[EXO] LoveTravel การเดินทาง...'

ลำดับตอนที่ #2 : ONE [อ ย่ า ดื้ อ น ะ ค รั บ]

"เปิด...เปิด!!!"     




    ทันทีที่ผมสามารถจับประตูรถได้ ผมก็จัดการขู่เข็ญอย่างเอาเป็นเอาตาย ... ใช่ครับ ผมชานยอล ผู้ที่ไม่ยอมใครแม้กระทั่งคนที่ไม่รู้จักก็ตาม บอกตรงๆที่ผมต้องทำอย่างนี้เพราะมันไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วจริงๆ =____=;  




"นี่ๆ คนที่อยู่ในรถน่ะ ถ้าไม่เปิดรถให้ฉัน..ฉันจะกระโดดเกาะหลังรถคันนี้ไปจริงๆด้วย!"       ดูเหมือนคำขู่ของผมจะได้ผลคนในรถเปิดประตูออกมาอย่างที่ผมอยากให้เป็นแต่ผมก็กระอึกกระอักเล็กน้อยเพราะปมคิ้วของเขาที่มัดกันเป็นปมแน่น




   ชายร่างสูงถอดแว่นดำดูมียี่ห่อออก เผยให้เห็นตาคมสีดำปนน้ำตาลหน่อยๆ ผมสีทองถูกเซ็ทเป็นทรงเท่

ยากที่จะไม่ใจหวั่นไหวเมื่อแรกเห็น...






"นาย..คนหรือผีจูออนว่ะ"        เหมือนภวังค์ที่เกิดขึ้นมาเมื่อกี้นี้จะทล่มลงไปต่อหน้าต่อตาร่างสูงจ้องมาหาผมด้วยสายตาไม่ค่อยน่าไว้ใจ แต่ที่นายนั่นพูดมา..ลืมไปเลย! ผมรีบจัดการกับผมตัวเองพอรวบรัด(แอบอายเล็กๆนะ -,.-)



"ฉันเป็นคน ผีที่ไหนจะมายืนโบกรถข้างทางแบบนี้ล่ะ "   ผมพูดพรางจัดแจงผมเพิ่มเติ่มเล็กน้อย



"แบบนี้ใช่มั๊ยที่เรียกว่าโบกรถน่ะ ถ้าผมจอดรถไม่ทันชนคุณขึ้นมาจะทำยังไง"      แบะๆๆ บ่นเป็นคนแก่ไปได้ หน้าตาก็หล่อนะแต่ไม่คิดเลยว่าในหัวสมองเขาจะตึงเครียดขนาดนี้



 
"เออๆผมขอโทษ ว่าแต่คุณช่วยพาผมไปโรงแรมหน่อยรถผมมันเสีย"  ผมชี้นิ้วไปตรงรถมินิสีแดงของผม เขาพยักหน้างึกงักเป็นอันว่าเข้าใจแต่สีหน้าดูไม่รับแขกสักเท่าไหร่ เอาเถอะหม่ามี๊สอนว่าหน้าต้องด้านถึงจะเอาตัวรอด -____-



  ผมยิ้มฝืดๆไปให้เขาก่อนเปิดประตูขึ้นรถ ให้ตายเหอะ! ไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนนิสัยเข้มขึมเข้าถึงยากเท่านี้มาก่อนเลย ถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆให้ตายผมก็ไม่อยู่กับคนแบบนี้หรอก :p 



"ว่าแต่คุณชื่ออะไรหรอ"    ผมถามชายที่กำลังบิดกุญแจรถออกตัว



"คริส.."



"อ้อ ผมชานยอลนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ!"   



"อืม"     อืม...คำเดียว คำสั้นๆได้ใจความจากผู้ชายชื่อ 'คริส'  เป็นคำสั้นๆที่แทงใจผมมาก -,.- หน้าเขาเอาแต่มองทางหน้าใจคอจะไม่ชวนคุยเลยใช่มั๊ย มาจากไหน มาทำไม ทำงานอะไร ลูกเต้าเหล่าใคร ไม่ถามเลยใช่มั๊ย!?




"ผมชอบเดินทางน่ะ ไปนู่นไปนี่เรื่อยเปื่อยไม่คิดเลยว่ารถมันจะมาเสียแบบนี้"    เนื่องจากผมคิดว่าอยู่เฉยๆไปอย่างนี้คงจะอึดอัดไม่น้อยเลยหันมาพูดคุยแทน




"ผมยังไม่ได้ถามคุณเลยนะ"     !!..อะไรเนี๊ยยยยยย  พูดมาได้ไงประโยคแบบนี้มันคือการทำร้ายกันชัดๆ ชวนคุยก็ตำหนิคนเขาอัธยาศัยดีใส่ก็ทำหน้าไม่พอใจ ถามจริงๆเหอะฉันไปเหยียบเล็บขบนายตอนไหน นายถึงดูเครียดแค้นกันขนาดนี้?



"ผมขอโทษ ไม่กวนแล้ว"  ผมปั้นหน้ายับยู่ยี้พร้อมกอดอก ร่างสูงหันหน้ามองทางผมแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย



"ผมบอกว่ายังไม่ถาม ไม่ได้แปลว่าผมไม่อยากฟังสักหน่อย"    




    !!....อึ้งครั้งที่2 อึ้งอีกครั้ง หน้าผมที่ยับยู่ยี้เป็นกระดาษที่คลายออกเป็นอาการตกใจเล็กน้อย ผมเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน! รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาจากหน้าผู้ชายผมสีทองแต่ทำไมผมถึงชอบรอยยิ้มนั้นอย่างบอกไม่ถูก???? 




   คราวนี้ผมพูดไม่ออกจริงๆ ตาของผมเอาแต่จองมองใบหน้าหล่อคมคายอยู่อย่างนั้น ชานยอลนายเป็นอะไรกันนะคนที่พูดจนลิงหลับอย่างนายเจอประโยคแบบนี้ไปประโยคเดียวทำไมต้องช็อคขนาดนี้ด้วยล่ะ!  ร้อน..ร้อนอากาศในรถทำไมมันถึงร้อนเอาง่ายๆแบบนี้!




"ไม่พูดล่ะ?"    คริสหันมาทางผมอีกครั้ง ผมสบตาเขาไปไม่ถึงวินาทีก็ต้องถอนสายตานั้นกลับมา 



"อยู่ๆมันก็..เจ็บคอ อะแฮ่ม อะแฮ่มมม"   ผมทำถ้าไอพรางลูบคอไปมา ยอดเยี่ยมใช่มั๊ยล่ะการแก้ตัวของผมและดูเหมือนเขาจะเชื่อผมซะด้วย คนอะไรหลอกง่ายแถมยังเปลี่ยนอารมณ์เร็วเหมือนกิ้งก่า?   หลังจากนั้นบรรยากาศในรถยังคงดำเนินความเงียบต่อไปจนดูเหมือนใกล้ถึงโรงแรม ดีเหมือนกันตอนนี้ผมอึดอัดจนแทบจะรอออกจากรถไม่ไหวแล้ว





       รถสปอร์ตสีสวยค่อยๆขับเข้าไปจอดในที่จอดรถหรู ดูจากสภาพโรงแรมแล้วค่าพักคงจะแพงไม่น้อยเลยแหะ ขอแค่เงินในกระเป๋าพอก็แล้วกัน



"ขอบคุณนะ..คุณคริส"  ผมยิ้มให้เขาหนึ่งทีก่อนเปิดประตูรถออกแล้วขนกระเป๋าทุกอย่างลงจากรถ แต่...แต่ว่า!



กระเป๋าตังค์ผมไปไหน!!!????    



"เป็นอะไรรึป่าว?"  



"กระเป๋าตังค์ กระเป๋าตังค์ของผมมันไปไหนแล้วก็ไม่รู้!"  ผมตอบคริสที่ถามไปแบบลวกๆ สองมือยังคงล้วงหากระเป๋าตังค์สีน้ำตาลไม่หยุด ไม่ว่าที่กระเป๋ากางเกงหรือกระเป๋าใหญ่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ อะไรกัน! ทำไมถึงซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้ T[]T




 เดี๋ยวนะ!...มันอาจจะอยู่บนรถมินิของผมก็เป็นได้ ในนั้นมีเงินอยู่ประมาณหมื่นกว่าบาทรวมนู่นรวมนี่ก็เป็นเงินไม่น้อย โถ่เว้ย!! ทำไมไม่ดูให้ดีก่อนออกมาจากรถว่ะชานยอล!



"อืม...งั้นคุณไปพักที่บ้านผมก่อนมั๊ย"   คริสพูดออกมาในขณะที่ผมกำลังกระวนกระวายใจ นั่นน่าจะเป็นแค่ทางออกเดียวที่ผมมี..ใจก็ไม่อยากไปอยู่กับผู้ชายแบบนั้นสักนิดแต่ถ้าไม่ไปผมจะไปซุกหัวนอนที่ไหน?  งั้นก็ต้องตามนั้นสินะ Y.Y



"ขอโทษอีกครั้งถ้าต้องทำให้นายลำบากนะ เฮ้ออออ"   ผมยกของขึ้นรถอีกครั้งก่อนกลับไปนั่งบนรถแบบเหนื่อยใจ



"คุณไว้ใจผมเถอะน่า"   คริสตบอกตัวเองเบาๆ นั่นแหละทีผมกลัว คนที่ไม่เคยเจอกันจะไปอยู่ที่เดียวกัน..มันจะไว้ใจได้หรอ? ผู้ชายผมทอง เปลี่ยนอารมณ์เร็ว ชอบทำหน้าไม่รับแขกผมควรจะไว้ใจหรอ??











"แค่อย่าดื้อกับผมละกันครับ :))"        ยิ้มเจ้าเล่ห์เปล่งประกายส่องมาจากใบหน้าหล่อคมคายอีกครั้ง








 

'นี่คือสัญญาณว่าผมตัดสินใจผิดใช่มั๊ย พระเจ้าสูบผมลงไปในดินที!'

' © Tenpoints !