คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : web die 2 ll ✖ ., sunny pizza
ซันนี่เด็กหนุ่มวัยสิบห้า เหมอมองยังหน้าต่างอย่างสิ้นหวัง
สองปีแล้วสินะ ที่ซันนี่ไม่ได้ออกไปไหนเลย!!
ซันนี่ป่วยเป็นโรคฮิคิโคโมริ โรคที่ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องโดยไม่ออกไปพบปะผู้คน ไม่ไปโรงเรียน ไม่แม้แต่จะก้าวออกไปจากห้องด้วยซ้ำ… แต่ต่อมความต้องการของเด็กน้อยยังมีมากล้น หนำซ้ำยังมากกว่าคนปกติทั่วไป ชนิดว่าถ้าขาด ต้องเสียเลือดเสียเนื้อเลยทีเดียว ซันนี่ติดเกมส์กับการ์ตูนอย่างบ้าคลั่ง ซึ่งก็เป็นหน้าที่ของ ริบบิ้น…สาวสวยที่เอาอาหารกับการ์ตูนมาส่งให้เขาตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมา
“เซงชะมัด”
เขาสถบเบาๆก่อนจะเข้าสู่โลกออนไลน์อีกครั้ง
ตัวเขาเองก็เบื่อโลกออนไลน์ เบื่อเกมส์ที่เล่นแล้วเล่นอีก เบื่อเพื่อนในเน็ตที่ชวนคุยแต่เรื่องรักๆใคร่ๆ เบื่อหนังเน่าๆที่จุดจบสวยหรู
เขาใช้เวลาสองปีแล้วที่คลุกอยู่กับมัน แต่ไม่มีอะไรเร้าใจเลยสักอย่าง มีแต่อะไรซ้ำซากจำเจ !!
นิ้วเล็กกดคลิกไปมั่วๆจนกระทั่ง…
พรึบ!!!
“สวัสดีความตาย …”ชื่อเว็บไซต์ปรากฏขึ้นมาทันทีหลังจากที่ซันนี่เผลอคลิกอย่างไม่รู้ตัว
“ดาวน์โหลดความตายถึงที่ เดลิเวอร์รี่ถึงบ้าน” สโลแกนชวนคนหัวลุก เด้งขึ้นกลางจอคอมทำเอาซันนี่แทบหงายหลัง ดวงตาเด็กน้อยเบิกขึ้นอย่างแตกตื่นกับเว็บไซต์แปลกประหลาดที่บังเอิญคลิกเจอ
ซันนี่ค้นพบเว็บไซต์ที่ถูกใจแล้ว มันคือสิ่งที่เขาต้องการ แปลกใหม่ แหวกแนว
Down lode death for somebody click
Save video click
Save av. video click
Be horrified online click
something click
คุณอยากได้อะไร อยากแต่งงาน อยากรวย อยากมีรถ หรือคุณอยากดูใครบางคนร้องไห้ละ…ใครก็ได้ เพื่อน ศัตรู แฟนเก่า หรือแม้แต่คนข้างบ้าน !!! คุณอยากให้มันเจ็บ ให้มันอาย หรือเอาให้ตาย เพียงแค่คลิกเดียว เราบัลดาลให้คุณถึงที่ แถมคุณไม่ต้องทำอะไรพวกนี้เลย คุณนั่งอยู่หน้าคอม สบายๆ แค่คลิกเดียวแลกกับเงินเล็กน้อย ทางเราจะบริการให้คุณเองโดยอัตโนมัติ แล้วคลิปของมันจะถูกแชร์ทั่วเว็บสวัสดีความตาย ของเรา J
คำโฆษณาเหลือเชื่อปรากฏต่อสายตาซันนี่หลังจากคลิก Down lode death for somebody click ชายหนุ่มอ่านจบก็ได้แต่หัวเราะ หึหึ ในลำคอ มันท้าทายมากในความคิดของซันนี่
“ ตายจริงๆเหรอ …” ซันนี่ครุ่นคิดเล็กน้อย แต่นิ้วเล็กก็คลิกดาวน์โหลดทันที
คุณจะดาวน์โหลดให้ใคร..
ซันนี่จ้องคำถามนั้นอย่างใจจดใจจ่อ หัวสมองเริ่มประมวลผลว่าสมควรดาวน์โหลดให้ใคร ของขวัญชิ้นสยองสมควรจะเป็นของ … ยัยริบบิ้น ดีมั๊ย? ยัยงั่งที่แม่จ้างมาดูแลเรา ชอบทำตัววุ่นวาย งั้นเอายัยงั่งนี้แหละเป็นหนูทดลอง ว่ามันจะตายจริงๆเหมือนในเว็บบอกหรือเปล่า
ครืดดดดดด ดดด !!
เสียงสั่นโทรศัพท์ทำให้ซันนี่กระโดดไปรับสายที่หัวเตียงทันที
“ฮัลโหล่ นี่พี่ริบนะ ซันนี่พูดอยู่หรือเปล่า”
“…..”
“ ซันนี่อยากกินอะไรมั๊ย?”
“…..”ยัยริบ!! หึ ท่าจะตายยากนะ กำลังคิดถึงก็โทรมาพอดีเลย
“ซันนี่อยากกินอะไรมั๊ยจ้ะ”
“….”
“อย่าเพิ่งวางหูนะ เดี๋ยวฉันจะสั่งพิซซะ”
ปังงงงงงง!!!
ซันนี่วางสายอย่างแรงก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่ม พลางคิดภาพพี่ริบบิ้นถูกฆ่าตาย มันคงสนุกพิลึกที่นั่งมองมิลานกรีดร้องเจ็บปวด ค่อยๆทรมาณจนตายกลายเป็นศพ
เด็กน้อยยิ้มแสยะราวกับว่าชีวิตริบบิ้นไม่มีค่าอะไรเลย
เอ๊ะ! แล้วจะโดนตำรวจจับหรือเปล่า
คุณจะดาวน์โหลดให้ใคร.. คำถามตระหง่านหน้าจอ เชิญชวนให้ซันนี่คลิกตกลง
แต่หลังจากนั้นละ ... ตำรวจจะไม่จับเหรอ ?
เอาเถอะน่า ไม่เป็นไรหรอก' เสียงกระซิบแวบขึ้นมาในสมอง
ในพริบตาเดียว เด็กน้อยก็นิ่งราวต้องมนต์สะกด เขาตัดสินใจพิมพ์ชื่อริบบิ้นลงไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากพิมพ์ชื่อเสร็จ เขาก็หัวเราะลั่นชอบใจ ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ฆ่าเองซะหน่อย ตรวจจะจับเรายังไงได้เล่า
-คุณต้องการให้อาย เจ็บหรือตาย…
-ขอข้อมูล..
-ที่อยู่
-ปัจจุบันคุณอยู่ที่ไหน
คำถามมากมายรันขึ้นบนจออย่างไม่ลดละ
นิ้วเล็กตอบคำถามอย่างพลันวัน ตอบแล้วตอบอีก จู๊จี้จนซันนี่เริ่มหงุดหงิด
“ถามเหี้ยอะไรนักหนาว่ะ น่ารำคาญชิบหาย”
เขาเริ่มตอบคำถามไปอย่างห้วนๆโดยไม่คิดไตร่ตรอง เด็กน้อยคลิกyesไปทุกคำถามจนคำถามสุดท้ายที่เค้าตัดสินใจตอบตกลง โดยหลงพิมพ์ชื่อตัวเองลงไป
ตอบอีกครั้งคุณจะดาวน์โหลดให้ใคร..
ตอบ ซันนี่
คลิก
“เห้ยยยยยยย!! ” ซันนี่ที่ยิ้มกว้างเหมือนคนโรคจิต บัดนี้ใบหน้าเขาซีดเผือก ด้วยอารามตกใจซันนี่กดชัดดาวน์ปิดเครื่องทันที
“ไม่ใช่แล้ว!!”
เขาร้องบอกตัวเองเสียงดังกลบความหวาดหวั่นในก้นบึ้งหัวใจ ในสมองสับสน วนเวียน เมื้อกี้เขาพิมพ์ชื่อตัวเองลงไปให้ตายสิ
“กูทำอะไรวะเนี่ย ” เขาส่ายหัวทันทีหลังจากพูดจบ จ้องมองรอบกายด้วยสายตาหวาดระแวง ทั้งกลัว ทั้งไม่กลัว มันสับสนอย่างบอกไม่ถูก หัวใจน้อยๆเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ บอกตัวเองเพียงว่า ถ้าแมร่งออกมาฆ่ากูจริงๆนะ กูจะบีบคอให้ตายคามือเลย
ความกลัวลึกๆทำให้ซันนี่หมดอารมณ์ที่จะเล่นเกมส์หรืออ่านการ์ตูน ตอนนี้เด็กน้อยได้แต่นั่งกอดเข่าข้างเตียงอย่างเงียบๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่สัญชาตญาณบอกให้ซันนี่อยู่นิ่งๆดีกว่าจะโวยวาย
ความเงียบทำให้ซันนี่เผลอหลับไป นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เขาก็หลับตาลงนอนท่ากอดเข่านั้นแหละ
เพราะฮิคิโคโมริหรือเปล่าที่ปั่นสมองเขาให้เชื่ออะไรง่ายดายไปหมด เว็บไซต์ที่สร้างขึ้นเพื่อฆ่าคนนะหรือ ที่ซันนี่กำลังกลัว…
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
เสียงกริ่งดังจากหน้าบ้าน ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ ซันนี่ลุกขึ้นพรวดทันที
“ใครวะ!!!”
ซันนี่ตะโกนถาม
เงียบ
เงียบ
ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากคนแปลกมีเพียงเสียงกริ๊งที่ดังต่อเนื่อง และไม่มีทาทีว่าจะหยุด
“กูถามว่าใคร!!!”
“มาส่งพิซซ่าครับน้อง”
เสียงตอบกลับจากข้างล่าง ทำให้ซันนี่โล่งใจอย่างบอกไม่ถูก สงสัยยัยริบบิ้นจอมวุ่นวาย โทรสั่งพิซซ่าให้ละม้าง
นี้ก็จะทุ่มแล้ว ...
ความหิวทำให้ซันนี่วิ่งลงไปรับถาดพิซซ่าอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ไม่อยากเจอหน้าคนส่งพิซซ่าก็เถอะ ก็ซันนี่ไม่ค่อยได้พูดกับใคร มนุษย์สัมพันธ์ติดลบเลยก็ว่าได้
ชายส่งพิซซ่ายืนอยู่นอกประตู พร้อมกับกวาดสายตามองเข้ามาข้างในบ้าน ด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น ถ้าไม่บอกว่ามาส่งพิซซ่า กูว่าแมร่งขโมยชัวร์เลย
“269บาทครับ”
ซันนี่ไม่ตอบ ขาเดินไปหยิบเงินในกระปุกหลังทีวี ส่งให้ชายแปลกหน้าที่ทำท่าที่ลับๆล่อๆ
“น้อง ทำไมไม่เปิดไฟละครับ มืดจัง”
“…..” เจือกกับกูทำไมวะ
“เปิดไฟบ้างก็ดีนะ แล้วนี้อยู่บ้านคนเดียวเหรอ”
“….”
“ไม่กลัวผีเหรอ”
“ไม่กลัว ยุ่งนักนะมึง” ซันนี่ต่อท้ายประโยคใน ก่อนรีบเดินฉับๆไปปิดประตูโดยไม่สนใจเสียมารยาทในการบอกลาแขก
อย่างน้อย ไอ้บ้านี้หมดหน้าที่แล้วก็ควรจะรีบไปให้พ้นๆ ไม่ใช่มายืนทำท่าทางยังกับโจรแบบนี้
“ไม่กลัวคนมาฆ่าเหรอ...”
เสียงนั้นทำให้ซันนี่หยุดชะงัก หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อเริ่มไหลตามเนื้อเย็นๆของเด็กน้อย หัวใจสั่นระริก ดวงตาที่เบิกกว้าง หวังอยู่ในใจ อย่าให้ความกลัวของเด็กน้อยเป็นจริง
“เปิดไฟไว้เถอะครับน้อง" ชายส่งพิซซ่าหน้านิ่ว "คนข้างนอกจะได้รู้ว่ามีคนอยู่... พวกโจรจะได้ไม่เข้ามาปล้น ”
ซันนี่ได้ฟังก็ถอนหายใจยาวเหยียดด้วยความรู้สึกโล่งอก ชายส่งพิซซ่าโบกมือพร้อมคำลาสุดท้ายก่อนประตูจะปิดสนิท
จ่อกแจ๊กๆ
ซันนี่ถือพิซซ่าไว้ในมือ เขาอ้าปากกว้าง ก่อนจะยัดพิซซ่าเข้าไปในปากทีละคำ เด็กน้อยกินต่อไปไม่พ้นสามชิ้นเขาก็อิ่มจนเรอออกมา พร้อมกับซดน้ำในขวดตาม
อึก …!
ยังไม่ถึงสามนาที ดวงตาซันนี่สั่นคลอนไปมา มือน้อยจับหมับไปที่ลำคอ อะไรวะเนี่ย อยู่ๆก็คันคอ
ซันนี่ ดื่มน้ำตามไปอีกหลายอึก หวังว่าจะทำให้อาการคันหาย …
แต่ก็ไม่หาย!!!
ซันนี่หลับตาพร้อมกับเอามือเกาเบาๆรอบลำคอ มันคันข้างในคอมากกว่า เหมือนกับเป็นไซนัสที่คอ สงสัยน้ำไม่สะอาด
“โอ๊ยยยยยย แมร่งเอ๊ย คัน”
สามชั่วโมงผ่านไปอาการคันก็ไม่ทุเราลง มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น จนต้องหาอะไรแหย่เขาไปในคอ เพื่อบรรเทาอาการ
“อึกกก กะกึก …..อ่า …! กึกกะกึก ”
นิ้วเรียวยาวล่วงลึกไปในลำคำ เพื่อขูดเนื้ออุ่นๆ เสียงเสียดสีดังจนเด็กน้อยเริ่มหวาดกลัว ความผวาผุดขึ้นในสมองน้อยๆ
"เหี้ยยย แมร่งเหี้ย..." เด็กหนุ่มครางออกมาอย่างเจ็บปวดทรมาณก่อนจะเริ่ม ดึงนิ้วออกมาช้าๆ
ลิ้มเลือดเปอะตามนิ้วอย่างน่าสะอิดสะเอียน กลิ่นคาวเลือดคลุ้งทั่วลำคอ ระเหยออกมาจนเด็กน้อยรังเกียจที่จะสูดอากาศ เขาหายใจยากลำบาคขึ้นด้วยกลิ่นเหม็นสุดจะทน
“โฮกกกกกกก ..กก”
อ้วกระคนเลือด พุ่งพรวดออกมาจากปาก เด็กน้อยปัดเศษสกปกออกก่อนจะหาของมาบรรเทาอาการคันนั้นต่อ!
"ห แหวะ!"
เลือดสด!!! อ้วกของซันนี่เต็มไปด้วยเลือด แต่เด็กน้อยไม่ได้ตื่นตระหนกกับอ้วกแม้แต่น้อย เขาสนใจอาการคันมากกว่า แปรงสีฟัน ถูกนำมาล่วงเข้าไปที่คอเพื่อหวังให้หาย
เด็กน้อยเอาแปรงขยี้เข้าไปในปาก ขยี้ ขยี้ !! ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ยิ่งทำก็มีแต่จะอ้วก ซันนี่วิ่งออกจากห้องน้ำ ด้วยอาการร้อนรน มือน้อยนั้นป่ายปัดสิ่งของสะเปะสะปะโดยไม่สนใจ ก่อนจะทรุดไปเต้นอยู่กับพื้น
“อ๊ากกกกกกก อะ …..อึก”
ลวดแขวนเสื้อที่เด็กน้อยเพิ่งคว้ามา ถูกขูด ขัด ไปมาที่คออย่างรวดเร็วจนเกิดเส้นสีแดงเป็นรอยเต็มคอ
ขูด!!!
ขูด!!!
ขูด!!!
ร่างเล็กกลิ้งไปมาอยู่กับพื้น มือน้อยขูด ขย้ำไปที่คอจนแทบจะแหวกเนื้อออกเป็นส่วนๆ เลือดเข้มดำไหลทะลักเหมือนไก่ถูกเชือด เสียงอูอี้ดังอย่างเจ็บปวด ซันนี่หายใจเฮือกสุดท้ายก่อนจะแน่นิ่งไปในที่สุด
ไม่มีคำสั่งลาก่อนตาย ไม่มีคำพูดจากเด็กน้อยแม้แต่คำเดียว ร่างไร้วิญญาณนอนจมกองเลือดด้วยแววตาอ้อนวอนขอชีวิตจากยมทูติ มือเกร็งยังค้างอยู่ที่คอ เลือดยังไหลรัวไม่หยุดแต่ก็ไม่มีเสียงเต้นจากหัวใจ ตายแล้ว เด็กน้อยลาโลกไปด้วยวัยเพียงสิบห้าปีเท่านั้น...
----
หลังรถสิบล้อ ที่ดูเหมือนรถขนส่งไอติมธรรมดาๆ แต่เมื่อเข้าไปแล้วข้างหลังรถมีคอมอยู่หลายตัว พร้อมกับเครื่องมือแปลกๆมากมาย ถูกจัดวางอยู่อย่างมั่วๆ ไม่ว่าจะเป็นเครื่องมือแพทย์ เครื่องมือซ่อมไฟ มีทั่งชุดตำรวจ ชุดเมดและที่สำคัญมีชุดพนักงานพิซซ่าอยู่ในนั่นด้วย !!!
พวกเขากำลังซุ่มดูภาพซันนี่บนจอคอมอย่างใจจดใจจ่อ
“ คุณคิดว่าเด็กคนนี้ตายยัง?”
อัลคิล หัวหน้าทีมงานเอ่ยถามลูกน้อง
“โห่ พี่…มันกระซวกคอตัวเองขนาดนี้ ตายห่าเป็นผีเฝ้าบ้านแล้วละครับ” ลูกน้องผมสีทอง ท่าทางก๋ากั๋นตอบทันควันพร้อมกับหน้าตาตื่นตระหนก
“เคสนี้สยองชิบหาย ….”
“เอาไงต่อครับพี่คิล” เสียงตระหนกของลูกน้องอีกคนถาม
“ พวกคุณจัดการเก็บกล้อง ล็อคเว็บจากคอมน้องซันนี่ ตัดภาพออกอากาศ อ่อ เทปนี้ จำกัดเฉพาะกลุ่มวีไอพี”
ไอ้ผมทองหันไปสั่งทีมงานเสร็ด ก็รีบเดินโหยงๆมาสนทนากับอัลคิลต่อหวังจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้างานทั้งหมด
“น่ากลัวมาก ภาพยังติดตาผมอยู่เลย ไม่รู้พวกเชี่ยๆในเว็บแมร่งชอบดูได้ไง สยอง!”
“ แรกๆก็แบบนี้ละ… ไม่นาน จะมีงานใหญ่ น้องอย่าป๊อดซะก่อนละครับ”
“ครับพี่ ” ไอ้ผมทองตอบหน้าเจื่อนๆ
“คิดๆไปแล้ว ถ้าไม่กลัวตำรวจนะ จะเอาศพเด็กซันนี่ไปขายตลาดมืดด้วยซ้ำ สินค้าแบบนี้กำลังเป็นที่ต้องการ ฮี่ๆ ๆ”
เสียงหัวเราะรอดเร็ดไรฟันดังเบาๆ แต่แฝงไปด้วยความเลห์เลี่ยมและความน่าสะพรึงกลัวมากมาย ภายใต้ใบหน้านิ่งๆของอัลคิลเต็มไปความอำมหิต
มือเย็นของอัลคิลแตะหลังไอ้ผมทอง “ว่ามั๊ยละ…ฮ่ะๆๆ”
“ฮ่ะๆๆๆ ว่างั้นแหละครับ (ลูกพี่ว่าไงลูกน้องว่างั้น)”ไอ้ผมทองหัวเราะเอิ๊กอ๊ากด้วยความเสแสร้ง พลางเหลือบตามองอัลคิลอย่างเสียงขวัญ
ไอ้หมอนี้มันโหดขั้นเทพเลย
“ฮ่าๆๆๆ ขายศพ อาชีพนี้น่าสนแฮะ”
“แหะๆ”ไอ้ผมทองหัวเราะแห้งๆตอบไป
ไอ้ห่าอัลคิล แมร่งจิต! ไอ้เวรนี้มาเป็นเจ้านายเราได้ไงวะ ประสาทแด๊กแน่กู(<<ลูกน้องคิดในใจ)
ความคิดเห็น