อสูรพฤกษา

ลำดับตอนที่ #1 : 1 demom___the end

 รถเบ็นซ์สีดำวิ่งสู่เทือกเขานับพนา เส้นทางผ่านไร่นับร้อย ถนนที่คดเคี้ยวไกลสุดลูกหูลูกตา

        สักพัก...รถก็แล่นขึ้นสู่ทิวเขาสูง อากาศเริ่มเย็นลง พืชพรรณในป่าเริ่มแปลกตา ทิวทัศน์นอกหน้าต่างชวนขนลุกซู่  จนทำให้แทบลืมว่านี้คือโลกมนุษย์  หญิงสาวเริ่มตั้งคำถามในหัว  หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอท่ามกลางสถานที่ห่างไกลผู้คนเช่นนี้
จะมีหนทางรอดบ้างหรือไม่?
แถมโรงพยาบาลก็อยู่ไกลหลายร้อยกิโลเมตร นึกไม่ถึงว่าตระกูลมั่งคั่งจะมีชีวิตอยู่ได้บนภูเขาที่ห่างไกลผู้คน...

  "อันดา"  หญิงสาวร่างบาง ผิวขาวผ่องเหมือนใยไหม ผมยาวถูกมัดอย่างลวกๆ ใบหน้าชมพูนวลรับกันดีกับดวงตากลมโต  
เธอสวมกระโปรงพริ้วๆ เสื้อแขนยาวสีขาว ในมือกุมแหวนไว้แน่น แหวนประจำตระกูลดิเรกฤกษ์ แหวนวงเล็กๆที่พรากเธอจากเมืองใหญ่ที่แสนศิวิไลเข้ามาสู่ดินแดนหมอกหนาบนยอดเขาสูง

  เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด

รถหรูมีอันต้องจอดกลางคัน

"มีอะไรเหรอคะ" อัณณ์ดารีบผลักประตูออก
"รถเสียครับ คุณหนู" สาวน้อยได้ยินสรรพนามก็ถึงกับเบิกตา รู้สึกกระดากที่ถูกเรียกว่าคุณหนู

 "นี้ลุง... ไม่ต้องเรียกคุณหนูก็ได้"

"ไม่ได้หรอกครับ " ชายชราเอ่ยก่อนจะหันหลังไปเปิดกระโปรงรถ

  "รถเสีย เป็นอะไรอีก" ชายชราพึมพำ

หญิงสาวซอยเท้าเข้าไปใกล้ ส่องดูก่อนจะถอนหายใจ
"แค่หม้อน้ำแห้งเองคะ"
"จริงด้วย" ชายชราขานรับ พลางกุลีกุจอไปหยิบน้ำกลั้นในรถมาเติม ก่อนที่จะสตาร์รถเริ่มออกเดินทางสู่ประตูดิเรกกฤษ์อีกครั้ง

           ตระกูลดิเรกฤกษ์ที่ใครๆต่างลือกันหนาหู ว่าเป็นตระกูลต้องคำสาปที่ชดใช้วนเวียนไม่มีจบสิ้น

หลายๆรุ่นต้องเผชิญแบบเดียวกันไม่มีผิดเพี้ยน  ประวัติศาสตร์ที่ย้อนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และมันคือ ...โศกนาฏกรรมภายในตระกูล

 นั้นอาจจะเป็นเหตุผลที่ตระกูลดิเรกกฤษ์อยู่แบบไม่หวือหวามาหลายชั่วอายุคนจนเวลาล่วงหลายร้อยปี ชาวบ้านในระแวกต่างลืมเหตุการ์ณเลวร้าย ในขณะที่ผู้คนยุคใหม่เริ่มเกิด

      กาลเวลาปิดตำนานลึกลับของตระกูลลอยหายไปพร้อมฝุ่นธุลีบนถนนสายเล็กที่เป็นดินแดงขรุขระ บัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นถนนลาดยางมะตอย เส้นทางสู่ประตูคฤหาสน์แห่งตระกูลผู้ดีเก่าแก่ร่ำรวยและเป็นที่ร่ำลือในสังคมว่ามีทรัพย์สมบัติตั้งแต่สมัยโบราณซ่อนอยู่
ซึ่งตอนนี้คงมีมูลค่านับไม่ถ้วน

 แต่ชื่อของดิเรกฤกษ์ไม่โด่งดังในแวดวงผู้ดีมากมายนักหรอกคงเป็นเพราะการวางตัวลึกลับ ผิดมนุษย์ของคนในตระกูลนั้นเอง