คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : web die 2 ll ✖ ., msn
ซันนี่ตายแล้ว
แพ้เห็ดขั้นรุนแรง
เห็ดในพิซซ่า ….ที่ฉันสั่งให้เขา
และฉันกลายเป็นแพะรับบาปไปโดยปริยาย….
จะมีคนสาปแช่ง ด่าทอฉันอีกไหม...
ฉันตัดสินใจถูกใช่ไหม ที่มาวันนี้ มาไหว้ศพซันนี่เป็นครั้งสุดท้าย...
ฉันไม่ได้อยากดูถูก หรือมาเพื่อลบลู่อะไรหรอก หวังว่าจะไม่มีใครพุ่งออกมาตบฉันแรงๆหรอกนะ
“อาริบบิ้น ลื้อยังกล้ามาอีกเหรอ!!!”
คุณนายหวงแผดเสียงดังกลางงานศพหลังฉันก้าวเท้าลงจากรถได้เพียงไม่กี่นาที สายตานับร้อยที่มองเป็นสายตาเดียว
มันเจ็บกว่าโดนตบอีก
"สวัสดีคะ" ฉันยกมือไหว้
“ลื้อมาทำมาย” คุณนายหวงชักสีหน้า
“…มาไหว้ศพคะ”
หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้ ฉันยอมรับว่ากลัวเหลือเกินกับดวงตาที่จะกินฉันไปทั้งตัว ความรู้สึกเสียใจพรั่งพรูออกมาจนเอ่อล้นเบ้าตา แต่ฉันก็ต้องกัดฟันกลั้นเอาไว้
“ยังกล้ามาอีกเหรอ !! " คุณนายหวงสะบัดหน้า โดยมีคุณนายจางมาสมทบอีกแรง
"ลื้อมันตัวซวย ลื้อมันตัวประหลาก …!!!!!!!!!”
คำพูดซ้ำซากที่ฉันได้ยินจนคุ้นหูของคุณนายจางเอ่ย(แม่ของซันนี่) ฉันผวาจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างโมโห เสียงที่เธอตวาดออกมามีแต่จะทำให้ฉันอับอายระคนหวาดกลัว
เนื้อของฉันเต้นระส่ายราวกับจะหลุดออกมา ตาเริ่มพล่ามัวเพราะน้ำในตามันบดบังแทบจะมิดอยู่แล้ว...
"ตำรวจมาจับมันเซ่ มันเป็นฆาตกร!"คุณนายจางเสียงดังลั่น โบกไม้โบกมือเรียกผู้คนให้หันมามอง
"ขอโทษนะคะ ฉันขอเข้าไปไหว้ศพเท่านั้น เดี๋ยวก็กลับแล้ว" ฉันอ้อนวอน
“ไม่ด้าย! อั๊วไม่ให้ว่าย ไม่ต้องมาเผาผีลูกอั๊ว นัง... " คุณนายจางชี้หน้า ด้วยแววตาจองล้างจองพลาญ
"นังฆาตกร!”
" ...ฉันไม่ใช่ฆาตกร!!!”
"ลื้อมันฆาตกร!" คุณนายจางว่าต่อ “ฆาตกรมันอยู่ในตัวลื้อ ลื้อรู้ม่าย ซินแซประจำตรากูลทำนายชะตาลื้อว่ายังไง”
“….”
“ซินแซทำนายว่าลื้อเป็นตัวซวยประจำตรากูล!!! ใครอยู่ใกล้ต้องชิบหายวายวอก และที่สำคัญซินแซทำนายไม่ผิกเพี้ยนเลย !!!! ”
“….”
“แม่ลื้อตายทันทีหลังจากลื้อคลอด สองปีถัดมาพ่องลื้อก็ตาย อาม่า อาอึ้ม ที่ใจดีรับลื้อไปเลี้ยง...ก็พากันตายไปหมก”
“…”
“ขนาดซันนี่ ยังตายเลย… ที่นี้จะยอมรับได้รึยังละ ว่าลื้อมันตัวโชคร้าย ตัวซวย!…”
“ตะ..แต่ ฉันไม่ได้เจตนาฆ่าซันนี่ ฉันไม่ผิด”
“ผิกสิ ความผิกติดตัว ตั้งแต่ลื้อเกิดเลี้ยวววว!!!”
….. ขาฉันแทบทรุด…หัวใจแลกไม่มีชิ้นดี ฉันถูกด่าโพล่งๆท่ามกลางผู้คนเต็มศาลา หึ...
แต่ฉันยังจับความรู้สึกวันนั้นได้ดี ความลับที่เปิดเผยจากปากคุณนายหวง
ญาติของฉันที่ออกเสียงเป็นเสียงเดียวกันว่า "ความผิดติดตัวตั้งแต่เกิด"
ฉันมันตัวโชคร้าย ตัวมาร...
"ตัวประหลาด"
----
สองเดือนเต็มๆที่ฉันเขาออกศาลเป็นว่าเล่น แต่ไม่นานก็พ้นข้อครหาไปอย่างหวุดหวิด
..จะเหลือก็แต่ข้อกังขาในใจเกี่ยวกับชะตาฉันยังคงอยู่….พี่ป้าน้าอา ต่างบ่ายเบี่ยงเมินหนีที่จะรับฉันไปเลี้ยง
สุดท้ายฉันก็ถูกตัดรายชื่อออกจากตระกูลหลี …
เป็นเหตุให้ฉันร่อนเร่ อดๆยากๆ นอนโทรมอยู่ในห้องเช่าสี่เหลี่ยมโง่ๆมานานเกือบสองเดือน
โชคร้ายใช่ไหมละ โชคร้ายจริงๆ
ฉันต้องตรวจหลักฐานอีกหลายรอบ เอกสารสีน้ำตาลหลายขนาดมีมากมายในห้องรูหนู มันกองจะท่วมหัวฉันอยู่แล้ว
ที่สำคัญคุณตำรวจบอกให้ฉันดูอย่างละเอียดที่สุด
“รูปศพซันนี่ตอนตาย ”
เอกสารเป็นปึกๆ ถูกกระจายออกจากกระเป๋า หลักฐานในรูปคดีที่ฉันเปิดดูนับครั้งไม่ถ้วน ฉันถูกพักการเรียน เกือบติดคุก แฟนบอกเลิก ถูกเพื่อนทิ้ง เหอะ ใครในโลกจะโชคร้ายเท่าฉัน….
ติ่ง ดิง ติ้ง !!
เสียงmsn เรียกฉันให้เอนตัวหันไปจอคอม พลางถือรูปศพไว้ในมือ
(บุรุษไร้นาม….)
บุรุษไร้นามงั้นเหรอ ใครวะ’ น่าแปลกนะ กว่าสองเดือนเต็มๆที่ไม่ค่อยมีใครกล้าทักเอ็ม
อย่าว่าแต่ทักเลย…ฉันทักไปก็ยังไม่ค่อยอยากจะคุย
ก็เพราะไอ้ข่าวมั่วๆว่าฉันเป็นตัวซวยแพร่งพรายออกไปนั้นแหละ ทำให้เพื่อนๆ ไม่ค่อยอยากสุงสิงกับฉัน
มีเฉพาะ เพื่อนบางคนที่หูตาไม่ค่อยจะทันข่าว ก็โทรมาคุย แต่พอรู้ข่าวเท่านั้น เงาหัวฉันยังไม่เห็นเลย
(บุรุษไร้นามsay)
สวัสดีครับ!
??? เหอะๆ ทักจริงๆนะ อิตาบุรุษไร้นามมันสวัสดีฉันด้วย -_-a
(บุรุษไร้นามsay)
คิดมากอยู่แหงเลย ใช่ไหมครับน้อง
(ริบบิ้น say)
เปล่าหนิ แค่ปวดหัวนิดหน่อย
ฉันตอบแชทกลับไป แถมตอบท้ายด้วยความเป็นนางเอก เหอะๆปวดหัวนิดหน่อย? ไม่ใช่นิดหน่อยหรอก ปวดมากเลยแหละ ปวดจนสมองจะระเบิดอยู่แล้ว ววว
(ริบบิ้นsay)
นายชื่ออะไรเหรอ
(บุรุษไร้นามsay)
ก็บุรุษไร้นามไง….
(ริบบิ้นsay)
ชื่ออะไรละ ?
(บุรุษไร้นามsay)
คุณไม่เข้าใจคำว่าไร้นามเหรอ
กวนประสาทจริงๆ! อิตาบุรุษไร้การศึกษา!!!
แปลกๆนะที่คุยกับคนแปลกหน้าที่ทักแชทมา แถมยังยียวน กวนบาทาแบบนี้…
แต่ก็เอาน่า มีคนกวนประสาท ยังดีกว่าอยู่เหงาๆโดดเดี่ยว ถึงแม้จะชินกับคำว่าโดดเดี่ยวตั้งแต่พ่อจากไปก็เถอะ (เข้ามาโหมดดราม่าอีกแล้วเราTT)
(บุรุษไร้นามsay)
ทำไมเงียบจัง
(ริบบิ้นsay)
ถ้าไม่บอกว่าชื่ออะไร เราจะไม่คุยด้วย!
(บุรุษไร้นามsay)
ไม่รู้จักผมเหรอ
ถามแปลกๆอีกละ
อิตาบุรุษไร้การศึกษา ใครจะไปรู้จักนายเล่า เพิ่งคุยกันไม่ถึงห้านาที แถมชื่อก็ไม่ยอมตอบ โอ๊ยยย ! หรือว่าเพื่อนอำเรา?
(ริบบิ้นsay)
ไม่รู้จัก !
(บุรุษไร้นามsay)
แต่ผมรู้จักคุณ!!!
รู้จักฉัน? เอ๊ะ หรือว่าเพื่อนแกล้ง ด้วยความอยากรู้คำตอบ นิ้วเล็กฉันก็รีบคลิกหาข้อมูลอีเมล์ทันที
แฟ้มประวัติ
คลิก!
… ว่างเปล่าแฮะ
อิตาบุรุษไร้การศึกษาไม่มีประวัติอะไรเลย
นอกจากรูปภาพช็อคโกแลทตราเอ็มแอนด์เอ็ม เพียงรูปเดียวในแฟ้มประวัติอีเมลล์…
แม้แต่กูเกิ้ล ก็ค้นหาชื่อเอ็มแปลกประหลาดนี้ไม่เจอ !
ติ่ง ดิง ติ้ง !!
เสียงmsn ดังขึ้น ฉันรีบย่อหน้า ดูหน้าต่างแชทเอ็มทันที
(บุรุษไร้นามsay)
ดูอะไรอยู่ …
(ริบบิ้นsay)
เปล่านะๆ ไม่ได้ดู ไม่ได้ค้นประวัติ ไม่ได้ทำอะไร...(โอ๊ยแม่นางริบบิ้น ซื้อบื้อจริงจริ๊ง จะไปบอกเขาทำม่ายยย จากไรเตอร์ จุ๊บๆ)
(บุรุษไร้นามsay)
เปล่า ผมหมายถึงในมือคุณต่างหาก
ในมือ… “รูปศพซันนี่ตอนตาย”
รู้ได้ยังไงอ่ะ ว่าเรากำลังถือรูปถ่ายอยู่ หน้าฉันค่อยๆก้มมองมือเล็กขาวซีดเย็นเยือก ที่มีแผ่นฟิล์มบางๆสองใบอยู่
รู้ได้ยังไง ?
ฉันส่องหน้าต่าง เผื่อว่าคนข้างบ้านหรือโรคจิตแถวๆนี้อาจจะแกล้งฉันก็เป็นได้ หรือบางทีจะต้องเป็นพวกมิจฉาชีพที่กำลังคิดทำมิดีมิร้าย ฉันส่องเต็มที่แต่ก็ไม่มีร่องรอยความผิดปกติแม้แต่น้อย
ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะปิดเครื่องหนีเจ้าโรคจิตไปแล้ว แต่สำหรับฉันไม่ใช่ ฉันอยากจะรู้นักว่าหมอนี้เป็นใคร!!! ความอยากรู้มันมีมากกว่าความคิดที่ว่า "ปิดเครื่องหนีมัน"
(บุรุษไร้นามsay)
น้องริบบิ้น เงียบทำไมละ
"ให้ตายเถอะ โรบิ้น" หมอนี้มันรู้จักชื่อฉัน !!
ฉันได้แต่อึ่ง และนั่งอ้าปากค้างกับการสนทนา
ใครจะไปเชื่อว่าคนแปลกหน้าคนนี้มัน...มันรู้จักฉัน แถมยังรู้อีกด้วยว่าฉันถือภาพถ่ายอยู่
อิตานี้ไม่ธรรมดาแล้ว..
ฉันนั่งคิดอยู่นานสนองนาน ความกลัวระคนกับความแปลกใจ ฉันได้แต่เงียบไม่ยอมตอบแชทตานั้น มันรู้สึก...ยังไงละ ผวา!
สยองขวัญลึกๆที่ฉันคุยกับคนที่รู้จักชื่อฉัน รู้ว่าฉันกำลังคิดมาก
ที่สำคัญมันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ มันต้องเป็นใครสักคน...อาจจะเป็น โรคจิต วิปริต หรือไม่ก็มิจฉาชีพ
(ริบบิ้นsay)
นายเป็นใครกันแน่ !
(บุรุษไร้นามsay)
ผมคือคนที่ฆ่าน้องชายคุณ
ความคิดเห็น