คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แผนการได้เริ่มขึ้นแล้ว
“พี่พีครับ เดี๋ยวพี่ช่วยเข้ามาพบผมหน่อยนะ” อัฐพลบอกกับพีรดาหลังจากที่คุยกับลูกค้าเสร็จ
“ได้เลยค่ะ คุณพล” พีรดารับปากก่อนที่จะหันไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ ดิฉันพีรดาค่ะ” พีรดารับโทรศัพท์อย่างสุภาพ
“สวัสดีครับพี่พี ผมเคสนะครับ” ปลายสายตอบกลับอย่างสุภาพเช่นกัน
“คุณเคสมีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงไม่โทรเข้าเครื่องคุณพลล่ะค่ะ” เลขาถามอย่างสงสัย
“พอดีผมติดต่อเจ้าพลไม่ได้ครับ งั้นพี่ช่วยบอกไอ้พลด้วยนะครับว่าเดี๋ยวผมจะไปหามัน”
“ค่ะ แล้วพี่จะบอกคุณพลให้นะคะ”
“ครับ ขอบคุณมากครับพี่”
พีรดาวางโทรศัพท์อย่างนุ่มนวลก่อนจะเข้าไปในห้องเจ้านายของเธอ...จะได้บอกคุณพลด้วยเลย...
“คุณพลค่ะ...เมื่อสักครู่คุณเคสโทรมาให้เรียนว่าจะเข้ามาพบค่ะ” พีรดารายงานเสียงนุ่ม ๆ อัฐพลเลิกคิ้วนิดนึงเป็นเชิงแปลกใจแต่ก็พยักหน้ารับรู้
“ครับผม...”
‘เคส’ เพื่อนที่อัฐพลสนิทมากที่สุด นับได้ว่าเป็นเพื่อนที่รู้ใจเขามากที่สุดเลยทีเดียว
ส่วนหน้าที่การงานน่ะเหรอ นายนี่เป็นนักธุรกิจแนวหน้าที่ใคร ๆ ก็รู้จัก ตอนนี้เจ้าเคสช่วยงานที่บ้านอยู่...ที่บ้านเขาเปิดบริษัทนำเข้าอะไหล่รถยนต์ ทั้ง ๆ ที่ทั้งคู่ต่างก็เรียนมาในสาขาเดียวกัน แต่กลับต้องมาทำงานในด้านที่ตนไม่ได้ร่ำเรียนมาเลย คิดแล้วก็กลุ้มแต่จะให้ทำไงได้ล่ะ…
“เดี๋ยวพี่ช่วยจัดการเรื่องโต๊ะทำงานของ ‘ภควี’ ให้ผมด้วยนะครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าอมยิ้ม
“แล้วคุณพลจะให้เธอทำหน้าที่อะไรคะ พี่จะได้เตรียมของให้เธอถูก” พีรดาแสร้งไม่รู้...ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้อยู่เต็มอกเลยล่ะ...ว่าสาวน้อยผู้นั้นจะมาทำหน้าที่อะไร
“พี่ช่วยจัดเตรียมโต๊ะสำหรับตั้งคอมพิวเตอร์ไว้ แล้วก็อุปกรณ์เบ็ดเตล็ดเท่านั้นแหละครับ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง” ชายหนุ่มบอกเลขาด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ...หัวเราะที่เลขาของเขารู้ทัน...แววตาแฝงไปด้วยแผนการล้ำลึก
“แล้วคุณพลจะให้เธออยู่ห้องไหนคะ” พีรดาถามอย่างไม่ต้องบอกก็รู้ว่า...แกล้งสงสัย
“พี่พีก็...ไม่น่าถามผมเลยนะ ก็ห้องผมไงครับ...ขอแบบใกล้ ๆ กันนะครับพี่” นายหนุ่มทำหน้ ทะเล้น
“เพื่อที่คุณพลจะได้ใกล้ชิดกับเธอใช่ไหมคะ เดี๋ยวพี่จัดการให้ค่ะ” พีรดาหัวเราะออกมา
“เพื่อที่ผมจะได้ทดสอบงานเธอได้ง่ายขึ้นต่างหากล่ะครับ” เขาแก้ตัวแต่เลขาของเขายังหัวเราะอยู่เช่นนั้น
“พี่อย่าหัวเราะผมสิครับ เรื่องนี้พี่อย่าทำให้ไก่ตื่นนะครับ เดี๋ยวหมดสนุก” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างสนุกสนาน...ในขณะที่พีรดาเริ่มกลัวว่าถ้าสาวเจ้ารู้ตัวจะไม่ใช่ไก่ตื่นน่ะสิ...แต่จะเป็นการปลุกเสือหลับซะมากกว่า...แถมยังเป็นแม่เสือสาวซะด้วย
“อ้าว...คุณเคสมาพอดี งั้นพี่ขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ” พีรดาเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็ก ๆ
“ว่าไงว่ะ นายตัวร้าย” เคสทักทายเพื่อน
“เออ...สบายดี เรื่องที่บอกเรียบร้อยไหม” อัฐพลถามเพื่อนรัก
“ใจคอแกจะไม่ให้เพื่อนได้นั่งก่อนเลยใช่ไหม...มันจะรีบร้อนอะไรขนาดนั้นวะ...”
“เออน่า...เรื่องนี้ไม่อยากให้พลาด” เจ้าของห้องหมุนเก้าอี้ที่นั่งไปมาอย่างที่รู้กัน...มันอารมณ์ดีขนาดหนัก
“นี่ถ้าไม่ใช่แกข้าคงไม่ลงทุนทำเอง... ตัวนี้สุดยอดไวรัสระดับเซียน ต่อให้เก่งแค่ไหนถ้าไม่ใช่คนสร้างก็แก้ไม่ได้ว่ะเพื่อน...นอกเสียจากจะเป็นอัจฉริยะกลับชาติมาเกิด” เคสบอกเพื่อนเจ้าเล่ห์เกี่ยวกับโปรแกรมไวรัสที่สร้างขึ้นเพื่อให้อัฐพลใช้...ใช้ทำอะไรก็ไม่รู้แต่คงสนุกน่าดู...ก็ดูหน้ามันตอนนี้สิ...
“เออขอบใจมาก เราสั่งคอมพ์ไว้แล้วเดี๋ยวก็คงได้” อัฐพลตอบเพื่อนยิ้ม ๆ
“แกจะเล่นอะไรว้า...” เคสชักสงสัยขึ้นมาติดหนับ
“จำยัยเด็กฝึกงานที่เล่าให้ฟังได้ไหมล่ะ...เราจะทดสอบความสามารถนิดหน่อย”
“ไอ้บ้า...แบบนี้ไม่เรียกว่าทดสอบความสามารถแล้ว...มันแกล้งกันชัด ๆ” เคสว่าแล้วก็หัวเราะ ๆ
“สวรรค์เท่านั้นที่รู้...” อัฐพลยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาเคสหรี่ตามองอย่างระแวง
“แกกะว่าจะให้ยัยเด็กนั่นหาวิธีจัดการเจ้าไวรัสของฉันใช่ไหม” เคสบอกพร้อมกับมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย
“อืม...อยากดูฝีมือสักหน่อย”
“อย่าพูดเลยไอ้วายร้าย...แผนตื้น ๆ แบบนี้ไปหลอกยัยเด็กนั่นคนเดียวเถอะ...อย่าริอาจมาหลอกเพื่อนที่รู้ไส้รู้พุงเอ็งอย่างข้าเลย” เคสส่ายหน้านิด ๆ อย่างรู้ทัน
“มันต้องมีบ้าง...ไปเถอะหาข้าวกินกันดีกว่า...หิวแล้ว” เจ้าของห้องยักคิ้วให้เพื่อนก่อนจะเอ่ยชวนออกไปทานอาหารกลางวัน
“เออ นาน ๆ จะมีคนเลี้ยงสักที...ข้าจะถล่มเอ็งให้หมดตัวเลย” เคสพูดจบแล้วเดินนำออกไป
ความคิดเห็น