มหานครเเห่งวาริตา

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

     

                  หลายพันปีที่แล้ว ก่อเกิดตำนาน ความรัก  ความแค้น   มิตรภาพ   ความชิงชังขึ้น ท่ามกลาง  “วาริตาลัยนคร”

นครแห่งความงดงาม  ธิดาของ เจ้าพระยาตาลัย มีธิดาเลอโฉมดุจเทพธิดา 1 พระองค์ นามว่า    “วาริตา”

นอกจาก วาริตาลัยนครแล้ว รอบนอกดินแดนทั้ง4ทิศ ยังมีมหานครอีก3นครล้อมรอบอยู่

1.ศรีสุวาลัยนคร มีธิดา นามว่า แพรวา

2.วายันตะนคร  มีธิดา  นามว่า วิยุตา

3. ขิมพรายฟ้านคร มีธิดา นามว่า ขิมฟ้า

เหตุที่แต่ละเมืองมีเฉพาะธิดาหนึ่งพระองค์เท่านั้น เพราะ เจ้าเมืองทั้ง4 อฐิษฐานต่อองค์เทพประจำเมืองไว้

หากมีบุตรชายจักสังหารทิ้งพร้อมกับมารดาตามราชประเพณี................

ด้วยนครสี่นครเป็นเครือญาติซึ่งกัน เหล่าราชธิดาจึงเติบโตขึ้นมาพร้อมกัน เป็นสหายสนิทตั้งแต่เยาว์วัย

                      อันแพรวาธิดาเจ้าสุวาลัย              มีนิสัยร้อนรุ่มดังเพลิงเผา

        ยามโกรธเกลียดใจร้อนมิทุเลา                     ยากบางเบาเพราะเหตุธาตุไฟกัลป์

                        วาริตาเทวีงามหนักหนา               ดุจชบาบานแรกแย้มยามสุขสันต์

        ทั่วพิภพภพก้องชื่อลือระบือกัน                      ตัวนางนั่นธาตุ คู่คือวารี

               วิยุตาโฉมองค์สุดเพริศแพร้ว                 ตัวนางแก้วอ่อนหวานเป็นสักขี

        ทั่วพิภพจบแดนในปถพี                               นางนารีธาตุดินนิลการ

                        อีกขิมฟ้าธิดาเจ้าพรายฟ้า              ยามพูดจาสิ่งใดยามขับขาน

          มีเสน่ห์ไปทั่วทุกการงาน                                เยาวมาลย์ธาตุลมคารมคาย.....

กาลเวลาผ่านเลยรวดเร็ว......ห้วงเวลาพัดพาพระชนม์มายุของธิดาแห่งมหานครทั้ง4 จวบเจริญวัย

อายุได้ 17 ปี ศรีมหาธิดาต่างอรชรเฉิดฉายงดงามดังนางอัปสรสวรรค์ 

เป็นที่ชื่นชม ของไพร่ฟ้าประชาราช ........แต่ทว่ายังมีนิสัยสนุกสนานประดุจเด็กทั่วไป

      ณ  อุทยานกลางมหาวาริตาลัยนคร เป็นที่เล่นของเหล่าพระนางเป็นประจำถัดจากอุทยาน

ออกไปเป็นถ้ำลึกลับที่ไม่มีผู้ใดย่างกรายเข้าไป รวมถึงยังเป็นสถานที่ต้องห้ามของ4พระเทวีด้วย

    “ วีรยา วีรยา เจ้าไปหาดอกไม้มาเพิ่มสักนิดเถอะ...ดอกไม้ไม่พอแล้ว” วาริตากล่าวกับ       พระพี่เลี้ยงคนสนิท

   “แต่ดอกไม้ก็ยังมีอยู่มากนี่เพคะ” พระพี่เลี้ยง ทำหน้าสงสัย

“บอกให้ไปก็ไปสิ อยากถูกเฆี่ยนหรือไง”วาริตาทำเสียงเข้ม พลัน ก็ได้ยินสียงหัวเราะคิกคักจากกลุ่มของพระธิดาอีก3พระองค์

“ได้ทีกันเลยนะเพคะ ถ้ายังทรงพระเยาว์หม่อมฉันจับตีก้นแน่ๆ” พูดจบ นางก็ถือถาดดอกไม้ เดินออกจากอุทยาน   วาริตา พยักหน้าส่งสัญญาณให้กับพระสหาย

“วาริตา เจ้านี่ช่างดุนางนัก ระวังนะนางจะเสียขวัญเอา”แพรวาพูดขณะยังหัวเราะอยู่

“นี่พวกเจ้าจะสนทนากันจนเย็นหรือไงลืมแล้วหรือว่าเราจะเข้าไปในถ้ำนั่น” วิยุตากล่าวทักท้วงขึ้นมาอย่างใจร้อน  

ขิมฟ้าเริ่มมีสีหน้ากังวลใจ เพราะถูกกำชับไว้

“ ขิมฟ้า เจ้าทำหน้าอย่างกับจะไปตายอย่างนั้นแหละ  เร็วเข้า วาริตา วิยุตา เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน”

4ธิดาเดินลัดเลาะจากอุทยานอย่างรวดเร็วหลบหลีกนายทหารเวรยาม จนกระทั่งมาถึงปากถ้ำ

“เราจะเข้าไปจริงหรอ”

“วาริตาอย่าขี้ขลาดหน่อยเลย เราจะพาพวกเจ้าเข้าไปเอง” แพรวาดึงมือเพื่อนๆตรงเข้าไปในถ้ำ

บรรยากาศในถ้ำสงบเยือกเย็นชวนพิศวงยิ่งนัก วิยุตาหันมองซ้ายมองขวาตามประสาของผู้ช่างสังเกต มือก็จับแขนของขิมฟ้าไว้แน่น เสียงน้ำหยดกระทบหิน เป็นจังหวะชวนให้สงสัยว่ามีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใน  พลันสายตาของวิยุตาก็สาดไปกระทบกับแสงประหลาดซึ่งอยู่ไกลพอสมควร

“แพรวา โน่นแสงอะไร”วิยุตาโพล่งออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือชี้ไปยังแสงประหลาดนั้น

ทุกคนหันไปมองตามวิยุตา

“กลับเถอะเราว่ามันยังไงชอบกลนะ”วาริตาเอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังมองแสงประหลาดสีเขียวอยู่

แทนที่แพรวาจะพาผองเพื่อนกลับ เธอกลับจูงมือของขิมฟ้าและวาริตารีบเดินไป ยังแสงประหลาด

นั้น     ท่ามกลางความเงียบสงัดได้ยินแม้กระทั่งเสียงฝีเท้าซึ่งชัดเจน ทุกคนเข้ามาลึกใกล้แสงประหลาดเต็มที  ทันใดก็เกิดเสียงที่ปากถ้ำดังขึ้น

“โครม.........” 

“ แพรวา เสียงปากถ้ำถล่มลงมา ทำไงดีละ เราจะออกไปได้มั้ย เรายังไม่อยากตายๆ”ขิมฟ้าร้องเอะอะโวยวายเป็นที่น่ารำคาญแก่โสตประสาทแพรวายิ่งนัก

“หยุดก่อนได้มั้ย”แพรวาตะโกนขึ้น “เธอกลัวทุกคนก็กลัว ถ้าเธอตายทุกคนก็ตาย ถ้าเธอ ยังอ้าปากอยู่อย่างนี้ละก็ เจ้านั่นแหละคนแรกที่อาจจะตายก่อนใครรู้มั้ย”

ทุกคนเริ่มมีสีหน้าเครียดระคนกับความกลัว แพรวานั่งลงบนพื้นถ้ำแล้วถอนหายใจเฮือกยาว

 วิยุตาเดินวนไปมาเพื่อหาทางออกแต่ก็ไร้วี่แวว  วาริตานั่งลงข้างๆแพรวาน้ำตาเริ่มคลอเธอยกแขนขึ้นปาดน้ำตาแล้วนั่งเหม่อลอย.......ด้วยความหมดหวัง ฉับพลันนั้น...หึหึหึหึ

     “ยินดีต้อนรับมหาธิดาแห่งมหานครผู้ยิ่งด้วยศักดิ์ ในที่สุดวันที่ข้ารอคอยก็มาถึง หึหึ อย่ากลัวไปเลยเพคะ ข้าไม่ทำร้ายพวกท่านหรอก” เจ้าของเสียงเดินออกมาจากมุมมืด ทุกคนหันไปมองด้วยความตกใจ.....ในท่าทางอันน่ากลัวของหญิงลึกลับ

หญิงชราผมเผ้ารุงรังใบหน้ามอมแมม ถือไม้เท้าเดิน กึกกึก ยิ้มที่มุมปากมาหยุดตรงหน้าของพวกนางเหมือนกับรอคอยมานานแสนนาน เธอเดินตรงมาหาแพรวาเอื้อมมือจับคางของนางแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย แพรวาสะบัดหน้าหนี จ้องตาหญิงชราอย่างแข็งกร้าว

“อย่ามาแตะต้องตัวข้า เจ้าคนโสโครก”

“เก่งสมกับเป็นธิดากษัตริย์จริงๆ” หญิงชราส่งรอยยิ้มตอบกลับใบหน้าทีแข็งกร้าวนั้น พลัน ก็เปลี่ยนสายตา มายังธิดาอีก3พระองค์   เมื่อสายตาของหญิงชรากวาดมากระทบกับ วาริตา

หล่อนถึงกับชะงักดวงตาเบิกโพลง

“ธิดาแห่งวาริตาลัย นางในตำนานบังเกิดขึ้นแล้ว”หญิงชราคิดในใจ ขณะที่วาริตาถอยหลังกรูด ไปอยู่ข้างๆ แพรวา   ขิมฟ้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับหญิงชราแล้วถอยตามวาริตาไป

วิยุตาสบสายตากับหญิงชราแล้วรวบรวมความกล้าพูดกับหล่อน

“ ท่าน เป็นใครกัน  เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่”

“เมื่อท่านอยากรู้จักข้า ข้าก็คงไม่ขัดที่จะบอก”

“อย่ามัวยักท่าเสียเวลา เล่นลิ้นอยู่เลย” แพรวาเอ่ยอย่างท้าทาย

“ข้าชื่ออีทา...อยู่ที่นี่นานเกินกว่าจะนับได้ หาเห็นเดือนเห็นตะวันไม่”

“คงจะเป็นนักโทษทำผิดร้ายแรงกระมัง ถึงถูกกักขังเยี่ยงนี้”แพรวายิ้มเย้ยหยัน

อีทา หันมามองแพรวาอีกครั้งในใจลึกๆคิดใคร่ครวญบางอย่างก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

“พวกท่าน จงกลับไป เถิดพลบค่ำแล้ว ข้าเชื่อว่าเราคงได้พบกันอีก “หญิงชราหัวเราะแห้งๆ

พลันประตูถ้ำก็เปิดออก แพรวาดึงวาริตาและเพื่อนวิ่งออกไปทันที

“พวกท่านจักต้องกลับมา....” หญิงชราตะโกนตามออกมาอย่างกึกก้อง

แพรวาและเพื่อนต่างตกใจแล้ววิ่งออกมายังศาลากลางอุทยาน นั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“แล้วเราจะทำยังไงกันดี” วาริตาเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ

“เจ้าจะกลัวอะไรเล่าวาริตา เมื่อไม่มีใครรู้ว่าเราไปที่นั่น” แพรวาเอ่ยขึ้น

“ถ้ามีคนรู้ละ พวกเราแย่แน่ๆ” ขิมฟ้าพูดอย่างกังวลใจ

“ถ้ามีคนรู้ละ พวกเราแย่แน่ๆ” ขิมฟ้าพูดอย่างกังวลใจ

“ก็มีแต่เราเท่านั้นที่รู้ ถ้าไม่มีใครปริปาก พระบิดาของพวกเราจะทรงทราบได้อย่างไร” แพรวากล่าวเสียงเข้ม.................................เเล้วทุกๆอย่างก็จบลงตรงนั้น