เพียงแค่...การรอคอย

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้นแบบป่วน ๆ (ใช่เปล่า)

                เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากจบงานเลี้ยงส่งพี่ที่คณะของ 'ภควี' หญิงสาวที่เพิ่งผ่านการเป็นบัณฑิตมาหมาด ๆ ถึงแม้จะรอรับปริญญาก็ตาม เธอได้รับการติดต่อจากบริษัท Autograph Design ซึ่งเจ้าหล่อนเคยไปฝึกงานตอนที่อยู่ ปี 3 ตอนที่ฝึกงานนั้น เธอได้รับมอบหมายให้ดูแลคอมพิวเตอร์ พร้อมกับการออกแบบระบบเครือข่าย เรื่องงานแค่นี้สำหรับเธอถือเป็นเรื่องเล็กน้อยอยู่แล้ว เพราะเธอเรียนวิศวกรรมคอมพิวเตอร์มาน่ะสิ 

                "สวัสดีค่ะ" เธอรับสายพร้อมกับคิดว่าใครกันนะโทรมาแต่เช้าเลย

                "สวัสดีค่ะ ดิฉันพีรดา จากบริษัทAutograph Design ค่ะ"

                "พี่พีนั่นเอง วีก็นึกว่าใครที่ไหน มีอะไรให้พีรับใช้หรือค่ะ" เธอตอบกลับอย่างเป็นกันเอง

                "ก็คุณอัฐพลให้วีไปทำงานที่บริษัทน่ะจ๊ะ"

                "ใครกันคะพี่...วีไม่เคยได้ยินชื่อเลย" เธอถามกลับไปอีกครั้ง

                "ก็ประธานบริษัทไง...คุณพลเป็นคนเก็บตัวเงียบ ๆ น่ะ" พีรดาต้องจำใจตอบกลับเพราะเธอโดนเจ้านายบังคับขู่เข็ญอยู่ข้าง ๆ น่ะสิ 

                พีรดา สาววัยสามสิบต้น ๆ เป็นเลขาหน้าห้องของนายอัฐพล หนุ่มอารมณ์ดีอายุ 23ที่เรียนจบด้านวิศวกรรมคอมพิวเตอร์มาได้ปีกว่าแล้ว แทนที่จะได้ทำงานในด้านที่ตนเรียนมาแต่กลับต้องมานั่งแท่นผู้บริหารดูแลกิจการของครอบครัว ซึ่งตอนนี้เหลือไว้เพียงบริษัทนี้เท่านั้นที่ยังอยู่กับเขา เพราะพ่อแม่และพี่สาวของเขาได้จากเขาไปเนื่องด้วยอุบัติเหตุ เขาจึงต้องสืบทอดกิจการของครอบครัวพร้อมกับเรียนไปด้วยตั้งแต่ตอนเรียนปี 1 แต่ด้วยความที่เขาต้องดูแลอีกหลายชีวิตในบริษัททำให้เขาต้องเข้มแข็งเพื่อความอยู่รอดของหลาย ๆ คน

                "แล้วพี่พีทราบไหมคะว่าวีจะอยู่ตำแหน่งไหน" หญิงสาวถามกลับเพื่อง่ายสำหรับการเตรียมตัว

                "เรื่องนี้พี่ก็บอกไม่ได้หรอกจ๊ะ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้วีเข้ามาที่บริษัทหน่อยนะ คุณอัฐพลเขาจะคุยกับวีเองจ๊ะ" พีรดาต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่อยากบอกใจจะขาดแต่ก็โดนคุมอยู่ข้าง ๆ

                "ค่ะ แล้วพรุ่งนี้วีจะรีบไปแต่เช้าเลยนะคะ"

                "จ๊ะ พรุ่งนี้เจอกันที่โต๊ะพี่เลยนะ งั้นพี่ไม่กวนวีแล้ว วีไปเตรียมตัวเถอะจ๊ะ"

                "ค่ะ ขอบคุณพี่พีมากนะคะ สวัสดีค่ะ"

                "ขอบคุณนะครับพี่พี พี่นี่น่ารักที่สุดในโลกเลยครับ"

                ชายหนุ่มหันมายิ้มกับเลขาของเขาก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องอย่างอารมณ์ดี ขณะที่  พีรดายังงงกับแผนการที่ไม่มีใครเดาออกของนายตัวเอง

                หลังจากที่ 'วี' หรือ 'ภควี' วางสายจากพีรดาไปแล้ว เธอก็รีบกดโทรศัพท์หา'ดิน'

พี่ชายแสนดีของเธอเพื่อบอกข่าวดีนี้กับเขา

                "สวัสดีครับ ว่าไงน้องสาวจอมแก่นโทรมาหาพี่แต่เช้าเลยนะ" เขารับสายอย่างอารมณ์ดี

                "วีโทรมากวนพี่ดินหรือเปล่าค่ะเนี่ย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดเล็กน้อย แต่ไม่ว่าเขาจะยุ่งแค่ไหนก็สามารถคุยกับเธอได้ตลอดแหละ เพราะเธอเป็นน้องสาวเขานี่นา

                "ไม่กวนเลยครับ ถึงกวน...วีก็ต้องคุยอยู่ดี" เขาพูดอย่างรู้ทัน

                "ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ" เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงงอนนิด ๆ

                "ไม่ต้องมางอนพี่เลยนะ มีอะไรก็ว่ามาครับผม" เขาพูดไปยิ้มไป

                "ก็เมื่อกี้นี้เองบริษัทที่วีเคยฝึกงานติดต่อมาค่ะ เขาให้วีไปสัมภาษณ์วันพรุ่งนี้ค่ะ" ภควีเริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น

                "พี่พีบอกวีว่าคุณอัฐพลจะสัมภาษณ์วีเองคะ"

                "คุณอัฐพลนี่คือใครกันครับ" พี่ 'ดิน' ถามเธออย่างงง ๆ ก็ตอนที่เธอฝึกงาน เธอไม่ได้เอ่ยชื่อหมอนี่ให้เขาได้ยินเลยสักนิด

                "ประธานบริษัทค่ะ...แต่วีไม่เคยรู้จักเขาเลยนะค่ะ มั่นใจเลยว่าไม่เคยเห็นหน้าด้วย...วีชักกลัวแล้วสิค่ะ...เกร็งจัง" เสียงของภควีชักไม่มั่นคง...เธออาจไปทำอะไรที่ทำให้เขาไม่พอใจตอนที่เธอเข้าไปฝึกงาน...และพี่ชายเธอก็รู้ว่าตอนนี้ความมั่นใจของเธอเริ่มลดลง

                "มันอาจไม่มีอะไรมากหรอกครับ ทำใจให้สบายนะครับ" เขาปลอบน้องสาวอย่างอ่อนโยน

                "ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแล้วกันคะ" เธอประชดนิด ๆ อย่างแสนงอน

                "งั้นพี่เอาใจช่วยเต็มที่เลยแล้วกันนะครับ" เขาให้กำลังใจน้องสาว

                "ค่ะ...ขอบคุณค่ะ งั้นวีไม่กวนพี่ดินแล้วนะ" หญิงสาวโทรหาพี่ชายของเธอเพียงเพื่อต้องการกำลังใจ

                "ครับผม งั้นวีไปเตรียมตัวให้ดีแล้วกัน" 

                "วีจะทำให้ดีที่สุดเลย"

                "ครับ...พี่เชื่อว่าวีทำได้อยู่แล้ว...สวัสดีครับน้องจอมยุ่ง"

                "ค่ะ สวัสดีเจ้าค่ะ" เธอวางโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี

                'ดิน' หรือ 'พี่' ที่เธอเรียกเขาความจริงแล้วไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดของเธอเลยสักนิดแล้วก็ไม่ใช่ญาติโกโหติกาอะไรกับเธอทั้งนั้น แต่เป็นเพราะเธอและเขาพบกันในโลก

ไซเบอร์โลกแห่งการสื่อสารที่ไร้พรมแดน…

                ภควีเจอกับคนที่เธอเรียกว่าพี่ชายตอนที่เธออยู่ ม. 6 ในขณะที่เพื่อน ๆ ของเธอคร่ำเคร่งอยู่กับตำราตามประสาเด็กมัธยมปลายเตรียมเอนทรานซ์...หรือในยุคนี้เรียกว่า        แอดมิชชั่น...เธอกลับท่องเที่ยวอย่างสนุกสนานในโลกไซเบอร์...ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักการเรียนนะแต่เป็นเพราะว่าเธอมีที่เรียนแล้วต่างหาก...ไม่อยากจะคุยเท่าไหร่หรอก...เธอได้โควต้าจากมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่ง นั่นเป็นเหตุผลหนึ่ง...ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งนะเหรอ...ก็เพราะเธอถูกเพื่อน ๆ ทิ้งนะสิ...ก็เข้าใจหรอกนะว่าต่างคนต่างก็ต้องหาหนทางที่ดีสำหรับอนาคตของตนเอง...แต่แหมเล่นทิ้งเธอให้อยู่คนเดียว ไม่สนใจกันเลย...เธอก็เลยต้องหาเพื่อนจากที่อื่น ไม่อย่างนั้นเธอมีหวังเฉาตายแน่ๆ

                ภควีสนุกสนานกับเพื่อน ๆ ใน...ห้องสนทนา...ทุกคนคุยสนุกมีเรื่องชวนหัวเราะตลอดเวลา...ทุกครั้งที่เธอได้คุยกับคนในห้องสนทนา เธอจะรู้สึกสบายใจและเป็นอิสระ...เหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง...คนที่คุณคุยด้วยอาจจะหลอกคุณ...แต่คุณจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเพราะคุณก็หลอกเขาเหมือนกัน...แต่นั่นไม่ใช่เธอ เรื่องที่เธอพูดทุกเรื่องเป็นความจริงทั้งสิ้น...เว้นแต่เรื่องที่เธอไม่อยากจะบอกเธอก็จะใช้วิธีเงียบแล้วก็เปลี่ยนเรื่องเสีย...

                เธอจำได้แม่นว่าวันนั้นเธอกำลังจะออกจากห้องสนทนาเนื่องจากไม่มีใครที่เธอรู้จัก เพื่อนเธอก็ไม่ได้แวะเวียนเข้ามาและเธอเองก็ไม่มีอารมณ์สนุกที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่...มีหลายเมล์ที่เธอไม่รู้จัก...เธอกำลังจะออก และเขาก็เข้ามา...ทัก...เธอด้วยถ้อยคำที่ไม่ธรรมดา...นั่นเป็นจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ

                เขาเรียนชั้นปีที่ 1 อยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งไกลกว่าเธอซะอีก เธอและเขาคุยแลกเปลี่ยนความสนใจกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะแลกเบอร์โทรศัพท์กัน...ซึ่งเพื่อนบอกว่ามันเป็นการกระทำที่แสดงถึงความใจง่ายเป็นอย่างยิ่ง...แต่เธอก็ไม่สนใจ...เธอรู้ว่าเขาเป็นลูกคนเล็กมีพี่สาว 1 คน ส่วนเขาก็รู้ว่าเธอเป็นลูกคนเดียวและหลังจากนั้นเธอก็สมัครเป็นน้องสาวของเขา ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาและเธอก็เริ่มติดต่อกัน ส่วนมากเขาจะรู้เรื่องราวของเธอมากกว่าที่เธอจะรู้เรื่องราวของเขาซะอีก นั่นก็เป็นเพราะภควีไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นเท่าไรเจ้าหล่อนก็เลยคิดว่าถ้าเขาจะเล่าก็เล่าเองไม่ต้องไปถามให้มากความ