เพียงแค่...การรอคอย

ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อต้องออกไปเผชิญ

               วันนี้สินะที่ภควีต้องออกไปสัมภาษณ์งาน เธอดีใจไม่น้อยที่จะได้งานทำ  แต่อีกฝ่ายหนึ่งก็ดีใจนะที่จะได้เจอเธอ

                “สวัสดีครับ น้องสาวของพี่” เสียงปลายทางชิงพูดก่อนเมื่อเธอกดรับ

                “ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอบอกพี่ชายเธอด้วยเสียงสดชื่น

                “พี่อวยพรให้เราโชคดีแล้วกันนะ ไปได้แล้วเดี๋ยวสาย เอาไว้พี่จะโทรหาเราอีกทีนะ” หลังที่พี่ดินพูดจบโทรศัพท์ก็ตัดไปเลย ยังไม่ทันที่ภควีจะได้ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของเขา

                ‘วันนี้พี่เรามาแปลกแฮะ ไปดีกว่า’ เธอคิดในใจ

                เมื่อมาถึงหน้าบริษัทเธอก็มองอย่างตื่นเต้นและดีใจที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่

เธอจะหิ้ว notebook คู่ใจเข้าไปด้วย เมื่อเธอก้าวเข้ามาในนี้เธอก็ได้พบกับบรรยากาศที่ไม่ต่างไปจากเดิม ภาพเก่า ๆ ยังไม่เปลี่ยนแปลง บริษัทที่รับออกแบบกราฟฟิกต่าง ๆ รับทำแอนนิเมชัน ทุกคนทำงานแบบพี่น้อง ที่นี่ไม่มีชุดทำงาน ดังนั้นพนักงานทุกคนจะแต่งตัวตามสบาย นอกจากจะไปพบลูกค้าก็ต้องแต่งตัวให้ดูดีหน่อย ส่วนการตกแต่งสถานที่นั้นเป็นแบบธรรมชาติมีสัดส่วนที่ลงตัว มีห้องรับรองลูกค้าที่ได้มาตรฐาน...ช่างเป็นบริษัทที่ดูดีจริง ๆ

                “สวัสดีค่ะน้องวี ชอบเหรอค่ะคุณพลเป็นคนออกแบบค่ะ ตอนที่น้องวีมาฝึกงานคราวก่อนพี่ไม่ทันได้บอก” เสียงพีรดาดังขึ้น

                “ชอบค่ะ ดูสบาย ๆ เหมือนกับอยู่ที่บ้านแต่เป็นบ้านที่มีสมาชิกเยอะไปหน่อย” ภควีตอบยิ้ม ๆ...กำลังใจเมื่อเช้าทำให้เธอพร้อมตะลุยกับทุกสิ่งทุกอย่าง โดยเฉพาะเมื่อเธอนึกถึงวันที่เธอจะได้รับปริญญา เธอจะไก้เจอหน้าพี่ชายที่แสนดีของเธอน่ะสิ...ไม่ใช่อะไรหรอกก็พี่ชายของเธอบอกว่า เขาและเธอจะได้พบกันเมื่อเธอเรียนจบ...เธอก็ได้แต่รอ...รอเพียงวันนั้น...วันที่เธอและเขาจะได้เจอกัน...

                “พร้อมไหมจ๊ะ...” พีรดาถามยิ้ม ๆ

                “พร้อมแล้วค่ะ... วีพร้อมแล้ว” เธอบอกพีรดาก่อนที่จะเดินตามอีกฝ่ายหนึ่ง

                “คุณพลให้น้องวีเข้าไปได้เลยค่ะ” พีรดาบอกภควีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมกับเปิดประตูให้เข้าไป…ภควีสูดหายใจลึก ๆ...สู้ ๆ ยัยวี...

                “สวัสดีค่ะ ดิฉันภควีค่ะ” เธอแนะนำตัวเองกับผู้ชายที่นั่งหันหลังให้โต๊ะทำงานที่ได้รับการจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยกว่าโต๊ะของเธอที่หอพักเสียอีก พร้อมกับมองดูรอบ ๆ ห้องที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม พื้นห้องเป็นหินอ่อนสีดำตัดกับโต๊ะทำงานสีน้ำตาลอ่อน ผนังห้องและเพดานถูกจัดแต่งให้อยู่ในสไตล์คลาสสิก นี่ถ้าเป็นร้านอาหารแล้วคงเป็นร้านที่เหมาะกับคู่รักที่สุด  หลังโต๊ะทำงานมีประตูไม้ที่เข้ากับสีของผนังอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นห้องพักของคนที่จะสัมภาษณ์เธอแน่ ๆ …ดูแล้วเจ้าของห้องน่าจะเป็นผู้ชายที่เจ้าระเบียบอย่างรุนแรง...ทั้งการจัดห้อง...แม้กระทั่งข้าวของที่อยู่บนโต๊ะ...

                “สวัสดีครับ ผมอัฐพล” ชายหนุ่มพูดกับพนักงานคนใหม่พร้อมกับหมุนตัวกลับมาด้านหน้า

                “เชิญนั่งก่อนครับ” เขาบอกเธออย่างสุภาพ แต่เธอกลับยืนตะลึงในบุคลิกของเขาอยู่น่ะสิ ก็จะไม่ให้อึ้งได้อย่างไร ในเมื่อชายหนุ่มผิวขาว...แต่ไม่ขาวมากจนดูหลอน คิ้วเข้ม ตาหวาน ทรงผมรับกับใบหน้าที่อมยิ้มดูดีแบบไทย ๆ ส่วนการแต่งตัวนั้นก็สบาย ๆ เสื้อโปโลสีดำกับกางเกงยีนส์ พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสุดเซอร์

                ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหน้าเธอ...ตายล่ะเธอเผลอแสดงความเปิ่นไปได้

                “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ภควีตอบอย่างอาย ๆ หลังจากที่รู้ตัว

                “ผมต้องขอโทษคุณภควีด้วยนะครับ ที่ผมแต่ตัวตามสบายไปหน่อย พอดีผมไม่ต้องไปติดต่องานข้างนอก” เขาบอกพร้อมกับจ้องหน้าที่ได้รูปของหญิงสาว

                “ไม่เป็นไรค่ะ...ดิฉันเองก็แต่งตัวไม่ดีเท่าไหร่” เธอบอกอย่างเกร็ง ๆ อัฐพลมองการแต่งตัวของหญิงสาวตรงหน้าแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้...นี่อย่างไม่ดีแล้วนะ ถ้าดีจะขนาดไหนเนี่ย...เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวพร้อมด้วยกระโปรงทรงเอสีน้ำตาลมีลูกเล่นที่เข็มขัดซึ่งถักจาก

เชือกกระสอบเพิ่มความเก๋...รองเท้าผ้าใบ...อืม...น่าจะเพ้นท์ลายเอง...สีสันลวดลายชวนเวียนหัว

ซะเหลือกล้ำเหลือเกิน...

                “เรามาเริ่มกันเลยดีกว่านะครับ ผมทราบจากคุณพีรดาแล้วว่าคุณวีเคยมาฝึกงานที่นี่โชคไม่ดีที่ตอนนั้นผมไม่อยู่ต้องไปดูงานนิดหน่อยครับ” เขาบอกเธอด้วยแววตาที่ไร้พิรุธ ความจริงตอนที่เธอมาฝึกงานนั่นน่ะ เขาต้องทำโปรเจคต่างหากล่ะ…ภควีรับคำเบา ๆ

                “คุณจะทำงานในห้องผมนะครับ นั่นโต๊ะทำงานของคุณ” เขาบอกเธอพร้อมกับผายมือไปยังโต๊ะทำงานที่เข้าชุดกับของเขา ซึ่งอยู่ไม่ห่างกันมากนัก ส่วนเธอเองก็มองอย่างงง ๆ