คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 01 ; Dinery
Chapter 1
พับเรื่องนี้ไปก่อน ตอนนี้ฉันควรจะคิดแต่ว่าจะกินข้าวเย็นที่ไหน!
ลำบากนะเนี่ย เงินก็ไม่ค่อยจะมี ต้องกดเงินอีกละ แต่ก็เอา เพื่อท้องของเรา แล้วค่อยมาคิดหาวิธีกันอีกที เอ๊ะ! หรือว่าจะทำไข่ดาว เออใช่ ยอมๆ กินไปก่อนไข่ดาว
ฉันเดินไปที่ห้องครัวก่อนจะหยิบไข่ไก่ใบหนึ่งมา หยิบกระทะ ตะหลิว อ๊าย! จะทำอาหารแล้ว >< (แค่ไข่ดาวตื่นเต้นอะไรนักหนา) แต่ อะเด๊ะๆ ไข่ดาวนี่มันทำยังไงหรอ -O- โอยยย ทอดไข่ยังทำไม่เป็นเลยจ้า -_- ฉันผิดใช่มั้ยที่ไม่เรียนตั้งแต่เด็กๆ ก็ไม่คิดนี่ว่าการทำอาหารก็เป็นสิ่งสำคัญในการหาสามีด้วยอ่ะ โถ่เอ้ย แล้วจะกินอะไรดีล่ะ
โครกกก~
นั่นไง ประท้วงอะไรอีกล่ะจ๊ะ หาทางอยู่เงียบหน่อย -__-
“โทรหายัยนวลดีกว่า” ยัยน้ำนวลก็เพื่อนสนิทของฉันนั่นแหละ อย่างน้อยนวลก็น่าจะรู้ว่ามีร้านอาหารอะไรอร่อยๆ แถวนี้
_______
[หวัดดีจ้าเหมยเหมย]
“ฮือนวล เหมยหิวอ่ะ”
[อ้าว แล้วทำไมไม่ไปหาอะไรกินล่ะจ๊ะ] น้ำนวลถามฉันอย่างอินโนเซนต์ นี่เธอจะช่วยจำได้บ้างได้มั้ยว่าฉันทำอาหารไม่เป็นอ่ะค่ะเพื่อนรัก -_-
“เธอลืมไปแล้วหรอว่าฉันทำอาหารไม่เป็นอ่ะ” เปลี่ยนอารมณ์อ้อนออดเป็นโหมดกึ่งฮาร์ดคอร์ทันที
[เอ้อ นวลลืมไปเลย เอางี้สิเหมย ไปกินร้านป้าอิ่มใจข้างล่างคอนโดไง]
กรี๊ดดด ร้านป้าอิ่มใจอะไรนั่นฝันไปเถอะ วันนั้นฉันไปกินกระเพราร้านเจ้แก เจอแมลงสาบอยู่ในจานข้าว! U_U ฉันเกือบจะกินมันให้เข้าไปลั้ลลาในกระเพาะของฉันซะแล้ว สีมันน้ำตาลๆ ใกล้เคียงกับหมูกรอบฉันมาก ป้าแกก็ไม่รู้อะไรเล้ย ฉันก็เลยกลัวร้านป้าแกมาตั้งแต่บัดนั้น
“ไม่นะ หยุดเลย ฉันพอแล้วกับร้านป้าอิ่ม ป้าแกไม่ได้อยากให้อิ่มข้าว แกอยากให้อิ่มอย่างอื่นล่ะมั้งนวล -__- ฉันเข็ดละ ไม่มีที่อื่นหรอ”
[ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดก็ได้ อืม.. อ๋า นวลนึกออกแล้ว เพิ่งมีร้านอาหารเปิดใหม่อยู่ใกล้ๆ คอนโดเรานี่แหละ เดินไปตรงถนนใหญ่แล้วเลี้ยวซ้ายไปสองสามอาคารก็จะเจอร้านอาหารดิเนอรี่น่ะ ร้านนั้นอร่อยม๊าก ร้านเนี้ยเขาขายอาหาร-ขนมไทยจ้ะ อ้อ นวลรู้มาว่าเจ้าของร้านบางครั้งเขาก็ลงมือทำอาหารเองด้วยนะเหมย หล่อมากเลยแหละ!] เสียงของน้ำนวลออกแนวเพ้อฝัน ยัยนี่ไปกินหรือไปส่องเจ้าของร้านกันแน่ -_-^
“อร่อยแน่นะ” ฉันถามย้ำอีกครั้ง
[แน่นอนที่สุดจ้ะ อ๊ะ! ป้าเรียกแล้ว ไปก่อนนะ] น้ำนวลวางสายไปแล้ว น้ำนวลเป็นนักเขียนนิยายแนวโรแมนติกอะไรเนี่ยแหละ บ.ก.อยากให้เธอเขียนเรื่องแนวอยู่ต่างประเทศบ้าง ก็เลยให้ไปเก็บข้อมูลที่ต่างประเทศเพื่อใช้ในการเขียนนิยาย พอดีกับว่าน้ำนวลมีญาติอยู่ที่ออสเตรเลีย เธอก็เลยได้เที่ยวเก็บข้อมูลได้มากกว่าไปกับคณะทัวร์ เธอก็เลยไปซะเดือนนึงเลย ทิ้งฉันไว้กับการกินข้าวลิง! YOY เห้อ! ก็ดูไปก่อนนะว่าร้านอาหารที่ว่านี่มันจะข้าวลิงจริงๆ หรือเปล่า
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าร้านอาหาร-ขนมนั่นแล้วแหละ ไอ้ชื่อร้านนี่มันแปลว่าอะไรหรอ ดิเนอรี่ เอ้อ ช่างเหอะ ตอนนี้ท้องของฉันแผดเสียงอีกแล้ว ฉันหันซ้ายหันขวามองว่ามีคนที่ได้ยินเสียงน่ารักๆ นั่นหรือไม่ ไม่มี ดีแล้ว ไม่งั้นฉันคงอายมากแน่ๆ
“ยินดีต้อนรับค่ะ ^O^” เออ เซอร์วิสดี
ว้าว! ร้านอาหารตกแต่งได้สวยมากๆ ชอบๆ ดูน่าทานขึ้นมาทันที แถมยังมีตู้ขนมเค้ก แล้วก็ชั้นวางเบเกอรี่หอมๆ ด้วย ท้องร้องหรือยังเนี่ย อย่าเพิ่งนะ อายเขาลูก
“รับอะไรดีคะ” พนักงานคนหนึ่งเดินมาจดเมนูอย่างรวดเร็ว
“ขอ... บลาๆ” ฮ้าย! ในเมนูมีแต่อาหารน่าทานทั้งนั้น แต่.. หวังว่าร้านนี้จะไม่เป็นเหมือนร้านป้าอิ่มใจ -__-;
หลังจากนั่งรออาหารสักพัก มันก็ถูกนำมาเสิร์ฟ หน้าตาและกลิ่นของมันทำให้ฉันพึงใจมากมากค่ะ ชอบฉันชอบ ลงมือทานไปไม่นานมันก็หมด เป็นมื้ออาหารมื้อแรกของร้านนี้ที่น่าจดจำ อาหารก็ไม่ค่อยแพงด้วย เซอร์วิสก็ดี เริ่ดค่ะเริ่ด
"แป้งพี่กลับบ้านก่อนนะ ฝากร้านต่อด้วยนะ" เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของผู้ชายดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทอันดีเยี่ยม ทำให้ฉันต้องหันไปมองตามอย่างอดไม่ได้
ผู้ชายสูงเกินร้อยแปดสิบผมสีดำ ตาสีน้ำตาลอ่อน หน้าตาหล่อเหลาโครงเค้าดี จมูกโด่งเป็นสัน ปากไม่หนาไม่บางไปสีแดงๆ เจาะหูด้วย อร๊ายยย เจ้าของร้านหรอ หล่อจริงอะไรจังอย่างที่ยัยนวลว่าจริงๆ ด้วย >O<
เขาเดินออกจากร้านไปแล้วตรงไปที่ออดี้คันหรูก่อนขับออกไป
เห้ย! ฉันต้องมาร้านนี้บ่อยๆ แล้วแหละ
“น้องคะคิดตังค์ค่ะ” ฉันยกมือขึ้นเรียกพนักงานหญิงคนหนึ่งที่หันหน้ามาทางฉันพอดี
“ทั้งหมดสามร้อยสามสิบค่ะ” ฉันหยิบธนบัตรสีม่วงให้เธอ
“น้องคะ ผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ใครหรอคะ ?”
“อ๋อ เขาเป็นเจ้าของร้านน่ะค่ะ ชื่อดินเซ็ล”
“นี่แสดงว่าเขาเป็นคนทำอาหารมื้อนี้หรอคะ ?” โอ๊ย ถ้าใช่ก็ลาภปากมากเลยอ่ะค่ะ กับข้าวฝีมือผู้ชาย(หล่อมาก)ด้วย อร๊าง!
“ใช่ค่ะ คุณโชคดีนะคะ ได้ทานอาหารฝีมือคุณดิน อาทิตย์นี้เขาเพิ่งมาวันแรกเองค่ะ” พนักงานเอ่ยยิ้มๆ ก่อนไปที่เคาน์เตอร์แล้วเอาเงินทอนมาให้ฉัน
“เอ่อ ขอเบอร์โทรศัพท์ร้านนี้หน่อยได้มั้ยคะ เผื่อจะสั่งอาหาร”
ฉันตัดสินใจละ! ฉันจะมาเรียนทำอาหารกับผู้ชายคนนี้แหละ!!!
ฉันกลับมาที่ห้องแล้วอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินมานอนกึ่งนั่งบนที่นอนสปริงพิมพ์ลายโพก้าดอทสีพาสเทลของฉัน คว้าแม็คบุ๊คที่อาป๊าซื้อให้มานั่งที่เตียง
“เสิร์ชหารายกงรายการอาหารอ่านมั่งดีกว่า กันหน้าแตกบ้างไรบ้าง”
ฉันอ่านนู่นอ่านนี่ไปเรื่อยๆ แล้วก็คิดถึงหน้าผู้ชายเจ้าของร้านคนนั้น อา ถ้าได้เรียนทำอาหารกับเขาก็คงจะดีไม่น้อย เขาว่ากันว่าผู้ชายทำอาหารเป็นมักจะอบอุ่น อ๊าย! คิดแล้วก็เขิน >.,<
ตึ๊ง
เสียงเอ็มเอสเอ็นดังขึ้น ฉันเลื่อนไปกดกล่องข้อความขึ้นมาก็เห็นว่ายัยน้ำนวลเป็นคนส่งมา
นวล Says: ที่นี่สวยมากเลยเหมย นวลอยากให้เหมยมาเที่ยวจังจ้ะ ><
ดูเอา ทิ้งฉันไปเที่ยวต่างประเทศ วิวสวย ดูดี แล้วฉันได้เห็นอะไรนอกจากผนังสีไข่ รูปผลไม้ในตะกร้าที่ห้อยอยู่ในห้องนอน ทั้งที่จริงแล้วมันน่าจะอยู่ห้องครัว -__-
ดอกเหมย Says: โหยยย หล่อนทิ้งฉันไปอย่างไม่ไยดี แทนที่จะหิ้วเหมยไปด้วย กลับปล่อยให้เหมยไม่มีอะไรจะกินอยู่ที่ห้องคนเดียวอ่ะ น้ำนวลโหดร้ายยย YOY
นวล Says: โอ๋ เดี๋ยวนวลก็กลับแล้ว เดือนเดียวเอ๊ง
ดอกเหมย Says: โอ๊ย! ให้มันจริงเหอะ เหมยจะไปรับถึงสนามบินเลย
นวล Says: จ้า เอ้อ แล้วทานอะไรหรือยัง ?
ดอกเหมย Says: ทานแล้ว ร้านที่นวลแนะนำอ่ะแหละ โห้ย คนขายหล่อมาก! >O<
นวล Says: เห็นมั้ยล่ะ นวลบอกแล้ว
ดอกเหมย Says: เหมยว่าจะไปขอเจ้าของร้านให้สอนเหมยทำอาหารแหละ
นวล Says: เอาสิ นวลก็อยากให้เหมยทำอาหารเป็น ว่าแต่ ทำไมนวลถึงคิดจะเรียนตอนนี้ล่ะ ?
ดอกเหมย Says: ก็อาม้าบอกว่าจะให้เหมยแต่งงานแล้วน่ะสิ ว่าที่เจ้าบ่าวหล่อมากเลยนะ เหมยก็เห็นว่ามันยากที่โอกาสแบบนี้มันจะมาบ่อยๆ เหมยก็เลยตกลง แต่อาม้าบอกว่าตระกูลนั้นเขาชอบสะใภ้ทำอาหารเก่ง เหมยก็เลยจะไปเรียนไง ไม่อยากให้โอกาสนี้หลุดลอยไป ><
นวล Says: อ๋อ นี่ ว่างๆ อย่าลืมส่งรูปมาให้ดูด้วยล่ะ นวลอยากเห็น
ดอกเหมย Says: ย่ะ
นวล Says: เอ้อ นวลต้องไปแล้วล่ะ บ๊ายบายจ้ะ จุ้บ -3-
ฉันจะต้องเรียนทำอาหารให้จบคอร์สให้ได้ คราวนี้แหละ ฉันก็จะได้มีสามีกับเขาสักที ><!!
คือบอกไปละไงว่ามันเป็นนิยายเรื่องแรก อาจจะไม่สนุก อ่านไปเรื่อยๆ ละกัน (บังคับ 55555)
ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ นี้แจกคอมโบสามตอนเลย เพราะช่วงแรกๆ ไม่ค่อยมัน (ปรากฏอ่านไปไม่มันทั้งเรื่อง 5555)
ตอนต่อไปพระ-นางเค้าเจอกันละ ติดตามกันนะ :)
ความคิดเห็น