:::again::จับยัยทอมมาเป็นนักร้อง

ลำดับตอนที่ #1 : chapter1...........เปิดเรียนวันเเรก

chapter1





แก้มแหม่ยืนที่ริมหน้าต่างทอดสายตาออกไปไกลอย่างครุ่นคิด นี่เธอจะไม่มีวันทำให้พี่ชายเธอเลิกคิดที่จะพาเธอกลับไปอยู่กลับแม่เลยใช้ไหม



“เฮย!!ไอเเก้มแหม่พี่เค้กมาหาเเกโว้ย....”เสียงเบื่อหนายของเมี่ยวดังขึ้นเมื่อสาวเจ้าเดินเข้ามาในห้องเรียนที่เห็นเพื่อนสาวตัวดีนั่งอยู่หน้ากล่องของขวัญที่เเฟนคลับของสาวเจ้าหอบมาให้ทุกๆๆวันโดยที่สาวเจ้าไม่เคยเฮยปากขอ

เเม้เเต่ชินเดียว

“เออ...ขอบใจจะไปเดียวนี้เเหละ...”เสียงเศร้าสร้อยของแก้มแหม่ตอบเหมี่ยว

แก้มแหม่เดินออกไปหน้าห้องเรียนที่มีหญิงสาวที่ชื่อเค้กที่หอบกล่องของขวัญอยู่ยืนยิ้มแก้มแทบปิเมือเห็นแก้มแหม่เดินเข้าไปหาหญิงสาว

“แก้มจ๋าพี่ไปเที่ยงนิวซีแลนมาเลยซื้อของมาฝากจะ”เสียงหวานแต่แจ๊นของพี่เค้กและสายตาที่หวานหยาดย้อยส่งให้แก้มแหม่เต็ม

“(o^-^o)ขอบคุณมากๆๆเลยนะฮะพี่เค้กไม่น่าต้องเสียเงินเลย  ”สาวเจ้าส่งยิ้มหวานที่ละลายใจสาวๆๆทุกคนที่เข้าใก้ลมาให้พี่เค้ก(แหม่คุณน้องค่ามีรอยยิ้มไว้เป็นอาวุธนะเจ้าแอบมีปีกปีศาจงอกแล้วด้วยนะค่ะ)

แก้มแหม่ไม่ลืมที่จะบอกลาพี่เค้กและเดินหอบของที่พี่เค้กแฟนคลับคนสาวซื้อมาฝากเธอเข้าห้องไปด้วยเพราะถ้าช้ากว่านี้อาจารย์ที่สวยตลอกเวลาก็จะมา(ไม่ต้องส่งใสค่ะคือเค้าสวยตลอดไม่เว้นแม้แต่เวลาสอนน้องแก้มเลยเรียกแกว่า‘นกหงหยก’แถมแกชอบถามคำถามเด็กผู้ชายถ้าเด็กคนไหนตอบคำถามผิดแกจะทำโทษโดยการหอมแก้มที่หนึ่งดีนะที่น้องแก้มของพี่เป็นผู้หญิง)



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>





ออด...........ออด..............ออด(ออดดังสามคั้งเองหลอค่ะ)

เสียงออ๊ดบอกเลิกเรียนช่วงบ่ายดังขึ้นเพื่อนในห้องต่างเก้บข้าวของลงกระเป๋าเดินออกไปกินข้าวเหลือเพียงหญิงสาว2คนที่นั้งกันอยู่ในห้องคนหนึ่งนั้งเหม่ออีกคนเรียกแล้วเรียกอีก

“แก้มแหม่จ้า....ไอแก้มแหม่.....แก้มแหม่โว้ย…!”เสียงเมี่ยวเรียกแก้มหลายครั้งมากจนเรียกว่าตะโกนก็ได้แต่แก้มก้อยังไม่มีสติจนเมี่ยวต้องเขกหัวแก้มจึงรู้สึกตัว

“เฮย.....เจ็บนะเว่ย>w<”แก้มรู้สึกเจ็บหัวเอามากๆๆจึงหันไปบ่นเมี่ยว

“เออ.....ก็เขกให้เจ็บไง”เสียงกวนของเมี่ยวก็เล็ดลอดออกมา

“แล้วแกมีไรวะ....เรียกดีๆๆก้ได้”

“ฉันเรียกแกเป็นสามลอบได้แล้วมัง.........กะจะช่วนไปกินข้าว.....เห้นแกเหม่อๆๆมีไรบอกกันได้นะ”

“ก็พี่ฉันอะดิ...แกหิวหลอ?”แก้มแหม่มีสีหน้าหนักใจขึ้นมาทันที

“หิวดิ.......แกมีไรบอกกันได้นะเว่ยอย่าลืมว่ามีฉันมีไอเรียวอีคนนะที่อยู่ข้างแกเสมอ”เมี่ยวยิ้มให้เพื่อนตบหลังเบาๆๆเพื่อเป็นการปลอบ

“แกหิวช่ายปะ.......ฉันขี้เกียจไปกินข้างล่างพอดีเลยเดียวหาไรให้กินรอแป๊ปหนึ่งนะ”แก้มแหม่เดินยิ้มออกไปนอกห้อง

“คุณแฟนคลับฮะต้อนเนียแก้มหิวมากกกใครมีข้าวให้แก้มกินบ้างฮะ”แก้มแหม่พูดยังไม่ทันจบมีทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ต่างยื่นข้าวกล่องของตนมาให้แก้มทั้นที

“นี้ค่ะพี่แก้ม,น้องแก้มเอาไปเลยค่ะ”แฟนคลับของแก้มต่างยื่นข้าวกล่องให้แก้มทุกคนพร้อมรอยยิ้ม

“แล้วพวกพี่กินอะไรกันหละฮะแก้มเกรงใจจังค่ะ”แก้มแหม่ทำสีหน้าสลดลงทันที่แต่ในใจนะโหอร่อยแน่ๆๆเลยเรายิ้มอยู่อย่างปีศาจน้อย

“พี่ซื้อใหม่ก่อได้ค่ะ,เดียวหนูซื้อเอาที่โรงอาหารเอาก็ได้ไม่ต้องเกรงใจนะค่ะ”สาวๆๆของแก้มพูดออกมาพร้อมกัน

“ขอบคุณนะฮะแก้มรักพี่ๆๆทุกคนเลย(o^-^o)แก้มไปส่งนะไปกินข้างให้อร่อยนะฮะ”แก้มแหม่เดินพาพวกแฟนคลับไปส่งที่บันไดและยิ้มหวานให้อีกที

แก้มแหม่เดินถือของที่พี่ๆๆพวกนั้นเอามาให้เธอหอบเข้ามาในห้องพอดีเจอเรียวที่เดินมาพอดีเรียวจึงช่วยเธอถืออาหารเข้าไปในห้องที่เมี่ยวนั้งอยู่พอเมี่ยวเห็นกล่องข้าวก็รู้เลยว่าไอเพื่อนตัวแสบไปเอามาจากแฟนคลับของมันนั้นเอง

“ไอแก้มแกไปเอามาจากพวกแฟนๆๆของแกอีกแล้วช่ายไหมเนีย!!”เหมี่ยวมองหน้าเพื่องที่พยักหน้าหงึกๆๆขนาดที่เดินถือข้าวมาให้เมี่ยว

“ฉันกินหละนะ......อ้ามอร่อยจังเลย........เรียงกินดิ”เสียงของแก้มแหม่แสดงความพอใจกับข้าวกล่องที่กินอยู่เป็นอย่างมาก

“ใช่......อร่อยดีแล้วก็ไม่เสียเงินด้วย”เสียงเรียวดังขึ้นมาบ้าง

“เมี่ยวแกกินไปเถอะน๊า”แก้มเห็นเมี่ยวไม่กินจึงเรียกให้กิน



>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ออด......ออด........ออด

เสียงออดเลิกเรียงของโรงเรียนดังขึ้นออดโรงเรียนนี้จะกดสามครั้งเท่านั้น(ไม่รู้เหมื่อนกันนะว่าเพราะอะไร)

นางสาวจิราภรณ์  ชัยโสตถี เชิญมาพบผู้ปกครองที่หน้าโรงเรียนด่วนค่ะ

“เมี่ยวเราไปกลับก่อนนะบายเพื่อน”เมียงยังไม่ทันได้ลาแก้มก็เดินไปซะแล้ว

“พี่แก้มค่ะคบกับน้ำตาลได้ไหมค่ะ”เสียงหวานของน้ำตาลดังขึ้นพร้อมทั้งยืนดอกไม้ให้แก้มแก้มรับมาเพราะรีบ

ไม่ได้ใส่ใจอะไร

“พี่ไปก่อนนะพี่รีบจะ”แก้มหันมายิ้มให้น้ำตาลแล้วรีบเดินไปหาคนที่รอ

“ใครกันนะมารับฉันเนียคงไม่ใช่พ่อหลอก.........ไม่ช่ายพี่พีชยังไม่กลับจากอเมริกาหลอกน่าพี่บอกจะมาพรุ่งนี้นิน๊า” เเก้มพูดกับตัวเองในใจคิดว่าใครกันที่มารับเธอต้อนนี้คิวทั้วสองขมวดเข้ากากันจนจะเป็นโบอยู่แล้ว



>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>



ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หน้าตาหมดจด ริมฝีปากหนาเม้มน้อยๆ ยกมือขึ้นเสยผมสีน้ำตาลเข้มขลับอย่าลวกๆพลางมองไปที่บันไดอย่างใจจดจ่อ เค้ากำลังเฝ้าคอยใครคนหนึ่งเสียงฝีเท้าดังจากชั้นบนชายหนุ่มลุกขึ้นยืนมองเค้าส่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ พี่พีช” เสียงหวานของหญิงสาวที่เค้าเฝ้ารอถาม

“เมื่อวานนี้น่ะจ้า แก้มแหม่คิดถึงพี่มั้ย” ชายหนุ่มที่ชื่อเรียวเอ่ยถาม

“คิดถึงสิคะ พี่พีชถามทำไหมมีอะไรหรอ” เธอถาม

“คืองี้นะ....พ่อแม่พี่คิดถึง อยากเจอแก้ม ก็เลยให้พี่มาชวนไปทานข้าวเย็น” พีชบอก

“ได้สิคะ งั้นพี่ต้องพาแก้มไปบ้านก่อน...แล้วก็รอแก้มแต่ตัวด้วย” แก้มบอกพร้อมทั้งยิ้ม

>>>>>>>>>>>>>



รถยนต์คันหรูสีบอล์นแล่นไปตามถนนที่ทอดยาวอย่างสบายๆผ่านย่านการค้า ย่านชุมชนต่างๆก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยๆหนึ่ง แก้มมองสภาพรอบๆ เธอรู้สึกคุ้นตาแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่อยู่ภายในซอยนั้น เเก้มเเหม่นึกออกในทันที ที่นี่มันบ้านของพ่อเธอไม่ใช่บ้านของพีชนี้พีชพาเทอมาหาพ่อเเน่ๆๆเลย!!!











   เอาหละสิค่ะท่านผู้อ่านแก้มจะยอมเข้าไปเจอพ่อหรือไม่ต้องรออ่านตอนหน้าแล้วหละนะชอบก่อบอกเม้นไว้บ้างนะ