รวม SF เจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #1 : [SF]^^ Look At My EYE !!~[1/2]

Pairing: yoosu
Rating: PG
Author: หมูแพนด้า



สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่านค่ะ ^^ อย่าเพิ่งตกใจว่ายัยไรท์เตอร์ที่ชอบดองฟิคนี่มาเวิ่นเว้ออะไรแถวนี้

คือว่าทุกท่านคงทราบกันดีว่าเมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของจุนซูโอป้าที่น่ารักของพวกเรา

ไรท์เตอร์น้าน ก็อยากมีส่วนร่วมในการอวยพรวันเกิดให้กับจุนซูสุดที่รักของไรท์เตอร์ด้วยคน >//<

แต่เนื่องจากภาระหน้าที่กับการเตรียมตัวเอนท์มันช่างหนักหนาซะเหลือเกิน

ถึงทำให้มาลงช้ากว่าที่ควรจะเป็น..รู้สึกผิดแฮะToT หวังว่ารีดเดอร์จะเข้าใจ

ยังไงก็ฝากSF เรื่องนี้ด้วยแล้วกันนะค่ะ

ส่วนฟิคนั้น ตอนนี้ก็กำลังเร่งซะหัวหมุนอยู่ค่ะ อีกไม่นานคงจะได้รู้กัน ^^


ของขวัญวันเกิดที่พี่เขาอยากได้มันในตอนนี้ก็คือ..แคสสิโอเปียเชื่อมั่นในตัวพวกพี่ทั้งห้าคนอย่าทำให้พวกเขาผิดหวังนะค่ะ





ENJOY READING KA!!!!

Look at my EYE !!~

บนโลกใบนี้ นอกจากจะมีมนุษย์และบรรดาสัตว์น้อยใหญ่ที่ใช้พื้นโลกแห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยแล้ว ยังมีอีกสองโลกที่อยู่ร่วมกับโลกของมนุษย์ ต่างกันตรงที่โลกมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นมัน หรือไปที่ที่เหล่านั้นได้ก็ต่อเมื่อ...ลมหายใจสุดท้ายของมนุษย์พวกนี้จะมาถึง สถานที่ที่ว่านั่นคือ...สวรรค์สถานที่สำหรับคนปฏิบัติดี มีศีลธรรม  และนรก สถานที่ของคนที่ก่อกรรมทำชั่วเอาไว้ตอนที่ยังมีชีวิต

คิม จุนซู บุตรของซาตาน ผู้ซึ่งมีนิสัยไม่ต่างกับเดวิลตัวน้อยๆที่คอยสร้างความวุ่นวายให้กับ

ผู้เป็นพ่อไม่จบสิ้น ถึงแม้จะเป็นชายหนุ่มรูปงาม หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าน่ารักนั้นจะซ่อนนิสัยที่เอาแต่ใจ ไม่ยอมใคร ถึงแม้เนื้อแท้จะไม่ใช่คน(?) เลวร้ายอะไร แถมยังเป็นคนมีเมตตา

ขี้สงสาร และที่สำคัญขี้อ้อนสุดๆไปเลย

แต่ว่าไอ้นิสัยเสียๆพวกนี้กลับมีอิทธิพลมากกว่าข้อดีที่ได้กล่าวมาซะนี้!!~

“คุณป๋าฮะ..” จุนซูนั่งลง ใบหน้าน่ารักซุกลงกับตักของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ

“ว่าไงล่ะ จะอ้อนเอาอะไรจากป๋าอีก ” ซานตานผู้ยิ่งใหญ่ในพื้นพิภพนี้กล่าวด้วยน้ำเสียงขันๆ

กับท่าทีออดอ้อนของเจ้าลูกชายตัวแสบ ว่าคราวนี้จะมาอ้อนเอาอะไรจากเขาอีก

“คือว่า...พรุ่งนี้..วัน...” เดวิลตัวน้อยเว้นวรรคให้ผู้เป็นพ่อตอบ

“วัน...วัน...วันที่พ่อต้องไปตรวจขุมที่ 24 ใช่เลยลูก ขอบคุณนะที่เตือน พ่อเกือบลืม”

เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น ริมฝีปากอิ่มก็ถูกเชิดขึ้น ใบหน้าหวานยับยู่ด้วยอาการขัดใจ

“โถ่~ ป๋าอ่ะ ลืมวันเกิดลูกชายคนนี้จริงเหรอเนี้ย น่าน้อยจายยย ” แขนเรียวถูกยกขึ้นกอดอกไว้แน่น แสดงออกว่าเจ้าตัวเริ่มไม่พอใจมากๆซะแล้ว

“โอ๋ ๆ ป๋าล้อเล่นน่ะ ใครจะกล้าลืมวันเกิดลูกรักของป๋าได้ แต่ว่ามาอ้อนอย่างงี้จะขออะไรล่ะปีนี้ ”

เมื่อนึกถึงของขวัญวันเกิดปีที่แล้วแล้วเขาก็ยังเสียวสันหลังกับความแก่นแก้วของบุตรชายไม่หาย

ด้วยเจ้าตัวยุ่งขอเขาให้อนุญาตให้ไปท่องทั่วเมืองสวรรค์ เขานั้นจะปฎิเสธอย่างไรได้ เพราะเจ้าลูกตัวดี

สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใครเป็นอันขาด

แต่สุดท้าย...ก็จนได้ เกิดเรื่องจนได้ เมื่อลูกชายของเขาดันไปสาปให้ ท่านเทวดา ชอย ชีวอน

เทพบุตรรูปงาม ให้กลายเป็นหมาซะนี้

ด้วยเหตุผลที่ว่าไอ้เทวดาหน้าหล่อเนี่ย ดันมาเจ้าชู้ ปากว่ามือถึงกับพ่อลูกชายเขา เดือดร้อนถึงเขาต้องไปไกล่เกลี่ยอยู่นานกว่าฝ่ายนั้นจะยอมความ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามลูกชายเขามาที่นี่เป็นเวลา 100 ปี

“คือ..ข้าอยากไปเที่ยว..”  เที่ยว..อีกแล้วเหรอ

“เที่ยวไหนล่ะลูก...สวรรค์เขาก็ไม่ให้เจ้าไป แล้วยังเหลือที่ไหนที่ลูกอยากไปล่ะ” 

ท่านซาตานกลั้นใจถึงสถานที่ที่ร่างเล็กอยากไป

“ลูกอยากไป...โลกมนุษย์ฮะ นะฮะ น้าฮะ ให้ข้าไปนะฮะ ข้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน”

จุนซูออกแรงเขย่าแขนของผู้เป็นพ่ออย่างเด็กเอาแต่ใจ พร้อมทั้งส่งสายตาออดอ้อนเรียกคะแนนเห็นใจ

“ก็ได้ๆ วันเดียวเท่านั้นนะ ” 

เมื่อทนลูกอ้อนของลูกชายไม่ไหว เขาก็จำต้องอนุญาต ถึงแม้จะรู้ว่าการยอมแบบนี้จะทำให้ลูกรักเสียนิสัย แต่เขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ที่ทำอย่างนี้ก็เพื่อทดแทนที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ ด้วยภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบนั้นมีมากมายนัก

“เย้ ^_^ คุณป๋าน่ารักที่สุดในโลกเล๊ยยย ” จุนซูกระโดดโลดเต้นไปรอบๆด้วยความดีใจ

“อย่าเพิ่งดีใจไป เพราะเจ้าต้องลงไปอยู่ในแบบมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ”

“หมายความว่า...ข้าจะถูกริบอิทธิฤทธิ์อย่างนั้นหรือ ” จุนซูทำหน้าไม่พอใจ

“ใช่แล้ว...แต่เจ้าจะสามารถอ่านใจคนได้ด้วยการมองตาคนๆนั้น ” ถึงข้อเสนอของท่านซาตานจะน่าสนใจ

แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยถูกใจร่างเล็กเท่าไหร่นัก

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่...ถ้าเจ้าไม่ตกลง..พ่อคงไม่อนุญาตให้เจ้าไป”

เมื่อถูกยื่นคำขาดเช่นนั้น เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นได้แต่พยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้

..................................................

“ยูชอน...เรา...เลิกกันเถอะ ” หญิงสาวหน้าตาสะสวยกล่าวตัดสัมพันธ์กับชายหนุ่มร่างโปร่งตรงหน้า

“ทำไมล่ะกาฮี...ฉันไม่ดีตรงไหน...บอกฉันมาสิ...ฉันจะได้ปรับปรุงตัว ”

มือกร้านจับที่บ่าของหญิงสาว ออกแรงเขย่าซะจนร่างเล็กสั่นคลอน แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นความเงียบ

หญิงสาว ค่อยๆแกะมือที่บ่าของเธอออกอย่างไม่ใยดี

“ได้โปรด..บอกเหตุผลกับฉันซักหน่อย..จะได้ไหม ” เมื่อเห็นว่าร่างตรงหน้ากำลังจะเดินจากไป..เขาคงไม่สามารถฉุดรั้งเธอเอาไว้ได้..แต่อย่างน้อย เขาก็ต้องการรู้เหตุผลที่ตัวเองต้องถูกทิ้งอย่างนี้

“ก็ดูสภาพนายสิ..ตกงาน..แถมที่ซุกหัวนอนยังจะไม่มี...ฉันไม่อยากฝากชีวิตกับคนที่ไม่มีอนาคตอย่างนายหรอกนะ ลาก่อนนะ ”  ว่าแล้วเธอก็เดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความเจ็บปวดที่ไม่มีวันลืม ในใจของร่างสูง

ถึงแม้ว่าเธอจะจากไปนานแล้ว แต่ยูชอนก็ยังคงยืนนิ่งอึ้งเหมือนถูกสาปอยู่ตรงนั้น

ที่แท้ก็เพราะฉันมันจน ไม่มีเงิน มาปรนเปรอเธอใช่ไหม ไม่น่าเชื่อว่าคนที่พูดว่า รักฉันที่ตัวฉันมาโดยตลอดอย่างเธอ ก็ไม่ต่างกับผู้หญิงพวกนั้นที่เห็นแก่เงิน

โลกนี้จะเหลือคนที่รักเขาที่ตัวเขาอีกไหมหนอ...

ร่างโปร่งหอบหิ้วร่างกายและจิตใจอันบอบช้ำ เดินทอดอารมณ์ไปตามริมแม่น้ำฮัน ที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนในยามเย็นเช่นนี้ บ้างก็มาเป็นคู่ บ้างก็มาเป็นครอบครัว บ้างก็เป็นกลุ่มเพื่อน...คงมีแต่เขา...ที่เดินอยู่คนเดียวท่ามกลางผู้คนขวักไขว่...บนโลกใบนี้เขาคงเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กที่ไม่มีใครสนใจ..หรือเหลียวแล

แม่ครับ...ผมเหนื่อยเหลือเกินครับ...ตอนนี้ผมไม่เหลือใครแล้ว...ใครๆก็ไม่ต้องการผม...

แม่ครับ...รอผมก่อนะครับ...ผมกำลังจะไปหาแม่เดี๋ยวนี้แหละครับ...

ขายาวก้าวขึ้นเหยียบราวกั้นทางเดินเลียบแม่น้ำ แขนแกร่งกางออกราวกับนกที่กำลังจะโผบิน

ลาก่อน...โลกที่แสนอ้างว้าง...เดียวดาย

ตู้มมม เสียงน้ำสาดกระเซ็นเป็นวงกว้างตามแรงของวัตถุที่ตกลงไป

ยูชอนปล่อยให้ร่างของเขาค่อยๆจมดิ่งลงสู่ก้นของแม่น้ำ อากาศในปอดกำลังจะหมดลง พร้อมกับ

ลมหายใจสุดท้ายของเขา

แม่ฮะ...ผมกำลังจะได้เจอแม่แล้ว...ต่อไปนี้ผมจะไม่เหงาอีกแล้วฮะ...ผมคิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆของแม่จัง

ขณะที่ลมหายใจสุดท้ายกำลังจะหมดลง ร่างของเขากลับถูกมือเรียวเล็กคว้าเอาไว้ด้วยแรงที่มหาศาลเกินกว่าที่มือเล็กๆจะทำมันได้ แต่สัมผัสนั้นมันกลับอบอุ่นเข้าไปถึงหัวใจที่หนาวเย็นของเขา เขาถูกล็อคจากทางด้านหลังก่อนที่จะถูกผลักขึ้นมาอยู่เหนือผิวน้ำ

ร่างบางของคนตรงหน้ากำลังพยุงเขาขึ้นมาจากน้ำอย่างทุลักทุเล และตามมาด้วยเสียงปรบมือเกรียวของผู้คนที่อยู่บริเวณรอบๆนั้น

“นินาย..นายอย่าตายนะ นี่ลืมตาสิ นายๆ ” ฝ่ามือนุ่มตบเบาที่ใบหน้าขาวซีด เพื่อเรียกสติ

“นี่ตื่นขึ้นมาสิ ถ้านายตายตอนนี้ฉันก็งานงอกกันพอดี นี่ๆตื่นเดี๋ยวนี้นะ ฉันยังไม่อยากกลับนะ ฉันเพิ่งจะมาถึงที่นี่เองนะ ”

คราวนี้ร่างบางเริ่มส่งเสียงโวยวายออกแรงตบให้มากขึ้น แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าไอ้คนคิดสั้นจะฟื้นขึ้นมา

ตายละหว่า!~ ทำไงดีฟ่ะ ไม่เคยเรียนวิธีช่วยคนจมน้ำซะด้วย ในหลักสูตรการเป็นซาตานก็ไม่มีสอนซะด้วยสิ กล้วยทอดแล้ววว

เกาหลีมุงทั้งหลายเห็นว่าคนน่ารักนิ่งอึ้งไปหลายนาที ก็พากันตะโกนให้เซงแซ่ว่าให้ผายปอดๆ

จุนซูทำหน้างง ผายปอด ? ไอ้ที่ปากประกบปาก อย่างที่เขาดูทางยมทูตออนไลน์รึป่าวนะ ทำยังไงวะ เกิดมาก็ไม่เคยทำ  แค่ช่วยไอ้มนุษย์หน้าสมเพชนี่ก็เกินพอแล้ว จะให้ผายปง ผายปอด เรื่องมากว่ะ ถ้าฟื้นเมื่อไหร่ แม่จะด่าซะให้เข็ด และถ้าตายจริงๆเมื่อไหร่ เดี๋ยวจะให้คุณป๋าลงโทษให้หนักๆเลย ฮื้ยยย~

ถ้าไม่ติดว่าถ้าเจ้าตาย ข้าต้องพาเจ้ากลับยมโลกทั้งๆที่ข้าเพิ่งจะได้รับอนุญาตมาเที่ยวนะ เจ้าไม่มีโอกาสได้บุตรแห่งซาตานอย่างข้า มาผายปอดบ้าๆนี่หรอก  เจ็บใจโว้ยยย

หลังจากที่จุนซูฮึดฮัดขัดใจตามสไตล์อยู่นาน ก็ยอมทำตามเสียงเชียร์..

ริมฝีปากบางจรดลงกับริมฝีปากอิ่มที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้นซีเมนต์เย็นชืด  เพื่อต่อเติมลมหายใจให้กับคนตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่ได้ต่อไป

ร่างที่เปียกน้ำทำให้คนตัวสูงดูเซ็กซี่อย่างไม่ตั้งใจและมันทำให้เดวิลตัวน้อยของเราใจเต้นไม่เป็นจังหวะซะนี่...เขินโว้ยย ก็มันไม่เคยนี่หว่า โตมาอายุตั้ง230 ปีแล้ว จะไม่เคยเสียคิสให้ยมทูต เทวดา หน้าไหน แต่กลับต้องมาเสียให้กับไอ้มนุษย์สิ้นคิดคนหนึ่ง...ถึงจะหน้าหล่อก็เถอะ

ร่างสูงออกอาการสำลักเอาน้ำที่กินเข้าไปออกมา ก่อนจะค่อยๆได้สติคืนมา

“เฮ้ออ ฟื้นสักที นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว” ร่างบางถอนหายใจด้วยความโล่งอก นึกว่าต้องกลับก่อนเวลาซะแล้วเรา

เสียงปรบมือจากเหล่าเกาหลีมุงดังขึ้นอีกระลอก

ร่างโปร่งค่อยๆยันกายลุกขึ้น แต่ร่างกายนั้นมันกลับไม่เป็นอย่างที่ใจคิด ร่างโปร่งเซแทบล้ม ดีที่ว่าร่างเล็กเข้ามาประคองไว้ได้ทัน

“ปล่อยฉัน..อย่ามายุ่งกับชีวิตฉัน ” ร่างสูงพูดด้วยใบหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึก ไม่มีแม้แต่คำขอบคุณใดๆหลุดออกมาจากปาก มือเล็กปล่อยจากการเกาะกุม หันมาเผชิญหน้ากับคนไม่รู้สำนึก

“หนอยย~ ฉันอุตส่าห์ช่วยชีวิตนายแท้ๆ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี” ว่าจะไม่อารมณ์เสียสักวัน ฉลองวันเกิดซักหน่อย อย่างนี้ คิมจุนซู ยอมไม่ด้ายยยย

ร่างสูงทำเป็นหูทวนลม เดินฝ่าวงล้อมของเกาหลีมุงทั้งหลายออกไปจากที่ตรงนั้น..มีหรือที่คิม จุนซูจะยอมง่ายๆเขาเดินกึ่งวิ่งตามหลังร่างสูงไป และคว้าข้อมือหนาให้หยุดเดินหนี

“ไม่เคยมีใครสอนนายรึ ว่าต้องกล่าวคำขอบคุณคนที่ให้ความช่วยเหลือน่ะ ” ร่างบางเปิดฉากวีนใส่

“ขอบใจ...แต่ฉันไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือจากนาย ” ร่างสูงหันมาทำหน้ายียวนกวนอวัยวะเบื้องล่างยิ่งนัก

“อ๋ออ นายว่าฉันเจ๋อไม่เข้าเรื่องใช่ไหม ”

“เข้าใจอะไรง่ายๆอย่างนี้ค่อยยังชั่ว ” ร่างสูงยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“มนุษย์นี่ช่างโง่เขลาเสียจริง กว่าจะมีชีวิตมาจนถึงวันนี้ต้องผ่านอะไรมาตั้งมากมาย แต่พอเจอปัญหาเข้าหน่อย ก็หนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย แทนที่จะใช้สมองที่มีอยู่แก้ไขปัญหา เฮ้ออ ไม่อายหมาบ้างรึไง”

ร่างสูงชะงักฝีเท้ากับคำพูดที่แสนจิกกัดของคนตัวเล็ก ก่อนจะหันขวับกลับมาถาม

“แล้วนายรู้ได้ไงว่าปัญหาของฉันมันเล็กน้อย ”

“ปัญหาของมนุษย์น่ะ มันเล็กน้อยจะตายไป ที่ยมโลกนะมีเรื่องปวดหัวยิ่งกว่านี้อีก ไม่เห็นมียมทูตตนไหนฆ่าตัวตายเลย มีแต่มนุษย์นี่แหละที่ฆ่าตัวตาย พอตายก็ตกนรก มาสร้างความปวดหัวให้คุณป๋าของฉันไม่หยุดไม่หย่อน ”

“ฮึ นายนี่ท่าจะบ้า ยมโลกอย่างงั้นเหรอ ”  ร่างสูงหัวเราะออกมาอย่างดูถูกกับคำพูดของจุนซู

“นี่ นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นบุตรของซาตาน ผู้ยิ่งใหญ่แห่งยมโลก แล้วนายจะต้องไม่หัวเราะอย่างงั้นแน่ๆ ”

ร่างเล็กเริ่มอวดอ้างสรรพคุณของตนอย่างหยิ่งทะนงตามสไตล์ให้ร่างโปร่งได้รับรู้ แต่สำหรับร่างโปร่งแล้วเรื่องพวกนี้มันออกจะบ้าไปซักหน่อยที่จะเชื่อ เขาทำหน้าไม่เชื่อคำพูดเหล่านั้นอยู่ดี

ยูชอนจ้องตาจุนซูเพื่อค้นหาคำตอบที่จุนซูต้องการจะสื่อ

“ตัวกะเปี๊ยกอย่างนายเนี้ยนะ จะเป็นบุตรแห่งซาตาน ตลกสิ้นดี ถ้านายเป็นบุตรแห่งซาตาน ฉันก็คงเป็นเทพบุตรสุดหล่อแน่ๆ” ร่างโปร่งทำท่าจะเดินหนีไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อร่างเล็กกล่าวขึ้นมา

“ตอนนี้นายเศร้า อ้างว้างและก็เดียวดายมาก นายรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการนาย ถูกทิ้ง ตกงาน บ้านกำลังจะถูกยึด ถูกต้องใช่ไหม ที่ฉันพูดไปมันถูกต้องใช่ไหมล่ะ ทีนี้เชื่อรึยัง” จุนซูยักคิ้วอย่างผู้มีชัย

“ไม่จริง”  หมอนี่ก็แค่เดามัน แล้วดันถูกก็เท่านั้น ไม่จริง..เด็ดขาด

“เชื่อฉันเถอะ โลกนี้ยังมีอีกหลายอย่างที่มนุษย์อย่างนายไม่รู้...แต่มันมีอยู่จริง ”

“ถ้างั้น นายช่วยดูผู้ชายที่เดินผ่านเสาต้นนั้นซิว่าเขาเป็นคนยังไง ”

แบบนี้ต้องขอลองวิชาสักหน่อยว่าแม่นจริงรึป่าว ไอ้คนที่เขาให้ดูก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้านายที่เพิ่งไล่เขาออกสดๆร้อนๆ อย่างไอ้หัวหน้า ชอง ยุนโฮ

“ไม่ได้หรอก ฉันจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อได้สบตากับคนๆนั้นซะก่อน แต่ถ้านายอยากรู้ ฉันก็สามารถ.. ”

ร่างเล็กวิ่งดิ่งไปที่เป้าหมาย ก่อนจะทำเป็นล้มลงตรงหน้าขวางทางชายร่างสูงเอาไว้

“โอ๊ะ...”  ร่างบางลงไปนั่งกะจุ้มปุ๊กอยู่อย่างนั้น ทำท่าทางว่าเจ็บเสียเต็มประดา

“เกะกะจริงวุ้ย คนยิ่งรีบๆอยู่ “ น้ำเสียงทุ้มน่าฟัง ถ้าไม่พ่นคำเห็นแก่ตัวพวกนั้นออกมาคงจะดีกว่านี้ ร่างบางคิดในใจ ก่อนจะช้อนสายตาขึ้น สบตากับคนไร้น้ำใจที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่

“ ขอโทษนะฮะ พอดีผมเดินไม่ระวัง ขอโทษที่เกะกะฮะ”

ร่างบางทำท่าจะยืนขึ้น เมื่อร่างสูงเห็นใบหน้าน่ารักเต็มๆตา จากเดิมที่เคยตวาดแว้ด ก็เปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มในซะหวานหยด น้ำเสียงถูกดัดให้ดูทุ้มมากยิ่งขึ้น ตามแบบคนวางมาด

“เออ..ให้ผมช่วยนะครับ” ร่างสูงยื่นมือไปให้ร่าเล็กยึดเกาะ

“ขอบคุณครับ” จุนซูยิ้มตาหยีใส่ และโค้งให้ตามมารยาท ก่อนที่จะเดินจากมา

“ผม ชื่อ ชอง ยุนโฮ นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคนน่ารัก” ร่างสูงตะโกนไล่หลัง

“ นี่..นายออกมาได้แล้ว เขาเดินไปแล้วล่ะ” จุนซูเรียกยูชอนที่ยืนหลบอยู่ที่หลังต้นไม้ให้ออกมา

“ว่าไงล่ะครับ คุณหมอดู หมอนั่นมันเป็นคนยังไงมิทราบครับ”

“หมอดูอย่างงั้นหรอ ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันเป็นบุตรแห่งซาตาน บุตรแห่งซาตาน ไม่ใช่หมอดูคู่หมอเดาพวกนั้นหรอก”

ร่างเล็กทำหน้ายู่อย่างขัดใจ ทำไมไม่เชื่อกันบ้างนะ มันน่าโมโห !!~

ร่างโปร่งยกมือยอมแพ้ “โอเคๆ แล้วหมอนั่นเป็นคนยังไง ไหนบอกมาซิ”

ร่างบางว่าพลางเขานิ้วชี้จิ้มแก้มป่องๆของตนอย่างใช้ความคิด ที่แปลข้อมูลผ่านการมองตาของชายคนเมื่อครู่

“อืม..อารมณ์ร้าย ขี้โมโห เห็นแก่ตัว ทะเยอทะยาน เจ้าชู้ไม่เลือกหน้า และที่สำคัญรู้สึกว่าเขาจะ..เกลียดขี้หน้านายมากๆด้วย”

แม่นแฮะ!~ ร่างโปร่งออกมาอาการทึ่งๆกับความสามารถของร่าเล็กที่กล่าวอ้างตัวว่าเป็นบุตรแห่งซาตาน

“ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ สายตานายมันบอกอย่างงั้น” ร่างเล็กยักคิ้วเข้มสองสามที

“ มันยากที่จะเชื่อ แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงนายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว ไม่ว่านายจะเป็นใคร”

ร่างโปร่งเริ่มจะทำใจยอมรับความจริงที่ออกจะพิสดารที่เกิดขึ้นกับเขา ในวันที่เรียกได้ว่าซวยที่สุดในรอบหลายปีมานี้

วันที่ล้มเหลวที่สุดในชีวิต...ล้มเหลวแม้กระทั่งการฆ่าตัวตาย..

“ขอบใจแล้วกันที่ช่วยชีวิตฉันไว้ และก็ช่วยเตือนสติฉัน ขอบใจนายมากนะ” ร่างโปร่งกล่าวขอบคุณก่อนที่จะเดินจากไป

แต่....มีหรือที่คิม จุนซู ปล่อยไปง่ายๆ อุตส่าห์เสียแรงลงไปช่วยซะขนาดนี้ จะพูดกันง่ายๆแล้วเดินจากไปได้ไงกัน มันต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนกันเสียหน่อยแล้ว

“เดี๋ยวสิ ยูชอน อย่างเพิ่งไป”  ร่างเล็กรีบวิ่งดักหน้าร่างโปร่งเอาไว้

“นะ..นายรู้ชื่อฉัน” ยูชอนทำหน้างง เขาหลุดปากบอกชื่อคนตัวเล็กไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

“อ้าว เรื่องกล้วยๆอย่างนี้ สบายๆชิลๆ” จุนซูยกไหล่อย่างไม่ใส่ใจ

“ใช่สิ นายมันไมใช่คนนิ ช่างเถอะว่าแต่ นายมีเรื่องอะไรอีกมิทราบ ขอบคุณก็ขอบคุณไปแล้ว เชื่อก็เชื่อไปแล้ว นายจะเอาอะไรกับฉันอีกล่ะ เดวิลจอมยุ่ง”

คนถูกเรียกชื่อทำคิ้วผูกโบด้วยความไม่เข้าใจว่า..จะมาไม้ไหนอีกล่ะงานนี้

“คือว่าฉัน..อยากได้ไกด์พาเที่ยวซักหน่อย..และมนุษย์ผู้โชคดีผู้นั้นก็คือนาย ^^”

ร่างเล็กยิ้มร้ายกับความคิดอันแสนชาญฉลาดของตน เรานี่มันฉลาดจริงๆเล๊ยย

“ไม่” สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ  “ใครจะไปอยากอยู่กับเดวิลจอมป่วนอย่างนาย”

“หนอยย บังอาจขัดใจคนอย่างจุนซูอย่างงั้นเหรอ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครกล้าขัดใจฉันมาก่อน

แม้แต่คุณป๋า ก็ยังไม่กล้าขัดใจฉันเลย นายมันก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง อย่าเรื่องมากนักจะได้ไหมห๊า”

จุนซูตะโกนไล่หลังยูชอนแว้ดๆอย่างคุณหนูผู้ไม่ค่อยพบกับคำว่า  “ ไม่ ” ชีวิตที่ผ่านมาของเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุดไง ไม่ได้ยินรึไง”

ยูชอนยังคงเดินต่อไปไม่หันกลับมาสนใจร่างบางที่ส่งเสียงโวยวาย จนคนแถวๆนั้นเริ่มหันมาสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อชายหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่เนื้อตัวเปียกปอน ตะโกนเรียกชายหนุ่มอีกคนที่มีสภาพไม่ต่างกัน

เมื่อเห็นว่าแผนโวยวายจะไม่ได้ผล เดวิลตัวน้อยของเราจึงเปลี่ยนแผนมาเป็นแผนที่เด็ดกว่า...

“ยูชอน อย่าทิ้งฉันไปนะ ฮือๆ ฉันเสียจูบแรกให้นายไปแล้วนะ ฮือๆ” จุนซูแสร้งทำเป็นร้องไห้บีบน้ำตา ตะโกนโวยวายยิ่งกว่าเดิม ได้ผลคราวนี้ร่างสูงรีบวิ่งกลับมาเอามือปิดปากเจ้าตัวแสบเอาไว้

“อ่อย เอ๋า อ๊า ปล่อยๆๆ ”  ได้ผลแฮะ ดีนะว่าก่อนจะมาดูละครจากยมทูตออนไลน์มาก่อน..เสร็จฉันล่ะ

“ปล่อยก็ได้แต่..นายต้องหยุดโวยวาย ” ร่างสูงถลึงตาใส่ร่างเล็ก ใบหน้าคมเข้มซับสีเลือด ไม่รู้ว่าเพราะว่าความร้อนของอากาศ หรือเพราะประโยคที่ร่างเล็กกล่าวออกมา

“ไม่นายต้องสัญญาก่อนว่าจะพาฉันไปเที่ยว ” จุนซูยกนิ้วก้อยชูขึ้นเกว่ไปมา

เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งไม่ยอมตกปากรับคำ จุนซูก็เริ่มโวยวายอีกครั้ง

“ฮือ..ฮือ ยูชอน คนใจร้าย ” มือเล็กทุบที่หน้าอกแกร่งในเชิงตัดพ้อ

“โอเคๆ ฉันยอมแล้ว อยากไปไหนล่ะ บอกมา..”  ร่างโปร่งกล่าวตัดรำคาญ ร้ายสมกับเป็นเดวิลจริงๆ

“เย้ๆๆ ”

“แต่นายต้องตอบคำถามฉันมาก่อน”

“ว่ามาเลย”

“นายมาที่นี่ทำไม..เพื่ออะไรกัน..หรือว่าที่ยมโลกเขาทนความแสบของนายไม่ไหว” แม้จะถามคำถามแต่ก็ไม่วายจิกกัดร่างเล็กไปด้วย

“ให้มันน้อยๆหน่อย ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะว่า..ฉันอยากรู้จัก...ความรัก แต่จุ๊ๆนะอย่าเสียงดังเดี๋ยวคุณป๋าจะได้ยินเอา” เสียงตอนท้ายค่อยแผ่วลงราวกับว่ากลัวใครจะได้ยิน

“นายมาที่โลกบ่อยไหม ” ร่างเล็กส่ายหน้าไปมาเป็นการปฏิเสธไปในตัว

“ไม่อ่ะครั้งนี้ครั้งแรก..คุณป๋าอนุญาตเพราะฉันขอเป็นของขวัญวันเกิด” ร่างเล็กฉีกยิ้มกว้าง จนตาหยี

.........................................

 

TBC END PART^^