว โว้ยยยยยยย อิจฉาๆๆๆๆๆๆ >[]<;;;;;;




"มึงคิดดีๆ ลู่ฮานงอนเรื่องอะไร ค่อยๆคิด"



".....มัน"



"??....."



"มัน...ต้อง! "



"เฮ้ย พูดมาดิ มันๆอยู่ได้"


 จงอินพูดเสร็จก็ทำท่าจะลุกหนีไปแต่ผมก็ฉุดให้มันนั่งลงไว้ก่อน



"มันต้องเป็นเรื่องที่กูไปจัดบรอดกับดาวมหาลัยแน่เลยว่ะ!! "    ใช่ ใช่แล้ว! มันต้องเป็นเรื่องนี้แน่ๆ เมื่อเย็นวันก่อนอาจารย์เรียกให้ผมไปจัดบรอดงานมหา'ลัย แต่บังเอิ๊ญบังเอิญได้ไปร่วมกันจัดบรอดกับดาวมหา'ลัยสุดสวย ลู่ฮานคงจะเดินมาให้ถึงทำให้เรื่องมันเป็นอย่างนี้


"โว๊ะ ลู่ฮานท่าจะหนักว่ะ เรื่องแค่นี้" จินอินส่ายหัวไปมพร้อมหลุดหัวเราะเล็กๆ เดี๊ยะๆว่าใครไม่ว่ามาว่าที่รักของกู พ่อจะกัดหูซะให้เข็ด แฮ่!!!



"เอ้าแล้วมึงรออะไรล่ะ รอรถขายปลาย่างรึไง ไปง้อลู่ฮานดิ"



"เออใช่! ไปล่ะเจอกันเว้ย"   หลังจากที่จงอินพูดจบผมก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าต้องกลับไปง้อศรีภรรยา ผมจึงออกแรงวิ่งไปหาเธอ...ไปที่หน้าบ้านของเธอ!





ณ บ้านเลขที่ XX/XXX



"ลู่ฮาน!!! ลู่ฮาน ที่รักกกก~ ได้ยินผมมั๊ยยยย! "



 แอ๊ดดดดดด~



ประตูบ้านที่ทำจากเหล็กถูกเปิดออกโดยผู้ชายหน้าสวยที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ไม่เจอกันเธอตั้งครึ่งวันคิดถึงแทบตายแล้วเว้ยเฮ้ย >,.<


"มาทำไม"   ร่างสวยถามด้วยใบหน้านิ่งเรียบ


"ลู่ฮานฮุนรู้แล้วนะว่าลู่ฮานงอนเรื่องอะไร คืนดีกับฮุนได้มั๊ย?"


"รู้ตัวแล้วหรอ...."  ลู่ฮานยังคงไม่แสดงสีหน้าอะไร อะไรเนี่ย อย่าทำแบบนี้เลยกวางน้อยของเค้า T^T


"ฮุนไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลยนะ "  ผมเดินเข้าไปคว้ามือของลู่ฮานของมากุมไว้อีกครั้ง


"......."   น้ำใสๆหยดเปรอะแก้มของลู่ฮานอีกแล้ว.....เธอไม่ตอบแถมยังร้องไห้แต่ผมก็รู้ว่าเธอเป็นคนไม่ปากไม่ตรงกับใจไม่เป็นไรถึงเธอไม่พูดผมจะเป็นคนพูดเอง (:


"ลู่ฮาน...ลู่ฮานรู้มั๊ยว่าลู่ฮานเป็นคนที่เซฮุนรักที่สุดเลยนะ♥ ตั้งแต่ที่ฮุนได้เห็นลู่ฮานโลกทั้งโลกก็มีแต่ลู่ฮาน คนที่ฮุนมอบหัวใจให้..."



"....ฮึก ซ..เซฮุน"  ลู่ฮานก้มหน้าลงมองมือของเราทั้งสองที่จับกันไว้แน่น


"เซฮุนไม่ชอบเวลาที่ลู่ฮานร้องไห้...เซฮุนไม่ชอบเวลาที่เราใช้สรรพนาคำว่าฉันแต่ฮุนชอบ..ชอบทำให้ลู่ฮานยิ้ม ชอบทำให้ลู่ฮานมีความสุข"   ผมใช้มือจับคางของเธอให้เงยหน้าขึ้นมา (อะไรมันจะเหมือนละครขนาดนี้ -///-)



"เค้าก็ไม่ชอบเวลาที่เซฮุนยิ้มให้คนอื่น มันหวง..ฮึก มันหวงนะเว้ย "      ร่างเล็กโผล่เข้ามากอดตัวผมไว้แน่นก่อนที่ผมจะกอดเธอกลับบ้าง สายลมอ่อนๆโชยเข้ามาทำให้ร่างบางกอดผมแน่นมากขึ้น



"ที่รักคือดวงใจของเค้า เค้าสัญญาว่าต่อไปนี้จะมีลู่ฮานคนเดียวจะไม่เหลียวมองใคร"



"แล้วก็ห้ามทำให้เค้าหึงอีกนะ "  ลู่ฮานผละตัวออกจากผมแล้วพูดประโยคน่ารักๆพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ เห็นแล้วมันช่างชื่นใจอะไรอย่างนี้ >,.<



"แล้วจะให้เซฮุนคนนี้ไปหาเมียใหม่ป่ะ 555"



"..ลองดูสิแม่จะเฉือดเซฮุนน้อยเลยคอยดู!  "   ผมกับลู่ฮ่านหัวเราะกันเล็กน้อยก่อนที่ผมจะโผล่เข้าไปกอดเธออีกที แน่นขึ้น...แน่นขึ้น...และแน่นขึ้น  วันนี้มันทำให้ผมได้รู้ว่าถ้าผมขาดลู่ฮนไปจากชีวิต ชีวิตของผมก็ไม่ต่างอะไรจากแก้วเปล่าๆที่ไม่มีน้ำมาเติมเต็ม ขอบคุณนะลู่ฮานผมเข้าใจแล้ว♥




"ผมรักคุณนะแม่กวางน้อย♥♥♥" ผมกระซิบข้างหูลู่ฮานเบาๆ



"อือ...รู้แล้ว -///-"


"แล้วลู่ฮานล่ะรักฮุนมั๊ยยย >,.<?"


    หลังจบคำถามของผมลู่ฮานก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนใช้ปากของเธอแตะลงเบาๆที่แก้มของผม


"รักสิ ไม่รักจะทำอย่างนี้รึไง♥♥"


ให้ตาย! มันเขินเว้ยเฮ้ย!!!


   ผมได้แต่มองหน้าเธอในขณะที่เธอก็มองหน้าผมและแล้วริมฝีปากของผมก็ทาบลงไปกับริมฝีปากเล็กสีชมพูอวบอิ่มก่อนเลื่อนขึ้นไปจูบบนหน้าผากของเธอ





ขอให้เรารักกันตลอดไปนะ....

ฮุนฮาน♥!

THE END

 

จบแล้ว~ เย้ๆ*จุดผลุ*
อยากจะบอกว่ายากมากที่จะหาบทหวานๆมาแต่งทั้งที่ช่วงนี้
ไรท์เตอร์กำลังอกหักแท้ๆ -_____- ชอบหรือไม่ชอบก็บอกมาเนอะเออ
คาดว่าอาจจะมีหลายคนหาถังขยะมาอ้วกเรียบร้อยแล้วใช่ม่ะล่ะ 5555
เอาล่ะแล้วมาเจอกันกับฟิคเรื่องต่อไปๆๆๆๆ ขอบคุณค้าบบบบ.